We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Stof tot nadenken
Ondergetekende zag eerst de filmversie van Ask the Dust. Een kardinale fout natuurlijk: ten eerste krijg je een definitief idee van hoe de personages er uit (zouden moeten) zien – een gegeven waar Herman Koch in Geachte Heer M.
Geachte Heer M. overigens heel fraai mee speelt – en ten tweede moet de film al heel goed meevallen, wil je achteraf nog zin hebben om het boek te lezen.
En viel dat bij Ask the Dust even tegen: al bij al een klef melodrama met een humoristische inslag die niet werkt. Met bovendien weinig chemie tussen hoofdrolspelers Collin Farrell en Salma Hayek. Kortom, een film om snel te vergeten. Maar wàt een ervaring was het boek waarop Ask the Dust is gebaseerd. ‘De beste roman ooit geschreven’, staat op de kaft van de Nederlandstalige editie. Getekend: Charles Bukowski, auteur van onder meer de meesterwerken Post Office en Ham on Rye. Altijd opletten met dergelijke quotes natuurlijk, maar we snappen perfect wat Bukowski in deze roman van zijn generatiegenoot zag: het is een energie, rusteloze vertelling, samengebald in niet meer dan 200 pagina’s.
Een Hongerkunstenaar
Een zinderend verslag van hoe Arturo Bandini, een would-be schrijver die zich, met amper één gepubliceerd verhaal op zijn conto, de ambitie aanmeet om een alles verschroeiend meesterwerk te schrijven. Hij verhuist naar Los Angeles, trekt in een armzalig hotel en stelt daar vast dat hij niet aan schrijven toe komt. Zijn buik trekt samen van de honger, de Californische zon verschroeit hem levend en wanneer hij aan zijn typemachine zit, gebeurt er niets. Bovendien lijkt zijn hotel bevolkt door (wereld)vreemde creaturen, aan wie hij nog geld verschuldigd is of omgekeerd. Kortom, niet de beste werkomstandigheden. Af en toe is er een lichtpunt – de 175 dollar die hij krijgt voor een tweede gepubliceerd verhaal – maar daar staan even zoveel dompers tegenover. Zoals wanneer hij zich moet verlagen tot het stelen van een melkfles om toch iets binnen te hebben, om vervolgens vast te stellen dat hij een fles vreselijke karnemelk heeft gegapt.
Eén en ander wordt in beweging gezet wanneer hij Camilla Lopez ontmoet, een dienster in een plaatselijk café. De wat labiele Camilla heeft Mexicaanse roots en probeert het in Amerika te rooien. Aanvankelijk vonkt het met het Italiaanse karakter van Arturo en vliegen de racistische, confronterende verwijten alle kanten op, maar al snel groeien ze naar elkaar toe en breken bijgevolg in de schrijver alle creatieve dammen open. Maar dan blijkt Camilla, wanneer zijn eerste roman eindelijk verschijnt, verdwenen.
What’s in a name
Vraag het aan het stof is een weergaloze roman die de lezer geen adempauze gunt. Het tempo is jachtig, de humor scherp en perfect gedoseerd, en de schrijver roept de City of Angels van de jaren 30 op een verbluffende manier tot leven – het schrijfplezier spat van de pagina’s. Het is bijna onvoorstelbaar dat deze roman al uit 1939 dateert, zo fris en levendig komt hij over. En al even onvoorstelbaar is het feit dat dit boek tot zo’n lamlendige film leidde in 2007. O ironie: toen scenarist Robert Towne inspiratie zocht voor zijn dialogen in Chinatown, nam hij Ask the Dust ter hand. En laat diezelfde Towne de regisseur zijn van de sof Ask the Dust. ’t Kan verkeren.
