 ~ |
| The Roots |
De directie van het festival had zijn best gedaan om de grote festivalnamen van dit moment vast te leggen. Daarvoor werd zelfs een derde dag toegevoegd. Coldplay kon namelijk alleen maar op vrijdag spelen. De band rond zanger Chris Martin deed dat zeer overtuigend. De bijna spastische bewegingen van Martin op het podium werken immer zeer aanstekelijk. Coldplay liet op Hurricane zien waarom zij in een jaar tijd uit zijn gegroeid tot absolute publiekslieveling. Zeer overtuigend.
Thuiswedstrijd
Natuurlijk ging er op de vrijdag nog veel aan Coldplay vooraf. Met name het bizarre Gus Gus viel op. Het altijd ultra-emotionele Starsailor stond wel erg vroeg op het hoofdpodium. Dit soort muziek heeft eigenlijk de avond nodig. Goldfrapp was prachtig, Billy Corgan’s Zwan kwam niet opdagen en het Noorse Röyksopp bewees maar weer eens dat het de beste feestband ter wereld is. De Guano Apes (dit jaar verscheen het album Walkin On A Thin Line) deden een geslaagde poging om het publiek warm te maken voor de eerder genoemde afsluiter van de avond. Een goedgespeelde thuiswedstrijd.
Bebaard
Deze zaterdag begon het programma heel wat eerder. Het publiek werd warmgemaakt met Union Youth en wat later met Good – Lifestyles of the Rich and Famous – Charlotte. Iets later op de dag stond Grandaddy in de tent. De band speelde vooral veel materiaal van het vorige maand verschenen Sumday. Veertig minuten is echter wel heel kort om in de belevingswereld van deze bebaarde, immer met pet getooide mannen terecht te komen. Grandaddy verdient wat meer tijd. Net als Anouk trouwens. Onze trots uit Den Haag was de enige Nederlandse vertegenwoordiging. Zij speelde een strakke show met veel bekende nummers, maar veertig minuten is ook voor haar echt wel te kort.
Schaamteloos
 ~ |
| Skin |
De andere grote rockvrouw van deze middag was Skin (ex-Skunk Anansie). Zij komt solo toch een heel stuk minder goed uit de verf als met haar voormalige band. Misschien kwam dit ook wel doordat haar versies van oude Skunk Anansie nummers net iets minder krachtig overkwamen. Met name Weak verloor alle energie in Skin’s nieuwe versie, die trouwens nog stukken beter was dan de schaamteloze versie van Birgit Schuurman voor de film Liever Verliefd.
Oermelig
Het Finse Apocalyptica deed precies wat van een cello-metal combo wordt verwacht. Veel keiharde nummers, zowel van Metallica als eigen repertoire (dit jaar verscheen Reflections). Wel waren de meegekomen zangeres en drummer een beetje overbodig. Apocalyptica is op zijn best met de vier cello’s, hieraan dankt de groep ook zijn bestaansrecht. Wel moet gezegd worden dat de aankondigingen van de nummers zo clichématig-metal zijn, dat het hier en daar wel eens op een gimmick gaat lijken. En laten we de gimmicks maar over laten aan de pretpunkgroep NOFX, die ook deze middag speelde. Fat Mike en de zijnen speelden een oermelige show, natuurlijk uitstekend geschikt voor festivals.
Het hiphopgezelschap The Roots wist behoorlijk te overtuigen op het hoofdpodium, met name hun hit The Seed deed het erg goed. Jammer dat het laatste kwartier werd volgeouwehoerd met solo’s en korte herkenbare deuntjes. Het Duitse Seeed wist in principe niet echt te boeien, wel blijkt dit collectief het wel heel goed te doen in eigen land.
Eigenzinnig
 ~ |
| Björk |
De meest mysterieuze act van de avond was ongetwijfeld Björk. Compleet met strijkorkest en waanzinnige kleding betoverde de IJslandse het Duitse publiek. Hoogstaand tot aan het einde, waarbij Björk eigenzinnig als ze is, zonder iets te zeggen van het podium rende, ons allen verbijsterd achterlatend. Massive Attack sloot de zaterdag af, met eenzelfde optreden als op Pinkpop. Ogen dicht en trippen.
Hilarisch
De eerste klapper op zondag begon even na enen. Danko Jones maakt ouderwetse hardrock (album: Born A Lion) en is daar verdomd goed in. Het entertainen gaat hem ook zeer goed af, hier en daar tot aan het hilarische toe. Het Duitse Console (afsplitsing van The Notwist) mocht met zijn prettig dansbare elektronica plaatsnemen op het hoofdpodium, nadat Asian Dub Foundation liet weten later te komen. Niet zo intens als The Notwist, maar zeker de moeite waard. Millencolin, de serieuze variant van NOFX, speelde een degelijke set, niet meer en niet minder.
