Muziek / Concert

Meeliften op de euforie

recensie: Madness

Voor de mannen van Madness was het bij voorbaat een gewonnen wedstrijd in de Ronda-zaal van het kakelverse TivoliVredenburg. Een half uur eerder won Nederland met 2-1 van Mexico.

Veel bezoekers komen vanavond waarschijnlijk rechtstreeks uit de kroeg, in een euforische stemming en met een slok op. De vrolijke ska van Madness is dan natuurlijk een fijn vervolg van de avond.

Oranje
De Britse band, die haar hoogtijdagen kende aan het begin van de jaren tachtig met de albums One Step Beyond en Absolutely, speelt hier gretig op in. Zes van de tien muzikanten zijn (deels) in oranje gehuld. Zanger Graham McPherson (‘Suggs’) -de vijftig gepasseerd maar nog kwiek van lijf en leden- refereert meerdere malen aan de overwinning van het Nederlands elftal en roept het uitzinnige publiek op om een Nederlands lied aan te heffen. Na enige chaos en verwarring schalt er uiteindelijk een vrij bezopen versie van “Wij houden van Oranje” door de zaal.

Topvorm

~

Tja, wat kan er eigenlijk mis gaan op zo’n avond? In het ergste geval werkt de band op de automatische piloot het bekende rijtje hits af. Daar is geen sprake van. Eerdere optredens, o.a. op Pinkpop in 2013, en recent werk bewezen al dat de band nog immer in topvorm verkeert en inmiddels aan zijn tweede (of derde) jeugd is begonnen. De albums ‘Oui Oui Si Si Ja Ja Da Da’ uit 2012 en met name ‘The Liberty Of Norton Folgate’ uit 2009 behoren tot het betere werk van Madness en zijn bij vlagen verrassend anders -serieuzer- van toon.  

Maar uiteraard zijn het de talloze hits die de zaal aan het springen, dansen en hossen krijgen: ‘One step beyond’, ‘Nigt boat to Cairo’, ‘Baggy trousers’, ‘Our House’, ‘Shut up’, ‘It Must Be Love’, ‘The Prince’, ‘The Bed and Breakfast Man’ ‘Madness’, ‘Cardiac Arrest’, ze komen allemaal voorbij. Het is bijna niet te bevatten hoeveel nummers van de band in het collectieve geheugen zijn beland. Sporadisch spelen de nutty boys iets uit hun latere periode, zoals het olijke ‘Misery’ en het licht melancholische ‘Forever Young’.  

Het optreden wordt gaandeweg de avond steeds beter. Het geluid in de nieuwe zaal is geweldig (het blazerswerk knalt in de rondte) en het publiek (van alle leeftijden) gaat, vooral vlak voor het podium, volledig uit zijn dak. Ietwat gemakzuchtig misschien is de uitvoering van ‘Fight For Your Right’ van The Beastie Boys (wel fijn om dat nummer weer eens te horen) en ook de slotact met mensen uit de zaal die meezingen met ‘Always Look At The Bright Side Of Life’ komt wat gekunsteld over. Maar verder: een euforische avond.