We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Bowling for Columbine
De cijfers liegen niet, zegt Michael Moore. In grote witte letters zien we hoeveel vuurwapendoden er per jaar zijn in landen als de VS, Duitsland, Canada, Japan en Engeland; de VS staat met een schrikbarend aantal van 11.127 ver boven de andere landen.
Bowling for Columbine is een prachtig gefilmde satirische documentaire over Amerika’s obsessie voor vuurwapens, gemaakt door Michael Moore, die we onder andere kennen van films als Roger And Me (1989) en The Big One (1998), en tv-series als TV Nation en The Awful Truth.
Drama
De titel verwijst naar het drama op de Columbine High School. In het kleine plaatsje Littleton, Colorado, vond op 20 april 1999 een afgrijselijk drama plaats. Twee scholieren van de school in Littleton, Dylan en Eric, gingen op die dag door het lint en schoten met semi-automatische wapens in het rond, waarbij twaalf scholieren en een leraar gedood werden. Daarna schoten de twee scholieren zichzelf door het hoofd.
~
Geweldsdelicten
De kijker krijgt geen eenduidig antwoord op de centrale vraag, maar de documentaire probeert op een grappige manier wel aan te tonen dat de angst-obsessie van Amerikanen er iets mee te maken kan hebben. Terwijl de Canadezen schijnbaar zelfverzekerd hun deuren ’s nachts niet op slot doen, laten Amerikanen zich aanzetten tot angstgedrag, grotendeels opgewekt door de Amerikaanse media. De journaals, kranten en tv-shows zijn gevuld met het ene geweldsdelict na het andere.
Moore stelt op zijn eigen unieke wijze politieke en sociale misstanden aan de kaak. De film laat zien dat humor en serieuze kwesties goed samen kunnen gaan, mits Michael Moore iets met de productie van een dergelijke samensmelting te maken heeft. Zijn stijl maakt deze documentaire tot een klein meesterwerkje, die zijn vorige producties overtreffen.
Bowling for Columbine
Regie: Michael MooreJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Sinterklaas en zijn collega’s
~
Maar de Sint komt helemaal niet in Nederland alleen. Wij concentreren ons zo op onszelf dat we helemaal niet zien dat ook in andere landen Zwarte Pieten en Sinterklazen rondlopen. Ze heten alleen anders en zijn minder bekend. Maar daarom niet minder leuk.
België
Sint en Piet heten in België ook Sint en Piet. Er is niet zoveel verschil, want ook hier gaat het om de bisschop en zijn knecht, die kinderen cadeautjes geeft. Maar er zijn wel verschillen. Wie de Belgische Sint ooit gezien heeft, merkt dat hij een stuk strenger is dan zijn Nederlandse broer. Bovendien viert hij zijn feest niet op vijf, maar op zes december. Gedichten en suprises vindt de Belgische Sint onzin.
Altijd een uitzondering
In het Friese Grouw doen ze het weer anders: Niet Sint Nicolaas maar Sint Pieter is de goedheiligman, en hij komt niet op 5 december maar op 22 februari. Hij rijdt op een zwart paard en draagt een witte mantel. De legende gaat dat Sint Pieter eerst de hulp van Sint Nicolaas
~
Verder van huis, in Oostenrijk, maakt Krampus de buurt onveilig. Deze ruigbehaarde begeleider van de Heilige Nicolaas ziet er niet al te fris uit en is voor kleine kinderen een stuk traumatischer dan een huppelende Zwarte Piet. Oorspronkelijk was Krampus een helper van Nicolaas, maar ergens is hij begonnen als kleine zelfstandige. Krampus geeft cadeautjes aan de lieve kinderen en aardappelen en kolengruis aan de ettertjes.
Erwtenbeer
In Zuidwest Duitsland loopt nog zo’n eng figuur rond. Deze heet Hans Trapp en is gemodelleerd naar de zestiende-eeuwse Hans von Dratt. Deze adellijke bruut terroriseerde de boeren in de buurt en werd na zijn dood herdacht als de schrik van alle kinderen. In die contreien wordt ook wel de Erbsbär gesignaleerd, een figuur die in lompen rondloopt en erwten rondstrooit, symbool voor vruchtbaarheid.
