Film / Films

Unbreakable

recensie: Unbreakable

.

Ik zie dubbel. Mijn binnenste oogspieren staan te ver naar voren, waardoor ik altijd twee plaatjes over elkaar heen zie. Ik ben er al eens voor geopereerd, waarna het een tijdje goed ging, maar nu is het weer net zo als voor de operatie. Het is een beetje lastig met komkommer snijden en autorijden door smalle straatjes, maar ik kan er mee leven.

unbreak01.jpgEr zijn namelijk mensen die het veel slechter hebben dan ik: mensen met rood haar, mensen in een rolstoel, mensen die ziektes hebben met lange Latijnse namen – of juist hele korte. Er zijn mensen die bij het kleinste stootje gruwelijke kneuzingen of zelfs botbreuken oplopen.
Maar zouden er dan ook mensen zijn bij wie het omgekeerde het geval is? Die nooit ziek zijn, nooit iets breken, die zonder één schrammetje op te lopen uit een autowrak worden getild? Onbreekbare mensen?
Om die vragen draait het in Unbreakable, de nieuwste film van Manoj Nelliyattu (M. Night) Shyamalan, regisseur van de surprise-hit van vorig jaar, The Sixth Sense.

Bruce Willis speelt de beveiligingsbeamte David Dunn, die op een dag bij een treinongeluk betrokken raakt. Niemand overleeft de crash, behalve David. Sterker nog: hij is volledig ongedeerd. Het voorval haalt het nieuws en David komt in contact met Elijah (Samuel L. “bad hair day” Jackson), een man die door een botziekte al 54 keer in het gips heeft gezeten. Elijah handelt in comics, op goedkoop papier gedrukte Amerikaanse stripboekjes die gaan over superhelden in alle soorten en maten.

~


Het einde van de film voelt als het slot van een thriller – iets dat Unbreakable niet is. Het is een studie over hoe een man met zijn krachten omgaat en hoe zijn gezin daar mee leert leven, maar geen thriller.

Muziek / Achtergrond
special: Expositie Anton Corbijn in het Groninger Museum

Corbijn laat al zijn kleuren zien

.

00w16-01.jpgAls je door de tentoonstelling van het werk van celebrityfotograaf Anton Corbijn loopt, valt je telkens op dat de foto vaak bekender is dan de fotograaf. Hoe vaak zie je niet een videoclip, maar heb je eigenlijk geen idee wie de maker ervan is? De artiest blijft echter vaak wel hangen, en daar is die video natuurlijk ook voor bedoeld.

~

Vijfentwintig jaar werk van Corbijn staat nu samengevat in de negen felgekleurde zalen van het museum. Het is erg mooi om te zien hoe Corbijn door de jaren heen van verschillende technieken gebruik heeft gemaakt. Het begon met de normale zwart-wit foto´s, terwijl daar later de bekende bruine kleur aan toegevoegd werd. In deze stijl publiceerde de fotograaf ook een tijd lang in het muziektijdschrift Oor.

00w16-03.jpgNa deze stijl maakte Corbijn nog een uitstapje naar de kleurfotografie, waarbij hij in de donkere kamer dusdanig ver ging dat het resultaat vaak meer grafisch dan fotografisch was. De hoes van het U2 album “Achtung baby” is hier een goed voorbeeld van. Tegenwoordig werkt Corbijn met een blauwe kleur die de zwart-wit tekening aanvult.

~

In deze tentoonstelling valt verder de zaal op, die volledig aan de zanger van U2, Bono Vox is gewijd. Anton Corbijn blijkt al jarenlang goed bevriend te zijn met Bono en het was dan ook geen onverwachte keuze dat het Bono was die de tentoonstelling opende. Vanaf het U2 album, “The Joshua Tree”, waarvoor Corbijn de omslag maakte wordt een verslag gedaan van hoe Bono door de jaren heen veranderde. Mooi om te zien is hoe de houding van de zanger tot de camera door de jaren heen anders wordt.

