8WEEKLY

Echte Vikingen bestaan nog!

Artikel:

Dacht je dat Vikingen tot een ver verleden behoren, dan heb je het mis. Ik ging op stap met vikingvereniging Byfrost. Byfrost ging een weekend naar de Schothorst in Amersfoort om daar samen met vikingvereniging Feniks te gaan knutselen, en ik mocht mee. Een verslag.

~

De Schothorst is een boerderij uit de ijzertijd die is omgetoverd tot Viking-oord. Uitsluitend de dingen die de vroegere Vikingen tot hun beschikking hadden, waren in de boerderij aanwezig – bijna niks dus (en al helemaal geen centrale verwarming). In het midden van de ruimte werd een vuur gemaakt (waar we later ook op hebben gekookt), en langzaam werd het iets warmer. Verder stonden er een soort banken langs de zijkanten van de boerderij met gevulde koeienvellen erop. Dit bleken vikingbedden te zijn.

Nepvikingen

“Nieuwerwetse zaken” als slaapzakken en pakken frisdrank werden niet gewaardeerd. Wie het al gewaagd had ze mee te nemen moest ze onmiddellijk verbergen, want de Schothorst laat ook publiek toe. En dat publiek wil natuurlijk geen nepvikingen zien. Een minpuntje van de Schothorst was volgens de meeste Byfrosters toch wel dat vlak voor de boerderij auto’s geparkeerd stonden, en er toch wel erg veel sporen te zien waren van onze moderne tijd.

Geëmancipeerd

~

We hesen ons in onze vikingkleding, die gelukkig lekker warm bleek te zijn. Mijn geleende vikingoutfit was iets te groot en de legerkistjes die ik eronder droeg, werden nog maar net getolereerd. Nadat iedereen aangekleed was gingen we aan het werk. Een aantal vrouwelijke Vikingen bekwaamde zich in het maken van kleding, terwijl de mannelijke Vikingen (en één vrouw; ja sommige Vikingen waren best geëmancipeerd) hun vechtkunsten lieten zien en wapens maakten. Verder werden er ook pannekoeken gebakken: een traditioneel vikingrecept met karnemelk, erg lekker!

Verhalen vertellen

Nadat de pannekoeken verorberd waren, begonnen de vrouwen gelijk met het koken van het vikingdiner. En dit was ook wel nodig, want eten voor veel mensen koken boven een kampvuur duurt ontzettend lang! Tijdens het eten van de vis en de graansoep met honing en groenten begon één van de oudere Vikingen met het vertellen van een verhaal in de traditie van de Edda. Daarna werden volgens de traditie verhalen verteld waarbij iedereen een stukje van het verhaal voor zijn rekening nam. Dit gaf soms erg leuke effecten en af en toe wat ergernis als een verhaal een totaal andere kant opging dan de oorspronkelijke bedoeling was van de Viking die het verhaal opstartte. Tja, Vikingen zijn ook maar mensen!

Grolsch in plaats van mede

~

Uit praktische overwegingen lieten de Vikingen in de loop van de avond hun striktheid wat varen. Een krat Grolsch en wijn van de Albert Heijn in plaats van mede (honingwijn die in de vikingtijd werd gedronken) behoorden ineens tot de mogelijkheden. Na een koude nacht – het vuur was uit en de boerderij bleek erg tochtige kieren te hebben – en een ochtend van knutselen werd de boerderij opgeruimd, en vertrokken we stinkend naar de rook van ons kampvuur weer naar Groningen.

Info

Al met al was het erg leuk om eens mee te maken. Ik kan iedereen een uitstapje met de Vikingen aanraden. Ben je nieuwsgierig geworden? Neem eens een kijkje op de website van Byfrost.

8WEEKLY

Star Wars Jedi Knight II: Jedi Outcast

Artikel: Star Wars Jedi Knight II: Jedi Outcast

Star Wars-games blinken de laatste tijd over het algemeen uit in middelmatigheid. Gamers worden keer op keer teleurgesteld, omdat ze spellen willen die de geweldige films evenaren. LucasArts heeft Raven Software onder de arm genomen en probeert het opnieuw met de first-person-shooter Jedi Knight II: Jedi Outcast.

~

Het verhaal

Kyle Katarn was ooit een Jedi tot hij besloot zijn lightsaber (lichtzwaard) in de kast te leggen en een “gewone” huurling van de rebellen te worden. Het verhaal speelt kort na de films en Kyle en z’n vrouwelijke collega Jan Ors worden eropuit gestuurd om een planeet te checken waar nog wat tegenstand zou kunnen zitten. In eerste instantie lijkt het een vrij standaard opdracht, tot het blijkt dat de basis vergeven is van de Imperial Stormtroopers.

