We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Enfant terrible blijkt poëet
.
Allereerst de titel. Eenieder die ooit ook maar een paar seconden naar de muziek van Rammstein heeft geluisterd, weet dat de band niet om ‘stil zijn’ bekend staat. Waar de mannen wel naam mee hebben gemaakt, zijn hun logge muzikale composities, hun pyromane shows en hun controversiële teksten. De titel mag dan ook licht ironisch opgevat worden, al zullen de meeste gedichten inderdaad het daglicht niet kunnen verdragen.
Geen blad voor de mond
Net als de nummers van Rammstein zijn ook Lindemanns gedichten zwaar van aard. In stille nachten staat bol van agressie, sadisme en al wat net wel of net niet door de beugel kan. Als een echte provocateur zoekt de zanger grenzen op. Zo wenst hij in ‘Elegie voor Marie Antoinette’ orale seks te hebben met haar vers afgehakte hoofd. Om maar iets te noemen.
Achter alle uitspattingen schuilen echter universele emoties als pijn, eenzaamheid en verlangen. Als een ware romanticus probeert Lindemann zijn pessimistische wereldblik – of liever Weltschmerz – niet te verbloemen. Hij geeft zich juist over aan de onvolmaaktheden van het bestaan. Toch is het niet een en al doffe ellende in In stille nachten. Lindemann schuwt een humoristische toon niet en dat siert hem. Juist zijn tragiek kent ook vaak een komische zijde.
Verdienstelijk resultaat
Niemand minder dan Ilja Leonard Pfeiffer vertaalde de bundel naar het Nederlands. Een knappe prestatie; Pfeiffer weet Lindemanns melancholie moeiteloos in het Nederlands over te dragen. Toch hadden daarnaast ook de oorsponkelijke teksten opgenomen mogen worden. Lindemann weet de rauwe klank van de Duitse taal ten volle te benutten en te integreren in zijn duistere boodschap. In de vertaling gaat hier onvermijdelijk wat van verloren.
Vermoedelijk zullen het vooral liefhebbers van Rammstein zijn die deze bundel kopen. Toch is In stille nachten meer dan een hebbeding voor fans. Lindemann bewijst veel inzicht in de menselijke geest te hebben en presenteert dat op een geheel eigen manier. En mocht de lezer problemen hebben met de visualisering van de gedichten, dan bieden de toegevoegde illustraties van Lindemanns vriend Matthias Matthies wellicht uitkomst. Matthies’ tekeningen, die aandoen als de XXX-versie van The Nightmare before Christmas, passen stilistisch perfect in het geheel.
Prijs: 17,50
Bladzijden: 150
ISBN: 9789048820856
Link: Lebowski Publishers
Misschien ook iets voor u
‘Echt’ is het toverwoord
/ 0 Reactiesdoor: Machiel Coehorst / beeld: Machiel Coehorst 0 Sterren.
~
Doorgroeien
Al is de jaarlijkse subsidie van 50.000 euro bescheiden, vergeleken met andere Utrechtse culturele instellingen, het belang van de popzaal is er welzeker: “Voor de Utrechtse muziek is het urgent dat het trapje blijft bestaan, met onderaan dB’s , ACU en Ekko, vervolgens Tivoli De Helling en tenslotte het nieuwe Muziekpaleis. Bands kunnen zo doorgroeien naar een groter podium.” Boekhorst verwijst naar de recente opening van TivoliVredenburg, waar drie bandjes optraden die een connectie hebben met dB’s: “Dat illustreert voor mij het beste hoe het in elkaar zou moeten zitten.”
Zendingsdrang
De programmering in dB’s varieert van “compromisloze knetterharde stoner”, “donkere apocalyptische Europese neofolk” tot “folky singersongwriters”. Boekhorst: “Ik boek bandjes op diversiteit en onbekendheid. Wel moet er een album zijn uitgebracht in Nederland”. Dagelijks struint hij de alternatieve muziekwereld af, op zoek naar interessante bands: “Dat is ook een beetje mijn gekte hoor: dingen die ik tof vind, wil ik laten horen aan anderen. Een soort zendingsdrang eigenlijk.” Lokale bands hebben bij hem een streepje voor: “Naast een internationale hoofdact zet ik een Utrechtse band als voorprogramma . Die kan zich zo ontwikkelen.”
