Tegen dit vergeten heeft Heere Heeresma (1932) Een jongen uit plan zuid ’38-’43 geschreven, het eerste deel van zijn tweedelige jeugdherinneringen. In de jaren zestig had hij dit project reeds aangekondigd, maar al die tijd kon hij de goede vorm niet vinden. Precies zestig jaar na het einde van de oorlog verschijnt het nu alsnog, alsof het zo was voorbestemd. Met als motto:

In de Babylonische talmoed wordt opgemerkt dat de mens twee keer sterft. Eerst gaat hij dood en dan raakt hij vergeten. Uit verzet werd dit boek geschreven.

~

Bezet Amsterdam

Ondanks het strijdvaardige motto is het boekje geen pamflet geworden. Gelukkig maar, want een pamflet helpt niet tegen het vergeten, versnelt het allicht alleen maar. Wat wel helpt is een oude, verloren gegane wereld weer opnieuw tot leven roepen. Dat is dan ook precies wat Heeresma doet. Met zijn fijnzinnige en beeldende impressies van bezet Amsterdam weet hij met grote nauwkeurigheid een heel tijdperk terug te roepen. Hoewel niet alles terug te halen is.

Zachtjes praat ik op hem in, maar hoe ik nu ook luister, ik hoor mijn woorden van toen niet meer. Ze moeten buiten bereik ergens rond zweven, want verloren gaan ze niet. ‘Zet een wachter voor je lippen,’ had mijn vader gezegd, ‘want alles wordt teruggeroepen.’

Heeresma’s vader is een belangrijk figuur in deze herinneringen. Hij is een man uit een stuk, iemand die de kracht heeft mensen op de been te houden hoe onmogelijk de situatie ook lijkt te zijn.

Omdat het rijmt

Heere, die bij het uitbreken van de oorlog acht jaar is, moet een zeer goede band met zijn vader gehad hebben. Ze gaan in Een jongen uit plan zuid bijna kameraadschappelijk met elkaar om en voelen elkaar als vanzelfsprekend aan. Heeres vader was een godsdienstleraar met eigenzinnige, antidogmatische opvattingen over het geloof. Hij wist drommels goed wat er aan de hand was, maar liet zich niet uit het veld slaan. Hij hielp waar hij kon en op zijn vele tochten door de stad nam hij zijn zoon vaak mee. Beiden hadden een goed oog voor de absurde kanten van de oorlog. “Waarom hangen ze toch overal die bordjes op met ‘Verboden voor joden’?,” vraagt Heere op een keer aan zijn vader. “‘Omdat het rijmt,’ zegt hij en we lachen even hartelijk. We begrijpen elkaar weer eens uitstekend.” Eerder heeft Heeresma al beschreven hoe de joden bij elkaar kwamen op een verborgen stuk grasveld dat door de moffen over het hoofd was gezien en waar wonder boven wonder geen bordje ‘Verboden voor joden’ stond. Op die plek heerste gezelligheid en konden de joden met gerust hart samenscholen.

Als gewillig vee

~

Heb ik de soldaat gevraagd hoe het was? Hij heeft een gebarsten stem wanneer hij zegt dat het leek of een grote zware kerel met een pikhouweel op een konijntje insloeg.

De oorlog is overal voelbaar maar daar tussendoor gaat het gewone leven gewoon door. Heere ruilt gestolen oorlogsspeelgoed voor foto’s van vliegtuigen. Er worden meisjeshanden vastgehouden, kussen uitgewisseld. Op school is er een bloeiende handel in granaatscherven gaande. Er wordt geknikkerd en gespeeld. Vriendjes komen bij elkaar op bezoek en gelovigen gaan met elkaar in discussie over de rustdag. Tussen hen in bevindt zich ook de jonge Heere Heeresma die alles in zijn geheugen prent om het jaren later aan het papier toe te kunnen vertrouwen, tegen het vergeten in.

Henry Townsend groeit op als slaaf. Na lang sparen en hard werken slaagt zijn vader Augustus er echter in om hem vrij te kopen. Henry gaat, tot grote teleurstelling van zijn ouders, vervolgens zelf ook slaven houden. Aan het eind van zijn leven – het begin van het boek – heeft hij drieëndertig slaven onder zich en meer dan twintig hectare land, “waardoor hij meer aanzien geniet dan vele anderen, zowel blank als zwart, in Manchester County in de staat Virginia.” Voor zijn slaven maakt het niet uit dat ze een zwarte meester hebben in plaats van een blanke, hun onvrijheid is er niet minder om.

Henry had altijd gezegd dat hij een betere meester wilde zijn dan alle blanken die hij ooit gekend had. Hij begreep niet dat het soort wereld dat hij wilde scheppen al ten dode was opgeschreven voordat hij de eerste lettergreep van het woord meester had uitgesproken.

Ambiguïteit

Henry’s dood markeert het einde van een tijdperk. Zijn weduwe Caldonia krijgt een verhouding met een van de slaven en vrijwel onmiddellijk verzwakt haar grip op de plantage. Er verdwijnen slaven. Enkelen van hen weten zelfs de weg naar de vrijheid te vinden. Langzaam maar zeker brokkelt de bekende wereld met haar verouderde zekerheden af. Mensen worstelen met de veranderende verhoudingen. In de roman is dan ook veel aandacht voor de ambiguïteit van de omgangsvormen. Zo probeert de plaatselijke sheriff een zwart slavinnetje, dat hij als huwelijksgeschenk heeft gekregen, op te voeden alsof het zijn eigen dochter is. Waarbij hij echter voortdurend in de gaten moet houden of hij de grenzen van het welvoeglijke niet in het openbaar overschrijdt. Een andere verhaallijn gaat over de in vrijheid gestelde slaaf Augustus. Om hem te sarren pakken ze zijn kostbare vrijlatingpapieren weer net zo snel van hem af.