Alleen de Nederlandse titel is wat minder, maar dat kan je natuurlijk de schrijver niet aanwrijven. Terwijl Ask the Dust geweldig klinkt – drie éénlettergreepwoorden, dwingende toon – lijdt Vraag het aan het stof wat aan langdradigheid, met zijn twee lidwoorden én voorzetsel om amper vijf woorden. Vooral omdat het proza van Fante zo gebald en soepel is, zonder ook maar één woord teveel. Maar goed, als je de titel al moet aangrijpen om kritiek te formuleren, dan weet je dat je een dijk van een roman hebt geschreven natuurlijk. Een dijk die na bijna 80 jaar nog altijd niet het kleinste barstje vertoont.
Prijs: 17,95
Bladzijden: 208
ISBN: 9789029089968
Misschien ook iets voor u
Vijftien jaar PS Projectspace
Dit jaar viert PS Projectspace (PS) zijn vijftiende levensjaar. Kunstenaar Jan van der Ploeg is in zijn eigen woonkamer begonnen met het tentoonstellen van kunst. Nu heeft PS zijn eigen projectruimte in Amsterdam en biedt het een platform aan nationale en internationale kunstenaars. Dit vijftienjarige bestaan wordt gevierd met een jubileumtentoonstelling in samenwerking met deSERVICEGARAGE. 8WEEKLY kreeg de kans om nog voor de officiële opening een kijkje te nemen.
De grotere werken in deSERVICEGARAGE.
Jan van der Ploeg werd vijftien jaar geleden geïnspireerd door zijn goede vriend en collega, de kunstenaar Julian Dashper, die jonge kunstenaars de kans gaf hun werk ten toon te stellen in zijn huis. Het bijzondere aan PS is dat zij buiten het commerciële veld fungeert. Het is geen galerie en daarom is er dan ook geen winstoogmerk. Het draait bij PS om het tonen van kunst die Van der Ploeg aanspreekt en die hij wil laten zien aan het publiek. Eerst stelde hij deze kunst vanuit zijn eigen huis aan de Leidsekade tentoon en sinds een aantal jaar in de projectruimte aan de Madurastraat.
Cindy Moorman, Gallery Assistent bij PS en Studio Assistent van Van der Ploeg, vertelt enthousiast over het organiseren van de jubileumtentoonstelling: “We zijn begonnen met het idee om een tentoonstelling te maken met vijftien kunstenaars waarmee we in de afgelopen jaren hebben samengewerkt. Al snel schoot de teller over de vijftien, er waren namelijk zoveel kunstenaars waar we iets mee wilden doen. Toen hebben we de servicegarage benaderd, omdat PS zelf te klein is voor zoveel kunstwerken. Het resultaat is een extra grote jubileumtentoonstelling, waarin ook ruimte is voor grotere werken.”
De oude directeurskamer waarin PS projectspace gevestigd is.
Op de vraag wat voor soort kunst we in de tentoonstelling kunnen verwachten heeft Moorman een duidelijk antwoord: “Er is eigenlijk geen specifieke stroming vertegenwoordigd, Van der Ploeg zelf is de stroming. Alle kunstenaars die hier te zien zijn, zijn door hem op zijn gevoel uitgekozen. Het zijn vrienden van hem, het zijn kunstwerken waar hij door geraakt en geïnspireerd wordt.” Als we rondkijken in de tentoonstelling zien we veel visueel werk, felle kleuren en abstracte vormen. Het geheel is verbonden aan Van der Ploegs zijn eigen kunstwerken. Hij staat onder andere bekend om zijn visuele en kleurrijke schilderingen in openbare ruimtes.
In PS vinden we vooral werken van klein formaat aan de hoge witte muren van de directiekamer van het schoolgebouw. Felle kleuren en diverse vormen hangen in een mooie eenheid bij elkaar. Weer anders is het in deSERVICEGARAGE, waar grote werken goed tot hun recht komen door het industriële karakter van de ruimte die wordt gevuld door zeer verschillende technieken en materialen. Gezamenlijk vormen ze een bijzondere geheel met de rauwe sfeer van de locatie. Op de jubileumtentoonstelling zijn werken te vinden van o.a. Frank Ammerlaan, Riëtte Wanders, Michiel Ceulers en Ruth Campau.
deSERVICEGARAGE
Cruquiusweg 79, 1019 AT Amsterdam
deservicegarage@gmail.com
www.deservicegarage.nl
open: Donderdag – Zaterdag 12 – 18 hrs.
PS projectspace
Madurastraat 72, 1094 GR Amsterdam
info@psprojectspace.nl
www.psprojectspace.nl
open: Donderdag – Zaterdag 13 – 17 hrs.
Frank Ammerlaan, Justin Andrews, Tim Ayres, Karina Bisch, Ronald de Bloeme e.a. - PS 1999-2014 / a 15 year anniversary exhibition
Gezien in: deSERVICEGARAGE en PS projectspace, AmsterdamNog te zien tot: zondag 31 augustus 2014
Link: PS 1999-2014 / a 15 year anniversary exhibition
Misschien ook iets voor u
Schijnbare terloopsheid in een raak drama
.
Schijn werd eind mei door de vakjury van het Nederlands Theater Festival als één van de elf beste voorstellingen van het afgelopen seizoen geselecteerd. Het is een monoloog die in eerste instantie lijkt te gaan over een Marokkaans jongetje dat moet omgaan met cultuurverschillen waar hij mee te kampen krijgt als hij ineens in Rotterdam komt te wonen. Het heeft bijna iets onschuldigs: een anekdote over zijn eerste schooldag op een Nederlandse basisschool, de kinderlijke verwondering dat iedereen een broodtrommel had, behalve hij. Een vermakelijke anekdote weliswaar, maar één uit duizenden.
Maar er sluimert iets. Al snel wordt duidelijk dat dit niet het verhaal is dat Larhzaoui wil vertellen, maar de context, de voorwaarden voor zijn verhaal. Waar dit precies naar toe gaat blijft nog even in het ongewis. Dat een jongen uit Marokko zich ontheemd voelt als hij ineens in Nederland woont, levert mooie scènes op, maar is nog wat algemeen.
Marokkaans gezin in oer-Hollands tafereel
Dan weet Fahd Larhzaoui een prachtig beeld te vangen. Hij vertelt hoe hij als tiener met zijn gezin op de bank naar het Rad van Fortuin kijkt en in het reclameblok een commercial van discotheek ITs voorbij kwam. Ineens raakt hij de kern van het drama: het Marokkaanse gezin in een oer-Hollands tafereel, zijn homoseksuele gevoelens die de kop op komen steken en die hij onmogelijk tot uitdrukking kan brengen. Dat wat vertrouwd zou moeten voelen, een zaterdagavond met zijn gezin op de bank voor de tv, is in één klap verstikkend en beklemmend.
Don Duyns schreef een dynamische, technisch kloppende tekst van het levensverhaal van Fahd Larhzaoui. De schakels tussen het hier en nu met het publiek, algemene overpeinzingen en uitgespeelde scènes lijken de hele tijd natuurlijk te ontstaan, zoals dat gaat als je associërend een verhaal vertelt. Soms lijkt zijn manier van vertellen zo’n terloopsheid in zich te hebben, dat je als publiek even vergeet wat er allemaal onder zit. Fahd Larhzaoui weet dat, en laat het drama des te harder inslaan als we net even iets meer achterover willen leunen.
Zonder maskerade
Op het laatst vertelt hij hoe hij een maand geleden aan zijn familie vertelde dat deze voorstelling er zou komen. Fahd Larhzaoui kan zijn tranen niet meer bedwingen. Hetzelfde geldt voor de zaal. Na ruim een uur acteren lijkt hij hier alles los te laten en laat hij alle emotie binnen. Deze keer stromen de tranen over zijn wangen als hij, net zoals aan het begin, zichzelf voorstelt, nu zonder maskerade, en ons vraagt of we nog vragen hebben.
Schijn is theater dat niet alleen raakt op je gevoel, maar ook op je begrip. Met een hoofd vol vragen loop je dan ook naar buiten.
