Lins vertelt over het harde leven in de Braziliaanse favelas, en volgt daarbij vooral straatjongetjes en criminelen. Drugsgebruik, seks, overvallen en veldslagen met de politie of tussen rivaliserende bendes zijn er aan de orde van de dag. Maar ook onzekerheden, verliefdheid, jaloezie, passie, hoop en teleurstelling worden door Lins uitvoerig in beeld gebracht.

Scène uit ‘Cicade de Deus’ van Fernando Mireilles

Al snel wordt duidelijk hoe dicht de auteur bij het leven in de sloppen staat. Zijn beschrijvingen van de wijk maken dat je de warme zon haast voelt en je de smalle straten voor je ziet. Lins geeft de personages namen als Touwtje, Musje, Knappe Zé of Hel, en laat ze snelle dialogen voeren:

“Wie is die slet die daar staat te lachen?”

“Dat ben ik hier, ja! Is het soms verboden te lachen?”
“Papieren, brutale roetmop!”

Op dit punt is de vertaling helaas wat tekortgeschoten. Kreten als “stuk ongeluk”, “lulletje rozewater” en “ammehoela” komen toch wat ongeloofwaardig over uit de mond van de zwaarste criminelen uit de favelas.

Geweldsspiraal

Meer dan het taalgebruik en de stijl is het de inhoud van het boek die overdondert. Lins antropologische achtergrond is hierin duidelijk aanwezig. Hij brengt het leven in de sloppen nauwgezet in kaart: de verhoudingen tussen de verschillende groepen criminelen, maar ook tussen de criminelen en de ‘sukkels’, ofwel de gewone mensen, en de criminelen en de politie.

Scène uit ‘Cicade de Deus’ van Fernando Mireilles

Dit is duidelijk te zien in het laatste deel van het boek, wanneer Jo Kleintje de grote baas wordt van de Stad van God. Hij manipuleert, trekt aan touwtjes, boezemt angst in, en stelt zo de machtsverhoudingen op scherp. Als Knappe Zé zijn positie tart, ontstaat een oorlog tussen twee bendes, en daarmee het meest aangrijpende deel van Stad van God. Zé had zich altijd ver van de criminaliteit gehouden. Maar nadat zijn vriendin verkracht wordt door Kleintje, zien we hem afglijden naar een zelfde gewelddadigheid als die door zijn opponent wordt tentoongespreid. Hij gaat de strijd aan met Jo Kleintje en verzamelt zelf ook een bende rond zich. Lins brengt het machtsspel dat zo ontstaat, geraffineerd in beeld. Maar vooral de zuigende werking van geweld wordt duidelijk: niemand in de favelas ontkomt eraan.

Versnippering

Stad van God is opgebouwd uit drie delen, elk met een andere bandiet als hoofdpersoon. Toch lopen de delen vrijwel naadloos in elkaar over, wat deels veroorzaakt wordt door de aanwezigheid in het eerste deel van de hoofdpersonen uit het tweede en derde deel, maar wat eerst en vooral te danken is aan de favela, de eigenlijke spil van het verhaal. De verschillende hoofdpersonen leveren wel een probleem op: de drie afzonderlijke delen mogen dan wel goed op elkaar aansluiten, een alles omvattende spanningsboog is afwezig, zowel wat betreft het boek als geheel, als de afzonderlijke delen. Het verleent Stad van God een wat versnipperd karakter, dat zich ook manifesteert in de veelheid aan persongaes. Niet een personage krijgt werkelijk gestalte, en dat maakt het niet altijd even gemakkelijk om de vele schietende figuranten, die opeens een grotere rol toebedeeld krijgen, uit elkaar te houden.

Maar ondanks de ontbrekende rode draad blijf je lezen. Het brute geweld fascineert, maar wordt ook begrijpelijk gemaakt. Het boek maakt pijnlijk duidelijk hoe de favelabewoners gevangen zitten in de omstandigheden waarin ze geboren werden, en hoe er niet wordt opgekeken van een moord meer of minder: de dood van een crimineel doet er niet toe – er komt wel weer een volgende die de macht overneemt en de gewelddadige spiraal voortzet.

De bundel, die is uitgegeven ter gelegenheid van het tienjarige bestaan van Passionate Magazine, bevat verhalen van een twaalftal jonge auteurs, onder wie Thomas van Aalten, Rashid Novaire en Steven Verhelst. Hun enkele bladzijden tellende bijdragen bevatten thematisch gezien weinig fraais: de moord op een topsporter, een pedofiele gitaarleraar, misbruik van een straatkrantverkoopster, een uitzichtloos bestaan. Seks, geweld en angst lijken in de bundel haast een drie-eenheid te vormen. Passieloos verwoord, objectief geregistreerd en daardoor akelig realistisch.

~

Sprankje hoop

Gelukkig bevindt zich tussen al die narigheid ook nog een sprankje hoop in de bijdragen van Abdelkader Benali en Tonie Mudde. De opgewekte toon van Benali’s verhaal over een kraambezoek, en de relatie die Mudde tussen vader en dochterlief schetst, stemmen je even gelukkig. Ze stellen je bovendien tijdelijk gerust; het valt allemaal wel mee met de verharding van de maatschappij. Dat geluksgevoel vervaagt overigens direct zodra je met een volgend hoofdstuk in nieuwe misère belandt.

De heftige onderwerpen die in Sub Urban worden aangesneden, haken stilistisch gezien zeer verantwoord in elkaar. Juist doordat de verhalen van de meeste auteurs niet overdadig zijn aangekleed met details, en doordat een dramatische invalshoek taboe is, blijven ze overeind. Het summiere woordgebruik houdt hun werk nagenoeg objectief, waardoor jij je als lezer getuige voelt van het gebeuren. Zeker wanneer dat onaangenaam is, voel je je extra bezwaard dat je van de zijlijn toekijkt en verder leest. Toch weten de auteurs je niet te overtuigen van de stand van zaken binnen de huidige samenleving.

Magere afspiegeling

Het is ook maar de vraag of dat de precieze motivatie van de redactie van Passionate is geweest voor de publicatie van deze verhalenbundel. Erg eenduidig zijn ze er niet over. Het tienjarig bestaan van Passionate als organisatie en blad lijkt niet de enige aanleiding. Het gaat erom ‘schrijverstalent van morgen’ te presenteren. Wat deze nieuwkomers in het literaire veld samenbrengt, wordt echter niet helemaal duidelijk. En waarom juist dit dozijn de hemel gaat bestormen, ook niet. Is het omdat ze bijna allemaal eerder voor Passionate Magazine hebben geschreven? Of delen zij een bepaalde visie?

“Nee”, zeggen de samenstellers van de bundel in hun tamelijk uitgebreide inleiding, “de verhalen zijn niet te rubriceren.” Van een ‘nieuwe literaire beweging’ kan geen sprake zijn. Waarom worden de auteurs in de flaptekst dan wel als ‘de eerste schrijversgeneratie van het derde millenium’ geïntroduceerd? Passionate Magazine heeft de auteurs toch niet voor niets samengezet. Zij delen immers een pessimistische kijk op de wereld, de angst voor terrorisme, natuurrampen en andere gevaren en de gave om al dat naars in slechts enkele pagina’s te verwoorden. Waarom dan toch die angst om hen onder één noemer te plaatsen? Misschien dat ook Passionate de bundel een wat al te magere afspiegeling van de werkelijkheid vindt.

Feit blijft dat ikzelf een wat luchtiger uitgangspunt voor mijn feestbundel had genomen.