00w16-05.jpgIn tegenstelling tot de overzichtstentoonstelling van Corbijn in 1994 in het Stedelijk Museum van Amsterdam is het wereldberoemde portret van Miles Davis niet in deze tentoonstelling opgenomen. Dat is spijtig als je het mij vraagt, omdat dit toch tot één van de beste foto´s van Corbijn gerekend mag worden. Toch is het niet verwonderlijk als je bedenkt hoeveel celebrities Corbijn in de laatste 25 jaar voor de camera heeft gehad. Als je al deze foto´s ten toon zou stellen had je waaarschijnlijk in het Louvre in Parijs zelfs nog niet genoeg ruimte.

~

Toch is dit een mooie tentoonstelling geworden, waarin je elke keer weer verrast wordt door een foto die je kent, soms van een CD hoesje, soms uit een tijdschrift. En elke keer blijkt er die ene Groninger achter al deze foto´s te zitten.

Muziek / Album

Velvet Belly – Lucia

recensie: Lucia

.

~


Op het eerste gehoor moest ik wat wennen aan het scandinavische geluid van de band. Misschien is het geluid het best te omschrijven als een mix tussen rockmuziek en dance. Toch wordt er duidelijk een zwaar accent gelegd op de rockmuziek. Dit is niet de eerste CD van het Noorse Velvet Belly. In 1992 verscheen hun debuut “Colours” en daarna verscheen er bijna jaarlijks een album van de band. In 1997 verscheen dan dit album “Lucia” wat ook sinds kort in Nederland uit is.

Deze CD is duidelijk van de de soort die je eerst een fors aantal keer moet horen voordat je de muziek weet te waarderen. Vooral het openingsnummer “Trick” is niet erg toegankelijk. Het grote voordeel van dit soort albums is dat de muziek later dan nog allerlei verborgen schoonheden blijkt te hebben. Elke keer als je de plaat afdraait komt er weer een loopje te voorschijn wat je nog niet ontdekt had.

Vooral de nummers “Easy” en “Unreal” zijn uitblinkers op het album. De melodie van de nummers blijft aanstekelijk hangen. Velvet Belly maakt zich bij dit soort nummer los van de soms wat eentonige beat, en laat de melodie een belangrijke rol op zich nemen. Deze nummers komen daardoor in een perfecte balans met de begeleiding. Ook het laatste nummer op de CD “The man with the child in his eyes” is een goed nummer, hoewel het natuurlijk totaal niets is vergeleken bij het origineel van Kate Bush. De kwetsbaarheid die Bush´ versie kenmerkte is eenvoudig verdwenen door de iets te stevig aangezette begeleiding van Velvet Belly.

Concluderend kunnen we stellen dat “Lucia” zeker de moeite van het horen waard is. Af en toe dreigt de band eentonig te worden, maar aan de andere kant straalt de CD hierdoor ook een soort volwassen zelfvertrouwen uit. Dit maakt dat de CD niet altijd even toegangkelijk zal zijn, maar na een tijdje toch een lekkere luisterplaat blijkt te zijn.

Muziek / Album

Tröckener Kecks – >tk

recensie: >tk

.

~


De Tröckener Kecks hadden al een tijd niets van zich laten horen. Een paar jaar geleden namen ze wel de CD “Hotel Nostalgica” op, waarin ze hun eigen nummers opnieuw op CD zetten, maar “>tk” is hun eerste echte nieuwe plaat sinds jaren.

Gelukkig hebben de Kecks met deze CD duidelijk een verandering ondergaan ten opzichte van hun oudere werk. Waren de oudere platen vaak gebaseerd op sterke, wat hardere gitaarpartijen, de nieuwe plaat is het toonbeeld van ingetogenheid. Rustig begint de band de CD met het nummer “Op de vlucht”. Af en toe vraag je je zelfs af wanneer de grote uitbarsting van gitaargeweld blijft, maar Rick de Leeuw weet op zijn manier een climax te brengen. Gitaargeweld blijkt hier niet meer voor nodig te zijn, want de Leeuw is zo in zijn rol als zanger te zijn gegroeid dat hij met zijn stem de luisteraar weet te leiden.

“Niemand thuis” brengt ons door de verlaten straten waar de Kecks graag over lijken te willen schrijven. Melancholiek en verliezen van vrienden blijken keer op keer weer de inspiratie voor menig goed Kecks nummer. Bij het zesde nummer “Winnaars, verliezers” heb je even het gevoel dat de plaat afgelopen is. Een heerlijk rustig einde. Rustig overzien de Kecks de wereld.

