Jacob (Dragan Bakema) en Sammy (Christel Oomen), broer (20) en zus (15), vast aan de zelfkant van de maatschappij, proberen het hoofd boven water te houden met niet al te frisse praktijken. Met een weggelopen moeder en een seniele, aan alcohol verslaafde vader in een tehuis, wil de driftige Jacob koste wat het kost Sammy op het rechte pad zien te houden. De schijnbaar redelijke situatie waarin broer en zus verkeren, verslechtert al snel. Eerst door Sammy, die blijkbaar met voorrang te geven aan haar seksuele driften haar verstand geheel verliest, en daarna door het motorongeluk van haar broer, die dus voor een aantal weken zijn onfrisse praktijken aan zijn zusje en diens potentiële seksuele object moet overlaten. Wanneer Sammy eindelijk haar verstand weer terugkrijgt, heeft dit desastreuze gevolgen voor één persoon in het bijzonder. Jacob voelt zich eindelijk vrij om naar het zuiden te gaan, en Sammy blijft alleen, maar gelukkig achter.

Drift – een sterk regiedebuut van Michiel van Jaarsveld naar een script van Jacqueline Epskamp – is een pijnlijk realistische film over incest, overleven en vastzitten. Deze rauwe vertoning laat de dunne scheidslijn tussen goed en slecht zien, waarbij de kijker zonder omhaal met zijn neus op de gruwelijke feiten wordt gedrukt: dat het niet altijd mogelijk of wenselijk is een duidelijk oordeel te vellen over goed en slecht. Jacob, die Sammy op het rechte pad probeert te houden, verkoopt zelf verrot vlees aan snackstandjes om brood op de plank te krijgen. Terwijl Sammy zich door een klasgenoot wil laten ontmaagden, maakt de vader (Henk Hoes) van Liesbeth (haar beste vriendin, gespeeld door Maud Dolsma), die geteisterd wordt door onthouding omdat zijn vrouw steeds ‘ziek’ op bed ligt, handig gebruik van Sammy’s onschuld en onwetendheid. Wanneer Sammy dan eindelijk door heeft waar ze aan begonnen is, accepteert hij geen nee – “Wie A en B zegt, moet ook C zeggen”. De bijna maar nooit helemaal incestueuze relatie die broer en zus lijken te hebben, wordt als normaal ervaren. De jaloerse en broederlijke gevoelens van Jacob zorgen voor de ambigue spanningen in de film. Dat een 15-jarig meisje snel volwassen wordt in zo’n wereld is natuurlijk niet verbazingwekkend.

Mede door het sterke acteerwerk, de realistische verhaallijn en de ruwe manier van filmen zou deze film tot de top van Nederland moeten behoren. Het is dan ook jammer en onvoorstelbaar dat deze film op het Nederlands Film Festival alleen bekroond is met de Pauze Jongeren Award.

En dat is precies wat er een beetje ontbreekt aan A Knight’s Tale. Het is namelijk nooit echt spannend wie er gaat winnen. Door de aard van de film aan te voelen zul je eigenlijk nooit verrast worden door de uitslag van een gevecht. En voor een film die riddertoernooien als hoofdthema heeft is dat natuurlijk een gemiste kans.

Het verhaal gaat over een jonge schildknaap William die zijn meester volgt en bijstaat terwijl deze aan toernooien meedoet. Tijdens een van deze toernooien komt de ridder om het leven en besluit William (Heath Ledger) zijn plaats in te nemen om zo veel geld te kunnen verdienen. Aangezien alleen mannen van adel aan toernooien mee mogen doen is dit niet zonder risico’s. Als hij gesnapt wordt, zal zijn straf niet mals zijn. Samen met de overige schildknapen van de overleden ridder gaat hij in Frankrijk riddertoernooien af, en vergaart hij veel roem als Sir Ulrich von Lichtenstein. Dit staat een zekere Graaf Adhemar absoluut niet aan. Als de jonge William ook nog eens gaat flirten met jonkvrouwe Jocelyn zijn de rapen helemaal gaar. Adhemar doet er alles aan om de onbekende sir “Ulrich” te vernederen.

De film hinkt op drie thema’s. Ergens zitten er enkele feministische knipoogjes in de film verborgen. Een vrouwelijke smid, een progressief denkende jonkvrouw, etc, etc… Echt origineel is dat allemaal niet, en het had dus allemaal gerust weggelaten kunnen worden. Bovendien maakt het romantische plotje

de boel nogal onevenwichtig, zodat feministische geloofwaardigheid al snel ver te zoeken is. (Sommige zinnen die de acteurs uitkramen zijn werkelijk om te schuddebuiken.) Verder is er het idee van de ridder-formule vermengd met moderne stijlelementen als rockmuziek. Dit werkt wel, maar is helaas te schaars gedaan (kijk bijvoorbeeld eens naar Plunket and MacLane, daar is het echt geweldig). En dan zijn er nog de riddergevechten die misschien niet verrassen, maar wel fraai zijn gefilmd. Verder zijn de grappen meestal redelijk getimed, en levert de cast enthousiast werk af. Daarom is A Knight’s Tale toch wel een aardige film geworden, ik heb me in elk geval prima vermaakt.