“Dus open je hart, open je hart, open….” Soms val je voor zo’n zanglijn die simpel, doeltreffend en daardoor bijna perfect is. Bijna, zeg ik er nogmaals bij. Want dan ben je als luisteraar zelf namelijk even zo brutaal om het helemaal perfect te maken door een mogelijke tweede stem toe te voegen. Als exact díe tweede stem vervolgens echt tevoorschijn komt bij de tweede keer dat het tweede refrein gezongen wordt, dan kruipt de rilling je over de rug. Dan weet je dat je begrepen wordt, dan weet je ook dat deze band zich helemaal voor je open stelt. En wil je hetzelfde voor hen doen.

Open, want daar gaat het hier over, is het titel- en openingsnummer van de vijfde plaat van de band IOS. En poeh, wat zit dáár veel in. Niet alleen de zanglijn, niet alleen de tekst, maar ook de compositie. Een geweldig nummer, kortom. “Luister naar je hart, het is niet van steen, het is niet van steen”, zingt Joost Marsman. Dat doe ik dus maar, ik geef me over. En na muziekwisseling numero vier in dit nummer kan ik niets anders zeggen; ik heb geluisterd naar mijn hart en vind dit een zeer goede song. Ik open mijn hart voor IOS. Open is een prachtig nummer. Kan niet anders zeggen.

~

Twee hele alinea’s over één nummer. Is dat niet wat overdreven? Ik vind van niet; want dit is met recht een veelbelovend begin van de vijfde cd van deze band te noemen. Vanaf de vorige plaat 4 ben ik me pas echt in deze band gaan verdiepen. Ja, ik was vrij lyrisch over het vorige album. Maar cynisch als muziekjournalisten zijn, betekent dat voor de band dan vooral dat ze bij een volgende plaat weer hun stinkende best moeten doen, in plaats van dat de wedstrijd bij voorbaat al gewonnen is. Goed, de lat ligt dus hoog. En als je dan begint met zo’n openingsnummer…

Gauw verder ontrafelen dus, dat album Open. Het nummer Laatste trein kent een Coldplay-achtige opbouw, maar wordt vervolgens een doorstampende rocker. Ook een nummer dat me vrijwel meteen raakt. Hoofd onder water valt op door een mooie tekst. “Met mijn hoofd onder water, ziet niemand de tranen.” Goed gevonden om redelijk prompt een zeer directe sfeer neer te zetten. Overigens ook erg mooi gitaargetokkel en speels pianospel die aan het eind van het nummer prachtig in elkaar grijpen. Erna volgt Bang. Zo’n typisch nummer dat ook best van De Dijk had kunnen zijn; blazers eronder, klaar. Toch, voor de duidelijkheid; ook zonder blazers vind ik het een zeer goede song.

Ietwat te lief, ietwat te glad

Maar dan. Tja, dan volgen de wat rustige, rechttoe rechtaan-composities als M’n leven van mij, Wakker, Het wachten waard en Lichtjaren. Redelijke kost hoor, maar eerlijk gezegd tegelijkertijd ook songs waar ik de aandacht maar moeilijk bij kan houden. Ietwat te lief, ietwat te glad. M’n leven van mij heeft naar mijn mening bijvoorbeeld te veel kunstmatige strijkerpartijen en de refreinen zijn vooral erg volgegooid met teveel instrumenten en koortjes. Tussendoor komt het nummer Morgen. Weer meer uptempo en eigenlijk wel anders dan van IOS gewend zijn. Een dergelijke nieuw, ingeslagen muzikale richting valt te prijzen. Maar ’t levert wat mij betreft toch een wat minder resultaat op. 1x vallen en De wereld draait door kunnen me helaas ook niet direct bekoren. Wacht op mij vind ik echter een prachtige afsluiter.

En uiteindelijk? Als het album, na een kort akoestisch verrassingsnummertje, afgelopen is? Dan vind ik vooropgesteld dat IOS bovengemiddelde nummers schrijft. Maar dan vind ik ook dat IOS pas écht een interessante band is als ze ruwe uptempo nummers à la Open schrijven en opnemen. Want daarin zit bij hen de diepte, daarin zitten de typische muzikale laagjes met meerwaarde. Vooral de gelikte ballades zijn helaas erg inwisselbaar met de nodige IOS-songs op voorgaande albums. Daarom spreekt die kant van de band me minder aan. Maar buiten kijf staat: ik heb me alleen al vanwege het nummer Open weer erg graag opengesteld voor IOS.

De eerste track Sister is een binnenkomer waar je niet omheen kunt en is representatief voor minstens de helft van het album. Opgefokt, schreeuwerig en climactisch zingen de broers over piepende gitaren naar hun zus: “Hey sister, stay out of my room!“. Dat zet meteen de toon voor zowel de muziek als de teksten. Modern Livin’, Too Uncool For School, Fast Food, het zijn allemaal nummers over te oud zijn voor school, maar te jong zijn voor het volwassen burgerleven. En met dat thema kun je met gemak 11 nummers van in totaal bijna 40 minuten maken, aldus The Situations. Deze nummers zijn lang niet allemaal zo punk als het openingsnummer, maar ook de rustigere liedjes zijn altijd speels, laid back en hier en daar flink dissonant.

Als het maar gezellig is

~

Een bijna vals instrument of een stem die net niet helemaal harmonieus zingt? Geen probleem: voor The Situations moet het maken van muziek vooral gewoon leuk en gezellig zijn. Het hele album wekt een sterk beeld op van een aantal jongens dat in een garage met houten lepels op pannen staat te trommelen, en ondertussen vaak de slappe lach heeft. Ook het hoesje wekt de indruk dat de mannen van The Situations vooral veel lol hebben. Gelukkig is dit alleen de ondertoon van de muziek en doet het niks af aan het algehele resultaat. Met een mix van 60’s– en hedendaagse punkinvloeden kan het natuurlijk ook bijna niet misgaan. Vooral in de rustige nummers zijn de psychedelische geluiden van het einde van de jaren zestig overduidelijk aanwezig (bijvoorbeeld in Fashion Girl), niet in de laatste plaats door dat typerende orgeltje. Maar in de wat luidruchtigere nummers zijn meer hedendaagse invloeden te horen, bijvoorbeeld de ongeremdheid van, om maar een naam te noemen, The White Stripes.

Waren het maar Amerikanen

Dat laatste moeten The White Stripes zelf ook gehoord hebben, want zij hebben in 2006 met The Situations door Australië getoerd. Je zou zeggen dat de band met zo’n naam op zak al bijna binnen zou moeten zijn. Dat moet echter nog maar blijken, het blijven Nieuw Zeelanders natuurlijk. Als ze in Amerika hadden gewoond, in New York bijvoorbeeld, dan was The Situations nu de band geweest die overal waar mogelijk geplugd werd. Want hoewel de muziek soms zo opgefokt of net-niet-harmonisch is dat het bijna irritant wordt, is dit duidelijk een band die gehoord moet worden: fris, vrolijk en innemend. Om ze een handje te helpen kunnen we niet veel meer doen dan wachten op een concert in de buurt en ondertussen gewoon het album Get The Basics beluisteren.

Feu Thérèse is gecontracteerd bij het welbekende Canadese label Constellation Records, en dat is te merken. De muziek die de groep maakt is grotendeels instrumentaal en doet vaak denken aan die van Godspeed You Black Emperor, de bekendste band van het label. Feu Thérèse onderscheidt zich vooral door een electronische inslag die wordt gekenmerkt door dominante keyboard- en synthesizerpartijen.
Het debuut van de groep was opgedragen aan de Franse componist Luc Ferrari. De invloed van diens musique concrète (composities van ‘niet-muzikale’ geluiden) was op het album duidelijk aanwezig, hoewel het werd afgewisseld met de wat meer toegankelijke postrock met electronische invloeden.

Vlak

~

Als geheel zou Ça va cogner nog het beste als achtergrondmuziek functioneren, aangezien de muziek niet onprettig in de oren klinkt. Maar als je van luisteren naar het album je hoofdactiviteit wilt maken is het (op de twee genoemde nummers na) wel ‘knokken’ geblazen: tegen de slaap welteverstaan.