Dit is echter niet meer dan een intermezzo. De band gaat verder en nog sterker dan in het eerste deel van het album. Los van de zang die een stuk sterker is blijkt nu ook dat de andere musici zeker niet stil zijn blijven staan. Was het vroeger eerder het aanslaan van een heel accoord, nu heeft men het geduld gevonden om beheerst snaren aan te blijven slaan. De nummers worden door dit alles een stuk complexer en afwisselender dan voorheen. “Zou je niettegenstaande de recente gebeurtenissen toch nog een verblijf op amoureus gebied in overweging willen nemen alsjeblieft” vragen de Kecks zich aan het einde nog af. In deze laatste paar nummers gaan de gitaren nog even los, als was daar het hele album op gewacht.

Dit alles overziend kunnen we zeggen dat de Tröckener Kecks heel erg gegroeid zijn de laatste jaren. Teksten worden complexer en de muziek is lang niet zo direct als voorheen. Dit alles maakt deze plaat tot de beste die de Kecks tot nog toe hebben gemaakt.

Muziek / Album

The Treble Spankers – Hasheeda

recensie: Hasheeda

.

~


Tja, bij het horen van de Treble Spankers denk je wellicht eerder aan de warme stranden van een mooie Atlantische uithoek, waar de palmen staan te wuiven en stoere mannen en vrouwen zich elegant op hun board over de golven voortbewegen, dan aan de kille wind van de koude en natte Noordzee. Maar feit is dat de Treble Spankers een oerhollandse band zijn, die uitermate fijne surf klanken produceert. Hoewel surfmuziek het afgelopen decennium vooral in Groningen geproduceerd werd (de VPRO heeft nog eens een documentaire gemaakt over Groningen als surf hoofdstad), is Neerlands beste surf band afkomstig uit Amsterdam.

In 1994 brachten ze hun debuut CD (Araban) uit, welke onder Amerikaanse studenten een cultstatus verwierf. In 1995 verscheen hun tweede, en bij mijn weten laatste, album: Hasheeda. Deze deed het erg goed bij de Nederlandse rock critici. De band heeft enige tijd de “Moordlijst” mogen aanvoeren en Hasheeda heeft een langdurige notering in de album top honderd gehad.

Hasheeda is een CD die een strakke sound afwisselt met een zo hier en daar wat zweverig, Indiaans aandoend geluid. Het grootste gedeelte van de CD is instrumentaal, slechts op nummer 12, Toenggoe Mati, is een soort van gezang waar te nemen. Dit is echter niet in Nederlands, Engels of andere moderne taal, met als gevolg dat ik geen idee heb of het om een aantal losse klanken gaat, of dat er daadwerkelijk in een taal een boodschap aan de luisteraar wordt meegegeven. Feit is echter dat het lekker klinkt, ook al heb je geen idee waar het over gaat.

De band besloot er in 1998 een einde aan te maken, omdat componist/gitarist Phantom Frankie Gerritsen last had van een langdurige handblessure. Het bleek dat hij met RSI te kampen had, door het voortdurend herhalen van dezelfde beweging. Dit is vooral jammer vanwege het feit dat de Treble Spankers internationaal zeer groot hadden kunnen worden en omdat ze een band vormden die je eigenlijk live moet zien, gezien de enorme hoeveelheid energie die ze produceert. Dat doet echter niets af aan Hasheeda, deze CD staat als een huis.

Muziek / Achtergrond
special: Een interview met Erik de Zwart

Erik de Zwart is niet bang voor de concurrentie

Directeur Erik de Zwart staat vol zelfvertrouwen aan een tafeltje. Zojuist heeft hij de nieuwe koers van Radio 538 bekend gemaakt voor een zaal met journalisten. Met enige trots stelt hij vast, dat dit de eerste keer is dat een radiostation op deze manier de pers benadert. Volgens hem toont dit feit, plus het punt dat er in de radio steeds meer geld omgaat aan, dat de commerciële radio volwassen is geworden.

00w14-01.jpg

Bezwaar
Omdat het voor Radio 538 niet mogelijk is om reclameboodschappen uit te zenden op de publieke televisie en op de zenders van RTL en Veronica, heeft De Zwart onlangs bezwaar ingediend bij de Nederlandse Mededingings Autoriteit. De zender voelt zich ernstig in haar mogelijkheden tot concurreren aangetast. De uitspraak van dit bezwaar wordt binnenkort verwacht.

