We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Spider-Man
Batman, Superman, The Crow, X-Men, The Hulk: allemaal stripverhalen die verfilmd zijn of nog verfilmd moeten worden (The Hulk komt in 2003). Het geval met deze verfilmingen is meestal dat ze altijd wat teleurstellend zijn. Batman was in 1989 wel leuk, maar in retrospect is het gewoon een hele flauwe SBS6-dinsdagavondfilm waar je half bij in slaap sukkelt. Superman is al zo vaak uitgemolken dat het al lang niet meer leuk is. X-Men is een vermakelijke verfilming geworden met veel special effects en The Crow blijft meer voor de cult-fans.
~
Spiderman dan. De film waar het uiteindelijk deze zomer allemaal om moet draaien. De zomerhit volgens alle reclamecampagnes.
Ik ben eigenlijk altijd zeer sceptisch over zulke zomerhits, en dus ook over Spider-Man. Maar het feit dat een regisseur als Sam Raimi (A Simple Plan) regisseert en Tobey Maguire (The Cider House Rules en Wonder Boys) Spiderman speelt, maakte mij zeer benieuwd.
Lekkertje
~
Held
Het verhaal vervolgt zeer komisch en vermakelijk als Peter zijn nieuwe krachten ontdekt, maar dit geheel wordt abrupt onderbroken doordat Peters oom wordt vermoord door een rover, die Peter eerder nog had kunnen stoppen. Hij wordt nu de held die we allemaal kennen door de wrok die hij koestert jegens alle slechteriken. The Goblin is de slechte zijde van Norman Osborne (Dafoe) en wil alles en iedereen vermoorden die in de weg staat van zijn bedrijf Oscorp. De ontmoetingen tussen die twee later in de film zijn zeer spectaculair en zitten vol met special effects.
Cool
Spiderman is COOL! En niet alleen omdat de special effects zo geweldig zijn, maar het verhaal is gewoon erg goed uitgewerkt en door de acteerprestaties van Maguire en – in het bijzonder – Willem Dafoe schiet Spider-Man boven de gemiddelde zomerhit uit.
Spider-Man
Regie: Sam RaimiJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
RockWerchter 2002
/ 0 Reactiesdoor: Dennis Seine0 SterrenNu in Nederland TMF en MTV in feite gefuseerd zijn en de hele dag de ether vervuilen door Billy Crawford en DJ Boozywooz uit te zenden, vier keer per uur, valt het verschil met de Belgische TMF des te meer op. De vraag in België naar muziek die niet functioneert als geluidsbehang en bij een eerste luisterbeurt alle geheimen prijsgeeft is veel groter dan in Nederland. Logisch gevolg hiervan is dat voor een Nederlandse bezoeker van een Belgisch muziekfestival de pareltjes voor het oprapen liggen.
~
De programmering van een massaal festival als RockWerchter, waar bij de Red Hot Chili Peppers maar liefst 70.000 mensen aan het luisteren waren, is uitdagender dan de laatste drie edities van het pretentieuze Lowlandsfestival, dat dit jaar eind augustus weer neerdaalt in de polder van Flevoland. Zo zijn op het podium in de tent op de eerste dag achtereenvolgens de Duitse band The Notwist, The Black Rebel Motorcycle Club, The White Stripes en Sonic Youth te bewonderen. Het hoofdpodium sluit de dag af met het Belgische dEUS, dat zeer tegenviel, en de beruchte Chemical Brothers, die ruim anderhalf toebedeeld hebben gekregen om het publiek non stop tot een hoogtepunt te brengen.
Dolly Parton
Op de eerste dag spelen met name Jack en Meg White, de enige twee leden van The White Stripes, de longen uit het lijf. Ze zijn jong, hebben vier albums achter hun naam staan en hakken of hun leven ervan af hangt. Jack White plukt de liedjes de lucht uit en perst in een uur pakweg 25 nummers uit zijn gitaar, zonder oog te hebben voor het uitzinnige publiek dat instinctief aanvoelt hoe bijzonder deze combinatie is. Enorm gehyped door de pers is het een zware taak je reputatie na te leven: de twee, zoals altijd in het rood-wit gekleed, lijken er weinig moeite mee te hebben. Zo coveren ze bijvoorbeeld achteloos Dolly Partons Jolene op bloedstollend ontroerende wijze. Een eerste hoogtepunt.
