~
Manon was 27 toen ze vertrok en heeft inmiddels in Afrika haar 32
ste verjaardag gevierd. Haar allereerste voorstelling in het kader van
Zuidpool heette nog
Meiske, inmiddels wordt ze in het Afrikaans ‘mama tinga tinga’ genoemd, ’trekkerdame’. En de urenteller van de tractor (een Deutz uit haar geboortejaar) is de 000000 inmiddels gepasseerd!
Zuidpool duurt langer dan gepland. Halverwege Afrika besloot Manon zich niet te gaan haasten en haar reisplan bij te stellen. Om zodoende optimaal de tijd te nemen voor alle belevenissen onderweg, de mensen die ze ontmoet, de projecten die aandacht verdienen, de schoonheid van het landschap en het onverwachte op haar pad; voor het avontuur in al zijn facetten. Er werd ‘Haraka haraka, haina baraka’ (‘Haasten, haasten, heeft geen zegen’ in het Swahili) achterop de trekker geschreven.
Volhouden
Zuidpool gaat over het realiseren van dromen en dat verloopt blijkbaar niet altijd precies zoals gepland. Dat Manon blijft volhouden, op haar eigen tempo en haar eigen wijze, zet dit concept op een mooie manier kracht bij. Ze reed van Egypte achtereenvolgens door Soedan, Ethiopië, Kenia, Oeganda, Tanzania, Malawi, Mozambique, Zimbabwe, Zambia, Botswana, Namibië en Zuid-Afrika. Om haar reis – ook financieel – te volbrengen leeft ze zo eenvoudig mogelijk. Ze reist inmiddels alleen, zonder team, technicus of volgwagen. ‘Je zult niet alleen de Afrikaanse wegen volgen, maar ook de weg van de Afrikaanse ziel’, voorspelde een wijze man haar onderweg. Op haar site kun je haar belevenissen nalezen.
Wonderlijke belevenissen
Over hoe ze een hoogzwangere vrouw op haar spatbord naar het ziekenhuis vervoerde bijvoorbeeld. Er luistert nu, als dank, een klein Afrikaans meisje naar de naam Manon Nyika. Over haar bezoeken aan zwaar getroffen oorlogsgebieden en inspirerende projecten onderweg (o.a. van War Child ) en de vele hartverwarmende ontmoetingen met de lokale bevolking. Haar hondje Kosovo (gevonden bij de Kosovaarse grens) overleed en een nieuwe reisgezel (pup Biba) diende zich aan. Manon liep een modeshow om te strijden voor een wet tegen seksueel geweld in Kenia. Ze hoorde de 75-jarige Miryam Makeba nog zingen. Ze ontmoette Wangari Maathai, de eerste Afrikaanse Nobelprijswinnares voor de Vrede. Ook vertelt ze op haar weblog openhartig over haar moeilijkheden onderweg, haar teleurstellingen en persoonlijke twijfels. Dit geeft de vele belevenissen diepgang en maakt haar avontuur menselijk en echt.
Dromen verzamelen
~
Manon speelde haar reisvoorstelling
Doe inmiddels op de meest uiteenlopende plaatsen, meestal onder eenvoudige omstandigheden en soms zelfs zonder decor, rekwisieten of tractor. De Twense tekst ‘Leutjes, leutjes’ is in het Engels ‘Brothers and sisters’ geworden. En was er geen vertaler voorhanden dan werkte ze, opgeleid als mime-speler, met handen en voeten. Steeds weer was het moment van dromen verzamelen een ontroerend moment, voor het publiek en voor haarzelf. Veel dromen gaan over het verlangen naar vrede en Manon heeft er inmiddels duizenden verzameld. Ze reizen met haar mee, in een digitaal bestand in de bagagekist achterop de tractor.
Ontwapenend
De reacties op haar voorstelling en haar ontwapenende verschijning waren soms heel verrassend. Manon gelooft dat je met respect, een glimlach, een open hart en gezond verstand een heel eind komen kan, en tot nu toe heeft ze nog geen ongelijk gekregen. De strenge Soedanese douane vergat, al vrolijk lachend, naar haar papieren te vragen. Een jonge soldaat schreef haar: ‘Compliments for your heartfelt visit to my country and your uplifting spirit to heartbroken kids like me.’ ‘Wij noemen iemand als jij hier een ijzeren vrouw’, vertrouwde een Afrikaans meisje haar toe. ‘Een vrouw die doet wat ze wil zonder dat iemand haar daarvoor opdracht of toestemming heeft gegeven. Dat is niet gemakkelijk, maar ik wil dat ook.’ Veel kinderen wilden na afloop van haar performance de tractor, die tijdens de voorstelling tot leven komt, even aaien. En zelfs Henk Wijngaard zong: ‘Manon rijdt op haar trekker door de woestijn, in gedachten zullen de truckers bij je zijn…’ Zuidpool wordt onder andere gevolgd door de wereldomroep en de BBC.
