Bono duikt in zijn verleden en neemt de lezer mee in de ontwikkeling van zijn muzikantenleven en natuurlijk de groei van zijn band U2. De leidraad is het gezichtspunt van de zanger zelf en de veertig liedjes die hij als hoofdstukken heeft aangemerkt. De dikke pil leest wonderbaarlijk lekker.
De historie van een band schrijven terwijl de band hopelijk nog lang niet aan zijn eind is, is een boek dat natuurlijk niet af is. Toch heeft Bono en U2 al zo’n staat van dienst opgebouwd dat Surrender naast fijn leesvoer een prachtig stuk pophistorie in zich heeft alsmede een zeer persoonlijke inkijk in het leven van de charismatische voorman van deze wereldband.
Chronologisch met bespiegelingen
Surrender start heel chronologisch, bij het ontstaan van U2. Alles wordt verteld vanuit het perspectief van Bono. De eerste schreden van U2 na het ontstaan van de band en de muzikale opbouw met de iconische albums Boy, Octoberen natuurlijk War, zijn meteen een zegetocht richting een volwassen en succesvolle band.
De liefde tussen Bono en Ali, zijn vrouw en de moeder van hun kinderen, schittert tussen de bladzijden door met al zijn ups-en-downs. We lezen zelfs over de angst om vader te worden. Op bladzijde 246 gooit hij het roer om na een bezoek aan Quincy Jones. In een tijdsbestek van een aantal pagina’s is dan het gezin compleet. We zijn dan op relatief korte tijd aanbeland in de periode van het succes van The Joshua Tree. Daarmee beseffen we dat we soms kleine stapjes maken om vervolgens door te rollen naar een volgende hoogtepunt. Dat maakt dat het boek fijn leesbaar blijft en nergens langdradig wordt.
Verhaal en leven verweven met muziek
Rattle and Hum oogst zo ongeveer voor het eerst wisselende recensies. Waarschijnlijk is het loslaten van het punk en new wave tijdperk mede debet aan deze mindere oogst bij de critici. Even schakelt Bono in zijn boek naar 2022 en de oorlog in Oekraïne komt aan bod in het boek.
Vervolgens duiken we via Tsjernobyl zomaar in de klimaat- en energiecrisis totdat we de chronologische draad weer oppakken van de muziek met ‘One’ en het album Achtung Baby. Daarna valt te lezen hoe de band vecht met de keerzijde van roem, de soms uitputtende inspanningen en de daarmee gepaard gaande uitspattingen. Halverwege het boek lezen we hoe het sterrendom van U2 de mannen bij Frank Sinatra en andere sterren brengt. Ook lezen we hoe Bono enorm naar de man opkijkt.
Uiteraard komt hier ook de link met Pavarotti om de hoek kijken. De man die naast zijn talent de vrijgevigheid laat zegevieren. Het was Pavarotti die bleef aandringen op een lied samen met Bono en zijn mannen. Een prachtig verhaal om te lezen! De ontstaansgeschiedenis van ‘Miss Sarajevo’ is een heerlijk en smakelijk deel van het boek.
Muziek en politiek
Bono’s werk voor Jubilee 2000, het kwijtschelden van de schulden van de arme landen, is een prominent en mooi verhaal. Kort daarna voelt Bono voor het eerst zijn eigen sterfelijkheid wanneerer iets wordt gevonden in zijn lichaam dat gelukkig goedaardig blijkt te zijn. En dat vlak na de pauselijke episode rond Jubilee 2000.
Na dat iconische jaar 2000 zien we de carrière van Bono steeds meer verweven raken met de politiek. Politiek en vechten tegen onrecht zijn Bono’s drijfveer. Zeker wanneer hij in Afrika een aids-ziekenhuis rondloopt en beseft dat vijftig procent zal sterven. Dat besef hakt er stevig in. Zijn gevecht om ook hier wat aan te doen beslaat vele bladzijden. De muziek is dan ver weg! Toch is de strijd van 2 jaar voor 15 miljard dollar wel een prestatie van jewelste, dit groeit later zelfs naar 100 miljard.
‘How To dismantle An Atomic Bomb’ wordt eindelijk belicht in slechts een enkele zin, waarna Nelson Mandela alweer de revue passeert. De weldoener Bono trekt verder terwijl de muziek opnieuw ver te zoeken is in zijn verhaal.
Op bladzijde 578 en 579 steekt Bono de loftrompet over al zijn medebandleden. Hier lezen we dat Edge zich zo genoemd heeft naar aanleiding van ‘Close To The Edge’ van Yes. Vlak daarna volgt zijn gevecht met het ouder worden en het afnemen van energie en de twijfels om door te gaan met de band. De steun die Bono heeft aan de Bijbel is alom aanwezig, zo ook in dit deel van het boek. De apostel Paulus is zijn steun en toeverlaat. Vervolgens lezen we het moment van de geboorte van ‘Surrender’ tijdens de angstige momenten van aanslagen.
Bono heeft een boeiend boek geschreven over hemzelf en de band U2 en heeft de momenten van onderlinge twist bewust achterwege gelaten, zo schrijft hij in het nawoord. Zowel voor fans als voor een belangstellende lezer is Surrendereen boek om je vele uren in onder te dompelen.
Bono duikt in zijn verleden en neemt de lezer mee in de ontwikkeling van zijn muzikantenleven en natuurlijk de groei van zijn band U2. De leidraad is het gezichtspunt van de zanger zelf en de veertig liedjes die hij als hoofdstukken heeft aangemerkt. De dikke pil leest wonderbaarlijk lekker.
De historie van een band schrijven terwijl de band hopelijk nog lang niet aan zijn eind is, is een boek dat natuurlijk niet af is. Toch heeft Bono en U2 al zo’n staat van dienst opgebouwd dat Surrender naast fijn leesvoer een prachtig stuk pophistorie in zich heeft alsmede een zeer persoonlijke inkijk in het leven van de charismatische voorman van deze wereldband.
Chronologisch met bespiegelingen
Surrender start heel chronologisch, bij het ontstaan van U2. Alles wordt verteld vanuit het perspectief van Bono. De eerste schreden van U2 na het ontstaan van de band en de muzikale opbouw met de iconische albums Boy, Octoberen natuurlijk War, zijn meteen een zegetocht richting een volwassen en succesvolle band.
De liefde tussen Bono en Ali, zijn vrouw en de moeder van hun kinderen, schittert tussen de bladzijden door met al zijn ups-en-downs. We lezen zelfs over de angst om vader te worden. Op bladzijde 246 gooit hij het roer om na een bezoek aan Quincy Jones. In een tijdsbestek van een aantal pagina’s is dan het gezin compleet. We zijn dan op relatief korte tijd aanbeland in de periode van het succes van The Joshua Tree. Daarmee beseffen we dat we soms kleine stapjes maken om vervolgens door te rollen naar een volgende hoogtepunt. Dat maakt dat het boek fijn leesbaar blijft en nergens langdradig wordt.
Verhaal en leven verweven met muziek
Rattle and Hum oogst zo ongeveer voor het eerst wisselende recensies. Waarschijnlijk is het loslaten van het punk en new wave tijdperk mede debet aan deze mindere oogst bij de critici. Even schakelt Bono in zijn boek naar 2022 en de oorlog in Oekraïne komt aan bod in het boek.
Vervolgens duiken we via Tsjernobyl zomaar in de klimaat- en energiecrisis totdat we de chronologische draad weer oppakken van de muziek met ‘One’ en het album Achtung Baby. Daarna valt te lezen hoe de band vecht met de keerzijde van roem, de soms uitputtende inspanningen en de daarmee gepaard gaande uitspattingen. Halverwege het boek lezen we hoe het sterrendom van U2 de mannen bij Frank Sinatra en andere sterren brengt. Ook lezen we hoe Bono enorm naar de man opkijkt.
Uiteraard komt hier ook de link met Pavarotti om de hoek kijken. De man die naast zijn talent de vrijgevigheid laat zegevieren. Het was Pavarotti die bleef aandringen op een lied samen met Bono en zijn mannen. Een prachtig verhaal om te lezen! De ontstaansgeschiedenis van ‘Miss Sarajevo’ is een heerlijk en smakelijk deel van het boek.