De gameplay

Je begint het spel als fps, echter zodra Kyle z’n lightsaber later in de game weer tevoorschijn haalt, verspringt het spel automatisch naar een third person-aangezicht. Dit komt de gameplay absoluut ten goede. Deze lightsaber is echt verreweg het handigste en leukste wapen waar je over beschikt. Je kan er perfect mee aanvallen, je kan er mee slaan en gooien, je zwaard komt dan als een boemerang terug in je hand. (Leuke tip: op internet kan je een mod downloaden, zodat je ook lichaamsdelen van je vijanden kan afhakken.) Maar ook voor de verdediging is dit het perfecte wapen: sta stil met een saber in je hand en Kyle weert praktisch alle kogels af die op hem afkomen. Naarmate de game vordert leert Kyle de jedi powers weer die hij lange tijd verdrukt heeft. Dit brengt een variërende gameplay met zich mee. Zo kun je een hele meute vijanden in een keer omver duwen met force push.
JK2 is geen standaard shooter, er zal veel in gepuzzeld moeten worden, schakelaars overhalen, codes invoeren etc. Het kan gebeuren dat je iedereen al hebt afgeslacht tijdens een missie, maar dat je dan nog op zoek bent naar die ene schakelaar. Een map was hier een goed idee geweest, aangezien de levels vaak gigantisch zijn.

Graphics

~

Heel veel games worden tegenwoordig gemaakt op de Quake III Arena engine, denk bijvoorbeeld aan Medal of Honor. Raven heeft deze engine aangepast voor JK2 en het spel is werkelijk prachtig geworden. De graphics zijn prachtig, vooral de lichteffecten zijn erg mooi wanneer je in een saber-duel bent met een Dark Jedi. Je tegenstanders vallen enorm realistisch neer en het is een waar genoegen als je een Stormtrooper vanaf een platform neerschiet en hij al schreeuwend naar beneden valt. Het hele spel ademt de Star Wars-sfeer uit, onder andere doordat sommige settings rechtstreeks zijn overgenomen uit de films en daar zullen de fans ongetwijfeld erg blij mee zijn.

Multiplayer

JK2 beschikt over een geniale multiplayer: je kunt elkaar naar hartelust aan gort knallen met geweren, aan stukken slicen met lightsabers, of electrocuteren met force powers. De mogelijkheid bestaat om elkaar tijdens het spel uit te dagen voor een duel, waarin je enkel beschikt over je lightsaber en beperkte force powers.

Conclusie

Jedi Knight II: Jedi Outcast is een must-have voor alle Star Wars-fans, maar ook voor iedereen die houdt van first-person-shooters.

Systeemeisen

OS: Win 95 OSR2/98/ME/2000/XP
PC: PII/ Athlon -350Mhz
RAM: 64 MB, voor Win 2000 en XP: 128MB
Video: OpenGl compatible 3D kaart, DirectX 8.0a

8WEEKLY

Streetfighter II Turbo revival

Artikel: Streetfighter II Turbo revival

De gameboy Advance is altijd leuk om wat oude herinneringen op te halen. Streetfighter II is een goed voorbeeld. Het waren de gloriedagen van Sega en Nintendo. Tussen deze twee bedrijven vond een keiharde concurrentiestrijd plaats. Een tussenweg bestond niet: je vond gewoon het ene leuk en het andere niet. Het was Ajax vs Feyenoord, Coca Cola vs Pepsi, Sega vs Nintendo en Streetfighter vs Mortal Kombat.

~

In die tijd was ik de gelukkige bezitter van een Mega Drive. Mijn favoriete spel was Mortal Kombat II, en top op heden zal ik altijd verdedigen dat MKII de ultieme one to one Beat ‘m up is. Op de Super Nintendo van een dorpsgenootje speelde ik veel Streetfighter II turbo. Een spel dat ik in eerste instantie altijd afdeed als een stom Button Bash spel. Tactiek leek niet altijd belangrijk, want ik heb het spel meerdere keren weten uit te spelen met wat rammen op de gamepad.

Pak slaag

Al snel ontdekte ik echter dat Streetfighter II meer diepte had dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Door me toe te leggen op twee karakters wist ik meer tactiek en moves uit de gameplay te halen. Vooral tegen vrienden die ook wel een potje virtueel konden knokken is me dat zeer van pas gekomen. Om yogameester Dhalsim maar even te qouten: “Fighting is just like a game of chess, you got to think before you move!” Ware woorden, want een verkeerd getimede trap kon een enorm pak slaag betekenen.

Knopjes knopjes knopjes!!!