Nu de Zuidpool nog
Manon kwam op 21 oktober na een reis van 38.000 kilometer aan op Kaap de Goede Hoop, de zuidelijkste punt van Afrika. Ze blijft tot november 2009 in Kaapstad om de laatste etappe van haar reis, de poolexpeditie, voor te bereiden en hoopt de Zuidpool rond de jaarwisseling 2009/2010 te bereiken. De laatste tweeduizend kilometer zal ze samen reizen met Matty Mc Nair, een ervaren poolreiziger. Matty leidde tien jaar geleden de eerste vrouwenexpeditie naar de Noordpool en bezocht de Zuidpool al eens met haar twee kinderen. Ze heeft onder andere per ski en hondenslede gereisd, maar Manon wil de trekker graag meenemen. Net zoals Sir Edmund Hillary, die vijftig jaar geleden voor het eerst de Zuidpool per tractor bereikte.
Wordt vervolgd
~
Er moet het komende jaar nog veel gebeuren. Manon zal nog meer dromen verzamelen om in de buik van een grote sneeuwpop op de Zuidpool te planten. De trouwe trekker wordt omgebouwd tot poolexpeditievoertuig en Manon zelf gaat in training om de zware onderneming goed te kunnen volbrengen. Ze zal sponsoren zoeken, een reisteam samenstellen en het tweede deel van haar reisverslag schrijven. Het eerste deel
‘Op de tractor naar de Zuidpool‘ is inmiddels als boek bij uitgeverij de Geus verschenen. Er is het komende jaar ook ruimte voor verrassingen; de tractor heeft bijvoorbeeld al Sinterklaaskadootjes bij de kinderen van Kaapstad bezorgd. Manon zal in het voorjaar van 2009 samen met Matty Mac Nair twee weken trainen op de Noordpool en daarna even in Nederland zijn om
Zuidpool weer onder de aandacht te brengen. 8WEEKLY houdt je op de hoogte.
Bij de gratie van inspiratie
Manon reist bij ‘de gratie van inspiratie’; Zuidpool wordt financieel mogelijk gemaakt door de verkoop van tractor t-shirts en droomcertificaten. Via haar site kun je je droom aan haar meegeven en Zuidpool en de diverse goede doelen op een bijzondere manier steunen.
Lees hier deel een, twee en deel drie van Zuidpool.
De gelovige aan de schandpaal
.
Larry Charles (Borat) maakte samen met komiek Bill Maher een documentaire over het geloof. Het portret van de religieuze mens is hilarisch, de geïnterviewden worden stuk voor stuk aan de schandpaal genageld. De moraal blijkt echter wel erg nadrukkelijk aanwezig te zijn.
~
Truckerskerk
De Amerikaanse komiek reist de wereld rond om mensen te interviewen over God en het geloof. Hij praat met rednecks in een truckerskerk en lokt een tot het geloof bekeerde ‘ex-homo’ uit de tent. Hij interviewt jongensachtig, met de ontwapenende directheid van Louis Theroux en de verontwaardiging van Michael Moore. Maher laat mensen schaamteloos hun eigen hypocrisie opbiechten. Het onbetwiste hoogtepunt is een Joodse man die apparaten ombouwt om ze ‘sabbat-proof’ te maken. Zo kan op de Joodse rustdag getelefoneerd en gekookt worden zonder knoppen in te drukken of vuur te maken.
~
Fel pamflet
Religulous begint als een persoonlijke zoektocht naar religieuze motieven – Maher haalt zelfs zijn eigen jeugd en moeder erbij – maar ontaardt al snel in een fel antireligieus pamflet. Ironisch genoeg verliest Maher daarbij de twijfel waarvoor hij in eerste instantie pleit. Hij weet het zeker: ‘Voor het voortbestaan van de mensheid is het noodzakelijk dat religie afgeschaft wordt.’ In een lange slotmonoloog maakt hij te grote stappen en koppelt hij menselijke vergissingen en wereldrampen aan religieus fanatisme. Het is net Fitna: atoombommen ontploffen, bijbelteksten vliegen ons om de oren, George W. Bush speecht over de war on terror en moslims trekken massaal naar Mekka.
~
Religulous
Regie: Larry CharlesJaar: 2024
Distributeur: Lionsgate
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Mooie niemandalletjes van een gewoon mens
Waarom zou iemand geïnteresseerd zijn in de autobiografische beslommeringen van een striptekenaar? Een goede reden is bijvoorbeeld dat tekenaars beter dan wie ook in staat zijn om hun omgeving te observeren en in beelden samen te vatten. De vloek van de paraplu van de Franse tekenaar-scenarist Lewis Trondheim is een mooi voorbeeld van de meerwaarde die een tekenaar aan autobiografisch werk kan geven.