Muziek en politiek
Bono’s werk voor Jubilee 2000, het kwijtschelden van de schulden van de arme landen, is een prominent en mooi verhaal. Kort daarna voelt Bono voor het eerst zijn eigen sterfelijkheid wanneerer iets wordt gevonden in zijn lichaam dat gelukkig goedaardig blijkt te zijn. En dat vlak na de pauselijke episode rond Jubilee 2000.
Na dat iconische jaar 2000 zien we de carrière van Bono steeds meer verweven raken met de politiek. Politiek en vechten tegen onrecht zijn Bono’s drijfveer. Zeker wanneer hij in Afrika een aids-ziekenhuis rondloopt en beseft dat vijftig procent zal sterven. Dat besef hakt er stevig in. Zijn gevecht om ook hier wat aan te doen beslaat vele bladzijden. De muziek is dan ver weg! Toch is de strijd van 2 jaar voor 15 miljard dollar wel een prestatie van jewelste, dit groeit later zelfs naar 100 miljard.
‘How To dismantle An Atomic Bomb’ wordt eindelijk belicht in slechts een enkele zin, waarna Nelson Mandela alweer de revue passeert. De weldoener Bono trekt verder terwijl de muziek opnieuw ver te zoeken is in zijn verhaal.
Op bladzijde 578 en 579 steekt Bono de loftrompet over al zijn medebandleden. Hier lezen we dat Edge zich zo genoemd heeft naar aanleiding van ‘Close To The Edge’ van Yes. Vlak daarna volgt zijn gevecht met het ouder worden en het afnemen van energie en de twijfels om door te gaan met de band. De steun die Bono heeft aan de Bijbel is alom aanwezig, zo ook in dit deel van het boek. De apostel Paulus is zijn steun en toeverlaat. Vervolgens lezen we het moment van de geboorte van ‘Surrender’ tijdens de angstige momenten van aanslagen.
Bono heeft een boeiend boek geschreven over hemzelf en de band U2 en heeft de momenten van onderlinge twist bewust achterwege gelaten, zo schrijft hij in het nawoord. Zowel voor fans als voor een belangstellende lezer is Surrendereen boek om je vele uren in onder te dompelen.
Het is een prachtig shot en tegenshot waarmee de film van regisseur Carmen Cobos en producent Kees Rijninks over de slagwerksectie van het Koninklijk Concertgebouworkest (KCO) begint en eindigt. Vijf man sterk lopen als een hecht stel macho’s de artiesteningang van het Amsterdamse Concertgebouw binnen. Vijf man sterk lopen als een stel collegae er ook weer uit, richting de naastgelegen brasserie.
Vijf man: twee paukenisten en drie slagwerkers. Met naam en toenaam: de paukenisten Nick Woud die aan zijn laatste seizoen bezig is alvorens hij met pensioen gaat en zijn oud-leerling Tomohiro Ando. Verder de slagwerkers Mark Braafhart, Bence Major en Herman Rieken.
Een republiek binnen het orkest
De titel van de film is ontleend aan een uitspraak van dirigent Bernard Haitink, die de slagwerksectie van het KCO eens omschreef als een republiek binnen het orkest. De vraag is immers hóe je een paar bolletjes met stokken eraan, de noten, speelt. Met één of twee stokken tegelijk, met verschillende stokken binnen één stuk? Harde en zachte? Het geeft allemaal een ander klankkleur. De slagwerkers mogen het allemaal zelf uitmaken, niemand schrijft het ze voor. Om te beginnen de componist niet, maar ook de dirigent laat ze meestal vrij.
Of moet er gespeeld worden met het kromgetrokken triangelstaafje, dat al heel lang in het bezit van het orkest is? Het heeft haast iets magisch, zo’n misvormd, oud staafje.
Je ziet de vijf macho’s ontdooien als ze over hun instrumenten praten, eigenlijk al vanaf het moment dat ze hun stokken klaarleggen als in het instrumentarium van een tandarts. Zorgvuldig en liefdevol, net zoals ze de natuurvellen van hun pauken onderhouden. Ze delen de instrumenten en toebehoren met elkaar.
Een en al ritme
Ze zijn een en al ritme. Wanneer ze in het luchtledige oefenen, wanneer de twee paukenisten aan de kant van de weg naar het Premier Drumcorps uit Krommenie kijken en op de maat meebewegen. Het is de drumband waar Nick Woud is begonnen. De tambour-maître kent hij zelfs nog. Want zo gaat het vaak: slagwerkers beginnen in een drumband en koperblazers komen regelmatig uit de harmonie-fanfare-brassbandwereld. Ze moeten zich dan inpassen in een orkestgroep, in de gehele, geoliede organisatie en de traditie van het befaamde orkest waarover ze allemaal als jongen droomden: als ik dáár nu eens in terecht kan komen …
Het is leuk om te zien hoe ze zich opstellen wanneer het orkest repeteert en ze maten lang niet hoeven te spelen. De één leest in een zakpartituur mee wat er gebeurt, de ander kijkt naar boven, naar het plafond en wordt in die blik door de camera gevolgd. Een leuk en speels detail.
Dan komt het moment suprême, bijvoorbeeld de trommelsolo in de ‘Elfde symfonie’ van Sjostakovitsj. De hartslag stijgt tot 180, want dán moet het gebeuren.
Praktische zaken
Je ziet de vijf ook wanneer ze het over praktische zaken hebben. Bijvoorbeeld over alledaagse taalproblemen: uitsmijter? Dat is toch iemand aan de deur van een nachtclub? Ja, maar het zijn ook eieren. Vreemde taal, dat Nederlands.
Of ze hebben het over het proefspel voor de opvolging van Nick Woud. Wat moeten de kandidaten spelen? Achter een gordijn in de Kleine Zaal van het Concertgebouw overigens, om elk vooroordeel de grond in te boren. Voor een sollicitatiecommissie op het balkon die qua omvang niet mis te verstaan is. En qua kennis en kunde natuurlijk ook niet.
Er sprong, begrijpen we, helaas geen één kandidaat er echt uit, zodat het orkest de komende tijd met freelancers zal werken.
Nick Woud
Nick Woud maakt zich zorgen dat hij zal worden vergeten, maar dat wordt hij niet want in de ruimte onder het podium, waar de slagwerkers samenkomen en hun instrumentarium staat, hangt inmiddels een mooie foto van hem. De traditie gaat door, maar dat zagen we ook al in de lesfragmenten die de paukenisten en slagwerkers geven aan een nieuwe generatie op het conservatorium.
De Koninklijke Republiek, ja. Maar het is ook een wereld die niet echt lijkt te mengen met het overige personeel in ‘het gebouw’. Woud loopt na zijn laatste concert met een bos bloemen wat eenzaam door de krochten van allerlei mensen naar de uitgang. Dat is wat verdrietig om te zien, maar het is allemaal prachtig en warm in beeld gebracht. De vijf mannen samen en in avondkleding in afzonderlijke portretjes. Fascinerend.
Het Transition Jazz Festival in TivoliVredenburg was een goed ijkpunt voor wie ertoe doen op hedendaags jazzgebied. Er waren jonge en vernieuwende geluiden te horen en er waren veel namen uit de Britse jazz aanwezig. Ook de New Yorkse avant-garde was present en natuurlijk was er veel Nederlands talent. Door het hoge niveau van de artiesten was de keuzestress tussen de verschillende optredens enorm. Gelukkig was het heerlijk struinen zonder de vervelende drukte die de grotere broer North Sea Jazz vaak wel heeft.
Het was in de middag al prima binnenkomen in de entreehal waar op de RaboStage de hele dag nieuwe en vooruitstrevende initiatieven te horen waren. Op het podium was toegankelijke jazz te horen met invloeden van hiphop, soul en elektronische muziek, zoals de bands Dishwasher_ en WAAN. Vanaf daar nam je de roltrappen naar de bovenste verdiepingen met de meeste zaaltjes en het gezellige ontmoetingsplein met deejays en versnaperingen. Op tijd komen bij de concerten was af en toe nodig, anders stond je achteraan tegen hoofden aan te kijken of om een hoekje te loeren, maar dat is vaak festivaleigen.