Hans Muff?
~
Broccoli in kruidensaus
In Italië laten ze het cadeautjes geven over aan een vrouw. De goede heks La Befana zorgt op zes december voor alle kinderen. Het verhaal gaat dat deze vrouw in het oude Israel op zoek was naar haar dode kindje en bij het huis van Jezus en zijn ouders aankwam. Ze droeg alle spulletjes van haar dode kind mee en toen ze Jezus zag, dacht ze dat het haar eigen kind was, en gaf ze hem de spullen. Jezus was de vrouw dankbaar en zegende haar. Eén nacht per jaar mocht zij moeder zijn van alle kinderen.
La Befana betekent: ‘brenger van gaven’ en het heksje vult de sokken van kinderen met snoep of met houtskool. Elke familie moet voor het vrouwtje wel een bord met broccoli in kruidensaus neerzetten. Plus een glas witte wijn. Dan heeft onze Sint het slecht bekeken met slechts een wortel voor zijn paard.
~
Meer weten?
Het Sinterklaas-lexicon (Duits)
Klaas en andere sinten
This is Football 2003
.
Lastige editor
~
Carrière
Op het eerste gezicht kent het spel de gebruikelijke opties. Maar dan vind ik iets waar ik eigenlijk al jaren tegenover andere gamers over zeur: een carrière mode. Je begint in de onderste regionen van het voetbal en als je het goed doet, krijg je een transfermogelijkheid naar een beter team. Hiermee pakt TIF een puntje op de concurrentie. Je begint in de scholierencompetitie, en stom toevallig heet het eerste team waar je uit kan kiezen ‘de Bongerd’ net als mijn oude basisschool.
Net niet
~
Jammer genoeg zitten er een aantal kleine slordigheidjes in het spel. De herhalingen komen altijd net te vroeg. Soms krijg je een close up van een klagende speler, nog voor je überhaupt ziet dat hij zojuist de bal heeft misgeschoten. Sommige van de close-ups laten goed zien dat de mannetjes zich wat houterig bewegen. Verder loop je wel erg snel tegen een kaart aan en eindigen veel wedstrijden niet met 22 man.
Schwalbes
Een leuke toevoeging aan het spel is de schwalbeknop. Als je aan de bal bent kun je die indrukken zodra een vijandelijke speler bij je in de buurt is. Soms trapt de scheidsrechter erin en naai je je tegenstander zo een kaart aan. Maar pas op, want voor het zelfde geld krijg je zelf een prent wegens aanstellerij. Een schwalbe in het strafschopgebied is helemaal mooi; voor je het weet heb je een penalty. Die zijn overigens wat lastig te nemen. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan, zo hebben ze bij Sony gedacht. Maar na een beetje prutsen lukte het me toch om te scoren vanaf elf meter.
Conclusie
TIF 2003 is een redelijke voetbalgame. Aan de oppervlakte blijft het spel achter bij de concurrentie. De beelden en het geluid zijn gewoon minder en het spel bevat gewoon een paar knullige slordigheden. De carrièremodus en de schwalbeknop voegen echter weer het één en ander toe, en zorgen er voor dat TIF toch een gedegen titel blijft. Het is in een multiplayer potje namelijk best leuk om je vrienden een kaart aan te naaien. Ook leuk is het Nederlandstalige wedstrijdcommentaar van Hugo -komt dat schoooooooooooooooooooot!– Walker.
Grand Theft Auto: Vice City
~
Sfeer
En toen was er Mafia, een soortgelijk spel, maar qua setting veel sfeervoller. De grote zwakte van GTA3 werd blootgelegd als je eenmaal een behoorlijk tijdje had rondgeracet; dan geloofde je het eigenlijk allemaal wel. Er zat niet veel diepgang in de personages, en eenmaal uitgespeeld verdween het spel toch in de kast. Daar moest wat aan gedaan worden. Hier waren structurele verbeteringen nodig om de concurrentie voor te blijven. Het resultaat is er met GTA: Vice City. GTA3 in een heuse jaren ’80 stijl.
