Film / Films

De Tweeling

recensie: Een nieuwe standaard

Al vanaf de stijlvolle begintitels is het duidelijk: De Tweeling is een bijzondere film. Acht jaar namen de voorbereidingen in beslag om van de bestseller van Tessa de Loo de best mogelijke film te maken – en dat is te zien.

Anna en Lotte, de tweeling uit de titel, worden op jonge leeftijd uit elkaar gehaald. Het is het eind van de jaren dertig en Anna blijft achter in haar Duitse geboortedorp waar ze van haar tirannieke oom de varkens moet voeren en niet naar school mag. Lotte groeit daarentegen op in een beschermd Hollands milieu, leert zingen en pianospelen en gaat studeren.

~

We volgen de beide zussen tijdens de oorlogsjaren en langzaam worden de thema’s uitgevouwd. Lotte heeft verkering met een joodse jongen en walgt van de opvattingen van de Duitsers. Anna is zich ondertussen van geen kwaad bewust en trouwt zelfs met een SS’er. De Tweeling laat haarscherp en op een briljante, ingetogen wijze zien dat er geen goede of slechte zijden in een oorlog zijn: er zijn alleen slachtoffers.

Vochtige ogen

Wat opvalt aan de film is hoe subtiel het verhaal in beeld wordt gebracht: alle acteurs spelen volkomen naturel en er wordt niets dik bovenop gelegd. Daarnaast bevat De Tweeling een heel belangrijk ingrediënt dat die Grote Boekverfilming van vorig jaar zo miste: ontroering. Bestond The Discovery of Heaven uit een briljant verhaal dat bevolkt werd met personages waar je vrijwel niets om gaf, bij De Tweeling heb je in het eerste half uur al vochtige ogen.

Het is moeilijk originele bijvoeglijke naamwoorden te vinden om uit te drukken hoe goed De Tweeling is. Alles aan de film is met zoveel liefde gemaakt en uitgebeeld dat het bijna tastbaar wordt. De aankleding is subliem, het camerawerk perfect en de acteurs spelen de beste rollen van hun leven. Het label ‘on-Nederlands goed’ kan op elk aspect van de film geplakt worden en is daarmee in één klap overbodig geworden.

Standaard

Filmmakers van Nederland opgelet: vergeet Turks Fruit, Soldaat van Oranje of KarakterDe Tweeling zet een nieuwe standaard waaraan elke film zich voortaan moet meten. De Tweeling is simpelweg de beste film van 2002.

Lees ook het interview met de makers van De Tweeling.

Muziek / Album

Liefde, emotie en de dood

recensie: TLC - 3D

Passie, vuur en emotie zijn volgens Raimond van het Groenewoud cruciaal in de liefde voor muziek. Volgens mij heeft hij daar gelijk in; echt goede muziek wordt gemaakt uit overtuiging en liefde, en niet uit winstbejag of behoefte te shockeren. TLC heeft die passie en maakt haar muziek uit en met liefde. T-Boz, Left Eye en Chilli staan al sinds begin jaren ’90 garant voor eigenwijze albums met eigen thema’s. TLC is al jaren lang herkenbaar, zichzelf en populair.

~

Maar met het wegvallen van de L uit TLC is alles anders. Tijdens het maken van 3D overleed Lisa “Left Eye” Lopes in een auto-ongeluk, en werd TLC dramatisch gereduceerd tot TC. Gevolg is dat Lisa op slechts vier nummers te horen is; de rest van de plaat werd na haar dood opgenomen.
Dat die opnames na haar ongeluk doorgingen begrijp ik, gezien de (commerciële) belangen die overal en altijd in de muziekindustrie meespelen, maar het valt me tegen dat T-Boz en Chilli in het vervolg van het opname-proces geen aandacht aan het ongeval hebben besteed. Alle liedjes gaan, als altijd, over liefde, mannen en sterke vrouwen.