~

Op de Advance heb je ‘slechts’ de beschikking over vier knopjes. Dat betekent dat er veel aan de besturing is gesleuteld om alle moves (die normaal over zo’n zes tot acht knoppen waren verdeeld) er toch in te krijgen. Dit is gelukt zonder dat de gameplay daar onder te lijden heeft. Na even een paar potjes oefenen haal je zonder al te veel vingergymnastiek je oude vertrouwde special moves weer te voorschijn.

MSX Advance?

Qua beeld is Streetfighter imposant te noemen. Het is toch maar knap wat de programmeurs allemaal uit zo’n spelcomputertje weten te toveren. De meeste achtergronden zijn prima bewaard gebleven, enkele anderen zijn een tikje aangepast om ze op de Advance goed tot hun recht te laten komen. Het geluid is echter wat minder, met name het muzikale gedeelte. Soms dacht ik even dat ik op een MSX of een Commodore 64 aan het spelen was, zo blikkerig.

Conclusie:

Al met al is Streetfighter II een mooie aanschaf voor je Advance. Het is een spel dat zijn geld dubbel en dwars waard is, omdat het met zoveel moeilijkheidsgraden, karakters en de multiplay-optie garant staat voor een lange speelduur. Was je nog niet bekend met het Streetfighter-fenomeen, dan is dit een mooie gelegenheid om daar wat aan te doen. Ben je wel een kenner, dan is dit een kans op enkele nostalgische momenten. Absolute aanrader!

8WEEKLY

Je naam op internet

Artikel:

Gekken en dwazen schrijven op muren en glazen. Of op internet. Wie zijn naam tussen aanhalingstekens intypt op Google, vindt zijn volledige virtuele geschiedenis. Plus enkele interessante dingen die je zelf ook niet wist.

Er zijn zeven plekken op het net waar mijn volledige naam te vinden is, en nu dit artikel online is, zullen dat er acht zijn. Mijn naam is Els Bertens en via Google vond ik mijn webgeschiedenis.

Mijn eerste keer virtuele naamschrijverij dateert uit 1998. Voor een college methodologie en computergebruik (saai!) moest ik een leuke site aandragen en ik kwam op Disney.com. Toentertijd was ik bijzonder fel op alles wat met animatie en tekenfilms te maken heeft. En (gek hè?) dat heb ik nu helemaal verdrongen.

~

Zie de fundamentalistische taal: Er zijn namelijk nog altijd van die ‘mourons’ die menen niet zonder hun kleine broertje of zusje naar een tekenfilm te kunnen. Ga en overtuig uzelf!. Het schaamrood klimt over mijn kaken. Ik schreef morons met o u. Ach, ik was jong, zullen we maar zeggen.

Op een andere site staat mijn persoonlijke tijd, door mij gereden in een skatetocht van zeven kilometer in juni 1999. Ik ben als 399e van de 869 gefinished, in een tijd van 30 minuten en vier seconden. Niet slecht op een paar plastic skates van de Piet Kerkhof, zoals ik me ineens herinner. Man, wat deden die skates een pijn aan je scheenbenen.

De virtuele geschiedenis vertoont ook een opmerkelijk gegeven: ik zweef ergens in de ruimte. Mijn naam dan, want zelf sta ik nog met beide benen op de grond, voor zover ik weet. Mijn naam staat tussen de mij onbekende Coen Bertens en mijn kleine zusje José Bertens in een lijst van namen op de microchip Stardust, die sind 7 februari 1999 in de ruimte zweeft. Ik heb wel zo’n idee wie me voor dit domme project heeft opgegeven en ja hoor: de dader staat tussen zijn vier familieleden ook keurig op de site, onder de W. Mijn ex-vriendje.

Mijn familie doet het betrekkelijk slechter, maar mijn aanstaande bruidegom aanmerkelijk beter dan ik. Circa 50 resultaten geeft de zoekmachine voor hem terug, tegenover geen een voor de naam van mijn moeder. Mijn vader kent echter bijna vierhonderd hits. Verbaasd bekijk ik de lijst, want ik wist niet dat mijn pa een internationaal vermaarde bierbrouwsite onderhield. Heeft hij een geheim leven?
Het blijkt een naamgenoot te zijn. Mijn vader heeft een bescheiden verdienste van twee hits, allebei op de site van zijn hobbyclub.

~

Is het leuk om je naam ineens op internet te vinden? Wie zich niet graag prijsgeeft zal op zijn neus kijken wanneer hij plotseling zijn complete gegevens online ziet staan. En niet alleen dat, ook informatie die je eigenlijk liever niet bekend had gemaakt. Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat mijn oom in een volleybaltoernooi nooit verder is gekomen dan de voorronde. En dat terwijl hij zich altijd heel sportief voordoet.

