Redeemer (O Redentor)
(Claudio Torres, 2004 • De Filmfreak)

Je kunt tegenwoordig geen dvd uit de schappen lichten, of er staan palm- of maretakjes op: ‘officiële selectie Veenendaals filmfestival’, ‘beste regisseur Oost-Friesland’, ‘beste pastasalade op een second unit‘. Waarschijnlijk zijn de goede mensen van het Cannes filmfestival vergeten hun palmtakjes als merk te deponeren, of vertrouwden ze op de welwillendheid van de kleine distributeurs. Tevergeefs, dus.

Op de hoes van Redeemer wordt regisseur Claudio Torres geroemd (inclusief takjes) als beste Braziliaanse regisseur van 2005 – hetgeen ons doet vrezen voor de staat van de filmindustrie in dat land. Als het nauwelijks gekadreerde beeld niet overbelicht is, is het onscherp. In een poging het geheel er hedendaags te laten uitzien, wordt gefreezeframet dat het een aard heeft, en de ‘surrealistische’ special effects lijken met het computerprogramma After Effects in elkaar geflanst.

Journalist Celio Rocha (Pedro Cardoso) krijgt een opdracht van God: hij moet de projectontwikkelaar Octávio Saboía (Miguel Falabella) zover krijgen dat deze al zijn aardse bezittingen overdraagt aan 198 onbetaalde bouwvakkers. Redeemer draait dus om witteboordencriminaliteit en armoede, maar weet de echte problemen van Brazilië razend knap te negeren. Naast het appartementencomplex ligt een krottenwijk van 20.000 zielen. En de cel waarin Celio belandt mag stampensvol lachende negers zitten, vriendschap sluit hij slechts met een oude, trieste blanke. Maar het is allemaal echt gebeurd, zegt Torres in de making of, en dat is toch ook wat waard. (Paul Boon)

Gunaah
(Amol Shetge, 2002 • H.O.M Vision)

Prabha Narayan (Bipasha Basu), rechercheur en ravissante schoonheid, lost misdaden op met een groot pistool en haar hart. Op straat schiet ze op progressieve revolutionairen, op kantoor strijdt ze tegen patriarchale machtsstructuren die de vorm hebben aangenomen van haar corrupte superieur (Irfan Khan). Als ze een zwijgzame maar knappe terrorist (Dino Morea) oppakt, ontstaat er een vreemde driehoeksverhouding die spectaculair ten onder gaat in een alles verzengende vuurzee.

We hebben niet heel veel ervaring met het genre, maar dat een Bollywoodfilm er niet flets en schokkerig hoeft uit te zien, meldden we al bij Don en Bunty aur Babli. Die muziek – nou ja, dat schijnt erbij te horen. Maar zelfs als het lukt om ondanks dat alles te blijven zitten, dan nog zijn er voldoende dingen die zelfs de grootste Bolly-fan zouden moeten verbazen.

Als haar dikke, kale hulpje de bekentenis er niet uitgefolterd krijgt, werpt Prabha zich in avondtoilet op de zwijgzame idealist. Wat ziet ze eigenlijk in de koppige en trotse jongeman? Hij spreekt de hele film geen woord en Prabha voelt niets voor zijn idealen, dus meer dan een soort fysieke aantrekkingskracht kan het niet zijn. Zijn dat nu die liefde en gerechtigheid waar ze de mond van vol heeft? Overtuigen doet het dus allemaal niet. En dat ligt evenzeer aan de technische mankementen als aan de geestelijke luiheid van de makers. (Paul Boon)

Tideland
(Terry Gilliam, 2006 • A-film)

Al sinds de jaren van Monty Python neemt Terry Gilliam ons mee naar bizarre en fantasierijke werelden, waar dromen en realiteit botsen. Terwijl hij bezig was met de sprookjesfilm The Brothers Grimm nam hij tijdens een dispuut over de eindmontage ook nog 6 maanden de tijd om Tideland te maken. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek dat het schokkende verhaal vertelt over het meisje Jeliza-Rose dat, om aan de gruwelijkheden in haar leven te ontsnappen, een kleurrijke fantasiewereld voor zichzelf schept.

Tideland biedt ons een groot aantal tenenkrommende en verschrikkelijke gebeurtenissen, gezien door de ogen van Jeliza-Rose. Hierdoor zijn de dingen die haar overkomen een stuk minder vreselijk en soms zelfs avontuurlijk of bijzonder. Terwijl de vader van Jeliza-Rose geveld door drugs dood in een stoel in het huis zit, sluit zij een bijzondere maar controversiële vriendschap met de geestelijk gehandicapte Dickens. Zijn zus Dell is met haar zwarte imkersluier net een boosaardige heks. Terwijl Jeliza-Rose haar fantasievolle avonturen beleeft vergeten we bijna dat de realiteit om haar heen steeds onhoudbaarder wordt.

De dvd is verrijkt met een documentaire over Gilliam, gemaakt door Vincenzo Natali, een jonge filmmaker en groot liefhebber van Gilliams werk. Hij volgde Gillliam op de set van Tideland en het resultaat is een vermakelijke documentaire over het mysterie dat Terry Gilliam heet. (Anouk Werensteijn)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

The Black Dahlia (Special edition)
(Brian De Palma, 2006 • Dutch Film Works)

Als De Palma goed op dreef is, grijpen zijn films je met pervers genoegen bij je kladden, en stimuleren ze op verschillende niveaus. Deze verfilming van een op feiten gebaseerd boek van James Ellroy toont echter een regisseur op halve kracht.