Emotie

~

Het verzwijgen van Lisa’s dood mag eigenlijk geen argument zijn in de beoordeling van een artistieke prestatie, maar bij het luisteren van 3D mis ik het onderwerp iedere keer weer. Muziek is immers emotie, dus zou zo’n ingrijpende gebeurtenis een plaats op het album moeten hebben. Nu staat slechts in het inlay-boekje te lezen hoe belangrijk Lisa binnen de groep was en hoeveel T-Boz en Chilli van haar houden, maar de muzikale herinnering aan Lisa blijft achterwege. Het schijnt wel dat Chilli en T-Boz samen met Missy Elliot aan een nummer ter nagedachtenis aan Lisa werken, maar dan vraag ik mij af waarom dat niet op 3D kon komen.

Typisch TLC?

Ondanks al deze bezwaren vind ik 3D overigens in het geheel geen slechte plaat. In een aantal bladen bestempelden recensenten de plaat als “typisch TLC”, nou lijkt me dat ietwat cru gezien het wegvallen van Lisa, maar muzikaal gezien is wel een goede typering. Alle goede ingrediënten van de drie voorgaande albums zijn in 3D ook weer aanwezig, waardoor weer een mooie afwisseling tussen lekkere dansnummers en fijne ballads is ontstaan. Vooral als je niet geremd wordt door sentimentele overtuigingen is 3D dus meer dan de moeite waard.

TLC3D.com

8WEEKLY

De dorpsgek aan de macht

Artikel: George W. Bush en de satirische sites over hem: "There ought to be limits to freedom."

.

Het Nederlandse politieke leven is een rommeltje. Lijsttrekkers komen en gaan en kiezen is weer buitengewoon moeilijk: meer dan tien partijen vragen om je stem. Nee dan Amerika. In de Verenigde Staten is het allemaal een stuk makkelijker: je stemt Democraten of Republikeinen. En als je het niet eens bent met de uitslag vraag je een hertelling van de stemmen aan. En als dat niet helpt, dan rest er altijd nog de satirische site.

~

George W. Bush leent zich bijzonder goed voor parodieën en satires. De gelaatsuitdrukkingen van de president vertonen een opvallende gelijkenis met een chimpansee, zoals iedereen inmiddels weet. Verder raken veel anti-republikeinse sitebouwers maar niet uitgesproken over de vermeende domheid van POTUS (President Of The United States). Ze halen er zelfs de voorspeller Nostradamus bij. In 1555 zou hij al gewag hebben gemaakt van de dorpsgek die leider werd: “Come the millenium month 12, in the home of the greatest power, the village idiot will come forth to be acclaimed the leader.

Misunderestimated

Deze dorpsgek laat de wereld al maanden lachen met zijn onnavolgbare talent voor sappige quotes. De linkse intelligentsia van de VS jaagt op onjuiste en domme uitspraken van ‘Dubya’, en dan wordt het nog lastiger om correcte dingen te zeggen. Zeker voor een president is het lastig presteren wanneer iemand je de hele tijd op de vingers kijkt!
Democraten en andere tegenstanders sparen zijn quotes, van simpele grammaticale verhaspelingen tot uitspraken die blijk geven van totaal wanbegrip en onbenul: “Dick Cheney and I do not want this nation to be in a recession. We want anybody who can find work to be able to find work.” Wat Dubya hier zegt, komt erop neer dat hij wil dat iedereen die werk kan vinden ook werk moet kunnen vinden. Ach, kniesoor die daarop let, toch?
Een ander onnavolgbaar bushisme: “They misunderestimated me.” Vast staat inmiddels dat Bush ‘misunderstood’ wordt. ‘Underestimated’ lijkt me echter maar de vraag.

Geïnhaleerd en gearresteerd

~

Toch is Bush niet alleen maar dom. Hij heeft, volgens serieuze lefties, heel wat op zijn kerfstok. Werd de door de democraten geliefde Clinton al aangevallen op het jointje dat hij ook in zijn mond had gehad (niet geïnhaleerd, natuurlijk niet), de republikeinse voorman is gearresteerd en wel voor het rijden onder invloed.
Ook strijdt een groep veteranen en oud-strijders tegen Bush omdat hij zomaar van zijn dienstplicht is weggebleven. Of is hij geschorst en ontslagen? De berichten zijn nog onduidelijk, maar hier hangt een luchtje aan.

“Limits to freedom”

~

En na die dienstplichtverzaking, stiekem gerook van het een en ander en rijden onder invloed zijn er nog vele andere dingen die Dubya allemaal heeft gedaan, of juist nagelaten. Op deze site staan massa’s verhalen over een Bush die aan corruptie doet, cocaïne bezat, handelde met voorkennis en kritische journalisten de mond snoerde met geld of bedreigingen. Zoals Bush zelf al zegt: “There ought to be limits to freedom.

Gaatje

Maar maakt het wat uit, al die verhalen waar ook nog eens bewijzen voor zijn. Bush maakt zijn ambtstermijn gewoon af. In de tussentijd vermaken de democraten en andere Dubya-tegenstanders zich gewoon met het ridiculiseren van de machtigste man op aarde. Vervorm zijn hoofd naar je eigen zin, of knip er een passend gaatje in, al is op deze laatste site onduidelijk of Bush dat gaatje van zichzelf in zijn hoofd heeft, of dat de maker hem dat toewenst.

Dagboek

Ook kun je online lezen in het dagboek van de jonge Bush. Zijn papa helpt hem met veel dingen, net als

~

Uncle Tony (Blair). George Jr. houdt van wapens en van schieten. En vliegtuigen.
Op een andere site is George iets ouder en krijgt hij zijn eerste lessen in speechen. Jij kunt hem helpen een intelligente en goed doorwrochte toespraak te houden. Of je laat hem gewoon de waarheid zeggen…

Barbie Bush

Echte diehards kunnen zich zelfs vermaken met een sprekende Bush-Barbie. Het eerste action figure in de serie Talking Presidents spreekt maar liefst zeventien zinnen wanneer je op het knopje drukt! “I come from Texas!
Voor de rest van de Amerikanen blijft het wachten op de volgende verkiezingen. Hoe lang dat nog duurt wordt tot op de seconde nauwkeurig bijgehouden.

Muziek / Album

Van Dik Hout – ’s Nachts in mijn dromen

recensie: 's Nachts in mijn dromen

.

~


Vandikhout brak door en het duurde niet lang voordat hun platenmaatschappij besloot om direct ook de verkoop van het debuutalbum Vandikhout een impuls te geven. Daarom werd de single van ’s Nachts in mijn dromen in een live versie uitgebracht en tevens als extra CD aan het album gevoegd. Het gevolg was natuurlijk dat de single op zich niet erg hoog in de hitlijsten terecht kwam, maar het album wel weer hernieuwd onder de aandacht kwam.

De single begint met het titelnummer en tevens het slechtste nummer wat op dit plaatje staat. Slecht is misschien een groot woord, maar dit eerste nummer is zeker niet de spetter van het album.

Op de rest van de nummers komt de uitstekende live reputatie van de band wel duidelijker naar voren. Nummers als Meer dan eeen ander en Eén geloof later het talent van Vandikhout zien om het publiek volledig mee te krijgen met de muziek. Zonder fouten, maar toch met passie worden de nummers neergezet.

Vandikhout - 's Nachts in mijn dromen
Verder is het nummer Stil in mij opvallend. De live versie van deze hit is met een stuk meer dynamiek gespeeld dan de originele versie. Vandikhout sluit het concert af met het nummer Dichterbij. Een mooi besluit van een leuk concert.

Deze single valt natuurlijk op, omdat er een grote hoeveelheid aan bonustracks op staat. Het komt helaas niet zo vaak voor dat je een CD single van meer dan een half uur te pakken krijgt, in zo’n geval is het plaatje die zestien piek zeker wel waard!

’s Nachts in mijn dromen is dus een mooie single, dat op enkele uitzonderingen na een mooi verslag geeft van het concert dat de band op 2 mei 1995 in de Patronaat in Haarlem gaf. Absoluut de moeite waard om te kopen.

Boeken / Strip

Toen we van de Duitsers verloren

recensie: Toen we van de Duitsers verloren

~

Tekenaar en schilder Guido van Driel is sinds zijn eerste stripalbum Vis aan de wand niet meer weg te denken uit de Nederlandse stripcultuur. Met name zijn vorige boek De fijnproever werd alom met bewondering ontvangen. Zijn nieuwste werk laat zich lezen als een autobiografische roman. De auteur neemt ons mee terug naar zijn jeugdjaren. Om precies te zijn 8 juli 1974: de dag na ons desastreuze verlies van de Deutsche Mannschaft op de groene mat.

