We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
In elk leven een verhaal
In een reeks waarin eerder werk van Etgar Keret en George Saunders verscheen, publiceert Podium nu Verhalen uit Istanbul van Sait Faik Abasıyanık. De verhalen van deze Turkse meester zijn klein en weemoedig.
De eerdere boeken in deze reeks werd al veel lof toegezwaaid. Verhalen uit Istanbul is een waardig nieuw deel in de serie. Het is, allereerst, een mooi vormgegeven boekje, uitstekend vertaald door Hanneke van der Heijden en met een boeiend nawoord van Murat Isik. ‘Als ik niet schreef, werd ik gek,’ citeert hij Abasıyanık. De verhalen verschenen tussen 1934 en 1954 en geven een beeld van een veranderend schrijverschap.
De meeste verhalen in deze bundel spelen zich af in Istanbul, zo nu en dan in andere Turkse steden en slechts af en toe op het platteland. Abasıyanıks Istanbul is een stad van kleine lieden. Zijn personages zijn arm, jong, kleine handelaars of vissers – niet de mensen die spetterende levens in de binnenstad leiden. Ze vormen de working class, de groep die vaak zo onzichtbaar is in de literatuur. Bijna altijd is de zee dichtbij, of dat nu het echte open water is of de Bosporus in Istanbul. Het geeft de verhalen iets opens, en later in de bundel (die chronologisch gerangschikt is, daarmee dus ook later in Abasıyanıks leven) ook iets melancholieks. Het water biedt vrijheid en kansen, en de levens zijn gesloten.
Atmosfeer
Abasıyanık, gestorven in 1954, had een unieke stem in de Turkse literatuur. Zijn verhalen worden dikwijls als impressionistisch aangemerkt. Ze zijn kort, vaak niet langer dan enkele pagina’s, en bevatten een aantal scènes zonder al te expliciete samenhang. Er wordt weinig uitgelegd en veel gesuggereerd, in een prachtig eenvoudige stijl. ‘Ik herinner me een rijtuig,’ begint het verhaal ‘De angst om lief te hebben’:
Daar is dat gevoel van verlies, de melancholie, in dit vroege verhaal. Deze sfeer wordt in de latere verhalen alleen maar sterker, wanneer Abasıyanık – aldus Isiks nawoord – meer begon te worstelen met zijn homoseksualiteit. Opvallend is echter dat het eerste verhaal, “Het tweede huis van mijn vader,” ook al door die lens bekeken kan worden.
Het is fijn om Abasıyanıks stem te horen en zijn atmosferische, sterke verhalen te lezen. Zijn geschetste levens zijn meeslepend en boeiend. In elk leven valt iets te vinden, valt een verhaal te ontdekken. De rangschikking van Verhalen uit Istanbul laat ook zien hoe een schrijverschap verandert, in dit geval de invloed van verdrongen homoseksualiteit op een carrière. Zonder schrijven werd Abasıyanık gek, maar tegen het einde staat in deze bundel: ‘Het lijkt wel of ik opnieuw moet leren schrijven.’
Prijs: 19,50
Bladzijden: 253
ISBN: 9789057596575
Misschien ook iets voor u
De terugkeer van een held
/ 0 Reactiesdoor: Orlando Ruiz de Fez3 Sterren.
In Anchorman 2 keert levende legende Ron Burgundy (Will Ferrell), na een tijd van het toneel te zijn verdwenen, terug naar de plek waar hij thuishoort, floreert en schittert: het podium van de nieuwslezer.
De film zou niet zo goed zijn als deel één uit 2004. Anchorman 2 zou zichzelf, volgens veel zelfbenoemde criticasters en filmexperts, herhalen en daarmee dan ook niet origineel zijn. Zonder deel één te hebben gezien kan daarover geen mening worden gegeven, maar alsnog is het een zwaktebod om de beoordeling van een sequel compleet af te laten hangen van het eerste deel. Films, ook sequels, dienen als op zichzelf staand bekeken te worden.
Dit is een film over de keerzijde van roem, het verloochenen van je eigen idealen of over vader-zoon relaties in de moderne wereld, maar dat is niet wat er uitspringt in Anchorman 2: The Legend Continues. Het is bovenal een film met een aantal zeer grappige scènes (tip: de eetscène bij de familie van Linda Jackson), en wederom met een briljant acterende Will Ferrell als Ron Burgundy.