Toverwoord
Waar moet een band live aan voldoen? “Ik wil de energie voelen vanaf het podium. Muziek moet je raken: ‘echt’ is het toverwoord. Helaas is er veel fake tegenwoordig.” Boekhorst benadrukt het laagdrempelige karakter van dB’s: “Er is hier ook ruimte voor exposities en festivals. En de bar is altijd open, ook als er geen optreden is.” Bandjes komen graag terug: “Het is hier persoonlijk, zowel voor de bezoekers als voor de bands. Geen bullshit dus.”
Clash of the Titans
Het paradepaardje van dB’s is de jaarlijkse The Clash of the Titans. Zaterdag 31 mei is de finale van de Utrechtse bandjeswedstrijd. In de voorrondes streden maar liefst vijftig bands om een finaleplek. Zaterdag spelen LaVette (“catchy nummers met een solide sound”), Offerblok (“een poëtische klap in het gezicht”), Moonck (“een eigenzinnig dromerige sfeer”), Wooden Soldiers (“soulfolk met een jazzy randje”) en the Macaws (“een alternatieve rocksound met een Oldskool randje”) in Tivoli De Helling voor de titel.
Kijk hier voor meer info over de finale van de Clash of the Titans.
Misschien ook iets voor u
Nieuw-Zeelandse goudkoorts
.
Al wat schittert speelt zich af in het Nieuw-Zeeland van 1866. Net als veel andere mannen in deze tijd reist Walter Moody af naar het kustplaatsje Hokitika om zijn geluk in het goudzoeken te beproeven. Nietsvermoedend betreedt hij bij aankomst het Crown Hotel, waar hij een geheime vergadering van twaalf mannen verstoort. Ze nemen hem in vertrouwen en vertellen hem over een reeks mysterieuze voorvallen, waaronder dat van een dode man die met een enorme goudschat in zijn huis is gevonden. Alle mannen blijken op een bepaalde manier betrokken te zijn bij de voorvallen en één voor één vertellen ze hun verhaal.
Victoriaans
Met Al wat schittert levert Catton een bijdrage aan een populair genre; de neo-Victoriaanse roman. Niet enkel is haar roman in de 19e eeuw gesitueerd, ze ontleent haar vertelstijl ook aan deze tijd. Zo worden de hoofdstukken door een alwetende verteller ingeleid en zijn de personages van uitvoerige karakteromschrijvingen voorzien. Het talent van Catton ligt in deze treffende omschrijvingen, die tot diep in de ziel van de personages doordringen.
Cattons personages zijn op een opmerkelijke manier met elkaar verbonden. De twaalf mannen in het hotel representeren namelijk allemaal een sterrenbeeld of hemellichaam. Zodoende bezitten ze verschillende eigenschappen en verhouden ze zich allen op een unieke manier tot elkaar. Ieder hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander perspectief en heeft een toepasselijke titel, als ‘Mercurius in Boogschutter’ of ‘Venus in Waterman’.
Uitzonderlijke prestatie
Het winnen van de Man Booker Prize leverde Catton twee records op: niet alleen is ze de jongste auteur ooit die de prijs won, haar roman is met 826 pagina’s ook nog eens de dikste winnaar van de Man Booker Prize. Een intimiderende grootte, maar Catton weet door haar prachtige vertelstijl de aandacht goed vast te houden.
Catton verdient veel lof voor haar werk. De complexe structuur zou bij veel auteurs gekunseld aandoen, maar Catton weet de touwtjes strak in de handen te houden en zet ieder detail naar haar hand. Daarnaast getuigt de historische nauwkeurigheid van een zorgvuldig vooronderzoek. Kortom, een unieke leeservaring die de lezer nog lang bij zal blijven.
Prijs: 29,95
Bladzijden: 826
ISBN: 9789041424877
Link: Ambo|Anthos Uitgevers
Misschien ook iets voor u
Deense koploper
/ 0 Reactiesdoor: Samantha Stroombergen4 SterrenDeense series zijn niet meer weg te denken uit het land van het kleine scherm. Borgen en The Killing waren enorme hits met wereldwijd miljoenen kijkers. Inmiddels heeft Denemarken een nieuwe hit te pakken met de familiedrama The Legacy, ook wel bekend als Arvingerne. Met gemiddeld 1,7 miljoen kijkers stevende het de andere Deense series voorbij. Bedenker Maya Ilsøe wilde dolgraag een serie creëren met de problemen in een moderne familie, ontstaan door de situatie in 1968, toen alles kon en families naar eigen wens samengesteld werden.