Aan de andere kant kom je op Google ook je naamgenoten tegen. Een Jan de Vries zal zich eeuwig wentelen in virtuele onvindbaarheid, want er zijn er te veel van hem. En voor de namen die wat minder dertien-in-een-dozijn voorkomen is het vinden van een naamgenoot een hele opluchting. Je bent niet alleen op deze wereld, en als je ooit pijnlijke feiten voor je neus krijgt, kun je altijd zeggen dat het die andere was.

Ik leef mee met hen die een unieke naam hebben. Vertel hem aan niemand, want ze spitten je hele online leven door!

8WEEKLY

Vind het vliegtuig

Artikel: Helemaal geen Boeing in het Pentagon

.

~

De geruchtenmolen rond de precieze toedracht van de aanslagen op 11 september heeft weer een berg koren gekregen om te vermalen. De Fransman Thierry Meyssan schreef een boek over de aanslag op het Pentagon: er kan nooit sprake geweest zijn van een Boeing. Waarom houdt de Amerikaanse regering dat dan toch vol?

Het boek, L’Effroyable Imposture (Verbijsterend Bedrog), vond binnen tien dagen meer dan twintigduizend kopers. Meyssan zegt dat er geen enkel bewijs is dat het Amerikaanse ministerie van Defensie door een vliegtuig werd getroffen. Volgens de Fransman spreken ooggetuigen elkaar tegen en is er op foto’s van het Pentagon na de aanslag geen spoor te zien van de resten van een vliegtuig. Bij het boek hoort een website, Hunt the Boeing, waarop de leugen van de US Government haarfijn uit de doeken wordt gedaan.

~

Op de foto’s op de site zijn geen sporen van de Boeing te zien, wat verklaart dat Associated Press het over een autobom had op 11 spetember. Het Amerikaanse persbureau meldde als eerste dat er een zware bom in een vrachtwagen ontploft zou zijn bij het Pentagon, iets wat al snel werd ontkend door officiële woordvoerders.

Speculaties alom

Wie zich wil verdiepen in samenzweringstheorieën en kapitalistische complotten, kan zich inlezen op de volgende sites:
Hunt the Boeing: zoek het allesvernietigende vliegtuig en trek je eigen conclusies

World Socialists Web Site: Vol sappige stukken over onderwerpen als ‘Was the US Government Alerted to September 11 Attack?‘ en ‘The Shadow of Dictatorship: Bush Established Secret Government after September 11

Greater Things: Elf was het thematische nummer voor de aanslagen op elf september. Veel leuke toevalligheden: de reactie ‘it’s bullshit’ telt ook elf letters.

Film / Films

The Mothman Prophecies

recensie: The Mothman Prophecies

Wat krijg je als je The Sixth Sense kruist met The Twilight Zone? Dan krijg je The Mothman Prophecies. Gebaseerd op het gelijknamige boek van John A. Keel krijgen we te maken met bovennatuurlijke wezens die ons mensen soms een glimpje van de toekomst laten zien. Geen Bruce Willis, maar Richard Gere die de queeste om achter de waarheid te komen aanvaardt.

~

Verstoord geluk

Richard Gere speelt John Klein, een sterjournalist die op het punt staat om met zijn vrouw een huis te kopen. Na een dag huisjesjagen rijdt het tweetal terug naar Washington D.C.. Klein’s vrouw schrikt van iets, raakt de macht over het stuur kwijt, en de twee belanden naast de weg. Klein’s vrouw komt in het ziekenhuis terecht waar een zeldzame vorm van kanker wordt geconstateerd. Verder beweert ze iets “bovennatuurlijks” gezien te hebben. Wanneer ze sterft vindt John een boekje met tekeningen van afzichtelijke wezens, allen getekend door zijn vrouw.

Geheimzinnige wezens

Twee jaar later is John onderweg naar een interview als hij in het plaatsje Pleasant Point terechtkomt. Daar gebeuren de laatste tijd veel geheimzinnige dingen, en worden wezens gezien die verdacht veel op de tekeningen van John’s vrouw lijken. Samen met de plaatselijke politieagente Connie (Laura Linney) probeert John een antwoord voor al zijn vragen te vinden, maar hoe meer hij te weten komt, hoe meer raadsels hij vindt.

Angstaanjagend

~

The Mothman Prophecies is een film die zich qua spanning kan meten met The Others. De spanning komt niet zozeer van schrikmomenten, maar juist door strakke claustrofobische regie. Er wordt veel “over de schouder” van de acteur meegefilmd, waardoor we constant het gevoel hebben dat iets of iemand de hoofdpersoon volgt, terwijl er niets te zien is. De muziek, die soms uit astmatisch ademgehaal lijkt te bestaan, verhoogd de spanning voelbaar. Verder wordt door suggestie in sommige scènes de spanning zo hoog opgevoerd dat de kijker zelfs in de rustige momenten niet weet wat het kan verwachten.

