~
Het tweede boek van Donna Tartt brengt hooggespannen verwachtingen met zich mee, die in de eerste bladzijden al vervuld lijken te worden. Het gaat weer, net als in
The Secret History (
De verborgen geschiedenis) over een moord, een voldongen feit. De lezer komt gaandeweg achter de toedracht, maar niet zonder diep in de levens van de hoofdpersonen te duiken, de nodige complicaties mee te beleven en uiteindelijk de waarheid te ontdekken, die altijd anders is dan verwacht. Tartt schreef tien jaar geleden een thriller van formaat, en in de eerste twee hoofdstukken lijkt het er in alles op dat
De kleine vriend weer zo’n spannende
page-turner wordt.
Electriciteitskabel
Robin is vermoord. Onbewust sla je al lezend de details in je op; ze kunnen immers later van pas komen, wanneer het mysterie ontrafeld moet worden. De zwarte werkster Ida die het te druk heeft met de broodjes en het wasgoed, het kleine zusje Allison dat als enige gezien kan hebben wat er gebeurd is. De laatste foto van Robin, genomen door grootmoeder Edie Cleve, soort en dikte van de kabel waarmee de jongen is gewurgd, alles wordt opgeslagen voor later gebruik.
Het thriller-element, of in ieder geval de spanning, zit er al meteen goed in, vooral wanneer Robins zusje Harriet besluit de moordenaar te vinden en te straffen voor het leed dat deze haar moeder en de hele familie Cleve heeft aangedaan. Er is alleen een probleem: Harriet is nu twaalf. De moord is gepleegd toen zij nog een baby was. Het weinige dat ze over het voorval weet komt van haar familie, die vroeger over alle rampen en ongelukken vrolijk kon babbelen, maar nu zwijgt en zich terugtrekt in schemerige kamers in stoffige huizen.
Fijne pen
Niet alleen Harriet, ook de lezer moet het lange tijd doen met de weinige aanwijzingen uit de proloog. Na een voortvarende start belandt het verhaal al gauw in rustiger water. Er is tijd genoeg voor gedetailleerde karakterschetsen. Harriet is twaalf, maar allesbehalve schattig. Koppig, stug, een onruststoker en piekeraar, leergierig en intelligent, competitief en bot. Zelfs haar beste vriend en bewonderaar Hely kan Harriet niet helemaal doorgronden. Ook andere personages, zoals oma Edie, de roze tantes Libby, Tat en Adelaide, het dromerige zusje Allison en de white-trash familie Ratliff worden door Tartt met een fijne pen getekend.
Oerwoud
~
Maar niet alleen de karakters in
De kleine vriend worden zorgvuldig ingekleurd, ook de achtergrond waartegen zij bewegen krijgt veel aandacht van Tartt. Soms wat te veel, waardoor hoofd- en bijzaken soms wat vervagen in één over-gedetailleerde blik: alles is scherp, er is geen onderscheid meer. De volledige flora en fauna van Mississippi krijgt vermelding, van tupelo tot watermoccasin, brandmieren, kudzu, wilde wingerd. Onkruid heet geen onkruid maar gifsumak en kamperfoelie. In een wildernis als deze raakt de lezer de personages wel eens uit het oog.
Het is de zwarte werkster Ida die Harriet weer kortstondig terugvoert naar de overzichtelijke asfaltweg. Ze vertelt in een rancuneuze bui (Ida is altijd op iedereen boos) dat ze vlak voor de moord op Robin de jongen Danny Ratliff uit de tuin heeft gejaagd. Omdat Danny, nu twintig, in het stadje bekend staat als ‘een van die Ratliffs’ en de Ratliffs synoniem zijn voor kleine criminaliteit, hillbilly trailer trash en speedsnuivers, besluit Harriet dat Danny de moordenaar is. En die constatering voert de lezer terug de wildernis in.
Koningscobra
Harriet wil Danny vermoorden, maar ze kan natuurlijk niet zomaar met een pistool op hem afstappen, hoewel ze zonder veel problemen aan een vuurwapen kan komen. Maar het moet een ongeluk lijken, en een revolver uit de wapenkast van haar vader leidt de politie natuurlijk meteen naar haar huis.
Samen met Hely bedenkt Harriet een plan. In de bossen en moerassen rond het stadje zijn talloze giftige slangen te vinden. Ze zijn echter gemakkelijker te vinden dan te vangen, ontdekt het duo na een uitputtende middag met broodtrommel en gevorkte stok. Gelukkig heeft een van de broers van Danny Ratliff een kennis op bezoek, die zich bezighoudt met rituele slangenvoorstellingen. De koningscobra wordt gekaapt en het plan uitgevoerd. Maar niet zonder complicaties. Na deze climax volgen er nog vele meer. Niet voor niets telt het boek zeshonderd pagina’s.
De kleine vriend wil maar geen thriller worden. Hoe spannend sommige momenten ook zijn; het stelen van de cobra, de climax in een vermolmde watertoren, de moord wordt niet verhelderd. Tartt introduceert in de proloog een moord en stuurt vervolgens de hoofdpersoon erop af om die moord op te lossen, maar al snel wordt duidelijk dat Harriet niet wil weten waarom Danny het gedaan zou hebben en hoe, maar dat ze gewoon wil dat hij gestraft wordt. Het is voor de lezer een hele omschakeling. Wat begint met de nadruk op schuld, wordt een verhaal over boete. Maar echt boeten voor zijn daden doet niemand in dit verhaal.
