De film begint met Sean William Scott (De mafkees uit films als Dude Where’s My Car en Road Trip) als brandweerman. Hij oefent ergens midden in de woestijn voor zijn brandweer-examen als hij plots wordt verrast door een enorme meteoriet die crasht op het verlaten huisje waar Wayne (Scott) met zijn opblaaspop aan het oefenen was voor z’n examen.

Al gauw krijgt de arme, bovendien nu auto-loze Wayne gezelschap van de wetenschappers Kane (David Duchovny) en Block (Orlando Jones, Bedazzled) die de meteoriet willen onderzoeken. Ze ontdekken een blauwe slijmerige vloeistof die van de steen afdruipt, ze stoppen het in een reageerbuisje en gaan het verder onderzoeken op de universiteit waar zij beiden lesgeven. Ira Kane ontdekt dat het blauwe slijmcellen bevat. En niet alleen dat. Nee, want als Kane nog een keer goed door de lens van zijn microscoop kijkt ziet hij dat de cellen zich vermenigvuldigen. Evolutie voor zijn ogen. Na verloop van tijd is de evolutie niet meer te stoppen en de meest bizarre wezens worden geboren. Dit ook nog eens op de meest bizarre manier, want ze kotsen hun babies gewoon uit.

Wie Ghostbusters heeft gezien (en wie heeft dat nou niet) zal een hoop herkennen in Evolution. Het is ook niet zo verwonderlijk, want regisseur Reitman heeft beide Ghostbusterfilms gemaakt. De humor in Evolution is dan ook net zo goed als in Ghostbusters.

Het verhaal van Evolution begint, als met de meeste hollywoodproducties, redelijk goed. Een evolutie van de vaagste aliens die zich overal manifesteren is toch een grappig gegeven, zeker met Reitman aan het stuur. Maar de clichés sluipen alweer snel de film in. Julianne Moore in een van haar slechtste rollen ooit speelt de ‘Love Interest’ van Duchovny, en het einde mag je dan ook wel weer raden. Duchovny zelf is ook niet op zijn best, de gehele film door zit je naar Fox Mulder te kijken die grappig probeert te doen. Het meerendeel van de film lukt het hem gewoonweg niet om grappig te zijn, en wordt dan ook weggespeeld door Jones.
Orlando Jones en Sean William Scott zijn wat mij betreft dan ook de enige acteurs die de film het kijken waard maken. Dit samen met een paar zeer humoristische scenes, en de enkele goede details (Julianne Moore die overal tegen aan botst) maken de film soms erg grappig, maar over het algemeen toch zeer standaard spul, met een uitgemolken verhaallijn, en een einde wat absoluut niet meer te melken valt.

Actie en vliegen

Owen Wilson (Rushmore, Meet The Parents) is Lt. Chris Burnett. Niet tevreden met zijn carrière bij de marine wil hij zijn ontslag indienen. Actie en vliegen is wat hij zoekt. Het enige wat hij moet doen is boven Bosnië vliegen en de boel wat in de gaten houden. Tijdens een verkenningsvlucht worden Burnett en zijn collega Stackhouse neergehaald door Servische raketten. Al gauw wordt Stackhouse gevonden en koelbloedig afgemaakt. Na zijn dood staat Burnett er alleen voor en kan het kat en muis spel beginnen.

Admiraal Reigart (Gene Hackman) wil een reddingsoperatie voor Burnett opzetten, maar wordt hierin tegengewerkt door een Franse admiraal van de NATO. Hij wenst geen Franse soldaten op het spel te zetten voor één Amerikaanse soldaat. Burnett was al alleen, maar met deze feiten lijkt de kans op redding wel tot nul gereduceerd.
Als goedgetraind soldaat kun je natuurlijk wel een tijd overleven, alhoewel Burnett meer van de Rambofilms geleerd lijkt te hebben dan van zijn opleiding in het leger. Als een idioot rent hij heen en weer in het open veld, ligt tussen de rottende lijken, overleeft tankaanslagen, rent als een volleerde held dwars door een mijnenveld – het lijkt hem allemaal niet te deren. Integendeel, naarmate Burnett meer in de problemen komt, lijkt hij steeds meer te genieten.

Psychopate grijns

Burnett overleeft alles zonder enige moeite. Wanneer Reigart zijn eigen carrière op het spel zet om Burnett te redden, blazen de Amerikanen al grijnzend een volledig leger op. Eenmaal gered besluit Burnett met een psychopate grijns op zijn smoel dat hij toch nog maar een tijdje bij de marine moet blijven. Iedereen lacht instemmend.

Behind Enemy Lines is het debuut van John Moore (1970). Afkomstig uit de reclamewereld is hij vertrouwd om mooie plaatjes te maken en dat kan hij goed. We zien Burnett van de ene ansichtkaart naar de andere lopen. Moore haalt werkelijk alle technische middelen uit de kast om de film toch nog enig cachet te geven, dit uiteraard tevergeefs. De meeste trucjes werken niet, zijn overbodig of werken storend.

Je moet wel van heel goede wil zijn en je verstand kunnen uitschakelen wil je zonder kleerscheuren Behind Enemy Lines overleven.