We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
The Recruit
‘Niets is wat het lijkt’. Zeker niet bij de CIA, zo laat The Recruit ons zien. In een tijd waarin de inlichtingendienst belangrijker is dan ooit, verschijnt deze thriller met Al Pacino en Colin Farrell in de hoofdrollen. Het begint met een martini en voordat computernerd James Clayton (Farrell) er erg in heeft, wordt hij ertoe verleid om voor de CIA te gaan werken. Walter Burke (Pacino) krijgt hem zover. Maar dan moet nog blijken of deze rekruut de man is waar de CIA op zit te wachten.
~
En dan laat The Recruit ons iets zien wat de meeste CIA-films overslaan: de interne opleiding. Hoe ze worden getest, hoe ze worden voorbereid op het spionagewerk en welke overlevingstechnieken ze leren. Je ziet het allemaal op de Farm, het opleidingeninstituut van de CIA. Maar hoe leuk en origineel dit ook is, het werkt vooral vertragend. Je wacht op actie die nog even op zich laat wachten.
CIA-ellende
~
Sfeer
Regisseur Roger Donaldson (van o.a. Thirteen Days) zet met deze film geen topper neer, maar echt slecht is The Recruit ook niet. Het probleem van de film is dat-ie te vaak voorspelbaar is, waardoor de schrikmomenten verloren gaan. De echte spanning ontbreekt op een paar verrassende elementen na. Overigens is Donaldson er wel prima in geslaagd om de cameraman goed te instrueren. Prachtige beelden zijn er gemaakt, die precies de sfeer weten op te roepen die de film nodig heeft.
Gevaarlijke vrouw
Dan de acteurs: Al Pacino is weer eens de machoman. Hij speelt z’n rol goed, maar spettert niet echt van het doek af. Dat doet ook de andere hoofdrolspeler, Colin Farrell, niet. Hij acteert goed, maar het duurt even voordat hij de afstand tussen hem en de kijker verkleint. Farrell wordt als een aankomend talent gezien in de filmwereld. Met deze film heeft hij een stap voorwaarts gezet, maar hij moet nog iets meer uit de kast trekken. Complimenten voor Bridget Moynahan die haar rol als “gevaarlijke” vrouw goed weet neer te zetten.
The Recruit had een goede thriller kunnen zijn, maar hij haalt het net niet. Het concept is aardig bedacht, maar niet spannend genoeg. Er zitten gaten in het verhaal. Desondanks is de film, als je hem niet te serieus neemt, best uit te zitten.
The Recruit
Regie: Roger DonaldsonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Videotapes op een schijfje
Het is zo jammer dat sommige dvd-makers nog steeds denken dat een schijfje niet veel meer is dan een platte en ronde videoband. Er worden nog steeds dvd’s op de markt gebracht waarop alleen de film staat. En dat terwijl we aan de andere kant doodgegooid worden met leerzaam audiocommentaar, lachwekkende bloopers, diepzinnige documentaires en andere leuke extra’s. Een dvd met ‘niks’ erop kan haast niet meer. Langzaamaan dringt dat ook tot distributeurs door. Er duiken steeds vaker trailers, featurettes en behind the scenes op. Het gaat de goede kant op. Als nu de kwaliteit van het gebodene ook nog beter wordt, kunnen we met gerust hart een punt zetten achter deze rubriek: videotapes op een schijfje.
~
Made
(Indies)
John Favreau (2001)
Best leuke misdaadkomedie, waarin eigenlijk maar heel weinig gebeurt. Twee vrienden, de een zwijgzaam (John Favreau) en de ander bijzonder rad van de tongriem gesneden (Vince Vaughn), worden naar New York gestuurd om zich daar voor te doen als doorgewinterde mafialeden. Het verhaal is dun en actie is nauwelijks te bespeuren, maar de karakters worden door de veel gesprekken driedimensionaler en levendiger dan in menig andere film van hetzelfde genre. Vince Vaughn praat veel te veel en veel te snel, en Famke Janssens rol van moeder-slash-stripper is veel te klein, maar desondanks is Made een heel aardige mafiakomedie.