Centimetersdik kippenvel
 ~ |
| Counting Crows |
Het is bekend dat Counting Crows haar depressieve karakter opzij heeft geschoven voor een iets positievere instelling, wat resulteerde in een zeer zomers geluid. Jammer, jammer, jammer. Waar de band rond beroepspessimist, maar briljant tekstschrijver Adam Duritz vroeger voor centimetersdik kippenvel kon zorgen, lijkt de grote emotiemachine nu tot stilstand te zijn gekomen. In principe is dat niet erg, ware het niet dat dit optreden dodelijk saai was. Daar helpt geen Joni Mitchell-cover meer aan.
Entertainer
Karl Hyde van Underworld had er zichtbaar zin in. Een anderhalf uur durende set vormde een prachtige opwarmer voor de hoofdact van de avond: Radiohead. De band rond Thom Yorke bracht een paar weken geleden het prachtige Hail To The Thief uit en liet een groot deel van de gespeelde set uit nieuw materiaal bestaan. Yorke was opvallend goedgehumeurd en ontpopte zich zelfs als een uitstekend entertainer. De band eindigde met twee prachtige toegiften, waarin met name het nieuwe Sail To The Moon een prachtige uitschieter was. Voor zover je bij deze band over uitschieters kan spreken. Wat een duizelingwekkend hoog niveau.
Oké, het was inderdaad allemaal niet zo goedkoop als ik had voorspeld. Het aanbod van bands en artiesten maakte echter een heleboel goed. Hurricane is zeker niet zo’n slecht alternatief voor de Nederlandse festivals. De tijd zal het echter leren.
Link:
www.hurricane.de
Di-rect – Over The Moon
Misschien klinkt het een beetje ouderwets, maar het begint bij mij toch wel even heel erg te jeuken wanneer ik een Pepsi-reclame tegenkom in een CD-boekje. Op een of andere manier kan ik mij niet van de indruk onttrekken dat het betreffende album dan niet zo heel erg uitdagend kan zijn. Wat betreft Over The Moon, het nieuwe album van Di-rect, gaat deze stelling zonder meer op. Deze popplaat van een van Nederlands meest populaire bands is aan de ene kant weinig opzienbarend, maar staat aan de andere kant wel boordevol goede aanstekelijke songs.
~
Eigenlijk kent Over The Moon weinig of geen zwakke momenten. Met name de opener Rollercoaster is echt de moeite waard. Het nummer is karakteristiek voor het album, dat wordt gekenmerkt door de enorme hoeveelheid energie die vrijkomt bij het luisteren. Dit komt door het enorme plezier dat de vier jonge muzikanten overduidelijk beleven bij het schrijven van en spelen van de nummers.
Volwassener
Zanger/gitarist Tim Akkerman laat vooral op het aanstekelijke Sucking Parasite horen dat hij behoorlijk gegroeid is als zanger. Qua intensiteit is Over The Moon een grote stap vooruit in vergelijking met het debuutalbum Discover uit 2001. De vier jongens zijn twee jaar ouder en volwassener geworden. Ook live heeft Di-rect al een behoorlijke reputatie opgebouwd.
Universeel
Di-rect is in principe geschikt voor alle leeftijden. De doelgroep bestaat echter voornamelijk uit tieners, wat ook blijkt uit de CD-hoesjes van de band (mag wel iets minder Photoshop). De vier jongens worden als popidolen op de markt gezet, net als bijvoorbeeld de heren van Good Charlotte of Sum 41. Wel moet gezegd worden dat de muziek van Di-rect geenszins onderdoet voor de muziek van deze Amerikaanse grootverdieners. De onderwerpen zijn echter hetzelfde: meisjes, romantiek, seks kortom het leven van de tiener. Universeler kunnen ze het niet maken.
Buitenland
Het is dan ook niet vreemd dat Di-rect, inmiddels al met twee hitsingles van Over The Moon op zak (Adrenaline en She), opnieuw de hitlijsten bestormt. Nu zijn het nog de nationale hitlijsten, maar in principe hebben deze jongens wel de uitstraling en de instelling om ook in het buitenland te scoren. Daar heb je namelijk ook gillende zestienjarige meisjes en mensen die van een feestje houden.