Het verhaal
~
Soundtrack
De eerste missies zijn vrij simpel, en bedoeld om nieuwelingen te laten wennen aan de GTA-besturing. Het is het gebruikelijke werk. Beetje rondrijden, mensen naar de juiste plek brengen, informatie inwinnen, onderwereldtypes verrot meppen. Je kent het wel.
Groot is de verrassing als ik de radio aanzet. Billy Jean van Michael Jackson schalt uit de speakers. De variatie aan beschikbare radiozenders is groot, en elke zender heeft zijn eigen soort programmering. Zo kwam ik muziek van jaren ’80 iconen als Blondie, the Police, Kim Wilde, Tears for fears, Nena en Frankie goes to Hollywood tegen. Geweldig, en het helpt om je in te leven in de game.
Niet voor de jongsten
De variatie aan auto’s is werkelijk waar verbluffend. Verder kan de speler nu ook door de stad scheuren op een motor, of het ruime sop kiezen met een speedboot. Ook schijnen er vliegtuigen en helikopters beschikbaar te zijn in het spel. Over de ethische kant van het spel valt veel te zeggen. He blijft natuurlijk extreem om iemand totaal af te rossen met een slagersmes of om een ambulance in de vernieling te rijden. Toch blijf ik van mening dat alles in dit spel zo overduidelijk ‘over the top’ en fictief is, dat het allemaal weinig kwaad kan. Desondanks is het spel zeker geen aanbeveling voor de allerjongsten onder ons.
Conclusie
Vice City is een puik spel geworden. De sfeer heeft in vergelijk met het vorige deel een behoorlijke boost gekregen, en de vrijheid die de speler geniet maakt dat de game een lange speelduur zal hebben. Verder is er nog de geweldige sound track, en de humorvolle radio interviews, ingesproken door serieuze acteurs. De humor vollewijze waarin men de jaren ’80 behandelt maken het spel helemaal af. Absolute en onvermijdelijke aanrader.
The Four Feathers
Dit is alweer de zesde verfilming van het klassieke boek van A.E.W. Mason uit 1901. Het verhaal speelt zich af in 1875 gedurende het imperialisme waarin Europese landen aan het vechten waren voor stukjes Afrika. Vooral de Britten zagen zichzelf als door God uitverkoren om heer en meester te worden in elk gedeelte van het arme continent.
~
De film begint als Harry Feversham (Heath Ledger), als een van de vele Britse soldaten van zijn regiment, naar de Sudan wordt gestuurd om daar de rebelse Madhi tot een halt te roepen, omdat deze een ander Engels regiment verjaagd hebben vanuit hun gebied. Feversham is net verloofd met de mooie Ethne Eustace (Kate Hudson) en wil eigenlijk helemaal geen oorlog voeren in Sudan.
~
Bloed
Harry is gek dat hij dit doet, want erg gemakkelijk gaat zijn avontuur niet. Als zijn gids in de woestijn vermoord wordt gaat hij bijna dood, en uit wanhoop snijdt hij zelfs zijn kameel open om maar wat vloeistof (lees: bloed) binnen te krijgen. Hij wordt gered door de mysterieuze Abou (Djimon Hounsou – Gladiator, Amistad) die hem beschermd en helpt met de motivatie dat god hem in zijn pad heeft gezet en hij Harry wel moet helpen.
Ledger speelt zijn rol erg goed als de verstoten soldaat die half dood, half levend in de Sudan zijn gemoedsrust wil vinden. Hounsou speelt ongeveer dezelfde rol als dat hij eerder deed in Gladiator en wederom straalt hij glorieus.
Onvoorwaardelijk
~
Toch is het op momenten zeker wel genieten van Hounsou en Ledger die goede chemistry blijken te hebben, het klunzige en naïeve Britse leger en het prachtig in beeld gebrachte Sudan. Alleen slaat Kapur volledig de plank mis om de motivaties van zijn karakters niet goed uit te leggen en het script te laten verslonzen.
