Calexico live

De spil van de band, zanger/gitarist Joey Burns en drummer John Convertino, zijn duidelijk zeer betrokken bij het leed in de wereld en willen dat uitdragen. Het zijn idealisten, die met No War-button en Werkershelm het podium van ’the temple of pop’ betreden. Elf september wordt geregeld genoemd en natuurlijk komt George W. Bush er ook niet zonder kleerscheuren vanaf. Een beladen avond dus, zou je denken. Er kon echter ook nog voldoende gefeest worden… Mariachi!

Wekker

Calexico kiest zowel op plaat als live voor afwisseling. Dat betekent dat ontroerende, ingetogen en emotionele liedjes afgewisseld worden door kleine blokjes Mariachi. Aan de ene kant is afwisseling best prettig, maar aan de andere kant moet je wel de tijd kunnen krijgen om bij te komen van de soms ongelooflijk spannende, af en toe bijna surreële werkstukken van de band. Een stukje Mexicaanse volksmuziek werkt zo nu en dan als een wekker, die je wakkerschudt uit een mooie droom of een nachtmerrie. En dat is jammer.

Hoe dan ook is de muziek van Calexico over het algemeen helemaal in orde. Vooral Feast Of Wire was het onderwerp van de avond. Wie al kippenvel kreeg van de albumversie van het nummer Woven Birds zal in Paradiso rillingen over het gehele lichaam hebben gehad. Vooral de bijdragen van twee trompettisten en de pedal steel-gitarist waren naast de basis, de keiharde drumslagen van Convertino en de gitaar van Burns, sfeerbepalend. Jammer dat Burns er zangtechnisch nogal eens naast zat.

Consistentie

Goede en minder goede momenten dus. De band was vooral aan het eind van het optreden voelbaar op dreef. Er gebeurde wat in de zaal, die overigens wat aan sfeer had ingeboet vanwege de stijgers. Paradiso wordt verbouwd. Vóór de toegift wist Calexico de spanning echter lang niet altijd vast te houden. Misschien zou iets meer consistentie goed zijn geweest.

Link:

Casa de Calexico.com