We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Een heleboel Daves en dan een Jonathan
Een vrouw die schaamteloos vertelt over haar promiscue leventje, daar komt het op neer in deze roman. Leuk voor op het strand, voor op vakantie en voor als je niet diep wilt nadenken. Ophira weet niet wat ze zoekt, dus trekt ze van stad naar stad, man naar man, van baantje naar baantje.
Ophira Eisenberg is een stand-up comedian en Screw Everyone is haar autobiografische debuut. Ze verhuist van stad naar stad en verruilt man na man, meestal Dave genaamd. Soms is ze hartstikke verliefd, maar meestal is ze dronken en heeft ze aandacht nodig. Er zijn wel langere relaties, maar daar is ze vrij kort over, alsof ze wil verbloemen dat ze tussen het sletten door eigenlijk gewoon relaties had. De ondertitel van je boek kan niet Sleeping my way to monogamy zijn (van de Engelstalige versie) als je er al meerdere jarenlange relaties op had zitten, natuurlijk. Toch voel je je als lezer een beetje genept als er weer een twee en een half jaar durende relatie wordt gereduceerd tot twee en een halve pagina.
Coming of age van een losgeslagen vrouw
Eisenberg schrijft vermakelijk, maar het is geen literair hoogstandje. Het voelt alsof je met iemand in de kroeg zit die wat sterke verhalen met je deelt. Om vervolgens met je vriend te flirten, je biertje om te stoten, om er uiteindelijk met de barman vandoor te gaan. Of met een collega met een Garfield-fetish die haar na de daad vraagt of ze ‘nog gebeft wilt worden of zo?’.
Het boek is een coming of age verhaal over een losgeslagen vrouw. Zodra haar uiteindelijke doel (stand-up comedy) en stad (New York) duidelijk zijn, komt daar een man, Jonathan, aan die haar, oh shock, ten huwelijk vraagt. En ze zegt ja. Je weet dat dit eraan zit te komen – de ondertitel geeft het al weg – maar toch valt het een beetje tegen. Hij klinkt vooral doodnormaal na al die mafkezen. Is dit ‘m nou, na al dat losbandig gedrag?
Verloren versus machtig
Eisenberg geeft wel toe dat ze zich af en toe verloren en eenzaam voelde, maar ze doet haar best om haar keuzes om met ‘jan en allemaal het bed in te duiken’ niet als gevolg van die eenzaamheid neer te zetten. Ze houdt vol dat het haar een ‘gevoel van macht’ gaf. Toch komt het niet altijd even machtig over om je tijdens het laatste rondje aan een willekeurige man zijn voeten te werpen. Desalniettemin is het fijn om te lezen dat het goed komt met haar. Je wenst niemand voor altijd geestdodende bijbaantjes en Garfield-fetisjisten toe.
Prijs: 19,95
Bladzijden: 336
ISBN: 9789057596568
Link: Ophira Eisenberg
Misschien ook iets voor u
Serene kalmte
All is Lost is een mooie, maar soms wat langdradige film over overleven op open zee. Met een DVD die net zo sober is als de film (geen extra’s), komt de persoonlijke kleinschaligheid van de film misschien nog wel beter tot zijn recht dan in de bioscoop.
Een man vaart in zijn eentje op de Indische Oceaan wanneer zijn boot beschadigd raakt door een ronddrijvende zeecontainer. Dit blijkt het eerste deel te zijn van een reeks onfortuinlijke omstandigheden die de man in een overlevingsgevecht brengen tegen de elementen en de open zee.
Kalmte van de open zee
All is Lost is een opvallend rustige film. Regisseur J.C. Chandor (Margin Call) volgt elke stap van het overlevingsproces op zee, en neemt de tijd om dat geloofwaardig over te laten komen. Hij geeft de film hiermee een laag tempo, dat sommige scènes ontzettend versterkt, maar voor andere simpelweg te traag is. Robert Redford speelt een uitstekende rol in zo goed als complete stilte. Hij weet de film samen te laten komen, maar slaagt er niet in om constant de aandacht en de fascinatie vast te houden. Vooral in het begin kunnen sommige stukken daardoor wat saai en langdradig worden. Het tempo en het acteerwerk zijn naar het einde toe – wanneer de overlevingsdrang hoe langer hoe prangender wordt – steeds beter afgesteld, waardoor de film steeds spannender wordt en steeds meer fascineert.