De stijl waarin het verhaal is uitgebeeld is onnavolgbaar. Met fraaie schilderachtige platen creëert de auteur een kleurrijke en adembenemende momentopname in ons zo roerige tijdsgewricht.

Nieuwbouwwijk

Het album bevat een aantal lagen. In eerste instantie maken we uitgebreid kennis met Jonas, een jongen uit een nieuwbouwwijk in Zaandam. Het is mooi om te zien hoe Guido van Driel de belevingswereld van deze jongen vormgeeft: de nieuwsgierige ietwat bevreemdende kijk op de wereld en de drang zich hierin een eigen identiteit en plaats te verschaffen. Jonas is vooral een dromer die moeite heeft het tempo van de tijdgeest bij te houden. Dit levert een paar mooie ontroerende scènes op die de lezer op een treffende manier laat kennismaken met de wereld
gezien door de ogen van een tiener.

Ziekelijke obsessie

~

Onder al dit jeugdsentiment broeit nog iets anders: de verdwijning van Heleentje Donkers, een meisje uit de buurt. Deze geschiedenis vormt de tweede laag van het verhaal. Haast onmerkbaar maken we stapje voor stapje kennis met de moordenaar van Heleentje. Via fragmenten wordt ons uit de doeken gedaan dat deze 43-jarige vrijgezel als tiener in de oorlogsjaren zijn enige liefde bruut verloor, hetgeen hem heeft opgezadeld met een ziekelijke obsessie.

De scènes waarin de beweegredenen van deze man worden ontrafeld, vormen het minst geslaagde deel van het verhaal. Door Nabokov’s Lolita er bij de haren bij te slepen, doet het nogal geforceerd aan. De man zelf blijkt een wat eendimensionale pedofiel te zijn, die langzaam verteerd wordt door zijn verboden verlangens. Verder was het mooier geweest als de ultieme daad niet zo ver was uitgewerkt. Laat het onheil maar sluimeren, onderhuids maar o zo gruwelijk.

Zo spelen de oorlogsgevoelens duidelijk door alle verhaallijnen heen; drukken een inktzwarte stempel op het leven van de personages.

Aan het eind komt alles tenslotte samen. Op intelligente wijze worden de onderlinge verbanden duidelijk gemaakt, waarna alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Wat volgt is de berusting dat alles gaat zoals het gaat. Onomkeerbaar en onaantastbaar.

Film / Films

Bowling for Columbine

recensie: Bowling for Columbine

De cijfers liegen niet, zegt Michael Moore. In grote witte letters zien we hoeveel vuurwapendoden er per jaar zijn in landen als de VS, Duitsland, Canada, Japan en Engeland; de VS staat met een schrikbarend aantal van 11.127 ver boven de andere landen.

Bowling for Columbine is een prachtig gefilmde satirische documentaire over Amerika’s obsessie voor vuurwapens, gemaakt door Michael Moore, die we onder andere kennen van films als Roger And Me (1989) en The Big One (1998), en tv-series als TV Nation en The Awful Truth.

Drama

De titel verwijst naar het drama op de Columbine High School. In het kleine plaatsje Littleton, Colorado, vond op 20 april 1999 een afgrijselijk drama plaats. Twee scholieren van de school in Littleton, Dylan en Eric, gingen op die dag door het lint en schoten met semi-automatische wapens in het rond, waarbij twaalf scholieren en een leraar gedood werden. Daarna schoten de twee scholieren zichzelf door het hoofd.

~

De centrale vraag die gesteld wordt is: waarom vallen er zoveel doden door vuurwapens in de Verenigde Staten? Wat zette Dylan en Eric aan tot hun destructieve daad? Was het Marylin Manson? Waren het de geweldsfilms? Of kunnen we de schuld geven aan de bowlingles (!) die een uur voor het drama werd gegeven? Waren Dylan en Eric aangezet tot hun geweldsdaad door aan dat uurtje bowlen mee te doen of door het juist te missen? Natuurlijk niet. Bowling for Columbine laat zien dat de schuld geven aan het wel of niet volgen van een bowlingles net zo’n onzin is als de oorzaak zoeken in muziek of film.