Kwaad op de overheid
Verder is De Zwart is duidelijk ontstemd over de manier waarop zijn radiostation door de overheid behandeld wordt: het blijkt onmogelijk om landelijke dekking in de ether te krijgen. De Zwart ziet dit als een grote blunder van de overheid. Volgens hem is er ruimte genoeg in de ether en maakt de Nederlandse overheid gebruik van zijn macht om de publieke omroep voor te trekken. Volgens hem is dit een onjuiste manier van concurrentie – hij wil met andere zenders concurreren op inhoudelijk vlak en niet via de mogelijkheden om toegang tot infrastructuur te krijgen.

00w14-02.jpgWinst!
De zender van De Zwart maakt al sinds 1995 winst, hetgeen bij de meeste televisiestations toen nog niet het geval was. Ze wil met de overstap van Edwin Evers en Jeroen van Inkel deze trend doorzetten en proberen uit te groeien naar een marktaandeel dat te vergelijken is met het aandeel dat het publieke Radio 3FM heeft.

Hoeveel is er betaald voor Evers?
Op de vraag hoeveel de overstap van Evers heeft gekost reageert hij wat geirriteerd. Hij vindt “dat iemand die goed is in zijn vak ook daarnaar betaald moet worden. Bovendien,” merkt hij fijntjes op, “verdienen mensen die bij de linkse omroep werken, zoals Sonja Barend, heus ook geen paar ton.” Voor hem is het feit dat er veel geld in de radiobusiness omgaat een teken dat de radio-industrie volwassen is geworden.

Radio met een boodschap
Radio 538 gaat nogal prat op het feit dat zij als enige station over een redactiestatuut beschikken. Daarin staat vermeldt, wat voor functie 538 voor zichzelf ziet in de maatschappij. Fijntjes merkt hij op dat dit bij de meeste publieke omroepen nog steeds niet het geval is. De Zwart zegt een broertje dood te hebben aan organisaties die met grote spelshows geld ophalen voor goede doelen, waarna vervolgens maar 40% van het bedrag echt naar het doel gaat. Hij ziet het als een functie van 538 om jongeren ook maatschappelijk bewust te maken. De radiozender begon al met deze imagoverbetering door spotjes uit te gaan zenden tegen zinloos geweld.

Digitale radio
Onlangs werd de nieuwe wereldstandaard voor digitale radio de DAB (Digital Audio Broadcast) standaard vastgesteld. Wij vragen de Zwart nog even zijn mening over dit systeem. De Zwart kan er maar weinig waardering opbrengen. Volgens hem is de kwaliteit niet veel beter dan de huidige radio en fijntjes merkt hij op, dat als je in een auto harder dan 130 kilometer per uur rijdt het systeem last krijgt van het Doppler effect. Door dit effect, wat erg herkenbaar is bij een passerende ambulance, wordt het systeem bij deze snelheid vrijwel onbruikbaar. Bovendien merkt hij op dat op DAB inmiddels ook al de publieke omroep alle zenders bezet.

Dit interview kwam tot stand i.s.m. www.radiozenders.com.

Muziek / Achtergrond
special: Een interview met Bob Savenberg

Hoe Bob Savenberg en Clouseau uit elkaar groeiden

.

De drummer van de band bekende Belgische band Clouseau verliet in 1997 de band om aan een solocarriere te beginnen. De teksten van Clouseau bleken niet meer bij de man te passen. Inmiddels maakt Savenberg furore met een bloeiend internetbedrijf en is de bloeinde solocarriere uitgebleven. De 8weekly sprak hem vlak nadat bekend werd, dat hij na dertien jaar Clouseau de rug toekeerde.

Wat voor een muziek luisterde je toen zelf graag naar, en waar luister je nu graag naar?
BOB: Ik ben een man van veel muziekjes, m’n favorieten zijn Joe Jackson, Huey Lewis, Jackson Browne, Bruce Sprinsteen, Chris Rea en zeker Zucchero, wiens laatste ´Greatest hits album constant door m’n oren klinkt!

