We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Cirque Danton
Op de HAVO leerde mijn docent geschiedenis ons dat als we ooit in een revolutie terechtkwamen we altijd de meest radicale kant moesten kiezen om te overleven. Na de HAVO deed ik Atheneum om geschiedenis te kunnen studeren aan de universiteit. Daar bleek dat bij de opmerking van mijn oude docent enige kritische kanttekeningen geplaatst konden worden. Toch moest ik tijdens de voorstelling Cirque Danton van het Belgische Het toneelhuis weer terug denken aan die uitspraak.
~
Onthoofding per guillotine
Cirque Danton speelt in de periode van de Franse revolutie. Danton, een van de leiders van de revolutie, dacht dat enkele jaren na het begin (1789) het hoogtepunt van de revolutie bereikt was en dat geconsolideerd moest worden. Robespierre ging echter voort op een meer radicale lijn. Hij adviseerde Danton enige malen zich gedeisd te houden. Danton, die dacht de verlangens van het volk te verwoorden, dacht dat dat volk hem zou beschermen en hem dus niets kon gebeuren. Omdat hij doorging met het in de ogen van Robespierre frustreren van de revolutie liet Robespierre hem oppakken en veroordelen. Danton en zijn volgelingen werden uiteindelijk onder de guillotine onthoofd.
Naakt zonder functie
Tot zover het historische verhaal en het verhaal van de voorstelling. Bij toneel gaat het echter niet zozeer om het verhaal, maar veeleer om de uitvoering ervan. Het verhaal is namelijk overal wel te lezen, een uitvoering is echter een unieke interpretatie van het verhaal. Het toneelhuis heeft onder leiding van Jan Decorte gekozen voor een uitvoering waarin veel onduidelijk bleef. Zo stond de vrouw van Danton gedurende het gehele stuk naakt op het podium. Ze zat onder de rode striemen die ze uit verdriet op haar lichaam geslagen had. Verder was dit naakt echter bijzonder weinig functioneel.
Vrije symboliek
In een interview zegt Decorte, die de originele tekst van Büchner uit 1835 bewerkte, dat hij de laatste tijd het regisseren achterwege heeft gelaten. Dat betekent volgens hem een bevrijding voor hemzelf, zijn acteurs en het publiek. De consequentie die hij hieraan verbindt is dat de interpretatie van het publiek van alle symboliek vrij is. Hij legt dus niet aan de aanwezigen op wat die moeten denken. Hij laat dingen op het podium gebeuren waarbij het publiek zelf maar moet bedenken wat de inhoud ervan kan zijn. Voordeel hiervan is dat je als bezoeker meer bij de voorstelling betrokken kunt raken, omdat je gedwongen wordt over bepaalde dingen na te denken. Het gevaar dat het publiek afhaakt omdat er zo veel onduidelijk blijft ligt echter op de loer.
Levende ketting
Het toneelhuis balanceert met Cirque Danton op die grens. Op een bepaald moment rollen alle acteurs als een ketting over het podium. Dat is een van de momenten waarop een gedeelte van het publiek afhaakt. Even later gaat het verhaal echter weer voort en kan iedereen het weer volgen.
Ik zelf ben geen groot voorstander van deze vrije interpretatie. Liever zie ik dat de regisseur daadwerkelijk regisseert en zijn visie in het stuk legt. Dan kan het publiek altijd nog daarover discussieren. Voor het verhaal hoef je alleen maar een geschiedenisboek in te kijken.
Links
www.toneelhuis.be
Cirque Danton
Artiest: Het toneelhuisGezien op dinsdag 19 maart 2002 in Stadsschouwburg, Groningen
Misschien ook iets voor u
The Secret of the Nautilus
Cryo Entertainment, onder andere bekend van het spel Atlantis, komt nu met een nieuwe point-n-click adventure. De ontwikkelaar is bezig met een serie spellen over 20.000 mijlen onder de zee, het in de negentiende eeuw geschapen verhaal van Jules Verne over de mystieke Nemo, kapitein van onderzeeër Nautilus. The Secret of The Nautilus is het eerste spel uit deze serie.
~
Het verhaal
Je speelt een jonge oceanograaf die tijdens een wetenschappelijke opdracht een vreemd soort onderzeeër betreedt. Deze ligt verstopt op de richel van een onderzeese rots. Het schip blijkt de beroemde Nautilus te zijn die vele jaren geleden verlaten is door kapitein Nemo. Nadat je naar binnen bent gestapt valt het luik achter je in het slot en is het aan jou om weer naar buiten zien te komen.
Voor de fans
Dit type adventure is behoorlijk populair onder een bepaald soort gamers. Met name de Myst-serie doet het al jaren erg goed. Het wordt gespeeld vanuit de ogen van de speler. De omgeving bestaat hoofdzakelijk uit stilstaande beelden waarin je 360 graden kunt rondkijken, naar boven en naar onderen. Je bepaalt niet zelf waar je loopt en elke ruimte heeft een beperkt aantal plaatsen waar je kunt staan. Sommige gamers zijn helemaal weg van deze gameplay, maar er zijn ook mensen die hier een grote hekel aan hebben. Volgens die laatste groep is dit genre te saai vanwege de beperkte gameplay en de omgeving waarin weinig gebeurt; er wordt nauwelijks gebruik gemaakt van animaties.
Gameplay
~
Graphics
De omgevingen zijn prachtig weergegeven, vrij gedetailleerd en met een mooi kleurgebruik. Sommige van de toch al schaarse animaties hadden wat beter uitgewerkt mogen worden: ze zien er soms uit alsof ze niet af zijn.
Geluid
De muziek die voortdurend op de achtergrond te horen is, is erg sfeervol, maar deze had best mogen inspelen op de spelsituatie. De rustige muziek neemt nu bijvoorbeeld veel van de spanning weg wanneer je bijna vergast wordt. De stemmen zijn erg goed ingesproken, maar let wel: voor deze review is alleen de Engelse versie van het spel getest.
Conclusie
Een zeer goed spel in zijn genre, maar je moet ervan houden. Ben je niet bekend met dit soort spel, kijk dan of je het een keer kunt lenen of huren en beslis dan. Ben je verzot op Myst en verslingerd aan Atlantis, dan belooft The Secret of The Nautilus je vele uren speelplezier.
Systeemeisen
OS: Win 95/98
PC: PII-350 (PIII-450 aanbevolen)
RAM: 32 MB (64 MB aanbevolen)
Video: 16 MB (24 MB aanbevolen)
CD-ROM: 8x speed
Capitalism II
Altijd willen weten hoe het is om met bedragen van zes nullen te mogen spelen? Nu is je kans, want Ubi Soft belooft met Captalism II een handelssimulatie die de werkelijkheid zeer dicht moet benaderen. Het openen van winkelketens, het bezitten van fabrieken, het moet met Capitalism II allemaal mogelijk zijn. 8WEEKLY heeft nooit geld genoeg, dus misschien kunnen we er nog het één en ander van opsteken…
~
Simulation complication!
Ik moet zeggen dat handelssimulaties niet altijd mijn kopje thee zijn. Ik hou best van een potje strategie (Civilisation) op zijn tijd, en het doorwerken van statistiekjes voor een spel is mij ook niet vreemd (Championship Manager). Voorwaarde voor dit type spelletje is dat het allemaal overzichtelijk is, goed speelbaar, en dat wat je doet ook invloed heeft op de gang van zaken in de simulatie. Bij veel strategiespellen wringt daar juist de schoen.
Ik leer voor kapitalist!
Capitalism II begint met twee opties: kapitalist of ondernemer. Verder zijn er mogelijkheden als multi-player en tutorial. Het spel ziet er erg ingewikkeld uit, dus koos ik voor de tutorial. Vervolgens begon men mij uit te leggen hoe ik het assortiment van een supermarkt verrijk met een nieuw product. Na een serie omslachtige handelingen had ik brood aan de winkel toegevoegd. De tutorial is niet best. Iets ingewikkelds uitleggen aan een absolute leek blijft een lastige zaak, en daar is UbiSoft dan ook niet in geslaagd. Ik voel me net een beetje zoals mijn moeder als ik haar probeer uit te leggen hoe Word2000 werkt.
We are living in a material world
~
Conclusie
Capitalism II is niet direct een spel waarvan ik helemaal wild word. De interface had gebruiksvriendelijker gekund, en zeker de eerste uren zul je niet direct het idee hebben dat wat je doet ook veel invloed heeft op het spel. Langzamerhand ga je echter meer en meer mogelijkheden van het spel ontdekken, en blijkt het allemaal een stuk complexer dan je gedacht had. De tutorial en de matige interface maken dit spel echter beperkt toegankelijk, toch echt voor de diehards onder ons. Maar die hebben er dan ook wel een hele realistische aan!
Systeemeisen
OS: Win 9x/Me/XP
PC: PII-233
RAM: 64 MB
HD: 250 MB
CD-ROM: 4x speed
Noir Désir live
Noir Désir is een band die in Frankrijk al sinds het midden van de jaren 80 aan de weg timmert. Begonnen als een Franse versie van new wave, ontwikkelde de band zich in de jaren tachtig, negentig en nul verder, waarbij niet werd voorbijgegaan aan nieuwe muzikale stijlen en mogelijkheden. Een voorbeeld is het laatste album Des Figures des Visages, waarop de invloed van Franse dance-acts zoals Saint Germain, maar ook van de neofolk van Manu Chao (die meespeelt op het nummer Le vent nous portera) duidelijk merkbaar is.
Invloed is zeker niet hetzelfde als slaafse navolging: wie een idee wil krijgen van de eigenzinnigheid van Noir Désir moet eens luisteren naar het nummer Oublié (van het album Tostaky) waarin de groep aan de haal gaat met de monumentale James Bond-muziek van John Barry, acht jaar voordat Robbie Williams hetzelfde trucje zou uithalen met Millennium.
Bizarre situatie
Het is dan ook eigenlijk vreemd dat een groep die in Frankrijk zo groot is hier zo weinig aandacht heeft gekregen. Zelfs bij dit optreden in de Melkweg bestond een groot deel van het publiek uit Fransen. In tegenstelling tot de meeste Nederlanders was de avond voor hen een feest van herkenning, wat leidde tot de wat bizarre situatie waarbij het (Franse) midden van de zaal volop meezong en -danste en langs de muren iedereen nogal afwachtend stond.
Huilpartijen
Het bij tijden snoeiharde optreden zal ook niet geholpen hebben; de laatste CD Des Figures des Visages is overwegend vrij timide, maar dat kon van het optreden niet worden gezegd. Zanger Bertrand Cantat had de laatste jaren zware stemproblemen en herstelde daar gelukkig van, maar in de Melkweg deed hij zijn uiterste best zijn stem weer naar de Filistijnen te helpen met uithalen, huilpartijen en plotselinge volumewisselingen. Energiek was het allemaal wel en de band noch Cantat zelf spaarden zich.
Muurbloempjes
Dat Noir Désir een band is die het beste live genuttigd kan worden werd ook duidelijk doordat geen van de nummers in de CD-versie werd afgewerkt. Zo transformeerde Lost (misschien wel het mooiste nummer van de nieuwste CD) tot een samenzang tussen publiek en band, waarbij uiteindelijk ook de muurbloempjes zich in het gewoel mengden. Dat was misschien nog wel het duidelijkste teken van Noir Désirs triomf: nu nog de Nederlandse muziekliefhebber overtuigen ook de CD’s te kopen.
Volstrekte chaos
Tenslotte: het zou de Melkweg goed doen als ze ook eens wat aandacht aan de organisatie gingen besteden, want daar deugde nu weinig van. Een half uur in de regen wachten buiten het gebouw terwijl het concert officieel al is begonnen en je al een kaartje hebt en drie keer geëlleboogd worden tijdens de volstrekte chaos bij de garderobe draagt niet bij tot een positieve ervaring. De band maakte nu gelukkig alles goed.
Noir Désir
Prijs: €Gezien op woensdag 20 maart 2002 in de Melkweg, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Simpel, maar o zo krachtig
Vorig jaar stonden ze al met zijn drieën op Eurosonic. Twee meiden en hun akoestische gitaar. Wat begon als een prachtige set eindigde in een drama doordat in de naastgelegen zaal JJ72 aan een soundcheck begon. Ygdrassils liedjes bleken letterlijk breekbaar te zijn, kapot geslagen door het geweld van ronkende gitaren. Een strijd die niet te winnen leek. Totdat het meesterwerk Nice days under darkest skies uitkwam en een flinke klap uitdeelde aan de versterkte muziek. Deins terug met je distortionpedalen en buig voor Ygdrassil.
~
Het grootste wapen van Ygdrassil is de fantastische samenzang van Linde Nijland en Annemarieke Coenders. De twee stemmen sluiten naadloos op elkaar aan, vooral in de liedjes die a capella worden gebracht. Op This here is my mountain weet een van de dames op ingenieuze wijze ritme te creëren door middel van een alternatieve human beat box, terwijl zij zich ook nog eens moet bekommeren om de tekst van het nummer. Zeer virtuoos.
We visit many places
We hebben hier te maken met behoorlijk ervaren muzikanten. Dat blijkt wel uit het feit dat de dames al in 1991 voor het eerst bij elkaar kwamen in hun woonplaats Groningen, waar ze geregeld optraden. Vervolgens speelden ze in het voorprogramma van onder andere Heather Nova en Luka Bloom en brachten ze twee albums uit. Voor hun derde album We visit many places richtten zij hun eigen platenlabel op: Real Harm.
Kroonjuweel
~
Op dit moment is het tweetal op toernee door Nederland en België. Onderweg zullen ze hopelijk vele zieltjes winnen met hun bloedmooie folkmuziek. Ygdrassil was al de trots van Groningen, maar zal na de toernee vast en zeker ook nationaal succes kennen. En dat is ze zeker gegund.
Ygdrassil
Album: Nice Days Under Darkest SkiesPrijs: €
Misschien ook iets voor u
Topprogammering op Bospop
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 Sterren.
~
Het programma
Vrijdag 12 juli: Aanvang 15.00 uur, poorten open 14.00 uur. Einde ca 0.30 uur.
Entree: €40,- (voorverkoop excl. reserv. kosten) Kassa: €43,50
Hoofdpodium: Fools Fatal, Van Dik Hout, Toto, UB40, en meer
Tent: Wealthy Beggar, Rosemary’s Sons, Di-rect, Def P & Beatbusters, en meer
Zaterdag 13 juli: Aanvang 12.00 uur, poorten open 11.00 uur. Einde ca 0.30 uur.
Entree: €35,- (voorverkoop excl. reserv. kosten) Kassa: €38,50
Hoofdpodium: Suicidal Tendencies, Rollins Band, Therapy?, Bush, en meer
Tent: Brainstorm, Bigelf, Doro, In Extremo, My Dying Bride, en meer
Passepartouts kosten €70,-. De voorverkoop start zaterdag 30 mei om 10.00 uur bij de 150 grotere postkantoren, de Ticket Service 0900-3001250 (99ct. p.m.), bij de GWK stationskantoren en de bekende Bospop- en Mojo-voorverkoopadressen. Busreizen (incl. ticket) via Rock Justice: 045-5691065
Misschien ook iets voor u
In een orkestbak is het altijd koud. Waarom het daar zo koud is vertelt Joyce Roodnat niet, maar haar debuutroman ’t Is zo weer nacht vertelt wel over een heleboel andere dingen. Over Kees die steeds maar weer een geliefde tegen het lijf loopt, maar zelf eigenlijk maar één grote liefde heeft: muziek.
~
Kees is fluitist in het orkest van een Rotterdamse bioscoop en heeft het daar prima naar z’n zin. ’s Avonds een partijtje blazen onder de beelden van een halfblote Josephine Baker, daarna de kroeg in en dansen maar. Kees’ leven draait om muziek, en wanneer hij een wat verlopen Portugese ballerina oppikt, heeft hij niet in de gaten dat het leven voor sommige mensen meer is dan notenbalken.
Hummel in een groentekistje
In een vanzelfsprekend decor van de rap aftakelende triomfen van de stomme film, de grandioze theaters van Tuchinski en de wonderlijke oceaanvlucht van Charles Lindbergh, krijgt Kees een kind, en hij weet niet wat hij ermee aanmoet. De Portugese moeder, die hem mak kreeg met haar zoele woorden, heeft plotseling alle aantrekkingskracht verloren nu er zo’n hummel in een groentekistje ligt. ‘Sjenny’, want alleen zo kan Kees haar naam uitspreken, gaat terug naar Lissabon en neemt haar kind mee. Het kan Kees allemaal weinig schelen, tot hij op een dag plotseling in de Rua dos Bacalhoeiros staat en zijn zoontje komt ophalen.
Tierelier
~
Roodnat heeft heel veel aandacht besteed aan het oproepen van de juiste sferen. Naslagwerken over schoenen, biografieën over ballet en reisgidsen heeft ze gebruikt om alles zo correct mogelijk af te beelden. Wellicht dat daardoor het verhaal wat minder vaart heeft dan het zou kunnen hebben. De tocht van Kees met zijn kind lijkt nu eerder op een stedentripje dan op een vlucht naar huis.
Fluitconcert
Het zou gemakkelijk een vertederend en zoet verhaal kunnen worden: een stugge man die zijn zoontje langzaam leert kennen. Gelukkig vermijdt Roodnat dat betreden pad. Haar Kees is een man die als de muziek is die hij speelt: hij kan iedereen betoveren en om zijn pink winden, maar hij kan niets geven. Zijn uitvoering van Mozarts Fluitconcert in D neemt iedereen voor hem in, maar wanneer hij zoiets als liefde terug moet geven, blijkt hij even vluchtig als de muziek. Dat hij zijn zoontje bij zich houdt door hem met een touw aan zijn fluitkoffer te binden, zegt genoeg.
Bij het lezen ontsnapt Kees je telkens weer. Je denkt dat je hem gevangen hebt, dat je nu dan eindelijk een vleugje medemenselijkheid in hem hebt ontdekt, maar dan laat hij je plotseling weer los. Roodnat weet een hoofdpersoon te creëren die zich niet alleen niet aan zijn medemensen laat binden, maar zich ook niet door de lezer laat vangen. Lezen dit boek. Met het Fluitconcert in D van Mozart op de achtergrond.
Prijs: 16,74
Misschien ook iets voor u
Yamakasi
Een groep vlotte trendy Franse jongeren hebben een gezamenlijke passie: het beklimmen van publieke gebouwen. De toeren die ze uithalen trekken een hoop aandacht. De politie wil koste wat het kost een einde maken aan de waaghalzerij. Als een klein jongetje met een hartkwaal in het ziekenhuis belandt nadat hij een stunt van de Yamakasi probeerde na te doen, besluiten de schelmen om hem te helpen.
~
Schelmenstreken
Bij het zien van deze Franse schelmenfilm (sorry, maar een betere benaming voor de hoofdrolspelers is er niet), zat ik de hele tijd aan Taxi van Luc Besson te denken. En wie schreef het verhaal? Juist, Luc Besson. Domme politiechefs, sukkelige politieoptredens, vlotte wetsovertreders, en snelle actie. Alle ingrediënten die Taxi leuk maakten zitten ook in deze film verwerkt. Verder zijn de aktie scènes weer vlot geschoten, waardoor je af en toe het idee hebt dat je naar een soort videoclip zit te kijken. Besson liet de regie over aan zijn collega Ariel Zeitoun, wat zeker geen slechte keuze blijkt te zijn.
Wet vs. gerechtigheid
~
Robin Hood
Al met al is Yamakasi een geschikte film voor een ontspannen avondje video geworden. De flitsende beelden, de flair van de relatief onbekende acteurs en de goede soundtrack dragen hieraan bij. Verder weet regisseur Ariel Zeitoun de juiste Robin Hood-toon aan te slaan, en alleen al door de beelden sympathie te wekken voor zijn karakters. En dat is wat deze film uiteindelijk leuk maakt. Wie kan er nou eenmaal een hekel hebben aan zij die stelen van de rijken, en geven aan de armen? (Pim Fortuyn misschien.)
Yamakasi
Regie: Ariel Zeitoun en Julien SeriJaar: 2024
Distributeur: A-Film
Misschien ook iets voor u
Worms Blast – Team 17
Iedereen kent Worms, kleine wormen met erg grote wapens. Een turn-based spel waarvan vooral de multiplayer een groot succes was. Team 17 probeert de uitgemolken wormen nieuw leven in te blazen Worms Blast.
~
Het concept
Ik zal niet zeggen dat Worms Blast niet gebaseerd is op een uitgemolken spelconcept, maar het is in elk geval anders dan de rest van de Worms-serie. Worms Blast lijkt verschrikkelijk veel op Puzzle Bobble of Bust-A-Move. Het concept is simpel, je kiest iemand uit het Worms-universum, je stapt in een bootje, je pakt je wapen en begint op blokjes te schieten. De kogels in je wapens hebben verschillende kleuren en nu is het de kunst die gekleurde kogels tegen blokjes met dezelfde kleuren te schieten. Als je bijvoorbeeld een gele kogel tegen een geel blokje schiet dan zullen dat gele blokje en alle aangrenzende blokjes van die kleur kapot gaan. Schiet je echter een gele kogel tegen, bijvoorbeeld, een groen blokje dan verandert deze in de kleur van de kogel.
De karakters
Met Worms kon je altijd spelen met wormen, logisch. In dit spel heb je niet meer een heel squadron aan wormen, maar heb je slechts de besturing over één figuur. Dus, dacht Team 17, laten we er nog wat karakters bijgooien. Er zijn in totaal negen karakters die alle al eens dienst deden als wapen voor de wormen, zoals het schaap, stinkdier en het oude vrouwtje.
De speelmodi
~
Conclusie
Worms Blast is niet bepaald origineel, maar is wel heel erg leuk. In je eentje kun je je er lang mee vermaken, maar pas in de multiplayer komt het spel echt tot zijn recht. Verwacht geen wonderlijke graphics en een diepgaande gameplay, maar een simpel, doch verslavend spel.
Het Palestijnse conflict door kinderogen gezien
.
~
I like it but we don’t have pizza here.
“Do you have hummus?”
“Yes. My father eats and drinks hummus every day.”
Een joodse jongen die in Jeruzalem woont heeft een telefoongesprek met een Palestijnse jongen in een vluchtelingenkamp: beiden proberen erachter te komen hoe de wereld er twintig kilometer bij hen vandaan uitziet.
Gedurende de periode 1997-2000 volgden een crew filmmakers een zevental Joodse en Palestijnse kinderen met zowel radicale als gematigde opvattingen. De documentaire Promises laat zien wat kinderen tussen 9 en 13 jaar oud zoal denken over het Palestijnse conflict.
Zeven kinderen
Na een schools maar noodzakelijk college “Het Palestijnse conflict in hoofdlijnen” wordt stukje bij stukje de achtergrond van de zeven kinderen duidelijk: een door de Tora geverfde Joods-extremistische jongen gaat bij de Westmuur bidden en staat later samen met een Palestijnse jongen te boeren voor de camera. Hij zegt normaliter wel eens gedag tegen palestijnen maar daar blijft het bij. Extremer en ongenuanceerder is een dik kolonistenkindje, Moishe, die erg haatdragend is ten opzichte van de Arabieren. Faraj, die in een Palestijns vluchtelingenkamp woont is stenengooier en sprinter. Een ander Palestijns kind, Mahmoud, is aanhanger van Hamas. Daar tussenin bevinden zich meer gematigde Palestijnse en Joodse kinderen: de volleyballende tweeling Yarko en Daniel en dochter van een gevangen genomen Palestijns journalist, Sanabel.
Nuance
Wanneer kinderen de hoofdrolspelers zijn van een documentaire is het lastig, zeker wanneer het een grote mensenconflict betreft, om een duidelijke eenduidige mening te horen te krijgen. Een aantal keren spreken ze zichzelf tegen of zijn ze ongenuanceerd. Het is duidelijk dat hun mening veelal door hun ouders en hun school zijn ingefluisterd. Deze instituties blijven in de documentaire echter op de achtergrond. Er wordt bijvoorbeeld met de camera een korte blik geworpen in een Palestijnse schoolklas: de leraar laat zien dat al zijn kinderen tegen Israël zijn. Het zou interessanter zijn geweest om te laten zien hoe kinderen gesocialiseerd worden door hun ouders, de media en het onderwijs: de nuance komt dan uiteindelijk duidelijker naar voren dan wanneer je een ontmoeting organiseert tussen de gematigde Joodse tweeling en Faraj. De omgeving blijft in Promises een “black box”. Wanneer je in de documentaire zou kijken naar bijvoorbeeld de schoolprogramma’s of naar de inhoud van de media van beide kampen dan zou je de verschillen en de mogelijkheden zien tot verandering en nuancering.
Langverwachte ontmoeting
~
Promises-project
Op initiatief van de filmmaker Justin Shapiro werd begonnen met dit documentaireproject met twee andere filmmakers, B.Z. Goldberg en Carlos Bolado. Promises heeft over de hele wereld bewondering geoogst: in onder meer Rotterdam, San Francisco en Vancouver was het filmfestival-publiek lovend over de documentaire. De film is verder genomineerd voor een heuse Oscar (categorie: “best documentary feature”). Door de filmmakers is een Warchild-achtige organisatie opgericht om meer te kunnen bereiken dan te constateren dat het conflict ook sterk bij de kinderen leeft. Het is in ieder geval goed dat dergelijke documentaires gemaakt worden en vertoond worden in de bioscoop, maar een beetje meer diepgang kan geen kwaad.
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: