We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Beauty and the Beast
.
~
En nu is die hele mooie film veranderd. Waarom? De verteller van de making of zegt het zelf: Op een dag kregen de mensen in de Disney-studio het idee dat wat Star Wars kon met de Special Edition, zij ook konden. Het was een big idea, aldus de verteller, om de film opnieuw uit te brengen. Creatief zijn ze wel bij Disney, maar geldwolven zijn het ook. Ik denk dat deze Special Edition niet in de laatste plaats is gerealiseerd vanwege de centen. Verzorg is het schijfje zeker, maar wat zonde van de film.
~
Wie de film koestert als een bijzonder aangename jeugdherinnering, ziet het toegevoegde liedje meteen als een inbreuk op het verhaal. Waar is Gaston, de slechterik, tijdens het lied? Hoe gaat het met de malende vader? En, nog los van het verhaal: hoe kan het dat het enge en donkere kasteel ineens een beelderige tuin vol fonteinen blijkt te hebben? Met het liedje op zich is niets mis, behalve dan misschien de wat overdonderend jubelende koren. De animatie is ook prima, en de stemmen zijn ingezongen door de originele acteurs. Maar het klopt niet, het loopt niet.
Het was geen enkel probleem geweest om het liedje erin te plakken. Als je het er ook naar believen weer uit kon halen. En dat kan niet. Wie deze Beauty and the Beast heeft, zit vast aan een film waar mee geknoeid is. Heel erg jammer.
~
De spelletjes zijn leuk voor kinderen, met wat houterige 3D-animaties, maar het spel ‘Verbreek de betovering’ is zo moeilijk dat deze tester het laatste level zelfs na drie keer niet uitspeelde. Twee muziekvideo’s, een van Celine Dion en Peabo Bryson en een van de springerige Amerikaanse tienersterretjes Jump 5, die het liedje Beauty and the Beast vrolijk verkrachten tot Britney-rap.
Het deel ‘het verhaal achter het verhaal’ stelt niet zo heel veel voor. Celine Dion glimlacht je vrolijk toe en houdt bij de belangrijkste Disney-animaties steeds een kort praatje over hoe het verhaal erachter zich ontwikkelde. Razend interessant, maar de brokjes informatie die ze aanbiedt zijn te klein om de honger naar kennis te stillen.
Beauty and the Beast is een bijzonder mooie film. Koop of huur de video of DVD, maar dan wel de originele bioscoopversie. Wie de film nog nooit gezien heeft zal het liedje best kunnen verteren, maar de fundamentalisten op Disney-gebied zijn met deze DVD behoorlijk genegeerd.
Beauty and the Beast (Special Edition)
Regie: Gary Wise & Kirk TrousdaleJaar: 1991
Distributeur: Buena Vista
Misschien ook iets voor u
Nationale Braakbal Pluisweek
.
~
Een ludiek idee is het wel. We geven een feestje en elke genodigde krijgt een braakbal om die uit te pluizen. Weer eens wat anders dan koffie en gebak. Naast ludiek is het natuurlijk ook educatief. Geen natuurvereniging of er wordt wel aan educatie gedacht.
Maar wat is precies het educatieve doel van de Nationale Braakbal Pluisweek? Welnu, vermeldt het persbericht, schoolklassen gaan aan de slag met het ontleden van braakballen. “Braakballen bestaan uit resten van haren, veren en botjes die uilen binnen krijgen als ze hun prooi met huid en haar verslinden. De restanten spugen ze in de vorm van een braakbal uit. Het pluizen bestaat uit het voorzichtig uit elkaar peuteren van een braakbal, op zoek naar kaken en schedels van muizen”.
Nu komt de educatie: “De leerlingen ontdekken dat er verschillende muizensoorten in Nederland
zijn. Het gaat dan om ware muizen, woelmuizen en spitsmuizen, zoals de huismuis, de rosse woelmuis en de bosspitsmuis.”
Maar dat is niet het enige educatieve aan het pluizen van een braakbal. Aan de minuscule tandjes en kiesjes van de armzalig gestorven muizen is te zien waar de diertjes zich mee voedden: planten, insecten of een combinatie. Heel educatief. Het persbericht vermeldt enthousiast: kinderen leren “als het ware met uilenogen naar de muizen te kijken.” Betekent dat dan wellicht dat de patat mèt volgende keer vervangen wordt door een smakelijk spitsmuisje? Educatief hoor.
