Het verhaal is bij McCabe & Mrs. Miller van ondergeschikt belang, zoals dat voor de meeste films van Robert Altman geldt. Het script is voor Altman niet meer dan een blauwdruk, een kale structuur op basis waarvan een bepaalde sfeer gecreëerd wordt met behulp van improvisatie, bijrolacteurs en veel mooie beelden. Voor McCabe bouwden de filmmakers bijvoorbeeld een echt dorpje waarin de meeste medewerkers ook echt woonden. Omdat de film in chronologische volgorde werd opgenomen, konden de werkzaamheden tijdens de opnamen gewoon doorgaan; de timmerlieden mengden zich in historische kostuums tussen de acteurs en waren niet van echt te onderscheiden. Al die details dragen ontzettend veel bij aan de sfeer van de film, en dat is ook de reden waarom veel van Altmans films pas echt goed worden nadat je ze vaker hebt gezien.

In de rij

Gelukkig is dat op deze dvd geen probleem vanwege het informatieve audiocommentaar van Altman en producent David Foster, voor wie dit zijn eerste speelfilm was. De beide heren zijn afzonderlijk van elkaar opgenomen, hoewel Foster wel een paar keer reageert op Altmans uitspraken. Foster vertelt veel over de voorgeschiedenis van de film, hoe hij het boek kocht waarop het script is gebaseerd en aan het begin moeite had de film aan een studio te verkopen. Pas na het grote succes van Altmans film M*A*S*H stonden de studio’s in de rij om de film te maken.

Modder

Hoewel Altman vertelt dat hij filters gebruikte om de film een extra zacht en “ouderwets” uiterlijk te geven, lijkt het beeld op deze nieuwe dvd wel uit dezelfde modder getrokken als die in het stadje ligt. Er is weinig contrast en scherpte, en de gebruikte filmkopie is erg korrelig en zit vol krassen. Ook de geluidskwaliteit is behoorlijk slecht: Altmans karakteristieke gebruik van overlappende dialogen wekt hier vooral irritatie op omdat veel stemmen onverstaanbaar zijn. Leonard Cohens prachtige liedjes klinken plat en ondynamisch.

Maar toch blijft er bij McCabe & Mrs. Miller nog genoeg over om van te genieten, zeker als je de moeite neemt de film een paar keer te zien. De film wordt vaak als een van de eerste meesterwerken van Robert Altman gezien, en is alleen daarom al een kijkje waard.

~

Hoewel de film soms wel heel sterk neigt naar sentimentalisme, weet Spielberg door zijn feilloze visuele gevoel en talent voor het regisseren van zijn acteurs alles toch in goede banen te leiden. Vooral opvallend zijn de geweldige prestaties van Whoopi Goldberg (die hiervoor stand-up comedian was in San Francisco en nog nooit in een film had geacteerd) en Oprah Winfrey (ja, dé Oprah Winfrey), die op prachtige wijze de rol van de gebroken Sofia neerzet. The Color Purple is niet Spielbergs beste film, maar komt verdraaid dicht bij echte klassiekers als E.T. en Schindler’s List.

Extra’s

~

Aandoenlijk

De tweede documentaire heet Collaboration of Spirits: Casting and Acting The Color Purple (28:41) en behandelt – de titel zegt het al – de acteurs en actrices in de film. Vooral Oprah Winfrey is heel aandoenlijk als ze vertelt hoe een rol in de film haar absolute droomwens was en ze de gelukkigste dag van haar leven had toen ze ook daadwerkelijk werd aangenomen. Meestal vind ik de verhalen van acteurs niet erg interessant, maar het onderwerp van de film en de bijzondere sfeer op de set leveren een paar mooie momenten op.

Anecdotes

Cultivating a Classic: The Making of The Color Purple zou op de meeste DVD’s het enige extraatje zijn geweest. In bijna 25 minuten komen de verschillende onderdelen van het maken van de film voorbij, hoewel er te weinig aandacht wordt geschonken aan de technische aspecten: alleen cameraman Allen Daviau (ook van E.T.) komt aan het woord. Niettemin genoeg interessante anecdotes, ook al is er geen seconde bewegend beeld tijdens de opnamen gemaakt.

Joop van den Ende

The Color Purple: The Musical (7:37), ten slotte, gaat gelukkig niet over de plannen van Joop van den Ende om het boek op de planken te brengen, maar over componist/producent Quincy Jones, die vele authentieke liedjes bij elkaar zocht en zelf ook enkele songs aan de film bijdroeg. Jammer genoeg gaat niemand in op het feit dat The Color Purple de enige speelfilm van Spielberg is sinds zijn debuut in 1974 waarvoor John Williams niet de muziek schreef. Steven Spielberg houdt niet van audiocommentaar en dus moeten we het daar zonder doen, maar er zijn nog wel enkele trailers en twee fotogalerijen te vinden, alhoewel er geen spoor is van de storyboards die op de hoes worden beloofd. De bijgeleverde extra’s zijn interessant, maar de kwaliteit van de film maakt de aanschaf van deze DVD essentieel.

~

Liefde op het eerste gezicht, dat was het toen Tom (Ashton Kutcher) en Sarah (Brittany Murphy) elkaar ontmoetten op het strand. Ze zijn dolgelukkig met elkaar en Sarah vraagt hem op een wel heel aparte plaats ten huwelijk: de plek waar zij net haar lievelingshond hebben begraven (door zijn toedoen)! De families zijn er alleen niet zo blij mee. Hij is een arme sloeber die zijn brood verdient met het voorlezen van de files op de radio en zij komt uit een rijke en snobistische familie. Van het hele huwelijksritueel krijg je weinig te zien, want de film zapt snel verder naar het eigenlijke onderwerp van de film: de huwelijksreis. In één lange flashback krijg je de “onvergetelijke” reis voorgeschoteld.

Nattigheid

~

Kinderachtig

Eigenlijk weet je na de eerste scène al genoeg. Dit is een film met nogal kinderachtige humor: mensen lopen tegen elkaar op, er wordt kauwgom in haren gesmeerd, geduwd, gegooid met koffers. Verder is er natuurlijk pech met de auto waarmee ze op vakantie zijn en gebeuren er vreemde dingen in de bizarre hotels waar ze overnachten. De grappen volgen elkaar in hoog tempo op en zijn ontzettend voorspelbaar. Dat verveelt snel, maar misschien moet je gewoon je verstand op nul zetten bij deze film om het nog een beetje vermakelijk te vinden. Van het interessante verhaal moet de film het ook niet hebben. Naast de bloopers is het enige verhaal wat nog een beetje meespeelt, de kwestie arm-rijk, maar dat is zeker niet origineel meer. Regisseur Shawn Levy (Address Unknown en Big Fat Liar) heeft de plank volledig misgeslagen.

trailer

Flauwe, voorspelbare grappen, irritaties over de acteurs en een verhaal dat niet blijft boeien. Deze onvergetelijke huwelijksreis kan je als film maar beter vergeten. En als je toch nieuwsgierig bent geworden, kan je het ook best af met de trailer van de film!