Geen grande finale

Al met al is The Mothman Prophecies een zeer geslaagde film geworden. De finale van de film valt misschien een beetje tegen. Anderhalf uur lang heb je de meest ijzingwekkende gebeurtenissen mogen observeren, en dan verwacht je iets baanbrekends. Dat wordt het dan net niet, The Mothman Prophecies laat een hoop vragen onbeantwoord. Maar eigenlijk past dit wel, tenslotte hebben we hier met bovennatuurlijke zaken te maken. Een aanrader, ook voor mensen die niet van horror houden.

Film / Achtergrond
special:

Op de set bij Pietje Bell

“Op de set moeten de telefoons uit!” werd ons op het hart gedrukt. Nou was dat geen probleem, want mijn abonnement reikte niet verder dan de landsgrenzen, en dit was het verre, buitenlands Belgische Brugge. De geluidsvrouw had echter niet goed geluisterd (ondanks haar apparatuur) en staat tijdens een repetitie geconcentreerd te sms’en. “Lot, jij ook de hele dag met je sms’jes!”, roept een voorbijlopend crewlid. Geluidsvrouw Lot luistert niet en in het voorbijgaan grijpt het pesterige crewlid de hengel met de microfoon. “Lot, jij met ge ge-sms!” roept hij in de pluizige microfoon. Lot schrikt op en weet niet hoe snel ze de koptelefoon van haar oren moet rukken. Het crewlid grijnst van oor tot oor. Lot lacht ook, maar niet helemaal van harte.

~

Tijd genoeg voor grapjes op de set van Pietje Bell. Iedereen lijkt ontspannen. Vandaag worden drie scènes gefilmd, of eigenlijk shots. Eerst één waarbij Pietje met zijn vriendjes de gracht probeert leeg te vissen, dan een shot waarin een circusoptocht door de stad loopt en tenslotte een scène met een arme vrouw in een kerk. In de film is het hoogzomer, maar Brugge brengt deze maartse dag door onder een dik wolkendek waar zo nu een dan een druppel uitvalt. Met grote lampen wordt het wat lichter gemaakt. De sfeer op de set is gemoedelijk, maar het tempo is niet al te hoog. Een grote film als deze kost veel tijd en voorbereiding en bovendien werkt het weer niet mee.

Blauwe vinvis

~

Pietje, oftewel Quinten Schram, is aan het begin van de dag geen vrolijke belhamel. Het vakantiehuisje waarin hij logeerde had problemen met de verwarming waardoor het laat is geworden gisteravond. Hij zit in zijn jas weggedoken in het bootje. Samen met zijn vijf vriendjes wacht hij totdat er gefilmd kan worden. De voorbijroeiende figuranten liggen niet op hun plaats en de grote lamp wordt weerspiegeld in de gracht.
De andere jongens vermaken zich intussen prima. Ze moeten straks doen alsof ze aan het vissen zijn, maar nu hebben ze plotseling een echte vis in het grachtwater gezien. “Zag je hem?” vraagt het ene jongetje. “Straks is het een blauwe vinvis! De blauwe vinvis is de grootste walvis ter wereld.” Het jongetje heeft een iconisch brilletje op. De rol van wijsneus in de film ligt hem ook in het dagelijks leven goed.

Wanneer het shot erop staat, heeft regisseuse Maria Peters even tijd om vragen te beantwoorden. De Brugse stadstelevisie is komen kijken waar al die verkeersopstoppingen vandaan komen en wil ook wel wat weten. Pietje Bell is een onbekende in België en Maria moet het verhaal vertellen. “Het is een serie van acht boeken over een jongetje dat altijd kattekwaad uithaalt.” De film is een samenvoegsel van elementen uit een aantal boeken. “Pietje maakt wel altijd problemen, maar nooit zonder reden. Hij wil geld verdienen, omdat de recessie van de jaren dertig eraan komt. Hij wil zijn vader helpen, omdat die het met zijn winkel ook niet makkelijk heeft.”
Pietje Bell is het zoontje van Maria en producent Dave Schram, maar hij is wel eerlijk gekozen uit de 1200 gegadigden voor de rol. De regisseuse zegt dat het geen verschil maakt dat zij zijn moeder is. “Ja ik aai hem wel en de andere jongetjes niet. En hij noemt mij gewoon ‘mam’ in plaats van ‘Maria’ of ‘regisseur’.”