Perspectief
Het tempo van De kleine vriend ligt nu eens hoog, dan weer tergend laag. Het is bijdrage aan het realisme van de personages, dat ze ook slapen en eten en nadenken, vooral veel nadenken, maar het komt het tempo van het verhaal niet altijd ten goede. Bovendien vertelt Tartt het verhaal niet alleen vanuit Harriets standpunt, maar ze laat ook Danny aan het woord, zijn broers Eugene en Farish, Hely en Edie. Het vergt veel van de opbouw van het verhaal.
De wisselingen tussen de verschillende perspectieven verlopen goed, maar het verhaal wordt er soms onnodig complex door. De spanning had beter behouden kunnen worden door het aantal perspectieven drastisch te beperken. Soms is het verhaaltechnisch nodig om in het duister te tasten omtrent motieven of plannen van een personage. Tartt wil soms al te veel helderheid verschaffen.
Verhaal en realiteit
Dat de kracht van verhalen sterker kan zijn dan je denkt, is een thema dat bijzonder mooi en gedetailleerd is uitgewerkt. Harriets familie kan na de dood van Robin geen verhalen meer vertellen. Harriet doet voor haar tochten inspiratie op in boeken als Schateiland, Ivanhoe, verhalen over Houdini en het dagboek van poolreiziger Scott. Haar eigen belevenissen doen haar denken uit passages uit die boeken en in bange momenten beeldt ze zich bijvoorbeeld in hoe de verkleumde Scott zich gedraagt wanneer hij in zijn tentje dapper ligt te bevriezen. Verhaal en realiteit, al is dat dan de realiteit in dit verhaal, vloeien soms in elkaar over.
Harriet en Hely beleven je reinste avonturenverhalen en één van de kerngedachtes is, dat het verhaal dat je ergens over vertelt, altijd meer indruk maakt dan wat er echt gebeurd is. Zo eindigt het boek dan ook. Onbevredigend wanneer je het begin, de thriller, er nog eens op na slaat. Maar in het licht van het verhalen vertellen is De kleine vriend geslaagd. Wat er precies gebeurd is, is niet van belang. Hoe het opgeschreven is, dat maakt de meeste indruk.
Meer over Donna Tartt?
Purple Glitter
Forum met reacties op het boek
One Hour Photo
De wereld van een fotolaborant zou een gelukkige moeten zijn. Jarige mensen, feestende mensen, lachende en mooie mensen. De klanten van Sy Parrish brengen hem rolletjes vol verjaardagen, uitjes naar het zwembad of aandoenlijke pornografie in de vorm van de blote borsten van een vriendinnetje. Sy ziet het allemaal en het moet hem een diep besef van zijn eigen eenzaamheid geven. Daarom verliest hij zich in de ideale werelden die zijn klanten hem brengen.
~
Sy the photo guy
Met Sy heb je meteen te doen. Hij is een achtergrondfiguur, iemand die in de levens van normale mensen nauwelijks een rol speelt. Hij is een knecht, een bediende. Hij is niet getrouwd, heeft geen familie of vrienden. Behalve dan de familie Yorkin. Hij ontwikkelt al jaren hun foto’s en Sy weet alles van de familie. Denkt hij. Wat hij in werkelijkheid ziet zijn alleen de gelukkige momenten: de zwembadpartijtjes en de vakantiekiekjes. Sy idealiseert de Yorkins, die er op hun beurt geen weet van hebben dat die aardige man achter de balie wanhopig op zoek is naar genegenheid.
Handschoentjes
Regisseur Mark Romanek en zijn cameraman Jeff Cronenweth (ook van Fight Club) pakken de film met de zijden handschoentjes van een fotolaborant aan. De overeenkomsten tussen fotografie en cameravoering zijn hier treffend en briljant. Elke scène begint met scherpstellen, de camera beweegt nauwelijks en beperkt zich alleen tot in- en uitzoomen. Niet alleen de camera staat stil, ook de personages lijken bevroren. Kleine gebaren en minieme bewegingen typeren de acteerprestaties. Je kijkt naar pratende foto’s. Een onscherpe achter- of voorgrond versterkt dat idee alleen maar.
~
Registratie
Zo steriel als het fotolaboratorium is ook de uitvoering van One Hour Photo. Het kleine acteren, de zorgvuldige cameravoering zijn daar voor een groot deel verantwoordelijk voor. De beklemming is daardoor overal aanwezig en het scenario versterkt dat gevoel nog meer. In korte scènes wordt stap voor stap, maar nergens voorspelbaar, naar een ontknoping toegewerkt. Dat die ontknoping in eerste instantie tegenvalt, is helaas een nadeel van die klinische regie.