Geweldsdelicten

De kijker krijgt geen eenduidig antwoord op de centrale vraag, maar de documentaire probeert op een grappige manier wel aan te tonen dat de angst-obsessie van Amerikanen er iets mee te maken kan hebben. Terwijl de Canadezen schijnbaar zelfverzekerd hun deuren ’s nachts niet op slot doen, laten Amerikanen zich aanzetten tot angstgedrag, grotendeels opgewekt door de Amerikaanse media. De journaals, kranten en tv-shows zijn gevuld met het ene geweldsdelict na het andere.

Moore stelt op zijn eigen unieke wijze politieke en sociale misstanden aan de kaak. De film laat zien dat humor en serieuze kwesties goed samen kunnen gaan, mits Michael Moore iets met de productie van een dergelijke samensmelting te maken heeft. Zijn stijl maakt deze documentaire tot een klein meesterwerkje, die zijn vorige producties overtreffen.

8WEEKLY

Sinterklaas en zijn collega’s

Artikel:

~

In deze tijd van het jaar viert het Nederlandse nationalisme hoogtij. Wij zijn immers het land van de Sinterklaasvierders. Wij zijn origineel, hebben geen vrolijke vetzak nodig die ho-ho-ho roept en met zijn rendieren door de lucht vliegt. Wij hebben Sinterklaas. De goedheiligman komt alleen in Nederland en is dus ons Nationaal Erfgoed. Afblijven dus.

Maar de Sint komt helemaal niet in Nederland alleen. Wij concentreren ons zo op onszelf dat we helemaal niet zien dat ook in andere landen Zwarte Pieten en Sinterklazen rondlopen. Ze heten alleen anders en zijn minder bekend. Maar daarom niet minder leuk.

België

Sint en Piet heten in België ook Sint en Piet. Er is niet zoveel verschil, want ook hier gaat het om de bisschop en zijn knecht, die kinderen cadeautjes geeft. Maar er zijn wel verschillen. Wie de Belgische Sint ooit gezien heeft, merkt dat hij een stuk strenger is dan zijn Nederlandse broer. Bovendien viert hij zijn feest niet op vijf, maar op zes december. Gedichten en suprises vindt de Belgische Sint onzin.

Altijd een uitzondering

In het Friese Grouw doen ze het weer anders: Niet Sint Nicolaas maar Sint Pieter is de goedheiligman, en hij komt niet op 5 december maar op 22 februari. Hij rijdt op een zwart paard en draagt een witte mantel. De legende gaat dat Sint Pieter eerst de hulp van Sint Nicolaas

~

was. Ze kregen echter ruzie toen Sinterklaas meteen naar Leeuwarden wilde, terwijl Sint Pieter eerst de plaats waar zijn kerk stond (Grouw dus) wilde bezoeken. Sinterklaas nam de cadeaus mee en Sint Pieter moest terug om cadeaus voor de inwoners van Grouw te halen. Ook op verschillende waddeneilanden lopen rond 5 december Sinteromes, Klozems, Klaasomes, Sunderums of Sunderklazen rond, die kinderen en vrouwen die ’s avonds buiten lopen proberen te pakken.

Verder van huis, in Oostenrijk, maakt Krampus de buurt onveilig. Deze ruigbehaarde begeleider van de Heilige Nicolaas ziet er niet al te fris uit en is voor kleine kinderen een stuk traumatischer dan een huppelende Zwarte Piet. Oorspronkelijk was Krampus een helper van Nicolaas, maar ergens is hij begonnen als kleine zelfstandige. Krampus geeft cadeautjes aan de lieve kinderen en aardappelen en kolengruis aan de ettertjes.

Erwtenbeer

In Zuidwest Duitsland loopt nog zo’n eng figuur rond. Deze heet Hans Trapp en is gemodelleerd naar de zestiende-eeuwse Hans von Dratt. Deze adellijke bruut terroriseerde de boeren in de buurt en werd na zijn dood herdacht als de schrik van alle kinderen. In die contreien wordt ook wel de Erbsbär gesignaleerd, een figuur die in lompen rondloopt en erwten rondstrooit, symbool voor vruchtbaarheid.

Hans Muff?

