~

De voortekenen waren erg goed. Jubelende vrouwenbladen, maar ook positieve recensies in kranten. Kameleon Ewan McGregor (van Young Adam tot Moulin Rouge) en Renée – “You had me with hello” (Jerry Maguire) – Zellweger in de hoofdrollen. Maar belangrijker nog: helemaal in de stijl van de Doris Day-films uit de jaren zestig. De tijd dat overkokende koffie nog dé manier was om seksuele opwinding in beeld te brengen. De tijd dat decors nog gewoon van bordkarton waren.

Technicolor

~

Sokophouder

Ook het camerawerk is aangepast: van de kadrering tot de splitscreen-techniek bij telefoontjes. De grijnzende “man’s man, ladies man, man about town” McGregor en de pruilende Zellweger – allebei met een dikke knipoog naar hun voorgangers Rock Hudson en Doris Day – zijn helemaal op hun plaats in deze omgeving. Hilarisch is bijvoorbeeld de discussie tussen sterreporter Catcher Block (McGregor) en zijn chef (David Hyde Pierce, Niles uit Frasier, hier met extra neuroses) over het nut van de sokophouder na de komst van de kniekous.

Vette moraal

Maar de betovering van Down with Love is te snel uitgewerkt. Het lijkt of de makers zich ook hebben laten verblinden door de felle pastelkleurtjes. Is deze film bijvoorbeeld een hommage of een remake? Voor een hommage is alles te dik besmeerd met een laag ironie. Voor een remake moeten de grappen toch net zo spicy zijn als toen, maar in een standaard studentenkroeg kun je tegenwoordig pikantere seksuele toespelingen horen. Daarbij is ook het verhaal niet goed aangepast aan deze tijdsgeest. Het boek van Novak, waarin vrouwen wordt geleerd hoe je onafhankelijk van een man kunt worden, is heel Sex and the City, maar de vette moraal van het verhaal blijft dat elke vrouw tóch een man nodig heeft om helemaal gelukkig te worden.

Simpel

Misschien kun je Down With Love pas echt op waarde schatten als je de oude Doris Day-films kun dromen en bij elke grap weet waar die vandaan komt. Ik vind alleen dat dit soort verwijzingen een extraatje moeten zijn voor de doorgewinterde filmkijker. Als het film moet dragen, werkt het niet voor het grote publiek waar Down With Love wel degelijk op mikt. Noem me simpel, maar bij een romantische komedie wil ik gewoon na een minuut of honderd met een gelukszalige glimlach de bioscoop verlaten. Dat dát niet het geval was, was de grootste teleurstelling.

~

De eerste zestig minuten van de film laten je denken dat dit wel weer zo’n geijkte film is. Alle standaardingrediënten worden uit de kast gehaald: een afgelegen motel waar de telefoons het niet doen, het regent, onweert en er bevinden zich onbetrouwbare types onder de gasten. Dat gezelschap, dat de nacht in het motel door moet brengen vanwege het noodweer, is overigens een vreemd mengelmoesje: een chauffeur (John Cusack) met een actrice, een pasgetrouwd stel, een gezin met een zwijgzaam jongetje, een hoertje (Amanda Peet) en een rechercheur (Ray Liotta) met een gevangene. Als één van de gasten in stukken gesneden in de wasmachine wordt teruggevonden begint de zoektocht naar de dader. In je hoofd speel je het spelletje “whodunnit” vrolijk mee, want waarom ga je anders naar zo’n type film?

Verrassend

~

Standaard weinig diepgang

Regisseur James Mangold (Cop Land en Heavy) heeft het goed voor elkaar. Oké, het is niet de beste thriller/horrorfilm ooit gemaakt, maar Mangold scoort wel in de categorie verassend met de sterke ontknoping en de spanning die hij opgebouwd heeft. Alhoewel de personages weinig diepgang hebben, zoals ook standaard is in dit soort films, acteren ze wel overtuigend. Vooral Ray Liotta (John Q, Blow, Hannibal) en John Cusack (High Fidelity, Being John Malkovich, Serendipity) passen prima in hun rol.

Onverwacht origineel

Identity; in eerste instantie een standaard horror/thrillerverhaaltje dat vragen oproept als: wie is de koelbloedige moordenaar in het gezelschap en is hun toevallige ontmoeting wel zo toevallig? Uiteindelijk is het een film die je zeker bijblijft als een kippenvelmoment, maar vooral als het op de clou aankomt, een moment van “Nee, dat meen je niet!” Onverwacht origineel dus.

~

Insomnia is de derde film van Christopher Nolan, die eerder lof oogstte met het weinig geziene Following en de megahit Memento. Nolan deed nogal wat wenkbrauwen fronsen toen hij besloot deze film, een remake van de gelijknamige Noorse thriller uit 1997, met steracteurs Pacino, Robin Williams en Hilary Swank te willen maken, maar ook in Insomnia laat hij zien niet tevreden te zijn met een standaard detectiveverhaal; de verschillende lagen (het constante daglicht, de slapeloosheid, de verwrongen moraal van zowel de hoofdpersoon als de moordenaar) houden de film interessant tot aan de iets te standaard onknoping.

Nonlineair

~

Extra’s

Onder het kopje Production Diaries vinden we de rest van de extra’s. 180°: A Conversation with Christopher Nolan and Al Pacino is precies wat de titel al zegt: een onvoorbereid maar zeer interessant gesprek tussen regisseur Nolan en zijn steracteur, over wie hij in het commentaar zegt: “He’s knows more about filmmaking than anyone on the set.” Eyes Wide Open: gaat over een onderwerp dat voor iedereen interessant is, omdat we er allemaal wel eens mee te maken hebben: de wetenschappelijke kant van slapeloosheid. Twee mensen die aan slapeloosheid lijden vertellen over hun ervaringen, en twee deskundigen lichten Dormers toestand in de film toe. De DVD van Insomnia bevat slechts één gesneuvelde scène, die optioneel door Nolan wordt toegelicht. In the Fog bestaat uit video-opnamen van de belangrijke scènes die in dichte mist werden opgenomen, aangevuld met commentaar van Wally Pfister en Nathan Crowley. Day For Night: The Making of Insomnia is een korte featurette die interessanter is dan de speelduur van zeven minten zou doen vermoeden.

Insomnia maakt niet dezelfde indruk die Memento enkele jaren geleden achterliet, maar de film is boeiend genoeg om hem tenminste twee keer te zien (de tweede keer uiteraard met het briljante commentaar van Nolan).