Bonte verzameling

~

Voor het volgende shot is een hele karavaan aan circusartiesten opgetrommeld, inclusief kamelen, een witte hengst en een echte olifant. Tussen de middag zitten de clowns en de vuurspuwers tussen de andere figuranten te lunchen. Het is een bonte verzameling verklede mensen. Björn, met blauwe broek en gestreepte kiel, moest in het vorige shot in een roeibootje voorbijvaren. Niet iets wat hij elke dag doet. “Maar het ging wel goed vond ik.”
Tegenover hem zit een moeder met drie kinderen, aangekleed als een gezinnetje uit de jaren dertig. Moeder heeft blauwe nagellak op, maar ze krijgt straks handschoenen aan, zodat niemand het ziet. “Mijn grootmoeder ging nooit uit zonder haar handschoenen,” vertelt ze. Haar dochtertje, met strik maar zonder voortanden, somt in enthousiast Brugs de verjaardagen van haar familieleden op. Onverstaanbaar, maar wel schattig.

Het zou zo mooi zijn als de zon op de kleurige circusstoet zou schijnen, maar die laat zich vandaag niet zien. Er is om twaalf uur al een hoogwerker besteld, zodat daar een felle lamp op gemonteerd kon worden, maar om kwart over twee is de kraan er nog niet. “Dat heb je met Belgen,” moppert opnameleider Michiel. “Zeg je twaalf uur, dan moet je rekenen op drie uur.”
Er worden uiteindelijk drie lampen in stelling gebracht, die er zowaar voor zorgen dat er schaduwen op het plaveisel vallen. Het ziet er niet echt zonnig uit, maar op de monitor lijkt het inderdaad alsof het dertig graden is.

Circusoptocht

~

Maria Peters kijkt naar het beeldscherm en controleert het eindproduct. De opnameleider bepaalt wanneer de circusoptocht moet beginnen, wanneer de muziek wordt gestart en wanneer de camera gaat lopen en de figuranten bewegen.
Er wordt eerst een paar keer geoefend, met jassen aan. Het mag er dan zonnig uitzien, het is maar elf graden. Vooral het schaars geklede meisje op de olifant zit te blauwbekken. Pietje Bell en de andere belhamels zingen de circusmars wanneer de geluidsband niet snel genoeg opstart. De man van het haar loopt alle figurerende moeders af om speldjes te verschikken en scheidingen recht te leggen.

De stoet loopt drie keer over de brug. Op een “actie” van de opnameleider moeten kinderen uit alle windrichtingen naar de circusstoet rennen. Drie jongetjes op een hoek van de straat doden de tijd met een discussie: “Ik heb nog nooit van Pietje Bell gehoord,” zegt de een. “Pietje Bell,” zegt de tweede en hij steekt zijn tong uit bij de l. “Het is een hele goede film,” zegt het derde en kleinste jongetje, met afgezakte kousen en een gebreid vestje. “Hoe weet jij dat?” zegt de eerste. “Nou, hij komt op video. Alle goede films komen op video.”

Pietje Bell komt naar alle verwachting eind november in de bioscoop, en pas daarna op video.

Theater / Voorstelling

Titanic: De Musical

recensie: Titanic: De Musical

Het theater heeft altijd net wat meer allure dan de bioscoop. Het kost meer, er wordt live geacteerd, dus meer gepresteerd, en er hangt een sfeer van roem, glorie en veel make-up. Het Groningse Martiniplaza mist al deze dingen. Van buiten een kantoorkolos, van binnen vooral imponerend door enorme ruimtes en uitgekiende binnenhuisarchitectuur. Het mooie aan theater is altijd de historie die te voelen is in het rode pluche en het hoogpolige tapijt. Nu lag er in Martiniplaza in Groningen wel hoogpolig tapijt, maar daar was nog geen slijtplekje op te vinden.

~

In het kantoor Martiniplaza werd Titanic, de musical gespeeld. Grote namen uit de theaterwereld: Tony Neef (ook in Miss Saigon), Hugo Haenen (42nd Street, de televisieserie Wij Alexander), Danny de Munk en niet te vergeten de grootste naam van allemaal: Joop van den Ende. Altijd goed voor een avondje glitter en glamour en vooral: entertainment.

Een zinkend schip

Titanic gaat over een zinkend schip en dat is meteen een groot probleem. Hoe namelijk vijftienhonderd mensen te laten verdrinken zonder een druppel water op het toneel te plengen? En hoe krijg je dat enorme schip op een podium? Vormgevers en decorbouwers hebben deze vragen echter vakkundig beantwoord. De lijst om het podium heeft de vorm van een scheepsromp en er wordt handig gewerkt met bruggen en relingen, patrijspoorten en dekken op verschillende hoogten. Zo kan het publiek alles zien: de machinekamers, de brug, de eetzaal en de beroemde grote trap. Vlotte wisselingen maken van elke nieuwe scène een verrassing.