~
Elk kind wil een eigen braakbal (vooropgesteld dat ze er een willen) en zoveel vindt juf er natuurlijk nooit. Teleurstelling en irritatie alom, plus ook nog eens het halve bos vernield, takken van de bomen gerukt, zeldzame paddestoelen vertrapt en de complete muizenpopulatie zodanig de stress ingejaagd dat er de weken daarna al helemaal geen braakballen met hun resten meer te vinden zijn. De VZZ snijdt zichzelf bijna in de vingers.
Kant en klare braakballen verstrekken is echter ook niet de oplossing. Voeling met de natuur kweken, is de onderliggende gedachte van degene die de braakballenpluisweek heeft bedacht. Voeling met de natuur krijg je natuurlijk niet als je lekker binnen blijft zitten.
~
Die hele braakballenpluisweek is een ludiek, maar onzinnig idee. Heeft de natuur de aandacht van onzekere, balorige, chagrijnige, onverschillige pubers nodig? Natuurlijk niet. Die aandacht komt vanzelf wanneer je de dertig gepasseerd bent. Pas dan ga je wandelen, sta je stil bij een paddestoel en speur je naar sporen van de spitsmuis. Die leeftijdskloof is niet te overbruggen met een simpel braakballetje. Dwingen is niet nodig. Laat de natuur nou maar gewoon z’n gang gaan.
Voor de geïnteresseerde braakballenpluizer die de school reeds verlaten heeft:
De opening van de Nationale Braakbal Pluisweek: maandag 4 november, Natuurmuseum Rotterdam.
Pluizen is ook mogelijk in het weekend van 9 en 10 november in:
Natuurmuseum Nijmegen (alleen zondag 10 nov)
Natuurmuseum Brabant
Natuurmuseum Groningen
Natuurmuseum Enschede
Zeeuws Biologisch Museum
Eco Drome
Natuurmuseum Texel
Waanklanken
Het album Waanklanken bevat twee korte verhalen die ontegenzeggelijk het vakmanschap van auteur Erik Wielaert verraden. De tekenstijl is om van te smullen. Het eerste verhaal ‘Met de muziek mee…‘ heeft reeds eerder in het Groningse stripblad GR’NN gestaan. Speciaal voor deze gelegenheid heeft Erik Wielaert dit verhaal opnieuw bewerkt.
~
Het is een ingetogen verhaal waar de gruwel zich ophoudt in benauwde, morsige steegjes. Het is al eerder gezegd, in de wereld van Erik Wielaert is niets wat het lijkt. Laat je dus niet misleiden door zwijmelende vioolmuziek en serene kindergezichtjes.
Muziekindustrie
Het tweede verhaal ‘De tol van de roem‘ is explicieter van toon. Een middelmatig hobbybandje krijgt van een plotseling opduikende geest de gelegenheid drie wensen te doen. Het vervolg laat zich raden. Maar zoals zo vaak is het ook hier wachten op die ene onvermijdelijke misstap. In veel verhalen van Erik Wielaert is het geluk slechts kortstondig.
Het is als het leven zelf: ongrijpbaar en ondoorgrondelijk. Tevens wordt in dit verhaal de huidige muziekindustrie met een fileermes ontleed. Want dat het tegenwoordig allang niet meer om de muziek gaat, is een understatement. Al snel speelt de commercie een deuntje mee. In het
~
Met deze verhalen heeft Erik Wielaert weer eens bewezen dat hij het korte werk in de vingers heeft. Nu is het wachten op de eerste avondvullende voorstelling.
Prijs: € 4,10
Bladzijden: 31
Misschien ook iets voor u
Mafia
.
~
Het verhaal
In de intro zie je twee mannen samen in een typisch Amerikaans wegrestaurantje zitten. De ene man, Tommy Angelo, praat met een rechercheur. Tommy is duidelijk een mafioso, en wil een deal sluiten met de sterke arm der wet. Hij wil zijn werkgever, een grote mafiabaas, erbij lappen in ruil voor bescherming. Als het spel begint, kruip je in de huid van Tommy in de tijd dat hij voor het eerste met de mafia in aanraking kwam.
Gameplay
Mafia wordt gespeeld in third person en doet qua speelstijl nog het meeste denken aan GTA3. Je speelt het spel in je eentje, je bent een crimineel, je kunt rondlopen, maar je kan ook auto’s jatten en rondscheuren. Mafia is echter absoluut geen GTA3 kloon, want het spel heeft genoeg kwaliteit en vernieuwende elementen om op zichzelf te kunnen staan.
Sfeer
~
Realistische details
Wat meteen opvalt in het spel is het realisme, naast het feit dat alles heel mooi is en zeer goed klinkt is er grote aandacht besteed aan details. De auto’s, en met name de oudste, zijn niet lekker te besturen, ze slippen snel en zijn traag als de pest. Irritant, maar realistisch.
Als je wat langer speelt, gaat het besturen steeds makkelijker en worden de auto’s steeds sneller (en mooier.) Maar er zijn nog veel meer details verwerkt; de wapens zijn kopieën van de wapens uit de jaren ’30, als je een verkeersovertreding maakt met politie in de buurt komen ze achter je aan, je banden kunnen lek geschoten worden, als je over een lijk loopt laat je een spoor van bloedige voetafdrukken achter en nog zo veel meer.
Kleine bugs
Wat je meteen opvalt aan de game is dat de developers nog vrij onervaren lijken te zijn. Dit merk je aan kleine foutjes, zoals controlls die opeens veranderen, of een ‘lose the tail‘-missie die maar niet eindigt, terwijl je achtervolgers al tien minuten in geen velden of wegen te bekennen zijn. Ook hoor je veel geluiden dat het spel niet goed loopt op veel systemen die de game met gemak zouden moeten kunnen draaien.
Conclusie
Mafia een briljant spel. Waar GTA3 heerlijk over the top is, is Mafia heerlijk realistisch. Het verhaal is pakkend, de graphics schitterend, en het geluid super. Op een paar kleine foutjes na is dit spel simpelweg steengoed.
Lees hier een verslag van de perspresentatie van Mafia
Colin McRae Rally 2.0
Racegames zijn tegenwoordig meer dan ooit hot. Elke week valt er wel weer een nieuwe game met adembenemende graphics te bewonderen op de diverse systemen. Op de Playstation was Colin McRae misschien wel de beste rallygame. Nu is dit spel na een vroege Gameboy Color release ook op de Gameboy Advance verschenen, deel twee wel te verstaan.
~
Playstation Vs GBA
Ik hoef eigenlijk niet echt uit te leggen waar het in CMR 2.0 om draait. De speler heeft de keuze uit acht auto’s waarmee hij kan deelnemen aan het wereldkampioenschap rallyrijden. Verder is er nog een arcade en time trail modus, en kun je het in een link mode tegen medespelers opnemen, mits je natuurlijk over meerdere GBA’s beschikt. En hoe vertaalt een Playstation spel als CMR zich op de GBA?
Even afsnijden
Grafisch is CMR 2.0 uitstekend. De programmeurs hebben duidelijk veel moeite gestoken in deze titel. De kleine GBA tovert een 3d racespel op het scherm, op een manier waar SNES bezitters alleen nog maar van konden dromen. Het spel loopt redelijk soepel, en dat is in dit genre natuurlijk erg belangrijk. De zijkanten van de baan zijn volledig interactief. Pionnetjes en borden kunnen omver worden gereden, bosjes vertragen de auto, en als je boompjes en stenen weet te ontwijken kan je soms een stukje afsnijden.
Besturing
~
Conclusie
De eerste games op de GBA bezorgden me een beetje gemengde gevoelens. De GBA leek soms meer op een goedkoop excuus om SNES games nog eens uit te brengen op portable formaat, en zo goedkoop te cashen. Met games als CMR 2.0 en het aankomende Driver 2 laat de GBA echter zien waar ze toe in staat is, en wordt zo eindelijk volwassen. CMR 2.0 is een prima race spel, zeker de moeite waard. Eindelijk laat men zien wat voor potentieel de GBA heeft.
Minoes
Annie M. G. Schmidt is momenteel een zogenaamd unique selling point in de Nederlandse filmindustrie. Creatie na creatie vindt de weg naar het witte doek. Het begon met het ultrahippe Abeltje, daarna Minoes en de jongste uitspatting draait op dit moment in de bioscopen: de kolderieke kitsch van Ja Zuster, Nee Zuster.
~
Van de drie is Minoes verreweg de beste: de film heeft niet het geforceerd moderne van Abeltje, maar blijft ook weg van het campy gevoel van zuster Klivia. Minoes zou zomaar, op een regenachtige avond, echt in het kozijn van het zolderraam kunnen zitten, en dat is de kracht van de verfilming. Fantasie en realiteit liggen in de verhalen van Schmidt altijd dicht bij elkaar, en regisseur Vincent Bal heeft de balans perfect weten te bewaren.
Minoes is sinds kort te bewonderen op DVD. Nu is de film op zich al leuk genoeg voor regenachtige zondagen of bezoekjes van kleine neefjes en nichtjes, maar de extra’s maken het geheel compleet. Standaard zou een DVD er zo uit moeten zien, met minder hoeft de kijker echt geen genoegen meer te nemen.
Extra’s
In het extra’s-menu prijkt het volgende lijstje: achter de schermen, extra scenes, bloopers, een clip van Abel, filmposter en de orginele trailers. Het kijkje in de keuken is heel professioneel, maar ook met veel gevoel in elkaar gezet. Deze making-of straalt een gezellige sfeer uit: cast en crew kunnen goed met elkaar overweg en hoewel je natuurlijk nooit alles kunt laten zien, geeft deze documentaire een heel aardig beeld van de productie.
“Speel eens of je bang bent, Carice!”
~
En dan zijn daar nog de echte katten. Regisseur Vincent Bal steekt zijn frustraties niet onder stoelen of banken. Schelden doet hij niet, maar hij verzucht meerdere keren dat die katten buiten beeld precies doen wat hij wil, maar hetzelfde vertikken zodra er een camera loopt.
Verder is er kort aandacht voor de animatie van de poezenmondjes en tenslotte is er de vraag wat de cast zou doen als ze voor één dag zelf een kat waren. “Uh, kattenvoer proeven?” is het antwoord van Carice van Houten. Theo Maassen weet het meteen: “Kopjes geven bij mooie damesbenen.”
En kut!
~
Verder is er in de extra scenes een alternatief begin te vinden en wordt de DVD opgevuld met een vreselijke clip van Abel, de Brabantse groep die hun vreselijke liedje ‘Nooit meer bang’ vreselijk zoetsappig vertolken. Alleen de teksten zijn al tenenkrommend: “alles alles alles valt nu op z’n plek.”
Minoes is een perfecte film op een goed verzorgde DVD. Er is nauwelijks een reden te bedenken om dit schijfje niet aan te schaffen.
Minoes
Regie: Vincent BalJaar: 2024
Distributeur: Warner Home Video
Misschien ook iets voor u
Nieuwe hobby? Slangenmens!
Gewoon maar sporten is zo saai. Zwemmen, hardlopen, fietsen, het gaat allemaal rechtdoor. Meer flexibiliteit zit er al in teamsporten. Bij voetbal mag je het hele veld over rennen en bij basketbal moet je je strekken om de bal in de basket de dunken. Maar toch, het blijft onbevredigend voor mensen die flexibiliteit als het hoogste goed beschouwen. Ballet dan? Nee, dat is voor mietjes. De echte sport is aan contortion.
~
Slangenmens zijn betekent niet dat je op verjaardagsfeestjes laat zien dat je, op je rug liggend, je knieën naar je oren kunt brengen. Als je een echt slangenmens bent, doe je dat staande, en niet voorover, maar achterover. Het is het bekendste trucje, de backbend, en er zijn verschillende niveau’s. Clifton Gerry bijvoorbeeld, te zien op de foto, was een van de beste. Helaas voor zijn bewonderaars stopte Clifton met zijn kunstjes toen hij naar de universiteit ging.
Hypermobiliteit
Slangenmens word je niet zomaar, en een backbend is voor normaal gebouwde mensen praktisch
~
Reclame
En als je dan slangenmens bent geworden, let er dan op dat je jezelf een beetje goed promoot. Lars Howe bijvoorbeeld, de Duitse meester van de Kunst der Kontorsionistik, heeft wat vreemde foto’s van zichzelf laten maken. Daniel Browning Smith ziet er al een stuk beter uit, maar zijn naam Rubberboy riekt naar de sixties.
~
Appels in de ogen
Laat je als slangenmeisje in een postcommunistische staat niet uitbuiten! De Oostblokse mannen achter Crystal Lizard Kids hebben het beste voor met hun meisjes, maar dit riekt toch wel naar wat al te veel vertedering: These young talents are able to touch any heart; they will make you smile kindly and peacefully. Their lovely faces, charming spontaneity, shining eyes, incredible flexibility will arise your kindest thoughts, emotions, fascination. They are real apples in our eyes!
Maar geen zorgen. Ook voor minder flexibele mensen onder ons zijn er gymnastische hobby’s die je kunt beoefenen zonder jezelf in de knoop te leggen. Wat dacht je van hersengymnastiek, of het trainen van je maag en darmen? Hoe je serieuze vingergymnastiek beoefent lees je in dit PDF-bestand. Wie tenslotte mooi wil blijven en de gezichtsspieren wil trainen, moet wel uit de luie stoel komen. Er is maar één wijze les uit dit alles te trekken: wie mooi wil zijn moet oefenen.
Een heerlijke zomerbries
.
~
Back to basic
Muzikaal gezien is A New Morning een zelfde soort album als Coming Up. Na wederom drank- en drugsproblemen en de wisseling van een bandlid komt Suede met een tweede ‘back-to-basic’-album waarop de band laat horen waar zij goed in is; het maken van prettig in het gehoor liggende glammy nummers. Onder leiding van producer Stephen Street zijn de experimenten van Head Music opzij geschoven en hebben zij plaats gemaakt voor puntige, pakkende songs. Het gebruik van strijkers, mondharmonica, orgel en een kleine mate van elektronica geven het album een gevarieerd karakter. Regelrechte rockers worden gemakkelijk afgewisseld met breekbare ballads en melodieuze gitaarpop, al is hier en daar een echo van het pathetisch verleden van de band te horen. Het gezwollen en georkestreerde Astro Girl zou niet misstaan op Dog Man Star. Suede is op dit album van vele muzikale markten thuis.
Gegroeid
~
Gewoon goed
Voor sommigen fans zal het een teleurstelling zijn dat Suede het Groots en Meeslepend Zwelgen heeft verruild voor een lieflijker en positiever blik op de wereld. Toch dienen de sceptici toe te geven dat het vijfde album van de band een zeer coherent en pakkend geheel is geworden met een gevarieerd scala aan goed gestructureerde nummers. Suede doet waar zij goed in is: frisse popsongs met een vleugje melancholie en pathetiek. Toegegeven: A New Morning is geen risicovol, gedurfd album, maar het laat wel een band in topvorm horen. A New Morning voelt niet aan als een aardschok, maar als een heerlijke zomerbries. Het wordt een heerlijke morgen.
Link:
Suede.net
Suede
Album: A New MorningPrijs: €
Misschien ook iets voor u
One Hour Photo
De wereld van een fotolaborant zou een gelukkige moeten zijn. Jarige mensen, feestende mensen, lachende en mooie mensen. De klanten van Sy Parrish brengen hem rolletjes vol verjaardagen, uitjes naar het zwembad of aandoenlijke pornografie in de vorm van de blote borsten van een vriendinnetje. Sy ziet het allemaal en het moet hem een diep besef van zijn eigen eenzaamheid geven. Daarom verliest hij zich in de ideale werelden die zijn klanten hem brengen.
~
Sy the photo guy
Met Sy heb je meteen te doen. Hij is een achtergrondfiguur, iemand die in de levens van normale mensen nauwelijks een rol speelt. Hij is een knecht, een bediende. Hij is niet getrouwd, heeft geen familie of vrienden. Behalve dan de familie Yorkin. Hij ontwikkelt al jaren hun foto’s en Sy weet alles van de familie. Denkt hij. Wat hij in werkelijkheid ziet zijn alleen de gelukkige momenten: de zwembadpartijtjes en de vakantiekiekjes. Sy idealiseert de Yorkins, die er op hun beurt geen weet van hebben dat die aardige man achter de balie wanhopig op zoek is naar genegenheid.
Handschoentjes
Regisseur Mark Romanek en zijn cameraman Jeff Cronenweth (ook van Fight Club) pakken de film met de zijden handschoentjes van een fotolaborant aan. De overeenkomsten tussen fotografie en cameravoering zijn hier treffend en briljant. Elke scène begint met scherpstellen, de camera beweegt nauwelijks en beperkt zich alleen tot in- en uitzoomen. Niet alleen de camera staat stil, ook de personages lijken bevroren. Kleine gebaren en minieme bewegingen typeren de acteerprestaties. Je kijkt naar pratende foto’s. Een onscherpe achter- of voorgrond versterkt dat idee alleen maar.
~
Registratie
Zo steriel als het fotolaboratorium is ook de uitvoering van One Hour Photo. Het kleine acteren, de zorgvuldige cameravoering zijn daar voor een groot deel verantwoordelijk voor. De beklemming is daardoor overal aanwezig en het scenario versterkt dat gevoel nog meer. In korte scènes wordt stap voor stap, maar nergens voorspelbaar, naar een ontknoping toegewerkt. Dat die ontknoping in eerste instantie tegenvalt, is helaas een nadeel van die klinische regie.
Na de climax volgt de onvermijdelijke waarom-vraag. Ook hier blijft de camera op afstand. Het verdriet en de emoties van de familie Yorkin blijven in de laatste scènes beperkt tot de afmetingen van het witte doek. Scherp stellen is het enige wat er gebeurt. Interpretaties blijven achterwege. En wanneer het beeld zwart wordt begrijpt de kijker dat Sy steeds heeft nagelaten verder te kijken dan de foto. Een camera beschrijft geen familie. Hij beeldt ze alleen af. Die boodschap brengt One Hour Photo op twee geniale manieren over.
One Hour Photo
Regie: Mark RomanekJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Bubbels
.
~
Scenarioschrijver Anton Damen vergast ons op een onvervalst horrorsprookje. We maken kennis met de 8-jarige jongen Robert Farrell. Aan het begin van het verhaal staat hij op het punt om samen met zijn vriendjes Halloween te vieren. Bizar genoeg is zijn levensloop echter verbonden met die van een godsdienstwaanzinnige oude vrouw. Dat dit verhaal niet zonder bloedvergieten zal eindigen, mag de lezer niet verbazen.
Frisdrank
Toch is het meer dan alleen een bizar horrorverhaal. Het is ook een parabel. Een symbolisch verhaal over het opgroeien van een kind. Een levensfase vol vreugde, verdriet, twijfel en angst. Tevens is daar het broze onbegrip tussen kind en volwassene (‘Het zijn bellen, geen bubbels…’). Het zijn immers de volwassenen die via de overlevering de meest afschuwwekkende creaturen tot leven wekken.
~
Door al deze verhalen verandert de wereld van een kind al gauw in een naargeestig sprookjesbos. Waar alle wegen naar hetzelfde punt leiden. In dit geval het huisje van het schizofrene oudje. Al tijden wacht ze tevergeefs op een teken van de almachtige aan het kruis. Walgend van de hedendaagse decadentie en vulgariteit, smeekt ze het opperwezen haar aan te stellen als Zijn engel der wrake. Kwaad dient men immers met kwaad te vergelden. Haar gebeden worden uiteindelijk verhoord. De scènes waarin dit personage opduikt vormen het beste deel van het album. Hier wordt de spanning opgebouwd die aan het eind haar gruwelijke climax beleeft.
Zonden
~
Marq van Broekhoven en Anton Damen hebben een boeiend verhaal te vertellen. Een verhaal dat uit meerdere lagen bestaat en aldus op verschillende manieren kan worden gelezen. Je kunt het zien als een bloedstollend horrorsprookje. Interessanter is het om het te beschouwen als een allegorie. Een symbolisch werkje over de waanzin van ons tijdsgewricht en de gespannen verhouding tussen jeugd en volwassenheid. In beide gevallen is ‘Bubbels’ het zeker waard om aandachtig gelezen en bekeken te worden.
Meer strips vind je op
~
Prijs: € 4,10
Bladzijden: 29
Misschien ook iets voor u