Fahd Larhzaoui/Nonprofit Kapitalist/Don Duyns - Schijn
Artiest: Fahd Larhzaoui/Nonprofit Kapitalist/Don DuynsMisschien ook iets voor u
Ieder huis heeft zijn kruis
Bijna vijfhonderd bladzijden heeft Hila Blum nodig om te komen tot het uiteindelijke bezoek in Het bezoek. In de tussentijd legt ze de wortels van een samengesteld gezin bloot en weet ze de lezer mee te slepen door een moeras van liefdestwijfel en hartenpijn.
Plaats van handeling: Jeruzalem, Israël. Hoofdpersonen: Nilly en Natty, een getrouwd stel dat – ondanks hun tienjarige relatie – er nog steeds achter probeert te komen wie de ander eigenlijk is. Samen hebben ze een dochtertje, Asia. Natty heeft een puberdochter uit zijn eerste huwelijk, Dida. Tot zover de feiten.
Tien jaar geleden, kort na hun onstuimige ontmoeting, heeft Natty zijn prille liefde meegenomen naar Parijs voor een weekje romantiek. Tijdens het diner in een sterrenrestaurant ontdekt Natty dat zijn portemonnee is verdwenen. Ze worden uit de brand geholpen door een joviale Fransman, Duclos, die de rekening betaalt en, vreemd genoeg, ook zorg draagt voor de terugkeer van de portemonnee.
Prachtvrouw
Het eigenaardige voorval in Parijs is voor Hila Blum het startpunt om de relatie van Nilly en Natty onder de loep te nemen. De ontmoeting met de behulpzame Fransman heeft iets teweeggebracht dat het hele boek door zal blijven zinderen als kiem van onzekerheid en wantrouwen. Blum legt in zwervende, omcirkelende bewegingen de vinger op de zere plek die zich – al vanaf het begin – langzaam in dit huwelijk begint te manifesteren.
Als Nilly aan die plek begint te krabben, weet ze niet meer van ophouden: de liefde die zo overtuigend begon, blijkt vele hindernissen te moeten nemen. Vanuit haar visie beschreven, maakt ze op een afstandelijke en vaak cynische manier duidelijk dat er heel wat mis is aan Natty. Hij is het type man dat zichzelf feliciteert met de geweldige vrouw die hij aan de haak heeft geslagen. Tot overmaat van ramp spreekt hij haar consequent aan met ‘hallo schoonheid’ en ‘prachtvrouw van me’.
Andere vrouw
Het bezoek is een dynamische familiekroniek waarin Hila Blum alle ins en outs met terugwerkende kracht de revue laat passeren. Geen kroniek die door de ontwikkelingen in de familie uitwaaiert tot een breed spectrum van succesvol nageslacht. Het is juist andersom. Blum komt mondjesmaat met steeds meer details en voorvallen op de proppen die het gebeuren terugbrengen tot de meest essentiële vraag: waarom zijn deze twee mensen bij elkaar? De ruimte om met elkaar te manoeuvreren wordt gaandeweg steeds kleiner.
Ondertussen worden we deelgenoot van de barsten die dit huwelijk met zekerheid naar een einde zullen voeren. Zoals Asia, die als baby op een moment van onachtzaamheid uit een openstaand raam is gevallen; een drama dat blijvende gevolgen zal hebben voor het kind, alsook voor de onderlinge verhoudingen. Het heetste hangijzer is Dida’s ontdekking van Natty in een innige omstrengeling met een andere vrouw. Op dat moment wordt duidelijk wat het – vanaf het begin van de roman aangekondigde – bezoek voor invloed zal hebben.