Loempia
~
Fluistercountry
Een dag later gaat Mercury Rev echter genadeloos ten onder, precies om dezelfde redenen. Maandag 24 juni waren ze te zien in de Oosterpoort waar ze de ruimte hadden om te overtuigen. Maar juist in de buitenlucht op het hoofdpodium gaat de fijnzinnigheid van de muziek totaal verloren en blijft er weinig over. Ook Lambchop is geen festivalband bij uitstek, maar had het voordeel in de tent te mogen spelen met een muisstil publiek tegenover zich. Het schijnt zo te zijn dat de band in geldproblemen is geraakt, wat wellicht een verklaring vormt voor hun optreden op Werchter en het Swingin’ Groningen festival van aanstaand weekend. De fluistercountryachtige muziek staat als een huis. Groot nadeel is dat gedurende de tweede helft van hun set Queens Of The Stone Age, met Dave Grohl op drums, het hoofdpodium betreedt. Lambchop en Queens Of The Stone Age: nauwelijks een gelukkige combinatie. Eerstgenoemde verlaat jammergenoeg voortijdig het podium.
Monsterhit
~
Kane verkoopt niet
Zondag slaat de festivalmoeheid met name in de benen toe en weet eigenlijk alleen Millionaire de pijn te verlichten. Omdat de band wegens technische problemen twintig minuten te laat begint, wordt de spanning extra opgevoerd. Het geduld van een morrend en jong publiek wordt ruimschoots beloond. Zelden zal er een enthousiastere band bestaan hebben dan de mannen van Millionaire, aangevoerd door de hyperactieve dEUS-gitarist Tim Vanhamel. Na een blik geworpen te hebben op Yann Tiersen, de Fransman die verantwoordelijk is voor de soundtrack van Amélie en beloond werd met een Oscarnominatie, nog even de zon in langs de T-shirt stand. Op de shirts van Kane na, die troosteloos in de brandende zon hangen te verkleuren, wordt er flink verkocht. Een teken aan de wand dat het festival succesvol publiekstrekkers heeft weten te combineren met talentrijke nieuwkomers en dwarse grootheden.
Misschien ook iets voor u
Sonic Youth
Paradiso, de Amsterdamse muziektempel die oorspronkelijk onderdak bood aan religieuze behoeftigen, had voor het concert van Sonic Youth wel drie à vier keer uitverkocht kunnen raken. Mensen klampten je buiten aan met angstige oogjes, in het Engels vragend, bedelend, om een reservekaartje. Binnen, in de zaal met de balustrade en het glas in lood, is de sfeer vertrouwd aangenaam. Sonic Youth fans zijn vaak wat ouder, rustiger en ervarener. Kalende mannen met nog maar een randje van grijze plukjes, moeders die in het kader van een complete opvoeding hun in het zwart geklede gothic dochters laten zien wat echte muziek inhoudt.
~
Sonic Youth timmert inmiddels al zo’n zeventien jaar aan zijn eigen, onmiskenbaar eigenzinnige muzikale weg. Deze, voor een gitaarband ongekend lange, periode kenmerkt zich door een continue zucht naar verbreding, naar experiment en naar verdieping. Deze zoektocht leidde enkele weken geleden tot een nieuw album, Murray Street. Op dit nieuwe album wordt voor het eerst Jim O’Rourke als volwaardig bandlid genoemd: ook op het podium heeft hij, schuin achter Kim Gordon, zijn plaats ingenomen.
Noise-uitbarstingen
~
Natte dromen
Als te doen gebruikelijk speelde Sonic Youth zeer veel nieuwe nummers, in dit geval het totale laatste album. Nummers die direct opvielen waren de openingstrack van Murray Street, The Empty Page, die live iets harder gebracht werd dan op het album. Ook Rain On Tin, opnieuw een nummer van de onofficiële voorman Thurston Moore, was live zo mogelijk nog overtuigender dan op het album. Als luisteraar werd je meegesleept van subtiel naar luid en weer terug, met gitaarpartijen waar lullig aandoende gitaristen als die van Kane natte dromen van krijgen maar door de vier gitaristen van Sonic Youth met een kinderlijke eenvoud gespeeld werden. Op geen enkele wijze vloekten de nieuwe nummers met het oudere materiaal, waarvoor ook een plaats was ingeruimd.
