We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
David Kitt live
De eerste keer dat ik David Kitt zag was bij het Tindersticks-optreden in Vredenburg. Kitt verzorgde daar het voorprogramma en eerlijk gezegd was ik meer van hem dan van de Tindersticks gecharmeerd, temeer daar hij na afloop van zijn optreden zelf cd’tjes ging staan verkopen en signeren. Daar heb ik meteen zijn cd gekocht en ’s nacht thuis nog geluisterd. De cd was minder energiek dan het optreden, maar zeker even zo mooi.
Eurosonic was mijn tweede kans om David Kitt live te zien spelen. Ik verwachtte er veel van, daar de Ier bijna een uur de tijd kreeg. Bij Tindersticks was dat zeker niet het geval.
~
Overstemd
Het was niet erg druk in Huize Maas toen Kitt moest spelen. Dat deden de Belgische talenten van Millionaire beter. Waarschijnlijk lezen toch té weinig mensen de WEEKLY, want ik had hem al getipt. Het optreden was zeker erg mooi, alleen was een gedeelte van de bezoekers vrij rumoerig. Uiteraard voorkom je dat niet bij een showcase-festival als Eurosonic, maar bij mooie en ingetogen muziek als Kitt het maakt is het mooier als iedereen stil is.
Op een gegeven moment ging Kitt in zijn eentje met de akoestische gitaar het podium op en vroeg zich hardop af of dat wel een goed idee was. Hij kreeg het publiek er wel redelijk stil mee, maar toen Wray Gunn op het andere podium met de soundcheck begon was het afgelopen. Hij maakte het liedje niet af en liet de andere bandleden weer het podium op komen.
Jammen en rocken
Met de twee andere leden van de band kwam ook een roadie mee het podium op. Hetzelfde principe als ik al in Vredenburg had gezien. Daar David gezien had dat hij het met een akoestische gitaar alleen niet redde, moest er maar gerockt worden. Vandaar dat het publiek op een extra lange en extra enthousiaste afsluiter kon rekenen. Tijdens de afsluiter nam ook de roadie een gitaar te hand en jamden ze er gevieren vrolijk op los, terwijl een drumcomputer voor nog meer lawaai zorgde. Ergens midden in het nummer bewerkte Kitt zijn gitaar met een stok, sloeg hij met het ding op de grond en haalde op alle mogelijke manieren lawaai eruit. Een groot gedeelte van de zaal genoot van deze uitsmijter, maar velen vonden het wel té lang duren. Daar kan ik inkomen, maar van mij had Kitt best nog even door mogen gaan.
Nieuw werk
Het verloop van het concert was erg te vergelijken met dat van Vredenburg; ook daar begon hij met de bandleden, ging daarna even in zijn eentje op het podium staan om vervolgens rockend terug te keren. Voordeel van Vredenburg was wel dat het publiek stil was, wat waarschijnlijk kwam doordat daar zitplaatsen waren. Bij een festival als Eurosonic loopt iedereen op goed geluk een zaaltje binnen, in de hoop iets moois te zien. Dat zorgt voor rumoer dat je bij David Kitt eigenlijk niet kunt gebruiken.
Jammer is ook dat Kitt zelf weinig nieuws deed, maar dat is ook niet helemaal onbegrijpelijk. Heel oktober en november heeft hij met de Tindersticks door Europa getourd, dus had hij ook geen tijd om nieuwe dingen te maken. Toch hoop ik de volgende keer iets nieuws van hem te horen. Ben namelijk erg benieuwd hoe hij zich gaat ontwikkelen.
David Kitt
Prijs: €Gezien op vrijdag 11 januari 2002 in Huize Maas, Groningen
Misschien ook iets voor u
Toys From Heaven
De jeugd van tegenwoordig krijgt te maken met veel te veel moord en doodslag, seks en andere zedeloze zaken. Wat kunnen bezorgde en bijbelvaste ouders doen om hun kinderen te beschermen tegen de verderfelijke invloeden van televisie, Playstation en de straat? Het Amerikaanse Toys from Heaven heeft de oplossing: terug naar de Bijbel met Adam en Eva actiefiguren.
