Americana muziek is in de laatste jaren een breed begrip geworden. Kijk naar de Euro-Americana en geniet van het brede pallet van muziek dat je daar aantreft. Persoonlijk mag ik me tot een van de samenstellers rekenen. Dezelfde gemêleerdheid wil ik in dit artikel over dit genre weergeven.

Noorse alt.country rock

De eerste kennismaking met Dig Deeper dateert van begin dit jaar toen ze hun EP ‘Stars Tonight’ digitaal uitbrachten. Het wachten was direct gestart tot een volledig album zou verschijnen. Met In Central European Time is aan dat wachten een einde gekomen en het is meer dan beloond. Het album, dat alleen digitaal en op vinyl zal verschijnen, herbergt een sound, die kunnen kenmerken als een alt.country rock plaat met invloeden van psychedelica en Indie. Met een beetje wil kunnen we hier zelfs een vleugje U2 in terugvinden. Verder horen we War on Drugs, Grateful Dead en Neil Young in deze muziek terugkomen. Het album bevat zes composities. Vaak worden de gitaarpartijen breed uitgesponnen. Vooral het afsluitende ‘Sky Brown Sky’ heeft in dat opzicht de meest naar de psychedelica opschuivende invloeden. Het album start met een tweetal composities, die wat mij betreft de parels van het album bevatten vanwege de manier waarop ze je pakken en de herkenbare sound, die blijft hangen als je aan het album denkt. ‘How Can I Be Certain’ en ‘Stars Tonight (Have You Seen)’ zijn daarmee de vaandeldragers van de sound van Dig Deeper.

De band heeft als meesterbrein Einar Kauping, die naast de zang en het verzorgen van de gitaarpartijen ook voor de composities tekent. Kauping schrijft de liedjes op dit album in de ik-vorm maar zingt toch over politieke en wereldlijke zaken. Hij kiest alleen voor deze vorm om de teksten meer te laten spreken, verklaart hij op het meegeleverde persbericht.

Dig Deeper kan met dit album In Central European Time wel eens hoge ogen gaan gooien als ze de juiste aandacht krijgen. Aan de topkwaliteit van het album zou het niet mogen liggen.

Vernieuwde duo-sound

Tip Jar verrast positief met hun derde album Gemstone Road. Wie de band eerder hoorde op hun twee vorige albums, zal met dit nieuwe album aangenaam verrast zijn. Doordat Tip Jar meer aandacht geeft aan trieste en dieper gravende liedjes, wint het album aan zeggingskracht. Daarnaast horen we een beter samen zingend duo dan op de vorige twee albums. Daar waar steeds bij het beluisteren van een Tip Jar-album verlangd werd naar een nieuw solo-album van Bart de Win zelf, is dat verlangen nu volledig verdwenen. Met zijn levenspartner Arianne de Knegt zingt hij hechter dan ooit. De stemmen kleuren beter dan in het verleden bij elkaar. Hoe het duo het heeft klaargespeeld is moeilijk te achterhalen. Is De Win meer naar de stem van De Knegt afgebogen of omgekeerd? Het resultaat is in ieder geval genieten met een grote ‘G’. Bijzonder mooi is het liedje, dat lijkt te gaan over de blues maar juist een anti-bluesliedje is, omdat De Knegt zingt dat ze nooit de blues zal zingen door de liefde voor haar partner. ‘Never Sing The Blues’ is een van de pareltjes van het album te noemen.

Wat zeker opvalt is de ijzersterke en heldere productie. Tip Jar, samen met Walt Wilkins, BJ Baartmans en Joost van Es, klinken door deze productie samen met de andere gasten als een groep die een privé-concert voor je verzorgt. Het album zal zich langzaam maar zeker in je systeem worstelen om steeds weer de vraag om het te draaien op te roepen. Tip Jar heeft in ieder geval haar beste album tot nu toe gemaakt!

Een album met veel invloeden

Chastity Brown heeft met Silhouette Of Sirens een album gemaakt dat naast folk en country ook fikse scheuten blues, soul en rock in haar geluid heeft gestopt. Gecombineerd met de krachtige en kenmerkende stem van Brown hebben we hier te maken met een zeer gevarieerd album, dat snel zal stijgen in het aanzien.

Het album opent met ‘Drive Slow’, dat direct de staalkaart van het kunnen van Brown op tafel legt. Een fijne, krachtige zang met alle invloeden hiervoor vernoemd verenigd in één liedje, dat de luisteraar direct inpakt en tot zich bindt om het album in zijn geheel tot zich te laten komen. De uitnodiging om verder te komen is zo heftig dat je de verleiding zeker niet kunt weerstaan.

Bij het beluisteren van ‘Wake Me Up’ horen we voor het eerst een vergelijking opkomen met Tracy Chapman’s stem, maar dan een stapje hoger in de toonladder. In ‘Lies’ horen we een heerlijke blues gitaarriff doorklinken. In ‘Colorado’ komt de vergelijking met Chapman hevig terug, terwijl we hier ook een schitterende steelgitaar horen klinken.

Het album Silhouette Of Sirens kent geen enkel zwak moment en blijft boeien tot de laatste noot die Brown laat klinken. Een echte aanrader voor de avontuurlijke luisteraar.