Zo werd het zestien jaar oude nummer Shadow Of A Doubt van stal gehaald, redelijk zuiver gezongen door Kim Gordon. Eric’s Trip zorgde voor tumultueus publiek, maar vooral het slot deed smeken om meer. Gordon legde haar gitaar aan de kant, zette een ietwat minder chagrijnig gezicht op, en brulde/gierde/snoof een woest gierende versie van Drunken Butterfly de zaal in, waarna de band het podium verliet om naar België te reizen voor een optreden in de tent van het muziekfestival Werchter.
Sonic Youth
Prijs: €Gezien op zaterdag 29 juni 2002 in Paradiso, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Een dagje op de Drentse hei
Het is een op het oog gewone zaterdagmorgen in het rustieke Drentse plaatsje Laaghalen nabij Assen. 51 weken per jaar gebeurt hier helemaal niks. Maar elk laatste weekend van juni wordt die rust verstoord door het geluid van gierende motoren, zingende en drinkende Duitsers, in leer gehulde bikers, enthousiaste fans en bovenal duizenden motoren. Het is weer tijd voor de Dutch TT.
~
Sinds 1989 ga ik met mijn vader en zijn vrienden mee naar de races op het beroemde circuit van Assen. Ik was nog maar een jaar of twaalf, en echt verstand van motoren had ik niet. Al onwetende luisterde ik gefascineerd naar de anekdotes en avonturen die de groep bij vorige edities hadden meegemaakt. Namen als Agostini, Middelbrug en Hartog vlogen me om de oren. TT was naast motoren vooral mensen kijken, want je zag de meest bizarre creaties voorbij lopen. Het is nu 2002, en mijn vriendin gaat voor het eerst mee. Ik ben inmiddels al zo vaak geweest dat ik mijn eigen anekdotes heb verzameld. Streuer, Spaan, De Vries, Zeelenberg en Molenaar hebben mij begin jaren negentig enkele spannende middagen bezorgd. Nederlandse overwinningen en podiumplaatsen zaten er de laatste drie jaar niet echt in, maar mijn enthousiasme voor een middagje Assen is er niet minder om geworden.
Met m’n Marie naar de TT
~
Urine en koude patat
Na het vastzetten van onze fietsen begeven we ons op het terrein. Donkere wolken boven het circuit, dus regen is zeker niet uitgesloten. De lucht van rubber en benzine vermengt zich met urine (hé, dat rijmt). Ook een vertrouwd beeld: rijen naast elkaar staande mannetjes die in een slootje pissen. Iedereen verdringt zich voor de hamburgerkraampjes waar men zonder problemen twee euro vijftig uitgeeft aan een half koude hamburger of worst. De patat is niet te eten, de bakjes worden steeds kleiner, en het vet is niet goed meer, perfect dus.
Leesvoer voor de fans
~
Weinig spektakel
De 125cc en 250cc zijn voor het publiek een tikje teleurstellend. De races zijn allesbehalve spannend te noemen, en bovendien geen Nederlander of Duitser die voorin meedoet. Dat Jarno Janssen uiteindelijk 17e in de 250cc wordt zal het publiek dan ook niet op de banken brengen. Een valpartij hier, een pitspoes daar en vooral veel dronken grappen lijken de voornaamste vormen van vermaak. Zodra de pitspoezen met de startbordjes het circuit oplopen worden diverse verrekijkers tevoorschijn gehaald. Even dreigt het dan toch te gaan regenen, maar het blijft bij een paar spettertjes. Al met al lijkt het een rustig middagje te worden, zo eentje waar God kijkt, en ziet dat het goed is.
Rossi di BOSSi
~
Chaos alom
De finish van Rossi is voor het publiek een teken om over de hekken te klimmen en het circuit te betreden. Mannen rennen uitgelaten met opblaaspoppen rond, steppen dronken over het circuit of proberen een schouderklopje aan de winnaar uit te delen. Nog snel even een vlaggetje kopen, en dan op weg naar huis. Wederom proppen duizenden mensen zich op de omringende modderpaden en landweggetjes, voor de vaste TT ganger een welbekende chaos. Soms lijkt het ongelofelijk dat er relatief zo weinig ongelukken gebeuren als je de hoeveelheden bier koppelt aan de chaos bij het vertrek van het circuit. Eenmaal weer op de hei keert de rust terug. Het is zo ongeveer half zes, en moe maar voldaan fietsen we toch nog in het zonnetje naar huis. Dag TT-Assen, tot volgend jaar!