~
Niet alleen onze voorouders zijn er nu als actiefuguur met beweegbare armen en benen, maar een heel scala aan Bijbelse beroemdheden: Jezus, Mozes, David en Goliath, Job, Maria en Solomon. Voor vijftig dollar kom je in het bezit van alle tien de sleutelfiguren van de geschiedenis van het Christendom. Wie meer wil kan Jezus in de Lord of All-uitvoering of Joshua in de Mighty Warrior-editie bestellen. Je krijgt er dan echte stoffen kleding bij en een trading card. Verzamel ze allemaal!
Voor wie de Bijbel echt wil naspelen is er de Calvarieberg: compleet met drie verwijderbare kruisen en een steen die de grot afsluit. Stoere jongetjes kunnen zich uitleven met een Armor of God Playset: “Teach your child Ephesians 6:13-18 and protect him with the truth”. Wie niet zeker weet of hij met dat harnas wel de vrede predikt, leest de handleiding voor ouders. Het computerspel Spiritual Warfare (voor de SEGA) lijkt ook niet bijzonder verdraagzaam. Maar de My Best Friend Jesus-pop is weer erg schattig.
~
Die actiefiguren zijn in elk geval leuke poppetjes. En wat Toys From Heaven vergeet erbij te vertellen: ze zijn er ook in ‘donkerhuidige’ uitvoering. Te krijgen op Train Up a Child, waar de figuren ook los verkrijgbaar zijn. Ik moet zeggen dat ik de zwarte Jezus een stuk stoerder vindt. Hij kost maar $6,95…
Johan live
.
~
Priority act
Na deze teleurstelling is het aan de Hoornse popsensatie Johan om de avond te redden. En meer mensen blijken daar zo over te denken. De Grote Zaal is werkelijk afgeladen vol als zanger Jacco de Greeuw, gitarist Maarten Kooijman, bassist Diets Dijkstra, toetsenist Diederik Nomden en drummer Wim Kwakman het podium betreden. Het massaal toegestroomde publiek verdringt zich voor het podium. Het is inmiddels wel duidelijk: Johan is uitgegroeid tot een absolute “priority act” binnen de Nederlandse popscene.
Genadeslag
Het verhaal van Johan is bekend: na het afleveren van een geniaal debuutalbum, simpelweg getiteld Johan (1996), werd de Hoornse popformatie met open armen ontvangen. Gitaarminnend Nederland was het er unaniem over eens: niets dan goeds over Johan. En toch ging het fout. Er kwam maar geen nieuw album. De – ooit stampvolle – zalen stroomden langzaam leeg, hun tournee door de Verenigde Staten werd halverwege afgeblazen, zanger en gitarist Jacco de Greeuw zat depressief thuis, bandleden Niels de Wit en Remco Krull zagen het niet meer zitten in Johan en brachten met hun vertrek de groep de genadeslag toe.
Weemoedig ondertoontje
~
Johan trapt af
Johan trapt af middels successingle Tumble and Fall. De band laat er geen misverstand over bestaan: Johan speelt troef! Gevolgd door troefkaarten als het opzwepende Tomorrow, eveneens afkomstig van Pergola. De nadruk ligt duidelijk op materiaal van deze tweede plaat. Van het debuutalbum, waar een aantal prachtsongs op te vinden zijn, zoals Everybody Knows en (It’s) O’Clock, horen we weinig. Van de ‘oudjes’ komt alleen het meesterlijke Swing voorbij. Uit de reactie van het Groningse publiek blijkt dat deze nummers weinig van hun oorspronkelijke charme hebben verloren.
Op het scherpst van de schenen
Johan speelt vanavond “op het scherpst van de schenen” (spreek uit volgens de Cruijff-methode). Klap op de vuurpijl is een bijna tien minuten durende versie van Day Is Done, de huidige hitsingle. Het laatste nummer van de avond, dat door een minutenlange solo van gitarist Maarten Kooijman tegelijk een toegift vormt. De leadgitarist gaat dusdanig tekeer dat de overige bandleden slechts werkloos kunnen toekijken. Toetsenist Diederik Nomden neemt rustig de tijd om even lekker te gaan zitten roken. Het enige puntje van kritiek is van arbitrale aard: Johan krijgt 45 speelminuten, en geen seconde blessuretijd. We want more!