De keuzes in tempo, onderwerp en regie geven blijk van een erg specifieke stijl en lopen daarmee het risico om de film saai te maken. Vooral in het begin is dit uitermate merkbaar. Als je je echter inleeft in deze stijl weet de film je langzaam maar zeker te grijpen en valt er steeds meer te genieten van de serene kalmte en prachtige onderwatershots. All is Lost is daarmee over het geheel gezien een vrij onderhoudend pareltje.
All Is Lost
Regie: J. C. ChandorJaar: 2024
Distributeur: Universal Pictures
Misschien ook iets voor u
Delpeuts Blasted overstijgt de tekst
.
In 1995 choqueerde de jonge toneelschrijfster Sarah Kane (1971-1999) het Britse theaterpubliek met haar schrijfdebuut Blasted, een venijnig naturalistisch hotelkamerdrama dat gaandeweg verandert in een een bloederige, fragmentarische nachtmerrie. In aanloop naar zijn nieuwe Kanebewerking Crave, die later deze maand in première gaat, beleeft Thibaud Delpeuts enscenering van Blasted uit 2010 van 6 tot en met 10 mei een korte reprise in De Paardenkathedraal. Is Kane’s eersteling nog net zo in-yer-face als 20 jaar geleden?
“Ik heb in betere plaatsen gescheten.” De eerste zin, uitgesproken door een zwalkende Peter Blok, zet meteen de toon voor de voorstelling: cynisch en brutaal. Het contrasteert met het maagdelijk witte hotelbed op het podium, waarvan de kussens bedekt zijn met rozenblaadjes. Uit de radio klinkt een ironische Lente uit Vivaldi’s Vier Jaargetijden, het schoonmoedervriendelijke muzakdeuntje dat op geen enkel compilatiealbum met klassieke muziek voor beginners ontbreekt. De uitgebluste, louche journalist Ian (Blok) en het naïeve meisje Cate (Eline ten Camp) zijn tot elkaar veroordeeld in de kamer en Ian zet allemiddelen in om Cate in bed te krijgen: agressie, belediging, pathetiek, het aanpraten van schuldgevoelens en uiteindelijk verkrachting. Als Cate later in het stuk een bad neemt, valt een jonge soldaat (Benja Bruijning) de hotelkamer binnen. De rollen zijn omgedraaid: de soldaat heeft alles al meegemaakt en is verknipt door zijn oorlogservaringen, Ian is het naïeve slachtoffer geworden.
Voor altijd geperverteerd
Blok, veruit de ster van de voorstelling, schittert als Ian, een man die zijn gebrek aan geborgenheid verbergt onder cynisme, racisme en seksueel geweld. Ten Camp weet in het begin nog niet te overtuigen, maar blijkt vanaf het moment dat ze in maniakale lachstuipen schiet over een breed palet aan emoties te beschikken. Hoewel Bruijning van de drie acteurs het minst overtuigt, is zijn casting een interessante keuze. Hij is nog geen brok pure agressie, maar een jongeling die zijn wereld zojuist kapot heeft zien gaan en in grote verwarring is achtergelaten. De ster van de voorstelling is echter de onderhuidse spanning die tussen de regels door wordt gecreëerd, het spook van eenieders verleden en onuitgesproken gevoelens. Tussen het getier en het geweld door is hij de grootste verschrikking en lacht hij de personages uit, omdat ze nooit meer terug kunnen naar een eens zo zorgeloos verleden.