JVH: Welke van deze artiesten hebben dan een grote invloed op je werk?
BOB: Chris Rea ongetwijfelt het meest, en aan Nederlandse kant durf ik Frank Boeijen wel te noemen.

JVH: Een tijdje gelden maakte je een single samen met Stef Bos. Kunnen we nog meer van die samenwerking verwachten?
BOB: Ik denk het niet, Stef is met totaal andere dingen bezig en ikzelf ben nu ook wel op m’n solocarriere gefocust…

Bob was in 1984 de oprichter en naamgever van de nu bekende band Clouseau. Samen met het werk van zijn broer Jan, is zijn bijdrage aan het succes van Clouseau aanzienlijk te noemen. Begin 1996 echter werd duidelijk, dat Bob uit Clouseau zou stappen en zich volledig op zijn solocarriere zal gaan werpen.

~

JVH: Wanneer heb je de beslissing genomen om met Clouseau te stoppen en alleen verder te gaan?
BOB: Bij het uitkomen van ‘Oker’ (1995, red), toen we daar de liedje bespraken die al dan niet op de cd zouden verschijnen, kreeg ik het gevoel dat mijn teksten ver begonnen af te dwalen van de teksten waar Koen en Kris mee bezig waren. Dat en het gegeven, dat ik ons managment niet echt zag zitten hebben mij doen besluiten dat het na de ‘oker-toer’ afgelopen moest zijn.

JVH: Was die beslissing moeilijk om te nemen?
BOB: Eigenlijk niet, omdat ik er meer dan een jaar mee bezig geweest was zodat ik mezelf heel goed had voorbereid op zowel het gesprek met de twee broertjes, als de persmededeling, als alles wat daarop zou volgen.

JVH: Is er een moment uit de carriere, die je met Clouseau hebt gehad, dat je graag nog eens over zou willen doen?
BOB: Er zijn tientallen momenten op te noemen, het is niet dat ik mij slecht voelde bij Clouseau.

JVH: Over welke moment heb je het dan bijvoorbeeld?
BOB: De maanden dat we in het voorprogramma van Roxette speelden, onze reis in Brazillië, het Ahoy-concert in Rotterdam, de opnames in LA, ik had het voor geen geld van de wereld willen missen!

JVH: Is er veel verschil tussen het publiek van de Clouseau concerten en het publiek, dat op jouw concerten komt?
BOB: Waarschijnlijk ligt het veschil in het repetoire, ik denk dat ik ook oudere mensen aanspreek, en daar komt nog bij , dat ik een heel andere aanpak van concerten heb dan Clouseau. Ik beperk me niet tot: “Hallo, goeie avond, iedereen okay?”. Ik heb ook nog iets te vertellen tussen mijn nummers, en die bindteksten kunnen dan ook nog alle kanten uit naargelang een publiek reageert op wat ik zeg, dat maakt het boeiend voor mij en voor mijn publiek.

JVH: Maar, als een buitenstaander uitgelegd moet worden wat voor een muziek je maakt, hoe zou je het zelf dan beschrijven?
BOB: Geen flauw idee, zoals ik al zei, ik ben een man van veel muziekje, ik wil niet in een bepaalt hokje geduwd worden. Ik zing wat er omgaat in mijn hoofd.

JVH: Hoe bevalt je solocarriere tot nog toe?
BOB: Heerlijk, samen met mijn begeleidingsgroep ‘de Kato´s’ repeteren we twee keer per week en ik heb me in geen jaren meer zo geamuseerd. Ook de optredens die we tot nog toe achter de rug hebben waren hemels, het was een leuk weerzien met het publier. Ik hoop echt dat we dit jaar nog een twintigtal grote concerten kunnen doen, zodat we het publiek kunnen laten delen in ons plezier!

JVH: Wanneer komt je naar Nederland voor een toer?
BOB: Dat zal waarschijnlijk duren tot ik een hit te pakken heb, en dat kan nog even duren, maar we geven niet op, tenslotte is er nog maar één single uit!

Boeken / Fictie

Een raadsel voor een stormachtige avond

recensie: De passievrucht

.

~

Het wordt weer kouder buiten. De duisternis slaat eerder toe en de wind en de regen teisteren je ramen. Het is pas september, maar je kunt niet vroeg genoeg voorbereid zijn op die herfstavonden waarop je eigenlijk niet meer naar buiten wilt. Voor die uren heb je een lekker boek nodig. Vlot geschreven, spannend en niet te ingewikkeld. Met een kopje thee onder de dekens.

Ben je al in de juiste sferen? Dan is het tijd voor De passievrucht van Karel Glastra van Loon. Als Armin en zijn vriendin Ellen een kind willen, blijkt Armin onvruchtbaar te zijn. Toch heeft hij al een zoon van dertien jaar. Armin wantrouwt eerst het oordeel van de arts, maar trekt uiteindelijk zijn hele verleden in twijfel. Wat heeft zijn overleden vriendin Monika, de moeder van zijn zoon Bo, allemaal uitgespookt? Een zoektocht naar de antwoorden begint en Glastra van Loon sleept zijn lezers zonder pardon mee. Als een detective gaat Armin op zoek naar de vader van zijn zoon, de dader. Als de lezers bijna alle clous in handen denkt te hebben, krijgt het verhaal een mooie emotionele wending. Plotseling wordt de harde detective een denker. Het gaat niet langer om het misdrijf, maar om herinneringen, verbondenheid en identiteit.

De passievrucht won in 1999 de Generale Bank Literatuurprijs en daardoor ontstond wel wat ophef in literaire kringen. Het was niet intellectueel en doordacht genoeg en zeker niet voorbestemd om een klassieker te worden. Maar bij de keuze voor Glastra van Loons romandebuut werden in dit geval terecht de emotie en meeslependheid geprezen. En laten dat nou net de eigenschappen zijn van een boek waarmee je een herfstavond perfect kunt vullen.

Film / Films

Harry, un ami qui vous veut du bien

recensie: Harry, un ami qui vous veut du bien

Het is niet makkelijk aan te geven waar de grens ligt tussen het goed met iemand voor hebben en ongebreidelde bemoeizucht. Eigenlijk zien we de mensen in onze omgeving graag onze adviezen opvolgen. En als we nou echt eerlijk zijn dan zit er in onze adviezen altijd wel iets manipulatiefs. Natuurlijk willen we graag dat het onze vrienden goed gaat, maar wel op die manier die wijzelf voor ogen hebben.

~

Michel (Laurent Lucas) is een goede jongen. Hij is getrouwd en heeft drie dochtertjes. Zijn vrouw mag er wel zijn, en over zijn maatschappelijke status hoeft hij zich niet te schamen. Het is niet zo dat we zouden willen ruilen met hem, maar al met al leidt hij een respectabel leven. Michel zouden we kunnen typeren als een brave burgerman, die zijn dromen en verlangens omwille de lieve vrede, aan de kant heeft geschoven.

~

Wanneer Michel met zijn gezinnetje op vakantie gaat, komt hij bij een tankstation een oud schoolgenoot tegen. Hij herkent hem niet meer, en moet erg lang denken voordat er ook maar iets begint te dagen. Zo maken we kennis met Harry (Sergi Lopez). Hij heeft de schaapjes op het droge, heeft een geile vriendin en een vette Mercedes. Harry lijkt alles te hebben waar iedere man van droomt. Harry weet van geen ophouden en helpt Michel zijn herinnering weer op het juiste pad. Uiteindelijk nodigt Michel Harry en zijn vriendin uit voor een bezoek aan zijn zomerhuis.

Eenmaal daar aangekomen, wordt Michel geconfronteerd met zijn verleden. Harry vertelt over Michel’s seksuele kwaliteiten en vooral over zijn schrijverstalent. Harry weet zelfs nog een gedicht van Michel te reciteren. Dit wordt als zeer merkwaardig opgevat, maar Harry blijft er nuchter bij en vertelt doodleuk dat dit gedicht gewoon het beste is dat hij ooit gelezen heeft. Het verbaast Harry dan ook dat Michel niets met zijn talent gedaan heeft.
En lief en aardig als hij is besluit hij Michel weer aan het schrijven te krijgen. Er moet gezegd worden dat Harry een uitstekend gevoel voor oorzaak en gevolg heeft. De redenen dat Michels schrijverschap nooit van de grond gekomen zijn duidelijk: een relatie met zijn ouders waarin Michel niet als een volwaardig mens wordt gezien, maar als een afhankelijk zielig mannetje die zonder de hulp van paps nergens is en nooit ergens zal komen. Dan ook nog zijn vrouw, die Michel’s kunnen niet naar behoren weet te waarderen. Met zulke mensen om je heen kan een talentvolle schrijver nooit tot volle wasdom komen.

~

Harry heeft dan ook het beste met Michel voor en besluit hem eens een handje te gaan helpen. Maar Harry heeft zo zijn eigen ideeën, en weet van geen wijken.
Zijn de gedichten van Michel wel zo goed, en was zijn eerste hoofdstuk van zijn pseudo sciencefiction roman “Vliegende Apen” niet van een erbarmelijke kwaliteit? Hier komt er een laag in betekenis bij. Harry fungeert als alter ego van Michel. Harry heeft de dingen gedaan waar Michel van droomde, maar niet het lef of vermogen voor had. Harry staat gedurende de hele film te dicht op Michel, om zodoende de gevolgen van een “gekozen” levenspad te contrasteren. De ontmoeting tussen Harry en Michel is de aanvang van een zoektocht naar de ware identiteit van Michel. Hij heeft Harry nodig om zijn eigen plaats te vinden en af te rekenen met het verleden.

Harry, un ami qui vous veut du bien is een buitengewoon geslaagde film. De spanningsopbouw van de film is zeer goed in de hand gehouden, hier heeft Dominik Moll goed gekeken naar Hitchcock. Ofschoon het alter ego motief wel erg voor de hand liggend is, verveelt de film absoluut niet. Sergi Lopez (Une liaison pornographique, Rien à Faire) is uitstekend als de geilachtige en kleverige Harry. Alleen al om Harry rond te zien rennen op het doek, maakt deze film een bezoek waard.

Film / Films

Wederom een vingeroefening

recensie: Sous le sable

.

~

Het huwelijk van Marie (Charlotte Rampling) en Jean (Bruno Cremer) is altijd kinderloos gebleven. Hun huwelijk heeft daar nooit onder geleden, de relatie van Marie en Jean lijkt uitstekend te zijn. Samen gingen ze elk jaar naar het hetzelfde zomerhuisje in het zuidwesten van Frankrijk. Als ze op het strand zijn, besluit Jean te gaan zwemmen, terwijl Marie in de zon blijft liggen. Als ze ontwaakt uit een korte slaap merkt ze dat Jean nog altijd niet is teruggekeerd. Na een korte tijd van wachten roept ze hulp in.

 

Af en toe

~

Echter, ook na een zoektocht blijft haar man onvindbaar. Radeloos gaat ze terug naar Parijs, vertwijfeld over de werkelijke toedracht van de verdwijning. Is Jean verdronken, heeft hij misschien zelfmoord gepleegd of heeft hij haar verlaten? Zonder een dood lichaam leeft haar man, meent ze, en ze gedraagt zich alsof hij nog steeds in haar omgeving is. Zo zien we op het scherm haar man nog af en toe verschijnen. Deze rol van Bruno Cremer stond niet vast aan het begin van de productie. De samenwerking beviel zo goed dat Ozon het script heeft omgegooid voor een grotere aanwezigheid van Cremer in de film. En zo zie je Jean verschijnen, waar Marie hem graag ziet in huis.

Dit portret van een vrouw die de dood van haar man niet accepteert had kunnen ontaarden in een portret van een geesteszieke, of had kunnen uitmonden in een klef melodrama over een rouwende. Maar François Ozon toont aan dat hij zijn stijl, die hij al uiteenzette in zijn luchtiger films als Sitcom en Les Amants criminels, zeer goed beheerst. Op het scherm zijn dan ook met minimale middelen alleen onderhuidse gevoelens te zien. Er wordt geen traan gelaten. Op die manier laat de regisseur de vertwijfeling zien en het ongeloof dat haar man dood is of, sterker nog: het geloof dat haar man nog leeft.

François Ozon heeft een mooie combinatie gevonden van Maries mentale toestand en de situaties van schijn en werkelijkheid. Zoals bijna al zijn films tot dusver, lijkt Sous le sable ook weer een vingeroefening te zijn. Het laat echter wel zien dat we hier met een toekomstige grootmeester te maken hebben.