~
Sterke acteerprestaties
Arvingerne, of The Legacy, zorgt er niet voor dat je constant op het puntje van je stoel zit vanwege de spanning. Maar dat geeft niet, want die insteek heeft de serie ook niet. Ilsøe richt haar pijlen op een intrigerend familiedrama waarin de complexiteit van een nalatenschap tussen de gezinsleden onderling naar voren komt. Want hoe reageer je als je moeder plotseling uit je leven gerukt wordt en de stukken dan ook nog eens niet zo makkelijk bij elkaar te rapen blijken?
~
De tragedie werd zo goed ontvangen dat de opnames voor het tweede seizoen inmiddels zijn begonnen. Net als het eerste deel zal het vervolg gaan over de familiebanden. De aankondiging wekt in ieder geval nieuwsgierigheid op, want hoe kabbelt het leven van deze hippiefamilie voort?
The Legacy (Arvingerne)
Regie: Maya IlsøeJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Het kunstje nog niet verleerd
.
De stemming vooraf in de goedgevulde Ronda-zaal in het nieuwe Tivoli/Vredenburg is verwachtingsvol; het is toch een van de beste gitaristen aller tijden die het podium zal betreden. Al tijdens de jaren zestig maakte Jeff Beck faam als bluesgitarist in The Yardbirds, waarin hij experimenteerde met distortion en feedback. Met Rod Stewart en Ron Wood vormde hij vervolgens de bluesrockformatie Jeff Beck Group. Hierna richtte hij zich voornamelijk op jazzrock en fusion, wat resulteerde in zijn succesvolste soloalbum Blow By Blow. Met het broeierige nummer ‘Cause We’ve Ended as Lovers’, afkomstig van dat album, besluit hij vanavond zijn show.
Bij de eerste gitaartonen wordt al duidelijk dat Jeff Beck weinig aan klasse heeft ingeboet; met een hendrixiaanse solo in het op één akkoord gestoelde ‘Loaded’ zet hij de toon voor een fijn avondje gitaaracrobatiek. Het geluid in de nieuwe Utrechtse zaal laat aanvankelijk te wensen over; de bas is te nadrukkelijk aanwezig, en het geluid van Becks Stratocaster staat wel erg hard. Gaandeweg het optreden wordt dit euvel verholpen. Jeff Beck wordt op het podium bijgestaan door een (helaas) weinig subtiel beukende drummer, een wel adequate en coole vrouwelijke bassist, en een prima tweede gitarist. De jazzrock van de band klinkt soms wat eendimensionaal, maar het gitaarspel van Beck, ondersteund door een batterij aan effecten, is werkelijk fenomenaal. Techniek, timing, touch: het is allemaal nog prima in orde. Zingen doet hij niet, maar de verhalen vertelt hij met zijn gitaar.
Pittige rock en gevoelige ballads wisselen elkaar af. In het intro van het Oosters getinte ‘Yemin’ mag de tweede gitarist laten horen wat hij in zijn mars heeft. Bassiste Sophie Delila gaat flink los in het enige vocale nummer van de avond: het funky ‘Why Give It Away’. Zij is ook verantwoordelijk voor de pompende Massive Attack-achtige groove in ‘Stratus’. Dat Beck zijn afkomst niet verloochent, bewijst hij in de prachtige bluesballad ‘Danny Boy’, en in de venijnige Muddy Waters-klassieker ‘Rollin’ and Tumblin”, waarin de drummer en bassiste een soort synchroon grommen ten beste geven.
Met subtiele slide, hoog op de hals, speelt Beck het gevoelige ‘Angel (Footsteps)’. De covers van ‘Little Wing’ en ‘Day In The Life’ zijn odes aan andere grootmeesters in de popmuziek. Hij sluit de avond af met het zwoele ‘Cause We’ve Ended As Lovers’ (oorspronkelijk van Stevie Wonder), waarin dus drie foutjes zijn geslopen. Het zij zo …
https://youtube.com/watch?v=gzACjFxqjRc
Jeff Beck
Gezien op zondag 25 mei 2014 in TivoliVredenburg, UtrechtMisschien ook iets voor u
Nieuw cultuurplatform gelanceerd
/ 0 Reactiesdoor: Daniël Steneker0 SterrenHet nieuwe cultuurplatform Public is vandaag gelanceerd. Via Public kunnen cultuurliefhebbers maandelijks zeer voordelig 30 speciaal geselecteerde voorstellingen, concerten of exposities bezoeken bij een van de ruim 30 aangesloten concertzalen, filmhuizen, musea en theaters in Amsterdam. Daarnaast biedt Public leden een magazine, een redactionele website, een wekelijkse nieuwsbrief en live evenementen. Het enige wat nog nodig is zijn 2.500 cultuuroptimisten die lid willen worden.
