Veertienjarige meisjes en de liefde; een rampzalige combinatie als je het mij vraagt. Lichamelijk nog niet volgroeid, geestelijk nog niets te bieden maar wel behandeld willen worden als een volwassen vrouw. Dat soort jonge meisjes zoeken vaak hun heil in de liefde. De liefde als medium om serieus genomen te worden. Waar die drang toch vandaan komt is mij al jaren een raadsel. Misschien een hormonaal effect of een chronisch gebrek aan geduld. Met de meeste van deze meisjes komt het later allemaal goed; eindelijk een kerel die haar niet belazert, een eigen inkomen, huisje en een tweeling in de buik. Jaren later lachen op een knullige manier om hun eigen bokkensprongen. De charme van deze opwellingen zullen de meeste vrouwen jammer genoeg nooit inzien, niet wetende dat het heel wat slechter met ze had kunnen aflopen.

~

Laurent is niet op zijn achterhoofd gevallen en komt met en briljant idee: als Delphine en Olivia nou eens wat jongens zouden pijpen voor vijfentwintig gulden per beurt, dan zou het benodigde geld er snel zijn. Blind van liefde voor Laurent besluit Delphine een heuse hoer te worden. En dat al op veertienjarige leeftijd! Olivia is woest, maar besluit omwille van Delphine ook haar lichamelijke integriteit op te geven. Delphine pijpt voor Laurent en Olivia pijpt voor Delphine. De zaken gaan goed, de meeste jongens op school willen best vijfentwintig gulden betalen voor een pijpbeurt. Wanneer de centjes binnen lijken te zijn lijkt niets meer wat het is; haar loverboy blijkt toch niet zo over te lopen van liefde voor Delphine. Delphine gelooft er allemaal niets van en blijft tot het bittere einde haar puberpooier verdedigen.

Delphine, geacteerd door de uitstekend debuterende Maud Forget, laat een pubermeisje met al haar naïviteit en gedrevenheid zien. Haar liefde is de ware, er is niets dat ze niet voor hem zou doen. Toch raakt Mauvaises Fréquentations niet de juiste snaar. De kijker wordt niet meegesleept in het prostitutiedrama. De meisjes pijpen, wij blijven slechts kille voyeurs. In de overvloed van Frans realistische films is Mauvaises Fréquentations noch een debacle noch een hoogvlieger.

~

Da’s lekker!

Festen is de eerste film in een reeks van 25 Dogma-films en volgens vele nog steeds de allerbeste. De film gaat, zoals de titel al zegt, over een feest. De vader van de familie wordt zestig jaar en daar hoort een groot feest bij, waarbij de gehele familie is uitgenodigd. Alle zoons en dochters, suffe oude tantes en ander deprimerend volk druipt binnen als het ‘feest’ gaat beginnen. Bij het eerste diner krijgt de oudste zoon het woord en hij begint rustig met zijn speech, praat wat over vroeger, over hoe papa vroeger voor dat hij in bad ging hem en zijn zusje eerst nog even doodleuk verkrachtte. En iedereen is plots met stomheid geslagen, na tien minuten is het heel wonderlijk weer helemaal over, want bijna niemand gelooft hem. Even later komt hij weer terug met de mededeling dat hij nog niet helemaal klaar was. Papa heeft namelijk ook nog eens zijn zusje vermoord. Zo, hallo, da’s lekker! Niemand gelooft de arme Christian (erg sterk neergezet door de Deense acteur Ulrich Thomsen) en hij wordt dan ook met een grote moeite buiten de deur gezet en zelfs aan een boom vastgebonden!

Intens

~

Festen is dus als gezegd de eerste in de reeks Dogma-films, en omdat ik verder nog geen delen ervan heb gezien, kan ik niet zeggen of Festen een van de beste van de serie is. Maar wat wel erg opvalt is dat de film een erg pessimistische uitstraling heeft; alles is ontzettend dramatisch, maar tevens draagt het ook die onmisbare zwarte, cynische humor in zich mee die hem toch zeker de moeite waard maakt.

Dvd extra’s:

Interviews (tekst), Alternatief einde, Trailer

Dvd mening:

Niet al te sterke dvd. Het interview is op zich wel interessant, maar het is toch altijd leuker om het uit de mond van de regisseur te horen. Het alternatieve einde is bijna niet anders dan het origineel, enkel wat woordwisselingen en situaties zijn lichtelijk anders. De extra’s zijn niet de zaken waarvoor je de dvd hoeft aan te schaffen.

Meer info over Festen en de andere Dogma-films vind je hier.

~

De Assepoester in dit verhaal is Julia Roberts, de boze stiefzus heet Catherine Zeta-Jones en de knappe schoonbroer is John Cusack. Hoe het allemaal fout ging en hoe het allemaal weer goed komt is van geen belang, leuker is de tijd daar tussenin. De ingewikkelde misverstanden en geslaagde one-liners getuigen van het vakmanschap van mede-scriptschrijver Crystal. Geen suffe slapstick of gewetenloos taarten gooien, voor deze grappen moet je opletten en luisteren. Dat het soms een seconde duurt voordat het kwartje valt houdt de kijker, en de film, aangenaam fris.

Natuurlijk is het allemaal heel luchthartig en blij. Als Crystal een satire op Hollywood voor ogen had, heeft hij in de ogen van sommigen gefaald. Maar niet elke film over Hollywood hoeft over te lopen van zelfkritiek, en misschien is het juist leuker om ook een keer pretentieloos te lachen om al die acteurs, regisseurs, studiobonzen en critici. Er mag ook wel eens gewoon om filmland gelachen worden zonder dat we al die zelfkritiek erbij hoeven slikken. Er zijn al veel te veel films die zichzelf te serieus nemen.

America’s Sweethearts is in niet zo gek veel woorden te vangen: een luchtige komedie met satiristische trekjes die handelt over de relatieproblemen van het ideale paar Hollywoodacteurs. Een vakkundige film, die voor sommigen niet genoeg spot met het geld en de grootheidswaan van de filmindustrie. America’s Sweethearts is gewoon een leuke film. Daar kun je moeilijk over gaan doen omdat je het te gemakkelijk, te gemiddeld en te gewoon vindt, maar diep van binnen moet je toch bekennen dat je eigenlijk heel hard hebt moeten lachen. En dus is dit een leuke film. Niet meer, niet minder.