UK jazz
Er komt veel goeds uit het Verenigd Koninkrijk, want de eilanders waren goed vertegenwoordig op het festival. Mammal Hands zette met hun minimale bezetting van piano, saxofoon en drums een sterke performance neer. Met invloeden van elektronica, spirituele jazz en soefi-trance – in Steve Reich-achtige pulsaties en opzwepende melodieën. Bij een ander optreden was het spel van leadzanger en gitarist Oscar Jerome op zijn blonde jazzgitaar à la George Benson zeer te roemen. Wel was alles wat hij met zijn stem voortbracht gedoopt in zoetigheid en daar moet je wel van houden, ondanks hier en daar wat maatschappijkritiek in zijn teksten. De bandleiders Alfa Mist en DoomCannon lieten beiden een hoog niveau horen: allebei progressieve jazz met hiphop en soulinvloeden in aparte maatsoorten. En zeer noemenswaardig was het podiumbeest Nubya Garcia met haar geweldige saxofoonsolo’s en invloeden vanuit de Caraïben; misschien wel de meest gepassioneerde solist van het hele festival.
Eclectisch
Jazz verandert mee met de tijd, iets wat duidelijk waarneembaar was op Transition. Er waren veel invloeden van andere muziekstromingen te horen. Funk, hiphop en de elektronische muziek kwamen geregeld terug. Zoals bij Sungrazer, de groep die een brug probeert te slaan tussen de internetcultuur en jazz. Een uitgedachte performance met vaak popachtige riedeltjes, waar ze, net als op het internet, de interactie met het publiek aangingen. Ze vroegen nog net niet om het optreden te liken en op het belicoontje te klikken. Ook ECHT! zit in hetzelfde eclectische genre, alleen neigen zij meer naar electro en dance. Hun performance had zo een dj-set kunnen zijn, met de muur aan geluid en visuals die ze voortbrachten, maar waarbij wel alles live ingespeeld werd. Beide bands interessant, maar niet geheel overtuigend.
Avant-garde
In de luie stoelen van de Hertz zaal werd de New-Yorkse avant-garde gerepresenteerd in de persoon van Anna Webber met het Trondheim Orchestra. Een orkest met ongebruikelijke instrumenten of instrumentcombinaties voor het jazzgenre, bijvoorbeeld twee tuba’s, een accordeon en twee contrabassen. Webber wilde overduidelijk een verhaal vertellen, waarin ze wisselde tussen chaos en structuur en waarin het af en toe leek op soundscapes voor filmmuziek. Het ongetrainde oor zou hierbij echter snel afhaken. Mette Rasmussen, de saxofonist van het Trondheim Orchestra met de ritmische saxofoonschreeuw kwam ook terug bij een andere avant-garde show van die avond, in misschien wel het hoogtepunt van het festival: Deadeye. Het trio met organist Kit Downes, drummer Jonas Burgwinkel en gitarist Reinier Baas brachten complexe en stevige muziekstukken ten gehore die deden denken aan de bands The Ploctones of The Bad Plus; heerlijk gecompliceerde stukken die dropen van plezier en virtuositeit.
Het Utrechtse Transition was een festival waar je uitgedaagd werd om te luisteren, waar het soms uit de bocht fladderde met een valse noot, maar waar dit nootje snel weer verdronk in de enorme zee aan tonen. Een zee waarin je gemakkelijk verdwaalde, maar toch altijd weer veilig terugkwam bij de onvermijdelijke grondtoon. Een waar plezier voor het oor: we kunnen niet wachten tot volgend jaar!
Transition Jazz Festival 2023
Gezien opzaterdag 01 april 2023inTivoli Vredenburg, Utrecht
/ door: Lisa Wibier / beeld: Lisa Wibier 5 Sterren
2023 is een bijzonder jaar voor K3: ze bestaan 25 jaar! Dit bijzondere jaar wordt ingeluid met de K3 show Vleugels. Op zaterdag 25 maart vond de Nederlandse première plaats in het World Forum in Den Haag. Ook de nieuwste, vierde formatie van de Belgisch-Nederlandse meidengroep weet een strakke en zeer vermakelijke performance neer te zetten voor jong en oud.
K3, oorspronkelijk bestaande uit Karen Damen, Kristel Verbeke en Kathleen Aerts, werd opgericht in 1998 door producer Niels William in de hoop een Belgische Spice Girls samen te stellen. De groep nam in 1999 deel aan de Belgische voorselectie van het Eurovisiesongfestival met het nummer ‘Heyah Mama’. Aanvankelijk werd het nummer slecht beoordeeld door de jury, die hen uitmaakte voor ‘fijne vleeswaren’. Maar toch werd het nummer een grote hit en ontdekte producer Niels William een gat in de markt: vrolijke popliedjes voor jonge kinderen. Nadat Studio 100 de groep overkocht steeg de populariteit onverminderd verder. Bij menig jonge vrouw en man zijn liedjes als ‘Tele-romeo’ en ‘Oya Le Le’ nu in het geheugen gegrift.
Nog altijd populair
Ongeacht de wisselende samenstelling blijft K3 mateloos populair onder de jonge fans. Inmiddels bestaat de groep uit Hanne Verbruggen, Marthe de Pillecyn en Julia Boschman, al de vierde formatie. Laatstgenoemde trad in 2021 toe tot de groep na het winnen van de talentenjacht K2 zoekt K3. Er zijn inmiddels 100.000 tickets voor de Vleugels show verkocht in Nederland en Vlaanderen. Ook het World Forum zat op 25 maart vol met enthousiaste jonge kinderen en hun ouders of grootouders. Zelfs na 25 jaar is K3 dus nog een grote speler in het kinder- en peuterpopgenre.
Show volgens bekend format
K3 staat al 25 jaar bekend om de strakke voorstellingen volgens een standaard format. De shows zitten vol bekende nummers met vrolijke kostuums en dito dansjes. Een simpele verhaallijn en kleurrijke decors maken het spektakel af. Vleugels is geen uitzondering. De K3 meisjes komen tijdens de show de onbekende Mike (Diego González Clark) tegen. Hij is iets verloren en de meiden zijn natuurlijk altijd bereid om hem, tussen het performen van alle liedjes door, te helpen met zoeken. Daarnaast popelen Hanne en Julia om alle kinderen hun nieuwste single ‘Vleugels’ te laten horen, in hun kostuums met echte vleugels. Helaas blijkt Marthe die vleugels niet bij zich te hebben. Spoiler alert: uiteraard komt alles goed, zoals het K3 betaamt!
Setlist voor jong en oud
Er is duidelijk nagedacht over de setlist van deze show. Het is een frisse combinatie van nieuwe nummers en nostalgische K3 klassiekers, zodat het zowel de jongste fans als jonge ouders met warme herinneringen aan de eerste K3 formatie aanspreekt. De show start met het vrolijke ‘Visje in het water’ van hun nieuwste album Vleugels. Uptempo nummers als ‘Kuma Hé’ en ‘Pina Colada’ worden afgewisseld met een aantal rustigere nummers als ‘Parapluutjes’ en ‘Ik geloof in jou’. Een hoogtepunt blijkt de musicalmedley. Hierbij wordt het publiek door middel van een groot sprookjesboek meegenomen langs de K3 musicals Doornroosje, De Drie Biggetjes en Alice in Wonderland. De dansers zijn gekleed in de originele kostuums, een extra leuk detail voor de echte fan.
Een atletische prestatie
Een K3’tje is naast een entertainer ook een halve atleet. Die meiden draaien op een dag maar liefst drie shows van anderhalf uur vol zang en dans. De dans is strak, de zang meer dan prima en het nieuwste lid Julia heeft een grote groei doorgemaakt sinds haar deelname aan K2 zoekt K3. Daarnaast ook lof voor de achtergronddansers en de lichttechnicus. De laser effecten tijdens ‘Ik geloof in jou’ gaven het rustige nummer net dat beetje extra.
K3 levert nog altijd topentertainment
De K3 show Vleugels heeft alles wat een goede K3 show moet hebben: vrolijke liedjes en dansjes met elkaar verweven in een luchtig verhaal waar de kinderen helemaal in kunnen opgaan. De combinatie van nieuwe en oude hits maakt dat de show een feest is voor zowel de nostalgische millennials als de jonge kinderen. Zo ook voor de schrijfster van dit artikel en haar eenmalige collega, de vierjarige Lotte. Zij zat zingend en dromerig in de auto terug naar huis, het teken van een zeer geslaagde show.