De poëzie van de gruwel
Delpeut gaat delicaat om met de gruwelijkheden uit Kane’s scenario. De orgasmes van Ian zijn geen vluchtige ontladingen, maar worden in slow-motion getoond met een in doodsangst ineengekrompen Blok: la petite morte gevisualiseerd. Als de militair zichzelf door het hoofd schiet, distantieert hij zich van zijn eigen lichaam en smeert zijn bloed in de vorm van een hart op de muren. Het eindbeeld, een bloederig vogelnest, is zowel grotesk als een prachtig ironische verbeelding van menselijke genegenheid. De horrorhandelingen uit de tekst worden ontdaan van hun banaliteit en doen wat betreft vereenzaamde beeldtaal eerder denken aan grauwe films als Ex Drummer en Calvaire dan aan menig theaterstuk.
De kracht van Delpeuts’ enscenering van Blasted zit hem niet in de grove taal – die is bij vlagen namelijk ietwat gedateerd – of in de gruwelijkheid van de handelingen. Veel eerder schittert de voorstelling in onderhuidse spanning, een geweldige inzet van licht en geluid en poëtische toneelbeelden. Sarah Kane is niet alleen doem en depressie bij Delpeut: hij heeft ook een fijn oog voor haar zwartgallige humor. Door inventief gebruik van de theatrale, welhaast filmische middelen weet hij de roemruchte tekst van Kane zelfs te overstijgen. In de handen van Thibaud Delpeut is Blasted geen in-yer-face–, maar under-yer-skintheater.
De Utrechtse Spelen – Blasted
Artiest: De Utrechtse SpelenGezien op dinsdag 06 mei 2014 in De Paardenkathedraal, Utrecht
Misschien ook iets voor u
Muziek voor een open geest
Het album Ek is eik is na een paar maanden in kleine kring nu toe aan de internationale release. Dat Anne Vanschothorst met dit album iets bijzonders heeft gecreëerd, is bij eerste beluistering helder.
Er zijn van die platen die je meteen doen beseffen dat je iets bijzonders in handen hebt. Bij Ek is eik van Anne Vanschothorst gebeurt dat bij de eerste klanken. De betovering die optreedt is na herhaalde beluistering niet verdwenen, maar groeit alleen maar.
Het dunne koord
Op Ek is eik horen we Anne Vanschothorst, harp; Saskia Laroo, trompet; Ernst Stolz, viola da gamba; Arthur Bont, percussie; Thijs de Melker, bas; Bob van Luijt, bas, samples, effecten digitale-orkestratie. Deze fraaie bezetting is volledig in dienst van het centrale instrument met de vierenveertig snaren waar Vanschothorst zich van bedient. Zang is niet te horen op dit album, maar wordt niet gemist. Alle composities zijn originelen van de hand van deze muzikante. Muziek die balanceert op het dunne koord dat is gespannen tussen de jazz, de klassieke muziek en de minimale muziek. Dat klinkt heel ingewikkeld, maar valt in de praktijk reuze mee.
Met een open geest is de muziek van Vanschothorst snel te waarderen. Wie ooit luisterde naar Philip Glass of Lavinia Meijer, en daar de ziel in de muziek hoorde, zal aan Ek is eik bijzonder veel plezier beleven.
Briljantje
De titel Ek is eik is ontstaan toen in de straat waar Vanschothorst woonde alle oude eiken werden gerooid. Met de titel die natuurlijk een Friese benaming is voor het Nederlandse “Ik ben een eik” draagt Vanschothorst de muziek op aan die machtige bomen. Maar het staat ook symbool voor al het oude en standvastige.
De eerste klanken van ‘Where’s Mo?’ nemen je direct mee met de zalvende harpklanken en het ingehouden trompetgeluid van Saskia Laroo. Voor sommigen kan het beklemmend zijn en voor anderen een oase van rust. Laroo is opnieuw paraat bij de albumafsluiter ‘And the Willow Tree Smiled’. Daartussen horen we pareltjes als het titelnummer ‘Ek is eik’ met viola de gamba. Maar niet alle stukken krijgen een begeleiding: In ‘Wandering’, ‘Strange Bird’ en ‘The Caged Owl’ is alleen de harp te horen van Vanschothorst.
Het is allemaal even fraai en, ondanks de instrumentale muziek, vol zeggingskracht. Anne Vanschothorst heeft met Ek is eik een waar briljantje gecomponeerd.
Anne Vanschothorst
Album: Ek is eikLink: Website AnneVanschothorst
Misschien ook iets voor u
Daar gaat de grote geleerde
/ 0 Reactiesdoor: Jesse van Amelsvoort3 SterrenHet kijken van Edgar Reitz’ monumentale Heimat-serie duurde al ruim 50 uur. Daar heeft hij vorig jaar een laatste deel aan toegevoegd: Die andere Heimat, een bijna vier uur durende proloog.
Zoals altijd brengt Die andere Heimat de kijker naar het fictieve dorp Schabbach. Wat nieuw is, is de in beeld gebrachte periode. Waar Reitz eerder het twintigste-eeuwse Duitsland portretteerde, gaat hij nu verder terug in de tijd naar de jaren 1842–44. De mensen zijn arm, de oogsten mislukken en de gezondheidszorg is slecht. Plattelandsbewoners emigreren massaal naar Brazilië, waar arbeiders nodig zijn om het land op te bouwen.
~
Het verlangen
Jakob Simon (Jan Dieter Schneider) wil ook weg en heeft zich al grondig verdiept in het mogelijke nieuwe thuisland. Hij, een belezen lid van de jongste generatie, voelt zich niet thuis in het kleine dorp waar zijn competenties niet gezien worden.
Het komt er niet van. Jakob zal niet emigreren, hij wordt de pas afgesneden door zijn broer Gustav (Maximilian Scheidt). Jakob praat over zijn plannen en zijn verwachtingen met familie en vrienden, vooral met de meisjes Florinchen (Philine Lembeck) en Jettchen (Antonia Bill). Voor die laatste voelt hij wel wat, maar wanneer ze zwanger raakt van zijn broer vist Jakob ook hier achter het net.
Wat overblijft is zijn verlangen, dat hij dikwijls uit via voice-overs bij Reitz’ langzame en ingetogen camerawerk. Reitz en cameraman Gernot Roll draaien in zwart-wit, waarbij een enkel detail ingekleurd wordt en uit het beeld naar voren treedt – het zal Heimat-veteranen bekend voorkomen. Deze objecten – een gouden munt, een stuk steen – worden zo krachtige symbolen.
~
Buitenstaanders
De wereld verandert, maar aan Schabbach gaan die veranderingen grotendeels voorbij. De dorpsdokter kan niks doen aan de difterie-epidemie, en Gustavs eerste stoommachine breekt bijna de smidse van zijn vader af. Als aan het eind Alexander von Humboldt langs het dorp trekt, durft Jakob niet met hem te spreken – en daar gaat de grote geleerde weer, op weg naar Parijs.
Dit verbloemt echter niet dat Die andere Heimat vooral tot het hoofd spreekt, en niet tot het hart. Dit wordt versterkt door het theatrale acteerwerk en de dialogen waarin de personages niet zozeer deelnemen aan de gebeurtenissen maar de geschiedenis becommentariëren. Op zulke momenten verwordt de liefdevolle blik van de camera tot een ijskoude buitenstaander. Dit slotdeel van de Heimat-saga belooft net iets meer dan het levert.
Die andere Heimat
Regie: Edgar ReitzJaar: 2024
Distributeur: Lumière
Misschien ook iets voor u
Hoogtijdagen en gloriejaren
De zoon van een kunstenaar blikt terug op de gloriejaren van zijn ouders, die deze jaren niet als zodanig beleven. Een prachtig portret volgt, waarin Anni Felici de tijdsgeest op tijdloze wijze weet te vangen.
Het leven van een kunstenaar anno 1974 gaat niet over rozen. Zoveel wordt wel duidelijk bij de eerste aanblik van Guido (Kim Rossi Stuart); een trotse Italiaan, kunstenaar, echtgenoot en vader van twee jongens. Via Helke (Martina Gedeck), een bevriende galeriehoudster, mag Guido zijn kunsten vertonen in Milaan, nadat hij al jaren in Rome (soms letterlijk) loopt aan te modderen. De expositie is een fiasco. Een vernietigende recensie van een invloedrijke criticus valt hem ten deel en zijn droom valt in duigen.