Na de climax volgt de onvermijdelijke waarom-vraag. Ook hier blijft de camera op afstand. Het verdriet en de emoties van de familie Yorkin blijven in de laatste scènes beperkt tot de afmetingen van het witte doek. Scherp stellen is het enige wat er gebeurt. Interpretaties blijven achterwege. En wanneer het beeld zwart wordt begrijpt de kijker dat Sy steeds heeft nagelaten verder te kijken dan de foto. Een camera beschrijft geen familie. Hij beeldt ze alleen af. Die boodschap brengt One Hour Photo op twee geniale manieren over.
One Hour Photo
Regie: Mark RomanekJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Bubbels
.
~
Scenarioschrijver Anton Damen vergast ons op een onvervalst horrorsprookje. We maken kennis met de 8-jarige jongen Robert Farrell. Aan het begin van het verhaal staat hij op het punt om samen met zijn vriendjes Halloween te vieren. Bizar genoeg is zijn levensloop echter verbonden met die van een godsdienstwaanzinnige oude vrouw. Dat dit verhaal niet zonder bloedvergieten zal eindigen, mag de lezer niet verbazen.
Frisdrank
Toch is het meer dan alleen een bizar horrorverhaal. Het is ook een parabel. Een symbolisch verhaal over het opgroeien van een kind. Een levensfase vol vreugde, verdriet, twijfel en angst. Tevens is daar het broze onbegrip tussen kind en volwassene (‘Het zijn bellen, geen bubbels…’). Het zijn immers de volwassenen die via de overlevering de meest afschuwwekkende creaturen tot leven wekken.
~
Door al deze verhalen verandert de wereld van een kind al gauw in een naargeestig sprookjesbos. Waar alle wegen naar hetzelfde punt leiden. In dit geval het huisje van het schizofrene oudje. Al tijden wacht ze tevergeefs op een teken van de almachtige aan het kruis. Walgend van de hedendaagse decadentie en vulgariteit, smeekt ze het opperwezen haar aan te stellen als Zijn engel der wrake. Kwaad dient men immers met kwaad te vergelden. Haar gebeden worden uiteindelijk verhoord. De scènes waarin dit personage opduikt vormen het beste deel van het album. Hier wordt de spanning opgebouwd die aan het eind haar gruwelijke climax beleeft.
Zonden
~
Marq van Broekhoven en Anton Damen hebben een boeiend verhaal te vertellen. Een verhaal dat uit meerdere lagen bestaat en aldus op verschillende manieren kan worden gelezen. Je kunt het zien als een bloedstollend horrorsprookje. Interessanter is het om het te beschouwen als een allegorie. Een symbolisch werkje over de waanzin van ons tijdsgewricht en de gespannen verhouding tussen jeugd en volwassenheid. In beide gevallen is ‘Bubbels’ het zeker waard om aandachtig gelezen en bekeken te worden.
Meer strips vind je op
~
Prijs: € 4,10
Bladzijden: 29
Misschien ook iets voor u
Overwoekeren
In een tuin in een slaperig stadje in Mississippi groeien verwilderde ligusterhagen en zorgt een tupelo met zeewiergroen loof voor donkere schaduwen. Op een dag, moederdag, hangt plotseling Robin, het negenjarig zoontje van Charlotte Dufresnes, aan een tak van de boom: opgehangen aan een stuk electriciteitskabel.
~
Electriciteitskabel
Robin is vermoord. Onbewust sla je al lezend de details in je op; ze kunnen immers later van pas komen, wanneer het mysterie ontrafeld moet worden. De zwarte werkster Ida die het te druk heeft met de broodjes en het wasgoed, het kleine zusje Allison dat als enige gezien kan hebben wat er gebeurd is. De laatste foto van Robin, genomen door grootmoeder Edie Cleve, soort en dikte van de kabel waarmee de jongen is gewurgd, alles wordt opgeslagen voor later gebruik.
Het thriller-element, of in ieder geval de spanning, zit er al meteen goed in, vooral wanneer Robins zusje Harriet besluit de moordenaar te vinden en te straffen voor het leed dat deze haar moeder en de hele familie Cleve heeft aangedaan. Er is alleen een probleem: Harriet is nu twaalf. De moord is gepleegd toen zij nog een baby was. Het weinige dat ze over het voorval weet komt van haar familie, die vroeger over alle rampen en ongelukken vrolijk kon babbelen, maar nu zwijgt en zich terugtrekt in schemerige kamers in stoffige huizen.
Fijne pen
Niet alleen Harriet, ook de lezer moet het lange tijd doen met de weinige aanwijzingen uit de proloog. Na een voortvarende start belandt het verhaal al gauw in rustiger water. Er is tijd genoeg voor gedetailleerde karakterschetsen. Harriet is twaalf, maar allesbehalve schattig. Koppig, stug, een onruststoker en piekeraar, leergierig en intelligent, competitief en bot. Zelfs haar beste vriend en bewonderaar Hely kan Harriet niet helemaal doorgronden. Ook andere personages, zoals oma Edie, de roze tantes Libby, Tat en Adelaide, het dromerige zusje Allison en de white-trash familie Ratliff worden door Tartt met een fijne pen getekend.