Karikaturen

~

Er is absoluut niets aan te merken op de vormgeving en het is een plezier om telkens weer te ontdekken hoe relatief simpel de manieren zijn om het schip gestalte te geven. Het echte probleem van deze Titanic zit echter niet in de techniek, maar in het verhaal. Aan het begin van de reis worden te veel personages geïntroduceerd en de gemiddelde kijker kan niet zoveel namen tegelijk onthouden. De meeste personages zijn typetjes of karikaturen, wat herkenning dan wel weer vergemakkelijkt, maar niet bijdraagt aan diepgang van het verhaal. En om volledig op de diepgang van de Titanic zelf te vertrouwen is, gezien de afloop van de geschiedenis, toch wat riskant.

Geen Leo en Kate

Wie hoopt op een spektakelstuk zoals dat drie jaar geleden in de bioscoop te zien was, kan rekenen op een teleurstelling. Dit is een heel ander, meer globaal verhaal zonder veel romantiek of meeslependheid. De aandacht moet verdeeld worden over veel meer personages, die allemaal een eigen verhaaltje hebben. Dat draagt niet bij aan de eenheid van het verhaal: de magie ontbreekt en de musical wordt geen groter geheel.
Weliswaar hebben de componisten ervoor gekozen om de muziek volledig anders te doen, maar zelfs wanneer de cast alles uit de kast haalt wat betreft spel en zang, blijft het wat flets. Het lukt je niet deze productie helemaal los te zien van die inmiddels wereldberoemde film en de al even beroemde muziek.

De decors zijn prachtig en imponerend, maar wie deze Titanic ten onder ziet gaan heeft toch dat verhaal van Jack en Rose in zijn achterhoofd. En als we mogen kiezen, dan wordt het toch Leo in plaats van Danny.

8WEEKLY

Mario Kart Super Circuit

Artikel: Mario Kart Super Circuit

.

~

Het was het begin van de jaren ’90. Nirvana was hot, Beavis & Butt-Head waren nog cool, Ren en Stimpy nog op TV en Mario Kart was mijn favoriete spel. Zucht, ik begin misschien wel oud te worden. Mijn vader had gelijk, vroeger was alles beter. Op Civilization na heb ik nog nooit zoveel tijd gestoken in een spelletje als in Mario Kart. Met Koopa Troopa zette ik diverse snelle tijden neer, en won ik na een bloedstollende race de 150CC Special cup (ik pink hier even een traantje weg).

Waar is Koopa Troopa?

Nu (2002) ligt een zware taak in mijn vooruitzicht: objectief blijven bij het recenseren van Mario Kart SC. De eerste opvolger van het originele spel was Kart 64, en die is me niet enorm bevallen. Wat dat betreft was Crash Bandicoot Tem Racing op de PSX een betere Kart-kloon. In de Advance versie heeft men geprobeerd meer trouw te blijven aan het originele spel. Mijn teleurstelling is groot als ik merk dat ik niet langer met Koopa Troopa kan racen. Hij heeft plaats moeten maken voor Wario.

Loodgieter en coureur

~

Inhoudelijke uitleg van het spel lijkt me eigenlijk overbodig, maar voor de spelletjesanalfabeten onder ons nog even snel: Het gaat hier om een racespelletje met Mario. De loodgieter en zijn vrienden strijden in 3 cupjes en 3 klassen (50, 100 en 150cc) wie de beste racer is. Er zijn acht karakters om uit te kiezen, en elk heeft zo zijn eigen voordelen. Zo trekt Bowser erg traag op, maar is hij snel op de lange stukken. Toad kan scherp sturen, en Mario is een goede all-round racer.

Victorie!

Het racen voelt meteen als vanouds aan. Ondanks het beperkte aantal knoppen loopt alles als een trein op de Advance. De beelden zien er op de Advance strak en scherp uit. De geluiden zijn eenvoudig, maar degelijk. Het sturen gaat behoorlijk scherp, maar na enige gewenning heb ik de kart goed genoeg onder controle om mijn eerste cup-kampioenschap winnend af te sluiten. Het oude vertrouwde beeld van de vis die de beker naar de winnaar gooit is bewaard gebleven.

Conclusie

Mario Kart SC is op dit moment gewoon het beste racespel op de Gameboy Advance. Liefhebbers van het origineel zullen net als ik even met heimwee terug denken aan die goede ouwe tijd. Als je de besturing eenmaal onder de knie hebt is het spel al leuk, maar de ware kunst zit hem in het vinden van de juiste manier om een bocht aan te snijden. Dat maakt dat het spel als racesimulatie behoorlijk aan diepgang wint, iets wat menig serieus racespel niet kan zeggen. Het spel zit gewoon goed in elkaar, en de multiplayer-optie maakt dit spel tot een absolute must voor bezitters van de Advance.

Muziek / Concert

Heather Nova live

recensie:

De beeldschone singer/songwriter Heather Frith, op 6 juli 1968 op Bermuda geboren, breekt in 1994 onder de schuilnaam Heather Nova definitief door met haar album Oyster. Een elftal rustieke, melodieuze luisterliedjes, met een angstaanjagend mooie zang als voornaamste geheime wapen. De vocale uithalen van deze sirene in nummers als Maybe An Angel gaan door merg en been, en al snel vinden de exemplaren van deze geluidsdrager gretig aftrek bij het grote publiek.

~

Oyster wordt in 1998 gevolgd door het album Siren, met daarop de wereldwijde hitsingle London Rain (Nothing Heals Me Like You Do), dat wederom inslaat als een bom. Ook op de platen Wonderlust (2000) en South (2001) timmert Heather Nova stevig aan de weg, waarmee ze haar status als internationale “priority act” verder versterkt. En dan staat er ook nog eens een nieuw album in de steigers. Geplande release: voorjaar 2002.

On-Gronings gezellig

~

Het is even over negen uur als Heather Nova het podium betreedt, in een stampvolle, tot de nok gevulde Grote Zaal in de Groningse Oosterpoort. Op hetzelfde moment speelt Stef Bos in de aanliggende Kleine Zaal, maar voor hem is Groningen niet gekomen, zijn muzikale talenten ten spijt overigens. Nee, Groningen is vanavond massaal uitgelopen voor Heather Nova! En daar maakt het jonge publiek – overwegend bestaande uit begintwintigers – geen geheim van. Er is lang gewacht op deze avond, zoveel is duidelijk. De spanning is om te snijden vlak voordat mejuffrouw Nova zich op de bühne begeeft. Met haar verschijning is het echter gedaan met de broeierige, benauwende sfeer, en is het gejuich niet van de lucht. Vanaf het prille begin heerst er een uitgelaten sfeer. On-Gronings gezellig. De nuchtere, spaarzame Noordelingen hebben eindelijk eens niet een “dit moet het dus zijn” (vooraf)- en “tsja, best aardig, maar dat mag ook wel voor die prijs” (achteraf)-houding.

Sirene

Heather Nova weet de uitzinnige sfeer echter niet volledig uit te buiten. Het Groningse publiek is vanaf de eerste minuut op haar hand, maar Heather kijkt gedurende de eerste nummers de kat uit de boom. Ze speelt duidelijk op safe met opwarmertjes zoals Walk This World, afkomstig van Oyster. Pas na een aantal nummers komt de suicide blonde los, maar dan is er ook geen houden meer aan. Heather Nova ontpopt zich tot een ware sirene: ze combineert haar verraderlijke view-to-kill-looks met een bedrieglijk goed stemgeluid. Echter, de neus van Heather is in het echt wel iets groter dan de cd-hoesjes doen vermoeden. Maar een aantal grafische bewerkingen in Photoshop mogen de pret vanavond niet drukken. Ondertussen passeert het ene na het andere juweeltje de revue.

Body

~

Wat opvalt is dat de composities van Heather Nova in live-uitvoering veel meer body hebben. Nummers als Island of Maybe An Angel klinken op cd een beetje kil, gepolijst en flinterdun. Absoluut niet slecht, integendeel, maar het mist iets. Zonder de wonderschone zang van Heather zou het allemaal weinig voorstellen. Maar on stage krijgen deze nummers een veel vollere sound. Het klinkt warmer en nog overtuigender. Zelfs een creatie als het weinig glansrijke Winter Blue, op Siren zeker geen hoogvlieger, krijgt een extra dimensie en klinkt opeens als een volwaardige “stadionvuller”.

Opvallende afwezige

De sfeer zit er goed in, en dat gaat niet ongemerkt voorbij aan het 33-jarige paradepaardje van V2 Records. Nadat alle troefkaarten, zoals London Rain en Heart And Shoulder zijn uitgespeeld, volgen twee toegiften. In totaal acht “bonusnummers”, bijna voldoende materiaal om een live-album te vullen. Leuk extraatje vormt een akoestische versie van Bee Gees-klassieker Staying Alive. Daar staat wel tegenover dat haar eigen meesterwerkje Verona vanavond een opvallende afwezige is.

Een steengoed optreden in een stampvolle Oosterpoort. Een on-Groningse wisselwerking tussen artiest en publiek. Het enthousiasme van de geëntertainden breekt het ijs en wordt door de entertainer op vrijgevige wijze beloond.