Bad Company
Het heeft niet veel zin om te zeggen dat een film als Bad Company helemaal nergens op slaat. Bij een Jerry Bruckheimer-productie hoef je geen logisch verhaal of intelligente dialogen te verwachten: de man staat garant voor niet meer dan actie, geweld, wat humor en nog meer actie. Helaas schiet deze film ook daarin nogal tekort.
~
Zelfs met je spreekwoordelijke verstand op nul is het aantal plotgaten en clichés moeilijk bij te houden. Maar waar dat normaal gesproken verdoezeld wordt door een snelle portie actie, laten Bruckheimer en regisseur Schumacher het hier afweten. Met zo weinig vaart en zulke lauwe actie, worden de twee uur waarin ze verder met minimale inspanning vooral pogingen tot humor en een langdradige ontwikkeling van de plot doen, nogal vermoeiend.
Oerdom
Het idee is als volgt: de CIA ronselt de verloren tweelingbroer van een vermoorde agent. Deze moet hen helpen om een atoombom te bemachtigen uit de handen van een stel Russen, voordat die in de handen van de Afghanen(!) valt. Het meest interessante aspect van dit verhaal is de terloops genoemde motivatie van de terroristen om New York op te blazen: Amerikanen zijn gierig, vraatzuchtig, militair agressief en oerdom. Het klinkt in het kader van de film zo aannemelijk, dat je je afvraagt waarom de Afghanen hier niet de helden zijn!
Clichés
~
Gezichtsloos
Van Bruckheimers gangbare geweldsvuurwerk valt hier bar weinig te genieten, behalve in een heftige auto-achtervolging tegen het einde – met gemak de beste scène uit de hele film. Veteraan Joel Schumacher heeft altijd een uitgesproken voorkeur voor modieus publieksvermaak gehad (St. Elmo’s Fire, Flatliners, Falling Down), maar wat hij hier tentoonspreidt is een dermate gezichtsloze, rommelige en vage regie, dat er net zo goed een beginnende B-regisseur in zijn plaats had kunnen staan. Een Chris Rock-film is het ook niet, zelfs daarvoor heeft zijn rol te weinig inhoud.
Popcorn
Je vraagt je af waar de heer Bruckheimer met wat meer goede wil toe in staat zou zijn. Koppel zijn over-de-top actie-expertise aan een scenarioschrijver met enige intelligentie, maak er een met een capabele regisseur een op zijn minst coherent geheel van, en je zou in theorie een heel aardige film hebben. Bad Company is dat dus niet: deze film komt nog niet eens in de buurt van wat een poging tot een echte popcorn-geweldfilm op zijn minst had kunnen zijn. Overslaan!
Bad Company
Regie: Joel SchumacherJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Brinta en een nachtje doorhalen
.
~
Tong langs je tanden
Allereerst werd de Wake Up! variant door het keelgat gegoten. Van vroeger konden we de typische geur van opgelost brood die samengaat met dit drinkontbijt herinneren. Vooral bij de soorten met een toegevoegde smaak is Brinta er redelijk in geslaagd deze muffe lucht weg te werken. De nieuwe fruitsmaken zijn goed te drinken, alhoewel je zo nu en dan wel even je tong langs de tanden moet halen om je mond helemaal leeg te krijgen. De chocoladevariant daarentegen had beter niet op de markt gebracht kunnen worden, aangezien de smaak slechts lafjes tegen chocolade aanhangt (en nee, een beetje cacao erdoor mixen helpt NIET!). Voor de bereiding is het handig om even te leren om 156 à 157 ml melk af te meten, want anders moet je ook iedere keer weer de litermaat afwassen. Het kopje zelf kost al tijd genoeg (en laat het niet een aantal uur staan, laat staan dagen).