Oerwoud
~
Het is de zwarte werkster Ida die Harriet weer kortstondig terugvoert naar de overzichtelijke asfaltweg. Ze vertelt in een rancuneuze bui (Ida is altijd op iedereen boos) dat ze vlak voor de moord op Robin de jongen Danny Ratliff uit de tuin heeft gejaagd. Omdat Danny, nu twintig, in het stadje bekend staat als ‘een van die Ratliffs’ en de Ratliffs synoniem zijn voor kleine criminaliteit, hillbilly trailer trash en speedsnuivers, besluit Harriet dat Danny de moordenaar is. En die constatering voert de lezer terug de wildernis in.
Koningscobra
Harriet wil Danny vermoorden, maar ze kan natuurlijk niet zomaar met een pistool op hem afstappen, hoewel ze zonder veel problemen aan een vuurwapen kan komen. Maar het moet een ongeluk lijken, en een revolver uit de wapenkast van haar vader leidt de politie natuurlijk meteen naar haar huis.
Samen met Hely bedenkt Harriet een plan. In de bossen en moerassen rond het stadje zijn talloze giftige slangen te vinden. Ze zijn echter gemakkelijker te vinden dan te vangen, ontdekt het duo na een uitputtende middag met broodtrommel en gevorkte stok. Gelukkig heeft een van de broers van Danny Ratliff een kennis op bezoek, die zich bezighoudt met rituele slangenvoorstellingen. De koningscobra wordt gekaapt en het plan uitgevoerd. Maar niet zonder complicaties. Na deze climax volgen er nog vele meer. Niet voor niets telt het boek zeshonderd pagina’s.
De kleine vriend wil maar geen thriller worden. Hoe spannend sommige momenten ook zijn; het stelen van de cobra, de climax in een vermolmde watertoren, de moord wordt niet verhelderd. Tartt introduceert in de proloog een moord en stuurt vervolgens de hoofdpersoon erop af om die moord op te lossen, maar al snel wordt duidelijk dat Harriet niet wil weten waarom Danny het gedaan zou hebben en hoe, maar dat ze gewoon wil dat hij gestraft wordt. Het is voor de lezer een hele omschakeling. Wat begint met de nadruk op schuld, wordt een verhaal over boete. Maar echt boeten voor zijn daden doet niemand in dit verhaal.
Perspectief
Het tempo van De kleine vriend ligt nu eens hoog, dan weer tergend laag. Het is bijdrage aan het realisme van de personages, dat ze ook slapen en eten en nadenken, vooral veel nadenken, maar het komt het tempo van het verhaal niet altijd ten goede. Bovendien vertelt Tartt het verhaal niet alleen vanuit Harriets standpunt, maar ze laat ook Danny aan het woord, zijn broers Eugene en Farish, Hely en Edie. Het vergt veel van de opbouw van het verhaal.
De wisselingen tussen de verschillende perspectieven verlopen goed, maar het verhaal wordt er soms onnodig complex door. De spanning had beter behouden kunnen worden door het aantal perspectieven drastisch te beperken. Soms is het verhaaltechnisch nodig om in het duister te tasten omtrent motieven of plannen van een personage. Tartt wil soms al te veel helderheid verschaffen.
Verhaal en realiteit
Dat de kracht van verhalen sterker kan zijn dan je denkt, is een thema dat bijzonder mooi en gedetailleerd is uitgewerkt. Harriets familie kan na de dood van Robin geen verhalen meer vertellen. Harriet doet voor haar tochten inspiratie op in boeken als Schateiland, Ivanhoe, verhalen over Houdini en het dagboek van poolreiziger Scott. Haar eigen belevenissen doen haar denken uit passages uit die boeken en in bange momenten beeldt ze zich bijvoorbeeld in hoe de verkleumde Scott zich gedraagt wanneer hij in zijn tentje dapper ligt te bevriezen. Verhaal en realiteit, al is dat dan de realiteit in dit verhaal, vloeien soms in elkaar over.
Harriet en Hely beleven je reinste avonturenverhalen en één van de kerngedachtes is, dat het verhaal dat je ergens over vertelt, altijd meer indruk maakt dan wat er echt gebeurd is. Zo eindigt het boek dan ook. Onbevredigend wanneer je het begin, de thriller, er nog eens op na slaat. Maar in het licht van het verhalen vertellen is De kleine vriend geslaagd. Wat er precies gebeurd is, is niet van belang. Hoe het opgeschreven is, dat maakt de meeste indruk.
Meer over Donna Tartt?
Purple Glitter
Forum met reacties op het boek
Prijs: 27,50
Bladzijden: 600 bladzijden
Misschien ook iets voor u
De soundtrack van de Koopman van Venetië
.
