Hoeveel reclame kan er voor een film gemaakt worden? Toen ik onlangs 2 weken in New York was voor vakantie werd Tomb Raider uitgebracht in de bioscopen. En we hebben het geweten. In werkelijk elk reclameblok zat wel een spotje voor de film. Het is ook niet verwonderlijk dat de film in het openingsweekend al 33.5 miljoen opbracht.

Mijn gedachte voor dat ik de film inging waren niet al te positief voor deze film. Ik verwachte een leeghoofdige actie film. Geen plot, geen acteerwerk, alleen maar de ronde vormen van Lara die de hoofdrol vormen.

Eenmaal in de film kwamen mijn voorspellingen voor een groot deel uit. Lara Croft (Angelina Jolie, Girl Interrupted) moet de wereld redden. Geen verrassing daar. Maar waarom? Een aantal planeten staan binnenkort zo opgelijnd dat er iets speciaals gedaan kan worden. Er zijn namelijk 2 artifacten verspreid over de wereld (Colombia en de noordpool) die, als ze gecombineerd worden, de bezitter ongelooflijke krachten geeft om tijd te buigen, en nog meer van dat soort onzin. Lara moet voorkomen dat haar vijand, de sluwe Manfred Powell (Iain Glen) deze artifacten in zijn bezit krijgt.

Het verhaal is belachelijk noch vermakelijk. De filmmakers hebben nog wel geprobeerd er wat humor in te stoppen, maar alle pogingen van Jolie om grappen te maken falen miserabel. Net als Mission: Impossible 2 neemt Tomb Raider zichzelf veel te serieus en dat is jammer. De actie scenes zijn zeer explosief en wederom erg vermakelijk, alleen dat was ook al zo in MI2 en in de nieuwste James Bond films. Kortom het is allemaal al eens gedaan, niks nieuws dus ook niets origineels.

Voor diegene die het spel vaak hebben gespeeld zal deze film toch een must zijn. Angelina Jolie is de perfecte persoon om Lara Croft te spelen. En het is dan ook een genot om naar haar voorvleugels te kijken die flink op en neer gaan.

Titus Andronicus was een van de eerste (zoniet de eerste) werken van William Shakespeare. Veel van zijn latere werken zijn volgens vele gebaseerd op de complexe en driedimensionale karakters uit Titus Andronicus, een stuk dat vol staat met haat, wraak, dood en verderf.

Julie Taymor, de regisseur van Titus, is verliefd geworden op dit stuk van Shakespeare. Zij regiseerde in 1994 het toneelstuk, en in 1999 besloot ze om het controversiele stuk naar het witte doek te transformeren.

Het verhaal van het stuk wordt op een geheel andere, bijna futuristische wijze door Taymor weergegeven. In plaats van de film in het oude Rome te laten spelen, heeft ze gekozen om de link met het heden te leggen in de film. Het resultaat is pooltafels, videoarcades en zelfs auto´s allemaal in de setting van het oude Rome. Taymor wil hiermee de gruwel en horror in die tijd in contrast zetten met al het geweld van deze tijd.

Titus (Anthony Hopkins), de aanvoerende Romeinse generaal keert terug van een lange, doch succesvolle oorlog tegen de Gothen. De overwinning is binnen, maar niet geheel zonder grief. De grote militaire leider van het land heeft nu nog enkel vier zonen over van zijn eens enorme kroost.

~

De dialogen wordt eigenlijk net als William Shakespeare’s Romeo and Juliet compleet in “Shakespeare-taal” gesproken, en dit is soms zeer storend. Elke emotie, die normaliter een uitbarsting van woede of verdriet zou veroorzaken, wordt vervangen door moeilijke, rustige en duidelijk opgeratelde teksten. Hierdoor komt nooit het gevoel door dat de personages echt zijn, en je hebt continu het gevoel dat je naar een stel acteurs aan het kijken bent die het moeilijk hebben met hun teksten. Hopkins is dan ook verloren in zijn rol, en pas aan het eind van de film, als hij in een soort van Hannibal-rol wraak mag nemen komt hij in zijn element.

Toch straalt de film straalt wel op sommige momenten. Vooral het werk van Harry Lennix als Aaron is adembenemend, en Jessica Lange is tevens uitblinker. Maar wie denkt dat Titus dezelfde pretenties heeft als Braveheart of Gladiator komt bedrogen uit.
Titus is anders dan bovenstaande films, vooral een stuk zieker, maar minder moraliserend. Verwacht daarom ook geen helden of happy ends, verwacht eerder een harde, gruwelijke realiteit die, hoe krom het ook moge klinken, prachtig wordt samengesmolten met onze tijd.

Titus is vanaf 21 juni te zien in Nederland. De officiële site is hier te vinden.

Stel je eens voor: je wordt uitgekozen voor een elitegezelschap. Al je wensen worden ingewilligd, van de mooiste auto, de meest mooie vrouwen tot volledige betaling van je studie. Wie o wie zou zo’n aanbod afslaan!?
Luke Mcnamera (Joshua Jackson, Dawsons Creek) krijgt dit aanbod voorgeschoteld en slaat het natuurlijk niet af. Je bent student, zit krap bij kas en als je wordt uitgekozen voor zo’n gezelschap zeg je natuurlijk geen nee. Luke wil rechten gaan studeren en “the Skulls” (de al zeer sinister klinkende naam voor dit gezelschap) betaalt alles voor hem, en geeft hem tevens alles wat zijn naïeve hartje begeert. Niks dan voordelen denkt Luke.

Althans zo lijkt het. Nadat Luke helemaal gek is gemaakt met de mooiste geschenken (dure horloges, chique hoertjes, snelle auto’s) beseft Luke dat niet alles zo perfect is zoals het lijkt. Luke’s beste vriend besluit, als Luke toegelaten wordt tot “the Skulls”, om maar volledig door te draaien. Hij sloopt een ruit van een van de mooie auto’s, jat van alles en nog wat, dringt binnen in het onderkomen van “the Skulls” en besluit open en bloot (onder het oog van alle beveiligingscamera’s) een beetje rond te wandelen en wat fotootjes te maken. Bad idea.
Hij wordt dan ook prompt vermoord en dit is het moment waarop Luke iets begint te vermoeden. Hij besluit om samen met de hulp van een waar Mission Impossible 3-team de beveiligingstape te achterhalen waarop de moord staat van zijn beste vriend. Luke wil verder niks meer te maken hebben met “the Skulls” maar zo gemakkelijk gaat dit niet. ‘You live by the rules, you die by the rules’ luidt immers het motto van het gezelschap. Uiteindelijk lukt het Luke natuurlijk allemaal wel. Niet zonder horten en stoten, toegegeven. Maar de afloop van The Skulls staat al vast.

~

Het leven in ‘Tillsammans’ wordt op stelten gezet als Görans zus Elisabeth met haar twee kinderen erbij komt. Elisabeth is door haar man geslagen. Dat pikt ze niet. En dat hoeft ze ook niet te pikken, leert ze van Anna. Anna heeft in een cursus geleerd dat ze eigenlijk lesbisch is. Haar man Lasse wordt intussen verleid door Klas, een Zweedse versie van Margreet Dolman. Signe en Sigvard vinden het niet leuk dat er een televisie komt en vertrekken naar een andere commune, ‘Moeder Aarde’. Kortom, genoeg verwikkelingen in het toch zeer heldere verhaal.

De kinderen zijn de dupe van wat de ouders ze opdragen. Ze hebben geen keus en moeten hun leven net zo inrichten als hun ouders. Stefan en Eva, Elisabeths kinderen, willen helemaal niet in die commune wonen. Buurjongen Fredrik mag niet met die gekke hippies spelen van zijn mama. Tet, zoontje van Lasse en Anna, legt uit waar zijn naam vandaan komt: “Er was iets in Vietnam en dat heette het Tet-offensief.” Stefan kijkt hem aan. “Ben jij Vietnamees dan?” Daarna gaan ze samen Pinochetje spelen. “Zeg dat Pinochet deugt!” – “Nooit!”

Die gekke hippies uit de jaren zeventig met hun bloemenmotieven op gordijnen, banken, behang en overhemden zien er niet uit. Heerlijk lachen om de seventies, maar ergens is het toch jammer dat die tijd, waarin alles makkelijker leek, voorbij is. Regisseur Lukas Moodysson (ook van Fucking Åmål) is in 1969 geboren, maar toch weet hij de flowerpower-tijd uitstekend weer te geven. In de Verenigde Staten is de film alleen te zien voor mensen boven de achttien, vanwege bloot en seks. Conservatieve Yanks weerden ook Fucking Åmål uit de bioscopen, omdat de titel te grof was. Jammer voor hun. In Together missen ze een juweeltje.