Ga hier naar het overzicht van het festivalverslag.

25 april

CGI-gevechten

Dragon Tiger Gate (Lung fu moon)
Wilson Yip, 2006

Wilson Yip moet de ne plus ultra van de beukfilm voor ogen gestaan hebben. In Dragon Tiger Gate zitten namelijk zulke waanzinnig overdreven vechtscènes, dat ze moeilijk te overtreffen lijken. Hij laat, om maar wat te noemen, vechtjassen niet door één betonnen vloer heen denderen, maar door vijf achter elkaar. Zwaartekracht is bij zulke confrontaties bijzaak, en de film houdt, dankzij luxe CGI-werk, redelijk overtuigend het midden tussen een drieste stripverfilming en een voorgespeelde computergame.

Wat niet uit de computer komt, is uitstekend geënsceneerd door spierbundel Donnie Yen, die Yips vorige film S.P.L. ook al voorzag van heftig vechtwerk. Jammer dat Yens karakter in de film gemodelleerd is aan dat van zijn tegenspeler, tieneridool Nicholas Tse: het gaat er bij beiden vooral om in welke hoek de haarlokken voor het rechteroog vallen. En, trouwens, ook jammer dat de helft van de speelduur verspild wordt aan een dwaze en sentimentele plot rond herenigde broeders en een verliefd meisje. (Paul Caspers)

Intense spanning

Cold Prey (Fritt vilt)
Roar Uthaug, 2006

“Vijf Noorse snowboarders stranden in een verlaten berghotel. Ze zijn niet alleen…”, meldt het programmaboekje. De genrefanaat kan de rest zelf wel invullen. Het is dan ook geen origineel gegeven, en de film biedt niets vernieuwends. En dan nu het goede nieuws: Cold Prey houdt je een behoorlijke tijd op het puntje van de stoel. Deze pretentieloze slasher minimaliseert het aantal onlogische verwikkelingen, heeft geen postmoderne humor, geen (nou ja, bijna geen) irriterende flutkarakters, en geen vergezochte plot met verrassingen-op-het-laatste-moment. De makers blijven liever bij de essentie: het opvoeren en vasthouden van doodeenvoudige, intense spanning, en daar slagen ze zonder meer in. Bovendien is het camerawerk, zeker in de lange tijd dat de film zich in het pikdonker afspeelt, uitmuntend. Genrevoorgangers uit Noorwegen waren verschrikkelijk, en Cold Prey legt de kwaliteitslat voor opvolgers behoorlijk hoog. (Paul Caspers)

Grappig surreëel

Paprika
Satoshi Kon, 2006

Wanneer de begintitels van Paprika over het scherm rollen, begeleid door een supervrolijke begintune, wordt de vrees gewekt dat er hier sprake is van een kinderlijke cartoon over een guitig meisje dat allerlei avonturen beleeft. Het tegendeel is waar. In Paprika draait het om een apparaat waarmee in de dromen van anderen genavigeerd kan worden. Paprika is het virtuele alter ego van Chiba Atsuko, een van de medewerksters aan het project. Zij is in de droomwereld een soort superheld, die probeert mensen hun dromen te laten begrijpen. Wanneer het apparaat wordt gestolen, is de realiteit vaak niet meer van de droomwereld te onderscheiden. De gebruikers van het apparaat raken in een soort coma en al hun dromen smelten samen.

Zoals bij de meeste anime is de film op de meeste momenten erg absurd en zien de animaties er prachtig uit. Paprika is grappig, surreëel en spectaculair, soms kinderlijk en soms diep technologisch filosofisch. Want als de technologie zelfs de droomwereld kan manipuleren, wat rest er dan van onze menselijkheid? Terwijl de droomwereld steeds meer de mensen in de echte wereld overneemt zorgt dat voor lachwekkende taferelen, maar ook behoorlijk pittige scènes. De fantasie van Satoshi Kon (Tokyo Godfathers) is lekker op dreef en sleurt je mee in een bizarre parade van koelkasten, robots, poppen en vlinders. (Anouk Werensteijn)

Slecht uitgewerkt

The Ungodly
Thomas Dunn, 2007

Het concept klinkt goed: een jonge documentairemaker (Wes Bentley, de jongen met het plastic zakje van American Beauty) volgt een seriemoordenaar met zijn camera. De uitwerking van het concept is echter een tegenvaller. De film begint goed, met de uitwerking van de vreemde band tussen de twee mannen waarbij de vraag aan de kaak wordt gesteld wat een seriemoordenaar tot zijn daden drijft. De machtsverhoudingen blijven wisselen en de grenzen tussen goed en slecht vervagen. Maar dan, na de plotwending in het midden van de film, slaat de sfeer om en wordt de film rommelig. Er volgt een combinatie van tenenkrommende momenten (een scène waarbij de twee mannen binnendringen in de flat van een meisje deed zelfs een aantal mensen de zaal verlaten) en absurde, (onbedoeld?) grappige momenten, die bij een onderwerp als dit totaal niet op hun plaats zijn.

Het gevoel rijst dat de regisseur de film en het onderwerp iets serieuzer had kunnen nemen en er een stuk meer uit had kunnen halen. Na de anticlimax van het tegenvallende einde en de bizarre, lachwekkende momenten blijft een onbevredigd gevoel over, en het idee dat de orgie van geweld en het choqueren om het choqueren een concept is dat nog lange tijd in het horror/thrillergenre zal gaan heersen. Laten we hopen dat het publiek het eerder zat is. (Anouk Werensteijn)

Ga hier naar het overzicht van het festivalverslag.

24 april

Inktzwarte komedie

How to Get Rid of the Others (Hvordan vi slipper af med de andre)
Anders Rønnow Klarlund, 2007

Het is tegenwoordig bijna een unicum: een politiek geladen film uit Denemarken. Rønnow Klarlund (de excentrieke regisseur van onder andere Strings) durft in de zwarte komedie How to Get Rid of the Others Denemarken als doorgedraaide politiestaat te presenteren, waarin criminelen, uitkeringstrekkers, ziektekostenmakers, alcoholisten en ander asociaal tuig volgens een kraakhelder systeem uitgeroeid worden door militairen, met goedkeuring van een marionettenregering. De film draait om een groepje potentieel ter dood veroordeelden, waaronder één politieke activist die het systeem probeert te saboteren.

Als inktzwart toekomstbeeld voor de Deense verzorgingsstaat overtuigt Rønnow Klarlunds film helaas maar heel even, want al gauw wordt duidelijk dat hij de voorkeur geeft aan wrange komedie, waarin sociale en politieke relevantie ondergeschikt is aan harde grappen (grove, nauwelijks verhulde uithalen naar een bestaande politieke partij en een dosis wrede galgenhumor). Dat is jammer, maar wellicht heeft de regisseur met deze enerverende en gewaagde film baan geruimd voor een oprechtere aanpak van dezelfde thematiek. (Paul Caspers)

22 april

Grappig wreed

The Host (Gwoemul)
Joon-ho Bong, 2006

Als je een moeilijk onderwerp in een film wilt behandelen moet je het tastbaar maken. Dat is de makers van The Host goed gelukt: het door milieuvervuiling gemuteerde monster ziet er levensecht uit. De gruwel gaat er stante pede vandoor met het dochtertje van Park Gang-du (Kang-ho Song), een nietsnut die werkt in het etenswarenstalletje van zijn vader.

Regisseur Joon-ho Bong verspilt geen tijd: tien minuten na aanvang van de film dendert het beest in het volle zonlicht over een recreatieveldje, kwijlend en mensen verslindend. Toch lukt het Bong om tegelijkertijd ook allerlei belangrijke informatie te introduceren, zonder dat de film aan vaart inboet. We leren het hele gezin Park én hun familiedynamiek in minder dan geen tijd kennen, waarna ze erop uittrekken om Gang-du’s dochter terug te vinden. Bong neemt de tijd om de personages alleraimabelst te maken, en voert er dan een paar aan het monster.

