~

In een serie Britse tv-commercials speelde hij een soort van simpele geheim agent. Deze Johnny English werd toen zo populair dat er werd besloten een film van te maken. Het script is geschreven door Neal Purvis en Robert Wade die ook verantwoordelijk waren voor The World Is Not Enough en Die Another Day. De regie was in handen van Peter Howitt (Sliding Doors).

Foutje!

Johnny English is bepaald geen standaard topspion. Een foutje komt niet voor in zijn woordenboek, zegt hij zelf. Sure! En waarom worden de Britse kroonjuwelen dan onder zijn neus gestolen? Uh… foutje! En dan te bedenken dat de veiligheid van de natie in zijn handen ligt. Oeps. Gelukkig is zijn trouwe partner Bough (Ben Miller) in de buurt.

Weinig humor

~

English girl

Atkinson doet gewoon zijn ding en daar is hij goed in. Maar hij is wel minder ‘Bean’-erig dan je van hem gewend bent. Jammer dat door zijn verschijning de andere acteurs bijna weggecijferd worden, zoals John Malkovich als bad guy met zijn geweldig foute accent, die uitgeschakeld moet worden door English. En Natalie Imbruglia die verassend uit de hoek komt als ‘English-girl’. Ze zou het zeker ook leuk doen als ‘Bond-girl’. Zanger Robbie Williams is verantwoordelijk voor de aangename soundtrack. Een tip: blijf tijdens de aftiteling nog even genieten van dat liedje en laat je dan vermaken met nog een paar smakelijke scènes uit de film!

Glimlach

Johnny English moet je zien als feel-good movie. Het is weer zo’n Bond-parodie, waarvan je de grappen wel kent. Lekker fout, en dan weet Atkinson toch zo nu en dan verassend uit de hoek te komen. Waarschijnlijk wordt de film beter gewaardeerd door de Britten, maar hij laat ook de Nederlanders glimlachen.

~

Deel twee begint precies een jaar na de tragische vliegtuigramp van vlucht 180, uit het eerste deel. Kimberly Corman (A.J. Cook) besluit uitgerekend op deze dag met haar vrienden op reis te gaan. Voor het stoplicht van de snelweg ziet ze in een visioen dat er een lading boomstammen van een truck valt en dood en verderf zaait onder de vele automobilisten die erachter rijden. Ze bedenkt zich geen moment en blokkeert de weg. En jawel: ze ziet het verschrikkelijke ongeluk gebeuren. Daarmee redt ze de passagiers van de auto’s achter haar uit handen van de Dood. Maar die laat het er niet bij zitten…

Verstopt

~

Flauw

En hoe zit het dan met al die gruwelijkheden? Regisseur David R. Ellis lijkt een zieke geest te hebben door de beelden die je ziet. Hij weet de ongelukken met gevoel in beeld te brengen. Toch valt het wel mee. Voordat je echt ‘iew’ zou willen zeggen, is het alweer voorbij. Maar het duurt lang genoeg om je een onprettig gevoel te geven en zo hoort het ook. Wat Ellis heel goed heeft gedaan is de kijker misleiden door situaties in beeld te brengen waarbij je zélf de meest vreselijke ongelukken kunt bedenken, maar die uiteindelijk niet gebeuren. Lijkt flauw, maar is het zeker niet. Door het snelle tempo van de film hoef je je zeker niet te vervelen.

Nagedacht

Het leuke van deze film is dat er nog over nagedacht is ook. Het is niet zomaar een simpele remake, nee, er is een duidelijke link met deel één gemaakt. De eindjes worden aan elkaar geknoopt, oplossingen worden gevonden, de twee delen worden in elkaar verweven en het klopt allemaal. Soms wat ver gezocht, maar toch aardig gedaan. En nog redelijk geacteerd ook.

Videotheek

Je moet deze film niet gaan zien voor de geweldige kwaliteit. Verwacht geen volledig nieuwe of originele dingen, want het concept blijft bekend. Maar hou je van een thriller op z’n tijd, dan is dit best een aardige. Al moet er ook weer geen deel drie komen. Visioenen in de trein of in de boot? Het zou allemaal nog kunnen, maar de koek is nu wel op. Final Destination 2 hoef je niet persé in de bioscoop te zien; je kunt net zo goed wachten tot-ie in de videotheek ligt.

~

Tate, Peaches, Shawn en Claude zijn tieners van de zelfkant van de samenleving, die zich al zuipend, neukend en drugs gebruikend staande houden. De psychisch gestoorde Tate zit met een driepotige hond (genaamd Legs), zijn kiwiserverende grootmoeder en zijn met Scrabble valsspelende grootvader opgescheept. Peaches met haar godsdienstfanatieke en gewelddadige vader. Shawn gaat naar bed met de moeder van zijn vriendinnetje en Claude wordt door zijn vader als loser en homo bestempeld. Vier verhaallijnen die aan het eind tot een climax komen. Het is een curieuze verzameling van op de werkelijkheid gebaseerde verhalen: persoonlijke ervaringen van Larry Clark, krantenartikelen en verhalen van vrienden vormen de basis van de film.

Skaterseks

~

R(a)uw

Maar de toon van de seksscènes is wel weer goed getroffen, mede dankzij de cinematografie van co-regisseur Ed Lachman. De scènes hebben over het algemeen niet een pornografische, maar meer een r(a)uwe en soms zelfs gevoelige lading meegekregen. Net als in Kids zijn de seksscènes veel te lang: de kijker – die in de rol van voyeur wordt geplaatst – heeft allang door dat er (solo)seks wordt bedreven. De scène gaat zo lang door dat er weinig meer aan het verhaal wordt toegevoegd: het leidt af van het hoofdthema van de film, opgroeien op de rand van de samenleving. Nu beklijven de seksscènes meer dan noodzakelijk.

Shock

Het willen shockeren om het shockeren van Larry Clark in Ken Park (een Frans-Nederlandse productie) zie je ook bij andere Amerikaanse kunstenaars als Marilyn Manson en Matt Stone (South Park) terug: de maatschappij verandert volgens hen nauwelijks, dankzij een conservatieve massa (ongeveer 50 procent van de Amerikaanse [plattelands-]bevolking) die kort gezegd de vrijheid van meningsuiting belemmert, tegen abortus is en voor de doodstraf. Expliciete ongenuanceerde beelden en teksten werken als olie op het vuur van een groot deel van dit segment van de bevolking: keer op keer wordt door de producties van deze Amerikaanse kunstenaars het gewenste shockeffect bereikt, met als uiteindelijk doel een maatschappelijke revolutie te forceren zoals die zich in Europa in de jaren zestig heeft voltrokken. In augustus 2003 zal Ken Park voor het eerst in de VS te zien zijn en dan zal de uitwerking van de film blijken. In een links-liberale democratische rechtsstaat als Nederland heeft dergelijk effectbejag dus waarschijnlijk geen zin meer, al moet gezegd worden dat er eigenlijk geen Nederlandse films – of films over Nederland – te noemen zijn die met een orgie van seks en geweld de vinger leggen op de zwakke plekken in de Nederlandse samenleving.

Korinesk?

De scenarist van Ken Park, Harmony Korine, werkte al eerder samen met Larry Clark. Het scenario van Kids, dat gezien kan worden als het verhaal voor of na Ken Park maar dan zonder de ouders erbij, werd door Korine geschreven toen hij 19 was op basis van een verhaallijn die Clark voor hem schetste. Later maakte Korine furore als regisseur/schrijver van de films Gummo (1997) en de Dogma 95-film Julien Donkey-Boy (1999). Hij schreef het script van Ken Park ook weer op basis van de observaties van Clark. Korine’s maatschappijkritische en humoristische visie is venijnig en doeltreffend. Zijn misschien wel als ‘Korinesk’ aan te duiden puntige dialogen, leggen de pijnlijke keerzijde van de VS-façade – the American Dream – moeiteloos bloot. Dit komt met name in het eerste (en beste) gedeelte van de film, voor de seks- en geweldsexplosie in het tweede gedeelte, tot uiting. Het is echter de vraag in hoeverre het script helemaal van de hand van Korine is, aangezien hij een wurgcontract had getekend waarin stond dat hij zich verder niet met de film mocht bemoeien. Clark heeft het script waarschijnlijk naderhand nog gewijzigd.

Clash

Larry Clark en Harmony Korine kunnen beter niet meer gaan samenwerken. De meer subtiele visie van Korine clasht toch wel enigszins met het expliciete visuele shock-and-awe-spektakel dat Clark aan het publiek wil overbrengen. Samenwerking zal er de komende tijd waarschijnlijk ook niet inzitten, aangezien Korine zich gedistantieerd heeft van het uiteindelijke product van Clark en Lachman en heeft verklaard nooit meer in opdracht van een ander een script te schrijven. In de media hebben ze elkaar al herhaaldelijk zwart gemaakt.

Dus?

Al met al is Ken Park geen volledig geslaagde film, hoogstens een curieus portret van opgroeiende Amerikaanse jeugd in een zonovergoten Visalia maar met wel een paar hele goede scènes die een bijdrage leveren aan de alternatieve great American movie.