~

In Slippers hebben alle vier de personages, een wat ouder echtpaar en een jonger stel, goede redenen om niet het achterste van hun tong te laten zien. Is het adres op het pakje sigaretten wel echt van haar ouders? Is die oude man die daar woont, en die zeker niet haar vader is, het slippertje van die jonge meid? Weet zijn vrouw daarvan? En slikt die jonge vriend van haar echt haar leugentjes? En van wie zijn toch die grote slippers die onder het bed van die jonge vrouw lagen?

Balans

~

Toneeltalenten

De acteurs in Slippers weten in ieder geval hoe ze het stuk moeten brengen. Niet te overdreven, toch met genoeg mimiek en wat lompe bewegingen en bovendien geloofwaardig. Anniek Pheifer (The Shape Of Things, Het vuil, de stad en de dood en The Prefab Four) springt er uit als kittig dametje dat iedereen voorliegt. Haar wederhelft wordt gespeeld door Romijn Conen, een jongen die het ook leuk doet op het toneel. Will van Kralingen en Peter Tuinman, die het oudere echtpaar voor hun rekening nemen, hebben verder geen uitleg nodig. Zij laten ook nu ook weer zien hoe het moet op het toneel.

Toegankelijk

Oog is er ook geweest voor de aankleding. Eenvoudig doch met wat leuke details, zoals het bijzondere tuindecor. Daarentegen storen de overdreven vogelgeluiden wel tijdens de tuinscènes. Maar het mag duidelijk zijn dat dat de pret niet zal bederven. Een lach onderdrukken is echt lastig tijdens Slippers; daarvoor is het stuk te vermakelijk. Door de goede acteerprestaties komt de voorstelling goed uit de verf en het publiek amuseert zich prima dankzij de opeenstapeling van miscommunicaties. Een erg toegankelijke voorstelling, deze geslaagde klucht.

Slippers wordt nog tot en met 28 april 2005 opgevoerd in verschillende theaters in Nederland.

~

Twee jaar geleden stierf de moeder van acteur Marcel Musters. Bevriend toneelschrijver Maria Goos stelde voor een voorstelling te maken over hun beider moeders, omdat die vrouwen zo’n enorm stempel hadden gedrukt op hun leven. Goos’ moeder was toen al zeventien jaar dood. Aan zoveel openheid was Musters op dat moment nog helemaal niet toe, hij was van die dood nog lang niet bekomen. Een jaar later had hij echter de onbedwingbare behoefte aldoor over zijn moeder te praten. Zo werd de basis gelegd voor deze voorstelling.

Kaarsje

~

Kwetsbaarheid

Smoeder is geen gewoon toneelstuk met een strak omlijnde tekst en twee acteurs die hun personages spelen. Integendeel. Marcel Musters en Maria Goos zetten zichzelf neer, twee mensen die in het theater hun eigen verhaal vertellen. Daarin slaagt rasacteur Musters beter dan Goos. In al zijn onhandige kwetsbaarheid zet Musters zowel de zoon die hij zelf is als het typetje van zijn kettingrokende moeder sterk neer, plus dat van zijn stoere, ruige vader.

Goos is geen toneelspeler, maar Neerlands meest geprezen toneelschrijver. Acteren gaat haar minder makkelijk af, al kan ze wel aardig vertellen. Omdat deze voorstelling zo extreem persoonlijk is, kun je daaraan als toeschouwer geen waardeoordeel verbinden: je wilt het verhaal horen of niet.

Ave Maria

~

Accent

Musters schetst zijn moeder: de ene arm over de borst gekruist, terwijl de andere hand de onderlip dubbelvouwt. Die houding, gecombineerd met een zwaar Tilburgs accent, neemt Musters aan als hij zijn moeder speelt. Goos’ moeder zat altijd wijdbeens, de ellebogen op de knieën: “Niet te veel willen, niet te veel verwachten, want dan kan het alleen maar tegenvallen.” Goos zet er het dialect van Breda tegenaan en speelt zo haar moeder. Het al te bescheiden motto luidt: “Bij ons lukt nooit niks.”

Persoonlijk

Herkenbaar in hun verhalen zijn anekdotes en irritaties: waarom is je moeder onvervreemdbaar je moeder? Waarom is ze lief, maar soms ook een loden last? Daarover gaat deze komische maar vooral zeer persoonlijke voorstelling. Die in de slotfase zowaar de waterlanders opwekt, als Marcel Musters zegt dat hij zo veel van zijn moeder hield.

Smoeder is een lunchvoorstelling, alleen te zien in Bellevue in Amsterdam tot en met 24 oktober 2004.

~

Hotel Modern schept in het theater een universum waarin het stormachtig huwelijk tussen de dood en het leven wordt beleefd. Met behulp van camera’s, poppen en een componist vertelt de groep ware en verzonnen verhalen. Een zwarte revue: vrolijk, triest en wreed. Midden op toneel staat een groot scherm en aan de zijkant staan kartonnen maquettes. Het lijken onderdelen van een groot poppenhuis. Met een vingercamera kijken we binnen. En bizar genoeg blijken het stuk voor stuk doodsplekken te zijn. Zelfs een zonnige strand blijkt het toneel te zijn voor een morbide tafereel. Een badgast heeft te lang in de zon gelegen en is letterlijk verbrand. De overgang naar de verschillende plekken gaat via het stopcontact.

Hoorspel

~

Een lach en een traan

Lachen en ontroering blijken bij Hotel Modern dichtbij elkaar te liggen. Ligt het publiek eerst nog onder de stoelen van het lachen om een dadaïstische voordracht over autotypes die eindigen op een A, momenten erna worden we ontroerd door het verhaal van een Joods gezin in de oorlog. Eén van de artistieke leidsters vertelt het verhaal van haar opa, geïllustreerd door bewegende maquettes en gekleide poppetjes. Wat opvalt is dat de er tijd wordt genomen voor de overgang van de verschillende stukken. Tijdens het opbouwen voor de set van het oorlogsverhaal kijkt het publiek toe hoe de karren met maquettes van achter het scherm naar voren werden gereden en worden opgezet.

Uit het leven

~

Bizarre fantasie

Een bizarre fantasie en het verlangen om verschillende kunstvormen te mengen, bindt de drie artistieke leiders. De bijzondere voorstellingen van Hotel Modern worden zowel in Nederland als in het buitenland gewaardeerd. In 2002 namen ze de Erik Vosprijs in ontvangst voor jonge theatermakers, en vorig jaar werden ze door ARTE gekozen als vertegenwoordiger van de Prix de Coppet voor jonge kunstenaars die zich onderscheiden in originaliteit en verscheidenheid.

De man met vijf vingers is nog tot 22 januari 2005 in de theaters te zien.