Hollywood, jaren veertig: een politieduo onderzoekt de brute moord op een jongedame en al gauw raakt een van hen verstrikt in een web van intriges. Een dosis technische spielerei (een paar uitmuntende POV-shots, een climactische confrontatie à la Vertigo) en doorlopende verwijzingen naar het echte Hollywood, film noir en cinematechniek in het algemeen duiden erop dat het een veel betere film had moeten zijn.

Aan de tip-top-decors en enscenering en de sprankelende cameravoering van veteraan Vilmos Zsigmond ligt het niet. Het zijn het soms haperende tempo, de foute keuze om een non-acteur als Josh Hartnett de hoofdrol te geven, en het feit dat De Palma’s spelletjes in dienst staan van een wankelend verhaal. Ellroy werd dan ook in Curtis Hansons L.A. Confidential veel pakkender verfilmd – door een mindere regisseur. Deze dure steelbook-uitgave is met slechts een paar zwakke extra’s weer eens gebakken lucht, maar veel erger is dat deze versie maar liefst een vierde van de breedte van het oorspronkelijke beeld mist. Een schandalige uitgave. (Paul Caspers)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Mortier heeft net als Brusselmans maling aan alles. De vier losers die samen een misvormde rockband vormen, worden voorgesteld als rockers die geen last hebben van de zwaartekracht van de realiteit. Mortiers stilering is vrij en hij maakt gebruik van effecten, maar deze sluiten naadloos aan op het platte en gewelddadige literair realisme van Brusselmans. Hij rekent in zijn debuut af met zijn “eigen handicap”. De ex-reclameman, die volgens de gevestigde filmorde geen fictie kon verfilmen, fietst de Hollands/Belgische filmwereld binnen met vermakelijk cynisme.

Dries (Dries Vanhegen) is een rusteloze veertiger en weinig succesvol schrijver. Hij wordt gevraagd mee te spelen als drummer in de onbekende rockband The Feminists. De drie rockers met handicap die bij hem aanbellen zijn op zoek naar een publiekstrekker om de grootste concurrent op de rockrally van Leffinge, de band Harry Mulisch, te kunnen verslaan.

Dries, de verteller en het alter-ego van Brusselmans, gaat met het curieuze drietal in zee uit verveling. Hij verlaat zijn omgeving vol stijl en design om samen met de band te repeteren in de schuur van Ma Verbeek, fantastisch neergezet door Dolores Bouckaert. Hij trotseert het barre West-Vlaamse niemandsland op zijn motor, maar vertrekt nooit voordat hij eerst zijn kompanen heeft opgejut en afgezeken. De schoten voor open doel zijn grof, sardonisch en zwart, maar nergens gespeend van humor. Met de komst van deze verbale intrigant wordt de toekomst van de band op het spel gezet en het duurt dan ook niet lang voordat de rockers elkaars bloed wel kunnen drinken.

Rockrally

Ex drummer wordt geheel in het Vlaams gesproken, en de ronde klanken zijn aangenaam en een genot voor de oren. De verhalende observaties van Dries zijn hels, wrang, mysogien en niet zonder arrogantie. Tenslotte is hij slechts tijdelijk afgedaald naar de maatschappelijke afgrond. Het Vlaams geeft sjeu aan de visuele harteloosheid en shockerende enscenering. De rockrally is een opzwepend hoogtepunt vol oorverdovende punk zonder nostalgie. Vier bands spelen o.a. speciaal voor de film geschreven nummers. De soundtrack met Flip Kowlier, Arno, de Tritones, Madensuyu en The Experimental Tropic Blues Band is even sterk als de beelden.

Idealisering is Mortier vreemd. Alle karakters zijn realistisch, ook al zijn types als Dikke Lul en de kale Ma Verbeek niet doorsnee. In de zwarte komedie van Mortier hebben fictie en realiteit wel degelijk raakvlakken. Het landschap van Dries mag dan haaks staan op het troosteloze kot van Ma Verbeek, maar allen voeren een bizarre strijd tegen dezelfde hopeloze niksigheid. De ernst waarmee Mortier visueel rechtstreeks op deze niksigheid afstapt maakt de fictie ironisch genoeg verdraaglijker. Niets is zo niet luchtig als ons bestaan, maar je moet er wel om kunnen lachen. De combinatie Brusselmans en Mortier is een verraderlijk absint. Ex drummer vloekt, tiert en bloedt aan alle kanten maar bewijst tegelijk, op diabolische wijze, dat we wel degelijk aan de zwaartekracht gebonden zijn. Er is geen ontsnappen aan.

Nieuwsgierig

Als Mortiers debuut een revanche is dan lijkt de vraag gerechtvaardigd: Wat dan nu nog? De 41-jarige vertegenwoordiger van de generatie-nix heeft er acht jaar over gedaan om Ex drummer geproduceerd te krijgen. Het is echt de omgekeerde wereld als je bedenkt dat deze man, toch behept met lef en visie, zijn schoorsteen liet roken door het maken van reclamefilms. Ex drummer is de intelligente kopstoot van een man die lang heeft gewacht op zijn publiek, maar met zijn woede nog steeds tegenover de gevestigde orde blijft staan. Dat maakt nieuwsgierig naar een volgende productie. Woede mag dan voor Mortier de juiste creatieve brandstof zijn, zelfs een filmmaker kan erop vastlopen en dat zou bij Mortier eeuwig zonde zijn.