~
Feministisch vakantieoord
De kritiek op Guido’s werk creëert een hachelijke situatie waar Guido niet mee om weet te gaan. Guido druipt tijdelijk af en Serena (Micaela Ramazzotti) treedt op de voorgrond. De jaloerse echtgenote – niet ten onrechte overigens, gezien de praktijken die Guido bezigt terwijl de afgietsels drogen – is vol vuur en passie, maar ook afhankelijk, eenzaam en zonder ambitie. Serena’s doel in het leven is Guido op kunstgebied zien slagen met haar aan zijn zijde.
Het is niet toevallig dat feministe pur sang Helke Serena kritisch ondervraagt en haar meeneemt op vakantie naar een Frans feministisch vakantieoord. Ze denkt na over haar relatie, haar positie ten opzichte van Guido en haar huidige leven. Voor het eerst lijkt Serena te beseffen dat ze zelf een keuze heeft, hetgeen tot interessante, losbandige situaties leidt. De scène waarin Serena inziet dat vrijheid een groot goed is, is even kunstzinnig als bevrijdend. Dit uiteraard tot grote ontsteltenis van Guido, die niet zo vrijdenkend is als hij zelf gelooft.
Afstandelijk en dichtbij
~
Anni Felici is een fantastische jeugdherinnering, een zoektocht naar identiteit, een humoristische, subjectieve visie op de eigen ouders en bovenal een goede film met twee acteurs die in elke scène hun klasse tonen. Net als een jeugdherinnering had Anni Felici op meerdere punten kunnen eindigen en is het gekozen punt wat aan de late kant. De slotscène is prachtig verfilmd, liefdevol en indrukwekkend, maar tegelijkertijd overbodig. De soundtrack zou bovendien beter passen in een western van Tarantino dan in dit ingetogen schouwspel. Ondanks deze kleine tekortkomingen is Anni Felici vooral een hele fijne, zomerse film.
Anni Felici
Regie: Daniele LuchettiJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Spanning en gekoer met TG Sonja
Kunstenaars in Oorlog gaat over vier Nederlandse kunstenaars ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Johannes Heesters, Charley Toorop, Gerrit Jan van der Veen en Piet Mondriaan worden vertolkt door Jessica Zeylmaker, Bas Sligting en Martijn van der Veen in een intrigerend spel van stem en beeld. Want hoewel Kunstenaars in Oorlog aangekondigd staat als een hoorspel, is het zeer zeker ook een plezier om naar te kijken.
Jessica Zeylmaker, Bas Sligting en Martijn van der Veen in een intrigerend spel van stem en beeld. Want hoewel Kunstenaars in Oorlog aangekondigd staat als een hoorspel, is het zeer zeker ook een plezier om naar te kijken.
We zijn on air. Tenminste, dat staat op het rood verlichte bordje dat zich aan de zijkant van het toneel bevindt. De acteurs zitten aan tafel, twee mannen en in hun midden een vrouw. Aan de kop van de tafel zit componist en geluidskunstenaar Ben Lammers, die het hoorspel live van muziek en geluidseffecten voorziet. Het toneelbeeld doet denken aan een ouderwetse radiostudio, inclusief radio en ouderwetse microfoons. Op de lange tafel waaraan de acteurs zitten staan attributen: schoenen, een klein deurtje, glazen en een bel. Voor sommige scènes worden er nog extra attributen uit de kist gehaald. De enscenering is bescheiden, maar effectief.
Met de schoenen op tafel
De acteurs spreken met de tekst in de hand, desalniettemin gaan ze wel degelijk op in hun spel. Zo weet Bas Sligting met zijn fantastische stem, koketterieën en gekoer, in perfect Duits een overtuigende Johannes Heesters neer te zetten. Die intrigeert zowel in mimiek als in stemgebruik. De spanning tussen hem en Goebbels, vertolkt door Martijn van der Veen, is duidelijk voelbaar. De interrupties van hun gesprek door Jessica Zeylmaker, die in deze scène een fan van Johannes Heesters speelt, werken komisch. De humor waarmee deze scène wordt neergezet versterkt de omstredenheid die de rol van Johannes Heesters gedurende WOII kenmerkt. Hij probeert Goebbels zowel te vriend als op afstand te houden. Een lastig parket.
Het wisselen van rol lijkt in een handomdraai te gebeuren. Deze metamorfoses zijn intrigerend om te zien, een echt kijkje achter de schermen van een hoorspel. De acteurs zijn perfect op elkaar afgestemd en timen elk geluid precies goed. Het spelplezier spat ervan af. Het merendeel van de geluidseffecten wordt verzorgd door Lammers, maar de acteurs hebben hier zelf ook een hand in. De attributen op tafel worden door hen actief bespeeld.
Goed of fout?
De verschillende rollen die je als kunstenaar ten tijde van oorlog kunt innemen staan centraal in dit vierluik. Waar Heesters zich aanpast aan de Nazi-machthebbers, verzet Gerrit Jan van der Veen zich fel tegen de bezetters. Kortom, de verantwoordelijkheid van de kunstenaar wordt bevraagd, ook door de kunstenaars zelf. Elke kunstenaar bevindt zich in zijn of haar scène op een keerpunt in zijn leven: het moment van confrontatie of waarop een keuze moet worden gemaakt. Als publiek glijd je automatisch in hun schoenen, de vraag wat je zelf zou doen in een dergelijke situatie dringt zich op.
TG Sonja - Kunstenaars in oorlog
Artiest: TG SonjaGezien op zondag 04 mei 2014 in Theater Kikker, Utrecht
Misschien ook iets voor u
Een explosieve roadtrip
Wie zegt dat bejaarden er maar een saai leventje op na houden? De honderdjarige Allan verlaat huis en haard en laat een spoor van dood en chaos achter in deze Zweedse zwarte komedie. Een geslaagde boekverfilming die door hoogtepunten uit de geschiedenis heen walst.
~
~
Denken leidt tot niets
~
Zweedse humor
~
De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween
Regie: Felix HerngrenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Eerbetoon & vaandeldragers
.
Het is te makkelijk om Too Much Is Not Enough af te doen als een tribute aan wijlen Rory Gallagher. Het tweeluik bevat een cd met eigen nummers van de band tezamen met één cover van Gallagher. De dvd bevat de registratie van de show uit 2013 in Remchingen in Duitsland.
Gedachtegoed
Band of Friends bestaat uit de muzikanten Gerry McAvoy op bas, Ted McKenna op drums en Marcel Scherpenzeel op gitaar. Alle drie de heren nemen een deel van de vocalen voor hun rekening. De eerste twee hebben in het verleden samen met Gallagher opgetreden. Scherpenzeel speelde in zijn eentje al vaker een tribute aan zijn gitaarheld Rory Gallagher. Geen groot wonder dat deze drie heren elkaar nu gevonden hebben en zich verenigen in de Band of Friends.
Dat de heren het gedachtegoed van hun held hoog houden, is te horen op de cd die als EP is bijgevoegd bij de dvd. Bijna een half uur muziek in de beste traditie van Gallagher. De zes composities van de hand van de band zelf mogen er net zo goed zijn als de originelen van het grote voorbeeld. Productioneel weet de band in de studio-opnamen het geluid te omarmen dat ze ook live laten horen.
Prima introductie
De heren van Band of Friends toeren de komende maande uitgebreid door Engeland, Duitsland, Frankrijk, Italië en Ierland. In maart stonden ze op het Back in Town Blues Festival in Reuver. Dat was hun enige optreden in Nederland tot eind oktober. Toch nodigt de live-registratie, vastgelegd op de dvd, uit om deze band live te gaan zien. Hopelijk durven ze dan ook de eigen, bepaald niet onverdienstelijke, composities te spelen. De vorig jaar opgenomen show spettert letterlijk van het spelplezier en vakmanschap.