Oprichters Leon Caren en Bas Morsch willen met Public een positieve impuls geven aan de Nederlandse culturele sector, nieuwe publieksstromen mobiliseren en zowel cultuurmakers als culturele instellingen ondersteunen. Wat Public nog nodig heeft om in september te beginnen met het programma zijn minimaal 2.500 cultuuroptimisten die voor 15 juli lid worden van het platform. Daarom organiseert Public een grote ledenwervingscampagne. ‘Met Public willen we een positieve impuls geven aan de culturele sector. Samen met publiek en culturele instellingen bouwen we een community van cultuuroptimisten,’ zeggen Public-oprichters Leon Caren en Bas Morsch. Public is een multidisciplinair cultuurplatform, waarbij zich inmiddels ruim 30 toonaangevende instellingen hebben aangesloten, waaronder Het Concertgebouw, EYE, Foam, Muziekgebouw aan ’t IJ en de Stadsschouwburg Amsterdam. ‘Public werkt heel eenvoudig: voor 15 euro per maand krijgen onze leden een pas waarmee ze minstens 30 speciaal geselecteerde voorstellingen, concerten of exposities per maand kunnen bezoeken, waarvan de helft gratis en de helft met aanzienlijke korting.
2.500 leden gezocht voor 15 juli
Om de programmering van Public officieel te starten in september zijn er minimaal 2.500 leden nodig. Daarom is er een grote ledenwervingscampagne gestart. Nieuwe leden kunnen zich voor 15 juli aanmelden op de speciale campagnesite. Caren: ‘Met het lidmaatschap krijg je toegang tot de meest bijzondere culturele programma’s, van beeldende kunst tot dans, film, muziek, literatuur, fotografie en theater. Daarnaast draag je bij aan een divers en avontuurlijk cultureel aanbod. We hopen dat we voor 15 juli 2.500 cultuurliefhebbers kunnen vinden die samen met ons willen bouwen aan Public, zodat we in september kunnen beginnen met onze programmering.’
Binnen de culturele sector kan Public uitgroeien tot een gamechanger. ‘Met Public bieden we een nieuw verdienmodel in de culturele sector, een optimistisch geluid na jaren van bezuinigingen,’ aldus Morsch. ‘Dankzij ons innovatieve lidmaatschapsmodel en de bredere context die we aanbieden, mobiliseren we nieuwe publieksstromen voor de deelnemende instellingen en financieren we ook mee aan de ontwikkeling van nieuwe kunst en cultuur. We beginnen in Amsterdam, maar op termijn willen we zeker uitbreiden naar de rest van Nederland.’
Public wil nieuw publiek voor cultuur mobiliseren
Misschien ook iets voor u
Geschiedenis herleeft in maquettevorm
/ 0 Reactiesdoor: Rosa Brinks5 Sterren.
De afgelopen maand gingen twee voorstellingen van Hotel Modern opnieuw in reprise. Naar aanleiding van het Theater Na de Dam was Kamp voor het eerst weer in Nederland te zien op 4 mei in de Rotterdamse Schouwburg. Hierna deed Hotel Modern Utrecht aan. Na de Tweede Wereldoorlog vervolgde de Eerste Wereldoorlog in Theater Frascati in Amsterdam. In het kader van het herdenkingsjaar 2014 is De Grote Oorlog dit jaar weer in de Nederlandse theaters terug.De Grote Oorlog toont de kracht van de groep om het ingewikkelde verhaal van het ontstaan van de Eerste Wereldoorlog behapbaar te maken. Een landkaart dient in het openingsbeeld als achtergrond waartegen de verschuivende verhoudingen in Europa zich afspelen, bondgenoten elkaar de hand schudden en vijanden elkaar de oorlog verklaren. De leden van het Servische genootschap De Zwarte hand worden als zwarte handschoenen op de kaart gezet, waarna het allesbepalende schot wordt gelost. Voor de gruwelen die volgen in de loopgraven voldoet het desolate landschap van de modderbak uitstekend als decor.
