Een stilteperiode van bijna drie jaar had Destine nodig om inspiratie op te doen voor een nieuw album. Hierin weten ze hun interpretatie van punk weer te leveren met invloeden van Paramore, Jimmy Eat World, en Simple Plan, maar dan met een betere structuur in de liedjes dan op het tweede album. De band leek weer terug van weggeweest met meer energie dan tevoren. Toch kondigden ze eind juli vanuit het niets aan te gaan stoppen. De reden daarvoor wordt niet eens duidelijk gegeven. Het enige wat ze erover zeggen is dat het “nu het juiste moment voelt om ons verhaal te eindigen”, in een lang bericht op de Facebookpagina van de band.

Verschillende tekenen wijzen op een stervende band: de bandleden verkopen de merchandise voor spotprijzen. Zelfs spullen uit de beginperiode van de band komen weer tevoorschijn voor een laatste verkoop. Het merendeel van het publiek is vrouw, en de gemiddelde leeftijd ligt net onder de twintig. Daarnaast is het kleine podium in Bibelot, de Power Stage, lang niet uitverkocht (in tegenstelling tot Hedon, Zwolle). Waar is het misgegaan?

Niet bijzonder, wel leuk, klungelig voorprogramma

Heel toepasselijk wordt Destine in het voorprogramma bijgestaan door Call It Off, eveneens een punkbandje dat klinkt als een mix van Green Day en Blink182, maar dan jonger en minder strak. Het zijn een stel losgeslagen halve garen; de jongens draaien helemaal door op het podium, letterlijk. De jonkies stuiteren over het podium alsof ze beschikken over een onuitputtelijke energiebron, wat de tweestemmigheid er niet zuiverder op maakt. De uitvoering is superklungelig, waardoor we ons kunnen afvragen hoe vaak (of hoe weinig, beter gezegd) ze eigenlijk op een soortgelijk podium gestaan hebben. Draden raken verwikkeld om instrumenten heen, de microfoons blijven nog maar net staan en draaien een andere kant op, snoeren vliegen uit de instrumenten… Daarnaast lijken ze ook maar één volumestand te hebben: keihard. En dat terwijl de microfoonsterkte varieert door steeds te wisselen van de beschikbare microfoons op het podium.

Als de leadgitarist aangeeft geen inspiratie te hebben voor een solo, komt hij met het idee om te gaan crowdsurfen — een enorm gewaagde actie met zo weinig publiek voor het podium. Het gaat dan ook maar nét goed. De zanger lijkt hierdoor wat jaloers en probeert het een lied later ook. Hij faalt echter en valt bijna direct op de grond, tot groot vermaak van het publiek. Dit soort uitstraling en persoonlijkheden mogen we wel vaker zien in voorporgamma’s. Het publiek gaat er echt van leven, alleen zullen deze rookies nog erg moeten werken aan hun techniek.

Gemiste potentie

Gelukkig verschijnt er nog meer publiek voordat Destine begint aan hun set. Ze weten precies waar de mensen voor gekomen zijn. Met een soort ‘best of Destine’-optreden passeren alle bekende liedjes de revue, zoals ‘Stars’, ‘Down’, ‘Thousand Miles’, ‘Burn’, en liedjes van het nieuwe album, waaronder ‘Anywhere You Wanna Go’, ‘More’, en ‘Forevermore’. Ze spelen een show waar ze zelf helemaal achter staan. De band is allesbehalve dood in dit opzicht en is prima op elkaar ingespeeld. Zelfs als er gaten vallen tussen de nummers, weten de bandleden het met een beetje humor op te vullen. Als blijkt dat er een Noor en een Let aanwezig zijn in het publiek, praten ze ineens over een internationaal optreden. Ook de anekdotes over het schrijven van de liedjes ontbreken niet. Zo vond zanger Robin van Loenen het heel erg tof toen zijn buurvrouw en tantes zeiden dat ze het gaaf vonden dat hij in een bandje ging spelen.

Toch zit de show vol met minder toffe momenten. Nog vrij aan het begin van de set gaat er iets mis met de gitaar van Robin. Hij staat er wat verloren bij met zijn hand op zijn rug. Ook laat hij het publiek bij zo’n beetje elk lied klappen, wat op een gegeven moment echt gaat vervelen. Bij ‘Down’ hoort Robin dat zijn gitaar begint te ontstemmen, en door aan de knoppen te draaien wordt dit zelfs nog iets erger. De bandleden proberen zich te gedragen als echte popidolen terwijl sommige meiden uit volle borst meezingen, maar missen net dat beetje charisma. Dat maakt voor sommigen niets uit; naast me barst een fan in tranen uit.

De show is één groot voorbeeld van een band met gemiste potentie, een band dat het simpelweg niet heeft gehaald in de muziekwereld. De muziek mist net dat extra randje van finetuning en de band lijkt dat zelfs met onderliggende toon te erkennen. Voor ze beginnen aan de afsluiter ‘Down and Out’ maakt bassist Tom Vorstius Kruijff nog even een sarcastische opmerking: “Wie wil er nog merch van een dooie band? We raken het aan de straatstenen niet kwijt,” wat overigens helemaal niet waar is. Een groot deel van de spullen vloog gisteren over de toonbank in Zwolle. Hij doet er echter nog een schepje bovenop: “We geven de shirts haast voor niets weg. Binnenkort zie je gewoon Syriërs in onze shirts lopen.” Een opmerking die door de humoristische toon nog net door de beugel kan.

De herinneringen aan de geweldige shows die Destine heeft gegeven, zullen de bandleden altijd blijven koesteren. In het voorprogramma staan van onder andere Fall Out Boy, Sum 41, en All Time Low, plus zelf op Pinkpop en Lowlands spelen en een uitverkochte tour… dat zijn geen kleine prestaties. Maar Destine is door de jaren heen niet ouder geworden en heeft zich muzikaal niet verder ontwikkeld. Over een paar jaar zal hun muziek alleen nog klinken in een vergeten hoekje van de achterhoofden van midden-twintigers en die-hardfans.