Tijdens Hidden Treasures opent het klooster van Maria Roepaen te Ottersum vele kleine zaaltjes en kamers voor jong talent dat in een vijftal rondes een set van vijfentwintig minuten mag spelen om zo een steeds wisselend publiek te laten horen wat ze te bieden hebben en waar ze staan in hun – soms prille – carrière. Tussen het muzikale ontluikende talent wordt aan beeldende kunstenaars tevens de ruimte geboden om zich te presenteren. 8WEEKLY ging op zoek naar de muziek.

Kwaliteitsspel

Voor ons start het festival in de Nightclub met Postcard from Mars, dat direct een bijna volle zaal trekt. Zij spelen muziek die tegen de sound van Mumford & Sons aanschurkt, maar dan zonder banjogeluid. De viermansformatie laat direct een set horen van hoog niveau. Een prima keuze dus om de middag mee te beginnen.

In het atelier laten we ons verrassen door de Nederlandstalige liedjes van Valentina Elèni, die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar en geheel onversterkt haar breekbare songs ten gehore brengt. Bij haar liedjes en vertolking dringt een vergelijking met Roosbeef op. Elèni laat zich niet van de wijs brengen door de van boven doorklinkende klanken en speelt het ene na het andere gevoelige – en vaak persoonlijke – liedje.

Op naar de bovende verdieping, waar Darlyn een prima set speelt aan Ierse folkmuziek. Zelf voelen ze zich geïnspireerd door en verwant aan de band Civil Wars. Dat ze over een niet al te lange tijd een album gaan opnemen, is geen wonder. Deze band is er klaar voor en de liedjes zijn gerijpt. Het optreden in de kloosterkamer is dat van een volwassen groep die alle schroom van zich heeft laten afvallen, omdat ze weten dat ze met hoge kwaliteit spelen.

Afronding paralleloptredens

In de slaapkamer van de monnik in het souterrain van Roepaen, verwelkomt Kelvin Klaassen ons. De singer-songwriter Klaassen heeft een goede hand van liedjes schrijven, maar blijft een beetje hangen in hetzelfde idioom. De teksten moeten dan het verschil maken tussen de liedjes, maar daar slaagt hij net niet in.

In de bioscoop is het Charley Marie die ons staat op te wachten. Zij speelt een soloset zonder enige versterking. Hier worden de lichte, ijle liedjes niet verstoord door klanken van buiten de ruimte. Marie moet haar beste beentje voorzetten om met haar breekbare zachte stem indruk te maken. Ze begeleidt zichzelf op de akoestische gitaar en houdt het allemaal heel klein. De overtuiging van de liedjes van Marie zal mogelijk pas doordringen bij herhaaldelijke beluistering. Het jonge talent zal nog iets verder moeten groeien om indruk te maken. Nu klinkt het alleen lieflijk en mooi, maar ze mist de nodige bezieling.

Met een stevige pauze markeert het festival het einde van de parallelsessies en maakt men zich op voor het slotoptreden. Ondertussen wordt er een maaltijd aangeboden voor wie wenst te blijven eten. De twee soorten pasta vallen bij velen in goede aarde. Toch lijkt een deel van de festivalbezoekers ervoor te kiezen om te vertrekken en de slotact niet af te wachten.

Overdonderend

Charl Delemarre stond al eerder op het Roepaen podium; echter nog nooit met een band en met het repertoire dat hij opbouwde in de periode van het Nederlandse lied. Met zijn benadering van dat repertoire wist hij zelfs de Grote Prijs van Nederland te winnen. De band die hij om zich heen heeft weten te verzamelen, speelt als afsluiting van Hidden Treasures IV haar debuutshow op het podium.

Met een aanzwellend geluid openen Delemarre en zijn band het optreden. Al snel is duidelijk dat de band een heel hecht team is die de nieuwe liedjes van Delemarre als een geoliede machine begeleidt. Ze laten daarbij het vuur van het samenspel heerlijk branden en knetteren. Het plezier spat dan ook van het podium. Natuurlijk horen we een aantal composities van de EP van Charl Delemarre, maar dan in een bandbenadering. Een dik uur wordt het publiek getrakteerd op overwegend nieuw werk dat staat als een huis. De enthousiaste reacties van het publiek worden met graagte ontvangen op het podium. De energie lijkt heen en weer te springen tussen band en publiek. Met het nummer ‘Red mij niet’ brengt de Delemarre een eerbetoon aan Maarten van Roozendaal, die Roepaen rekende tot een van zijn favoriete podia.

Dat Delemarre sinds een week onder contract staat bij een platenmaatschappij, is meer dan terecht. Zijn stijl staat als een doorontwikkeling van het gedachtegoed van Ramses Shaffy en dát met rock/roots-band. De band is klaar om een album op te nemen en daarmee Nederland in te trekken en succes te oogsten. Terwijl de spanning zichtbaar van de band afglijdt, vormt de toegift ‘ Lichtelijk verlicht’ een waardige afsluiting van een fijn festival.