Muziek: Peter Gillis, Alain Vande Putte, Miguel Wiels
Choreografie: Tommy Gryson
Vleugels
Regie:Stefan Staes Artiest:Hanne Verbruggen, Marthe De Pillecyn, Julia Boschman, Diego González Clark Gezien opzaterdag 25 maart 2023inWorld Forum, Den Haag Nog te zien tot zondag 04 juni 2023
/ door: Malin Hollaar / beeld: Ben Houdijk 0 Sterren
De Edisons zijn de meest vooraanstaande en oudste muziekprijzen van Nederland en worden toegekend door een onafhankelijke jury die de genomineerden beoordelen op basis van kwaliteit en artistieke waarde over het afgelopen jaar. Eerder deze maand zijn de Edison Pop prijzen van 2023 uitgereikt binnen 12 verschillende categorieën: Rock, Hiphop, Nederlandstalig, Alternative, Videoclip, Dance, Song, Hollands, Nieuwkomer, Pop, Album en Oeuvre. Al deze winnaars samen hebben een hoop mooie muziek voortgebracht en 8WEEKLY geeft jullie graag een overzicht van onze favorieten uit de gehele oeuvres van deze artiesten.
De winnaars per categorie:
Rock Di-Rect – 2022 single releases Hiphop Sor – Bae Doven No. 1/ No. 2 / No. 3 Nederlandstalig S10 – Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt Alternative Froukje – Uitzinnig Videoclip Véras Fawas | Maan & Goldband – Stiekem Dance Tiësto – 2022 single releases Song Maan & Goldband – Stiekem Hollands Mart Hoogkamer -2022 single releases Nieuwkomer Goldband – 2022 single releases Pop Antoon – 2022 single releases Album Sor – Bae Doven No. 1/ No. 2 / No. 3 Oeuvre Kensington
Wil je meer weten over sor, Froukje en Kensington? Lees dan hieronder verder!
De veelzijdigheid van sor
Sor verliet het AFAS Theater met niet één, maar twee Edisons en met goede reden. Met zijn trilogie Bae Doven No. 1/No. 2/No. 3 weet de artiest de twee werelden van klassieke muziek en hiphop te verenigen. De titel van het album is afgeleid van Beethoven, de componist die een grote inspiratiebron was voor dit album én net als sor kampte met gehoorproblemen. Sor werd van de een op de andere dag bijna volledig doof wakker, maar weet met een flinke dosis creativiteit en verschillende hulpmiddelen toch zijn liefde voor het maken van muziek weer op te pakken. Dit voorval en de last van zogenaamde vrienden die zacht praten worden meermaals in zijn muziek benoemd, waaronder in het nummer ‘Frenemy’ waar de Beethoven-liefhebber de pianosolo uit ‘Maanlichtsonate’ zullen herkennen. Het combineren van hiphop en klassiek lijkt een lastige opgave, maar sor bewees eerder al in het programma Maestro (die hij won!) de kneepjes van het klassieke genre in zijn vingers te hebben. Zo wist hij met respect voor beide genres een prachtige combinatie te maken en slaagt hij wat ons betreft volledig in zijn missie om klassieke muziek weer populair te maken onder de jeugd.
Een ‘spaar-ze-allemaal’ voor Froukje
Froukje weet voor het tweede jaar op een rij de Edison in de categorie Alternative binnen te slepen en wordt door de jury benoemt als koningin van haar genre. In 2022 won ze deze prijs voor de EP Licht en Donker en in 2023 voor de EP Uitzinnig. Bij de uitreiking werd haar gevraagd wat haar verdere plannen zijn – en benoemde de jonge singer-songwriter iets dat opvallend is: ze heeft nog nooit een album gemaakt, dus dit staat nog wel op haar wensenlijst. Het eerste product van dit aanstaande debuutalbum is de single ‘Als Ik God Was’ waarin ze in de huid van een personage kruipt dat zich nogal teleurgesteld naar God keert. Hoewel dit vrij specifiek klinkt, is het ook breder te interpreteren naar ‘gewone’ burgers die zich machteloos kunnen voelen. Ze geeft zelf aan nog niet te weten of haar debuutalbum dit najaar of begin 2024 uitkomt, dus tot die tijd kunnen we genieten van Froukje als Ambassadeur van de Vrijheid en ambassadeur van Record Store Day.
Kensington: op naar Oeuvre 2.0
De Utrechtse rockband Kensington werd voor hun indrukwekkende bijdrage aan de Nederlandse muziekindustrie bekroond met de Oeuvreprijs. De band begon in huidige samenstelling in 2008 met optredens in kleinere zalen, maar al wel met hun rocksound en het kenmerkende stemgeluid van Eloi Youssef. Met hun pakkende melodieën en meezingbare teksten veroverden ze al gauw Nederland en schopten ze het zelfs tot zalen in binnen- en buitenland, waaronder het Ziggo Dome en zelfs een uitverkochte show in de Johan Cruijff ArenA.
De jury vond dit hét moment om de band de erkenning te geven die ze verdienen. Kensington sloot eind 2022 een belangrijke periode van 14 jaar in huidige samenstelling af, waarna ze afscheid hebben genomen van zanger Eloi Youssef. De andere bandleden Casper, Jan en Niles hebben aangegeven verder te gaan met de band, maar willen samen nog uitzoeken op welke manier dit gaat gebeuren. Ze zien de Oeuvreprijs dan ook als de bekroning op oeuvre 1.0 en gaan nu verder werken aan oeuvre 2.0.
De playlist van maart
Through The Looking Glass – DI-RECT
Soldier On – DI-RECT
Devil Don’t Care – DI-RECT
Rollercoaster – DI-RECT
Koning Flipper – DI-RECT
The Business – Tiësto
Head & Heart (feat. MNEK) (Tiësto Remix) – Joel Corry, MNEK, Tiësto
Lethal Industry – Tiësto
Meteoriet – Antoon, Dopebwoy
Hallo – Antoon
Vluchtstrook – Kris Kross Amsterdam, Antoon, Sigourney K
Hyperventilatie – Antoon
Olivia – Antoon
Stiekem – Maan, Goldband
De Wereld – Goldband
Noodgeval – Goldband
Alles Kapot – Goldband
Psycho – Goldband
Witte Was – Goldband
Als Ik God Was – Froukje
Ik Wil Dansen – Froukje
Niets Tussen – Froukje
Uitzinnig – Froukje
Groter Dan Ik – Froukje
De Diepte – S10
Nooit Meer Spijt – S10, Froukje
Adem Je In – S10
Laat Me Los – S10, BLØF
Voor Mij – sor, S10, Jiggy Djé
Zo Zijn – sor
What Is Life – sor, ADF Samski, Emms
Lost Souls – sor, Bully
Wibi’s Interlude – sor, Wibi Soerjadi
Frenemy – sor
Alleen hoe – sor
Diamant – Mart Hoogkamer
Ik Kan Je Niet Vergeten – Mart Hoogkamer
Bieber Van De Kroeg – Donnie, Mart Hoogkamer
All By Myself – Mart Hoogkamer
Streets – Kensington
Sorry – Kensington
War – Kensington
Uncharted (Recorded ad Spotify Studio Stockholm) – Kensington
/ door: Joris Hollaar / beeld: Laura Zalenga 4 Sterren
Floor Jansen zingt al jaren in stadions, vol zwartgeklede metalheads, over de hele wereld. Na een zangcarrière van ruim twintig jaar komt vandaag haar debuutalbum My Paragon uit.
Momenteel lacht het leven Floor Jansen, frontvrouw van Nightwish, weer toe. Na de pandemie ging ze weer volop toeren met Nightwish, had al veel soloconcerten, maar er werd borstkanker gediagnosticeerd. Nu is ze weer gezond, komt haar debuutalbum uit, gaat ze weer volop toeren en is ze in verwachting van haar tweede kindje.
Stem in de hoofdrol
Al meer dan 20 jaar zingt Floor Jansen metal over de hele wereld in bands als Revamp, After Forever en Nightwish. Met die laatste, een Finse metalband, speelt ze al een decennium lang in bomvolle stadions over de hele wereld. In de metalwereld is Floor Jansen een begrip, maar in Nederland was ze vrij onbekend tot haar deelname aan het tv-programma Beste Zangers in 2019. Ze scoorde verschillende hits, maar viel vooral op door haar cover van ’The phantom of the opera’ met operazanger Henk Poort. Sindsdien timmert de metalfrontvrouw ook flink aan de weg als soloartiest. Tijdens corona bracht ze verschillende covers uit op haar eigen Youtubekanaal, zoals de Disneyhit ‘Let it go’, deed ze mee met het programma Sing meinen song (Duitse variant van De beste zangers), bracht ze verschillende singels uit en tourde ze solo langs veel Nederlandse theaters. Daarnaast is ze natuurlijk ook blijven zingen voor Nightwish.
Een gevierd zangeres dus, die een zachtere weg richting popmuziek in slaat met haar soloalbum. Dat Floor Jansen kan zingen staat dus buiten kijf, haar geweldige stembereik is op elk album van Nightwish te horen. Symfonische metal leent zich dan ook om de vele facetten van een stem te laten horen. Gelukkig is haar indrukwekkende stem ook het middelpunt van haar nieuwe album. In ‘Me without you’ hoor je een veel stoerdere variant van Floor en in ‘Hope’ is het een meer ‘engelachtige’ variant van haar stem, die ook veel te horen is op het laatste Nightwishalbum Human. :II: Nature.
Rustiger, maar toch energiek
My Paragon is voor Floors doen een zacht album, maar rustig is het allerminst. Het is een reis langs alle facetten van haar stem. Het album is meer pop dan we van haar gewend zijn, maar de rock en metal invloeden zijn zeker te horen. Nummers als ‘Fire’, ‘Come full circle’ en ‘Storm’ zijn wat bombastischer dan de gemiddelde popsong, ‘Hope’ is een mooie ballade en ‘Me without you’ valt op omdat het een andere stijl is dan alle andere nummers.
Elk nummer heeft zijn eigen verhaal, maar overkoepelende thema lijkt toch wel strijd aangaan en iets overwinnen: van strijden voor je dromen tot jezelf overwinnen en jezelf los worstelen van een relatie. Zo Floor zingt in ‘My Paragon’ over het (proberen te) bereiken van haar dromen en ‘Invincible’ is geschreven voor veteranen die worstelen met PTSD.
Kortom, My Paragon is niet in één genre of zin te beschrijven. Het album is wat licht voor Floors metalfans, maar zal goed in het gehoor liggen van de gemiddelde muziekluisteraar en is daarom, ook in Nederland, materiaal voor op de radio.
Neveldieren is de naam van de voorstelling waarmee Spinvis samen met de Vlaamse Saartje Van Camp langs de Nederlandse theaters toert. Een show vol teksten en liedjes. Veel van de liedjes komen van zijn jongste album 7.6.9.6.. Spinvis is altijd een beetje vreemd, maar voor de fan, liefhebber heel lekker.
Wie denkt naar een concert te gaan komt er al snel achter dat Neveldieren meer aanschurkt tegen een theatervoorstelling met heel veel muziek. Eigenlijk is het een theaterspel in concertvorm. Visueel weet Spinvis de bezoeker te verbazen, te verwarren en mee te nemen in zijn fantasiewereld vol teksten en klanken die soms weerstand en vaak allerlei gevoelens oproept.
Schimmenspel
Het podium is bij aanvang van de show verdeeld in twee ruimtes naast elkaar die afgeschermd zijn met vitrage waarachter meerdere verlichte ogen een schouwspel toveren op de gordijnen. Als de lichten doven begint de muziek te spelen en ontwaren we langzaam een verlichte gestalte die we aan zijn stem en spel herkennen als Spinvis. Eerst zien we hem duidelijk op zijn rug en al spelend draait hij zich om, nog altijd achter het gordijn, en is zijn gestalte inclusief gitaar een schimmenspel op de gordijnen. Later in de show zullen we zien dat dit vaker wordt toegepast om zo een bijzondere sfeer aan een liedje te geven.
We ontwaren langzaam achter het tweede gordijn ook de klanken van een cello waar we natuurlijk Saartje Van Camp zien verschijnen. Uiteraard blijven de gordijnen niet gesloten en treden de artiesten tijdens de eerste liedjes langzaam in het licht voor een tweede set gordijnen die al snel videobeelden gaan weergeven die de liedjes ondersteunen. Zo zien we korenvelden als Spinvis daarover zingt. Of roeiboten als er gezongen wordt over het zijn in een boot.
Beiden muzikanten/artiesten zijn geheel gekleed in het wit om het contrast met de plaatjes te benadrukken.
Aan elkaar gewaagd
De samenwerking tussen Saartje Van Camp en Spinvis voelt als twee gelijkgestemde geesten die elkaar gevonden hebben. De soms absurdistische draaiingen in teksten die we al vele jaren kennen van Spinvis uit zijn twintig jaar durende carrière lijken op het lijf geschreven van deze Vlaamse muzikante. Van Camp speelt afwisselend cello, toetsen en mondorgel. Tevens laat ze met grote regelmaat haar stem klinken in woorden en zang. We hoorden haar eerder op het laatste studioalbum van Spinvis 7.6.9.6 dat werd opgenomen ten tijde van de coronapandemie en in boekvorm met cd verscheen. Een boek vol beelden uit het leven van Spinvis zonder samenhang, zonder verhaal en zonder paginanummer. Echt iets wat je van deze artiest kan en mag verwachten.
Of Van Camp en Spinvis nu samen optrekken in fijne zang, akoestisch gitaarspel en fijne cello klanken of in tergende klanken van een cello vol dissonanten en een elektrische gitaar die jankt omdat hij met een stok bewerkt wordt, ze zijn aan elkaar gewaagd. Deze laatste situatie horen en zien we tijdens een gloedvolle uitvoering van ‘Een kindje van god’ waarin Peter en Eva figureren. Saartje Van Camp en Spinvis trekken het hele concert samen op en zetten een bijzondere en onderhoudende show neer. Meermaals kruipt Spinvis achter de drumkit terwijl Van Camp de ene keer de toetsen laat klinken en dan weer de cello bespeelt terwijl ze samen zingen. Het is een totaal andere beleving dan Spinvis solo met al zijn instrumenten om zich heen.
Verwondering en schoonheid
Muziek die het hart sneller doet kloppen in verwondering en bewondering. Dat is wat Neveldieren met het publiek doet. Een publiek dat overigens zeer divers van leeftijd en (soms kunstzinnige) uitdossing is. Een breed scala aan liefhebbers dat past bij het brede talent van de twee kunstenaars en muzikanten.
Als afronding van de show krijgen we nog twee toegiften op verzoeken vanuit het publiek. Zo is het enige vrolijke liedje van de show ‘Wespen op de appeltaart’ ons deel. Hierbij wordt Van Camp door Spinvis aan het giechelen gemaakt zodat de start van de uitvoering even door een spontaan lachende zangeres een aantal herstarten kent. Dit geeft een fijne ontspannen sfeer die afstraalt van het podium.
Daarna geeft Spinvis nog wat uitleg over de show en bedankt hij het publiek voor het komen. Hij benadrukt dat de show veel te danken heeft aan de technicus, zonder hem was het niet zoals wij dat mochten zien en ervaren.
Het applaus na de show is hartverwarmend en laat iedereen met een voldaan gevoel nog even napraten onder genot van een drankje dat klaar staat in de foyer.
Ga deze voorstelling zien als je houdt van een beetje vreemd maar wel heel lekker, zoals Spinvis altijd klinkt. De duoshow loopt eerst tot eind mei van dit jaar en is nog in veel theaters in Nederland en België te zien. Vanaf september gaat hij dan weer verder, tot in januari 2024.
Spinvis, Saartje van Camp
Gezien opvrijdag 17 maart 2023inDe Kring, Roosendaal
Travelling Willbury’s, Cream en Crosby, Stills, Nash & Young move over! Nederland heeft haar eigen supergroep: Vreemde Kostgangers. De band bestaande uit drie iconen uit de Nederlandse muziekgeschiedenis, George Kooymans, Henny Vrienten en Boudewijn de Groot, ontstond in 2013 als gelegenheidsband voor de verjaardag van Golden Earring drummer Cesar Zuiderwijk.
Eigenlijk gaat hun geschiedenis nog terug tot wel decennia daarvoor, naar de jaren zestig en zeventig toen Kooymans en De Groot elkaar al tegenkwamen op menig poppodium. Vrienten was in de seventies eerst onderdeel van de band van De Groot voordat hij met collega Ernst Jansz de band Doe Maar vormde. Maar goed, in 2013 (her)ontdekten ze hun onderlinge chemie – en daar wilden ze meer mee. Ze reisden Nederland rond voor hun succesvolle theatertournees en kwamen in 2017 met de twee albums Debuutplaat en Nachtwerk. Op 17 maart 2023 komt hun laatste album Mist uit, en 8WEEKLY kreeg al een voorproefje.
Een bewogen ontstaansgeschiedenis
Helaas voor de drie muzikanten volgen na hun eerste twee succesvolle albums enkele bewogen jaren. Hun optreden in Arnhem van maart 2020 blijkt de allerlaatste te zijn, vanwege de uitgebroken pandemie. In 2021 raakt bekend dat Kooymans aan de spierziekte ALS lijdt en hierdoor moet stoppen, en het daaropvolgende jaar in april overlijdt Vrienten aan longkanker. Gelukkig voor het drietal, en voor ons als luisteraars, zijn de opnames voor de derde en laatste plaat van Vreemde Kostgangers grotendeels al af. Het was de uitdrukkelijke wens van Henny Vrienten dat dit laatste album er zou komen. Dankzij de inzet van de bandleden zelf, producer en percussionist Dave Menkehorst, toetsenist Jasper Slijderink, drummer Rick van Wort en bassist Xander Vrienten komt deze wens tot vervulling. Mist is het sluitstuk van de trilogie van deze Nederlandse supergroep en komt met de pijnlijke wetenschap dat dit zal behoren tot de laatste muzikale activiteiten van Vrienten en Kooymans.
Ieder zijn eigen stempel
Mist bevat dertien nummers, waarvan elk nummer een duidelijke handtekening van één van de bandleden draagt. Typische Vrienten nummers zijn bijvoorbeeld ‘Tijd Tekort’, ‘Zeg me’ en ‘Niet Wederzijds’. Kooymans straalt in ‘Lippen’, ‘Liefde Kent Geen Tijd’ (geschreven door Thé Lau) en bezingt de liefde voor zijn 88 gitaren in ‘Fender Strat’. De Groot schreef het nummer ‘Hoe Meer Ik Dichterbij Kom’ voor zijn moeder en zette dit nummer op zijn soloalbum Windveren en Kooymans verzorgde voor dit nummer de muziek. De Groot was echter zo’n fan van hoe Kooymans de demo had ingezongen, dat ze dit nummer met Kooymans vocals op hun derde album hebben geplaatst. Zo weet elk van de kostgangers zijn eigen stempel op het album te drukken.
Het voordeel van deze aanpak is dat het album genoeg afwisseling en dus voor ieder wat wils bevat. Maar het haast niet te vermijden gevolg is dat je als luisteraar ook een voorkeur ontwikkelt voor specifieke nummers. Persoonlijk keert deze schrijfster als groot Doe Maar en Vrienten fan steeds terug naar het nummer ‘Tijd Tekort’, dat duidelijk zijn stijl (én zangstem) bevat.
Een wrange smaak
De heren laten in hun nieuwste nummers duidelijk weer zien hoe goed ze met taal zijn en leveren teksten af die eenieder doet glimlachen, en ons soms weemoedig laat zijn. Teksten als “er zijn nog jaren te gaan” uit het nummer ‘De Luie Liefde’ en “zal ik ooit aan liggen kunnen wennen?” uit het nummer ‘Tijd Tekort’ klinken nu wat wrang, maar nummers als ‘Zeg Me’ en ‘Fender Strat’ laten lichtere, op momenten komische teksten horen.
Een waardige afsluiter
Het album Mist laat het drietal horen zoals we ze kennen, met gezellige gitaren, teksten die ons doen glimlachen en ons weten te raken, genoeg ruimte voor intermezzo’s en prachtige, meerstemmige harmonieën. De drie heren die samen goed zijn voor meer dan 150 jaar aan Nederlandse muziekgeschiedenis en meer dan vijfhonderd weken aan singles in de hitlijsten voegen met dit laatste album weer minutenlang luisterplezier aan hun repertoire toe. Mist is een prachtig eerbetoon aan drie poplegendes en vormt een passend vaarwel voor dit illustere trio.
De Nederlandse band The Analogues is in 2014 gestart met het live spelen van albums van The Beatles. Ze hebben sindsdien een machtige staat van dienst opgebouwd. En dat bracht ze al eens in Ziggo Dome waarbij zelfs de technicus Geoff Emerick van The Beatles hun toehoorder mocht zijn en genoot. Op 3 maart speelden ze in een uitverkochte Schouwburg in Gouda.
De muziek van The Beatles is voor velen de oer-popmuziek bij uitstek. Er zijn zelfs puristen die vinden dat er na de muziek van deze vier uit Liverpool nooit meer mooiere muziek is gemaakt. Eigenlijk is voor die liefhebbers dat of niets. Of deze puristen genieten van de uitvoeringen van The Analogues is nog maar de vraag. Er gaat immers niets boven het origineel, volgens hen.
Onder de titel Hello Goodbye (The Very Best Of The Studio Years) trekken The Analogues de komende maanden langs de podia. De tour eindigt voorlopig op 25 augustus in Liverpool, de bakermat van The Beatles zelf. Deze show is de tweede in Gouda en de vijfde van een lange reeks optredens die gaat volgen in de vaderlandse theaters. Deze tweede avond op rij is stijf uitverkocht. Uw recensent voelt zich dan ook vereerd dit optreden te mogen meemaken. Een avond ondergedompeld worden in de muziek die de jaren zestig en zeventig zoveel kleur gaf is een weldadig bad. Het podium is soms gevuld met maar liefst veertien muzikanten. Deze avond wordt vaste drummer Fred Gehring vervangen door Kees Schaper en er is een gastvocalist, te weten de ex-zanger van The Analogues, Jan van der Meij. Van de Meij zien we vooral naar voren komen als er een McCartney vocaal gedaan moet worden met wat flinke uithalen.
Ruim twee uur topmuziek
De band zet direct stevig in met ‘Daytripper’ gevolgd door een aantal valse starts, door technische issue, van ‘Paperback Writer’. Deze haperingen van de techniek zijn snel vergeten als we worden meegenomen in een rollercoaster van geweldige muziek die voornamelijk afkomstig is van vier albums die vanavond centraal staan. Dat zijn achtereenvolgens: Magical Mystery Tour, Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, The White Album en Abbey Road. Bart van Poppel wijst ons er nog even op dat de mellotron helaas de geest heeft gegeven waardoor ze, in tegenstelling tot hun naam, een niet-analoog instrument moeten inzetten in de vorm van synthesizer om te kunnen spelen wat er op de setlist staat.
De band wordt ondersteund door vier (en soms zelfs zes) blazers en een strijkkwartet. De vaart zit dermate in het optreden dat de crew hard moet werken om de muzikanten steeds op tijd te voorzien van vers gestemde en juiste instrumenten. Soms moeten zelfs hele toetseninstrumenten het podium op en af gereden worden in vorm van harpsichord en een heuse concertvleugel. Diezelfde technici letten overigens uitermate goed op. Als even het snoer van gitarist Jac Bico lijkt te haperen, wordt het tijdens zijn spel in de stille passages razendsnel gewisseld en alles omgeschakeld zodat de show er totaal geen last van heeft. Bico die heerlijk opgaat in zijn snarenspel in bijvoorbeeld de geweldige uitvoering van ‘My Guitar Gently Weeps’.
Alle details van de liedjes kloppen, zodat er soms razendsnel van instrument gewisseld moet worden om niets verloren te laten gaan. Het applaus na ieder lied is gemeend, maar wordt al heel snel gevolgd door het volgende prachtig liedje. The Analogues beperken zich duidelijk niet tot de hits, maar schuwen totaal niet om ook minder makkelijk in het gehoor liggende albumtracks de revue te laten passeren, wat de show zeer onderhoudend maakt. Als de hits gespeeld worden hoor je het publiek om je heen voorzichtig meezingen zonder de band te overstemmen. Want de stemmen van The Analogues kleuren zo’n prachtig palet dat The Beatles eer aan doet, dat je daar natuurlijk niets van wilt missen. Het publiek geeft overigens goed gehoor aan de oproep geen foto’s en filmpjes te maken om zo de medebezoekers niet te storen.
Ondanks dat we ons heerlijk in The Beatles-tijd onderdompelen, zijn muzikanten wel zichzelf en willen ze geen kopie zijn van de idolen. Ze dragen bijna allen heerlijk eigentijdse sneakers, ze persen er geen imitatieshow uit maar een fantastisch eerbetoon aan de muziek die zo velen inspireerden. En vaak op de achtergrond aangevuld met videobeelden.
In feite horen en zien we hier een klassiek (pop)concert gespeeld door ras/beroepsmuzikanten die de stukken meer dan eer aan doen. Zo gaat dat immers ook als een orkest Beethoven speelt, om maar wat te noemen.
The Analogues
Gezien opvrijdag 03 maart 2023inGoudse Schouwburg, Gouda
/ door: Malin Hollaar / beeld: Ben Houdijk 5 Sterren
Binnen het thema ‘jij noemt het muziek, ik noem het emotie’ werden op maandagavond 6 maart de Edisons Pop 2023 uitgereikt tijdens de AFAS Edisons. Het presentatieduo Défano Holwijn en Raven van Dorst overhandigden de welverdiende bronzen beeldjes aan de winnaars binnen de twaalf categorieën. 8WEEKLY was aanwezig bij deze besloten show in het AFAS Theater in Leusden. Ben je benieuwd naar de winnaars en hoe het er tijdens een awardshow aan toe gaat? Lees dan verder!
Edisons: de Grammy’s van Nederland
De Edisons zijn de meest vooraanstaande en oudste muziekprijzen van Nederland. Ze worden toegekend in drie genres: klassiek, jazz en pop. Gisteravond draaide de uitreiking volledig om het popgenre. De felbegeerde bronzen beeldjes (gemaakt door Pieter d’Hont) worden toegekend door een onafhankelijke vakjury, die per categorie drie genomineerden heeft gekozen op basis van kwaliteit en artistieke waarde. Naast juryvoorzitter Wilbert Mutsaers (Spotify Benelux) bestond gisteren de jury uit Hester Carvalho (NRC), Martijn Biemans (Qmusic), Anna Veenstra (programmeur Melkweg), Nils Brokerhof (Music Director 100% NL / SLAM!) en Randall Spann (Music Director FunX).
Categorie Rock
· Floor Jansen (2022 single releases) · Di-Rect (2022 single releases)
· Orange Skyline (album: Orange Skyline)
De spits werd afgebeten door de categorieën Rock en Hiphop. In de categorie Rock waren de winnaars met hun uitverkochte clubtours, optredens in Ahoy en de Nederlandse Airplay Top 40-hit van 2022, meer dan terecht: de mannen van Di-Rect. Ondanks dat dit alweer de zesde Edison was voor hun collectie, bleven ze bescheiden. Zo spraken ze in hun speech: ‘Het is heel[MT1] cliché, muziek is geen wedstrijd. Maar vanaf het moment dat je genomineerd bent heb je wel een probleem, want je kan wel verliezen en dat is minder leuk. Dus heel erg bedankt voor deze!’
Categorie Hiphop
· Broederliefde (album: Strandje Aan De Maas)
· KA (album: Recklezz) · sor (album: Bae Doven No. 1/No. 2/No. 3)
In de categorie Hiphop waren sor, KA en Broederliefde genomineerd. Daar viel sor met het drieluik Bae Doven No. 1 / No. 2 / No. 3 in de prijzen. Sor was gelijk onder de indruk van het gewicht van het beeldje en vertelde hoelang hij en zijn team al naar het album hebben toegewerkt. Meer dan twee jaar hebben ze gewerkt aan het neerzetten van iets wat nog niet bestond, het eerste hiphop en klassieke album in de wereld. De jury lichtte toe dat hiphop altijd een plek is geweest waar geëxperimenteerd kan worden en dat sor op een unieke wijze twee werelden heeft samengebracht. Toch vertelde sor dat hij de winst niet zag aankomen, hij is zwaar onder de indruk en vertelde dat het nu compleet voelt: het album en nu een Edison.
Categorie Nederlandstalig
· Jaap Reesema (2022 single releases)
· Maan (album: Leven) · S10 (album: Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt)
De avond werd na een muzikaal intermezzo verzorgd door de band Rondé, vervolgd door de categorie Nederlandstalig. Presentator Défano vertelde tijdens de introductie van de winnaar dat muziek soms een medicijn is, zowel voor de luisteraar als voor de maker. Hierop sloot winnares S10 aan in haar speech. De zangeres die ondanks haar vier nominaties aangaf dat ze de winst niet zag aankomen, maakte bekend dat muziek voor haar helend is geweest in de eenzaamheid die het leven met zich meebrengt. Ze hoopt dat haar muziek, voor wie het nodig heeft, daar ook mee kan helpen.
Categorie Alternative
· Lucky Fonz III (album: Hemellichamen)
· DeWolff & Dawn Brothers (album: Double Cream) · Froukje (EP: Uitzinnig)
Vervolgens werd de Edison in de categorie Alternative uitgereikt. Lucky Fonz III, DeWolff & Dawn Brothers en Froukje hoefden niet lang in spanning te wachten. Hoewel presentator Défano nog geen naam had genoemd, werd al in het introductiepraatje duidelijk dat de Edison naar een zij en een winnares zou gaan. Froukje sprak dat muziek haar grote liefde is en dat ze blij is om in die grote liefde erkend te worden. En hoewel het niet had gehoeven, vindt ze dit toch wel heel fijn. De categorie werd met een woordspeling naar haar EP afgesloten, Froukje was immers uitzinnig van vreugde!
Froukje met haar Edison voor de categorie Alternative en S10 met haar Edison voor de categorie Nederlandstalig
Categorie Videoclip
· Regisseurs Cas Mulder en Simon Becks (Froukje ft. S10 – ‘Zonder Gezicht’) · Regisseur Véras Fawaz (Maan ft. Goldband – ‘Stiekem’)
· Regisseur Shay Latukolan (Typhoon – ‘Alleen In De Pauze’)
De avond werd vervolgd met de categorie waarvoor de spotlights even niet op de artiesten zelf staan, maar op de makers van hun videoclips. Regisseur Véras Fawaz sleepte de winst binnen en zag dat zelf niet aankomen, hij was immers erg fan van de andere twee videoclips. De jury lichtte echter toe dat het knap is hoe hij in korte tijd hele (lichtelijk macabere) verhalen weet te vertellen. Passend is dan ook de mededeling van Fawaz dat hij na de Edison voorlopig stopt met videoclips en zich volledig wil focussen op zijn toekomstige speelfilm. Als die film net zulke spannende verhalen in beeld brengt als zijn videoclips (o.a. de clip van ‘Noodgeval’ – Goldband is ook van zijn hand), belooft het veel goeds.
Categorie Dance
· Sefa (album: Klaagzang)
· Weval (2022 single releases/EP: Time Goes) · Tiësto (2022 single releases)
Di-Rect heeft al een aardige collectie aan Edisons te pakken, maar in de categorie Dance kan Tiësto hierover meepraten. De DJ wist mede door zijn collectie aan internationale samenwerking met o.a. zangeres Tate McRea en Charli XCX de winst binnen te slepen. Zelf zat hij in Los Angeles, maar hij had voor de gelegenheid nog wel een videoboodschap ingesproken met zijn bedankspeech.
Categorie Song
· S10 – ‘De Diepte’
· Son Mieux – ‘Multicolor’ · Maan ft. Goldband – ‘Stiekem’
Toen was het tijd voor de categorie Song, waarin de winst werd aangekondigd voor het nummer dat ons vertelt hoe een ontluikende liefde zowel vurig als ingewikkeld kan zijn. Een verhaal dat de makers uit eigen ervaring kunnen vertellen. Maan en Goldband bestormden vol enthousiasme het podium en wisten weer geheel in eigenzinnige stijl de prijs in ontvangst te nemen. Maan benadrukte aan het einde dat ze nog jarenlang alle festivals plat wil spelen samen met Goldband, en dat willen wij natuurlijk ook!
Goldband, Maan en Véras Fawaz met hun drie Edisons voor de categorieën Videoclip, Song en Nieuwkomer
Categorie Hollands
· Ammar (2022 single releases)
· Sophie Straat (2022 single releases) · Mart Hoogkamer (2022 single releases)
De winst in de categorie Hollands ging naar de kroegtijger die ook wist uit te blinken met diepgaandere nummers. In zijn glitterende smokingjas nam Mart Hoogkamer de Edison in ontvangst. In het interview met Raven van Dorst vertelde hij blij te zijn dat mensen ook zijn serieuzere kant waarderen, zoals zijn nummer ‘Diamant’, en hem niet alleen maar opzoeken voor zijn welbekende ‘Ik Ga Zwemmen’.
Categorie Nieuwkomer (presented by TikTok)
· Goldband (2022 single releases)
· Claude (nummer ‘Ladada (Mon dernier mot)’)
· Zoë Tauran (2022 single releases)
De eerstvolgende categorie Nieuwkomer, zette de spotlights wederom op Goldband. De band sleepte de Edison weer op geheel eigen, chaotische wijze binnen. Ondanks dat zanger Milo namens de band aangaf dat zij de winst wél verwacht hadden, bleek zanger Boaz nog niet op het podium te zijn vanwege een korte rookpauze. Milo en Karel lieten hem beeldbellen terwijl hij met de rooktuktuk terug werd gebracht van zijn rookpauze. Toen Boaz eindelijk op het podium stond, gaf hij namens de band een wat uitgebreidere bedankspeech. In het interview met Van Dorst kwam ter sprake wat ‘Nieuwkomer’ nu precies inhoudt – Goldband timmert immers al een tijdje aan de weg. Karel grapte dat je in die categorie belandt wanneer je een goed jaar hebt gehad en ze dan eindelijk denken van: goh, die kunnen dus wel wat? Het in ontvangst nemen van hun derde beeldje was natuurlijk niet compleet zonder extra chaos, maar met goede reden: zanger Milo bleek vandaag jarig te zijn en zo kregen ze de hele zaal aan het zingen. Gefeliciteerd Milo!
Edisons Pop 2023 rooktuktuk
Categorie Pop
· Antoon (2022 single releases)
· Flemming (album: Flemming)
· Rondé (2022 single releases)
Presentator Raven van Dorst benadrukte tijdens het introductiepraatje nog eens het belang van de volgende categorie, we waren immers bij de Edison Pop uitreiking, dus de categorie Pop is extra belangrijk. De winst ging naar de artiest die meerdere singles uitbracht én meerdere nummer 1-hits wist te scoren: Antoon. Helaas was hij zelf wegens ziekte afwezig, maar zijn vader nam de prijs namens hem in ontvangst. Hij ziet deze prijs als een aanmoedigingsprijs: Antoon is begonnen en is er om te blijven.
De Edison Oeuvreprijs: Kensington
Vervolgens was het tijd voor misschien wel de grootst haalbare Edison uit het rijtje: de Oeuvreprijs. Deze prijs werd voorafgegaan aan een optreden van een strijkorkest dat een nummer speelde van de (vooraf bekendgemaakte winnaar) Kensington. De band heeft een gekke tijd achter de rug, in september 2022 traden ze voor het laatst op met frontman Eloi Youssef. Ondanks dit afscheid stonden ze met zijn vieren op het podium om de prijs in ontvangst te nemen.
Van Dorst stelt terecht de vraag of de band niet wat jong is voor de Oeuvreprijs, ze bestaan immers nog maar veertien jaar. Gitarist Casper Starreveld lichtte toe dat ze zich inderdaad nog erg jong voelen en het niet voelt alsof ze klaar zijn. De band ziet naar eigen zeggen de winst als bekroning op oeuvre 1.0 en als startschot voor oeuvre 2.0.
Categorie Album
· S10 – Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt · sor – Bae Doven No. 1/No. 2/No. 3
· Flemming – Flemming
Als laatste was het tijd voor de uitreiking binnen de categorie Album. S10, sor en Flemming hebben een tijdje op dit moment moeten wachten, maar kregen gauw het verlossende woord te horen. Met zijn muziek die je ‘niet alleen hoort, maar ook voelt’ weet sor met de verzameling Bae Doven No. 1/ No. 2/ No. 3 zijn tweede Edison van de avond aan zijn collectie toe te voegen. Zijn eerste reactie op het podium was een herhaaldelijke, maar korte: ‘What the fuck?’ Hij maakte van de gelegenheid gebruik om meer mensen te bedanken dan bij zijn vorige speech, voordat hij weer in verbazing (met een enkele ‘what the fuck’) zijn weg vervolgde richting zijn interview.
sor met zijn twee Edisons, voor de categorieën Hiphop en Album
Intermezzo’s door een nieuwe generatie artiesten
Om de energie tijdens de uitreiking hoog te houden, werden er tussen de categorieën door intermezzo’s verzorgd door enkele genomineerde bands. Zo konden de eerste twee winnaars opgelucht ademhalen en ontspannen tijdens het eerste intermezzo van Rondé. De band was zelf genomineerd voor de categorie Pop, maar konden hun zenuwen nog even uitstellen door vol enthousiasme het nummer ‘Love Myself’ ten gehore te brengen.
Het tweede intermezzo werd gespeeld door de aanwezige ‘jonkies’ van de avond: Claude, Flemming en Zoë Tauran. Zij brachten een energieke mash-up van hun hits ‘Ladada (Mon dernier mot)’, ‘Automatisch’ en ‘Therapie’ ten gehore. Vanuit de perstribune klonk er meermaals dat er goed opgelet moest worden, want deze drie jongeren vormen samen de nieuwe generatie aan artiesten. Als ze niet deze avond al een Edison binnenslepen, is het niet ondenkbaar dat dit in de toekomst wel het geval gaat zijn.
Kleurrijk einde aan emotionele avond
Als klap op de vuurpijl stond de band Son Mieux klaar om deze mooie avond af te sluiten, alvorens de genodigden en winnaars flink feest konden vieren na het besloten diner. Extra hard zal er gefeest worden door Goldband en sor, die ieder binnen meerdere categorieën hun nominaties wisten te verzilveren en hiermee de grote verzamelaars van de avond werden. Gefeliciteerd!
Overzicht Winnaars Edison Pop 2023: Rock Di-Rect – 2022 single releases Hiphop Sor – Bae Doven No. 1/ No. 2 / No. 3 Nederlandstalig S10 – Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt Alternative Froukje – Uitzinnig Videoclip Véras Fawas | Maan & Goldband – Stiekem Dance Tiësto – 2022 single releases Song Maan & Goldband – Stiekem Hollands Mart Hoogkamer -2022 single releases Nieuwkomer Goldband – 2022 single releases Pop Antoon – 2022 single releases Album Sor – Bae Doven No. 1/ No. 2 / No. 3 Oeuvre Kensington
We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Essentiële Website Cookies
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Google Analytics Cookies
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
Overige externe diensten
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
Andere cookies
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
Privacy Beleid
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
© DannyWillems 
Jan-Kees Steenman 
Unsplash 
Jeroen Hoenselaar
Jeroen Hoenselaar
https://rolfvankoppenfotografie.nl/1920x1280-origrolfvankoppenfotografie-img_0032-harp-muziek-1/ 
Joost Festen 
Lisa Wibier
Lisa Wibier
Pixabay 
Laura Zalenga
Laura Zalenga
Bob Bronshoff 
Doris Konings
Doris Konings
Tereza Cervenova
Tereza Cervenova
Dominik Scythe 
Joost Festen 
Ben Houdijk
Ben Houdijk
