We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Appel verknipt poëtische Don Quichote tot onbegrijpelijke lappendeken
.
De Don Quichote (1605-1615) van de Spanjaard Miguel de Cervantes is in de loop der eeuwen geregeld uitgeroepen tot het beste boek aller tijden. Dat zal wel komen doordat het verhaal over de -zijn idealen najagende dolende- ridder, die balanceert op de grens van wijsheid en waanzin nog altijd erg aanspreekt. Vlecht daar het hunkeren naar een onbereikbare, geïdealiseerde geliefde doorheen en romantische zielen zijn helemaal tevreden. Hedendaagse roadmovies als Thelma and Louise zijn in feite van hetzelfde genre: een koppel maakt een tocht om onrecht te bestrijden, en ontmoet onderweg figuren die zorgen voor drastische verhaalwendingen.
Geklutst
~
Rotsblokje
De vraag die de toeschouwer zich direct stelt is wat het koppel met relatieproblemen doet in dit ridderverhaal. Blijkbaar vertaalt regisseur Geysen het onvermijdelijk tot elkaar veroordeeld zijn van baas Quichote en schildknecht Sancho naar verstikkende en vastgelopen relaties tussen mannen en vrouwen, die niet met en niet zonder elkaar kunnen. In elk geval zit het aan elkaar vastklevende koppel al zo lang op zijn rotsblokje, dat het stof op hun hoofden is neergedaald. Ze maken elkaar in wezen puur ongelukkig, maar er is desondanks een zware fysieke worsteling voor nodig om van elkaar los te geraken.
Ranzige seks
Verder sjouwt er nu en dan ook nog een heroïnehoer over het toneel, al dan niet vergezeld van een mannelijke collega in travestie. De hoer is de hedendaagse vertaling van Dulcinea, de denkbeeldige, geïdealiseerde geliefde van Quichote, die volgens hem een prinses is. De hoeren brengen ranzige seksscènes in het verhaal, en maken zo het ontspoorde koppel op hun rotsje definitief van streek.
Klinkende juweeltjes
~
Don Quichote is tot en met 28 mei 2005 te zien in het Appeltheater in Den Haag.
Don Quichote (Toneelgroep De Appel)
Artiest: Toneelgroep De AppelGezien op zaterdag 02 april 2005 in Appeltheater, Den Haag
Misschien ook iets voor u
De jonge honden blijken de koningen van de popmuziek
Al maanden luistert de grootste sensatie van de hedendaagse popmuziek naar de naam Bloc Party. Sinds het einde van 2004, toen de Bloc Party EP verscheen, zijn de verwachtingen hooggespannen. Ze zouden wel eens de Franz Ferdinand van 2005 kunnen worden. Niet zo vreemd want Banquet, het titelnummer van de EP, dreigde veel te beloven. Het resultaat was dat de jonge Britten met een zware last op de schouders liepen. Nu is er de langspeler Silent Alarm, en geloof de sensatie. Het is geen slap handje of een grote dosis los zand, het is fel, gedreven en energiek, maar bovenal een geweldige plaat om naar te luisteren.
~
Pareltjes
Dat heftige begint meteen bij Like Eating Glass, wanneer na wat sferisch gitaargegil de drums met veel bombarie ten tonele komen, lijkt het alsof de pompende basstoten het nummer binnen de lijnen moet houden. Het is alsof het jachtseizoen geopend is en het is afwachten wat er komen gaat. Ook in Helicopter neemt de band nauwelijks tempo terug. Het wat meer naar funk neigende Positive Tension doet het wat rustiger aan, maar is verre van slobberig. Maar wie denkt dat het alleen maar rapheid troef is, moet eens naar de rustige pareltjes luisteren. This Modern Love is hier een goed voorbeeld van en is net als Blue Light een schitterende en spannende popsong. Toch moeten ze, net als het Boards of Canada-achtige Compliments en de daaropvolgende en evenzo sferische ‘hidden track’ het qua schoonheid afleggen tegen So Here We Are.
Toekomstbeeld is helder
Met de krachtige nummers als The Pioneers, Like Eating Glass en Banquet kent Silent Alarm vele hoogtepunten, waardoor de link met Franz Ferdinand’s titelloze succesplaat snel kan worden gelegd. Het Schotse voorbeeld heeft meer hitpotentie dan Bloc Party, maar met Silent Alarm ligt er een mooie weg open. Op dit moment worden ze gezien als de koningen van de popmuziek en de band wist het zelf al een tijdje, want in Positive Tension kondigt zanger Okereke de toekomst van de band aan: “Something glorious is about to happen” en “I’m gonna make it happen”. Wie dat gaat ontkennen, moet heel vroeg opstaan.