Links
http://www.di-rect.com
Di-rect
Album: Over The MoonMisschien ook iets voor u
Fietsen op de computer
Het is dit jaar honderd jaar geleden dat de eerste Tour de France van start ging. Nu komen er met grote sportevenementen sowieso altijd wel wat bijbehorende games uit, maar dit jaar zien we eindelijk een paar redelijke wielergames de kop op steken. Zo is Cycling Manager 3 net uit, maar met Tour de France moet de speler zelf op de virtuele pedalen.
~
Meestal vervallen wielergames waarbij zelf gereden moet worden vaak in rammen op je toetsenbord, of het aan gort raggen van je joystick. In dit spel laten we de wielrenner fietsen door af en toe op de X knop te drukken. Als je sneller op de knop drukt gaat de wielrenner ook sneller. Denk nu niet dat je als een gek op die knoppen moet gaan rammen, dat heeft geen zin. Ten eerste is in een rustig tempo drukken al genoeg om je renner een flinke snelheid te laten bereiken. Bovendien moet je ook rekening houden met de fitheid van je coureur, slipstream van je tegenstanders en de omstandigheden op de weg.
Carrière
Het belangrijkste onderdeel van de game is de Tour mode, een soort career mode. Je begint als een middelmatig rijder met een klein budget. Door middel van training en het winnen van kleine koersen moet je jezelf opwerken om uiteindelijk mee te doen aan de belangrijkste wedstrijd van allemaal; de Tour de France. Voor training is echter geld nodig, dus het winnen van koersen is zeer belangrijk. Dat levert je prijzengeld en eventueel sponsoren op. Verder kan je de game ook nog in een arcademodus spelen.
Geen ploegentactiek
~
Conclusie
Hoewel het spel als wielersimulatie een beetje matig is, is het simpele van de game op zijn manier ook wel weer charmant. Het spel wordt hierdoor toegankelijk voor een groter publiek dan wielerfans alleen. Tour de France is een simpel spel dat je snel door hebt, en door de aardige carrièremodus velen wel enige tijd achter hun PS2 zal weten te houden. Voor de echte wielerfans een leuk tussendoortje.
Racen tegen Schumacher
~
Ooit had je op de SEGA Mega Drive het spel Super Monaco GP. Je begon daar in een middelmatig team, en je moest je door het uitdagen van anderen zien te opwerken. Als je dan een goed resultaat wist te scoren kwamen er aanbiedingen van grotere teams. Het carrière-idee in het racegame genre was begonnen. (toegegeven, Spirit of F1 voor de MSX had ook een soort carrière modus). In deze game pakt men het allemaal wat grootser aan. Nu begin je ook als een nobody, en moet je elk jaar vechten voor je zitje. Goede resultaten zullen je reputatie doen stijgen, en je kunt je wagen door je verdiende punten ‘upgraden’.
Herkenbaar
Er zijn weinig echt leuke racespellen met zo’n Carrière mode. Het probleem met bijvoorbeeld Gran Turismo is dat je meestal het gevoel hebt in je eentje te spelen. Je tegenstanders hebben geen gezicht, het zijn gewoon wagentje A en Wagentje B die je zo snel mogelijk moet verslaan. In F1 Career Challenge daag je meteen bekende F1 gezichten zoals Jean Alesi en Michael Schumacher uit, en daarmee is deze game direct een stapje voor op de concurrentie.
Moeilijk
~
Conclusie
Het spel ziet er prima uit, en de sfeer van de F1 komt goed naar voren. Jammer genoeg zitten er ook een paar bugs in het spel. Een paar keer bleven de muziek of de SFX hangen, en dat is uiterst irritant. Het gebeurde zelfs dat ik een paar keer met een ouderwetse vastloper te maken kreeg. Gelukkig gebeurde dit in de optiemenu’s en niet tijdens de race. Maar dit soort zaken ogen wel een tikkeltje slordig, en van EA zijn we wel iets meer gewend.
F1CC is een spel dat voor de ware F1-liefhebber eindelijk iets nieuws brengt: een geslaagde carrièremodus. Daar staat tegen over dat je echt een behoorlijke doorzetter moet zijn om van dit spel te kunnen genieten. Als je eenmaal je superlicentie hebt, en aan het racen kan beginnen, dan heb je hier een prima simulatiegame. Fans van een ongecompliceerd potje racen kunnen beter Gran Turismo 3 kopen, of wachten op de GT4. F1CC is een pittige titel om je tanden in te zetten.