Johan
Prijs: €Gezien op zaterdag 12 januari 2002 in de Oosterpoort, Groningen
Misschien ook iets voor u
Sixties, maar toch ook weer niet
Wie zegt dat er in Nederland niks nieuws te ontdekken valt op muziekgebied, is blind en vooral ook doof. The Dollybirds zijn hiervan het levende bewijs. Zij werkten jaren keihard om zichzelf in de schijnwerpers te spelen. En het lijkt te gaan lukken. Optredens op Lowlands, Eurosonic en (sst! ik durf het bijna niet te zeggen…) op TV bij Big Brother. Eerder verschenen al twee nummers op single (Wanna Be A Girl en Tup Te Dup), en nu maken zij kort maar krachtig hun punt met Popcorn And A Diet Coke.
~
Tikje ruiger
Lang verwacht, toch gekomen. Dat geldt zeker voor de eerste CD van de The Dollybirds. Op 17 januari jl. werd Popcorn And A Diet Coke gepresenteerd voor een enthousiaste en goed gevulde zaal in het Patronaat in Haarlem, thuishaven van de band.
The Dollybirds tonen zich in de Haarlemse poptempel een zeer goed geoliede band en maken de nummers van de cd live schijnbaar moeiteloos meer dan waar. In de loop der tijd is hun muziek geëvolueerd van stevige punkrock naar vrolijke Beatle-eske popmuziek met surfinvloeden en reggae-slagjes. Live klinkt alles net een tikje ruiger dan op de cd, wat de sound naar mijn mening vooral ten goede komt.
Als een tiet
Heel fris is de harmonieuze samenzang, die met drie goede leadzangers over het algemeen (ook live) prima uit de verf komt. Catchy zanglijntjes, goed uitgebalanceerde gitaarpartijen en een ritmesectie die kan swingen als een tiet: eigenlijk klinkt het allemaal heel sixties, en toch ook weer niet. Om een idee te geven: de muziek sluit uitstekend aan bij nummers als Mister Blue Sky van E.L.O., dat de Dollybirds dan ook als uitsmijter in het Patronaat spelen.
Kort van stof
Wanna Be A Girl is een van de weinige oudere nummers die de jaren heeft overleefd en op de cd is beland. Dit up-tempo nummer smaakt nog een beetje naar de “oude” Dollybirds van pakweg vier jaar geleden, toen er veel korte, punky up-tempo nummertjes op het repertoire stonden. Ook de andere single, Tup Te Dup, is snel. Maar over het algemeen hebben de nieuwere nummers minder haast en sommige liedjes zijn zelfs opvallend rustig. Wat wel is gebleven: The Dollybirds zijn nog steeds erg kort van stof. Gemiddeld duren de liedjes zo’n 2,5 tot 3 minuten.
Big Red Fender
Van de songs op Popcorn And A Diet Coke wil ik met name VCR noemen vanwege de mooie gevoelige zang en Sun, Sea, Summer vanwege het lekkere Caribische ritme in het refrein. Maar verreweg het mooiste en ook volwassen nummer vind ik Big Red Fender, de afsluiter van de cd, tevens in het Patronaat het laatste nummer voor de toegift. Vooral de finale van het nummer is erg fijn en ook de lengte van de song valt in mijn straatje: ruim 4 minuten. BRF klinkt naar meer!
Meer
Op de presentatie krijgt het publiek ook meer, maar op de CD helaas niet. Kijk, en dat vind ik nou jammer. Want wat mij betreft had de CD eigenlijk wel wat langer mogen zijn (wellicht twee keer zolang). En tja, een ruigere productie had ik ook wel kunnen waarderen. In die opzichten wil ik dus meer. Op de volgende CD dan maar.
Links
Officiële Dollybirds-site: www.thedollybirds.nl
Lees ons interview met drummer Jim Klingers.
The Dollybirds
Album: CD-presentatiePrijs: €
Gezien op donderdag 17 januari 2002 in het Patronaat, Haarlem
Misschien ook iets voor u
Gevoel van medeleven
.
De hele avond was doordrenkt van het Amerika-gevoel. Iedereen die het gezien heeft weet precies waar ik het over heb. Ineens bleek elke megaster een patriot te zijn en daar zet ik sterk mijn vraagtekens bij. Maar laat ik niet verder ingaan op mijn indruk van die avond, want dit artikel moet gaan over het album dat is uitgebracht ter gelegenheid van de telethon.