Bloc Party
Album: Silent AlarmMisschien ook iets voor u
Een onweerstaanbare trip
Sommige Zweedse bands doen hard hun best aan de gloriedagen van de rockmuziek te refereren. Dungen klinkt, schijnbaar moeiteloos, alsof de band werkelijk uit een tijdperk van 35 jaar geleden stamt. Een meesterlijk album van een begaafd muzikant.
De doorzichtige, warme sound, vol razende drums, orgeltjes, overstuurd gierende gitaren, een fröbelende basgitaar, een mellotron en zelfs een dwarsfluit- je waant je in een parallel universum waar de tijd stil gestaan heeft. De jonge twintiger Gustav Ejstes, het brein achter éénmansproject Dungen, maakte vrijwel het gehele album op eigen houtje, en creëert met deze cd een wonderbaarlijk muzikaal spectrum. Zijn virtuoze psychedelica fungeert als ruggengraat voor onweerstaanbaar vrolijke popliedjes, zware melancholiek (het slotnummer), en alles wat zich daartussen bevindt, inclusief speelse, instrumentale jazz-uistapjes. Enkele gastmuzikanten (Fredrik Björling drumt op een paar tracks en klinkt als een nieuwe Keith Moon) voegen expertise toe met saxofoons, gitaar en achtergrondzang.
Enthousiasme
~
Naïef
Minder geslaagde elementen zijn de beperktheid van Ejstes’ nasale zang, de opzettelijk naïeve teksten (overigens allemaal in het Zweeds), het stuurloze gefröbel in Lejonet & kulan, en mogelijk de lengte van het album. Een plaat uit de jaren zestig of zeventig zou al gauw tien minuten korter hebben geduurd, en het ontbreken van een opvullingstrack als bovenstaande zou wellicht een nog sterker geheel opgeleverd hebben. Minieme kanttekeningen bij een zeldzaam sterk album, dat met de allerhoogste maatstaven beoordeeld dient te worden.
Dungen
Album: Ta Det LugntLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Experiment met klassieke pop
De eerste plaat van I Am Kloot, Natural History, werd meteen in het hokje van de op dat moment populaire “New Acoustic Movement” gestopt. Onder deze stroming vielen bandjes die lieflijke liedjes speelden op voornamelijk akoestische instrumenten. Op hun tweede plaat I Am Kloot was daar weinig meer van over. De band blonk hierop uit in sterke popliedjes in de Britse traditie die naadloos aansloot op de late Britpop van een band als Ocean Colour Scene: melancholiek, maar toch stevig. Behalve dat bijna alle liedjes nog wel op een akoestische gitaar worden gespeeld is er niks aan I Am Kloot dat herinnert aan de stijl waar Belle & Sebastian en Kings of Convenience populair mee zijn geworden. Nieuweling Gods And Monsters borduurt juist voort op het tweede album.
~
Jazeker!
Het titelnummer doet bijvoorbeeld door een vrolijk orgeltje meteen denken aan de ska van The Specials. An Ordinary Girl valt juist op door vreemde tempowisselingen die je eerder bij bands als Muse en Placebo zou verwachten. Als je het geheel bekijkt dan bevat Gods And Monsters een mix van folk, meer jazzy liedjes (Strange Without You) en melodieuze pop zoals die alleen in het Verenigd Koninkrijk gemaakt wordt. De vraag “Is dit een goede plaat?” kan alleen maar worden beantwoord met een stellig “Jazeker!”.
Vakmanschap
De vraag of het ook een betere plaat is dan de eerdere platen van I Am Kloot is moeilijk te beoordelen. Dat is vooral een kwestie van smaak. De liedjes op voorganger I Am Kloot zijn pakkender dan de liedjes op dit nieuwe album, maar Gods And Monsters is gevarieerder en minder standaard dan zijn voorganger. Dat is het album zeker ook als veel van de gitaarpop die de afgelopen jaren het Kanaal is overgestoken en die beter verkocht op het Europese vaste land dan I Am Kloot. Eén ding typeert al het werk van I Am Kloot en dat is vakmanschap. De platen zijn goed ingespeeld en gezongen en live is de band net zo sterk. Reden om Gods And Monsters een luisterbeurt te gunnen en de band binnenkort live in Nederland te gaan bewonderen.