Lewis Trondheim werd geboren als Laurent Chabosy en is één van de invloedrijkste stripmakers van de laatste jaren. Hij stond vanaf 1992 met collega’s als Sfarr en Blain aan de basis van wat wel de ‘nieuwe Franse strip’ wordt genoemd. Trondheim is zeker ook één van de meest productieve striptekenaars van het moment; in de afgelopen tien jaar bracht hij ongeveer honderd albums uit in samenwerking met verschillende scenaristen en collegatekenaars, waarvan de briljante Donjon-reeks in Nederland het bekendst is.
De vloek van de paraplu is na het eerder verschenen Net Echt het tweede autobiografische album van Trondheim en bestaat uit een slordige honderdtwintig korte strips van steeds één pagina waarin de tekenaar korte anekdotes heeft opgetekend. Het zijn alledaagse fragmenten uit het leven van een doodgewoon mens, die naast striptekenaar ook vader, toerist en een dramatisch slechte tuinman blijkt te zijn.
~
Een autobiografie wordt pas interessant als de schrijver zichzelf echt blootgeeft. In Nederland is recentelijk Hanco Kolk met zijn Retraite daarin waarschijnlijk het best geslaagd en zijn ook Floor de Goede (Doyouknowflo) en Michiel van der Pol (Cartoondiarree) voorbeelden van tekenaars die hun succes voor een groot deel te danken hebben aan het feit dat ze scènes uit hun leven verwerken in hun strips.
Zo ver als Hanco Kolk is gegaan in Retraite, gaat Trondheim niet, maar hij is zeker niet bang om zijn eigen paranoïde angsten op te tekenen. De serie strips die toont hoe hij als toerist op een tropisch eiland in constante angst leeft om gestoken te worden door een tijgermug is geweldig gelukt, net als de reeks waarin Trondheim laat zien hoe hij omgaat met het winnen van een prestigieuze prijs. Op die momenten wordt ook duidelijk hoezeer zijn eigen gevoel voor humor terugkomt in zijn strips.
Trondheim heeft het boek getekend in zijn typische Donjon-stijl: menselijke personages met dierenkoppen in een snelle, bijna schetsmatige stijl. De tekeningen zijn ingekleurd met mooie aquareltonen en de achtergronden zijn duidelijk met zorg en liefde gemaakt.
Voer voor stripfanaten
Het zijn vaak mooie kleine schilderijtjes uit het leven van een vader, een toerist en natuurlijk een striptekenaar. Het medium strip kent uiteraard ook de beperking dat het bijna ondoenlijk is om lang stil te staan bij bepaalde periodes, zelfs voor iemand met het ongelooflijke hoge tekentempo van Lewis Trondheim. De vloek van de paraplu heeft dan ook veel weg van een getekend dagboek, met fragmenten die soms meer aan vingeroefeningen doen denken dan aan zorgvuldig uitgewerkte strips. Niet alles is dan ook even geslaagd of interessant.
Dat heeft te maken met het feit dat een groot deel van de strips op zijn minst enige voorkennis veronderstelt van de Franstalige stripwereld. Dat maakt de bundel dan ook bij uitstek voer voor stripfanaten die meer te weten willen komen van hun idool en die de minder geslaagde bladzijden die er tussen zitten voor lief willen nemen. Maar ook voor wie minder geïnteresseerd is in de persoon Trondheim bevat de bundel genoeg mooie pagina’s om de moeite waard te zijn.
Prijs: 14,95
Bladzijden: 124
ISBN: 978 90 5492 217 9
Misschien ook iets voor u
Dapper in een verbrokkelde wereld
.
Sadie Jones, dochter van een actrice en een Jamaicaanse dichter/scriptschrijver, zag haar debuutroman binnen korte tijd op nummer één prijken op verschillende bestsellerlijsten. Ook volgde een nominatie voor de Orange Prize. Verstoten beschrijft het leven van Lewis Aldridge van zijn zevende tot zijn negentiende levensjaar. Het verhaal begint in 1945, als Lewis’ hechte band met zijn flamboyante moeder wordt doorbroken door het einde van de oorlog. De soldaten komen thuis, waaronder Lewis’ vader, een stijve man die zijn emoties nooit uit en tegen wie Lewis ‘meneer’ moet zeggen. Als Lewis’ moeder tijdens een onschuldig zwempartijtje omkomt, stort zijn wereld in.
Onhandelbaar
Jones schetst niet alleen de ontwikkeling van Lewis en zijn vader, maar ook van Alice, de jonge, wat naïeve stiefmoeder van Lewis. Daarnaast is er een belangrijke rol voor de Carmichaels weggelegd. Vader Carmichael is de baas van Aldridge en een alom gerespecteerd man. In het geheim mishandelt hij echter zijn vrouw en zijn jongste dochter, Kit. Hun levens raken na het ongeluk met dat van Lewis verweven in een warrige kluwen van schuld, verraad en liefde. Allemaal worstelen zij met het verstikkende klimaat van dorps Engeland in de jaren vijftig. Psychoanalyse is nog niet omarmd, mannen mogen niet huilen en huiselijk geweld wordt doodgezwegen. Lewis is echter zo getergd dat hij langzaam maar zeker niet anders kan dan de ongeschreven fatsoensregels overtreden.
