Film / Films

Solide portret

recensie: jOBS

De bepruikte en geschminkte Ashton Kutcher in de beginscène heeft iets ongemakkelijks maar verder weet de acteur een solide prestatie neer te zetten. jOBS mag dan niet zuiver non-fictief zijn, het eindresultaat is bijzonder vermakelijk.

~

jOBS opent met een historisch moment: Steve Jobs die de iPod introduceert. Het vioolspel op de soundtrack en de staande ovatie die Jobs voor deze baanbrekende uitvinding in ontvangst neemt, benadrukken nog even hoe emotioneel en baanbrekend dit moment is geweest.

We spoelen terug naar de studententijd van Jobs, waar we kennismaken met een geniale, doch manische student die overloopt van ambitie. Blootsvoets beweegt hij zich over de campus, waar hij niet veel meer doet dan trippen op LSD met vrienden. Zijn leven krijgt een totaal andere wending zodra zijn vriend Steve Wozniak (een geweldige Josh Gad) hem zijn nieuwste speeltje laat zien: een revolutionair moederbord. Jobs is vastbesloten dit apparaat in de markt te zetten en heeft er al een naam voor bedacht: Apple.

De film laat voornamelijk de hoogte- en dieptepunten zien in Jobs’ carrière bij Apple. Zijn opkomst, neergang en terugkeer worden door regisseur Joshua Michael Stern prachtig in beeld gebracht en met vaart verteld. Het probleem is dat dit het ook wel zo’n beetje is. Want hoe mooi de beelden ook zijn en hoe goed de tijdsgeest ook gevangen is; dat jOBS lijdt onder een fragmentarische structuur wordt hiermee niet weggenomen.

Door zich slechts te richten op een paar punten uit Jobs’ leven als voorman bij Apple, wordt er slechts een oppervlakkig beeld geschapen van hoe deze man was. De fragmentarische structuur maakt de film bovendien wat onsamenhangend door de grote tijdssprongen die worden gemaakt.

Manisch en perfectionistisch

~

De sterkste troeven van jOBS zijn dan ook de cast en de dialogen. Want eerlijk is eerlijk, Kutcher weet een solide prestatie te geven. Hij komt over als manisch, perfectionistisch en helemaal verkerend in een eigen wereldje. De dialogen zijn het ene moment scherp en komisch (vooral de gesprekken tussen Jobs en Wozniak zijn erg grappig), dan weer keihard en ontroerend.

De vraag is tenslotte of jOBS gezien kan worden als een puur realistisch portret van Jobs en Apple. Veel stemmen hebben beweerd van niet. Voor het vermakelijkheidsgehalte van de film maakt dit vrij weinig uit: jOBS is zeer de moeite waard, al was het maar om Kutcher eens te bewonderen in een rijpere rol. Voor fans van Apple die zich toch liever bij puur realisme houden is de biografie van Isaac Walterson een betere optie.