Wat heb je voor me, Harvey?
Een nikker die niet wist wat hij met zijn vrijheid moest doen. Dacht dat het betekende dat hij vrij was.

Zekerheid zou er pas komen na de beëindiging van de Amerikaanse burgeroorlog in 1865, toen de afschaffing van de slavernij een feit werd. De bekende wereld gaat over de onrustige periode die direct aan die oorlog voorafging.

Overkill

~

Authenticiteit

Na de verschijning van zijn eerste boek in 1992, de korte verhalenbundel Lost in the City, is Jones meer dan tien jaar bezig geweest met het bedenken van alle verwikkelingen uit het vierhonderd pagina’s tellende De bekende wereld. Hoewel de personages geen historische figuren zijn, doet Jones zijn uiterste best om ons dat te laten vergeten. Hele passages van de roman zijn opsommingen van hun levenswandel: waar en wanneer ze aan hun einde komen, welke banen ze hebben en met wie ze trouwen. Om authenticiteit te suggereren onderbouwt de auteur deze fictieve gegevens met citaten uit niet-bestaande universitaire onderzoeken. Hij begint pas met schrijven als hij alles tot in detail in zijn hoofd heeft uitgedacht. Zelfs Manchester County, een plaats in de zuidelijke staat Virginia waar het geheel zich afspeelt, is volledig aan zijn eigen fantasie ontsproten. In eerste instantie had Jones een bestaande locatie willen nemen, maar gaandeweg voelde hij dat hij dan te zeer vast zat aan de feiten. En inderdaad, dat zou geen recht hebben gedaan aan zijn enorme vermogen om te vertellen.

Met Hoe de mummies verdwenen uit Wieuwerd debuteert het schrijversduo Sabine van de Berg en Maarten Meester onder de naam Mimi Meester. Sabine van de Berg publiceerde al eerder twee boeken bij Vassallucci en Maarten Meester werkt als journalist bij onder andere het Algemeen Dagblad. Nu hebben ze dus de handen ineen geslagen en samen een thriller geproduceerd. Een literaire thriller à la Nicci French, met een vleugje Geert Mak, zoals beweerd. Maar laat ik daarover kort zijn. Voor een Nicci French gebeurt er te veel en voor een Geert Mak zit er te weinig geschiedenis in.

Verhaal

Maar eerst wat meer over het verhaal. Een jong gezin (Claudia en Anton) verhuist van Amsterdam naar Friesland. Ze komen in het dorpje Wieuwerd terecht. Helaas voor hen verdwijnen kort daarop de beroemde mummies van Wiewerd uit de kelder van de kerk. Aangezien Claudia en Anton net nieuw zijn in het dorp, worden zij er van verdacht meer van de zaak af te weten. Claudia probeert in alle macht de dorpelingen, de politie, maar ook haar man te overtuigen dat zij niet een gestoorde, overspannen stedeling is. Echt goed slaagt zij daar echter niet in.

Literaire thriller

Het is tegenwoordig erg in om met een literaire thriller te komen. Te pas en te onpas wordt deze stempel op de kaft van een roman gedrukt. Een literaire thriller dient volgens mij, zoals de benaming al aanduidt, zowel literair als thriller te zijn. Vaak echter ontbreekt het aan één van die elementen. Zo heb ik Nicci French nog nooit kunnen betrappen op het schrijven van een thriller. Bij Mimi Meester heb ik ook lange tijd getwijfeld of de term wel de lading dekt. En in dit geval ging het me vooral om de term literair. Zeker in het begin van het boek heb ik hierover mijn twijfels. De romanpersonages komen gekunsteld over, de emotionele ontwikkelingen volgen elkaar te snel op. De opbouw van de karakters gaat me te snel. Schokkerig en onnatuurlijk. Maar gaandeweg het boek wordt het beter. Hoewel ik nog steeds het idee heb dat de auteurs te veel onderwerpen in te weinig bladzijden hebben gepropt. Juist het schrijversduo waaraan het tweetal zich spiegelt bestaat uit meesters in het ellenlang uitrekken van nietszeggende gebeurtenissen. Mimi Meester doet het tegenovergestelde. De gulden middenweg zou mooi geweest zijn.

Mak

~

De meester zelf

Hoewel het boek niet echt lekker op gang komt, raak je toch langzaam benieuwd naar de ontwikkelingen rondom Wieuwerd en de verdwenen mummies. En op het laatst wilde ik het boek niet neerleggen voordat ik wist wie welke rol had gespeeld in de drama’s in het Friese dorpje. Uiteindelijk weet Mimi Meester me toch te boeien én te verrassen. Een niet geringe prestatie na de moeizame start. De potentie is er. Met wat polijsten kan van de ruwe steen Mimi Meester een prachtige diamant worden. Dat er gepolijst moet worden staat echter buiten kijf.
Ondertussen verdiep ik me nog wat in de mummies, Jean de Labadie en Anna Maria van Schuurman. Misschien dat Geert Mak er nog iets over te vertellen heeft.