Live:
13 mei – Vera, Groningen
14 mei – Melkweg, Amsterdam
15 mei – Nighttown, Rotterdam
I Am Kloot
Album: Gods and MonstersLink: Officiele website
Misschien ook iets voor u
Vol verwachting klopt ons hart
“This is one of the most accomplished, powerful and entertaining hard rock bands ever’ prijkt op de hoes van de nieuwe Queens of The Stone Age cd. Wie ze ooit live aan het werk heeft gezien zal het beamen. De vraag die op ieders lippen brandt is echter wat er van QOTSA over is na het vertrek van meesterdrummer Dave Grohl en geniale gek-bassist Nick Oliveri. Zal Lullabies to Paralyze de uitbundig bejubelde voorganger Songs for the Deaf weten te evenaren, het album dat door de critici meteen maar werd gebombardeerd tot blauwdruk voor de 21ste eeuwse rock? Ik hou mijn adem in.
~
The Music
Voor wie gehoopt had dat QOTSA op Lullabies to Paralyze de spartaanse lijn van zijn voorganger zou doortrekken, wacht een teleurstelling. Wie daarentegen verder kijkt dan Songs for the Deaf (beslist doen!) ziet echo’s opdoemen van het uit 2000 afkomstige R en het titelloze debuut (1998). Waarschijnlijk schop ik nu tegen het zere been van een groot aantal collegae, maar stiekem vind ik de psychedelische jaren 70 rock van R en de stoner van het debuut interessanter dan rechttoerechtaan rocker Songs for the Deaf. De razernij van zijn voorganger lijkt op Lullabies to Paralyze definitief verdwenen. Daarvoor in de plaats de meligheid van R (incl. triangel). De toppers dit maal In My head, Little Sister, I never Came,In The Wolf en bonustrack Like a drug. Homme heeft klaarblijkelijk inspiratie geput uit het muzikale idioom van zijn Eagles of Death Metal collega Tim VanHamel, want in Skin on Skin hoor je duidelijk de Millionaire sound terug (wanneer komt DAT nieuwe album nou eens uit?), The blood is love is ouderwetse stoner en bij de drums van Broken Box zie ik in gedachten The Dandy Warhols voor me. Aangezien Lullabies to Paralyze beduidend meer overeenkomsten vertoont met de eerste twee QOTSA cd’s, is het lullig om te spreken van een slap aftreksel van Songs for the Deaf. Queens of the Stone Age is still alive!
Queens of The Stone Age
Album: Lullabies to ParalyzePrijs: Universal
Misschien ook iets voor u
Frontyards and Backyards
.
. In het Stedelijk Museum Bureau Amsterdam is op dit moment haar solotentoonstelling Frontyards and Backyards te zien. De tentoonstelling bestaat uit twee videowerken met als onderwerp ‘gestremde mobiliteit’. De kunstenares ging daarvoor met haar 16 mm camera op zoek naar knelpunten in de openbare ruimte.
Onderwerp
~
Voor Grossraum filmde Lonnie van Brummelen de grensovergang Hrbenne tussen Polen en de Oekraïne en Ceuta, een Spaanse enclave in het noorden van Marokko. We zien eindeloze rijen auto’s die de Pools-Oekraïense grensposten willen passeren. In Ceuta nemen mensen naast de officiële grensovergang alternatieve routes en is te zien hoe men grote blauwe pakketten over metershoge prikkeldraadversperringen werpt.
Avant-garde, non avant-garde
Het menselijk improvisatievermogen is een interessant onderwerp, het lijkt in directe verbinding te staan met de wortels van de moderne kunst. De historische avant-garde richtte zich vanaf 1850 niet meer op het kopiëren van de werkelijkheid, als wel op zaken als originaliteit en het afwijken van de starre academische traditie. Het was een vlucht uit het benauwende kunstcircuit met haar traditionele ‘Salons’.
De mensen in de films van Van Brummelen lijken symbool te staan voor deze traditionele strijd tussen vernieuwende en traditionele wegen. Aan de andere kant, het zijn niet de mensen die vernieuwing in het landschap forceren, het zijn de overheden met hun bepalingen waarop de mensen anticiperen. Door dit gegeven krijgt de film een complexe gelaagdheid die verzonken lijkt in tegenstrijdigheden.