America: A Tribute To Heroes is een dubbelalbum met alleen maar megasterren. Wie aan dit project mee mocht doen, heeft het helemaal gemaakt in de wereld van de showbizz. Het hoesje staat vol met Amerikaanse vlaggen, onder andere die van het Pentagon. De plaat is over de hele wereld uitgebracht om fondsen te werven voor de slachtoffers. De hele wereld mag meehuilen.
~
Het is echter elke keer weer ongelooflijk hoe Wyclef Jean muziekklassiekers, in dit geval Bob Marley’s Redemption Song, weet te verpesten. Ook Neil Young is niet geweldig op Lennon’s Imagine en Bridge Over Troubled Water is nu officieel te hoog voor Paul Simon. De twee laatste nummers van het album zijn Irving Berlin’s God bless America vertolkt door Celine Dion en America the Beautiful door Willie Nelson. Zij spannen de kroon qua zoutloosheid en clichématigheid.
America: A Tribute To Heroes is geen album dat je koopt voor de muziek. Van de meeste nummers zijn veel betere versies te vinden. Deze plaat is enkel een registratie van het gevoel van medeleven, getoond door de groten der aarde op het gebied van entertainment. En dit gevoel kan het best overgebracht worden door herkenbare nummers te laten horen om zo het saamhorigheidsgevoel te versterken. Letten op kwaliteit is hieraan ondergeschikt.
Diverse artiesten
Album: America: A Tribute To HeroesPrijs: €
Misschien ook iets voor u
Jeepers Creepers
Ooit was er een tijd dat het horror/slashergenre op sterven na dood was. Teveel Halloween-lookalikes leken de schreeuw van bijvoorbeeld Jamie Lee Curtis te verstommen. Toen was daar midden jaren negentig ineens Scream die het genre eigenhandig nieuw leven inblies. Net als toen werd het genre door een overkill aan opvolgers en slechte klonen weer om zeep geholpen. Met name de I Know What You Did Last Summer-cyclus was de druppel in de spreekwoordelijke emmer. Van de producers van die laatste film krijgen we nu Jeepers Creepers voor de kiezen.
~
Trucks ’n monsters
Broer Darry en zus Trish zijn op doorreis naar huis. Onderweg worden ze lastig gevallen door een geheimzinnige truck. De vergelijking met Spielberg’s Duel dringt zich even op. Na enig kundig stuurwerk weten de twee het vege lijf te redden. De vreugde is echter van korte duur.
Een stuk verder langs de weg doen ze namelijk een verschrikkelijke ontdekking in de kelder van een verlaten kerk. Darry is zo’n slasherfilm-personage dat koste wat het kost alles wat hij niet snapt even gaat uitzoeken. Dat zijn zus vervolgens mompelt dat dit zo’n actie is waardoor andere personages in horrorfilms pissed op hem worden is waarschijnlijk bedoeld als een stukje zelfspot. Een mysterieus wezen begint om hen heen dood en verderf te zaaien. Ze zullen moeten vechten voor hun leven terwijl het wezen achter ze aan zit.
What else is new?
~
Jeepers Creepers is een middelmatig werkje dat echter wel een aantal aardige schrikeffecten heeft, en daarom voor een luchtig avondje griezelen goed geschikt is. De eerder genoemde zelfspot vonden sommigen erg goed, maar zagen we dat eigenlijk ook al niet in Scream?
En voor die recensenten die Jeepers goed vinden omdat er een eng sfeertje gecreëerd zou worden: ga maar eens naar The Others kijken, een film die zoveel subtieler en inventiever is dan dit slashervehikel.
Jeepers Creepers
Regie: Victor SalvaJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Ik ook van jou
Ik ook van jou is de verfilming van het gelijknamige boek van Ronald Giphart. De film werd geregisseerd door Ruud van Hemert, bekend van niet al te subtiele hits als Schatjes!, Mama is boos! en Honneponnetje.
~
Antonie Kamerling speelt de jonge schrijver Eric, die op een camping in Frankrijk het leven redt van een Nederlands meisje en aan haar zijn levensverhaal vertelt.
In lange flashbacks zien we hoe hij Reza ontmoet en verliefd op haar wordt. Maar Reza blijkt een nogal instabiel type: ze heeft veel aandacht nodig, is verschrikkelijk jaloers en een goede bui kan bij haar zomaar omslaan in een woede-uitbarsting.
