Detroit. De bakermat van techno. Na de eerste generatie zwarte technomuzikanten als Derrick May, Juan Atkins en Kevin Saunderson volgde een tweede, met Carl Craig als belangrijkste exponent. Hij zorgde voor de broodnodige vernieuwing en verdieping in het genre. Zo speelde hij met breakbeats lang voordat drum ’n bass bestond, haalde live-muzikanten in de studio voordat dat gemeengoed werd en maakte hij een aantal baanbrekende platen zoals Throw en My machines, die ook nu nog fris klinken op de dansvloer.

~

Kivits gaat al enige jaren mee in de dancescene. Als Aardvarck maakte hij een hele reeks singles voor labels als Delsin, Music For Speakers en Rushhour. Daarnaast maakt hij deel uit van het mafketelcollectief Rednose District. Samen met Steven de Peven en de later afgehaakte Kid Sublime experimenteert Kivits in Rednose met hiphop, soul, breaks en humor. Hun live-gigs zijn omstreden. Jaap Boots, presentator van het VPRO-programma Club Lek, noemde Rednose ooit een ‘pathetisch kutcollectief’ na een spraakmakend optreden. Maar op Lowlands pakten ze een half jaar later de Charlietent volledig in met een travestie-act en supervette beats.

Waar is de koe?

Ook Kivits eigen werk is niet altijd gemakkelijk. Zijn eerste album Find The Cow uit 2002 stond bol van het experiment. Weerbarstige ritmes, onmogelijke wendingen en een lofi-productie voorkwamen een plek in de album top vijftig. Maar de recensies waren positief. Ook op dat album sprong Aardvarck van stijl naar stijl. Van techno naar jazz, van triphop naar elektronica en terug.

Op Kivits laptop staat dus van alles. Ook een mapje techno. En dat bleek na zes jaar vol. Eerst verschenen er drie maxisingles: Cult Copy één tot en met drie. Die allemaal met armen werden ontvangen door zowel muziekpers als deejays. En nu is er dus een heel album.

De beats op dat album zijn moddervet, de baslijn trekt als een bezetene aan je voeten en het lijkt alsof half Detroit zich met de productie heeft bemoeid. Neem bijvoorbeeld het nummer Cult Copy 2. Daarin combineert Kivits de discopuls van Giorgio Moroder met de dwarse funky beats van Carl Craig’s 69-periode en de freaky productie van drilboorproducer Mike Paradinas. Ook de nieuwe nummers, met titels als Buuv, Aardbij en Komt Goed, overtuigen. De cirkel is rond met een grandioze remix die Carl Craig van een van de nummers maakte. Een groter compliment is bijna niet denkbaar.

Hoewel Lick Your Ticket al in 2003 is opgenomen en is uitgebracht door het bekende Island Records UK, lijkt de plaat Nederland te hebben overgeslagen. Het is op een EP uit 2000 na de eerste volledige CD van deze band uit Bristol (U.K.).

~

Rockband “on acid”

Na de eerste beluisteringen blijkt Chikinki nogal hectische muziek te maken. Op Lick Your Ticket klinken ze als een rockband “on acid”. Hakkende mokerslagen van drummer Steve Bond, ruige gitaarriffs van Ed East, ondersteund door een logge bassound. Chikinki maakt dus geen romantische achtergrondmuziek, maar een volle geluidmix die hard in je hersenpan rondzingt. De stem van frontman en zanger Rupert Browne ligt als een constante hijgende, geile saus over de muziek, zonder storend te worden. Van de andere bandleden laten vooral Boris Exton en Trevor Wensley, beiden op keyboards, van zich horen met een rijke variatie aan beats (zelfs drum ’n bass in Like It Or Leave It) en veel, heel veel computerbliepjes.

Keyboard duo hyperactief

Teveel computerbliepjes. Want in bepaalde rustige nummers, zoals in het door een fraai gitaargeluid gedragen Drink of in Time, gaat dit gefriemel irriteren en ten koste van de kwaliteit van de song. Wat dat betreft kan Chikinki een voorbeeld nemen aan de landgenoten van Athlete die op hun laatste plaat Tourist heel wat beheerster omgaan met de elektronica en deze alleen maar inzetten wanneer het iets toevoegt aan een nummer. Nu klinkt Chikinki alsof sommige nummers zijn geschreven onder het motto: “we hebben nu eenmaal twee keyboardspelers in onze band, dus laat die jongens ook wat meepielen”.

Creatieve jongens

Afgezien van de overkill aan elektronica in enkele songs, is Lick Your Ticket een plaat barstensvol creativiteit. De hardere, ruigere nummers zoals opener Assassinator 13, Hate TV en To Sacrifice A Child zijn prima dansbare songs. De mannen hebben ook gevoel voor humor want Bombs is de titel van de enige ballad op de plaat.

Chikinki is als band het sterkst in songs met de juiste dosering traditionele instrumenten versus elektronica. Like It Or Leave It is zo’n nummer, maar ook het springerige popliedje Ether Radio of het al eerder op de EP verschenen Scissors Paper Stone.

Ohne Shock Bitte!

Okay, Lick Your Ticket zie je niet terug in de jaarlijstjes (ook niet die van 2003!). Het is Chikinki echter wél gelukt een uitdagende plaat te maken die bewondering afdwingt vanwege zijn originaliteit. Je vraagt je alleen af waarom Chikinki communiceert in beelden van webcamsex of naaktfoto’s bij titels als Experiment with Mother (zie Music / Past Releases op www.chikinki.co.uk)? Om te shockeren? Nou, nou, stoute jongens hoor! Jammer, want Lick Your Ticket laat horen dat deze band al die poespas niet nodig heeft om te overtuigen.