Taking Lives begint sterk. We zijn getuige van de eerste moord van een seriemoordenaar in de dop en dat gaat er lekker bot aan toe. Bij de opening credits valt er vervolgens iets op: die lijken verdacht veel op de opening credits van David Finchers Seven, één van de beste en meest sfeervolle thrillers over een seriemoordenaar ooit gemaakt. Al snel blijkt dat de overeenkomsten hier niet stoppen: het is duidelijk dat de makers hebben geprobeerd eenzelfde duistere, beklemmende sfeer te creëren als in Seven.

Blijven steken

De vraag is of dit is gelukt. Het antwoord is nee. Taking Lives slaat de plank mis en het lukt niet de sfeer uit het meesterwerk van Fincher na te bootsen, hoeveel shots van kapotgeslagen hoofden er ook tegenaan worden gegooid. Dat de sfeer niet verschrikkelijk duister wordt, is vooral te danken aan de wispelturigheid van de makers. De ene keer doen ze er alles aan een beklemmende sfeer te creëren, om vervolgens niet te duister te willen worden en daarom wat lichtere, soms zelfs grappige scènes toe te voegen. Dat is verder geen probleem, maar echt beklemmend wordt de film er niet op. Het lijkt alsof de makers gewoonweg niet zo ver durfden te gaan als Seven, en dus ergens onderweg zijn blijven steken.

Wendingen

Verder is Taking Lives een typische whodunit. In dit genre is het gebruikelijk dat er verschillende verdachten worden geïntroduceerd en vooral dat er lekker veel plotwendingen in voorkomen. Echt veel verdachten zitten er niet in Taking Lives, maar onverwachte wendingen zijn wel volop aanwezig. Alleen jammer dat ze negen van de tien keer nergens op slaan.

Storende gaten

Want ongeveer halverwege gaat Taking Lives echt de mist in. Bij het in elkaar zetten van het script zijn de schrijvers één klein dingetje vergeten: het moet wel geloofwaardig blijven. Dat is in Taking Lives dus niet het geval. De plotwendingen zijn zo verschrikkelijk vergezocht dat ze gewoonweg nergens op slaan en hierdoor al hun geloofwaardigheid verliezen. Bovendien worden er een aantal goedkope pogingen gedaan de kijker op het verkeerde been te zetten: personages doen dingen die uiteindelijk helemaal niet in het verhaal blijken te passen en dit zorgt voor storende gaten in het plot.

Uit de kleren

De cast van Taking Lives doet het aardig. Naast Jolie en Hawke zien we onder andere Kiefer Sutherland. Laat het wel even duidelijk zijn: de ster van 24 is welgeteld minder dan drie minuten in beeld. En helaas voor hem is het geen memorabel optreden zoals dat van Kevin Spacy aan het einde van Seven. Verder goed nieuws voor de mannen onder ons: Jolie gaat in Taking Lives uit de kleren, dus mocht je er behoefte aan hebben…

Wannabe

De makers van Taking Lives hebben helaas iets te veel hun best gedaan om verrassend en schokkend te zijn en zijn hierbij enigszins ontspoord. Begrijp me niet verkeerd: het begin is sterk en ook ik had het einde – in deze vorm – niet zien aankomen. Maar zijn gewoonweg te veel belachelijke plotwendingen, fouten en ongeloofwaardigheden om van de film een goede thriller te maken. Taking Lives is dan ook zeker geen match voor Seven, eerder een zoveelste wannabe.

Natuurlijk kun je van alles verwachten van Quentin Tarantino. Alleen hij zou het in z’n hoofd halen om bijvoorbeeld de blonde hoofdpersoon (Ulma Thurman) in het begin van het tweede deel toch te laten overlijden tijdens een van haar wraakacties. En hij zou het zelfs durven om de legendarische Bill in leven te laten. Maar helaas of gelukkig (het is maar hoe je het bekijkt) blijft het verhaal redelijk voorspelbaar en draait het voornamelijk om de vraag hoe The Bride haar voormalige baas, Bill, om zeep gaat helpen.

En dan kun je op alles voorbereid zijn, maar toch weer verrast worden. Tarantino heeft een bijzonder goed gevoel voor onverwachte momenten, die direct worden aangegrepen om iemand spontaan neer te knallen of er andere dingen mee uit te halen. Maar het meest verrassende van deel twee is dat de film toch een tikje anders is dan je zou verwachten na het eerste deel. Je mist iets en toch is de film bevredigend. Je zou verwachten dat de twee films in dezelfde stijl zijn gemaakt (het zou toch in eerste instantie één film zijn?), maar Tarantino heeft er weer een draai aan gegeven. Waren we bij deel één nog zeer te spreken over de animescenes, nu zijn ze weggelaten. Onbegrijpelijk, want het maakte de film extra bijzonder en jammer genoeg bevat Vol. 2 geen goed alternatief.