Anchorman 2: The Legend Continues
Regie: Adam McKayJaar: 2024
Distributeur: Paramount Home Media Distribution
Misschien ook iets voor u
Parelduiken in de Amerikaanse literatuur
.
‘John Fante was mijn God,’ staat er op de kaft. Het citaat is van Charles Bukowski. Net als God is Fante in staat een authentieke, geloofwaardige, maar toch vooral krankzinnige wereld te scheppen.
Na Vraag het aan het stof is De broederschap van de druif de tweede roman van Fante die uitgeverij Meulenhoff in korte tijd op de Nederlandse markt brengt. Steeds meer vergeten Amerikaanse pareltjes duiken op. Na o.a. John Williams (Stoner) en John Carpenter (Noodweer) is nu John Fante aan de beurt. Parelduiken in de literatuur is niet zonder risico; boeken waarin eens schoonheid werd gevonden, blijken jaren later leeg. Dat geldt zeker niet voor John Fantes roman uit 1977.
Terug naar huis
Henry Molise is een vijftigjarige schrijver. Met vrouw en twee zonen woont hij in een mooi huis in Los Angeles. Zijn wortels liggen in San Elmo, een fictief stadje in de buurt van Sacramento. Het verhaal begint zo:
Henry besluit het vliegtuig te nemen en trekt voor enkele dagen in bij zijn ouders. Hij is terug in het stadje waaruit hij dertig jaar eerder vluchtte. Nooit wilde hij meer terug naar dat miezerige leven: zijn katholieke moeder, zijn alcoholistische vader en zijn broers en zus die er zijn blijven wonen. De stompzinnige conservatieve moraal, het harde werken en het nog hardere drinken in de haveloze kroegen en bordelen. Henry gruwt ervan. En wij als lezers met hem.
De achterkant van de Amerikaanse droom
Fante schetst de achterkant van de Amerikaanse droom. De arbeiders die in vervallen huizen wonen, niet of nauwelijks verzekerd zijn, hard werken en hun geld opzuipen en vergokken. De vrouw is er om voor de man te koken, de was te doen, het huis schoon te houden en de kinderen op te voeden. En zo nu en dan sleep je haar mee naar het echtelijk bed. Als je zin hebt en niet al te dronken bent natuurlijk.
De titel De broederschap van de druif verwijst naar het groepje oudere mannen dat kaartend, gokkend en zuipend hun oude dag doorkomt. In San Elmo is niets te doen. De zon beukt onbarmhartig op de stoffige straten en de krakkemikkige huizen kreunen onder de ondraaglijke hitte. Je hoort welhaast het roestige hekje repetitief klagen.
Italiaanse immigranten
Vader Nick is op zijn twaalfde uit Italië gevlucht voor de armoede en de honger. Zijn vader, grootvader en overgrootvader waren steenhouwers. Hijzelf heeft heel wat huizen en straten aangelegd in San Elmo. Verbittering, agressie, alcoholisme en zwijgzaamheid maken zich meester van hem als blijkt dat geen van zijn zonen het vak wil overnemen.
Nick is alles waar zoon Henry van gruwt en waarvan hij dacht dertig jaar eerder voor altijd te zijn verlost. Nick vraagt, nee sméékt, Henry om met hem mee te gaan voor een laatste klus. Samen gaan ze de bergen in om een rookhut te bouwen. In een roes van wijn en cement blijkt Henry nog steeds de zoon van een Italiaanse immigrant te zijn. Daar doen Los Angeles en het schrijven van romans niets aan af.
Een liefdevol portret, tegen wil en dank
Fantes stijl is kort, krachtig en zonder opsmuk. Amerikaans, zou je kunnen zeggen. Met een scherp oog voor onderlinge relaties en veel gevoel voor onderhuidse spanningen zet hij een Amerikaanse emigrantenfamilie neer. Mensen over wie je gemakkelijk lacherig kunt doen, die je kunt minachten en van wie je op het eerste oog misschien gruwt. Fante leert je van hen te houden, met al hun tekortkomingen. En dat zijn er, zoals bij veel van ons, veel.