~

Zwarte Pieten zijn er overal, en ze heten overal anders. Ruprecht, Knecht Nikolaus, Klabauf in Tirol, Zink Knatsch, Hans Muff, je kunt het zo gek niet bedenken. Grote overeenkomsten zijn meestal een zwart gezicht en/of een baard. De Nederlandse Piet is een lachertje vergeleken bij deze woeste figuren. Sinten zijn er ook te kust en te keur: Père Fouettard in de Franse Elzas, Santa in de Engelssprekende landen en andere nauwe verwanten onder de namen Hatscha, Helije Mann, Noel Baba, Pelzmichel, een liefkozend Nicki, angstaanjagende Felsnickel, of botweg Klos of Busseklas.

Broccoli in kruidensaus

In Italië laten ze het cadeautjes geven over aan een vrouw. De goede heks La Befana zorgt op zes december voor alle kinderen. Het verhaal gaat dat deze vrouw in het oude Israel op zoek was naar haar dode kindje en bij het huis van Jezus en zijn ouders aankwam. Ze droeg alle spulletjes van haar dode kind mee en toen ze Jezus zag, dacht ze dat het haar eigen kind was, en gaf ze hem de spullen. Jezus was de vrouw dankbaar en zegende haar. Eén nacht per jaar mocht zij moeder zijn van alle kinderen.
La Befana betekent: ‘brenger van gaven’ en het heksje vult de sokken van kinderen met snoep of met houtskool. Elke familie moet voor het vrouwtje wel een bord met broccoli in kruidensaus neerzetten. Plus een glas witte wijn. Dan heeft onze Sint het slecht bekeken met slechts een wortel voor zijn paard.

~

Sinterklaas is overal, zoveel is wel duidelijk. En de landen die geen sinterklaas hebben, vullen dat gemis maar op met Santa Claus. De Amerikaanse Santa is trouwens een adaptatie van de Hollandse Sint. De eerste bewoners van Nieuw-Amsterdam (zo heette New York toen het nog van Nederland was) kozen Nicolaas als beschermheilige van de stad. Voor de yanks die de stad overnamen was Sinterklaas echter te streng. De roe, Zwarte Piet en alle andere dingen die met straf te maken hadden werden vergeten en om de folklore een handje te helpen gaven ze Santa een stel rendieren. Zo werd de bolbuikige sledemenner een echt Amerikaans fenomeen. En dankzij het overzeese imperialisme moet Sinterklaas nu hier te lande concurreren met zijn verre achterneef.

Meer weten?

Het Sinterklaas-lexicon (Duits)
Klaas en andere sinten

8WEEKLY

This is Football 2003

Artikel: This is Football 2003

.

Lastige editor

~

Het is altijd wel even wennen, spelletjes in het Nederlands. Zeker op consoles ben ik dat niet gewend. Toch is het allemaal wel redelijk gedaan. Wel jammer is dat uitgerekend de Nederlandse competitie is voorzien van andere namen en foute shirts. De bij de KNVB aangesloten teams beschikken namelijk zelf over hun beeltenisrechten, en daardoor speel je geen potje Ajax – Feyenoord, maar Amsterdam – Rotterdam. Verder kloppen de shirts niet altijd even goed en zijn sommige namen lichtelijk verbasterd. Met de editor is dit alles te herstellen. De shirt editor is echter vrij lastig, en lang niet zo gebruiksvriendelijk als die van FIFA Soccer.

Carrière

Op het eerste gezicht kent het spel de gebruikelijke opties. Maar dan vind ik iets waar ik eigenlijk al jaren tegenover andere gamers over zeur: een carrière mode. Je begint in de onderste regionen van het voetbal en als je het goed doet, krijg je een transfermogelijkheid naar een beter team. Hiermee pakt TIF een puntje op de concurrentie. Je begint in de scholierencompetitie, en stom toevallig heet het eerste team waar je uit kan kiezen ‘de Bongerd’ net als mijn oude basisschool.

Net niet

~

Het voetballen is in orde, maar ook niet meer dan dat. Het ziet er qua graphics gewoon een beetje flets uit. Het ‘onsje meer’ ontbreekt zeg maar. Vooral de soms wat rare balcontrole en matige A.I. van de spelers zorgen nog wel eens voor irritatie. Ben je daar eenmaal aan gewend, dan blijkt TIF een heel degelijke voetbalgame.
Jammer genoeg zitten er een aantal kleine slordigheidjes in het spel. De herhalingen komen altijd net te vroeg. Soms krijg je een close up van een klagende speler, nog voor je überhaupt ziet dat hij zojuist de bal heeft misgeschoten. Sommige van de close-ups laten goed zien dat de mannetjes zich wat houterig bewegen. Verder loop je wel erg snel tegen een kaart aan en eindigen veel wedstrijden niet met 22 man.

Schwalbes

Een leuke toevoeging aan het spel is de schwalbeknop. Als je aan de bal bent kun je die indrukken zodra een vijandelijke speler bij je in de buurt is. Soms trapt de scheidsrechter erin en naai je je tegenstander zo een kaart aan. Maar pas op, want voor het zelfde geld krijg je zelf een prent wegens aanstellerij. Een schwalbe in het strafschopgebied is helemaal mooi; voor je het weet heb je een penalty. Die zijn overigens wat lastig te nemen. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan, zo hebben ze bij Sony gedacht. Maar na een beetje prutsen lukte het me toch om te scoren vanaf elf meter.

Conclusie

TIF 2003 is een redelijke voetbalgame. Aan de oppervlakte blijft het spel achter bij de concurrentie. De beelden en het geluid zijn gewoon minder en het spel bevat gewoon een paar knullige slordigheden. De carrièremodus en de schwalbeknop voegen echter weer het één en ander toe, en zorgen er voor dat TIF toch een gedegen titel blijft. Het is in een multiplayer potje namelijk best leuk om je vrienden een kaart aan te naaien. Ook leuk is het Nederlandstalige wedstrijdcommentaar van Hugo -komt dat schoooooooooooooooooooot!– Walker.

8WEEKLY

Grand Theft Auto: Vice City

Artikel: Grand Theft Auto: Vice City

~

Wie heeft er nou niet genoten van Grand Theft Auto 3? Lekker rondracen in diverse auto’s, hiphop op de radio, stoepje meepikken, bermpje doorslippen, uitstappen om vervolgens een nieuwe auto te jatten, het kon allemaal. Het feit dat je mensen kon platrijden, doodschoppen en neerschieten zorgde voor nogal wat beroering. Dit was wel zo fout, dat kon gewoon niet goed zijn voor de tere kinderziel.

Sfeer

En toen was er Mafia, een soortgelijk spel, maar qua setting veel sfeervoller. De grote zwakte van GTA3 werd blootgelegd als je eenmaal een behoorlijk tijdje had rondgeracet; dan geloofde je het eigenlijk allemaal wel. Er zat niet veel diepgang in de personages, en eenmaal uitgespeeld verdween het spel toch in de kast. Daar moest wat aan gedaan worden. Hier waren structurele verbeteringen nodig om de concurrentie voor te blijven. Het resultaat is er met GTA: Vice City. GTA3 in een heuse jaren ’80 stijl.

Het verhaal

~

Het verhaal begint met een mislukte cokedeal. Jouw persoontje word door de maffia verantwoordelijk gehouden voor de verloren coke en je hebt weinig tijd om het allemaal goed te maken. Samen met een laffe en louche advocaat probeer je te redden wat er te redden valt. Al snel wordt je Hawaïshirt ingeruild voor een flitsend pak (denk Sonny uit Miami Vice), en de actie kan beginnen.

Soundtrack

De eerste missies zijn vrij simpel, en bedoeld om nieuwelingen te laten wennen aan de GTA-besturing. Het is het gebruikelijke werk. Beetje rondrijden, mensen naar de juiste plek brengen, informatie inwinnen, onderwereldtypes verrot meppen. Je kent het wel.
Groot is de verrassing als ik de radio aanzet. Billy Jean van Michael Jackson schalt uit de speakers. De variatie aan beschikbare radiozenders is groot, en elke zender heeft zijn eigen soort programmering. Zo kwam ik muziek van jaren ’80 iconen als Blondie, the Police, Kim Wilde, Tears for fears, Nena en Frankie goes to Hollywood tegen. Geweldig, en het helpt om je in te leven in de game.

Niet voor de jongsten

De variatie aan auto’s is werkelijk waar verbluffend. Verder kan de speler nu ook door de stad scheuren op een motor, of het ruime sop kiezen met een speedboot. Ook schijnen er vliegtuigen en helikopters beschikbaar te zijn in het spel. Over de ethische kant van het spel valt veel te zeggen. He blijft natuurlijk extreem om iemand totaal af te rossen met een slagersmes of om een ambulance in de vernieling te rijden. Toch blijf ik van mening dat alles in dit spel zo overduidelijk ‘over the top’ en fictief is, dat het allemaal weinig kwaad kan. Desondanks is het spel zeker geen aanbeveling voor de allerjongsten onder ons.

Conclusie

Vice City is een puik spel geworden. De sfeer heeft in vergelijk met het vorige deel een behoorlijke boost gekregen, en de vrijheid die de speler geniet maakt dat de game een lange speelduur zal hebben. Verder is er nog de geweldige sound track, en de humorvolle radio interviews, ingesproken door serieuze acteurs. De humor vollewijze waarin men de jaren ’80 behandelt maken het spel helemaal af. Absolute en onvermijdelijke aanrader.

Film / Films

The Four Feathers

recensie: The Four Feathers

Dit is alweer de zesde verfilming van het klassieke boek van A.E.W. Mason uit 1901. Het verhaal speelt zich af in 1875 gedurende het imperialisme waarin Europese landen aan het vechten waren voor stukjes Afrika. Vooral de Britten zagen zichzelf als door God uitverkoren om heer en meester te worden in elk gedeelte van het arme continent.

~

De film begint als Harry Feversham (Heath Ledger), als een van de vele Britse soldaten van zijn regiment, naar de Sudan wordt gestuurd om daar de rebelse Madhi tot een halt te roepen, omdat deze een ander Engels regiment verjaagd hebben vanuit hun gebied. Feversham is net verloofd met de mooie Ethne Eustace (Kate Hudson) en wil eigenlijk helemaal geen oorlog voeren in Sudan.

~

Hij verlaat het Engelse leger, en ontvangt ten teken van zijn mieterigheid vier veren. Drie van zijn vrienden in zijn regiment en één, tot zijn verbazing, van zijn verloofde. Harry heeft het niet meer, hij ziet zichzelf als een loser en kan niet meer met zichzelf leven. Hij besluit om in zijn eentje naar Sudan te vertrekken om het Engelse leger te helpen. En, niet minder belangrijk, om de drie veren te retourneren aan zijn vrienden.

Bloed

Harry is gek dat hij dit doet, want erg gemakkelijk gaat zijn avontuur niet. Als zijn gids in de woestijn vermoord wordt gaat hij bijna dood, en uit wanhoop snijdt hij zelfs zijn kameel open om maar wat vloeistof (lees: bloed) binnen te krijgen. Hij wordt gered door de mysterieuze Abou (Djimon Hounsou – Gladiator, Amistad) die hem beschermd en helpt met de motivatie dat god hem in zijn pad heeft gezet en hij Harry wel moet helpen.

Ledger speelt zijn rol erg goed als de verstoten soldaat die half dood, half levend in de Sudan zijn gemoedsrust wil vinden. Hounsou speelt ongeveer dezelfde rol als dat hij eerder deed in Gladiator en wederom straalt hij glorieus.

Onvoorwaardelijk

~

Goede rollen dus, alleen het verhaal laat de acteurs in de steek. Als kijker kom je moeilijk over de rare motivaties van de karakters heen. Abou helpt Harry onvoorwaardelijk met werkelijk alles, zonder er maar iets voor terug te vragen. Hij sterft daar zelfs bijna bij. Harry gaat naar Sudan om daar zelfmoord te plegen, zo lijkt het, want helpen doet hij de Engelsen niet echt.
Toch is het op momenten zeker wel genieten van Hounsou en Ledger die goede chemistry blijken te hebben, het klunzige en naïeve Britse leger en het prachtig in beeld gebrachte Sudan. Alleen slaat Kapur volledig de plank mis om de motivaties van zijn karakters niet goed uit te leggen en het script te laten verslonzen.