Zoetsappig

Aan de andere kant: wat je in deel 1 miste, maakt deel 2 goed. Tarantino neemt rustig de tijd om het verhaal en de personages uit te werken. De film krijgt diepgang – niet dat je die persé nodig had om Kill Bill een goede film te vinden, maar het voegt wel iets toe. Moorden op de manier waarop Tarantino het in beeld bracht was leuk, maar niet goed genoeg om in een tweede deel te herhalen. Gelukkig heeft hij die balans gevonden, al zullen sommige mensen deel 2 maar sloom en zoetsappig vinden.

Eén ding is zeker: hij heeft zijn gevoel voor humor niet verloren. Heerlijk walgelijke zwarte humor. Maar wat eigenlijk nog veel belangrijker is: de muziek! Ook in deze film wordt beeld en muziek weer subliem met elkaar gecombineerd. Geen muziek in deze film zou onmogelijk zijn, de verschillende klanken versterken juist het beeld wat je ziet. Ook aan het beeld is veel aandacht besteed; soms kleur, soms zwart-wit. Het camerawerk is duidelijk naar Tarantino’s hand gezet.

Beste kant

De ijzersterke cast mag er ook zijn: Uma Thurman, Michael Madsen, Daryl Hannah en David Carradine. Eindelijk krijgt Carradine (Bill) de kans om te laten zien wat hij waard is, want in dit deel kan je niet meer om hem heen. En hoewel de arme meid het nog steeds zwaar te verduren heeft, laat ook Uma Thurman in Vol. 2 haar beste kant zien.

Verpletterende indruk

Ontkennen kun je het niet: Kill Bill, Vol. 2 voelt anders aan en ik vraag me af of het toch niet beter was geweest om te besluiten om de film iets in te korten en er één geheel van te maken. Dit had waarschijnlijk voor meer eenheid gezorgd. Toch zit deel 2 meesterlijk in elkaar met genoeg onverwachte situaties, een perfecte soundtrack en goede dialogen. Misschien laat de film niet de verpletterende indruk achter waar je op gehoopt had na het zien van deel 1, maar toch is het een film die je niet mag negeren.

Zoals het een klassieke politiethriller betaamt, lopen er in de film twee verhaallijnen naast elkaar, die steeds dichter samenkomen. De aan de ziekte van Alzheimer lijdende huurmoordenaar Angelo Ledda (Jan Decleir) wordt door een opdrachtgever op pad gestuurd om een aantal vooraanstaande mensen uit Antwerpen uit de weg te ruimen. Wanneer Ledda een in zijn optiek onmogelijke opdracht moet uitvoeren, krijgt hij last van gewetensnood en komt hij in conflict met zijn opdrachtgever. Het is hem dan duidelijk geworden voor welk smerig karwei hij is ingehuurd. In de andere vertelling spelen de rechercheurs van de Belgische gerechtelijke politie Vincke (Koen de Bouw) en Verstuyft (Werner de Smedt) de hoofdrol. Zij onderzoeken de moorden op de Antwerpenaren en proberen een verband te vinden tussen de gebeurtenissen. Hierbij raken zij verwikkeld in een competentiestrijd met de Belgische Rijkswacht over de vraag welke politiedienst het onderzoek leidt. Uiteindelijk komen Vincke en Verstuyft meer te weten over de werkelijke schuldigen van het misbruik van kinderen.

Oppervlakkig

De boodschap die regisseur van Looy met De Zaak Alzheimer lijkt te willen overbrengen, is dat niet altijd het pure speurderswerk van de agenten op straat bepalen of een misdrijf succesvol wordt opgelost. Er zijn kennelijk allerlei hogere machten die, handelend vanuit eigen belang, de oplossing van een delict in de weg kunnen staan. Niet integriteit, eerlijkheid, oprechtheid en rechtvaardigheid zijn bepalend bij de oplossing van een misdaad, maar list en bedrog, competentiestrijd, chantage en ongerechtigheid spelen een voorname rol, zo wil de film duidelijk maken. Helaas worden zowel deze visie als het maatschappelijk uiterst serieuze probleem van kindermisbruik zeer oppervlakkig behandeld in de film en slechts als decor gebruikt, een achtergrond waartegen moord en doodslag in de film plaatsvindt.

Wapengekletter

De nadruk in De Zaak Alzheimer ligt te veel op het nastreven van effect en maakt daardoor een te gestileerde en geforceerde indruk. Er wordt met beeldversnelling gewerkt om de spanning kunstmatig op te voeren, sommige beelden zijn groen en blauw om het geheugenverlies en gevoel van vervreemding van huurmoordenaar Ledda te benadrukken, de muziek is keurig onheilspellend op de juiste momenten en het bloed is te geraffineerd zichtbaar op de lichamen. De personages komen amper tot ontwikkeling en blijven figuranten in een spel van actie en veel wapengekletter. De film mist rauwheid en echtheid. En de klasse van een ingenieus plot om daadwerkelijk geloofwaardig over te komen als geslaagde politiethriller.