Dat klinkt allemaal hartverscheurend en wreed, maar soms is het ontegenzeggelijk grappig; een beetje als de scène met het oor, uit Reservoir Dogs. Te beoordelen naar het aantal open doekjes is The Host een goede kanshebber voor de publieksprijs Silver Scream Award. Een paar kanttekeningen dan: het ongedierte lijkt verdacht veel op een beestje uit een computerspelletje dat niemand heeft gespeeld (Dominant Species), en aan het einde komt alles dodelijk serieus goed. (Paul Boon)

Tijdsparadoxen

The Girl Who Leapt Through Time (Toki wo kakeru shôjo)
Mamoru Hosoda, 2006

Onder die zondige en gekmakende Japanse schooluniformpjes blijken hele gewone bakvissen en giebelkonten te zitten. Makoto Konno is zo’n meisje van dertien – verlegen, dan weer een flapuit, o zo onhandig, en altijd te laat. Oh, het is zo herkenbaar, hoor je het puberende gezinslid denken. Inderdaad, herkenbaar, net als de grappen, die je uit elkaar houdt door de manier waarop ze hun baard dragen.

Als ik niet al een waarschuwing had gekregen van de frikkenpolitie, zou ik het meisjesmanga noemen. Maar het is natuurlijk anime. In dit geval met een sciencefictionrandje, want Makoto ontdekt dat ze door de tijd kan reizen. Nu kan ze al die momenten dat ze een flater slaat, weer terugdraaien.

Jammer dat niemand op de speelduur heeft gelet. Regisseur Mamoru Hosoda spoelt eindeloos heen en weer tussen drie of vier flauwe scènes, en op het einde probeert hij nog een paar tranen uit de puberharten te wringen met een niet of nauwelijks geïntroduceerde romantische verhouding. Het meest onuitstaanbaar is The Girl Who Leapt Through Time echter als ze de zaak proberen uit te leggen. Alle denkbare tijdsparadoxen worden genegeerd, en de makers spreken zichzelf nog tegen ook: door twee alternatieve oorzaken van het fenomeen te geven. Dat jonge meisjes een markt zijn daar wil ik wel aan, maar je hoeft hun intelligentie toch niet te beledigen? (Paul Boon)

Nonsens

The Fountain
Darren Aronofsky, 2006

Pi was goed. Requiem For a Dream was goed. Dus de zaal zat in spanning te wachten op The Fountain, want zo langzamerhand is Darren Aronofsky een beetje een fenomeen aan het worden. Een nieuwe auteurfilmer wellicht, en niet ver uit de buurt van Hollywood: echt iets speciaals.

The Fountain is zo speciaal, dat je in eerste instantie niet het idee hebt dat je naar een film kijkt. Tussen de vreemde kleuren, onverwachte camerahoeken, het geheen-en-weer tussen Spanje tijdens de Inquisitie, het heden en een soort verre toekomst valt bijna niet op dat Aronofsky de minst originele, maar meest wijd verbreide pseudo-wetenschappelijke hypotheses over het christendom, boeddhisme en de Inca’s op een hoop heeft geveegd. De ontdekking van de hemel revisited.

Maar de druppel komt als Hugh Jackman (wat laat die man zich toch wijsmaken door zijn impresario?) met een ouderwetse kroontjespen een ring tatoeëert op zijn vinger à la Pamela Anderson. Of misschien is de druppel al even daarvoor, als Jackman de kroontjespen cadeau krijgt van zijn aan kanker stervende vriendin (Rachel Weisz): of hij even een einde aan haar roman wil kalligraferen. Haar manende woorden, “Finish it”, worden tot in den treure herhaalt, tot de kijker het begint mee te mompelen. Nonsens, maar zoals je het nog nooit hebt gezien. (Paul Boon)

European Shorts

Scène uit Silence is Golden

Guillaume Delauney maakte met Nocturne een schijnbaar op het Duits expressionisme geënte animatiefilm, over prooi en jager in een stemmig bos. Uil en pad, auto en kat: grappig en fantastisch vormgegeven. En aan het expressionisme herinnert ook het absurde Frank, een stille griezelfilm van Adam McAlavery, over een wandelaar die in een grot een menselijke radijs vindt. McAlavery bewijst dat je met minder vaak beter af bent: Silence is Golden, van Chris Shepherd, verdrinkt in de luidruchtige en kermisachtige effecten. De kijker zou zich verplaatst moeten voelen in een kinderfantasie, maar het knoertharde Cockney dat de hoofdpersoon uitkraamt maakt je bijna even horendol als de moeder van de hoofdfiguur wordt van de irritante buurman.

Het opdringerige ‘sociale bewustzijn’ van Shepherd is in ieder geval niet zo onverdiend arrogant als Birthday Boy, dat een soort complicatie lijkt van David Finchers The Game. Een kind van rijke ouders krijgt het ultieme cadeau: een levensechte ontvoering. Regisseur Chris Mitchell wilde voor de vertoning liever nog geen commentaar geven: goed idee.

Scène uit Dilemma

En zo waren er wel meer filmpjes die de structuurzuchtige recensent met elkaar kan spiegelen: Carl Zitelmanns Temerario, Hugo Sanz’ Les ojos de Alicia, Boris Paval Conens Dilemma en Simon Boveys The Un-Gone deden wat intellectuele diepgang betreft niet voor elkaar onder. Maar de manier waarop ze hun respectievelijke thema’s aansnijden maakt het verschil. Temerario is een 3d-animatiefimpje met veel westerninvloeden, geplakt op de hoes van de eerste Muse-plaat. In Les ojos de Alicia moet vrouw leren weer van het leven te houden, door zich geblinddoekt op te sluiten in een ziekenhuis. De twee proberen de kijker te overtuigen met karrenvrachten symboliek en melodramatische privé-filosofietjes, en zondigen zo tegen het aloude adagium show, don’t tell.

Scène uit The Un-Gone

Daar tuinen Dilemma en The Un-Gone gelukkig niet in. De tijdreisproblematiek in het hyper-Nederlandse Dilemma – wat zou je doen als iemand op het punt stond geraakt te worden door een auto, en zou het iets oplossen – wordt op een begrijpelijke manier uitgelegd (en veel korter dan in bijvoorbeeld Mamoru Hosoda’s The Girl Who Leapt Through Time). The Un-Gone laat de nare gevolgen zien van transporters: die dingen waarmee Spock en Kirk in Star Trek hier dematerialiseren en daar weer tevoorschijn komen. Maar wel zo dat zelfs de meest fervente Star Trek-hater zich even achter de oren krabt. (Overigens lijkt de plot sterk op Star Trek: The Next Generation-aflevering Second Chances, waarbij eerste officier Riker gedupliceerd blijkt bij gebruik van het reisapparaat. Ik dwaal af.)

Melige zombievoorlichting nog in Guy’s Guide to Zombies en een kortfilm waarvan de organisatie ook niet echt kan uitleggen wat-ie in het programma doet (daar het niets met fantasy of horror of iets dergelijks heeft uit te staan) – wat overigens geen oordeel over de kwaliteit is. Maar de beste kortfilms in deze eerste serie zijn zonder twijfel Gabe Ibáñez’ Maquina en Géza Toths Maestro. De laatste een Pixar-achtige prijsschieter vol koddige details, met een heuse Oscarnominatie op zak; de eerste een mix van modefotografie, vaginae dentata en David Firths Spoilsbury Toast Boy-vuiligheid. Behoorlijk goor, maar daar komen we immers voor. (Paul Boon)

Scène uit Violeta

Violeta, la pescadora del mar negro is een ranzig en naargeestig stop-motion filmpje over een meisje met een luguber gezin. Mooi vormgegeven en de sfeer wordt goed neergezet. Een gevoel van gruwel blijft na de film nog even hangen. Maquina is een artistiek in elkaar gezette film over een vrouw die op vreemde wijze een mysterieus apparaat in haar baarmoeder gezet krijgt. Met bombastische muziek en onheilspellende beelden wordt het verhaal op verschrikkelijke en soms geestige wijze gepresenteerd. Door de korte duur kan de film tot het einde blijven boeien. (Anouk Werensteijn)