Het boek is een ode aan het kleine Amerika, maar ook aan de vader-zoonrelatie. Een verbond waarop een vloek lijkt te rusten. Onderlinge liefde die in het beste geval de vorm aanneemt van een onbeholpen stomp op de schouder. Genegenheid is geen knuffel of een goed gesprek. Nee, het is samen zuipen en een rookhut bouwen. Fante heeft het prachtig en aandoenlijk beschreven. Lezen, deze parel!
Prijs: 17,95
Bladzijden: 216
ISBN: 9789029089661
Misschien ook iets voor u
Fragiele kennismaking met hysterisch talent
Het is donker als het gordijn van Frascati opengaat. Met enkel een dromerig, paarse gloed over de zwarte doos tast het publiek naar een plek op de tribune. De ruimte ademt koele lucht en introduceert zo onbewust de fragiele solo waar de voorstelling mee begint. Het ITs (International Theater Schools) Festival brengt een intieme ontmoeting met drie studenten van de Acteursopleiding Utrecht. Met dank kan ik stellen, it’s nice to meet you.
Het is dertig minuten doodstil als Bas Zemering in Biology of Love een ode brengt aan zijn lichaam. Met drie spots licht de grote zwarte doos, in het midden van het speelvlak, bescheiden op. We zien iets wat lijkt op een vinger langzaam, heel langzaam, uit de doos tevoorschijn komen. Twijfel. Zou het? Nee. Met vloeiende bewegingen en dank aan het licht en zijn schaduwen duurt het even voordat je met zekerheid kan stellen dat het gewoon een hand is. Het is prachtig om te ervaren hoe Zemering erin slaagt de toeschouwer in een trance te brengen. Met ingehouden adem laat ik mij overtuigen van de schoonheid van het menselijk lichaam. Zemering ontroert door precies de juiste verhouding aan te bieden tussen de anonimiteit van een lichaam en zijn persoonlijke openbaring.
Springend naakt
Het speelvlak is donker tijdens de korte ombouw naar de solo van Khadija El Kharraz Alami. Haar naakte lichaam komt dan ook als een volkomen verrassing. De kracht van haar solo De Sterkte wordt gedragen door een springtouwsessie van twintig minuten. Naakt én functioneel. Het is fijn hoe de toeschouwer de tijd krijgt om de uitputting van een op en neer gaand lijf in zich op te nemen. Het duurt echter net te lang en origineel is het ook niet echt, zodat de opvolgende reeks aan tekst – zonder duidelijke richting – niet direct binnen komt.
Dan sluit Floyd Koster af met een snoeiharde solo. In #Floyds be like zet hij alle stappen met beide benen op de grond. Verscholen in een witte ochtendjas vraagt hij fluisterend een man op de eerste rij hem te besprenkelen met roze zand. Vanaf de eerste minuut eet het publiek uit Kosters hand. Hij vertelt ons keer op keer uitverkoren te zijn voor roem en succes. In een glitterlegging en (te) strak shirt danst en springt hij door het publiek en zingt, uiteraard vals, een lied. Alles om spot te drijven met de hedendaagse YouTube-cultuur. Dit laatste wordt duidelijk door de video die op de gehele achterwand wordt geprojecteerd. Maar hoe cynischer Kosters toon is, hoe serieuzer de situatie wordt. Hij slaagt er goed in om de toeschouwer een confronterende spiegel toe te werpen. Het spiegelbeeld van een samenleving waarin het individu zich noodzakelijkerwijs overschreeuwt om een beetje aandacht.
ITs
Een week lang is Amsterdam in de ban van jong, pas afgestudeerd theater- en danstalent. Van 20 juni tot en met 27 juni bieden zij op zowel nationaal als internationaal niveau een presentatie van hun werk. Het festival vond voor het eerst plaats in 1990 als initiatief van de Theaterschool Amsterdam. Nu, 24 jaar later, is het een onafhankelijke organisatie en zijn er ongeveer 2500 studenten die door de jaren heen zijn afgestudeerd aan een theateracademie op ITs te vinden. Het festival is jaar op en jaar een feest, met jonge duivels die maar al te graag op de harten van Nederland en verder jagen.
Afstudeerjaar Acteursopleiding Utrecht - Utrecht Triple Date
Artiest: Afstudeerjaar Acteursopleiding UtrechtGezien op woensdag 25 juni 2014 in Frascati, Amsterdam
Link: Website Utrecht Triple Date
Link: Website ITs Festival
Misschien ook iets voor u
Perspectivitijd – Laan Irodjojo, Coen Ringeling, Callam de Ruijter en Jeroen Pomp
Outsider art lijkt sinds de jaren ’50 verdwenen uit de kunstwereld. Er lijkt geen plaats meer te zijn voor de eerlijkheid van de kunst gemaakt door mensen met een aandoening. De wederopstanding is echter begonnen. Vier kunstenaars met een autistische stoornis leveren het bewijs in Galerie Atelier Herenplaats in Rotterdam.
Jean Dubuffet introduceerde outsider art in de jaren ’50. Hij had een grote fascinatie voor de kunst van kinderen en mensen met een geestelijke beperking en verzamelde hun kunst in groten getale. Dubuffets interesse kwam voort uit de vreemde verhouding die outsider art met haar toeschouwers heeft. Bij het kijken naar outsider art is het namelijk niet de kunstenaar die dicteert, het is de toeschouwer die het werk gebruikt als woordenboek om de wereld van een buitenstaander te begrijpen.
Maar wat is er sindsdien met de outsider art gebeurd? Galerie Atelier Herenplaats in Rotterdam biedt het antwoord met Perspectivitijd. De tentoonstelling toont de begrippen tijd en ruimte gezien door de ogen van vier kunstenaars met autisme. Deze kunstenaars zijn in hun werk direct en eerlijk. Het is aan de toeschouwer om de conclusie te trekken en zo het concept te vormen.
Laan Irodjojo, De Rotterdam, 2013
Het verleden in het heden zien
Laan Irodjojo heeft buiten de galerie een groot schilderij in de openbare ruimte gerealiseerd. De stijl waarin Irodjojo schildert is zowel gestileerd als gedetailleerd. Grote vormen worden in zijn werk teruggebracht tot kleurvlakken waarin tal van ornamenten in precisie zijn uitgewerkt.
Bij het schilderen van gebouwen werkt Irodjojo vanuit een simpele constructie die steeds ingewikkelder wordt. Zo is de tekening te zien als een blauwdruk. Het verleden wordt herleeft tijdens het schilderen van het heden.
Callam de Ruijter, De oog, 2013
In een eigen wereld
Coen Ringeling tekent voornamelijk fantasiewerelden die refereren aan cartoons. Met strakke, illustratieve lijnen ordent hij alles wat hem interesseert. In zijn werk worden belangrijke symbolen uit de entertainmentwereld genadeloos direct door elkaar gebruikt en vermengd tot een open wereld van gedachtes.
Net als Ringeling maakt ook Callam de Ruijter fantasiewerelden. Deze fantasiewerelden lijken eenzijdig, maar zijn strikt functioneel opgezet. Met strepen en kleuren geeft De Ruijter zijn gemoedstoestand aan op de momenten dat hij aan de tekeningen werkt. Deze symbolen gebruikt hij later om terug te keren naar de emotionele conditie die hij had toen hij het werk uitvoerde. De voorstellingen begeleiden de bezoeker in het beleven van dezelfde emoties.
In de werken van Jeroen Pomp is het lastig om vormen te onderscheiden. De grote, explosief kleurrijke tekeningen zijn eerder geëxposeerd in het Stedelijk museum te Schiedam. Pomp tekent allerlei planten, dieren en figuren die hij nog niet kent naast elkaar, tot het geheel lastig te ordenen is. Zo heeft alles een eigen plek, maar is het totaalbeeld niet te overzien.
Perspectivitijd. Foto: Joris Killian
Toekomst voor outsider art
De werken uit Perspectivitijd worden begeleid door een filmpje dat een kijkje biedt in het leven van de kunstenaars. Ook is het mogelijk een van de kunstenaars bij een bezoek aan de tentoonstelling te ontmoeten. Deze mogelijkheid plaatst de expositie in een duidelijkere context. Het is te hopen dat outsider art met deze tentoonstelling (en wellicht vervolgtentoonstellingen) een plek krijgt binnen de hedendaagse kunstwereld.
Perspectivitijd
Gezien in: Galerie Atelier Herenplaats, RotterdamNog te zien tot: vrijdag 04 juli 2014
Link: De tentoonstelling bij Galerie Atelier Herenplaats
Misschien ook iets voor u
Dicht bij het liedje
Toen John Fullbright in oktober vorig jaar in Eindhoven speelde, had hij een Grammy-nominatie op zak. Hij heeft die prijs niet gekregen, maar dat heeft geen weerslag gehad op de kwaliteit van zijn tweede album Songs.
Met From the Ground Up oogstte de nu vijfentwintigjarige Fullbright veel waardering bij de Americana-liefhebbers en de pers. Dat hij genomineerd werd voor een dergelijk prestigieuze prijs was natuurlijk de kers op de taart.
In je geheugen griffen
Op zijn debuutalbum liet Fullbright zijn liedjes begeleiden door een band gevormd door fijne muzikanten. Op zijn tweede album, dat eenvoudigweg Songs heet, zijn het vooral de liedjes zelf die spreken. Vaak alleen begeleid door de door hemzelf bespeelde akoestische gitaar of piano. Zijn stem, die gezegend is met een fijn scherp randje, werkt samen met de goede melodieën en teksten om het liedje makkelijk te laten herinneren. De rest van de magie is het wonder van goede singer-songwritermuziek in het Americana-genre.
Fullbright blijft, zoals de titel van het album al doet vermoeden, heel dicht bij waar het uiteindelijk allemaal om draait in zijn muziek: de schoonheid van de liedjes. Hij heeft het talent om composities te schrijven die hij langzaam maar zeker in je geheugen grift. Luister maar een paar keer naar een simpel liedje als ‘Going Home’ en het komt vast naar boven als je de volgende keer van werk naar huis gaat.
Grote inspirator
Wie Fullbright vraagt naar zijn grote inspiratiebron, zal niet verbaasd zijn de naam van Townes Van Zandt genoemd te krijgen. Wie het oeuvre kent van deze grootheid in de folkmuziek zal bij Songs zeker de geest van Van Zandt horen rondwaren. Gelukkig blijft Fullbright vooral zichzelf en is hij geen kopie van zijn inspirator. De twaalf liedjes op Songs herbergen geen enkel zwak moment zodat Fullbright voor de tweede keer op rij een fantastisch album heeft gemaakt. Toch verschillen de twee platen behoorlijk van elkaar en dit siert de muzikant. Door zijn liedjes verder uit te kleden maakt hij alles puurder en kwetsbaarder. In dit geval met het gevolg dat het principe van ”minder is meer bezieling” duidelijk opgaat. De lat ligt daardoor wel erg hoog voor de toekomst. Het lijkt erop dat het talent van John Fullbright die uitdaging wel aankan. Die Grammy komt misschien nog wel.
Live in Nederland:
10 sept. Tivoli, Utrecht
11 sept. LantarenVenster, Rotterdam
12 sept. Muziekgebouw, Eindhoven
13 sept. Take Root, Groningen
John Fullbright
Album: SongsLink: Website John Fullbright
Misschien ook iets voor u
Gehyped en vergeten
.
Op deze langspeler blikt zanger Alec Ounsworth terug op zijn bewogen leven als muzikant. In een kleine vijfendertig minuten neemt de muzikale duizendpoot je mee langs alle ups en downs van de band. De furore van het debuut, het floppen van opvolger Some Loud Thunder en het één voor één vertrekken van de muzikanten liet de band niet onberoerd. Het leek zelfs even over te zijn voor de indierockers uit Philadelphia. Des te groter was de verrassing dan ook toen de band na talloze soloprojectjes – met een Guns’n’Roses coverband als ‘hoogtepunt’ – in 2011 weer ging touren.
Gladgestreken elektronica
Op de opvolger van het middelmatige Hysterical zijn de traditionele Clap Your Hands Say Yeah–ingrediënten minder sterk vertegenwoordigd dan voorheen. Hoewel het nerveuze, steeds overslaande, hoge stemgeluid van Ounsworth nog steeds de boventoon voert, wordt er muzikaal gezien voor een totaal andere koers gekozen. Het rammelende gitaargeluid en de speelse composities zijn ingeruild voor gladgestreken producties, ondergedompeld in een bak elektronica. ‘Blameless’ en ‘Impossible Request’ lijken bijna op ambientnummers die niet misstaan zouden hebben op Kid A van Radiohead.