Traditioneel
~
Spanning
Dat de tweeëntwintig minuten durende film Grossraum nergens gaat vervelen wordt veroorzaakt door de activiteiten die zich in het landschap afspelen. De kunstenares toont ons een manier van kijken en laat tegelijkertijd de effecten zien van politieke maatregelen die verkeer en goederentransport belemmeren of in zijn geheel blokkeren. Dit maakt Grossraum een rijk en knap werk.
Verveling
De methoden van in- en uitzoomen pastte Lonnie van Brummelen eerder toe in het dertig minuten durende videowerk Obstructies uit 2003. Hier worden de paden van de mensen onder de loep genomen op plaatsen waar de straat ligt opengebroken. Ook in dit werk wordt er steeds van shot gewisseld. Op het ene moment zien we een auto, tram of persoon stilstaan of lastige manoeuvres uithalen, op het andere moment zien we de oorzaak hiervan. Obstructies leert ons net als Grossraum op een andere manier kijken naar de dingen om ons heen doordat individuele verschijnselen in een groter verband worden getoond. Echter, in Obstructies mist men toch de spanning die in Grossraum wel aanwezig is. De film is minder verklarend in de details en lijkt meer een onderzoek naar de juiste manier van kijken en filmen. Het lijkt een eerste, prille, stap richting Grossraum. Obstructies bestaat uit vier delen waarin steeds hetzelfde trucje wordt herhaald, waardoor het werk halverwege toch echt begint te vervelen.
Lonnie van Brummelen - Een lust voor het oog en een saaie optelsom
Gezien in: Stedelijk Museum Bureau Amsterdam, AmsterdamNog te zien tot: zondag 01 mei 2005
Misschien ook iets voor u
Lach overheerst in grote chaos
.
~
Halsbrekende toeren
Maar het blijft niet bij zang. In korte en snelle sketches laten de Ashton Brothers zien wat ze allemaal in huis hebben. Zo halen ze halsbrekende toeren uit op vier meter hoogte, als in een scène een ober zijn klant een biertje komt brengen. Daarmee tonen de ‘broers’ hun acrobatische kunsten, maar de show wordt toch voornamelijk overheerst door de lach. Zelden heb ik een zaal zo tot uitbarsting horen komen als bij de Ashton Brothers. Zo beeldt Gunneweg op voortreffelijke wijze een robot uit, die alleen reageert op de geluidjes die uit zijn accuboormachine komen. Dit werkt uitermate komisch. Ook zien we even de wezentjes met de aanstekende lach terug uit de eerste voorstelling, waarbij de jongens hun zwarte shirt over het hoofd trekken en als totaal gefreakte typetjes over het toneel schieten.
Mini en Maxi
Na hun eerste voorstelling werd de vergelijking gemaakt met de grote voorbeelden van de ‘broers’, Mini en Maxi. En dat is niets teveel gezegd! Ook in hun tweede theatershow laten de Ashton Brothers zien prachtige variété te kunnen maken. Daarbij maken de heren zeker ook progressie. De acts in Ballyhoo zijn qua techniek een stuk ingewikkelder dan in De Tragiek door het Onderman. Kortom, de critici die de Ashton Brothers in 2003 de British American Tobacco Prijs gaven voor aanstormend talent, hebben het niet bij het verkeerde eind gehad.
Internationaal
In vergelijking met Tragiek van de Onderman, waarbij het thema “je buitengesloten voelen” sterk naar voren komt, is er in Ballyhoo niet echt een rode draad te vinden. Misschien is de voorstelling daarom minder hecht. Maar heel erg is dit niet, omdat je continu vermaakt en ontroerd wordt door de heren en een fantastische avond hebt. Wellicht ligt het centrale thema wel in het wereldse beeld dat de Brothers laten zien. Geen enkele werelddeel lijkt ondervertegenwoordigd: we zien een Argentijnse dans, Afrikaanse dodenzang en de openingscène zou je aan de oorlog in Irak kunnen koppelen. Misschien willen de vier ‘broers’ hiermee wel laten zien, dat ze klaar zijn voor een internationale doorbraak. Reisjes naar Marokko en Schotland staan op de planning. Een begin van iets moois? Bij mij is daar geen twijfel over. Helaas betekent dit wel dat ze in de toekomst minder in de Nederlandse schouwburgen te zien zijn…
De Ashton Brothers toeren nog tot en met 11 juni door Nederland met Ballyhoo.
Ballyhoo (Ashton Brothers)
Artiest: Ashton BrothersGezien op donderdag 24 maart 2005 in Stadsschouwburg, Groningen
Misschien ook iets voor u
De veertig voorbij
Af en toe hoor je een actrice het weer eens beamen: als vrouw is het moeilijk om boven je veertigste aan het werk te blijven. Er zijn maar weinig rollen te vergeven in het schijnbaar onbekende niemandsland tussen de jonge en de oude vrouw. Actrice en scenarioschrijfster Joan Nederlof, de magische leeftijd genaderd, zorgde maar vast voor zichzelf en schreef Brünnhilde 40+. Ze speelt daarin ook de hoofdrol en werkt, net als tien jaar geleden toen ze in Lost in Hotel Paradise een dertiger portretteerde, opnieuw samen met Marcel Musters en regisseur Alix Adams.
~
Persoonlijk
Haar innerlijke strijd krijgt een gezicht door middel van verschillende personages, die Nederlof met haar energieke, fysieke spel allemaal moeiteloos gestalte geeft. Hoewel deze personages soms grotesk en komisch zijn, blijven ze overtuigen en tot nadenken stemmen. Een hartverscheurende, schreeuwende zwaan bijvoorbeeld, wanhopig dansend met bebloede spitzen aan haar voeten, maakt dat je je afvraagt waarom je stervende zwanen eigenlijk doorgaans zo smetteloos, geruisloos en jong voorgeschoteld krijgt. Je voelt dat deze figuren, ondanks de absurdistische uitvergroting -een bekend gegeven in de Mug producties-, toch heel persoonlijk zijn.
Goedheid zelve
Marcel Musters speelt Bibi’s Personal Assistent Josje. Behulpzaam en teder blijft hij tussen de gedaanteverwisselingen en de bedrijven door onvermoeibaar voor de veeleisende Bibi klaar staan met aspirines, poederdons, luisterend oor en goede raad. Musters maakt vakkundig met veel liefde op een fijnzinnige manier van de tuttende homo de goedheid zelve, herkenbaar, komisch en ontroerend tegelijk. De twee spelers werken perfect samen en zijn met veel oog voor detail geregisseerd. Ook in het heetst van de strijd blijft de vriendschap tussen de twee tegenpolen Bibi en Josje dan ook staan als een rots in de branding: mooi, geloofwaardig en echt.
Strijd
De strijd tegen alle vragen en plagen moet echter worden gestreden tot het bittere eind. De mens, aldus de geciteerde filosoof Schopenhauer, wordt gedreven door zijn primitieve, haast dierlijke wil. Er is dan ook veel bont, haar, lichaam en bloed in het geraffineerde toneelbeeld van Paul Perry en Marjolijn Rosendaal. Maar de mens, zo leert het bijbelse boek Job, kan ook ondanks alles kiezen voor het geloof en de hoop. ‘Ik ben vrij’ staat er op het goud in het decor geschreven. Wat te kiezen? De verassende afloop van de voorstelling laat veel open en tart elke beschrijving.
Spel
Want de dingen zijn niet altijd wat ze lijken bij de Mugmetdegoudentand. Het laatste beeld dat oprijst is een wel heel vrije vertaling van de androgyne walkure (een prachtige foto van van Lamsweerde en Matadin) die je van tevoren indringend op de affiches in zwart-wit tegemoet heeft gekeken. Overigens geen portret van Nederlof, maar van regisseur Adams, in haar rol van Lee in de voorstelling Nu(e) uit 2003. Wie is Brünnhilde? Wie is wat? Wat is echt en waar begint het spel? Er is heel veel te ontdekken in deze sterke, komische en ontroerende voorstelling. Nu maar hopen dat we over tien jaar ook een vijftigjarige vrouw mogen gaan zien.
Brünnhilde 40+ is nog te zien tot en met 28 mei 2005.
Brünnhilde 40+ (Mugmetdegoudentand)
Artiest: MugmetdegoudentandGezien op zaterdag 26 maart 2005 in de Toneelschuur, Haarlem
Misschien ook iets voor u
Travolta en Thurman opnieuw in dansvloerduet
.
~
Lust
Travolta en Thurman zijn eerder samen te zien geweest in Pulp Fiction. Een van de mooiste scènes uit deze film van Quentin Tarantino was de dansscène, waarin Travolta en Thurman macht, seks, verleiding, lust en geilheid in twee minuten rockmuziek van Chuck Berry stopten. Be Cool is kijken naar een verhaal zonder grote verrassingen, lachen om een serie komische bijrollen en cameo’s en hopen op een dansscène. Be Cool is wachten op en uiteindelijk kijken naar Travolta en Thurman op de dansvloer.
Cash
~
Aerosmith
Uiteindelijk draait het allemaal om de vocale talenten van Linda Moon, een rol van Christina Milian. Ze wordt door Palmer bevrijdt van een wurgend contract met Vaughn, maakt opnames en krijgt een gastoptreden bij Aerosmith. En dan sprankelt Be Cool opnieuw. Travolta en Aerosmith zanger Steven Tyler nemen het tegen elkaar op en deze strijd in ‘cool’ zijn eindigt onbeslist. Tyler gunt het beginnende zangeresje Linda Moon (Milian) het podium, de schijnwerpers en doet dat op charmante wijze.
Commercie
Be Cool is een onderhoudende film met veel leuke momenten. Be Cool is kijken naar een sequel, terwijl er in de film een sequel van een niet bestaande film (Get Lost) niét wordt gemaakt. Regisseur F. Gary Gray ruimt verder veel tijd in voor de muziek. Nummers van Black Eyed Peas en Linda Moon zijn in zijn geheel in de film opgenomen. Dit komt het tempo in de film niet in alle gevallen ten goede. Met ervaren spelers als Travolta, Thurman, Keitel en DeVito is elke muzikale pauze echter moeiteloos overbrugbaar. Be Cool is een film met een voorspelbaar verhaal, goed geacteerde rollen, humor en te veel muziek. Be Cool is een film waar de ervaring en vooral de commercialiteit vanaf druipt. En daar is voor twee uur amusement niets mis mee.
Be Cool
Regie: F. Gary GrayJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Cinematografische geschiedenis prachtig bewaard
In het Filmmuseum aan de rand van het Vondelpark werd op 21 maart 2005 een DVD box gepresenteerd. Het complete oeuvre van filmmaker Adriaan Ditvoorst is door Total Film Entertainment op DVD gezet. Korte films uit de jaren 1965 tot 1972 en de films Paranoia (1967), Flanagan (1975), De Mantel Der Liefde (1978) en De Witte Waan (1983) zijn uit de geschiedenis teruggehaald en op deze manier voor de toekomst bewaard gebleven. De box bevat verder de documentaire De Domeinen DITVOORST van Thom Hoffman en een interactieve DVD met de titel DITVOORST, solitary genius. Het bijgevoegde boekje Morgenster bevat een korte, door Hoffman, geschreven biografie. Het totale resultaat is een prachtige box van een belangrijk Nederlandse filmmaker, die persoonlijke films maakte. Ditvoorst was een eigenzinnig en bijzonder regisseur, die niet vergeten mag worden.
Rushes 1983
~
De korte films Ik Kom Wat later Naar Madra en De Val werden in het filmmuseum gedraaid. Eerst genoemde is de debuutfilm van Ditvoorst. Hij won er diverse prijzen mee op internationale festivals en kreeg erkenning en bijval van regisseurs als Jean-Luc Godard en Bernardo Bertolucci. De Val is de verfilming van het verhaal de Franse schrijver Albert Camus en Ditvoorst deed dit op een persoonlijke manier.
Vier lange producties
~
‘Bon ton’
Door het samenstellen van de box zijn de films van Ditvoorst, is diens hele oeuvre met begeleidende documentaire en boekje voor het grote publiek bereikbaar. Ditvoorst is zo’n regisseur die heel af en toe aan bod komt in de kleine uurtjes van verloren televisieavonden. Het is ‘bon ton’ om zijn naam te kunnen laten vallen en wat van zijn titels te kunnen noemen Bij het bekijken van deze box wordt pas echt duidelijk hoe belangrijk Ditvoorst is geweest voor de Nederlandse film. Eigenzinnig, eigenwijs, op een eigen wijze en vaak onberekenbaar. Ditvoorst belichaamt die essentiële onderdelen van kunst in het algemeen en cinematografie in het bijzonder. Koppers en Hoffman hebben drie jaar hard gewerkt met een prachtige box als resultaat.
Ditvoorst, het complete oeuvre
Regie: Adriaan DitvoorstJaar: 2024
Distributeur: Total Film Home Entertainment
Misschien ook iets voor u