Brinta met gedroogde appel
~
Klassieke Brinta blijft de beste
Geconcludeerd kan worden dat Brinta best een goed ontbijt is. Toch blijft de klassieke versie de voorkeur genieten. Fruit Vit wint het wel qua smaak maar is een stuk duurder dan zijn voorganger. Desondanks ben je met een bord Brinta in ieder geval twee keer zo duur uit als met een boterham kaas. Wake Up! is net zo duur als Fruit Vit, het enige voordeel is dat het sneller is, maar wat smaak betreft moet dit drinkontbijt toch het onderspit delven.
Wat betreft de afwas is het verstandig om bij alle Brinta producten snel het servies uit te spoelen. Als je hier te lang mij wacht kan je namelijk wel eens zwaar in de problemen komen. Dat is samen met de prijs dus niet echt een pluspunt voor studenten.
De resultaten
Links
www.brinta.nl
Brinta en een nachtje doorhalen
.
~
Tong langs je tanden
Allereerst werd de Wake Up! variant door het keelgat gegoten. Van vroeger konden we de typische geur van opgelost brood die samengaat met dit drinkontbijt herinneren. Vooral bij de soorten met een toegevoegde smaak is Brinta er redelijk in geslaagd deze muffe lucht weg te werken. De nieuwe fruitsmaken zijn goed te drinken, alhoewel je zo nu en dan wel even je tong langs de tanden moet halen om je mond helemaal leeg te krijgen. De chocoladevariant daarentegen had beter niet op de markt gebracht kunnen worden, aangezien de smaak slechts lafjes tegen chocolade aanhangt (en nee, een beetje cacao erdoor mixen helpt NIET!). Voor de bereiding is het handig om even te leren om 156 à 157 ml melk af te meten, want anders moet je ook iedere keer weer de litermaat afwassen. Het kopje zelf kost al tijd genoeg (en laat het niet een aantal uur staan, laat staan dagen).
Brinta met gedroogde appel
~
Klassieke Brinta blijft de beste
Geconcludeerd kan worden dat Brinta best een goed ontbijt is. Toch blijft de klassieke versie de voorkeur genieten. Fruit Vit wint het wel qua smaak maar is een stuk duurder dan zijn voorganger. Desondanks ben je met een bord Brinta in ieder geval twee keer zo duur uit als met een boterham kaas. Wake Up! is net zo duur als Fruit Vit, het enige voordeel is dat het sneller is, maar wat smaak betreft moet dit drinkontbijt toch het onderspit delven.
Wat betreft de afwas is het verstandig om bij alle Brinta producten snel het servies uit te spoelen. Als je hier te lang mij wacht kan je namelijk wel eens zwaar in de problemen komen. Dat is samen met de prijs dus niet echt een pluspunt voor studenten.
De resultaten
Links
www.brinta.nl
dEUS live
De eerste dat ik kennismaakte met dEUS was toen ik op Alternative Nation, waar is dit programma gebleven, de clip van Suds & Soda zag. Schreeuwende mannen hadden een plaatsje veroverd in de categorie “beste nieuwkomer”. Worst Case Scenario, dEUS’ debuutalbum, verscheen, optredens volgden, en uiteindelijk het succes. Dit succes beperkte zich niet alleen tot dEUS, maar strekte zich uit naar een reeks bandjes die België prominent op de muzikale kaart zette en de Nederlandse popscene deed verbleken. Nu enkele maanden terug al een verzamelalbum van dEUS is uitgebracht leek optreden de volgende logische stap. En zo geschiedde. Niet alleen is dEUS een belangrijke headliner op het festival van Werchter maar werd ook Nederland aangedaan voor een dubbelslag. De eerste avond werd het Amsterdamse Paradiso bezocht, Nighttown in Rotterdam volgde een dag later.
Hoge verwachtingen.
~
dEUS zou vrienden meenemen, stond te lezen op de websites van zowel Nighttown als Paradiso. Craig Ward, de Schotse gitarist die Tom Barmans rechterhand en jeugdvriend Stef Kamil Carlens heeft vervangen, zou weer meespelen, ondanks dat ook hij gezegd had niet meer te willen optreden met dEUS. De twee avonden vertoonden grote overeenkomsten, maar verschilden uiteindelijk als dag en nacht qua sfeer.
Alomvattende regie
dEUS combineert live al jaren zachtdwarse luistermuziek als Serpentine met decibelrijke gitaaruitbarstingen zoals die met name op de vroegere albums te horen waren. Experimenteel, grillig, vernieuwend, kernwoorden die altijd in het verlengde van dEUS genoemd werden. Voor beide avonden gold dat het experiment werd geduld, maar strikt in toom werd gehouden door een alomvattende regie die ervoor zorgde dat het experiment nergens een spontaan karakter kreeg. Ik zal in het midden laten of het dan nog gerechtvaardigd is het woord ‘experiment’ in de mond te nemen, feit is dat bijvoorbeeld de versie van Hotellounge briljant intiem gebracht werd en dat vooral in Nighttown het achtergrondkoortje, de Sissy Spacek Singers, een nummer als Sister Dew zuiver en waardevol aanvulden. Ook de versies van oerklassiekers als Suds & Soda en vooral Worst Case Scenario, het beste nummer van beide avonden, zullen bij een band als Kane nooit gehoord worden.
Toch.
Treedt er een band op?
~
Luidruchtigheid stond de band met het publiek in de weg, een band die zo belangrijk is omdat de combinatie tussen luid en zacht, experiment en kwetsbaarheid, valt en staat met een geïnteresseerd publiek. dEUS speelde vanaf een setlist en raffelde de nummers af, zich duidelijk ergerend aan de stemmen uit de zaal. Natuurlijk kan geopperd worden dat als dEUS overtuigend genoeg zou zijn geweest, het publiek vanzelf stil zou zijn geworden. Inderdaad, het getuigt van weinig vernieuwing om oude nummers te kopiëren, om klassiekers van stal te moeten halen om echt op gang te komen, en vooral om vanaf een setlist te spelen. Echter, de tweede avond bewees het tegendeel.
Meer ontspannen
In Nighttown speelde dEUS exact dezelfde nummers in exact dezelfde volgorde als de avond ervoor. Dit mag schandalig genoemd worden en is vooral bij dEUS, de band bij uitstek die de setlist verdoemde, onacceptabel. Toch, het effect was beduidend intenser. Ten eerste luisterde het publiek, waardoor zelfs het rustige, uitgebalanceerde nieuwe nummer Nothing Really Ends” overkwam. Ten tweede was het geluid in Nighttown veel beter. Hierdoor was het disco-intermezzo uit Fell of the Floor Man te volgen, en verloor Dream sequence no. 1 weinig van zijn schoonheid.
Tenslotte oogden de bandleden meer ontspannen. Ze zijn wat ouder, wat uitgebalanceerder, en wat dikker. Of de frituurpan heeft in huize Janszoons, de violist van dEUS, overuren gedraaid, of Klaas is een grootmoedig bierproever in zijn eigen café. Resultaat is een vadsig ogend marionetpoppetje dat koppig hetzelfde hempje als tien jaar geleden aan blijft trekken.
dEUS heeft een deel van de spontaniteit verloren, maar deze vervangen door bedachtzaam uitgedokterde volwassenheid. Niet alleen Klaas Janszoons is gegroeid, dEUS in zijn geheel.
De officiële dEUS site
dEUS
Prijs: €Gezien op dinsdag 25 juni 2002 in Paradiso, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Agassi Tennis Generation
De laatste tijd zijn er aardig wat tennisspelletjes uitgekomen. Hoewel ik niet vaak één speel (Super Tennis op de SNES is het enige spelletje wat ik geregeld uit de kast trok,) leek het me eigenlijk best leuk om eens in de huid van een kampioen als Agassi te kruipen, en een bloedstollende tennismatch te spelen tegen bijvoorbeeld Pete of Richard.
~
Het spel heeft the usual opties. Het aantal sets en games is instelbaar, evenals de moeilijkheidsgraad en de snelheid. Verder kan je de diverse controls instellen. Er zijn enkele game modes: Quick match, Arcade en Agassi open (een soort ATP circuit). Tot zover niets nieuws onder de zon. De eerste teleurstelling volgt bij de Quick match. Er zijn behalve Agassi alleen maar nep-tennissers te kiezen. Er is zelfs geen editor om de namen aan te passen. Toch een beetje jammer, ik vond het juist bij tennisspelletjes altijd wel leuk om je eigen tennisser samen te stellen.