Sadie Jones (foto: Charles Hopkinson)
Jarenlang krijgt Lewis meer te verwerken dan hij aankan. Herhaaldelijk straft zijn vader hem voor het tonen van zijn emoties. ‘Wee je gebeente als je je moeders dood als uitvlucht gaat gebruiken. Dat zou gruwelijk zijn, en net of ze opnieuw wordt bezweerd,’ houdt hij hem voor. Lewis trekt zich terug in zichzelf, raakt als puber aan de drank, slaat iedereen die hem treitert en verminkt zichzelf regelmatig met een scheermesje. Wat hij ook doet, de schuld wordt altijd bij hem gelegd. Alleen Kit, worstelend met haar eigen problemen, neemt het voor hem op en wordt in stilte verliefd op hem. De gemoederen lopen door de jaren heen hoog op en leiden uiteindelijk tot een klassieke catharsis.
Dapper
Sadie Jones heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. Het onderwerp leent zich voor een sappige verhaaltje, waarbij uitroeptekens en Grote Emoties van de pagina’s zouden kunnen spatten. Maar met het resultaat dwingt Jones groot respect af. Ruim driehonderd bladzijdes lang schrijft zij met grote beheersing over gruwelijke gebeurtenissen. Ze geeft veel ruimte aan feitelijke informatie en zintuiglijke observaties. Hoe erger de emotionele verwarring van de personages, hoe rustiger haar stijl. Hierdoor vermijdt zij de valkuil van goedkoop sentiment. De meeste passages zijn geschreven uit het oogpunt van verschillende personages. Jones beweegt soepel van de één naar de ander, wisselt dan weer om de paar zinnen van personage, dan weer na enkele alinea’s of een pagina. Het doet nergens geforceerd aan en maakt invoelbaar hoe Lewis en zijn vader langs elkaar heen leven, hoe zijn vaders tweede huwelijk langzaam afglijdt en hoe Kit zich staande houdt in een gezin dat haar haat.
Verstoten overtuigt niet alleen qua structuur en opbouw. Jones zet ook een krachtig tijdsbeeld neer, waarbij het verloop van de verstikkende jaren vijftig naar de vrijere zestiger jaren naar voren komt. Lewis leert jazzmuziek kennen in een smoezelig Londens café, Kit verwisselt haar rok voor een spijkerbroek, Lewis’ vader bezoekt met schroom een psychiater. Iedereen zoekt dapper naar houvast in een verbrokkelde wereld. Want dat zijn ze, ‘Dapper, maar niet in orde,’ zoals Lewis het verwoordt. De personages kruipen onder je huid en laten je niet meer los. Als Jones bijna emotieloos beschrijft hoe Lewis diepe sneeën in zijn arm maakt, wil je hem uit de pagina’s rukken en tegenhouden. De ontknoping is ontroerend en verrassend hoopvol. Net als je denkt te weten hoe het afloopt, zorgt Jones voor een kleine twist.
Prijs: 18,90
Bladzijden: 334
ISBN: 9789023429265
Misschien ook iets voor u
Di-rect haalt alles uit de (flipper)kast
De eerste akkoorden klinken je direct bekend in de oren en vanaf het begin is duidelijk dat je een spetterende show te wachten staat. De nummers uit Tommy van The Who zijn dan wel bijna 30 jaar oud, maar hebben nog niet aan kracht ingeboet en dat laat de Haagse rockband Di-rect het publiek merken. De komende 70 minuten doet Di-rect een geslaagde poging om de Nederlandse vertaling van Tommy door Jan Rot tot leven te brengen en overbrugt daarmee een generatiekloof.
~
Verhalende muziek
Tommy draait niet enkel en alleen om het verhaal. En gelukkig maar, want soms is het wel erg moeilijk te volgen. De zangers en zangeres komen lang niet altijd boven de muziek uit en gitarist Spike van Zoest zou aan zijn articulatie kunnen werken, waardoor de vertaling van Jan Rot lang niet altijd uit de verf komt. Deels komt het ook door het snelle tempo en de verschillende karakters die niet altijd duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn. Toch heeft dit geen al te negatief effect op de beleving van de show, want er is genoeg om van te genieten. De bandleden en vocalisten genieten zichtbaar van hun optreden en dat is deels de charme van de show. Alleen Spike is misschien iets te enthousiast en moet zich toch echt eens realiseren dat theaters rookvrij zijn en dat de tijd dat het stoer was om boxen om te gooien voorbij is. Ook het gebruik van videobeelden op grote cirkels in het decor is leuk gedaan en de beelden onderstrepen de aard van de muziek en voegen er een extra dimensie aan toe. Op de muziek is weinig aan te merken. Wat jammer is, is dat de 10 minuten durende dichting net voor de pauze halverwege wat begint te vervelen vanwege de herhalingen. Maar verder is de muziek erg goed en wordt met veel bezieling gespeeld. Vooral drummer Jamie Westland geeft ziel en zaligheid aan de muziek en is daarmee een lust voor het oog.
Vocale en tekstuele interpretatie
~
Bruggen slaan
Toch is Tommy meer dan gewoon een rockopera met pakkende melodieën en een lekkere beat. Het verhaal mag dan ooit een beetje verstopt zijn onder het oppervlak, maar het verhaal gaat dieper en raakt wezenlijke thema’s als het vinden van je ware aard en contact willen maken met jezelf en je omgeving. Dit is één van de redenen waarom Tommy ook bijna 30 jaar na dato nog weet te raken. Dit wisten de fans van The Who toen, maar ook de jongere generatie Di-rectfans hebben er nu kennis mee kunnen maken en zo heeft Di-rect met succes de kloof tussen twee generaties weten te overbruggen.
Di-rect doet Tommy is nog te zien tot en met 10 april 2009 in verschillende Nederlandse theaters. Klik hier voor de speellijst.
Di-rect - Di-rect doet Tommy
Artiest: Di-rectGezien op zaterdag 06 december 2008 in Schouwburg, Tilburg
Misschien ook iets voor u
Op de trekker naar de Zuidpool (4)
/ 0 Reactiesdoor: Ellen op de Weegh / beeld: © tractortractor.org 0 SterrenTheatermaker Manon Ossevoort reed in de zomer van 2005 op een stoere groene tractor de Nederlandse grens over met als eindbestemming Antarctica. Haar reis, Zuidpool genaamd, duurt nu al ruim drie jaar en is daarmee het langste theaterproject ter wereld. Onderweg speelt ze de voorstelling Doe, een duet met haar tractor, waarmee ze dromen van toeschouwers verzamelt. Al die dromen zal ze uiteindelijk symbolisch in de sneeuw van de poolcirkel begraven, zodat ze uit kunnen komen. 8WEEKLY volgt Manon tijdens dit bijzondere avontuur.
~
Volhouden
Zuidpool gaat over het realiseren van dromen en dat verloopt blijkbaar niet altijd precies zoals gepland. Dat Manon blijft volhouden, op haar eigen tempo en haar eigen wijze, zet dit concept op een mooie manier kracht bij. Ze reed van Egypte achtereenvolgens door Soedan, Ethiopië, Kenia, Oeganda, Tanzania, Malawi, Mozambique, Zimbabwe, Zambia, Botswana, Namibië en Zuid-Afrika. Om haar reis – ook financieel – te volbrengen leeft ze zo eenvoudig mogelijk. Ze reist inmiddels alleen, zonder team, technicus of volgwagen. ‘Je zult niet alleen de Afrikaanse wegen volgen, maar ook de weg van de Afrikaanse ziel’, voorspelde een wijze man haar onderweg. Op haar site kun je haar belevenissen nalezen.
Wonderlijke belevenissen
Over hoe ze een hoogzwangere vrouw op haar spatbord naar het ziekenhuis vervoerde bijvoorbeeld. Er luistert nu, als dank, een klein Afrikaans meisje naar de naam Manon Nyika. Over haar bezoeken aan zwaar getroffen oorlogsgebieden en inspirerende projecten onderweg (o.a. van War Child ) en de vele hartverwarmende ontmoetingen met de lokale bevolking. Haar hondje Kosovo (gevonden bij de Kosovaarse grens) overleed en een nieuwe reisgezel (pup Biba) diende zich aan. Manon liep een modeshow om te strijden voor een wet tegen seksueel geweld in Kenia. Ze hoorde de 75-jarige Miryam Makeba nog zingen. Ze ontmoette Wangari Maathai, de eerste Afrikaanse Nobelprijswinnares voor de Vrede. Ook vertelt ze op haar weblog openhartig over haar moeilijkheden onderweg, haar teleurstellingen en persoonlijke twijfels. Dit geeft de vele belevenissen diepgang en maakt haar avontuur menselijk en echt.
Dromen verzamelen
~
Ontwapenend
De reacties op haar voorstelling en haar ontwapenende verschijning waren soms heel verrassend. Manon gelooft dat je met respect, een glimlach, een open hart en gezond verstand een heel eind komen kan, en tot nu toe heeft ze nog geen ongelijk gekregen. De strenge Soedanese douane vergat, al vrolijk lachend, naar haar papieren te vragen. Een jonge soldaat schreef haar: ‘Compliments for your heartfelt visit to my country and your uplifting spirit to heartbroken kids like me.’ ‘Wij noemen iemand als jij hier een ijzeren vrouw’, vertrouwde een Afrikaans meisje haar toe. ‘Een vrouw die doet wat ze wil zonder dat iemand haar daarvoor opdracht of toestemming heeft gegeven. Dat is niet gemakkelijk, maar ik wil dat ook.’ Veel kinderen wilden na afloop van haar performance de tractor, die tijdens de voorstelling tot leven komt, even aaien. En zelfs Henk Wijngaard zong: ‘Manon rijdt op haar trekker door de woestijn, in gedachten zullen de truckers bij je zijn…’ Zuidpool wordt onder andere gevolgd door de wereldomroep en de BBC.
Nu de Zuidpool nog
Manon kwam op 21 oktober na een reis van 38.000 kilometer aan op Kaap de Goede Hoop, de zuidelijkste punt van Afrika. Ze blijft tot november 2009 in Kaapstad om de laatste etappe van haar reis, de poolexpeditie, voor te bereiden en hoopt de Zuidpool rond de jaarwisseling 2009/2010 te bereiken. De laatste tweeduizend kilometer zal ze samen reizen met Matty Mc Nair, een ervaren poolreiziger. Matty leidde tien jaar geleden de eerste vrouwenexpeditie naar de Noordpool en bezocht de Zuidpool al eens met haar twee kinderen. Ze heeft onder andere per ski en hondenslede gereisd, maar Manon wil de trekker graag meenemen. Net zoals Sir Edmund Hillary, die vijftig jaar geleden voor het eerst de Zuidpool per tractor bereikte.
Wordt vervolgd
~
Bij de gratie van inspiratie
Manon reist bij ‘de gratie van inspiratie’; Zuidpool wordt financieel mogelijk gemaakt door de verkoop van tractor t-shirts en droomcertificaten. Via haar site kun je je droom aan haar meegeven en Zuidpool en de diverse goede doelen op een bijzondere manier steunen.
Lees hier deel een, twee en deel drie van Zuidpool.
Op reis met Manon Ossevoort
Misschien ook iets voor u
Een eeuw Nederlandse muziek
.
Hoe krijg je zo’n honderd jaar Nederlandse muziek op één cd? Een onmogelijke taak zou je denken. Maar het is Universal Music met de cd Aardige jongens toch redelijk gelukt. Hoe doen die dames en heren bij Universal dat toch? Met een combinatie van slechts een drietal grootheden der hedendaagse Nederlandse muziek: Frank Boeijen, Henk Hofstede en Hennie Vrienten.
Deze mannen zijn ieder voor zich al goed voor zo’n dertig jaar muziek. Combineer de Frank Boeijen Groep met de Nits en een vleugje Doe Maar en je krijgt een mooie dwarsdoorsnede van enkele decennia Nederpop. Wellicht is dit enigszins overtrokken, maar het feit is dat we hier met drie gelouterde namen te maken hebben.
Drie
~
De heren hebben alledrie hun compositorische bijdrage geleverd aan Aardige jongens en het is altijd leuk om te proberen te achterhalen wie welk nummer heeft geschreven. Dan valt meteen op dat ieder toch wel een zeer herkenbare eigen stijl bezit. De nummers van Vrienten, zoals bijvoorbeeld ‘Aardige jongens’ en ‘Vrouw voor het raam’ hebben vaak een bepaalde ‘Doe Maar-luchthartigheid’. Om maar niet te spreken van een typisch Doe Maar-geluid. Hofstede levert onder meer ‘Ik dwaal, u wacht’ en ‘Bleekwater’, moderne liedjes met gitaarbegeleiding á la Nits. En Boeijen zorgt voor een warm geluid, maar ook met sombere ondertoon in nummers als ‘Geluk’ en ‘Walvis’.
De drie verschillende stijlen vormen wonderwel een harmonieus geheel. Aardige jongens is niet de vrolijkste plaat van het jaar. Maar de juiste mate van melancholische diepgang met een vleugje humorvolle triestheid maken het wel tot een aangename luisterervaring.
Met de tijd mee
Aardige jongens is een multimediale ervaring zoals dat zo mooi heet. Als je de cd in je computer stopt krijg je naast de mogelijkheid van het beluisteren van de muziek ook de kans een website te bezoeken waar je bonusmateriaal tot je kunt nemen. De heren gaan dus duidelijk met hun tijd mee. Helaas beperkt het aanbod op de site zich tot een aantal filmpjes over het tot stand komen van de cd. Leuk als je van dergelijke achtergrondinformatie houdt, maar de meeste kopers zullen op zoek zijn naar extra muziek. En juist dat is niet te vinden op de site. En dat is dan weer jammer. Zo wordt het volle potentieel van de multimediale benadering niet benut.
Al met al is Aardige jongens een aardige cd. Drie aardige mannen maken aardige muziek en zijn ook nog eens zo aardig om ons van wat extra materiaal te voorzien via een aardige site. Een alleraardigst project, maar meer ook niet.
Boeijen, Hofstede, Vrienten
Album: Aardige jongensLink: Boeijen, Hofstede, Vrienten (officiële website)
Misschien ook iets voor u
Onvrijwillige figuranten in een Romadorp
.
~
~
Argwanende koppigheid
~
Carmen Meets Borat
Regie: Mercedes StalenhoefJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Hoe het beeld belangrijker werd dan de waarheid
.
Het project The Return of Religion and Other Myths vestigt, de titel geeft het al weg, de aandacht op ‘modern myths’; verhalen die gebaseerd zijn op het verleden om het heden vorm mee te geven. Ze hoeven niet per se waar te zijn maar worden vaak wel als zodanig aangenomen. Een gevaarlijke bezigheid waar de rol van het beeld niet in te onderschatten is.
Omvangrijk project
Het project wordt groots aangepakt met twee tentoonstellingen onder de verzamelnaam The Art of Iconoclasm, een lezingenreeks met als titel On Post-Secularism en een critical reader (verwachte verschijningsdatum voorjaar 2009). De tentoonstelling The Art of Iconoclasm gaat in op de veranderde positie van het beeld in de hedendaagse visuele cultuur en de rol die kunst kan spelen om aan dit fenomeen betekenis te geven. Denk aan een Geert Wilders die geen uitgebalanceerd, tot in de puntjes onderzocht politiek pamflet schrijft, maar zijn denkbeelden omzet in het medium film, wat nogal wat ruimte openlaat voor speculaties. Dit is de kracht van het beeld, maar als het gaat om het spreken van politiek duidelijke taal ook meteen zijn zwakte.
Hedendaags iconoclasme
Het gemak waarop men zich beelden toe-eigent en naar eigen inzicht bewerkt, bijvoorbeeld op de computer, roept om een herdefiniëring van de term iconoclasme. Sterker nog; iconoclasme staat aan de basis van de hedendaagse omgang met beelden. Afbeeldingen zijn gemakkelijk te downloaden en met een computerprogramma als Photoshop te manipuleren, vermenigvuldigen, etc. Soms is het oude beeld nog zichtbaar, meestal heeft het na bewerking een nieuwe betekenis gekregen. Het oude beeld wordt niet meer letterlijk ‘stukgeslagen’, maar als het ware bevraagd, zo stelt curator Sven Lütticken, als een soort kritiek op het beeld.
Het beeld als idool en spektakel
De twee tentoonstellingen die vallen onder The Art of Iconoclasm lopen in hun onderzoekingen ietwat door elkaar. 9/11 is het onderwerp van zowel Hans Haacke, te zien op From Idol to Artwork in BAK als ook van Gert Jan Kocken, te zien op Attacking the Spectacle in CM Studio. Het werk Commemorating 9/11 van Haacke laat zien hoe hedendaagse idolen allang iconisch religieuze figuren hebben vervangen door de Twin Towers als symbool van het materialisme te gebruiken. Haacke plakte witte posters met daarin uitsnede’s van de silhouetten van de Towers over reclameposters heen. Hij geeft ze hierdoor inhoudelijk gezien eenzelfde materialistische lading en wijst op de manier waarop reclame het straatbeeld kan domineren, zonder dat de uitwerking ervan bevraagd wordt. Het werk The New York Times, New York, Tuesday, September 11, 2001 (Microfilm National Library NY) van Kocken toont ons de vergankelijkheid van het nieuws door een uitvergroting van een microfilm van de ochtendeditie van de New York Times van elf september 2001; het laatste nieuws vlak voor de aanslagen. Maar niet enkel dat. Toevalligerwijs staat er op diezelfde voorpagina een verslaggeving van de arrestatie van een lid van de ‘black power’-beweging die dertig jaar geleden een vliegtuig had gekaapt. Kocken bekritiseert de manier waarop het beeld de hoofdrol toegewezen krijgt als het gaat om het geven van betekenis. Een nieuw soort beeldenstrijd is ontstaan, mede mogelijk gemaakt door hedendaagse mediatechnieken die inspelen op de van nature ‘iconofiele’ aard van de mens. Daarnaast heeft veel beeldmateriaal in meer of mindere mate last van ‘spektakelarij’. De shockfactor is belangrijker dan de inhoudelijke argumenten. Door de overvloed aan beelden viert de verloedering van betekenis hoogtij en loopt gedegen analyse gevaar.
Religiekritiek of bevraging van secularisme?
Hoewel het tweede deel van de titel van het project de hint weggeeft, is deze als geheel toch enigszins misleidend. Het uitgangspunt van het project stamt van een behoefte om de vaak verklaarde terugkeer van religie als passé te bestempelen. Wat er vervolgens gebeurt, is dat de twee tentoonstellingen niet zozeer religie alswel secularisme onderzoeken aan de hand van wat ooit religieus getint jargon was; de mythe, het spektakel en iconoclasme. Lütticken verwijst in het bijbehorende informatieboekje her en der naar de relatie of de manier waarop religie en secularisme met elkaar omspringen, stiekem elkaars jargon gebruiken en (vaak) ongegrond voor of tegen elkaar worden ingezet. Ergens is het logisch dat onze maatschappij rijker is geworden aan religieus gevoel; er wonen tegenwoordig tegen de 900.000 moslims in Nederland (bron: CBS). Dit geloof probeert zijn weg te vinden en zijn plaats te definiëren in de bestaande omgeving die gefundeerd is op de grondbeginselen van een (laten we eerlijk zijn) eigenlijk nauwelijks nog ter zake doende religie. Deze fusie zou moeten worden toegejuicht en bejubeld in plaats van afgeschreven te worden op basis van angst, eenkennigheid, of wat dan ook. Wat dat betreft is het uitzien naar de lezingenreeks, behorend bij The Return of Religion and other Myths die onze post-seculiere maatschappij als uitgangspunt neemt en wellicht een of meerdere sluiers kan doen oplichten.
The Return of Religion and other Myths
The Art of Iconoclasm is te zien van 30 november 2008 t/m 1 maart 2009 in:
BAK; From Idol to Artwork
CM Studio, Centraal Museum: Attacking the Spectacle
On Post-Secularism; Lezingen- en discussieprogramma op zondag 11 januari, 1 februari 15 februari, 1 maart om 15.00 uur. Georganiseerd in samenwerking met het Centre for the Humanities, Universiteit Utrecht
The return of religion and other myths
Gezien in: BAK, UtrechtNog te zien tot: zondag 01 maart 2009
Misschien ook iets voor u
Geen wereldverbeteraar maar wel een fantastische entertainer
.
~
Entertainer met een visie
De voorstelling Grip is precies wat je van de titel zou verwachten. Een doorsnee meisje dat verdwaald is in een wereld vol idealen. Ze weet dat ze een verschil moet maken maar zingt toch het liefst liedjes en doet lekker gek op het podium. Willemijn is heel menselijk en daarom is het makkelijk om je als kijker met haar te identificeren. De voorstelling snijdt behalve grappige gebeurtenissen in haar leven ook maatschappelijke problemen aan. Dat zorgt ervoor dat de voorstelling luchtig blijft maar zeker niet oppervlakkig wordt. Haar grappen zijn niet standaard en cliché. Zo haalt ze heel treffend uit naar de media door op te merken dat de onrust die veroorzaakt wordt door allochtonen en de economische crisis haar niet waren opgevallen. ‘Het is maar goed dat het journaal dat maar even zei.’ Zonder pessimistisch te worden, laat ze een kritisch geluid horen. Dat maakt de cabaretière in Willemijn niet zomaar een grappenmaker maar een enorm sterke entertainer met een visie op de wereldproblematiek.
Willemijn Smeets - Grip
Artiest: Willemijn SmeetsGezien op donderdag 27 november 2008 in USVA, Groningen
Misschien ook iets voor u
Alleen op de wereld met een stel herten
Wat doe je als het besef tot je doordringt dat je met zijn tweeën de laatste mensen op aarde bent? Dat is het uitgangspunt van de eerste voorstelling van regisseur Gienke Deuten bij Toneelschuur Producties. Een man en een vrouw staan aan het einde van de beschaving. Alles wat over is: een muur, een wel heel bekend voorkomende diamanten schedel en vijf herten. Dit mag pessimistisch klinken, maar mondt verrassend genoeg uit in een bizarre en vooral humoristische voorstelling.
~
Prima acteerwerk
Het zijn vooral de acteurs die het stuk krachtig maken. Zij weten door hun spel en timing de humor feilloos over te brengen. Wim en Maureen worden neergezet als twee antihelden, niet precies de Adam en Eva die je als laatste mensen verwacht had. Ze proberen zich vast te houden aan de sociale regels van de samenleving die hen ontvallen is. Dat maakt deze personages geestig en tegelijkertijd herkenbaar in de bizarre wereld van de voorstelling. Die wereld wordt door de vijf herten beheerst. Elk hert heeft eigen trekjes en vreemde keelgeluiden en soms lijken de jonge acteurs een wedstrijdje te doen wie er het meest onnozel kan kijken. Dat wordt echter nergens overdadig, omdat het in de lijn van het verhaal blijft. Soms kunnen de herten praten, zelfs Noors, en soms huilen ze, waardoor ze ineens menselijke trekken krijgen. Maar ze kunnen ook bedreigend zijn, wat versterkt wordt door de reactie van Wim en Maureen. Door hun herkenbaarheid wordt het publiek telkens geconfronteerd met de vraag: wat zou je zelf gedaan hebben?
Symboliek
~
Met acteurs die je kunnen raken, subtiele humor en symboliek weet Gienke Deuten zo een voorstelling neer te zetten die tegelijkertijd vermaakt en tot nadenken stemt. Een mooie combinatie die leidt tot een bijzonder stuk. Er zit niets anders op dan vol ongeduld te wachten op Deutens volgende voorstelling.
Alles is goed is nog tot en met 20 december te bekijken in onder meer Amsterdam en Den Haag.
Gienke Deuten / Toneelschuur Producties - Alles is goed
Artiest: Gienke Deuten / Toneelschuur ProductiesGezien op woensdag 03 december 2008 in Grand Theatre, Groningen
Misschien ook iets voor u