In het grote oorlogsverhaal wordt het kleinmenselijke getoond. We zoomen in op een Franse soldaat aan het front die zijn moeder brieven schrijft. Ook de vrolijke noot, die in veel voorstellingen van Hotel Modern een terugkerend element is, wordt in De Grote Oorlog zo nu en dan gehoord. In de brieven aan het thuisfront zit geregeld een komische passage, die tevens ontroert doordat de bittere toestanden waarin de schrijver verkeert tegelijkertijd op beeld vertoond worden. De combinatie van het sprankje hoop tezamen met het dieptreurige besef van de gruweldaden die verricht zijn, keert ook aan het einde weer terug als getoond wordt hoe bij de voormalige loopgraven nu bomen op de lijken groeien.
© Herman Helle
Kamp
Kamp is een stuk grimmiger van aard. In deze in grijstinten gehulde, fragmentarische voorstelling zijn de spelers stil en laten zij de beelden voor zich spreken. Ook het spel toont dat deze voorstelling een ernstige zaak is. Waar De Grote Oorlog wel kleur bekent en het plezier van de makers in het spelen door het spel heen schemert, worden de handelingen in Kamp op routinematige wijze verricht, waarbij een analogie met de dwangarbeid in de concentratiekampen al snel opkomt. Op kunstige wijze zijn deze in miniatuur op de vloer van het theater verrezen, waarbij enkel de maquettes van Kamp al een groot schouwspel maken. De kracht van deze voorstelling is de simplistische doch doeltreffende wijze waarop de situaties die zich in de strafkampen afgespeeld hebben verbeeld worden. Zo worden vrachten aan mensen uit de binnenkomende treinen geladen. Het besef van de gruweldaden die verricht zijn komt op deze wijze des te harder binnen. Maar ook in Kamp wordt naast de onmenselijkheid de menselijkheid verbeeld. Gearmd dansen Duitse soldaten tussen de gruwelen door.
Bij Kamp zijn geen grootse geluidseffecten benodigd. De geluiden die klinken worden op het toneel door de spelers zelf geproduceerd. Het slaan van een mini-microfoon tegen de grond verklankt op akelig indringende wijze een afranseling. In De Grote Oorlog zijn de beelden gedienstig aan de ontroerende brieven van de soldaat Prospert. Het geluid speelt in deze voorstelling de sterren van de hemel, een knap getimed staaltje kunst die door componist Arthur Sauer ter plekke door een variëteit aan middelen wordt geproduceerd. Vol overgave neemt hij deel aan het samenspel.
Bij Hotel Modern krijgt simultaniteit een nieuwe lading. Als publiek kom je ogen te kort door het spel van de makers dat zich op de vloer afspeelt onderwijl de beelden gecreëerd worden. Tijdens Kamp wist ik niet meer waar ik kijken moest doordat het grote overzicht op de vloer net zo fascinerend was als de close-ups op het achterdoek, waar de situaties in het kamp filmisch verbeeld worden. De kunstig gemaakte unieke honderden poppetjes werden met hun verdwaasde gezichtsuitdrukking, alsof ook zij niet konden bevatten wat hen overkwam, op het scherm tot leven gebracht. En dan dooft het licht al op vredige wijze terwijl slaapgeluiden klinken. Ik ben nog lang niet uitgekeken.
De Grote Oorlog is vanaf juli tot en met december weer te zien in Nederland.
Hotel Modern
Misschien ook iets voor u
Meditatief kunstenaarsportret
Hij is één van de grootste nog levende schilders. In de afgelopen jaren hield hij exposities in onder meer het Parijse Centre Pompidou en Tate Modern in Londen. Corinna Belz onderzoekt hoe Gerhard Richter tot zijn kunst komt en legt dat vast in deze documentaire.
~
Gerhard Richter Painting bevat lange scènes waarin Richter schildert. Hij bekijkt zijn werk in wording en brengt intuïtief zijn kwast aan het doek. Soms moet hij het werk een dagje laten rusten. Hij kan het niet verklaren: hij heeft geen vooropgezet plan, hij gaat op zijn gevoel af en laat zich leiden door zijn artistieke intuïtie. Toch heeft hij wel wát voor ogen: een kleurrijk schilderij, bijvoorbeeld. Maar dat komt nogal grijs uit het proces. Later verft hij het wit, in de galerie waar het tentoongesteld gaat worden.
Bewustzijn
~
Deze spanning levert één van de mooiste momenten van de film op. Richter loopt vast: hij weet niet of hij blauw over een schilderij moet smeren. Belz’ aanwezigheid en haar camera maken hem te bewust van zijn schilderproces. Hij stopt voor de dag. Het is een mooi, intiem moment.
De meester aan het werk
Hoewel Belz enkele fragmenten waarin Richter uitweidt over zijn kunstenaarschap in haar documentaire heeft opgenomen, ligt de nadruk niet op een theoretische interpretatie van zijn kunst. We zien de kunstenaar aan het werk. Af en toe geeft hijzelf of iemand anders (zijn vrouw, een galeriehoudster of één van zijn assistenten) wat commentaar, maar het mooiste zijn de lange, haast meditatieve schilderscènes: de meester aan het werk.
Gerhard Richter Painting
Regie: Corinna BelzJaar: 2024
Distributeur: ContactFilm
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Vooruitgang door eerlijkheid
Grace is samen met haar vriendje leidinggevende in een tehuis genaamd Short Term 12, voor tieners die uit huis gezet zijn. ‘You’re not their parent, you’re not their therapist, you are here to create a safe environment and that’s it.’ vertelt Grace een nieuwe werknemer aan het begin van de film. Wat volgt is een fantastisch verhaal over vriendschap, liefde en jeugdproblematiek.
‘You’re not their parent, you’re not their therapist, you are here to create a safe environment and that’s it.’ vertelt Grace een nieuwe werknemer aan het begin van de film. Wat volgt is een fantastisch verhaal over vriendschap, liefde en jeugdproblematiek.
Dat regisseur Destin Daniel Cretton ook in een tehuis voor moeilijke tieners heeft gewerkt zie je voortdurend terug in de gedetailleerdheid en natuurlijkheid van de film. De inrichting van het opvanghuis voelt authentiek; de kinderen lijken voornamelijk zichzelf te spelen met al hun talenten en tekortkomingen, en ook de rol van Grace, fenomenaal neergezet door actrice Brie Larson, wordt gekenmerkt door dezelfde geloofwaardigheid. Iemand die op deze wijze een gelaagd personage kan neerzetten dat humorvol, onopgesmukt en liefdevol is, en tegelijkertijd zichtbaar vol zit met onverwerkte emoties en dit er óók nog natuurlijk uit kan laten zien, verdient het om een groot talent genoemd te worden. Dus bij dezen: Brie Larson is een groot talent.
Pure vriendschap
Grace krijgt in het begin van de film te horen dat ze zwanger is, waarna ze direct naar de dokter gaat om een abortusafspraak te maken. Thuis wacht ze een tijdje voordat ze haar vriendje Mason vertelt over haar zwangerschap, en het gegeven dat ze haar kind wil laten weghalen laat ze achterwege. Ze blijft zich met hetzelfde enthousiasme inzetten op haar werk, maar langzaamaan beginnen haar persoonlijke problemen haar parten te spelen. Dit alles komt in een stroomversnelling als de lastige Jayden in het tehuis komt wonen. Ze is een slim en artistiek meisje dat af en toe agressief kan reageren. Grace herkent in haar een vroegere versie van zichzelf en bouwt een steeds sterkere band met haar op.
~
In essentie is Short Term 12 een pleidooi voor pure vriendschap. Een vorm van vriendschappelijkheid zonder dat je iets terugverlangt van de andere partij. Dit lijkt simpel, maar dat is het niet. Als je geen onvoorwaardelijke vriendschap gewend bent, zoals Jayden, is het moeilijk om te accepteren dat iemand gewoon aardig wil zijn zonder dat hij of zijn daar bijbedoelingen bij heeft. Als je dan ook nog eens een lastige jeugd hebt gehad wordt het nog moeilijker. Ook voor Grace lijkt vriendschap niet altijd een vanzelfsprekendheid.
Openheid
Mensen kunnen in hun tienerjaren tegen verschillende problemen aanlopen, sommige wat ernstiger dan andere. Regisseur Cretton laat de kijker zien dat we hierover niet te snel een oordeel mogen vellen. Openheid speelt in Short Term 12 een belangrijke rol. Grace vertelt de kinderen de hele tijd dat ze eerlijk over hun gevoelens en problemen moeten praten, maar weet zelf hoe moeilijk dat is. Het is pas nadat ze, na lang twijfelen, zelf eerlijk is tegen haar vriendje Mason over haar zwangerschap, abortus en gevoelens, dat ze haar eigen problemen kan oplossen en verder kan gaan met haar leven en toekomst.
Short Term 12 is een realistische film geworden over pure vriendschap, liefde, jeugdproblemen en mensen niet te snel een label geven. Een film waarin de personages je het ene moment kunnen laten lachen en het andere moment laten huilen zonder dat het geacteerd over komt. Ondanks deze achtbaan van emoties voelt de film geen enkel moment geforceerd aan. Tel hier het fenomenale en natuurlijke acteerspel van Brie Larson bij op, en je hebt een film die veel mensen op een positieve manier zal raken.
Short Term 12
Regie: Destin Daniel CrettonJaar: 2024
Distributeur: Demarest Films
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De kracht van de suggestie
De blauwe nacht sluit met Siebelinks terugkerende thema’s en suggestiviteit naadloos aan op de rest van zijn oeuvre. In deze roman bereikt zijn suggestieve stijl een hoogtepunt.
Hoofdpersonage Simon Aardewijn bevindt zich in het Parijs van de jaren zestig, waar een politieke oorlog woedt over de onafhankelijkheid van Algerije. De stad ligt in puin, publieke aanslagen en explosies zijn dagelijks nieuws. In deze chaos leeft Simon een relatief rustig leven als gelukkig getrouwde man op leeftijd en een zeer geliefde vader van een volwassen dochter. Totdat hij zelf getuige is van een bomaanslag. Deze explosie zelf speelt verder geen grote rol in het verhaal; de ontmoeting met de vrouw die hij kort daarvoor ontmoet blijkt een veel grotere aanslag op zijn leven.
Alom geliefd
Vlak voor de aanslag op het terras van Brasserie Le Bonaparte ontmoet Simon de veel jongere Judith, die al snel interesse in hem toont. De aanslag is voor hen een aanleiding om opnieuw contact te zoeken, wat al snel leidt tot een hartstochtelijke affaire. Bij deze enkele verhouding houdt Simon het gedurende die tijd niet, hoewel hij niet altijd even content lijkt met de aandacht die hij krijgt. Het is een herkenbaar karakter uit eerdere boeken van Siebelink: een dandyeske verschijning aan wie de vrouwen zich opdringen.
Zelfs zijn dochter Elsa schenkt opvallend veel aandacht aan Simon en geeft zelfs toe jaloers te zijn op zijn minnares. De vrouwelijke personages in het boek lijken allen te moeten strijden om Simons aandacht. Simon heeft er zijn handen vol aan, dat terwijl hij zich eigenlijk zou moeten richten op zijn dissertatie over het fin de siècle, die uiteindelijk op niets uitloopt (een herkenbaar motief uit de roman Vera). Simon bereikt zijn doel niet, voornamelijk omdat hij te druk bezig is met zijn eigen gedachtes en gevoelens te analyseren. Hij verzandt in eindeloze speculaties over zijn eigen karakter, leeft dermate in zijn hoofd dat de dingen die hij denkt te doen en de dingen die hij doet, richting het einde van het verhaal steeds moeilijker van elkaar te onderscheiden zijn.
Innerlijke reflectie
De blauwe nacht barst van de uitwijdingen over de Parijse geschiedenis en de Franse literatuur. Siebelinks enthousiasme hierover voert soms net iets te ver: de overvloedige details over Parijse straten, merken en Franse schrijvers komen de leeservaring niet altijd ten goede. Gelukkig is dit niet het geval in de meest interessante passages, te weten de momenten waarin de omgeving vertroebelt en het verhaal zich naar binnen keert, naar het fascinerende brein van Simon Aardewijn, dat altijd bezig is een strijd te leveren:
Tegen het einde van het verhaal worden de gedachten van Simon troebeler, zijn handelingen onduidelijker. Hier doet Siebelink wat hij het beste kan: de lezer in het ongewisse laten door suggestief te zijn. In de laatste hoofdstukken bereikt deze onverzadigende maar fascinerende schrijfstijl een hoogtepunt, wat een hallucinerend effect oplevert. Simon laat zijn ongrijpbare wereld achter zich, vlucht in het niets. De lezer blijft gedesoriënteerd achter.
Prijs: 19,90
Bladzijden: 320
ISBN: 9789023485018
Link: De Bezige Bij
Misschien ook iets voor u