The Four Feathers
Regie: Shekhar KapurJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Herbert: Resurrection
~
In zekere zin hoort Herbert Grönemeyer tot de generatie ‘megasterren’ van de jaren tachtig. Na het enorme succes van zijn vijfde LP Bochum 4630 (zijn geboorteplaats met postcode) in 1984 werd Grönemeyer onmiddelijk het harnas van de ‘Duitse Bruce Springsteen’ aangemeten, met de bijbehorende pretenties en de blijkbaar onvermijdelijke stadionconcerten. Zelf leek hij daar altijd slecht mee op zijn gemak, en z’n repertoire leende zich ook maar deels voor zo’n aanpak. Bochum werd de meest succesvolle Duitse muziekproduct ooit, slechts overtroffen door zijn opvolgers Ö en Chaos.
Daarmee was de megastatus van Grönemeyer wel zo’n beetje bepaald, met name in het Duitse gebied maar ook – zij het beperkter – daarbuiten. Halt Mich (afkomstig van Ö) werd ook hier een hit in 1988, maar als lullaby was het nou niet bepaald de Power Rock die je van een stadiondier zou verwachten.
~
Tragedie
Tot 1999 dan. In dat jaar overleden binnen een maand Grönemeyers vrouw (aan kanker) en zijn broer (auto-ongeluk). Het gevolg was een periode van isolatie, reflectie en verwerking die in september van dit jaar leidde tot het album Mensch. Het is tot op zekere hoogte een typische Grönemeyer-CD: een afwisseling van verstilde momenten en rock-nummers.
Veel teksten zijn duidelijk autobiografisch (zoals Der Weg, gewijd aan zijn overleden vrouw), andere zijn eerder ironisch, maar nooit mist de dubbele bodem. Wie daarbij denkt dat dit een ‘intellectuelenplaat’ is (jeweetwel, zo’n moeilijke Talking Heads- of David Sylvian-constructie waarbij je je steeds pijnlijk bewust ben van het feit dat je nooit helemaal zult begrijpen wat er allemaal voor briljants onder de oppervlakte schuilt) vergist zich: Grönemeyer is een communicator, teksten zijn glashelder en muzikaal verpakt in het beste dat hij sinds Chaos heeft geproduceerd. Hoe wreed het ook klinkt, tegenslag heeft ontegenzeglijk weer het beste in Herbert Grönemeyer naar boven gebracht.
‘Mannen’
De immense aanhang die Herbert Grönemeyer in Duitsland geniet werd duidelijk uit het aantal Duitsers dat zich op 26 november voor de Melkweg verdrong (de lengte van de rij met allemaal mensen die al een kaart hadden was opnieuw een teken van de klunzigheid van het deurbeleid): het resultaat was een bomvolle zaal, die naar schatting voor driekwart met Duitsers was gevuld.
~
De incidentele aanstekers en de ietsjes te gladde bassist werden ruimschoots gecompenseerd door het enthousiasme en het plezier van zowel het publiek als de band. Toen bij de derde toegift Grönemeyer waarschuwde dat zijn stem het ging begeven, constateerde ik bij het publiek ondanks alle geestdrift toch enige vermoeidheidsverschijnselen. Beiden verlieten de Max-zaal, zoals dat heet, moe maar voldaan.
In die drie uur jaste Grönemeyer alle nummers van zijn nieuwe CD en het leeuwendeel van zijn overige repertoire erdoor, inclusief drie toegiften. Daarbij nam hij ook de hele breedte van zijn oeuvre door: de stilte van Flugzeuge en Halt Mich vormde een prettig contrast met meer krachtige nummers, klassieke (zij het Duitstalige) rock wordt afgewisseld met invloeden uit Triphop, Salsa en Jazz. Ook de virtuositeit werd niet geschuwd, noch door Grönemeyer, noch door zijn band (waarbij vooral saxofonist Frank Kirchner zijn sporen verdiende). Dat hij mijn favoriete nummer (Tanzen) daarbij oversloeg zij hem vergeven. Het is goed om te zien dat iemand na zo’n carrière er niet alleen in slaagt zichzelf ‘opnieuw uit te vinden’, maar daar ook duidelijk nog steeds zoveel lol aan beleeft.
Herbert Grönemeyer
Prijs: €Gezien op dinsdag 26 november 2002 in de Melkweg-MAX, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Harry Potter and the Chamber of Secrets
Nu de DVD van The Fellowship of the Ring, met daarop meer dan een half uur aan extra scènes, dag en nacht in mijn speler zit, is het moeilijk om nog tijd te vinden voor iets anders. Op een zondagochtend dan toch nog een gaatje gevonden voor het tweede deel van Harry Potter, maar daarna vlug weer voor de tv. Harry Potter and the Chamber of Secrets heeft z’n goede momenten, maar het is bij lange na niet de film die andere films overbodig maakt.
~
Het is tekenend voor mijn Ring-idolatrie dat ik tijdens Harry Potter verschillende scènes zag die me direct aan de Fellowship deden denken, zoals omhelzingen, diverse zinsnedes en het openen van hermetisch gesloten deuren door het mompelen van vreemde talen. Potter heeft bij vlagen ook wel wat weg van de Rings-trilogie: eenzelfde overdadig gevoel voor detail, een overweldigende fantasie en over dat alles heen een vanzelfsprekendheid die je het gevoel geeft dat je tijdens een ochtendwandelingetje echt een groepje Hogwarts-studenten kunt zien oefenen voor een les Defense Against the Dark Arts.
In het diepe
~
Traag
Geheel volgens het stramien van schrijfster Rowling wordt al meteen in het begin een raadsel geïntroduceerd. Huiself Dobby bezoekt Harry om hem te waarschuwen dat hij dit jaar niet naar Hogwarts mag gaan, omdat dat veel te gevaarlijk is. Waarom? Dat kan Dobby niet zeggen. Met deze vraag in de achterzak gaat het verhaal vervolgens langs de familie Weasley, de boodschappen in Diagon Alley en de introductie van een nieuwe leraar naar Hogwarts. Niet onbelangrijk voor de opbouw, maar het gaat allemaal heel traag. Pas wanneer de huiself Harry een tweede keer bezoekt, herinner je je het raadsel en kan het oplossen beginnen.
Wég geloofwaardigheid
Dat oplossen gaat geheel lineair. Harry, Ron en Hermione brainstormen samen over de gebeurtenissen op school, bezoeken de bibliotheek, een leraar die meer weet en tenslotte Hagrid, die ook weer een clou geeft, waardoor ze in een Donker Bos terechtkomen, waar wéér een clou klaarligt. Een potje Cluedo is verrassender. Wanneer dan als een soort Deus Ex Machina een slechterik ten tonele wordt gevoerd, is de geloofwaardigheid zoek.
Tegenstelling
Harry Potter and the Chamber of Secrets biedt kinderen veel goeds, maar voor de wat oudere kijker liggen het tempo en het niveau veel te laag. Bovendien duurt de film lang: twee uur en veertig minuten. Scènes met grote spinnen en enorme slangen bieden wel spanning en brengen in dit tweede deel een duisterder sfeertje, maar dat maakt de tegenstelling met de heldere stukken in school en op het quidditch-veld alleen maar groter.
Opwarmertje
Harry Potter and the Chamber of Secrets is een aardige film. Het boek blijft beter, omdat daar de lineaire structuur geen afbreuk doet aan de opbouw en de spanning. Wie zich echter bijzonder verheugt op The Two Towers, hoeft Harry Potter niet als opwarmertje te beschouwen.
Harry Potter and the Chamber of Secrets
Regie: Chris ColumbusJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Tape
Tape duurt nog geen anderhalf uur, speelt zich af in een enkele hotelkamer en heeft slechts drie acteurs. Richar Linklater maakte met deze minimale middelen met behulp van een draagbare camera een uiterst boeiende film.
~
Het gegeven: Vince (Ethan Hawke) ontmoet zijn oude vriend Jon (Robert Sean Leanord) in een hotelkamer, en onderwerpt hem aan een vraaggesprek over zijn relatie met hun toenmalige klasgenote Amy (Uma Thurman), die later in de film op komt dagen. Het zou zonde zijn om meer van de plot de verklappen, want het leukste aan de film is de spanning tussen hun verschillende versies van wat er volgens hen gebeurd is.
Indrukwekkend staaltje
~
Hou ‘m in de gaten
Richar Linklater had al een paar jaar geen film gemaakt, maar vorig jaar kwam hij ineens met twee op de proppen: Tape en het nogal wisselend ontvangen, hier niet uitgebrachte animatie-experiment Waking Life. Hij gooide tien jaar geleden hoge ogen met zijn low-budget debuut Slackers en had in 1993 enig succes met zijn prachtige 70s-hommage Dazed and Confused.
Daarna raakte hij enigszins in de vergetelheid, hoewel zijn films, de Eric Bogosian-verfilming SubUrbia, het romantische Before Sunrise en de boevenfilm The Newton Boys, altijd interessant bleven. Met zijn laatste twee experimentele en bijzondere films stond Linklater ineens weer in welverdiende belangstelling. Een naam om in de gaten te houden dus, mocht hij weer uit het zicht verdwijnen.
Tape
Regie: Richard LinklaterJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Blood Work
Wanneer Clint Eastwood een film regisseert, produceert, èn er zelf de hoofdrol in speelt, hoeft dat niet meer automatisch te betekenen dat het een interessante film oplevert, zelfs niet als Brian Helgeland (L.A. Confidential) het scenario schrijft. Blood Work is daar een bewijs van: het is een teleurstelling van jewelste, en niet meer dan een doorsnee misdaadthriller.
~
Eastwood speelt een ex-FBI-agent die op zoek gaat naar de moordenaar van de donor van zijn nieuwe hart. Al gauw blijkt dat de zaak verband houdt met de crimineel die zijn eigen hartaanval van twee jaar geleden veroorzaakte. Clint heeft gelukkig zelf goed in de gaten dat hij niet meer de jongste is. De spil van de film is zijn leeftijd en zijn gebrekkige gezondheid, en de beste scènes spelen met zijn imago als übermacho, waarin hij het onderspit delft tegen zijn jongere opponenten. En toch is Eastwood zoals altijd de womanizer, de actieheld en uiteindelijk de overwinnaar. Dit is in dit geval wel acceptabel, maar absoluut ongeloofwaardig wanneer zijn tegenspeelster (Wanda de Jesús) voor zijn grijze charmes valt. Er zitten meer van zulke clichés in de film, die het meest irritant zijn in de vorm van de komisch bedoelde spanningen tussen FBI en arrogante politieagenten.
Traag
~
Schokkend
Blood Work is bij tijd en wijle ook opvallend wreed. Eastwood was degene die in de jaren 70 als Dirty Harry stof deed opwaaien met weinig subtiele extreem-rechtse denkbeelden en bijpassende praktijken. En ook hier lijkt hij het credo te handhaven dat criminelen onmenselijk zijn en vernietigd moeten worden. De boef wordt bij Eastwood niet ingerekend of voor de rechter geleid, maar in koelen bloede afgemaakt. Bij een botte actiethriller als Dirty Harry is dat wel vermakelijk, in een serieuzere film als Blood Work is het tamelijk schokkend.
Mystic River
Eastwoord is inmiddels al een nieuwe en meerbelovende misdaadfilm aan het draaien, Mystic River, opnieuw met een script van Brian Helgeland, en met een arsenaal aan topacteurs, waaronder Sean Penn, Kevin Bacon en Tim Robbins. Het is te hopen dat hij er deze keer wat spannenders van maakt.
Blood Work
Regie: Clint EastwoodJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Zion Train
Wanneer je naar de radio luistert komt er nauwelijks reggaemuziek voorbij, laat staan dub/roots-muziek, een Jamaicaanse stijl van dub met veel echo’s (reverb), nadruk op bas en percussie en veel special effects. Gelukkig ben ik in bezit van een aantal cd’s met deze vrolijke groovy dansmuziek. Maar live komt deze muziek pas echt tot zijn recht: dan pas kunnen die vibrerende basloopjes je hele lichaam grondig masseren terwijl echo’s van stemmen en spacy geluiden om je heen suizen. Vrijdag 15 november 2002 vond in Vera Groningen een waarlijk dampend optreden plaats van een band die nog steeds de crème de la crème biedt op het gebied van de moderne dub/roots: Zion Train.
~
De in 1990 opgerichte Noord-Londense band Zion Train is een multicultureel roots/dubcollectief rond DJ/bassist/producer Neil Perch. DJ Perch wordt in de normale line-up vergezeld door Colin Cod op de melodica (een soort Intertoys-fluit met keyboardtoetsen), zangeres en percussioniste Molara en een koperblazerssectie (trombone en trompet). Zion Train volgt niet alleen oudgedienden van het genre als Jah Shaka en Lee Perry na, maar heeft bovendien een eigen herkenbare sound heeft ontwikkeld. Gekoppeld aan een klasse live-reputatie is Zion Train een begrip geworden in met name het West-Europese clubcircuit, maar ze hebben ook op onder meer Lowlands gestaan. De band is de laatste jaren steeds meer kruisbestuivingen aangegaan met allerlei verschillende stijlen (disco, house, ambient, rave, techno, drum’n bass etc.) zonder hun eigen geluid te verliezen.
Memories…
Het was voor mij het vierde optreden dat ik van de band mocht aanschouwen. Ik haal me hun vorige concerten voor de geest. Ik herinner me nog een backstage bezoek na hun optreden in Vera: passief meeblowend had ik het toentertijd met DJ Perch over elektronische muziek en dergelijke terwijl ze hun namen aangevuld met termen als “Peace”, “Respect”, “Love” op hun concertposter krabbelden.
Mooie herinneringen.
Veranderingen
~
Gekke bekken
Elke twijfel die ik nog had vanwege deze veranderingen in de line-up wordt meteen netjes weggevaagd door Zion Train’s solide geluidsmuur die DJ Perch doet verrijzen. Het begin van het optreden is nogal oldschool, de nummers zijn nog wat trager en lijken meer op het oude werk van de roots/dub-meesters.. et publiek is enthousiast en eigenlijk al snel op de hand van MC Johno. Zeker wanneer het tempo omhoog gaat. Het publiek wil duidelijk lekker dansen. Energiek loopt Johno af en toe gekke bekken trekkend over het podium, onderwijl de trillende reggae-basloopjes en karakteristieke rondzingende bliepgeluidjes van DJ Perch plus de repeterende opgewekte fluitgeluidjes uit de plastic melodica van Colin Cod het publiek nevelige en extatische ervaringen doet beleven op virtuele zorgeloze met acid overspoelde danseilandjes. Zo te ruiken hebben sommigen daar hasj en wiet bij nodig. Johno zelf wordt naarmate het concert vordert steeds meliger, af en toe zuigend aan een stickie.
Groningen rules!
De gitarist staat een beetje onrustig af en toe wat inspiratieloos te pingelen en valt ook nauwelijks boven de rest uit te horen. Ik heb wat solo’s gehoord, maar deze voegen helaas te weinig toe. De blazerssectie en zangeres Molara miste ik wel een beetje, maar Zion Train stoomt ook probleemloos verder zonder hen. Gelukkig is MC Johno wél een uitstekende aanvulling: hij bespeelt met gemak het stuiterende publiek en laat de zaal dampen en glimlachen tegelijk. Johno is zelf ook in zijn nopjes over het Groninger publiek: hij hemelt het Groninger publiek de lucht in en praat zijn thuispubliek in Manchester de grond in.
Progressie
Uiteindelijk is het DJ Perch die meer naar voren komt en blijkt ook meer de muzikale progressie die de band heeft doorgemaakt: ook de meer experimentele techno vloeit nu samen met de Zion Train-sound. Johno en Colin Cod staan te springen op het podium zonder verder muzikaal te hoeven bijdragen. Met name bij een snel techno-achtig nummer als War ina Babylon, dat als een van de uitsmijters gedraaid wordt, komen de spreekwoordelijke voetjes van de vloer.
Twee korte pauzes en twee uur later staat het publiek nog lichtjes stuiterend na te genieten van het oorverdovende sonische bombardement waarmee de set werd afgesloten en neemt Steely de fakkel weer over van Zion Train. Een dampend optreden: bewijs dat Zion Train nog steeds een enerverende en enthousiaste live-band is.
Links
Officiële site
MP3’s
Zion Train
Prijs: €Gezien op vrijdag 15 november 2002 in Vera, Groningen
Misschien ook iets voor u