Raggen op z’n Nieuwzeelands
Nieuw-Zeeland heeft er sinds kort, na schapenvlees en The Lord of the Rings, een nieuw exportartikel bij: The Datsuns, de band die de beste rock ’n roll van het zuidelijk halfrond speelt. Vorige week stond de band voor de tweede keer binnen een kalenderjaar in Vera. Ik weet niet hoe dat vorige concert was, maar het moet wel erg vreemd lopen wil afgelopen donderdagavond niet heel erg hoog in de jaarlijkse Vera-poll eindigen.
~
Hoewel de band vanaf het begin geplaagd werd door technische fouten (op een gegeven moment hield zanger/bassist Dolf zijn rommelende gitaar omhoog met de – Nederlandse – woorden “Dit is waardeloos!”), speelden de vier Datsuns zo gedreven dat het intensiteitsniveau zelfs nog uitsteeg boven het drie uur durende, inmiddels klassiek geworden, optreden dat The Oblivians ergens in het midden van de jaren 90 in Vera gaven. Hoewel ik vanuit mijn pole position bij het podium niet het hele publiek kon overzien, had ik het gevoel dat de hele zaal rond de tweede toegift kolkte.
Explosief
~
Bastards
Na de eerste toegift, die Dolf afsloot door zijn gitaar weg te smijten, de microfoon rond te zwaaien en hard op het podium te laten landen, waarna roadie Mick (dankzij zijn kordate optreden met kabels en gaffertape de held van de avond) de bas overnam en met de band meespeelde, duurde het even voordat The Datsuns opnieuw het podium opkwamen. “Er zijn drie redenen,” zei Dolf, dit keer in het Engels, “waarom we nog twee nummers voor jullie spelen. Ten eerste willen jullie vast nog wel een paar liedjes horen.” Gejuich. “Ten tweede willen we ons verontschuldigen voor de technische problemen van vanavond, en ten derde: because we’re such self-indulgent bastards!“
The Datsuns
Gezien op donderdag 03 juli 2003 in Vera, GroningenMisschien ook iets voor u
Weinig beweging in ‘The Movement’
Met hun vierde album IV – The Movement blijft de Mo Thugs Family aan de weg timmeren. Deze groep rond bijna alle oude leden van het halverwege jaren ’90 bekende Bone Thugs-N-Harmony, probeert wederom het initiële succes van debuutalbum Family Scriptures uit 1997 te evenaren, maar slaagt daar slechts mondjesmaat in. Het album is met 18 nummers en een speelduur van bijna 73 minuten aan de zeer lange kant. Hierdoor wordt het voor de luisteraar wel erg moeilijk de aandacht bij deze pure old school hiphopplaat te houden.
~
Drijvende kracht achter deze familie uit Cleveland, Ohio, is Layzie Bone. Samen met zijn broer Flesh-N-Bone, zijn vrouw Felecia en verder Krayzie Bone en Wish bone vormt hij de spil van de Mo Thugs Family. De groep bestaat verder uit artiesten, allen uit Cleveland, die onder contract staan bij platenmaatschappij Mo Thugs Records. Zo is dit album dus niet zo maar een plaat waarop de kunsten van een groep zijn vastgelegd, het is ook een middel om de kwaliteiten van veel artiesten uit te dragen. De complete lijst van artiesten omvat naast de eerder genoemden, houdt u vast, E-Mortal Thugs, Skant, Ken Dawg, Thin C, D.J.Skail, Dirty Red (tevens co-producer), Mark Twayne (ook co-producer) en Khujo van de Goodie Mob. Een waar arsenaal aan voornamelijk rappers dus, die van deze plaat een puur op de teksten gericht geheel hebben gemaakt. Doordat er zo veel mensen aan bod komen, blijft er haast geen ruimte over voor beukende beats, aanstekelijke melodielijnen of opzwepende, energieke hiphop.
Laidback
~
Felecia (Lindsey) levert als enige dame een behoorlijke bijdrage aan het album. Ze zingt niet alleen op de nummers Do Your Thang, All Life Long en Who You Gonna Run To, ze schreef ook mee aan de teksten. Who You Gonna Run To is zelfs geheel afkomstig van haar hand. Opmerkelijk is verder het gastoptreden van Snoop Dogg. Deze neef van Layzie Bone levert een bijdrage aan Smokin’ On Information, maar helaas springt dit nummer er ook al niet echt uit. Dead Wrong doet dat in zekere zin wel, puur omdat de tekst nog enige diepere, algemene betekenis heeft.