Slappe backhand
~
Ik kan er niks van
Het wordt helemaal armoedig als ik na een half uur spelen nog steeds geen punt heb gemaakt. Nu kan dat misschien gebrek aan ervaring zijn, maar naar mijn mening moeten sportspelletjes op level easy speelbaar zijn voor zelfs de kleinste kleuter van de klas. Soms kan ik een rally wel een minuut of 3 á 4 volhouden, maar aangezien mijn tegenstander alles haalt, delf ik vroeg of laat het onderspit. Het is me verder volslagen onduidelijk hoe ik de ballen echt lekker kan raken: Agassi levert voortdurend de meest lullige balletjes af. Je hebt vier mogelijkheden (slice, lob, top spin en normal) om de bal te meppen, maar allemaal lijken ze vrij zinloos. Met name de normal shot geeft de speler, zonder dat hij er iets aan lijkt te kunnen doen, de meest bedroevende ballen. Pas na een uur win ik een keer een game, met meer geluk dan wijsheid.
Conclusie
Het is echt zonde dat Cryo zo’n mooie licentie als Agassi in huis haalt, en vervolgens zo’n product aflevert. Soms vraag ik me wel eens af of mensen als Agassi de games die naar ze vernoemd worden zelf überhaupt ooit bekijken. Zou de vette cheque op de bankrekening echt genoeg voor Agassi zijn? Ik ben bang van wel. Als Cryo wat meer aan de gameplay had gesleuteld, dan had het best aardig kunnen worden. Nu wordt het spel kansloos van de baan gemept.
Birthday Girl
Je zit naast een mooie Russin in de auto, die je net van het vliegveld hebt opgehaald, en je stelt haar een aantal vragen die ze steeds met een volmondig ja beantwoordt, inclusief de vraag “ben jij een giraf?”. Wat doe je in zo’n geval en wat zijn de gevolgen van het binnenhalen van deze met postorder bestelde vrouw? De Britse schrijver-regisseur Jez Butterworth maakte met Birthday Girl een aardige thriller-komedie met Nicole Kidman.
~
John (gespeeld door Ben Chaplin) woont op het Engelse platteland, waar hij al tien jaar in trouwe dienst is bij een bank. John is de stereotype nerd die een erg middelmatig leven leidt. Om zijn burgerlijke bestaan in traditionele zin te vervolmaken heeft hij nog een vrouw nodig. En waarom zou je de liefde van je leven tegenkomen in de supermarkt?
Niet goed, geld terug
~
Niet-Russische acteurs
Datgene wat je bijblijft van de film is de enigszins duistere en mysterieuze Nicole Kidman (Nadia) binnen een klassieke setting die met haar sensualiteit en breekbaarheid de film overeind houdt. Ben Chaplin (John) blijft gedurende de hele film nogal een oppervlakkig typetje waar je je nauwelijks mee identificeert. Daarvoor is zijn “transformatie” te onduidelijk. Het Russische duo Vincent Cassel (Yuri) en Mathieu Kassovitz (Alexei) is goed op elkaar ingespeeld en je merkt dat ze elkaar buiten de film om ook kennen. Opmerkelijk is dat er geen echt Russische acteurs in de film meespelen: regisseur Butterworth heeft nog geprobeerd Russische acteurs te vinden, maar Engels zijn de goede acteurs vreemd genoeg niet machtig. Waarschijnlijk heeft Butterworth niet erg hard gezocht en wilde hij liever bekende namen.
Genre-cocktail
Birthday Girl is een redelijk geslaagde mix van verschillende genres: komedie wordt aangevuld met thriller-elementen. Het gevaar van het samenvoegen van deze genres binnen één film is dat de toeschouwer niet altijd weet hoe te reageren op de verwikkelingen. John kan bijvoorbeeld in Birthday Girl uiteindelijk ineens nogal gewelddadig uit de hoek komen. Echter in het leven is het ook vrij onvoorspelbaar wat er kan gebeuren: vaak zijn de dingen niet zoals ze lijken te zijn en zul je je steeds weer moeten heroriënteren. Het leven is niet te vermaken tot één grote dolle dwaze komedie noch tot een eindeloze reeks tegenslagen. Derhalve zouden meer films moeten durven verschillende genres binnen één film te gebruiken in een poging te komen tot een meer realistische en afwisselende cinema.
Birthday Girl is kortom een beetje onconventioneel maar wel vermakelijk met een verleidelijke Nicole Kidman.
Birthday Girl
Regie: Jez ButterworthJaar: 2024
Misschien ook iets voor u