Blum schrijft haar onderhoudende debuutroman in een beeldende stijl, waarin ze met fijngevoeligheid en bedekte humor de menselijke tekortkomingen ontmaskert. De overvloed aan pagina’s die nodig zijn om Nilly tot haar inzicht te laten komen, lijken overbodig maar brengen uiteindelijk wel de noodzakelijke helderheid:
Prijs: 23,90
Bladzijden: 447
ISBN: 9789023483199
Misschien ook iets voor u
Het is lastig kiezen
/ 0 Reactiesdoor: Joost Festen / beeld: Joost Festen 5 SterrenHet Naked Song Festival biedt een podium voor de beste singer-songwriters van het moment die hun liedjes zo naakt mogelijk vertolken. De kracht van de liedjes moet het zelf doen, zonder opsmuk.
Het jaarlijkse Naked Song Festival in Eindhoven is de afsluiting van de ‘Ad van Meurs presenteert’-reeks waarbij iedere maandagavond singer-songwriters hun beste liedjes vertolken. Op het festival keert een aantal van hen terug. Maar er is ook ruimte voor artiesten die een groter gehoor nodig hebben dan het intieme Meneer Frits-podium. Meer toehoorders betekent een groter budget zodat meer artiesten in het bereik liggen. Vanwege de kwaliteit van het programma is het festival wederom stijf uitverkocht.
Gevoel als raadgever
~
Maar omdat we geen genoeg kunnen krijgen van Howe Gelb schuiven we aan bij zijn 2 Meter Sessie. Ook Gelb kan er geen genoeg van krijgen en geeft Gabriel Sullivan de ruimte om een liedje van eigen hand ten gehore te brengen, terwijl de ploeg van Jan Douwe Kroeske al bij de eerste toegift te kennen geeft dat zijn speeltijd erop zit. Met wat napraten over Gelb en zijn muziek nog in de oren laten we de stemming even niet meer verstoren door andere klanken. Natuurlijk missen we nu vele andere goede artiesten als Novastar en de uit Noorwegen afkomstige Jonas Alaska, die net als vele andere niet gehoorde singer-songwriters niet op het gevoelslijstje van de avond stonden. Zouden we de volgende dag nog een keer kunnen kiezen uit dit fraaie aanbod, dan zou opnieuw een dag gevuld kunnen worden met de rest van deze prachtige muziek. Misschien een idee voor de toekomst?
Misschien ook iets voor u
Bijna esoterische reis door het universum
Wie ben ik te midden van de groep soortgenoten die mij omringt? Wat blijft er van mij over als ik mij van hen onderscheid? Wat is mijn plek in het geheel van de schepping? Al deze grote vragen stelt Sasja Janssen zichzelf in Ik trek mijn species aan, een bundel die op licht trieste toon begint, maar eindigt in een ontroerend loslaten.
Het motto van de bundel is ontleend aan W.F. Hermans en komt uit Nooit meer slapen: ‘dat ik altijd en in alles weerloos, machteloos en vervangbaar als een atoom ben’. Het lijkt erop dat het antwoord op de grote vragen dus niet erg positief zal uitpakken voor het individu. Tijdens het lezen van de bundel blijken er echter nog verrassende kanten aan het bestaan te zitten. In drukke zinnen, die bol staan van betekenis, neemt Janssen ons mee op een trip door het universum.
The circle of life
De bundel lijkt te draaien om een aantal cycli die aan het leven inherent zijn. Begin en einde zijn belangrijke begrippen, net als scheppen en loslaten. Neem bijvoorbeeld de dood: zonder dood zouden wij geen begin kunnen ervaren, want als alles eeuwig door zou gaan, zou dat woord en zijn betekenis alle waarde verliezen.
In de gedichtencyclus ‘Toch het begint’ wordt verteld hoe het leven zich ontwikkelt vanuit sterrenstof, via amoebes en vissen naar talige wezens die het schrift uitvinden. De toon van de gedichten wordt steeds onheilspellender; het onheil ligt op de loer, ‘de hel losjes om de hals’. Maar als de overbevolking de overhand neemt en ‘de aarde zonder haar schoonheid’ wordt bedorven, lijkt ook daarna iets nieuws van start te kunnen gaan.
Ze spinde, ze buitelde in kommen, ze wrong melkwegen uit.
Iemand viel in grote hoogten.
Zelfonderzoek in breed perspectief
Daarna begint het onderzoek naar de kern van het individu. Hoewel het moeilijk is iets te onderzoeken waar je zelf deel van uitmaakt, probeert Janssen toch een beeld te schetsen van de complexiteit van de cycli die samen het leven en de schepping vormen. Dat doet ze door rond een aantal thema’s te blijven cirkelen die met elkaar samenhangen: begin, einde en het vermogen om te creëren. Als lezer val je samen met Janssen van de ene cyclus in de andere, waarin een eindpunt altijd een nieuw begin impliceert. Het perspectief dat ze inneemt, wordt steeds breder, groter, hoger. Bijna duizelt het je, want het hoort allemaal bij elkaar.
Dan zoomt ze weer in, want ze keert opnieuw terug naar het individu. Ze beschrijft de liefde en de seks, het vermogen van de mens om kinderen te creëren en zo een nieuwe cyclus te starten. Er ontstaat een verwachtingsvol beeld van wat wij zelf kunnen scheppen.
Mijn zonen lippen haar overal en voor het eerst jubel ik mijn sterke
handen.
Algauw maken mijn zonen zonen uit meisjes van rivierklei
nog in plastic. Ik hang sterrenstelsels op, veeg vlinderwolken
als ogen boven het land, verspreid de vogels en insecten
bijen bijen binnen.
Ze beschrijft ook de angst en de twijfel onderweg, het verlies van controle over wat je creëert, omdat dat op zijn beurt ook weer zal gaan creëren in een nieuwe cyclus, waar jij geen deel meer van zal uitmaken. Voor ze de bundel afsluit, werpt ze nog de vraag op of onze herinneringen zullen blijven, of dat ons leven een proces van herinneren is.
ik herinner me de komst van mijn boeken, het waren geen geboortes
ze waren er altijd al geweest
En dan sluit ze op ontroerende wijze af.
Voortaan alleen nog het heelal, steppen en zeeën, zonder ik.
Ga ik je vergeten?
Mag ik je nog overal één keer pakken.
Pak me dan, als je kan.
Maar ik ben het niet meer, ik zit al onder de modder.
Ik ben van de metalige rivieren, de rode aarde.
Is het om de anderen?
Ik ben de anderen.
Heeft Janssen daarmee de vragen die ze oproept beantwoord? Misschien. Ze heeft ons in ieder geval op een bijna esoterische reis meegenomen door een universum dat van zichzelf herhalende delen aan elkaar hangt, in poëzie die over zichzelf heen buitelt, grof en teder tegelijk is, hartgrondig twijfelt, en uiteindelijk tot rust komt.
Prijs: 18,99
Bladzijden: 68
ISBN: 9789021456010
Misschien ook iets voor u
Navelstaarderij
In Met stomheid geslagen rekent Edward St Aubyn genadeloos af met de literaire wereld. De Engelsman vergeet echter iets in plaats te stellen van de navelstaarderij van schrijvers, uitgevers en redacteuren.
Een juryvoorzitter van de prestigieuze Elysian-literatuurprijs die er alles aan doet om zijn eigen favorieten te laten winnen, een uitgeverij die de verkeerde boeken inzendt en een schrijver die besluit om de juryvoorzitter om te laten leggen wanneer hij erachter komt dat hij niet genomineerd is. Het zijn slechts enkele personages die de lezer in Met stomheid geslagen volgt.
Verbondjes
Er zijn nog veel meer schrijvers, juryleden, redacteuren en agenten die de revue passeren en allemaal hebben ze hun eigen visie op literatuur. Toch hebben al deze personages enkele belangrijke eigenschappen gemeen: ze nemen zichzelf allemaal ontzettend serieus, denken het allemaal beter te weten dan hun collega’s en gaan over lijken om te krijgen wat ze willen. Of beter gezegd: waarvan ze denken dat het ze toekomt. Zo probeert juryvoorzitter Malcolm verbondjes met juryleden te sluiten om ervoor te zorgen dat zijn favorieten op de shortlist komen:
Enkel destructief
St Aubyn beschrijft op komische wijze het reilen en zeilen binnen de literaire wereld. Een personage als Sonny, die Malcolm wil laten vermoorden omdat hij niet genomineerd is voor de prijs en uiterlijk vertoon boven alle andere zaken stelt, heeft een hoog slapstickgehalte. Ook Didier, de minnaar van schrijfster Katherine, wiens boek niet is genomineerd omdat de uitgeverij per ongeluk een kookboek in plaats van haar roman heeft ingestuurd, is met zijn constant wijdlopige en pseudodiepzinnige taalgebruik een vermakelijk personage.
Toch weet de roman niet tot het einde te boeien. Dit komt vooral doordat St Aubyn alleen maar destructief te werk gaat. Alle personages en gebeurtenissen staan in dienst van zijn kritiek op de literaire wereld, maar er is niks dat tegenwicht kan bieden aan deze afrekening. Enkele personages die het goede voorbeeld geven, waren dan ook meer dan welkom geweest. Het had Met stomheid geslagen wat constructiever en een stuk interessanter gemaakt.
Prijs: 19,95
Bladzijden: 222
ISBN: 9789044626254
Misschien ook iets voor u
Twee keer zoveel sfeer
The Double laat hier en daar een steekje vallen, maar alle filmaspecten werken zo mooi samen om een specifieke sfeer te creëren, dat dat weinig stoort.
Simon James (Jesse Eisenberg) is een nietszeggend persoon met een nietszeggende baan en een nietszeggend leven. Het enige verzetje dat hij heeft is het (soms wat creepy) fantaseren over zijn overbuurvrouw / collega Hannah (Mia Wasikowska). Op een dag krijgt hij een nieuwe collega, die fysiek zijn dubbelganger is, maar qua persoonlijkheid zijn tegenpool.
Krachtige rollen, ijzersterke sfeer
~
De sfeer geeft blijk van een goede regie en wordt bereikt door mooi opgezette shots, goede art direction, toepasselijke cinematografie en een magische, ontzenuwende soundtrack. Het is echter het acteerwerk dat centraal staat. Eisenberg speelt een heerlijke dubbelrol van twee extremen. Hij zet ze allebei vrij over the top neer, maar onderstreept hiermee hun verschillen, die in het verhaal worden teruggekoppeld aan hun identieke gezichten. Hij heeft plezier in het spelen van de verlegen, onzekere Simon en de zelfverzekerde James. In de scènes waar ze samen in beeld zijn (soms zelfs met dezelfde kleding) zijn ze makkelijk te onderscheiden door de verschillende speelstijlen die gehanteerd worden.
Uitleg overschaduwd
~
The Double
Regie: Richard AyoadeJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Eclectic030 helpt onbekende Utrechtse dj’s en producers
/ 0 Reactiesdoor: Machiel Coehorst0 SterrenDoor het grote aanbod van dj’s en producers in Nederland is het voor beginnend dj’s — ook in Utrecht — lastig om bekend te worden. Het online platform Eclectic 030 biedt Utrechtse artiesten een steuntje in de rug.
De initiatiefnemers van Eclectic 030 zijn Sven Colenbrander en Michael Pattipeiluhu. Het tweetal, afkomstig uit de dj- en dancescene, wil onbekende Utrechtse dj’s en producers een kans geven. Aangezien Nederlandse dj’s wereldwijd een naam hebben, is het aanbod (door navolging) de laatste jaren enorm toegenomen. Dat maakt het moeilijk om door te breken. Colenbrander: “In Nederland ligt de focus op gevestigde namen. Er is te weinig aandacht voor muziek die wel vet is, maar niet veel wordt beluisterd. Daar gaan wij verandering in brengen.”