Has been
Wat er mankeert aan deze plaat, is dat de leden van Bone Thugs-N-Harmony, net als die groep zelf, toch het predikaat ‘has been’ van het publiek hebben gekregen. De laatste platen van de groep, evenals de soloplaten van de individuele leden verkochten zeer slecht. Met de Mo Thugs Family leek dat tij gekeerd. Debuutalbum Family Scriptures behaalde nog de platina status in de V.S., maar daarna ging het toch ook bergafwaarts met het collectief. Dit album zal daar geen verandering in brengen. Het geheel blijft steken in de presentatie van onbekende artiesten, onder het toeziend oog van grote man Layzie Bone. Maar niemand valt op, springt er uit of klinkt origineel. Alleen Felecia trekt wat aandacht, maar dat is ook logisch als enige vrouwenstem tussen de grote hoeveelheid rappers.
Link:
www.mothugsmusic.com
Mo Thugs
Album: IV: The MovementMisschien ook iets voor u
Party/gangstarapper
Hij klinkt als een iets nettere versie van DMX, is al meer dan tien jaar actief als rapper, heeft zijn eigen uitgeverij (Other Peoples Money) en is zeer productief als acteur. Fredro Starr, echte naam Fredro Scruggs, heeft zijn leven ingericht zoals meer hiphopartiesten dat tegenwoordig doen. En zo vindt hiphop allengs de weg in alle facetten van de massa-entertainment en zullen steeds meer ouders zich achter de oren krabben over de muziek waar hun kinderen nu weer naar luisteren.
~
Fredro Starr brak in 1993 door als rapper met zijn neef Sticky Fingaz en Sonee Seeza in de redelijk invloedrijke groep Onyx. Met deze groep bracht hij vier albums uit, terwijl hij in 2001 solo debuteerde met het album Firestarr. Op dat album staat ook de soundtrack van de film Save the Last Dance, waarin Starr een rol speelt. Daarnaast acteerde hij ondermeer in de series NYPD Blue, Law & Order en het in Amerika zeer populaire Moesha. De beste man is dus nogal druk en nu is er dan zijn tweede solo-album Don’t Get Mad, Get Money.
Het album opent nogal rauw; binnen de eerste tien seconden wordt het woord ‘niggah’ al zes keer gebezigd in het nummer Pranksta (heeft 50 Cent niet een nummer met dezelfde titel?). Er wordt een toon gezet van een streetwise gangsta rapper, maar zelf betwijfel ik de streetcredits van Starr. Hij is opgegroeid in Brooklyn en Queens in New York en profileert zich op nummers als Dangerous en Finer Things als een thug die middenin de gangwars met een heel arsenaal aan wapens leeft en de vrouwen voor het oprapen heeft. Maar toch blijft het beeld van de rol die hij speelt als de verloofde van Moesha in de gelijknamige zoetsappige televisieserie op het netvlies branden. LL Cool J zei ooit in een interview dat hij zelfs de personificatie van hiphop is als hij een oud vrouwtje de straat over helpt. En die redenering begrijp ik, maar bij Starr zie ik het gewoonweg niet.
~
Links:
www.fredrostarrmusic.com
Fredro Starr
Album: Don't Get Mad, Get MoneyMisschien ook iets voor u
Hurricane 2003
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers / beeld: Maryanti Tjia 0 SterrenEven geleden blikte ik vooruit naar de zevende editie van het Hurricane festival in het Duitse Scheeßel. Daarbij gaf ik aan dat het vooral in de portemonnee behoorlijk zou schelen om de stap over de grens te maken. Helaas bedroeg de prijs voor een biertje maar liefst 2 euro 50. Hierbij kom ik dan ook terug op mijn eerdere stelling dat Hurricane zoveel goedkoper is, want dit is geenszins het geval. Ook de sanitaire voorzieningen waren lang niet altijd even goed geregeld, om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Er was echter wel heel veel goede muziek.
~
De directie van het festival had zijn best gedaan om de grote festivalnamen van dit moment vast te leggen. Daarvoor werd zelfs een derde dag toegevoegd. Coldplay kon namelijk alleen maar op vrijdag spelen. De band rond zanger Chris Martin deed dat zeer overtuigend. De bijna spastische bewegingen van Martin op het podium werken immer zeer aanstekelijk. Coldplay liet op Hurricane zien waarom zij in een jaar tijd uit zijn gegroeid tot absolute publiekslieveling. Zeer overtuigend.