Het elftal aan composities van Gallagher mag best langzaam ingeruild worden door eigen werk van deze rasmuzikanten. Ze weten de denkbeelden en speelwijze van de blueslegende, die Rory Gallagher zeker is, toch wel levend te houden. Dit album Too Much Is Not Enough is dan ook niet alleen een aanrader voor de fans van Gallagher, maar een prima introductie op het eigen werk van Band of Friends.
Band of Friends
Album: Too Much Is Not EnoughLink: Website Band of Friends
Misschien ook iets voor u
Sterke tweede
Ongeveer een jaar geleden lanceerde King of the World hun debuutalbum. Sindsdien heeft het hen niet aan media-aandacht ontbroken op zowel radio als tv. Voor een bluesband is dat uitzonderlijk. Met KOTW zal het succes gecontinueerd worden.
Het zal je als beginnende band maar gebeuren dat je binnen een jaar een Dutch Blues Award in de wacht sleept. De vier gelauwerde muzikanten ontvingen er ook ieder één, wat de score op maar liefst vijf Awards zet.
Chemie
Veel bluesbands zullen jaloers zijn op de aandacht die King of the World al ten deel gevallen is op tv, bij “Pauw & Witteman” en “Vrije Geluiden” en op de radio bij “TROS-muziekcafé”. De meeste van hun collega’s kunnen daar alleen maar van dromen. Geen enkele Nederblues-liefhebber kan om King of the World heen. Met muzikanten als Erwin Java (Cuby & The Blizzards), Fokke de Jong (Normaal), Ruud Weber (Snowy White) en Govert van der Kolm (Ruf Blues Caravan, Dede Priest) heeft de band een ijzersterke bezetting met vele jaren ervaring. De chemie tussen de mannen is groot wat compositorisch leidt tot prachtige resultaten. Het album KOTW bevat dan ook louter originelen afkomstig van de schrijvershanden van de leden zelf. Uitzondering is de verborgen track ‘I Shall Be Released’ van de hand van Bob Dylan, die de heren akoestisch en nagenoeg a capella spelen.
Sternummers
Het album werd net als het debuut opgenomen in de boerderij van Cor de Kok in Haule, waar opnieuw een heus aggregaat moest zorgen voor voldoende storingsvrije stroom. Het resultaat is alweer een bluesalbum met stijlen als slow-blues, boogie, New-Orleans-stijl blues en de meer poppy getinte blues. Een fraai pallet dat zorgt voor vele uren luisterplezier zonder te vervelen.
Vanaf de eerste maten van ‘Fool No More’ waarmee KOTW opent omarmt de sound van de band je. Het machtige gitaarspel van Java en de fijne stem van Ruud Weber klinken als vertrouwd in de oren. Dat huilende gitaargeluid van Java is zijn handelsmerk dat bij zowel de uptempo als de gevoelige ballade-achtige liedjes prima tot zijn recht komt. Een van de sternummers is ongetwijfeld ‘If You Want To Leave’, dat soms de ballade in lijkt te gaan om vervolgens weer lekker door te rocken. ‘Beating Like a Drum’ doet herinneren aan Fleetwood Mac’s ‘Albatross’: de palmen lijken je tegemoet te wuiven. De stem van Weber maakt het verschil. Van de uptempo-songs is ‘Hurricane’ al snel een favoriet.
Live in Nederland:
17 mei – Rustende Jager – Nieuw-Vennep
28 mei – Festival – Zwolle
29 mei – Woodwall Festival – Zutphen
30 mei – Metropool – Hengelo
01 jun – De Vliegh – Zuidlaren (uitverkocht)
08 jun – Ribs and Blues – Raalte
22 jun – Parade – Rotterdam
29 jun – Normaal koffieconcert- Toldijk
05 jul – Night of the Guitars – Veendam
10 jul – Parade – Den Haag
13 jul – North Sea Jazz Festival – Rotterdam
King of the World
Album: KOTWLink: Platenmaatschappij
Link: Website King of the World
Misschien ook iets voor u