Deze gedoemde liefdesgeschiedenis wordt op een nette maar onoriginele manier in beeld gebracht: geen stijlmiddel wordt onbenut gelaten om dramatische punten te scoren (van slow-motion tot een plotseling uitbrekende regen op een dramatisch hoogtepunt) en de acteurs leggen het er zo dik bovenop, dat je je afvraagt of je niet naar een satire zit te kijken.
~
Nu helpt het bronmateriaal ook niet echt mee: de teksten van Giphart lezen op papier wellicht lekker weg, maar klinken uit de mond van deze acteurs soms verschrikkelijk pretentieus, maar veel vaker volstrekt clichématig.
Meeste indruk maakt Angela Schijf die als de uiterst jaloerse maar zeer onrealistische Reza de aandacht in elke scene naar zich toe trekt. Door haar licht ontvlambare karakter is het evenwel moeilijk ons als kijker te verplaatsen in haar situatie of die van Eric.
Ronald Giphart is zelf heel even te zien als één van Erics ontroerde luisteraars.
Ik ook van jou
Regie: Ruud van HemertJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Evolution
Als een groot X-files-fan, en dus in kleine mate een David Duchovny-fan keek ik erg uit naar Evolution. Een comedy over buitenaards leven en omdat Duchovny meespelt, verwachtte ik min of meer een parodie op The X-Files.
~
De film begint met Sean William Scott (De mafkees uit films als Dude Where’s My Car en Road Trip) als brandweerman. Hij oefent ergens midden in de woestijn voor zijn brandweer-examen als hij plots wordt verrast door een enorme meteoriet die crasht op het verlaten huisje waar Wayne (Scott) met zijn opblaaspop aan het oefenen was voor z’n examen.
Al gauw krijgt de arme, bovendien nu auto-loze Wayne gezelschap van de wetenschappers Kane (David Duchovny) en Block (Orlando Jones, Bedazzled) die de meteoriet willen onderzoeken. Ze ontdekken een blauwe slijmerige vloeistof die van de steen afdruipt, ze stoppen het in een reageerbuisje en gaan het verder onderzoeken op de universiteit waar zij beiden lesgeven. Ira Kane ontdekt dat het blauwe slijmcellen bevat. En niet alleen dat. Nee, want als Kane nog een keer goed door de lens van zijn microscoop kijkt ziet hij dat de cellen zich vermenigvuldigen. Evolutie voor zijn ogen. Na verloop van tijd is de evolutie niet meer te stoppen en de meest bizarre wezens worden geboren. Dit ook nog eens op de meest bizarre manier, want ze kotsen hun babies gewoon uit.
~
Het verhaal van Evolution begint, als met de meeste hollywoodproducties, redelijk goed. Een evolutie van de vaagste aliens die zich overal manifesteren is toch een grappig gegeven, zeker met Reitman aan het stuur. Maar de clichés sluipen alweer snel de film in. Julianne Moore in een van haar slechtste rollen ooit speelt de ‘Love Interest’ van Duchovny, en het einde mag je dan ook wel weer raden. Duchovny zelf is ook niet op zijn best, de gehele film door zit je naar Fox Mulder te kijken die grappig probeert te doen. Het meerendeel van de film lukt het hem gewoonweg niet om grappig te zijn, en wordt dan ook weggespeeld door Jones.
Orlando Jones en Sean William Scott zijn wat mij betreft dan ook de enige acteurs die de film het kijken waard maken. Dit samen met een paar zeer humoristische scenes, en de enkele goede details (Julianne Moore die overal tegen aan botst) maken de film soms erg grappig, maar over het algemeen toch zeer standaard spul, met een uitgemolken verhaallijn, en een einde wat absoluut niet meer te melken valt.
Evolution
Regie: Ivan ReitmanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
D-tox (Eye See You)
.
~
Dertien in een dozijn
D-tox is een hele gemiddelde film, maar desondanks nog niet slecht. Wat de film opbreekt, is dat de makers veel te veel gejat hebben van betere werken. Zo lijken de openingsscène en de dode vriendin van onze geliefde smeris zo uit Se7en te zijn weggelopen. Met één verschil: Sylvester Stallone is niet Brad Pitt.