Thuiswedstrijd
Natuurlijk ging er op de vrijdag nog veel aan Coldplay vooraf. Met name het bizarre Gus Gus viel op. Het altijd ultra-emotionele Starsailor stond wel erg vroeg op het hoofdpodium. Dit soort muziek heeft eigenlijk de avond nodig. Goldfrapp was prachtig, Billy Corgan’s Zwan kwam niet opdagen en het Noorse Röyksopp bewees maar weer eens dat het de beste feestband ter wereld is. De Guano Apes (dit jaar verscheen het album Walkin On A Thin Line) deden een geslaagde poging om het publiek warm te maken voor de eerder genoemde afsluiter van de avond. Een goedgespeelde thuiswedstrijd.
Bebaard
Deze zaterdag begon het programma heel wat eerder. Het publiek werd warmgemaakt met Union Youth en wat later met Good – Lifestyles of the Rich and Famous – Charlotte. Iets later op de dag stond Grandaddy in de tent. De band speelde vooral veel materiaal van het vorige maand verschenen Sumday. Veertig minuten is echter wel heel kort om in de belevingswereld van deze bebaarde, immer met pet getooide mannen terecht te komen. Grandaddy verdient wat meer tijd. Net als Anouk trouwens. Onze trots uit Den Haag was de enige Nederlandse vertegenwoordiging. Zij speelde een strakke show met veel bekende nummers, maar veertig minuten is ook voor haar echt wel te kort.
Schaamteloos
~
De andere grote rockvrouw van deze middag was Skin (ex-Skunk Anansie). Zij komt solo toch een heel stuk minder goed uit de verf als met haar voormalige band. Misschien kwam dit ook wel doordat haar versies van oude Skunk Anansie nummers net iets minder krachtig overkwamen. Met name Weak verloor alle energie in Skin’s nieuwe versie, die trouwens nog stukken beter was dan de schaamteloze versie van Birgit Schuurman voor de film Liever Verliefd.
Oermelig
Het Finse Apocalyptica deed precies wat van een cello-metal combo wordt verwacht. Veel keiharde nummers, zowel van Metallica als eigen repertoire (dit jaar verscheen Reflections). Wel waren de meegekomen zangeres en drummer een beetje overbodig. Apocalyptica is op zijn best met de vier cello’s, hieraan dankt de groep ook zijn bestaansrecht. Wel moet gezegd worden dat de aankondigingen van de nummers zo clichématig-metal zijn, dat het hier en daar wel eens op een gimmick gaat lijken. En laten we de gimmicks maar over laten aan de pretpunkgroep NOFX, die ook deze middag speelde. Fat Mike en de zijnen speelden een oermelige show, natuurlijk uitstekend geschikt voor festivals.
Het hiphopgezelschap The Roots wist behoorlijk te overtuigen op het hoofdpodium, met name hun hit The Seed deed het erg goed. Jammer dat het laatste kwartier werd volgeouwehoerd met solo’s en korte herkenbare deuntjes. Het Duitse Seeed wist in principe niet echt te boeien, wel blijkt dit collectief het wel heel goed te doen in eigen land.
Eigenzinnig
~
De meest mysterieuze act van de avond was ongetwijfeld Björk. Compleet met strijkorkest en waanzinnige kleding betoverde de IJslandse het Duitse publiek. Hoogstaand tot aan het einde, waarbij Björk eigenzinnig als ze is, zonder iets te zeggen van het podium rende, ons allen verbijsterd achterlatend. Massive Attack sloot de zaterdag af, met eenzelfde optreden als op Pinkpop. Ogen dicht en trippen.
Hilarisch
De eerste klapper op zondag begon even na enen. Danko Jones maakt ouderwetse hardrock (album: Born A Lion) en is daar verdomd goed in. Het entertainen gaat hem ook zeer goed af, hier en daar tot aan het hilarische toe. Het Duitse Console (afsplitsing van The Notwist) mocht met zijn prettig dansbare elektronica plaatsnemen op het hoofdpodium, nadat Asian Dub Foundation liet weten later te komen. Niet zo intens als The Notwist, maar zeker de moeite waard. Millencolin, de serieuze variant van NOFX, speelde een degelijke set, niet meer en niet minder.
Centimetersdik kippenvel
~
Het is bekend dat Counting Crows haar depressieve karakter opzij heeft geschoven voor een iets positievere instelling, wat resulteerde in een zeer zomers geluid. Jammer, jammer, jammer. Waar de band rond beroepspessimist, maar briljant tekstschrijver Adam Duritz vroeger voor centimetersdik kippenvel kon zorgen, lijkt de grote emotiemachine nu tot stilstand te zijn gekomen. In principe is dat niet erg, ware het niet dat dit optreden dodelijk saai was. Daar helpt geen Joni Mitchell-cover meer aan.
Entertainer
Karl Hyde van Underworld had er zichtbaar zin in. Een anderhalf uur durende set vormde een prachtige opwarmer voor de hoofdact van de avond: Radiohead. De band rond Thom Yorke bracht een paar weken geleden het prachtige Hail To The Thief uit en liet een groot deel van de gespeelde set uit nieuw materiaal bestaan. Yorke was opvallend goedgehumeurd en ontpopte zich zelfs als een uitstekend entertainer. De band eindigde met twee prachtige toegiften, waarin met name het nieuwe Sail To The Moon een prachtige uitschieter was. Voor zover je bij deze band over uitschieters kan spreken. Wat een duizelingwekkend hoog niveau.
Oké, het was inderdaad allemaal niet zo goedkoop als ik had voorspeld. Het aanbod van bands en artiesten maakte echter een heleboel goed. Hurricane is zeker niet zo’n slecht alternatief voor de Nederlandse festivals. De tijd zal het echter leren.
Link:
www.hurricane.de
Misschien ook iets voor u
Red Dragon
Red Dragon heeft de merkwaardige eer zowel de eerste als de laatste verfilming te zijn van de trilogie boeken die Thomas Harris rond de hoogbegaafde seriemoordenaar Hannibal Lecter schreef. In 1986, lang voor de wereld had gehoord van Clarice Starling, verfilmde Michael Mann het boek al als Manhunter: volgens sommigen een klassieke thriller, terwijl anderen worden afgeschrikt door gedateerde elementen als synthesizers op de soundtrack en veel lichtblauw en wit in kostuums en decors. Na het succes van Anthony Hopkins als Hannibal Lecter in Silence of the Lambs en Hannibal vond producent Dino De Laurentiis het nodig tijd voor een moderne update van het eerste boek.
~
Weinig talent
Een enorm blik kwaliteitsacteurs werd opengetrokken om zelfs de kleinste bijrollen in te vullen en Brett Ratner (Rush Hour 1 en 2) mocht de regie doen. Nu kan er met spelers als Edward Norton, Anthony Hopkins, Harvey Keitel en Ralph Fiennes weinig fout gaan, maar de keuze voor Ratner doet Red Dragon, zeker in vergelijking met de twee (of drie) voorgaande delen, bijna de das om. In de extra’s op deze DVD wordt al griezelig duidelijk dat Ratner over weinig talent beschikt en slecht met zijn acteurs communiceert. Het is tekenend dat Norton hem aan het einde van de opnamen complimenteert om zijn goede humeur, en niet vanwege zijn grote vakmanschap.
Prima opening
~
Rommelig
De extra’s op de tweede DVD uit deze set zijn een vreemd allegaartje. Netjes afgewerkte documentaires met sjieke begintitels staan naast goedkope, rommelig gemonteerde promofilmpjes. En dat terwijl Ratner tijdens de hele opnameperiode is gevolgd door een camerateam. Het resultaat van deze uren materiaal is terug te vinden in de langere documentaire A Director’s Journey (39 minuten) en enkele korte featurettes (o.a. over de make-up, de visuele effecten en de plaats van een van de moorden) die daarmee het meest interessante gedeelte van deze schijf vormen. Het interview met een echte FBI-profiler zou boeiender geweest kunnen zijn als hij niet zo aan de oppervlakte was gebleven en het gesprek met Anthony Hopkins had ook wel veel langer mogen duren.
Fascinerend
~
Iconisch
Met de DVD-release van Red Dragon zijn alle Hopkins-als-Lecter-films nu verkrijgbaar op uitstekend verzorgde special editions. Ook al kan dit eerste deel niet in de schaduw staan van de twee andere films, ze vormen met zijn drieën een mooi eerbetoon aan een van de meest iconische scheppingen uit de moderne literatuur: Hannibal Lecter.
Red Dragon
Regie: Brett RatnerJaar: 2024
Distributeur: Universal
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Yo gangsta rappa!
Rappers, hiphoppers en breakdancers, ze zijn weer helemaal terug. Na de gangoorlogen midden jaren negentig leek het imago van de rappers voor goed besmeurd. Niks geen stoere bad-boys, maar domme moorden en bloedige drive-by shootings vormden het beeld van de rap-scene. Vele rappers hadden er schoon genoeg van, er moest wat aan het imago veranderen.
~
Keepin’it real
EA Big en Def Jam Records zagen mogelijkheden om dit hernieuwde imago verder uit te bouwen. Samen stopten ze de gehele verzameling Def Jam artiesten in een computerspel, en voorzagen ze de game van een behoorlijke soundtrack. Elke vertegenwoordigde artiest levert een originele introductie en overwinningsreeks met eigen stem en stijl. Artiesten die ‘meedoen’ in het spel zijn DMX, Ludacris, Method Man, Redman, NORE, Scarface, Ghostface Killah, Capone, Keith Murray and WC. In het spel schittert ook de Def Jam zangeres Christina Milan én de wereldberoemde DJ Funkmaster Flex.
Imago
~
Grollen, dollen en mollen
Naast 45 figuren bevat de game meer dan tien zeer gedetailleerde underground werelden, direct afkomstig van de plek war rap thuis hoort: de straat. Plekken zoals DMX’s Junkyard en Scarface’s Speakeasy. De vechters beschikken samen over 1500 moves, waaronder verschillende vechttechnieken (achterstevoren trappen, stoten, karate moves, wurggrepen, elleboogstoten, knietjes en veel meer). Alle bewegingen zijn direct afgeleid van de Def Jam artiesten. Verder beschikt de game over een uniek gezondheidssysteem dat gedurende het spel mee verandert met de kracht van de speler. Als de speler bijvoorbeeld goed presteert dan zal zijn kracht toenemen wat kan leiden tot bijzondere moves. Spelers die klop krijgen, zien hun gezondheid en moves minder en zwakker worden.
Conclusie:
~
Kijk hier voor voorproefjes:
Video 1 – Video 2 – Video 3 – Video 4
Trailers
Windows: Trailer 1 –
Trailer 2 –
Trailer 3 –
Real:
Trailer 1
Trailer 2
Trailer 3
Charlie’s Angels: Full Throttle
Luchtige kleding, luchtige films. Volgens de producenten zitten we in de zomer niet te wachten op verrassingen of moeilijke plots. Eye candy moet het zijn. Een film die je eenvoudig kunt vergeten of waar je onder het genot van een witbiertje op het terras nog wat om kunt lachen. En wat is dan makkelijker dan een sequel? Zo worden we deze zomer getrakteerd op Terminator 3, Dumb and Dumberer en American Pie: The Wedding.
~
Charlie’s Angels: Full Throttle is de moeder aller zomer-sequels. Het is letterlijk eye candy: de kleuren spatten van het scherm, stunts zijn Matrix-mooi en de drie dames – Drew Barrymore, Cameron Diaz en Lucy Liu – zullen voor de liefhebbers van het vrouwelijk schoon alleen al een reden zijn om naar de bioscoop te gaan.
Flauwe toespelingen
~
Pornotitel
Het vervolg is nooit zo leuk als de eerste film, is het hardnekkige – en vaak terechte – vooroordeel. Gelukkig zijn de vele schrijvers van Full Throttle niet vies van een beetje zelfspot. “Deel twee moet echt geweldig zijn,” laten ze verschillende mensen zeggen over de nieuwe film van Jason (Matt LeBlanc, Joey uit Friends), het aan/uit-vriendje van Angel Alex (Liu). Jason zelf heeft daar wel een verklaring voor: “Er hebben wel dertien schrijvers aan gewerkt.” En dan is er nog de naam van de film: Full Throttle (vertaald: ‘vol gas’). “Een absolute pornotitel”, aldus Lucy Liu. Nee, van pretenties kun je de film niet beschuldigen: het moet vermaak zijn voor zoveel mogelijk mensen en de makers zijn zich daarvan bewust.
Giechelend
En het werkt. Vooral voor de billen-liefhebber valt er veel te genieten. Maar ook zijn feministische vriendinnetje kan mee: in de wereld van de Angels zijn mannen immers losers die door het eeuwig giechelende trio op charmante wijze in elkaar geslagen worden. Daarbij is het door de vele verwijzingen naar andere films en een rij cameo’s van Bruce Willis tot de Full House-tweeling, van Pink tot Jaclyn Smith (een van de Angels uit de originele tv-serie uit de jaren zeventig) voor jong en oud een feest van herkenning.
Witbier
Wie komt voor een doortimmerd verhaal, interessante dialogen en filosofische overpeinzingen of gewoon een hekel heeft aan giechelende vrouwen, kan beter een “winterfilm” huren of meteen aan het witbier. Maar ook dat kan geen verrassing zijn.
Charlie's Angels: Full Throttle
Regie: McGJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: