We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Lustrum GSMG Bragi
~
met werken van Poulenc, Desprez, Gardner en Prokofjev • A-capellakoor, orkest en grootkoor van Bragi • o.l.v. Pieter van der Wulp en Rein de Vries • m.m.v. Josefien Stoppelenburg (sopraan)
Spandoeken
Dit klinkt waarschijnlijk een beetje badinerend, maar het punt dat ik wil maken is dit: een uitvoering als deze hinkt noodzakelijkerwijze op twee gedachten: enerzijds moeten de leden van de vereniging allemaal aan de beurt komen, maar dat dient bij voorkeur plaats te vinden in de vorm van een kwalitatief behooflijk concert. Een uitvoering van de Groninger studentenmuziekverenigingen (Scrabblewoord!) Bragi of Mira zijn waarschijnlijk het eerst geschikt en bedoeld voor ‘aanhang’. Wie verwacht naar een goed doorwrochte uitvoering van een ingespeeld orkest te gaan komt meestal bedrogen uit. Toen ik ooit een voorstelling van het Nederlands Studenten Orkest bezocht in de nogal naïeve veronderstelling dat ik er vooral voor de muziek heenging, werd ik geconfronteerd met een tot de nok toe met familieleden gevulde zaal, spandoeken en al.
Dat was bij deze Bragi-uitvoering gelukkig anders; aan de ernst van de uitvoerders heeft het niet gelegen. Wél werd de samenhang een beetje uit de voorstelling weggenomen door de behoefte om iedereen een beurt te geven. Wederom: logisch vanuit de vereniging gedacht, maar niet altijd even voor de hand liggend bij het organiseren van een concert dat voor buitenstaanders is bedoeld.
Hordes pianisten
~
Overigens openbaarde zich in de samenstelling van het orkest een typisch probleem van dit soort verenigingen. Bij de aanmeldingen zitten elk jaar een hele horde pianisten (waar je weinig mee kunt tijdens uitvoeringen) en meestal geen enkele fagottist of altviolist (die je voor een symfonie-orkest echt nodig hebt). Dat verklaart ook de aanwezigheid van bijvoorbeeld niet-Bragianen zoals Cees Dekkers (NNO) en Sanne Bruins bij de altviolisten.
Grunnens Laid
Poulencs Gloria, dat na de pauze werd uitgevoerd door het Bragi-orkest en het grootkoor, is een relatief kort stuk (klein halfuurtje) en van een heel ander karakter dan het bij tijden nogal explosieve werk van Prokofjev. De relatief piepjonge sopraan Josefien Stoppelenburg weerde zich kranig en het orkest speelde behoorlijk onder leiding van Rein de Vries, die ook de eerdere voorstelling van het a-capellakoor leidde. Hier was het met name het grootkoor dat niet zo goed uit de verf kwam; met name de uitspraak had iets meer aandacht kunnen gebruiken. Het concert mondde uit in het ‘Grunnens Laid‘, waar ondergetekende Fries het nut niet zo van kon inzien maar dat door de rest van de zaal blijkbaar meer werd gewaardeerd.
De conclusie is wat tweeslachtig: hoewel er het nodige op de technische aspecten viel af te dingen, bood dit concert een welkome gelegenheid om een paar weinig uitgevoerde werken te horen te krijgen. Ik denk dat deze organisaties hun meerwaarde ook moeten proberen daar uit te halen: durf iets eigenzinnigs te doen, met Mahler of Beethoven leg je het altijd af tegen een professioneel orkest.
GSMG Bragi online
GSMG Bragi
Album: LustrumconcertPrijs: €
Gezien op zaterdag 15 juni 2002 in de Oosterpoort, Groningen
Misschien ook iets voor u
Lustrum GSMG Bragi
~
met werken van Poulenc, Desprez, Gardner en Prokofjev • A-capellakoor, orkest en grootkoor van Bragi • o.l.v. Pieter van der Wulp en Rein de Vries • m.m.v. Josefien Stoppelenburg (sopraan)
Spandoeken
Dit klinkt waarschijnlijk een beetje badinerend, maar het punt dat ik wil maken is dit: een uitvoering als deze hinkt noodzakelijkerwijze op twee gedachten: enerzijds moeten de leden van de vereniging allemaal aan de beurt komen, maar dat dient bij voorkeur plaats te vinden in de vorm van een kwalitatief behooflijk concert. Een uitvoering van de Groninger studentenmuziekverenigingen (Scrabblewoord!) Bragi of Mira zijn waarschijnlijk het eerst geschikt en bedoeld voor ‘aanhang’. Wie verwacht naar een goed doorwrochte uitvoering van een ingespeeld orkest te gaan komt meestal bedrogen uit. Toen ik ooit een voorstelling van het Nederlands Studenten Orkest bezocht in de nogal naïeve veronderstelling dat ik er vooral voor de muziek heenging, werd ik geconfronteerd met een tot de nok toe met familieleden gevulde zaal, spandoeken en al.
Dat was bij deze Bragi-uitvoering gelukkig anders; aan de ernst van de uitvoerders heeft het niet gelegen. Wél werd de samenhang een beetje uit de voorstelling weggenomen door de behoefte om iedereen een beurt te geven. Wederom: logisch vanuit de vereniging gedacht, maar niet altijd even voor de hand liggend bij het organiseren van een concert dat voor buitenstaanders is bedoeld.
Hordes pianisten
~
Overigens openbaarde zich in de samenstelling van het orkest een typisch probleem van dit soort verenigingen. Bij de aanmeldingen zitten elk jaar een hele horde pianisten (waar je weinig mee kunt tijdens uitvoeringen) en meestal geen enkele fagottist of altviolist (die je voor een symfonie-orkest echt nodig hebt). Dat verklaart ook de aanwezigheid van bijvoorbeeld niet-Bragianen zoals Cees Dekkers (NNO) en Sanne Bruins bij de altviolisten.
Grunnens Laid
Poulencs Gloria, dat na de pauze werd uitgevoerd door het Bragi-orkest en het grootkoor, is een relatief kort stuk (klein halfuurtje) en van een heel ander karakter dan het bij tijden nogal explosieve werk van Prokofjev. De relatief piepjonge sopraan Josefien Stoppelenburg weerde zich kranig en het orkest speelde behoorlijk onder leiding van Rein de Vries, die ook de eerdere voorstelling van het a-capellakoor leidde. Hier was het met name het grootkoor dat niet zo goed uit de verf kwam; met name de uitspraak had iets meer aandacht kunnen gebruiken. Het concert mondde uit in het ‘Grunnens Laid‘, waar ondergetekende Fries het nut niet zo van kon inzien maar dat door de rest van de zaal blijkbaar meer werd gewaardeerd.
De conclusie is wat tweeslachtig: hoewel er het nodige op de technische aspecten viel af te dingen, bood dit concert een welkome gelegenheid om een paar weinig uitgevoerde werken te horen te krijgen. Ik denk dat deze organisaties hun meerwaarde ook moeten proberen daar uit te halen: durf iets eigenzinnigs te doen, met Mahler of Beethoven leg je het altijd af tegen een professioneel orkest.
GSMG Bragi online
GSMG Bragi
Album: LustrumconcertPrijs: €
Gezien op zaterdag 15 juni 2002 in de Oosterpoort, Groningen
Misschien ook iets voor u
Scooby Doo
Toen ik vroeger nog Jantje werd genoemd was ik een behoorlijke Scooby Doo-fan. Met name Shaggy was mijn grote held. Toen ik hoorde dat er een Scooby Doo-film zou komen kreeg ik echter last van de welbekende “gemengde gevoelens”. Enerzijds is Scooby tegenwoordig nog steeds gewoon net zo geweldig als een Scooby snack. Anderzijds leek het me allemaal nogal moeilijk om te verfilmen.
~
De film begint zoals we van de tekenfilms kennen. De gang is bezig om een vaag spook uit te schakelen. Het plan loopt natuurlijk mis, maar door het gestuntel van Shaggy en Scooby weten ze met meer geluk dan wijsheid het spook te ontmaskeren. Vervolgens ontstaat er ruzie tussen de vrienden, en besluiten ze uit elkaar te gaan. Fred gaat lezingen geven over hoe geweldig hij is, Velma werkt nu voor NASA, Daphne neemt karatelessen, en Shaggy en Scooby hangen wat rond en eten hun buikje vol. Dan komt er een geheimzinnige opdrachtgever die wil dat de voormalige groep weer bijeen komt omdat er op zijn pretparkeiland rare dingen gebeuren. Let’s find some clues!
Blanco Fred
~
Puppy power!
Naar mate het verhaal vordert krijg ik niet het idee dat ik naar een verfilming zit te kijken, maar meer naar een parodie. We krijgen te zien waarom Scrappy Doo (puppy power!) uit de serie is verdwenen (hij pist over Dapne heen om zijn territorium af te bakenen). Een leuke grap, maar niet heel erg Scooby-achtig. En de grootste fout die de scenaristen maken, is dat we hier niet te maken hebben met een nepspook, want er zijn echt bovennatuurlijke krachten bezig. De ontknoping achteraf is een poging om nog iets van het oude Scooby gevoel terug te halen, maar het is een doekje voor het bloeden terwijl je slagader open ligt.
Op naar deel twee
Nu kunt u de indruk hebben gekregen dat ik Scooby Doo een mislukte en slechte film vind. Niks is minder waar. An sich is de film behoorlijk genietbaar. Scooby Doo zit vol met knipogen naar de serie, en alles ziet er verder prachtig uit. Je moet je er als Scooby-fan echter op instellen dat het hier niet om een echte Scooby-verfilming gaat. Het is te vergelijken met de campy Batman in de jaren ’50, en Batman Forever uit ’96. Een paar knipogen, een grove vergelijking en veel special effects en opsmuk wat het origineel vroeger niet eens nodig had. Dat er een vervolg aan zit te komen zal niemand verbazen, hopelijk komen ze dan wat meer met het echte Scooby-gevoel.
Scooby Doo
Regie: Raja GosnellJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Crush
.
~
Sex in the Country
Drie vrouwen in de 40 lusten wel een wijntje en een sigaretje op zijn tijd. Met als decor een typisch Engels landschap lijkt de kijker de Britse versie van Sex in the City te krijgen. Dan krijgt Kate (Andie MacDowell) een relatie met de 25 jarige jongen Jed (Kenny Doughty). De passie spat van de twee af. In eerste instantie gaat het slechts om een tijdelijke flirt, maar langzaam aan gaat Kate serieus overwegen of ze een echte relatie met Jed wil. Haar twee beste vriendinnen keuren dit openlijk af. Wat moet men in het dorp hier wel niet van denken?
Zouteloos
~
En toen was er chemistry
Alles veranderd als Kenny Doughty op het toneel verschijnt, de chemistry tussen hem en MacDowell werkt, ondanks het leeftijds verschil. De kijker gaat langzamerhand sympathie koesteren voor het vreemde koppel en dat is een grote verdienste. Vervolgens lijkt de film verziekt te worden doordat de twee vriendinnen wel heel flauwe, onlogische en kolderieke pogingen doen om de relatie tussen de lovers te verpesten. Een grandioze ruzie is het gevolg.
Tragiek
De ruzie ontaardt in een tragische uitkomst, eentje die de kijker wat overvalt. En daar zit de kracht van Crush; de film tilt het drama boven een gemiddelde “midlife crisis voor vrouwen”-film uit. Het verhaal hinkt een beetje op komedie en drama, en de regie lijkt daarin geen keuze te kunnen (of willen) maken. Met name het mierzoete einde maakt een hoop kapot, en zal een hoop kijkers ongelovig doen ginnegappen. De dames flikken elkaar nogal wat narigheid, en dat zo’n lief einde… jammer. Crush is een aardige film zoals er elke maand aardige films uitkomen. Onderhoudend, maar het zal allemaal niet lang bij blijven.
Crush
Regie: John McKayJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Unfaithful
Richard Gere was jarenlang een sekssymbool. De gladde charmeur uit Pretty Woman en American Gigolo wist vele vrouwen te veroveren met zijn trouwe hondenblik en innemende glimlach. Heeft u zich wel eens afgevraagd hoe het zou zijn als Gere een soort suffe huisvader met Clark Kent-uitstraling zou spelen? Ik ook niet. Toch is dat ongeveer zijn rol in Unfaithful.
~
Edward (Gere) en zijn Connie (Diane Lane) zijn op het oog gelukkig getrouwd, en hebben een kind. Toch doet de vertrouwdheid van de relatie vaak aan als voorspelbaarheid, en Connie weet niet wat ze met dat gevoel aan moet. Als ze op een dag aan het winkelen is in New York ontmoet ze Paul, een jonge Franse boekenhandelaar. Na aanvankelijke twijfel gaat Connie overstag, en begint ze een passionele affaire met Paul. Het zwaartepunt van de film ligt bij het vreemdgaan en de daaropvolgende angst om betrapt te worden. Edward krijgt door Connie’s geheimzinnige gedrag inderdaad zijn vermoedens, en alles lijkt af te stevenen op een grote tragedie.
Verkwisting van talent
~
Vertrouw nooit een Fransman
De grootste achilleshiel van de film is echter dat alles zo stereotiep verloopt. De verveling van de vrouw, de toevallige ontmoeting met een geheimzinnige jongeman, de twijfel, het overstag gaan, de schuldgevoelens… Alles aan deze film kon zo afkomstig zijn uit een prulromannetje uit de supermarkt. Dat Edward een privédetective inhuurt om zijn vrouw te schaduwen is zo ontzettend standaard dat het publiek waarmee ik de film zag alleen maar ongelovig kon lachen. Het meest ernstige stereotype is echter de nationaliteit van Paul. Natuurlijk moest het een Fransoos zijn waarmee Connie vreemdging. De enige andere optie voor de schrijver was waarschijnlijk een blonde Zweedse halfgod die Sven zou hebben geheten.
Stand by your man
Op driekwart van de film komt er plots een wending in het plot, maar veel te laat om de film te redden. De emoties en gevolgen die deze wending met zich meebrengt, hadden nog voor enkele interessante momenten kunnen zorgen, maar helaas wordt alles in rap tempo afgeraffeld. In plaats van een spannende relatiethriller met een diepe emotionele lading is het net alsof ik naar een film zit te kijken die als titelsong Tammy Wynette’s Stand By Your Man had kunnen gebruiken. Lyne probeert de boel nog te redden met een klein open einde, maar helaas, too little too late. Huur liever een film als Fatal Attraction, ook van Adrian Lyne.
Unfaithful
Regie: Adrian LyneJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Donnie Darko
Scholier Donnie Darko krijgt van de Konijn des Doods te horen dat er nog 28 dagen resten voordat de “Apocalyps” zal plaatsvinden. Vlak na 30 oktober 1988, Halloween, zal de bom barsten. Een onheilspellend gegeven dat je vrijwel de hele film blijft bezighouden: hoe loopt het af, waar gáát dit over? Het debuut van de 27-jarige regisseur Richard Kelly sleept je mee als een roman van Stephen King.
Het begint allemaal vrij subtiel. De “all American town” heeft een dito school waar Donnie (Jake Gyllenhaal) de briljante leerling uithangt en hij verkering krijgt met een nieuw meisje in de klas. Grappige dialogen worden afgewisseld met sociaal drama: het droge relaas over het sexleven van de Smurfen wordt gelardeerd met pesterijen op school en problemen thuis. Maar er gebeuren intussen nogal wat vreemde dingen in Donnies leven: hij ontsnapt bijvoorbeeld aan een bizarre dood dankzij het mysterieuze Konijn des Doods dat plots in zijn leven opduikt en hem dingen influistert over tijdreizen en het naderende einde. Tijdens therapie praat hij onder hypnose over zijn onwerkelijke ervaringen, waar de psychiater echter maar weinig mee kan. Donnie staat er alleen voor.
All mixed up
~
Ectoplasma
Maar de geslaagde komedie-elementen contrasteren in Donnie Darko nogal met de mysterieuze sfeer die ook hangt in de film. Waar je bij de film Mulholland Drive constant blijft ronddolen in metafysische sferen, is dat bij Donnie Darko alleen episodisch het geval. Maar het einde maakt veel goed: er wordt dan gelukkig veel aan de fantasie van de toeschouwer overgelaten. Verder zijn de B-film/science-fictionelementen enigszins storend: de ectoplasma-wanden en wormgaten deden me te veel denken aan bovengenoemde tv-series en banaliseren jammer genoeg de mysterieuze sfeer.
Lowbudget-hype
~
Op het Amerikaanse Sundance filmfestival in 2001 kreeg Donnie Darko veel bijval en na een deal met filmdistributeur Newmarket Films begon het spreekwoordelijke balletje te rollen. Nu dus, na vertoning op het Filmfestival in Rotterdam 2002, is Donnie Darko in de Nederlandse bioscopen. Een vreemde konijn in de bijt, maar toch wel lekker…
Donnie Darko
Regie: Richard KellyJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Blade II: Bloodhunt
Een jaar of drie geleden was ik als comic-liefhebber blij verrast met Blade. Voor een comic-verfilming viel het niveau namelijk mee, iets wat lang niet altijd het geval is (Batman & Robin staat me nog vers in het geheugen, evenals de matige Spawn-film). Het einde was open genoeg om er een vervolg uit te persen, en zo geschiedde.
~
Meestal begin ik mijn recensies met een schets van het verhaal. Welnu, ik kan kort zijn. Blade slacht wat, slacht nog meer, komt te weten dat er gemuteerde vampiers zijn, en sluit zich aan bij een vampier-SWAT-team om die gemuteerden af te slachten. Tijdens het slachten is er de plotontwikkeling: uiteraard is iemand binnen het team fout, en dit houdt in dat onze held een paar keer bijna een kopje kleiner gemaakt wordt. En hoe lost Blade dit alles op? Juist, door heel creatief het alfamannetje uit te hangen, en nog meer te slachten. Zucht, op deze manier komen comics bij het grote publiek nooit van het stigma af dat ze veel te simplistisch zijn. Juist het stijlvolle van de vampierlegende mist hier een beetje.
Actie, actie en nog eens actie
~
Een romance, of zoiets
Tussen de bedrijven door probeerden de schrijvers nog een liefdesplotje ertussen te schuiven. Blade krijgt gevoelens voor een vrouwelijke vampier. Halverwege de film merkt een vriend van Blade op dat Blade wel erg close wordt met die vampier. Huh? Close? Heb ik iets gemist of zo? Drie of vier nietszeggende blikken over en weer, die hooguit een seconde of twee duren, geven de opbouw naar deze zogenaamde romance aan. Natuurlijk was het best interessant om Blade gevoelens te laten krijgen voor een vampier, het soort dat hij doorgaans uitmoordt. Verhaaltechnisch had er veel ingezeten, maar de schrijvers laten deze mogelijkheden voor een inner struggle compleet links liggen. Gemiste kans.
Bloedarmoede
De onvermijdelijke en verrassend bedoelde wending zal de kijker waarschijnlijk jeuken. Na het eerste uur heeft hij het zoeken naar een verhaal in deze actiechaos al opgegeven, en een wending in het verhaal komt hierdoor alleen maar plichtmatig over. Blade slacht vrolijk door naar het einde, om zich op te maken voor een nieuw deel. Voor de liefhebber van spetterende actie is Blade II een hapklaar tussendoortje, maar de liefhebber van de meer stijlvolle vampierfilm ziet zijn dorst niet gestild. Blade II heeft last van bloedarmoede.
Blade II: Bloodhunt
Regie: Guillermo del ToroJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Gelukkig nu ook in Nederland!
Zuco 103 timmert stevig aan de weg. De Portugese – maar al ruim tien jaar in Nederland woonachtige – Lilian Vieira zingt in de groep Becán als ze in 1998 Stefan Kruger, drummer en medeoprichter van de jazzfunkformaties SteQ en The New Cool Collective, ontmoet op het Rotterdamse Conservatorium. Samen met de Duitse – maar sinds jaar en dag in ons koude kikkerlandje vertoevende – jazztoetsenist Stefan Schmid richt het drietal de formatie RecA op. Een demo van het nummer Outre Lado wordt onder de aandacht van het Ziriguiboom-label gebracht en een platencontract – met de band die zich inmiddels Zuco 103 is gaan noemen – is een feit.
~
Inmiddels vinden we hun derde album Tales Of High Fever op een (ongeveer) 80ste plaats in de Album Top 100 en won Zuco 103 de Heineken Crossover Award van 2000. Tijdens het afgelopen bevrijdingsfestival op het Museumplein in Amsterdam, Lowlands en het Drum Rhythm festival kon een breder publiek kennis maken met “the new sound of Brazil”. En passant hebben Lilian, Stefan en Stefan tijdens de Nationale Feestavond, aan de vooravond van het huwelijk van prins Willem Alexander en Maxima, opgetreden voor 4,5 miljoen televisiekijkers. Kijk, en dan tel je mee.
Doodordinaire dansbeats
~
Feestje
Tales Of High Fever opent met het funky Treasure, tevens het eerste nummer dat het als single mag gaan proberen. Zeker geen slechte keuze. Alle ingrediënten voor een subtop zomerhitje vinden we er in terug. Een luchtige, en vooral pakkende melodie, de eigenzinnige en warme vocale begeleiding van Lilian, subtropisch swingende beats van Caribische aard, kortom een uiterst dansbaar geheel. De nummers Peregrino, Get Urself 2Gether en Brief Passions die volgen, zijn daarentegen een stuk minder. Zangeres Lilian Vieira blijkt plotseling over een rauwe, Macy Gray-achtige schelheid te beschikken. Behoorlijk schreeuwerig allemaal, maar – toegegeven – het swingt lekker door. Ideaal voor tijdens een feestje. Stop Tales Of High Fever in uw cd-speler, en u heeft er ruim een uur geen omkijken meer naar. Lang niet alle nummers zijn geweldig, maar de alom tegenwoordige opzwepende basloopjes en funky blazers nemen u – in dat geval – moeiteloos mee naar het volgende nummer.
Wereldmuziek
Het nummer Curso De Reclamação – Lição 1 is een hoogstandje van compositorisch talent. Een ware muzikale smeltkroes, waarin vrijwel alle denkbare stijlen naar voren komen. Allerlei electropop-achtige synthywave gimmicks en authentieke Noord-Amerikaanse country gaan moeiteloos op in het onverstoorbaar voortswingende Latijnse geheel. Een trend die soepeltjes wordt voortgezet in nummers als Voltando of Tão Lonely, waarmee Tales Of High Fever zonder twijfel het predikaat “wereldmuziek” verdient.
Wereldkampioen
Een album dat binnen de grenzen des koninkrijks zeker niet misstaat. Lang niet alle nummers zijn even diepgaand, maar het swingt gewoon een uur lang lekker door. Een voordeel van Tales Of High Fever is bovendien dat de – overwegend – Portugese songteksten in het Engels vertaald zijn. Kunt u uw kennis der Portugese taal weer eens opfrissen. Doet het altijd leuk in de kroeg. Zeker als u op grootbeeldscherm gaat kijken hoe Brazilië wereldkampioen gaat worden.
Zuco 103
Album: Tales Of High FeverPrijs: €
Misschien ook iets voor u
Intriges aan het hof
~
Per Olov Enquist is zo’n beetje de Zweedse versie van Harry Mulisch, met als grote verschil dat Enquist zich niet verliest in filosofische beschouwingen. Tegen het decor van de ontwakende Verlichting verschijnt er aan het Deense hof een lijfarts. Struensee is geroepen om de jonge, geesteszieke koning Christian te kalmeren, maar krijgt en passant een andere taak. Christian speelt liever met zijn hond en Struensee vervangt heimelijk zijn plaats, niet alleen op de troon maar ook in het koninklijk bed. Het addergebroed van het hof spreekt er schande over, en het staat vast dat Struensee het niet lang meer zal maken, vooral niet wanneer de koningin een dochter van hem baart.
Gastoptreden
Al vanaf de eerste regel is duidelijk dat de verlichter Struensee aan dit hof slechts een gastoptreden verzorgt. Zijn antagonist Guldberg, een kleine man met religieus-fanatische trekjes, doet er alles aan om de verlichter en zijn minnares, koningin Caroline-Matilde (de kleine Engelse hoer) onschadelijk te maken. De zwakzinnige koning Christian wordt afwisselend aan beide zijden ingezet, maar is nu eens beïnvloedbaar en passief, dan weer wispelturig en driftig.
Christian heeft waandenkbeelden. Hij benoemt zijn hond tot minister en ziet de prostituee Laarsjes-Caterine als de Heerseres van het Universum. Daar staat echter tegenover dat hij een hele goede toneelspeler is, prachtig Frans spreekt en een intensieve correspondentie onderhoudt met de Franse filosoof en verlichter Voltaire. Is hij gek, geniaal of een combinatie van beide? Struensee weet in ieder geval dat Christian niet geschikt is om te regeren: Waarom had hij geen danser mogen worden? Waarom had niemand gezien dat hij een toneelspeler of danser of wat dan ook was: alleen niet de door God uitverkozen alleenheerser.
Levendige dialogen
~
Struensee spreekt weinig, hij is de Stille. Hij is een man van zorgvuldigheid, maar ook van twijfel: ‘De ziekte van Christiaan veroorzaakte een vacuüm in het centrum van de macht. Daar was hij op bezoek gekomen. Er moest een mogelijkheid zijn om én de jongen én zijn droom over de andere samenleving te redden.’
Maar in Enquists woorden vind je de zielige, gekke koning meest uitgesproken terug. Hij schreeuwt en huilt, hij betoogt zonder lijn en zijn gedachten raken kant noch wal, althans uiterlijk: “Maar die boerenjongen – is misschien verwisseld – net als ik!!! waarom word ik gestraft? Op zo’n manier!!! Struensee!!! wat heb ik gedaan, is dit een rechtvaardige straf, Struensee, word ik nu gestraft…”
Ook wanneer zijn personages zwijgen schrijft Enquist in een bijzondere stijl. Alinea’s van een enkele zin roepen beelden op die veel meer zeggen. Hij poneert zo’n zin heel terloops, herhaalt frases soms, en dat alles geeft zijn stijl zowel iets droogs als iets spannends: Mevrouw von Plessen was het probleem; Het was een merkwaardige groep mensen, of; Graaf Rantzau was ten prooi gevallen aan nervositeit.
Accuraat
~
MOET!!!
Het is mij altijd ontgaan dat Denemarken het eerste Europese land was met een verlichter aan de macht. Na vier jaar regeren was de fakkel echter gedoofd en stierf Struensee door onthoofding en vierendeling. Guldberg draaide alles terug, maar het bezoek van de lijfarts is niet voor niets geweest. Al was het maar omdat Per Olov Enquist er een magistrale roman van heeft gemaakt, met een heel eigen stijl en een heel eigen geluid. Het bezoek van de lijfarts moet, MOET!!! je lezen!
Prijs: &eur0; 22,65
Bladzijden: 326
ISBN: 9026316518
Misschien ook iets voor u
Mortal Kombat Advance
There is no knowledge that is not power. De meeste game freaks weten nu wel waar ik het over heb: de gevleugelde openingszin van het ‘oude’ Mortal Kombat 3. Omdat veel games op de GBA flink gerecycled worden brengt Midway een Advance-versie van haar beroemde vechtspel uit. Als grote MK fan stond ik dan ook te trappelen om de cartridge in mijn GBA te proppen.
~
Zoals gewoonlijk in het one-to-one-beat-‘m-up-genre heeft het verhaal niet veel om het lijf. De keizer van de boze Outworld heeft een manier gevonden om via een poort naar onze dimensie te reizen. Op aarde zaaien zijn strijders dood en verderf. Enkelen weten te overleven, dit zijn de uitverkorenen om de aarde te redden. Elk van de speelbare karakters heeft zo zijn eigen redenen om mee te doen aan Mortal Kombat. Sommigen willen het kwaad bestrijden, anderen zien niets liever dan hel op aarde.
Finish him!
Mijn favoriete karakters waren altijd Sub Zero en Scorpion. Aangezien dit spel een bijna rechtstreekse adaptie van het oude Mortal Kombat 3 is, zijn beiden vertegenwoordigd. In totaal kan de speler uit 23 vechters kiezen, en waarschijnlijk zal het spel ook nog de nodige ‘hidden characters’ bevatten. De basis-vechttechnieken van elk karakter zijn zo ongeveer gelijk, het verschil zit ‘m in de special moves. Door de moves van je poppetje te gebruiken kun je wedstrijden winnen. En dat is nu juist het probleem: het beperkte aantal knopjes van de GBA zorgt ervoor dat de moves nogal moeilijk uitvoerbaar zijn. Soms breekt de speler bijna zijn vingers.
Meligheid
~
Conclusie
MK Advance is geen titel waarvoor je als een gek naar de winkel gaat rennen. Ik had liever gehad dan Midway iets creatiever was geweest, en een compleet nieuw spel uit de hoge hoed had getoverd. Toch is dit spel voor enkelen met heimwee naar de goeie ouwe tijd best aan te raden. Als MK-fan vond ik het wel een aardig spelletje, maar ik ben bang dat het vooral met nostalgie te maken heeft. Voor de nieuweling in het genre: bezint eer gij begint! Vergelijk deze titel bijvoorbeeld met Streetfighter II of Tekken Advance, en maak dan je keuze.