Attracties
Nu de drumcomputers en synthesizers achterwege zijn gelaten, blijven er op deze jubileumplaat slechts een handjevol sterke momenten over: De bak gitaren op het einde van ‘As Always, Little Moments’ – dat bij vlagen aan ‘The Skin of Yellow Country Teeth’ van het debuut doet denken – en titelnummer ‘Only Run’, waar een duister bassrifje een gehaaste Ounsworth naar een voorlopig hoogtepunt toe stuwt. De climax vindt echter plaats tijdens ‘Coming Down’, waarbij Matt Berninger van The National meezingt. Samen met het gastoptreden van plaatjesdraaier Kid Koala op ‘Cover Up’ vormen zij de attracties van de plaat.
Ook al luistert het album lekker weg en heeft het zijn charmes, een erg hoogstaand muzikaal werkje is het niet. De uitgeklede en met elektronica overgoten indiemuziek voelt onnatuurlijk aan voor Clap Your Hands Say Yeah en doet ons enkel verlangen naar het debuut. Dat het hoogtepunt gevormd wordt door de minuut dat Ounsworth en Berninger samen zingen zegt genoeg: Dit album is geen tweede hype waard.
Clap Your Hands Say Yeah
Album: Only RunMisschien ook iets voor u
The Chills
/ 0 Reactiesdoor: Erik Meijers0 Sterren.
The Chills zijn terug. De rockband uit Dunedin, Nieuw-Zeeland die in de jaren tachtig en negentig opstond als één van de belangrijkste alternatieve groepen ter wereld, heeft een handjevol Europese shows bekend gemaakt en komt ook langs Paradiso. De iconische band rond zanger en componist Martin Philipps kende in zijn dertig jaar zo zijn ups en downs. De groep had te maken met wisselingen in de bezettingen, drugsverslaving en andere belemmerende gezondheidszaken, en bleef soms jarenlang in stilte door problemen onderling. The Chills bracht relatief weinig albums uit, maar deze worden stuk voor stuk als invloedrijke platen beschouwd.
29-7-2014 staan ze in Paradiso en 8WEEKLY is er bij. Misschien zien we je daar en anders lees je hier binnenkort het verslag.
The Chills
Gezien op dinsdag 29 juli 2014 in Paradiso, AmsterdamMisschien ook iets voor u
Let the music play
De nieuwste film van Clint Eastwood is onevenwichtig en weinig vernieuwend, maar zodra de muziek de boventoon neemt valt er toch van te genieten.
Jersey Boys – gebaseerd op de hitmusical – vertelt het verhaal van Frankie Valli & The Four Seasons, een popband die ongekend populair was in de jaren zeventig. Op het podium was het allemaal leuke liedjes en gezelligheid, maar ondertussen kampte de groep steeds meer met persoonlijke problemen.
Onevenwichtig
~
Het grootste probleem van de film toont zich in deze opzet. Het is een onevenwichtig verteld verhaal dat invloeden uit verschillende hoeken haalt, maar daar voornamelijk de meest voor de hand liggende elementen uit tilt. Toch is het ook – vooral vanaf de tweede akte – een leuk verhaal met sterke personages en natuurlijk de heerlijke liedjes van The Four Seasons (zoals ‘Sherry’, ‘Walk Like A Man’, en ‘Can’t Take My Eyes Off Of You’). Het acteerwerk is uitstekend, vooral van de acteurs die de bandleden spelen, zoals John Lloyd Young, die de rol van Frankie Valli ook op Broadway heeft gespeeld (en gezongen).
Wisselende kwaliteit
~
Ook al wordt het soms wel geprobeerd, Jersey Boys is geen film die de emotionele spanning en sensatie binnen een muziekgroep op hun hoogtepunt voelbaar maakt, en ook geen film die (zoals Inside Llewyn Davis) de muziek een achtergrond geeft en verder voor zich laat spreken. Binnen het regieoeuvre van filmlegende Clint Eastwood (Million Dollar Baby, Gran Torino, Invictus) is het niet zo sterk als zijn eerdere dramawerk. Maar het is wel een vermakelijke rit langs de ‘golden oldies’ waar je – zodra je er eenmaal inzit – je ogen niet vanaf kan houden.
Jersey Boys
Regie: Clint EastwoodJaar: 2024
Distributeur: Warner Bros.
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Monsterlijk goed
.
Een aurora is een verbluffend schouwspel van licht op de grenzen van de atmosfeer, waarbij de aanschouwer makkelijk vergeet dat er krachten in het spel zijn die creëren, maar ook vernietigen. Zo is ook A U R O R A gevaarlijk intens.
Ben Frost (1980) groeide op in Melbourne, Australië. Zijn eerste album Steel Wound uit 2003 was nog een relatief rustige aangelegenheid. In 2005 migreerde Ben Frost naar Reykjavik, IJsland. Met gelijkgestemde zielen richtte hij daar het collectief/platenlabel Bedroom Community op. Tweede release op dit label was Frosts Theory of Machines (2006). Bevat zijn debuut voornamelijk kalme ambient, nu doen ook distortion, beats en penetrante feedback hun intrede. Op By the Throat uit 2009 breidt hij zijn arsenaal nog verder uit. Zijn gelaagde composities verraden een eclectische werkwijze en een scale aan invloeden; onder andere modern klassiek, industrial, metal, filmmuziek, house en trance. Na vijf jaar is er nu A U R O R A – harder en medogenlozer dan zijn voorgangers.
Congo
A U R O R A is grotendeels gecomponeerd tijdens een trip met fotograaf Richard Mosse door Oost-Congo. Deze reis – die resulteerde in de foto-installatie The Enclave – was voor Frost bepalend voor de uiteindelijke totstandkoming van het album. In deze door oorlog en krankzinnig geweld geteisterde omgeving legde hij op zijn laptop de fundamenten voor wat uiteindelijk een overweldigend album zal worden. Ook de overdonderende natuur liet zijn sporen na. Net als de jungle kent A U R O R A geen genade; tegelijkertijd prachtig en ontzagwekkend, maar ook primordiaal, chaotisch en onvoorspelbaar.
A U R O R A laat een ander geluid horen dan zijn vorige albums. Verdwenen zijn de ‘prettige’ geluiden en samples van strijkers en ander klassiek instrumentarium. Op het intense en bij vlagen oncomfortabele A U R O R A domineren ritme, percussie, statische ruis en gruizige synth-partijen, zonder echter de balans en een contrasterende lichtheid uit het oog te verliezen. Opener ‘Flex’ begint nog rustig en broeierig, maar daardoor knalt het opvolgende ‘Nolan’ er des te harder in.
Composities met verpulverende percussie, snijdende noise en overstuurde synthesizers worden afgewisseld met ‘rustige’ interludes. Het gaat er soms heftig aan toe, maar ondanks de verzengende geluidsmuren is het album ook subtiel en doordacht. De luisteraar is na afsluiter ‘A Single Point of Blinding Light’ een unieke ervaring rijker, want het gedurfde A U R O R A laat zich lastig vergelijken en bij elke luisterbeurt geeft het meer van zijn geheimen prijs.
Percussief
Op meerdere tracks zijn bijdragen te horen van percussionist Thor Harris (Swans en Shearwater) en drummer Greg Fox (Guardian Alien, ex-Liturgy). Het is echter lastig te ontwaren waar fysieke percussie en elektronische beats (en manipulatie) van elkaar zijn gescheiden. Zo zijn op de tracks ‘Nolan’ en ‘Venter’ pulserende beats omringd door texturen van belgeluiden en het gebeuk op drumvellen. In de titels van de composities zijn ook de veelzijdige interesses van Ben Frost te ontwaren. Zo is ‘Venter’ genoemd naar de moleculaire bioloog Craig Venter; de eerste wetenschapper die een kunstmatige, synthetische cel creëerde.
Ben Frost limiteert zich niet tot het uitbrengen van albums. Hij verzorgt sinds een aantal jaren ook muziek voor ballet en film en in 2013 componeerde en regisseerde hij zijn eerste muziektheaterproductie The Wasp Factory (onlangs nog te aanschouwen in Muziekgebouw aan ’t IJ). Tevens rondde Frost het afgelopen jaar een aan hem geschonken mentorschap onder Brian Eno af. Dat maakt nieuwsgierig naar zijn toekomstige werk. Houd vooral ook zijn andere activiteiten in de gaten, want Ben Frost is niet voor één gat te vangen.
A U R O R A
Album: Ben FrostLink: Website Ben Frost
Misschien ook iets voor u