Gelukkig probeert Stallone zijn chronische gebrek aan good looks niet goed te maken met het rollen van spierbundels. In D-tox zien we Sly zowaar aan het werk als acteur. Weliswaar niet overtuigend, maar op precies hetzelfde niveau als de hele film, dus net voldoende. Er had meer in gezeten, maar het script, dat van alle logica gespeend is, helpt bij voorbaat alle mogelijke verwachtingen op zeep.
~
Nadenken?
Het is een raadsel wat de filmmaatschappij in dit script heeft gezien wat niet al in honderden andere scripts zat. Het begin is nog te verteren, met de standaard “gewetenloze moordenaar” die zijn motieven aan de mensheid kenbaar maakt. Het lijkt wat op Se7en, maar deze killer heeft een bijzonder motief. Hij heeft een hekel aan orde in de maatschappij, en daarom moeten alle politieagenten dood. Want geen smerissen, geen samenleving. Dit is wel een erg naïeve crimineel.
Het is niet slecht, maar het is ook lang niet goed. Van Sylvester Stallone kunnen we niet al te veel verwachten, en hij krijgt in deze prent niet de ruimte om zijn spierballen te tonen. Dat had de film ook niet geholpen.
D-tox is zo’n film die je nog jarenlang op druilerige maandagen voorbij ziet komen op RTL5. Och, en als je niks beters te doen hebt, is Sly best redelijk gezelschap.
D-tox (Eye See You)
Regie: Jim GillespieJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Behind Enemy Lines
In Behind Enemy Lines zit een bizarre scène die eigenlijk model staat voor de hele film. In deze scène kondigt een scherpschutter aan dat hij bereid is 48 uur te wachten op zijn vijand. Na dertig seconden echter wordt het wachten hem te veel en rent als een idioot op zijn vijand af. Deze is echter niet volslagen debiel: hij heeft zich ergens anders vertopt en weet de sluipschutter in zijn rug aan te vallen, maar niet met finesse en gepaste stilte. Nee, al schreeuwend benadert hij hem. Het gevolg is dan ook soldaatje spelen op kleuterniveau.
~
Actie en vliegen
Owen Wilson (Rushmore, Meet The Parents) is Lt. Chris Burnett. Niet tevreden met zijn carrière bij de marine wil hij zijn ontslag indienen. Actie en vliegen is wat hij zoekt. Het enige wat hij moet doen is boven Bosnië vliegen en de boel wat in de gaten houden. Tijdens een verkenningsvlucht worden Burnett en zijn collega Stackhouse neergehaald door Servische raketten. Al gauw wordt Stackhouse gevonden en koelbloedig afgemaakt. Na zijn dood staat Burnett er alleen voor en kan het kat en muis spel beginnen.
~
Als goedgetraind soldaat kun je natuurlijk wel een tijd overleven, alhoewel Burnett meer van de Rambofilms geleerd lijkt te hebben dan van zijn opleiding in het leger. Als een idioot rent hij heen en weer in het open veld, ligt tussen de rottende lijken, overleeft tankaanslagen, rent als een volleerde held dwars door een mijnenveld – het lijkt hem allemaal niet te deren. Integendeel, naarmate Burnett meer in de problemen komt, lijkt hij steeds meer te genieten.
Psychopate grijns
Burnett overleeft alles zonder enige moeite. Wanneer Reigart zijn eigen carrière op het spel zet om Burnett te redden, blazen de Amerikanen al grijnzend een volledig leger op. Eenmaal gered besluit Burnett met een psychopate grijns op zijn smoel dat hij toch nog maar een tijdje bij de marine moet blijven. Iedereen lacht instemmend.
Behind Enemy Lines is het debuut van John Moore (1970). Afkomstig uit de reclamewereld is hij vertrouwd om mooie plaatjes te maken en dat kan hij goed. We zien Burnett van de ene ansichtkaart naar de andere lopen. Moore haalt werkelijk alle technische middelen uit de kast om de film toch nog enig cachet te geven, dit uiteraard tevergeefs. De meeste trucjes werken niet, zijn overbodig of werken storend.
Je moet wel van heel goede wil zijn en je verstand kunnen uitschakelen wil je zonder kleerscheuren Behind Enemy Lines overleven.
Behind Enemy Lines
Regie: John MooreJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: