Geen wereldverbeteraar maar wel een fantastische entertainer

De linkse opvattingen die zowel haar vader als haar moeder er sterk op na hielden hebben haar in vertwijfeling gebracht. Doet ze het allemaal wel goed? De levensvisie die het gezin Smeets erop na hield zorgde ervoor dat ze op feestdagen een soort regenboogfamilie vormden: iedereen heeft zich zijn hele leven lang ingezet voor de minderheden. En daarbij de Molukkers in het bijzonder. Dit wordt misschien wel het best geïllustreerd door de opmerking: ‘Als ze hem zouden vragen om een trein te kapen zou hij er geen seconde over twijfelen.’ De maatschappijkritische opvoeding en het speciale verantwoordelijkheidsgevoel voor minderheden waar Willemijn ongewild mee is opgezadeld zorgen ervoor dat er een soort drang in haar huist. Ze wil of eigenlijk ‘moet’ de wereld verbeteren. Tenminste, voor zover haar dat goed uitkomt. In een hilarisch betoog wordt duidelijk waarom haar inzamelingsactie voor kinderen in Roemenië uiteindelijk niet meer opbracht dan een slopke (een Brabants woord voor kussensloop) waarin ze haar fantastische schatten mee naar school nam. Want wat zou er immers gebeuren als al die graatmagere Roemeense kinderen de barbie in de gaten kregen. Dat is natuurlijk heel wat anders dan de gebruikte zakdoek waar een klasgenootje afstand van nam. Het zou een groot bloedbad worden wanneer de grauwe vingertjes naar de pop zouden grijpen.

Entertainer met een visie

De voorstelling Grip is precies wat je van de titel zou verwachten. Een doorsnee meisje dat verdwaald is in een wereld vol idealen. Ze weet dat ze een verschil moet maken maar zingt toch het liefst liedjes en doet lekker gek op het podium. Willemijn is heel menselijk en daarom is het makkelijk om je als kijker met haar te identificeren. De voorstelling snijdt behalve grappige gebeurtenissen in haar leven ook maatschappelijke problemen aan. Dat zorgt ervoor dat de voorstelling luchtig blijft maar zeker niet oppervlakkig wordt. Haar grappen zijn niet standaard en cliché. Zo haalt ze heel treffend uit naar de media door op te merken dat de onrust die veroorzaakt wordt door allochtonen en de economische crisis haar niet waren opgevallen. ‘Het is maar goed dat het journaal dat maar even zei.’ Zonder pessimistisch te worden, laat ze een kritisch geluid horen. Dat maakt de cabaretière in Willemijn niet zomaar een grappenmaker maar een enorm sterke entertainer met een visie op de wereldproblematiek.