Wie de kleine zaal van Doornroosje binnenstapt, wordt direct begroet door de geur van zweet en rijen gitaren op het podium. Dat belooft een avond onvervalst rocken te worden met het Noorse Motorpsycho, dat al zo’n 25 jaar zijn eigen ding doet, beïnvloed door genres die reiken van lo-fi pop tot freejazz. Ondanks dat er mensen aanwezig zijn die er duidelijk vanaf de begindagen bij waren, zegt het behoorlijke aandeel jongere toeschouwers genoeg over de relevantie van de band: door het bestaan heen wist de band continu nieuwe luisteraars aan te spreken.

Het musiceren niet verleerd
Dit jaar nog maakte de band indruk met Here Be Monsters, waarop de groep zichzelf een bedachtzame, subtiele progrockstijl aanmeet, om af en toe ook even de teugels te laten vieren en flink los te gaan. Vanavond draait het voor een groot deel om die plaat, en dat is allesbehalve een straf: de muziek staat ook live als een huis. De prachtig opbouwende albumopener ‘Lacuna / Sunrise’, waarop gitarist Hans Magnus “Snah” Ryan een imponerende solo op zijn dubbele gitaar laat horen, vormt een vroeg hoogtepunt. Wat volgt is het grootste gedeelte van Here Be Monsters, integraal gespeeld. Als één ding vanavond duidelijk wordt, is het dat Motorpsycho het musiceren nog niet verleerd is.

Dat Motorpsycho nog altijd niet is uitgeblust blijkt ook wel uit de duur van het concert: meer dan tweeënhalf uur! Het publiek krijgt daarin wat het mag verwachten van Motorpsycho: uitgesponnen nummers waarin de knappe gitaarsolo’s je om de oren vliegen terwijl Bent Sæther zijn bas flink laat grommen en met zijn kenmerkende, onvaste zang de meeste vocalen verzorgt. De band heeft een omvangrijke discografie om uit te putten en heeft naast nieuw werk dus ook genoeg ouder materiaal in de aanbieding: met veel enthousiasme ontvangt het devote publiek nummers van begin jaren negentig tot begin dit decennium.

Klein smetje
Tweeënhalf uur is echter lang, en al zijn ze zeldzaam, er zijn momenten dat de aandacht verslapt. “It’s getting longer every time we play it, so now is a good time to get a cigaret”, grapt Sæther voor ‘The Bomb-Proof Roll and Beyond’ wordt ingezet. Wat volgt is een fijne spacerockjam, maar, zoals al een beetje voorspeld, wel een nogal langdradige. Zeker omdat het nummer dat erop volgt, ‘Pills, Powders + Passion Plays’, ook een vrij laag tempo heeft. Het is een klein smetje op een verder sterk en strak concert, waarbij ook het geluid, ondanks het geregeld hoge volume, uitstekend overeind blijft. Na al die jaren heeft Motorpsycho nog maar weinig aan kracht ingeboet. Sterker nog, als je de heren zo bezig ziet lijkt het erop dat we nog wat jaartjes van hun band mogen genieten.

Het duo Birds of Chicago laat zich deze avond bijstaan door een elektrische gitaar, basgitaar en piano/toetsen. Zelf spelen Allison Russell en JT Nero banjo/ukelele/klarinet en akoestische gitaar. JT Nero heeft in de loop der jaren wat lager leren zingen of zijn stembanden zijn door de leeftijd minder flexibel geworden. In ieder geval komt het de sound van de band ten goede; de samenzang van deze twee is bijzonder en aanvullend te noemen. Dit effect is uitmuntend te horen op het laatste studioalbum van de band Real Midnight.

Een duo verwacht …

De organisator van de concert reeksen, Nico Vermeulen, heeft vaak de concerten afgesloten met de aankondiging voor het volgende concert, met daarbij steevast de belofte dat het de volgende keer nog mooier zou worden. Met de komst van Birds of Chicago is daar een einde aan gekomen, want mooier dan dit kan het niet meer worden. Deze band behoort niet alleen tot zijn persoonlijke favorieten, maar is hoorbaar de top van dit soort muziek. Het kleine kerkje is dan ook stijf uitverkocht en tot de nok toe gevuld met liefhebbers van het folkgenre en Americana. Het album is door diverse recensenten al getipt als misschien wel het mooiste album van het nog prille muziekjaar 2016. Of dat stand zal houden zullen de maanden die het jaar nog rest – en dat zijn er nog vele – moeten gaan uitmaken. Voor nu is het voldoende te weten dat het album prachtige liedjes herbergt in een uitvoering die niets te wensen overlaat, wat mede tot stand kwam door de samenwerking met sterproducer Joe Henry.

Het duo dat eigenlijk verwacht werd, blijkt een kwintet te zijn en dat zorgt voor een zeer vol geluid. Er is dus alle reden om vol verwachting te gaan luisteren naar de live-uitvoering van die liedjes die langzaam bezit van je nemen. Dat het een bijzondere avond gaat worden is direct bij de aanvang helder als de drie begeleiders zacht, gedoseerd en vol spanning het intro inzetten van het titelnummer van het nieuwste album. Terwijl het nummer zich langzaam ontvouwt en aanzwelt, verschijnen Russell en Nero op het toneel en wordt het nummer nu herkenbaar ingezet. Een ruim zeven minuten durend spektakel vouwt zich als een warme deken uit over het muisstille gehoor in het Witte Kerkje. Haast met open mond luisterend, beleven we het intro van een geweldig concert. Een overweldigend eerste applaus beloont de band voor deze machtige start.

Toegankelijke topklasse

Het concert wordt in twee delen gespeeld, waarbij geput wordt uit het nog kleine oeuvre van de band en de nadruk op het nieuwste album ligt. Composities als ‘Remember Wild Horses’ nestelen zich snel in je geheugen zodat je ze de volgende ochtend nog zult neuriën. Bijzondere momenten beleven we met bijvoorbeeld ‘Kinderspel’, dat JT Nero schreef in de dagen dat het echtpaar nog net niet wist dat het in verwachting was van hun dochter (nu twee jaar oud), maar wel een heel bijzondere, intieme tijd meemaakte. Ook het aan haar oma opgedragen nummer ‘Barley’ krijgt – mede door de inleiding van Russell zelf – een bijzondere lading van warme herinneringen. Haar oma overleed in jaren geleden en laat diepe sporen na bij Russell, die voornamelijk door haar oma werd opgevoed.

Als de band wat langer bezig is met stemmen, pakt Russell de microfoon en zingt ‘Sans Souci’ geheel zonder begeleiding, alsof ze nog eens wil onderstrepen wat voor bijzonder zangtalent ze in haar genen heeft. Liedjesschrijver JT Nero heeft met zijn vrouw een bijzonder instrument om de liedjes tot topklasse te brengen. De begeleiding en zijn eigen samenzang vormen de juiste entourage en ondersteuning voor de uitbundige en puntgave zuivere zang van haar, gebracht met het grootst mogelijke enthousiasme.

Mooier wordt het hierna niet meer: als je de top hebt gehad wordt het daarna moeilijk het niveau vast te houden of te evenaren. Het in groten getale gekomen publiek gaat in elk geval naar huis met een onvergetelijke herinnering, die nog een tijdje zal naklinken als we in de late avond de straten van Terheijden bewandelen richting huis.

Live in Nederland:

7 mei Moulin Blues, Ospel
8 mei Café Trainon, Nijmegen
9 mei Meneer Frits, Eindhoven