Bij De Koopman van Venetië draait het spannendste moment van de voorstelling om een pond vlees. Een pond mensenvlees wel te verstaan. Antonio heeft om zijn vriend Bassanio financieel uit de brand te helpen een lening afgesloten bij de rijke woekeraar Shylock. De lening is afgesloten op basis van een enigszins onorthodox contract. Als het Antonio niet lukt de lening op tijd terug te betalen aan Shylock zal deze in plaats van rente een pond vlees uit Antonio’s lichaam mogen snijden. Een gevaarlijk grapje zo zal blijken. Antonio blijkt niet in staat op tijd met de liquide middelen over de brug te kunnen komen. In een rechtszitting wordt beslist of het legitiem is een pond vlees te innen. Shylock moet zich volgens de rechter aan zijn contract houden en Antonio wordt door hem aan de tafel vastgenageld. Shylock komt vervaarlijk dichtbij met een aardappelschilmesje en dit alles onder de vrolijke begeleiding van Stuck In The Middle With You, juist: hetzelfde nummer dat op volle sterkte gedraaid tijdens de roemruchte oorafsnijscène in Quentin Tarantino’s film Reservoir Dogs.
Soundtrack
Een film zonder soundtrack is hetzelfde als Sinterklaas zonder baard, de paashaas zonder paaseieren, een gitaar zonder snaren en ga zo nog maar een tijdje door. Zowel bij de commerciële als bij de arthouse films is de soundtrack onmisbaar onderdeel geworden van de hele merchandise-rataplan rond het verschijnen van de film. Naast de commerciële functie van de soundtrack biedt deze ook de mogelijkheid de film(beelden) op een andere manier her te beleven. Vaak worden er aan de gebruikte liedjes ook stukken conversatie uit de film toegevoegd. Bij het theater ligt het anders. Na afloop van de voorstelling is er zelden of nooit de gelegenheid tot aanschaf van cd’s. Iets vaker worden tekstboekjes aangeboden. Echter soundtracks zijn slechts verkrijgbaar bij cabaretvoorstellingen of musicals (Hier belanden zelfs liedjes in de hitparade, maar dit terzijde).
Onderbuiktheater
Geluid- en beeldmateriaal opgenomen tijdens de voorstelling belandt slechts in archieven en dat is jammer. Zeker nu er een nieuwe generatie theatermakers is opgestaan die de grote zalen verovert met wat men onderbuiktoneel zou kunnen noemen. Alle zintuigen van het publiek worden tijdens hun voorstellingen geprikkeld. Belangrijkste instrument voor deze theatermakers om de voorstelling onontkoombaar te maken voor het publiek is de muziek. Dirk Tanghe en Ola Mafaalani zijn twee belangrijke regisseurs die op deze manier te werk gaan. Niet alleen creëren zij beelden die lang op het netvlies gebrand blijven, juist door hun gebruik van muziek blijft de voorstelling je nog langer bij. In hun voorstellingen wordt zoveel muziek gebruikt dat het uitermate geschikt is om als soundtrack uitgebracht te worden.
Flamenco
Dit geldt ook voor Mafaalani’s meest recente voorstelling De koopman van Venetië bij Toneelgroep Amsterdam. De DJ die in Macbeth het podium domineerde met housemuziek is naar achter in de zaal verdwenen, maar de muzikaliteit van de voorstelling is er niet minder om. In anderhalf uur komen zeer veel verschillende muziekstromingen voorbij. De voorstelling begint met live gezongen bluesrock van Hajo Bruijns (Antonio): Got To Get Away. Muziek wordt door Mafaalani als illustratiemiddel gebruikt. De introductie van de prinsen die Portia, een rijke vrouw die op de juiste man wacht, willen veroveren wordt sterk aangezet door de folkloristische muziek: raïmuziek bij de Marokkaanse prins en flamenco bij de Spaanse. Hier klappen alle acteurs ter verhoging van de dansvreugde mee.
Britney
Naast klappen zingen de acteurs regelmatig met alle liederen mee. Verder lijkt er constant in de wereld van Portia tangomuziek op de achtergrond te spelen. Maar het kan ook zijn dat deze van een andere zaal in de Stadsschouwburg afkomstig was. Ze leek aan de ene kant niet gelijk te lopen aan de acties op het toneel en aan de andere kant gaven ze doordat ze van ver achter het toneel leken te komen iets sprookjesachtigs aan de gebeurtenissen op het toneel. Na de Raï en de flamenco schakelt de geluidstechnicus over naar Britney Spears. Overprotected. Een perfecte keuze ter illustratie van de gevoelens van Jessica, Shylock’s dochter. Jessica is het namelijk niet eens met vaders gierigheid en als iedere rechtgeaarde puber ziet ze in het meezingen van popsongs de perfecte vorm van protest. Maar Jessica gaat nog een stapje verder door ervandoor te gaan met haar lief en haar vaders juwelen.
Stilte
De muzikaliteit van de voorstelling uit zich echter niet alleen in het laten horen van muziek. De manier waarop de acteurs met hun stem omgaan, het afwisselend gebruik van door microfoons spreken of onversterkt spreken, de verschillende plekken waar het geluid vandaan kwam dragen allemaal hier toe bij.
Doordat de voorstelling zo doordrongen is van muziek komen de stiltes nog harder aan. Mocht de soundtrack van De Koopman van Venetië inderdaad op de markt verschijnen, dan mag aan die stiltes en het soms plotselinge afkappen van de muziek, zeker niet voorbijgegaan worden. Mogen er net als bij soundtracks van films stukken dialoog opgenomen worden. En kunnen we jaren na dato nog genieten van de Gentse tongval van Wim Willaert.
