~

Vier oude studievrienden zijn door omstandigheden weer even op elkaar aangewezen. Wanhopig proberen ze de oude vriendschap te herstellen. Politicus Joep (Gijs Scholten van Aschat), die uitzicht heeft op een ministerpost, zit middenin een huwelijkscrisis. De eens zo bevlogen student kunstgeschiedenis en nu gemeenteambtenaar Pieter (Pierre Bokma) zit diep in de problemen op zijn werk. Jarenlang heeft hij voor zijn verjaardag een schilderij mogen uitkiezen uit het nuldepot, een gemeentearchief waar afgeschreven kunst wordt opgeslagen. Nu blijken de schilderijen veel waard te zijn en wil de gemeente ze terug. De aan cocaïne verslaafde topadvocaat Tom (Peter Blok) heeft in een ontwenningskliniek gezeten en wordt door Pieter opgevangen in zijn huis. De vierde vriend Maarten (Jaap Spijkers) staat vlak voor de premiere van zijn nieuwe theaterstuk, waarin Joeps 18-jarige dochter, met wie hij tussen de bedrijven door een relatie heeft, een rol speelt. Hij en Joep willen Pieter helpen met zijn problemen op het werk, maar het zo zorgvuldig opgebouwde plan van Tom om Pieter uit de brand te helpen valt volledig in duigen als blijkt dat de wankele balans die Joep in zijn leven gevonden heeft bedreigd wordt. Ze laten elkaar vallen als bakstenen en kiezen elk voor hun eigen hachje. De oude vriendschap blijkt niet bestand tegen het egoïsme dat de mannen typeert. Pieter blijft hulpeloos en alleen achter.

Tragi-humor

~

Monotoon gezeur

Helaas wordt Joeps monoloog op den duur monotoon gezeur dat aan je voorbij trekt zonder ook maar enige inhoud te hebben. En denk je net dat hij uitgepraat is, dan begint hij weer opnieuw. Mede dankzij dit soort scènes ben ik geen grote fan van deze film. Een ander probleem dat ik met de film heb is dat ik me als vrouw van een kwart eeuw oud moeilijk een voorstelling kan maken van de midlife-crisis die de heren in de film plaagt. De oude vriendschappen, die even herleeft worden en dan als een droom vervagen, is ook iets waar ik me niet verbonden mee voel. Daar moet je toch iets ouder voor zijn, heb ik het idee. Er was met name in de eerste helft van de film geen doorkomen aan. De tweede helft maakte redelijk wat goed. Vooral de laatste paar scènes zijn zo schrijnend dat het kippevel je over de armen loopt. Voor sommigen, zoals ik, is de film geen blijvertje, maar voor anderen kan de film een weerspiegeling zijn van een wereld die dan net zo dichtbij komt als de close-up van het doucheputje dat de film uitleidt.

~

Op het eerste gezicht is de 23 jarige Ann (Sarah Polley) maar een gewone vrouw. Ze is schoonmaakster op een universiteit en moeder van twee dochtertjes. Samen met haar man Don (Scott Speedman) die bouwvakker is, woont ze in een verotte stacaravan in Vancouver. Haar dromen zijn niet uitgekomen, maar ze is niet verbitterd. In tegenstelling tot haar klagende moeder die tegenover haar woont.

Ongepland verliefd

Ann leeft dus niet in de meest vrolijke situatie die je maar kunt bedenken. Dan krijgt ze ook nog eens van de dokter te horen dat ze kanker heeft aan beide eierstokken. Ze heeft nog maar twee tot drie maanden te leven. Ann neemt het bijzondere besluit om het aan niemand te vertellen. In plaats daarvan schrijft ze tien punten op die ze nog gedaan wil hebben voor haar dood. De kinderen elke dag vertellen dat ze van hen houdt, cassettebandjes opnemen voor hun verjaardagen en haar vader opzoeken in de gevangenis. En ze wordt ongepland nog een keer echt verliefd…

Milli Vanilli

~

Geen espresso

Regisseuse Isabel Coixet baseerde haar flm op het boek Pretending the Bed Is a Raft van Nanci Kincaid. Ze vertelt het verhaal op een langzame wijze, maar niet te langzaam. Vooral heeft ze veel oog voor de details die een mooi geheel vormen. Zoals een klant in een café die loopt te zeuren over dat er geen espresso meer is. Of Ann haar vriendin die alleen maar bezig is met afvallen. Ann ziet in dat dit niet de belangrijke dingen in het leven zijn.

Ingehouden

Sarah Polley, die eerder schitterde in eXistenZ en Go weet de rol van Ann perfect neer te zetten. Ze speelt haar als een op het eerste gezicht heel normaal meisje, dat van de een op de andere dag zwaar nieuws te horen krijgt. Hoe ze daar emotioneel mee omgaat, speelt Polley ingehouden. Weinig tranen, maar blauwe ogen die haast verraden dat ze een afschuwelijk geheim bij zich draagt.

Discussie

De film biedt daarnaast ook nog interessant discussiemateriaal. Heeft Ann inderdaad het recht om de rest van haar omgeving niet te vertellen dat ze kanker heeft? Haar man en kinderen hebben tenslotte niet de kans om afscheid van haar te nemen. Aan de andere kant blijft hen een heleboel ellende bespaard. Een interessant vraagstuk.

Humor en hoop

My Life Without Me is een dramatische film: het verhaal zal weinig mensen onberoerd laten. Toch is de film niet vervelend zwaar geworden, hoe heftig het verhaal ook is. Dit komt doordat de nadruk in de film niet gelegd is op het sentiment of eventuele depressie. Er is ook ruimte voor humor en hoop. Daarnaast is er bij het einde ruimte voor de kijker gelaten om de toekomst in te vullen: hoe ziet mijn leven er uit zonder mij?