~

Blijkbaar hebben de mannen op het moment eventjes genoeg van hun eigen materiaal, want hun nieuwste wapenfeit, Emotive, is een coveralbum met daarop slechts twee originele composities (Passive en Counting Bodies Like Sheep To The Rhytmn Of The War Drums). Nu weet ik het normaal gesproken niet zo goed met coveralbums (al is die laatste cd van Paul Weller natuurlijk best te versmaden); covers waarbij wordt geprobeerd het origineel zo dicht mogelijk te benaderen, kunnen me cru gezegd gestolen worden. Dan luister ik liever naar de originele uitvoering (voordeel van een coveralbum is wel dat je de originelen er nog eens bij pakt).

Toch vooral een rockband

Gelukkig is A Perfect Circle wijzer. Howerdel en consorten gebruiken de tekst als uitgangspunt en creëren daaromheen nieuwe arrangementen. Het resultaat is helaas wisselvallig. Zo is de cover van John Lennons Imagine fenomenaal, maar is People Are People van Depeche Mode in mijn ogen nog nooit zo verkracht (sommige nummers moet je je als gitaarband niet aan wagen!), al hebben we in de OOR kunnen lezen dat Martin Gore via via heeft laten weten dat hij de versie van APC te gek vindt. Annihilation is dankzij het orgeltje bijzonder creepy terwijl het van Joni Mitchell bekende Fiddle and the Drum schitterend is in zijn eenvoud. Helaas slaat de Marvin Gaye-cover What’s Goin’ On de plank dan weer faliekant mis (waar is de soul??), waardoor de conclusie uiteindelijk luidt dat A Perfect Circle toch vooral een rockband is, alle experimenten ten spijt.

De rechtoe-rechtaanrocker Passive doet me vooral uitzien naar het volgende studioalbum (al dreigt de metal wel steeds meer naar de achtergrond te raken). Voordat het zover is, verschijnt binnenkort eerst nog de remix-cd/live-dvd-set aMOTION. Genoeg lekkers om je zoet te houden. Tot het moment dat Tool wederom van zich laat horen is A Perfect Circle voor mij onbetwist rockband numero uno.

Wie Cake zegt, denkt vooral aan songs als de Gloria Gaynor-cover I Will Survive, The Distance (beide afkomstig van het album Fashion Nugget, 1996), Never There (Prolonging the Magic, 1998) en Short Skirt/Long Jacket (Comfort Eagle, 2001). Laat daarover geen misverstanden bestaan: een dergelijke hit is niet te vinden op Pressure Chief (met No Phone als hoogtepunt). Natuurlijk beheersen McCrea en co het ‘kunstje’ tot in de perfectie en wat dat betreft zullen ze hun fans nooit teleurstellen, maar verbazen doet Cake op dit nieuwe album geen moment. De band valt het best te omschrijven als de schoenmaker die bij zijn leest blijft. Soms zou je willen dat een mooie vrouw hem eens zou verleiden tot een avontuurtje. Maar hij zou haar hoogstwaarschijnlijk beleefd doch dringend hebben verzocht de zaak geruisloos te verlaten.

Behoorlijk chagrijnig

Laat iemand deze lui alsjeblieft eens een flinke schop onder hun kont geven! Waarom Cake anno 2004 nog steeds bestaat? Tsja, iemand enig idee? Sommigen onder u vinden het vast en zeker schitterende muziek, het moet haast wel. Wij worden er behoorlijk chagrijnig van. Dat heeft vooral te maken met de uiterst nonchalante vocalen (laag en monotoon) en de afgestompte staccato gitaarriffs van zanger/gitarist/componist John McCrea. Alles op Pressure Chief is bovendien midtempo terwijl de drums enkel en alleen ondersteunen. Dynamiek lijkt in die zin haast wel een vies woord. Pluspunt zijn de gortdroge cynische teksten (“No phone, no phone, I want to be alone today. Shaking, quaking, waking me when I must sleep… my deepest concerns will stay buried and unspoken” – tenminste, dat is wat uw recensent ervan maken kon.) En toch hebben we het allemaal al eens eerder gehoord. Van Cake zelf welteverstaan.

Tijd voor een greatest hits?

Om maar eens een blik in de toekomst te werpen: ik verwacht niet dat veel collegae Pressure Chief aan het eind van het jaar zullen opnemen in de gebruikelijke jaaroverzichten. Het lijkt alsof de band op het eindstation is aanbeland. Misschien wordt het daarom zo langzamerhand eens tijd voor een Greatest Hits-CD. Hopelijk zijn we daarna voor eens en altijd van ze af. Voor de die-hard fans: 3 november is Cake te zien in Paradiso (Amsterdam).

~

Ouder

De liedjes klinken warm en vertrouwd. Als vanouds glijden de stemmen moeiteloos langs en om elkaar heen. Vooral op Disembodied Voices, een lieflijk liedje over hun kindertijd, laten de broers een prachtig staaltje samenzang horen. In hun gedeelde slaapkamer praatten ze lang nadat het licht uitging tot ze de slaap uiteindelijk vatten. Heel herkenbaar en misschien daarom wel zo mooi.

Melancholie

Het is goed te horen dat de gebroeders Finn ouder zijn geworden, de toon van de nummers is wat serieuzer en minder zorgeloos dan voorheen. Ze blikken terug en overdenken het leven. Soms melancholisch, dan weer vol goede moed. De liedjes met een dosis melancholie werken het best. Zoals Edible Flowers, over het verstrijken van tijd, ouder worden en de dood. Een ander hoogtepunt van het album is het sobere en werkelijk prachtige Gentle Hum. De simpele melodielijn zuigt je het nummer in en laat je niet meer los. Mooie liedjes schrijven kunnen ze dus nog wel.

Geen magie

Jammer genoeg wil op de rest van het album de vonk maar niet echt overslaan. Het zijn leuke popliedjes met hier en daar weer een lekkere meezinger, maar nergens is het echt pakkend. Luckiest Man Alive slaat zelfs de plank helemaal mis. Het nummer is zo’n cliché rockballade dat het bijna gênant wordt. Ook tekstueel valt er geen greintje originaliteit te bespeuren: “You saw me / And what I could be / And now I know what love is for / It’s the only thing sets you free / Must be the luckiest man alive.” Gelukkig sluit het album wel goed af met het eerder genoemde Gentle Hum.

Everyone Is Here is absoluut geen slecht album, maar de magie die The Finn Brothers in hun Crowded House-periode konden creëren, komt helaas te weinig naar boven. De broers lijken over hun hoogepunt heen te zijn. Het moet ook wel een vloek en een zegen zijn om zo’n rijk muzikaal verleden te hebben. Laten we het maar op een zegen houden.