De Koopman van Venetië tourt nog tot november door Nederland. Kijk voor meer informatie op www.toneelgroepamsterdam.nl
De Koopman van Venetië
Artiest: Toneelgroep AmsterdamMisschien ook iets voor u
Een zege voor de popmuziek
~
Geezers need excitement
Het is bij The Streets niet zo dat degene die het hardste schreeuwt wint. Dit is geen vocale krachttoer, geen stoer doen om niets. Skinner heeft wat te vertellen en aarzelt niet om zijn gevoelige kant te laten zien. In het prachtige, bijna wanhopige It’s Too Late geeft hij een prachtig relaas van een liefde. Voorafgegaand door Geezers Need Excitement, een opzwepend verhaal over verveling en de afleiding daarvan.
~
Toekomst
Een dichter is het. Een straatdichter van het zuiverste water. Misschien is rap het verkeerde woord, maar de vocalen op Original Pirate Material klinken als de toekomst. Eigenlijk klinkt het hele album als de toekomst. Zo veelzijdig, emotioneel en bovenal authentiek moet muziek klinken. Niet alleen in de stad maar ook in de provincie en niet alleen in Engeland maar over de hele wereld. Original Pirate Material is een ongekend universeel, doch persoonlijk portret van urban city life. The Great British Empire mag dan trots zijn op haar talent.
Als de koningin toch eens zou weten wat er echt omgaat in de Britse muziekwereld dan zou ze op haar feestje al die oudgedienden persoonlijk van haar gazon hebben verjaagd. Ze zou de Rolls naar The Streets hebben gestuurd, want dat is waar het gebeurt. “Get me Mike Skinner!” Illusies? Waarschijnlijk wel. Ik weet echter niet hoe het met Elizabeth zit maar als ik voor mijzelf spreek: this Geezer is excited.
The Streets
Album: Original Pirate MaterialPrijs: €
Misschien ook iets voor u
Double Bill
Het NNT speelt tot zeven oktober twee verschillende stukken. Nou is dat op zich weinig bijzonders, maar ieder weekeinde spelen ze een zogenaamde double bill, wat inhoudt dat de bezoekers van 18.00 uur tot 23.00 uur in de Machinefabriek, het thuistheater van NNT, zitten en zowel Goethes Torquato Tasso als De luitenant van Inishmore van Martin McDonagh te zien krijgen. Twee stukken op een avond te spelen is een voor Nederland onbekend project. Het is dan ook interessant om te zien hoe het NNT dat aanpakt.
~
Op de fiets er naar toe bekroop me echter het angstgevoel dat twee toneelstukken op een avond wel eens te veel van het goede zou kunnen zijn. Maar de gedachte dat ze daar bij het NNT vast ook wel over nagedacht hadden gaf me weer de nodige moed flink door te trappen. En twee bands op een avond bekijken is toch ook niets raars? De meeste optredens in popcentra bestaan uit een voorprogramma en een hoofdact. Dus moest twee toneelstukken ook best te doen zijn.
Italië of Ierland
~
Slapstick luitenant
De avond begon met Torquato Tasso, een mooi en ingetogen stuk waarin niet alle acteurs even goed uit de verf kwamen (Waldemar Torenstra lijkt moeite te hebben de hertog tot leven te brengen) maar waarin wel een sterk geheel wordt getoond. Het niet perfecte spel werd echter gecompenseerd door de kracht van de tekst en thematiek die het stuk in zich bergt. Om daar het slapstick-achtige De luitenant van Inishmore aan te binden had voor mij niet gehoeven. Niet dat het een slecht stuk is, integendeel. In Inishmore staan alle acteurs duidelijk met het grootst mogelijke plezier op het podium, wat een uiterst positieve invloed op de algehele sfeer heeft. Probleem van zo’n double bill is gewoon dat twee zo verschillende stukken moeilijk te combineren zijn.
Groepsuitje
Gelukkig worden beide stukken niet strak aan elkaar geplakt, maar onderbroken door een heerlijke maaltijd in het café-gedeelte. Dat toont ook al het karakter van de avond; er komen vooral groepen mensen voor een gezellig avondje uit, waarvan het theater een leuk onderdeel is. Dat is ook een logisch gevolg van de hoge entreeprijs (35 euro). Voor dat geld wil je wel wat meer dan alleen toneel. Vermaak lijkt het codewoord. En vermaak biedt het NNT dan ook. Twee op zich voortreffelijke voorstellingen die afzonderlijk meer dan de moeite waard zijn. Maar om twee acts op een avond op te laten treden, moeten ze wel goed op elkaar aansluiten. Daarom ligt in de muziekwereld het voorprogramma muzikaal gezien ook altijd in het verlengde van de hoofdact. Bij een optreden van Jon Spencer wil je ook niet Tindersticks als voorprogramma, hoe goed beide ook mogen zijn.
Links
NNT.nl
Torquato Tasso en De luitenant van Inishmore
Artiest: Noord Nederlands ToneelGezien op zaterdag 28 september 2002 in Machinefabriek, Groningen
Misschien ook iets voor u
Donald Duck PK
Wat krijg je als je Donald Duck stevig laat opladen met een transformator, en hem vervolgens kruist met Captain America? Donald Duck PK. Toen ik nog klein (lees: een jaar of 8) was, leefde Donald Duck nog gewoon in Duckstad en was zijn grootste probleem het vinden van een baantje. De tegenwoordige Donald Duck is echter bezig met het afwenden van een Alien-invasie. Gewapend met een soort schild/kanon trekt de onversaagde Duck ten strijde.
~
Wie is ooit op het idee gekomen om van Donald Duck een superheld te maken? Ik ben dan misschien inmiddels wel een ouwe lul van 25, maar ik mag toch aannemen dat ik niet de enige ben die hier zijn vraagtekens bij zet. Ik spaarde vroeger de welbekende witte Donald Duck-albums, en ben tot mijn veertiende lid geweest van het vrolijk weekblad. Maar goed, je houd de tand es tijds kennelijk niet tegen. Wiske is ten slotte tegenwoordig ook vaak te bewonderen in Britney Spears-achtige kleding (je kan haar navel zien!)
Up, up and away!
~
Graphics
Het spel ziet er op zich fraai uit, dat moet worden gezegd. Qua uiterlijk doet het spel niet onder voor een originele tekenfilm. Donald beweegt redelijk solide over het scherm, en dat is voor een platformspel natuurlijk zeer belangrijk. Helaas zijn op sommige momenten alle prachtige graphics ook een doorn in het oog. Soms moet onze Duck door de sneeuw ploeteren. Dat je in een echte sneeuwstorm geen hand voor ogen ziet is nog tot daar aan toe, maar in een spelletje vind ik dat voornamelijk hoogst irritant. Verder krijg je soms te maken met bewegende dodelijke energiestralen. Het ontwijken daarvan is uiterst lastig omdat diepte schatten in het spel best moeilijk is.
Conclusie
Donald als superheld… ik vind het nog steeds niks. Naast Donalds uiterlijk is ook zijn stem in het spel een absolute misser. Niet het ouwe vertrouwde eendengeblaat, maar een bijna normale stem. Helemaal eerlijk ben ik echter niet, want qua spel valt er toch genoeg te beleven. Na een half uurtje spelen kon ik toch nog wel sympathie opbrengen voor Donald Duck PK. Al met al een redelijk solide 3D platformer. Niet een absolute topper, maar voor de liefhebber een lekker tussendoortje.
Buffy The Vampire Slayer
Begin jaren 90 was er een ontzettend slechte horror comedy met zo’n stom verhaal dat het eigenlijk nog leuk was ook. In deze film spieste een blond meisje (Kirsty Swanson) er op los en was onze eigen Rutger Hauer te bewonderen als vampier. Die film is men tegenwoordig zo goed als vergeten, maar de gelijknamige TV-serie niet. De avonturen van Buffy en haar ‘Scooby gang’ worden door miljoenen kids over de hele wereld bekeken, en Sarah Michelle Gellar prijkt prominent in menig jongenskamer.
~
En nu is er dus het computerspel. De doos schreeuwt me trots toe dat dit spel alleen op de XboX te spelen valt. Dat is natuurlijk ook een manier om de concurrentie uit te schakelen. In het spel bestuurt de speler Buffy, die er wel uitziet als SM Gellar, maar haar stem is weer door iemand anders ingesproken. Kennelijk was de licentie voor de naam van Buffy al duur genoeg. De gameplay is an sich niet bijster origineel. Net als Lara Croft moet Buffy in een fraaie 3D-omgeving wat opdrachtjes vervullen, een vampiertje slachten en enkele verborgen dingen ontdekken.
Serieuze zaken
~
Camera problemen
De besturing van Buffy is relatief vrij simpel en dat had in combinatie met de prachtige graphics een absoluut topspel kunnen opleveren. Helaas gaat dit spel gebukt onder hetzelfde euvel als vele andere 3D-actie adventures. De camera heeft af en toe een aparte manier van meedraaien. Als Buffy frontaal wordt aangevallen zie je soms de tegenstander niet omdat de camera weer eens verkeerd staat. Als dit zo nu en dan eens gebeurde, maar helaas blijkt dit meer regel dan uitzondering. Verder is de gameplay weinig vernieuwend, en omdat het vooral slachten en weinig puzzelen is raak je toch na een tijdje ietwat verveeld.
Conclusie
Al met al is het behoorlijk moeilijk om een gedegen conclusie te vellen over dit product. Buffy-fans zullen veel plezier aan dit spel kunnen beleven, op Buffy na zijn de stemmen van alle echte acteurs uit de tv-serie in het spel aanwezig. De doorgewinterde gamer heeft het waarschijnlijk allemaal al eens eerder gezien. Ben je echter een fan van dit genre, dan is Buffy toch een titel om eens naar te kijken, al is het alleen maar om de prachtige graphics.
Simone
.
~
Eerst even voor de volledigheid het verhaal. Een regisseur komt vlak voor de voltooiing van zijn laatste film in de problemen. Zijn steractrice krijgt last van sterallures en zegt haar contract op omdat haar camper te klein is. Boos mompelt de overwerkte man iets over geen beroepsethiek en gevoel voor kunst. Vervolgens krijgt hij de oplossing in de schoot geworpen. Via een geflipte programmeur krijgt hij de beschikking over een virtuele actrice: Simulation One (SIM ONE = Simone). Omdat hij bang is voor de reacties op computertechnieken doet hij alsof Simone een mens van vlees en bloed is. Dit zorgt uiteraard voor veel kunst- en vliegwerk. Simone wordt een wereldster, en daarmee wordt het steeds moeilijker voor de regisseur om zijn geheim te bewaren. Hij besluit haar programma te wissen, en te doen alsof Simone is overleden. Haar plotselinge verdwijning doet mensen vermoeden dat Simone is vermoord, en raad eens wie hoofdverdachte nummer één wordt…
Praatgraag
~
Zelfspot?
De golf van zelfspot van Hollywood van de laatste tijd is vooral aandoenlijk. Vorig jaar zagen we hetzelfde thema in America’s Sweethearts, en net als in die film blijft de kritiek op excentriek gedrag vooral grappig. Pacino legt er hier en daar wat meer venijn in, maar geloofwaardig wordt de kritiek nooit. De film is toch vooral een kluchtige komedie waarin Pacino zijn leugen in stand probeert te houden, en dus zijdelings nog even de draak steekt met het sterrendom en naïeve fans.
Harde schijf
Dan is er nog de ethische kwestie over virtuele acteurs. Tegenwoordig is die kwestie nog niet echt actueel. Echt realistische animatiefilms zijn er nog niet uitgekomen. Final Fantasy kwam in de buurt, maar het houterige van de computer technieken straalde er aan alle kanten af. Zolang het acteertalent van bijvoorbeeld Jack Nicholson niet op een harde schijf te realiseren valt lijkt mij deze discussie overbodig. Simone doet een vage poging, maar zwengelt de discussie niet echt aan. Daarom doet het motief voor Pacino om te liegen over de herkomst van Simone ietwat geknutseld aan.
Teiltje
Is Simone een mislukte film? Geenszins. Als luchtige komedie is zij zelfs vrij behoorlijk. De film bevat enkele hilarische scènes en is daarom goed voor een leuk avondje uit. Jammer genoeg is de film helaas dus ook een beetje prekerig, en bij de boodschap dat liegen nooit goed is, heb ik toch wel even een teiltje nodig.
Simone
Regie: Andrew NiccolsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
A Beautiful Mind
Ron Howard is hard op weg de tegenhanger van Oliver Stone te worden: waar Stone de duistere kanten van de moderne Amerikaanse geschiedenis blootlegt, heeft Howard de taak op zich genomen de zonnige kant van het land te belichten, of het nu over brandweermannen gaat (in Backdraft), astronauten (Apollo 13) of typisch Amerikaanse sprookjesfiguren (The Grinch). A Beautiful Mind is het nieuwste hoofdstuk in zijn oeuvre van all-American heroes.
~
Vakmanschap
A Beautiful Mind laat het waargebeurde verhaal zien van de geniale maar schizofrene wiskundige John Nash, overtuigend gespeeld door Russell Crowe (die de avond voor de eerste draaidag een Oscar won voor Gladiator). De film is een toonbeeld van vakmanschap en dat vormt meteen het grootste punt van kritiek: A Beautiful Mind smaakt naar Oscars. Alle ingrediënten voor erkenning zijn aanwezig: de getormenteerde hoofdpersoon, het op feiten gebaseerde verhaal, de indrukwekkende rij acteurs in de bijrollen en het tot in de puntjes verzorgde camerawerk en decorontwerp.
Maar dat neemt niet weg dat de film op een onderhoudende en bij vlagen zelfs indrukwekkende manier laat zien hoe het is om aan schizofrenie te lijden en vooral ook hoe de ziekte je omgeving beïnvloedt.
Awards Edition
~
Woordenbrij
Afgaand op het CV van schrijver Akiva Goldsman zou zijn commentaar een incoherente woordenbrij moeten zijn, maar de man die ons juweeltjes als Lost in Space en de laatste twee miskramen uit de Batman-serie heeft geschonken klinkt verrassend intelligent en geeft een heldere kijk op het schrijfproces van de film.
I love this shot
~
Duiven
De korte documentaires op de tweede schijf zijn allemaal voorzien van titels en een aftiteling, wat het kijken er niet leuker op maakt. Persoonlijke favorieten zijn de filmpjes over de grotendeels onzichtbare visuele effecten (één tip: let op de duiven!) en de ontmoeting met de echte John Nash. Verder zijn er nog filmpjes te vinden over de (mooie) muziek van James Horner, de Oscaruitreikingen, de verbluffende make-up en een interview met Akiva Goldsman over de ontwikkeling van het script.
Dus..?
Ik betwijfel of je het commentaar van Ron Howard kunt beluisteren zonder in slaap te vallen (het lukte mij niet in ieder geval), maar de track van Akiva Goldsman en de korte documentaires zorgen voor een goed inzicht in de totstandkoming van A Beautiful Mind, zeker voor fans van de film.
A Beautiful Mind
Regie: Ron HowardJaar: 2024
Distributeur: Universal
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: