Rare spagaat

Sarah (gespeeld door Jennifer Aniston, Rachel uit Friends) zit met haar verloofde in een vliegtuig en reist af naar haar familie in Pasadena, waar haar zusje gaat trouwen. Daar aangekomen beginnen de twijfels: moet zij nou wel trouwen met haar vriendelijke vriend Jeff (Mark Ruffalo) en wat lijkt zij eigenlijk weinig op al haar familieleden. Ze heeft niet veel met hen gemeen, behalve met haar overleden moeder (die ze nog altijd heel erg mist) en haar krasse oma. En dan praat diezelfde oma ook nog haar mond voorbij, waardoor Sarah nog meer gaat twijfelen. Een zoektocht naar haar biologische vader volgt, die warempel Benjamin Braddock blijkt te zijn, jawel het karakter dat Dustin Hoffman in The Graduate voor zijn rekening nam. Even voor de duidelijkheid: Benjamin Braddock is in The Graduate uit 1967 verliefd op een mooi meisje, maar wordt door haar moeder het bed in verleid. We hebben hier dus te maken met een womanizer en Sarah kan hem vanzelfsprekend moeilijk weerstaan. Oh, oh, oh, wat is Sarah in de war als ze haar ‘echte vader’ zoent en zelfs bij hem in bed belandt. Uiteindelijk komt alles natuurlijk weer goed, als alle antwoorden gegeven zijn en er geen twijfels meer bestaan over haar afkomst.

Oma, moeder én dochter

Gebrek aan ambitie kan je deze film niet verwijten, wel een gemis aan goede smaak. De film wordt maar niet grappig of meeslepend. Dat ligt niet aan het talent van regisseur of acteurs; Regisseur Rob Reiner heeft in het (verre) verleden met When Harry Met Sally (1989) al bewezen dat hij als geen ander een geslaagde romantische komedie kan afleveren, en ook de castleden (naast Aniston Kevin Costner en Shirley MacLaine) hebben ieder meerdere steengoede films op hun naam staan. Het verhaal is gewoon té vergezocht. Halverwege de film stuiten we op een bizarre kronkel: Kevin Costner, die de zogenaamde vader van Sarah speelt, blijkt het dus met oma, moeder (volgens The Graduate) én met dochter te hebben gedaan, ZIJN EIGEN DOCHTER!!! Och, wat een smakelijke incest! Schijnbaar bedoeld om de kijker te choqueren, maar het deed mij eerlijk gezegd niets.

Spagaat

Aan de begintitels was al te merken dat we deze film met een korrel zout moeten nemen. Dat is echter moeilijk als de acteurs elke vorm van ironie in hun spel missen. Zo vormt een film als deze een hele lange zit en ontstaat irritatie: de prachtige, continu glazige ogen van Jennifer Aniston worden aan het einde van de film vervelend; Shirley MacLaine probeert in de spaarzame momenten dat ze in beeld is wanhopig alle aandacht naar zich toe te trekken; en Kevin Costner, die normaal gesproken de vrouwen doet smelten met zijn vriendelijke hondenogen, ziet er vooral dom uit. Enige lichtpuntjes zijn Richard Jenkins als Kevin Costners concurrerende biologische vader en Mark Ruffalo als Jeff. Zij weten tenminste enige ironie in hun karakters te leggen. Verder bezit de film slechts één geslaagde grap: wanneer Sarah op een feestje vraagt wie toch die man is met die George Hamilton-zonnebanktint, blijkt het George Hamilton zélf te zijn. Dit soort grappen hadden er meer in gemoeten als de filmmaker had gekozen voor een echte romantische komedie. Nu maakt de film een rare spagaat tussen drama en komedie. Het lijkt alsof Rob Reiner zijn romantische komedies niet meer wil of kan presenteren zonder er een boodschap aan vast te plakken (zie ook het mislukte The Story of Us uit 1999). En als ik een interessante boodschap uit deze film móet noemen, is het om geen sex te bedrijven in het toilet van een vliegtuig.