Beat
Producers en dj’s kunnen hun producties en live-sets posten op de Facebookpagina van Eclectic. Het hoeft geen dance te zijn, zo benadrukt Colenbrander: “We houden het zo breed mogelijk: van hiphop tot house, van underground tot lounge. Wel moet een nummer elektronisch zijn en rechtenvrij.” Het duo richt zich op ‘jong en hip Utrecht’, en dus is het van belang dat een track ook een kans van slagen heeft in de discotheek: “Een beat is wel een vereiste, ja.” Elke maand kiest het tweetal vijftien tracks en een live-set uit het aanbod op de Facebookpagina. Die krijgen een plekje op het online platform voor producers (Soundcloud), waarop ze te downloaden zijn.
Boost
Colenbrander en Pattipeiluhu zijn optimistisch gestemd, en zitten vol plannen. Pattipeiluhu: “We zijn pas kort online, maar hebben nu al honderden likes. In de zomer moeten dat er tweeduizend zijn. Het gaat als een lopend vuurtje!” Vanaf eind juni krijgt wekelijks een dj of producer op radiozender FunX de kans zijn of haar verhaal te doen. Colenbrander: “Zoiets is natuurlijk ook een boost om aan ons project mee te doen.” Daarnaast gaat het duo clubreviews schrijven over het uitgaansleven in Utrecht. Colenbrander: “Schone wc’s en een fair deurbeleid zijn belangrijke items tegenwoordig. We gaan het kritisch benaderen, maar we kraken niks af. En het zou natuurlijk mooi zijn als tegelijkertijd een van ‘onze’ dj’s aan het draaien is.”
Voor meer info, kijk hier.
Misschien ook iets voor u
Meeliften op de euforie
Voor de mannen van Madness was het bij voorbaat een gewonnen wedstrijd in de Ronda-zaal van het kakelverse TivoliVredenburg. Een half uur eerder won Nederland met 2-1 van Mexico.
Veel bezoekers komen vanavond waarschijnlijk rechtstreeks uit de kroeg, in een euforische stemming en met een slok op. De vrolijke ska van Madness is dan natuurlijk een fijn vervolg van de avond.
Oranje
De Britse band, die haar hoogtijdagen kende aan het begin van de jaren tachtig met de albums One Step Beyond en Absolutely, speelt hier gretig op in. Zes van de tien muzikanten zijn (deels) in oranje gehuld. Zanger Graham McPherson (‘Suggs’) -de vijftig gepasseerd maar nog kwiek van lijf en leden- refereert meerdere malen aan de overwinning van het Nederlands elftal en roept het uitzinnige publiek op om een Nederlands lied aan te heffen. Na enige chaos en verwarring schalt er uiteindelijk een vrij bezopen versie van “Wij houden van Oranje” door de zaal.
Topvorm
~
Maar uiteraard zijn het de talloze hits die de zaal aan het springen, dansen en hossen krijgen: ‘One step beyond’, ‘Nigt boat to Cairo’, ‘Baggy trousers’, ‘Our House’, ‘Shut up’, ‘It Must Be Love’, ‘The Prince’, ‘The Bed and Breakfast Man’ ‘Madness’, ‘Cardiac Arrest’, ze komen allemaal voorbij. Het is bijna niet te bevatten hoeveel nummers van de band in het collectieve geheugen zijn beland. Sporadisch spelen de nutty boys iets uit hun latere periode, zoals het olijke ‘Misery’ en het licht melancholische ‘Forever Young’.
Het optreden wordt gaandeweg de avond steeds beter. Het geluid in de nieuwe zaal is geweldig (het blazerswerk knalt in de rondte) en het publiek (van alle leeftijden) gaat, vooral vlak voor het podium, volledig uit zijn dak. Ietwat gemakzuchtig misschien is de uitvoering van ‘Fight For Your Right’ van The Beastie Boys (wel fijn om dat nummer weer eens te horen) en ook de slotact met mensen uit de zaal die meezingen met ‘Always Look At The Bright Side Of Life’ komt wat gekunsteld over. Maar verder: een euforische avond.
Madness
Gezien op zondag 29 juni 2014 in TivoliVredenburg, UtrechtMisschien ook iets voor u