Extra’s: trailer, fotogalerij, biografieën.
One Hour Photo
(Fox)
~
Magistrale thriller, die je vanaf de eerste tien minuten al bij de strot pakt vanwege het unieke personage van fotolaborant Sy Parrish (briljant gespeeld door Robin Williams). Regisseur Mark Romanek en zijn cameraman Jeff Cronenweth (ook van Fight Club) pakken de film met de zijden handschoentjes van een fotolaborant aan. De overeenkomsten tussen fotografie en cameravoering zijn hier treffend en briljant. Elke scène begint met scherpstellen, de camera beweegt nauwelijks en beperkt zich alleen tot in- en uitzoomen. De paar kleine minpuntjes (de wel erg goede kwaliteit van de familiekiekjes aan Sy’s muur bijvoorbeeld) zijn bij lange na niet sterk genoeg om het eindoordeel te beïnvloeden: een absoluut meesterwerk.
Extra’s: geen.
Bully
(A-Film)
~
De nihilistische kids uit Larry Clarks universum (zie bijvoorbeeld Kids) voegen dit keer moord toe aan hun leefwereld die doordrenkt is van seks en drugs. Clark loodst ons zijn wereld binnen door middel van een overdosis aan blote tieners, pijnlijke seks, stoere taal en onhandige naïveteit, wat in het begin een beetje te veel van het goede lijkt, maar gaandeweg de toon blijkt te zetten voor de rest van het verhaal. Verrassend genoeg wordt de – op feiten gebaseerde – film daardoor steeds beter. Hoogtepunt is de moordscène, waarin de kinderen dan toch doen wat ze zelf niet eens voor mogelijk hadden gehouden.
Extra’s: trailers, fotogalerij, biografieën, korte en oppervlakkige interviews met regisseur en cast.
Killing me Softly
(RCV)
~
De eerste helft van deze “erotische thriller”, naar het boek van schrijversduo Nicci French, is intelligent, spannend en best wel sexy dankzij een veelvuldig halfblote Heather Graham. Een bergbeklimmer met een getroubleerd verleden eist absolute overgave van zijn nieuwe vrouw. Dat beangstigt haar, en gaandeweg komt ze erachter dat de vorige vrouwen van haar nieuwe man op raadselachtige wijze zijn verdwenen. Killing me Softly kent goede momenten, maar het is jammer dat de goedkope en publieks-onderschattende ontknoping de zorgvuldige opbouw teniet doet.
Extra’s: trailers, fotogalerij, promotiefilmpje (onder de naam ‘featurette’) en korte behind the scenes
Life as a House
(RCV)
~
Life as a House beweegt zich meerdere malen richting de verkeerde kant van de lijn die emotie scheidt van melodrama, maar weet daar toch steeds binnen te blijven dankzij de goede acteurs (vooral Kevin Kline als stervende vader) en de verschillende zijsprongetjes die het verhaal maakt. Opstandige puberzoon Hayden Christensen draait mee in de wat stereotiepe wereld van zarte kleren, zwarte haren, zwarte make-up en zwarte muziek. Zijn vader (Kline) verplicht hem de zomervakantie te spenderen aan het bouwen van een nieuw huis. Cliché’s liggen op de loer, maar gelukkig druipt het ‘elkaar leren kennen’ er niet vanaf. Leuke rollen zijn er verder voor Jena Malone en Mary Steenburgen als lief buurmeisje en sexy buurvrouw.
Het leek erop dat er een aantal scènes uit de film was geknipt, omdat we soms wel erg abrupt wisselden van scène. Zonder de voice-over aan het eind was de film nog een beetje beter geweest, maar dan hadden de Amerikanen het vast weer niet gesnapt.
Extra’s: geen
Human Nature
(A-Film)
~
Er is iets goed mis met deze film; een script van Charlie Kaufman, een handvol prima acteurs en “grote belofte” Michel Gondry achter de camera en toch levert de film niet meer dan een paar gniffeltjes op. Zelfs een scène waar ik in de trailer hardop om moest lachen, blijkt niet eens een beetje leuk te zijn. Ik weet niet waar het fout is gegaan, want het script bevat een paar goede (hoewel niet erg subtiele) ideeën, maar het wil vanaf de eerste minuut maar niet lukken om enige vorm van interesse voor de personages op te wekken, laat staan mee te leven of om grapjes te moeten lachen. Het ligt mogelijk aan de stereotypering van de personages: de overpreciese wetenschapper die steeds faalt, de zwoele assistente, de wildeman die keurig Engels spreekt en de leuke vrouw met een huidprobleem. Een zware teleurstelling.
Extra’s: reclamefilmpje onder de naam ‘featurette’, trailer, filmografie.
Made, One Hour Photo, Bully, Killing me Softly, Life as a House en Human Nature
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
De kloof dichten
De Venezuelaanse waterval Salto Angel stort zich bijna duizend meter van de bergen omlaag in de Cañon del Diablo, de Duivelskloof. Hij dankt zijn naam aan de Amerikaanse piloot Jimmy Angel die hier in 1937 met zijn vliegtuigje landde op zoek naar goud. Hij kreeg het toestel op deze ondergrond niet meer de lucht in en was gedwongen een zware tocht met een haast verticale afdaling van de berg te maken, die hem elf dagen kostte.
~
Net zoals de hoogste waterval van de wereld zich in Venezuela vol overgave in de duivelskloof stort, zo stort de hoofdpersoon van deze debuutroman zich in haar reizen over de gehele wereld en stort de journaliste Janine Hoekstein zich in de wereld van de romans.
Ontwikkeling
Elke auteur maakt in de loop van de tijd een ontwikkeling door in zijn/haar schrijfstijl of thematiek. En meestal valt je dit naar verloop van tijd en het lezen van enkele boeken van die auteur pas op. Maar bij Janine Hoekstein merk je dat al in haar eerste roman. Begint de proloog nog erg hakkerig, met korte zinnen, waarbij je bij het lezen een haast astmatische kortademigheid ontwikkelt, vanaf het tweede hoofdstuk wordt de schrijfstijl langzaamaan steeds vloeiender en vlotter te lezen.
Opsomming
Er is echter één ding dat me gedurende het gehele boek bleef opvallen. Regelmatig komt er namelijk een dubbele punt voor in haar verhaal. Zoals in de volgende zin:
~
Maar afgezien van de vorm gaat het hier ook nog om de inhoud. En die bevalt me wel. De hoofdpersoon Mirjam, heeft te maken met haar eigen ‘duivelskloof’. De kloof tussen haar zelf en haar gezin, tussen haar zelfverzekerde gedrag en haar gevoel, tussen het heden en het verleden. Deze kloof wordt, al naar gelang het boek vordert, steeds duidelijker en herkenbaarder. Door die herkenbaarheid ga je ook steeds meer sympathie ontwikkelen voor de strijd die de hoofdpersoon met zichzelf levert. En sympathie kan alleen maar ontstaan als het personage door de auteur goed getypeerd wordt.
Oorzaak
Zoals wel vaker het geval is, heeft ook het gedrag van Mirjam een oorzaak. Een oorzaak, waarvan je vanaf het begin vermoedt dat hij er is, maar waarvan je maar steeds niet begrijpt wat die nu precies behelst. En hier blijkt het talent van Janine Hoekstein. Want tot het moment waarop zij verkiest de lezer deelgenoot te maken van de reden waarom de personen in het boek zo op elkaar reageren, ben je aan het gissen hoe de vork in de steel zit. En dan blijk je er toch nog naast te zitten.
Gevolg
Doordat je als lezer steeds probeert uit te vissen waarom men zo op elkaar reageert, én doordat je uiteindelijk een verrassende ontknoping voorgeschoteld krijgt, is wat mij betreft de debuutroman van Janine Hoekstein de eerste in een reeks van vele onderhoudende en verrassende boeken. De ontwikkeling die Janine Hoekstein al meteen in haar debuutroman doorloopt, belooft veel goeds voor de toekomst.
Bladzijden: 292
ISBN: 90 63 050593
Misschien ook iets voor u
De barrière geslecht?
~
Want dat de vormgeving van het eerste deel met veel zorg en toewijding gestalte is gegeven, behoeft geen betoog. Er is gekozen voor een monochrome techniek waardoor het geheel een sfeervol en authentiek tintje krijgt. Verder is er grondig historisch onderzoek verricht, zodat de afgebeelde settings geloofwaardig overkomen.
Topzwaar
Toch is de eerdere scepsis niet geheel onterecht. Immers, door de letterlijke tekst te gebruiken, is het een topzwaar verhaal geworden. Reve’s meesterwerk over een jongeman die ten tijde van het naoorlogse Nederland zijn leven in sombere ledigheid doorbrengt en zowel zichzelf als zijn naaste omgeving met verbazing en afschuw beschouwt, laat zich niet eenvoudig kenschetsen.
Fantasie
Het is beklemmend, aangrijpend, zwartgallig en humoristisch tegelijk met hier en daar een vleugje surrealisme. De kracht van het boek ligt in de zo herkenbare en onnavolgbare Reviaanse stijl. Een stijl die de lezer echter genoeg ruimte laat de eigen fantasie en emotie aan te spreken; woorden evolueren zich tot beelden; beelden evolueren zich tot gedachten, emoties. En dat is literatuur ten voeten uit. Door de denkbeelden en zienswijzen van de protagonist wordt de lezer een subjectief beeld voorgeschoteld van de gebeurtenissen en personages die de revue passeren. Door het aanwenden van zijn fantasie is diezelfde lezer echter niet alleen passief deelgenoot maar ook schepper van het verhaal. Nimmer zal hij een willoos door de auteur bespeelde marionet zijn.
Fraaie beelden
~
De combinatie tussen beeld en tekst blijkt hier niet echt te werken.
Het gevaar schuilt hem hierin dat degenen die het origineel hebben gelezen weinig behoefte zullen hebben hun eigen fantasie in te ruilen voor die van Dick Matena en dat degenen die zich hieraan nog niet hebben gewaagd het na het lezen van de stripversie waarschijnlijk wel uit hun hoofd zullen laten.
Het blijft bewonderenswaardig dat een stripauteur zich waagt aan Reve’s Magnum Opus, maar of
hiermee de eerder genoemde barrière wordt geslecht, is maar zeer de vraag.
Prijs: € 19,90
Bladzijden: 90
Misschien ook iets voor u
Contra: Shattered Soldier
Ooit speelde ik op de Super Nintendo Contra, een spel dat overigens verdacht veel leek op Probotector (of andersom). Nu brengt Konami Contra weer uit, maar dit maal op de next-gen consoles. Meestal gaan dit soort oppoetsbeurten gepaard met ‘nieuwe’ 3D gameplay die fans van het klassieke spel vaak niet kunnen bekoren. Dit is met Contra niet het geval, Konami houdt de actie lekker ouderwets.
~
Blaren
In Contra kruipt de speler in de huid van Bill Rizer, en moet je weer eens de wereld redden. In vergelijk met de NES en SNES delen zijn de achtergronden nu 3D, maar de actie is strikt 2D. Je loopt met een flink wapenarsenaal door een landschap, dat wemelt van het vijandige tuig. Alles wat in beeld komt is je vijandig gezind, dus dat betekend dat je een paar flinke blaren op je duim van het schieten kan verwachten.
Items
~
Conclusie
Persoonlijk begon ik het spel eigenlijk steeds leuker te vinden naar mate ik het bleef spelen. Op zijn manier is het toch origineel en gedurfd om een spel met dergelijke oude gameplay op te zetten. Het simplistische van het spel werkt voor mij heel verfrissend, in vergelijk met al die shooters waar je duizend en één mogelijkheden hebt. Contra is niet alleen voor de retrogamer een aanrader, maar ook voor de huidige gamer die op zoek is naar een spel met flinke actie. Een spel dat je regelmatig nog eens uit de kast haalt.
Moeilijke voeten en dansende letters
Ik plofte met ruim anderhalf pond boek op de bank. Hoewel de kaft mij agressief rood toeknipperde besloot ik dat ik dit wel eens even zou gaan lezen. Een maand en zevenhonderddertien bladzijden later weegt het boek geen driekwart kilo meer, maar een ton of wat. De Movo Tapes is in alles een imposant en indrukwekkend boek. Maar of ik het leuk vond om te lezen weet ik nog steeds niet.
~
Schrijven is net schilderen. Je hebt verschillende stijlen en werkwijzen. Van der Heijden schildert, onder zijn nieuwe naam A.F.Th., aan een doek van enorme afmetingen. De Movo Tapes is als een van die enorme schilderijen in het Louvre, alleen is hier geen tekenaar aan de gang die de manen van het paard stuk voor stuk op zijn plaats legt, maar een woesteling die als een Jackson Pollock met blikken verf gooit. Vergeet woorden als subtiliteit, verfijning en detail. Het gaat hier om de imponerende kracht van letter en woord.
QX-Q-8
Tibbolt Satink en zijn alter ego Movo rijden in een Festina Lente VA25 door Nederland, onderwijl een afspraak regelend voor een veldslag tussen de hooliganlegers van concurrerende voetbalclubs Adam en Erdam. De god Apollo, die door het leven gaat als QX-Q-8, grijpt een ruime twintig jaar eerder in in het leven van Erdam-voetballer Tonnis Mombarg. QX-Q-8 is ook bezig met de transcripties van een aantal dictafoonbandjes van Movo, die na zijn verdwijnen liggen te verstoffen bij een uitgever. Ziedaar het stramien van de roman. Beurtelings volgen we QX-Q-8 in zijn bemoeienissen met Tonnis en met het achterhalen van de Movo-tapes. Als hij die eenmaal heeft praat QX niet meer over Tibbolt, maar neemt deze zelf het woord in de transcripties. We blijven Tonnis wel via QX volgen.
~
Telefoontje
A.F.Th. speelt met spanning en raadsels. Hij introduceert kleine spanningsbogen die je aan het lezen houden, maar grote die je het idee geven dat je nergens iets van snapt. Het grote, grootse plan achter deze hele Homo Duplex-serie moet zich uiteraard nog ontvouwen, maar in dit eerste, inleidende deel lijkt het wel alsof de randen van de plattegrond nog niet eens in zich zijn. Dat is jammer, want het boek eindigt zonder een noemenswaardige climax. Honderden bladzijden lang lees ik over een naderende veldslag tussen Erdammers en Adamieten, en dan blijkt het in dit deel alleen maar tot een telefoontje over plaats en tijd van die slag te zijn gekomen. Frustrerend, dat is het.
De zin van leven en sterven?
Frustrerend zijn ook de redeneringen die Movo en Tibbolt in dialoog op de band vastleggen. Net als bij Harry Mulisch vliegen de filosofische theorieën je om je oren en gaat het over begrippen als tijd, het Nu, sterven, verval van mens en maatschappij, het onnutte van democratie, of er ook een hiernamaals is voor dingen zonder ziel, de zin van het leven. Vragen die je uiteindelijk op een hoopje kunt vegen als ‘niet te beantwoorden’, maar niettemin lult Tibbolt banden en banden vol. Zijn blik op de wereld is een vreemde: hij is bang om te sterven en creeërt daarom -uit zichzelf- zijn alter ego Movo, die zijn leven en lichaam over zal nemen en ook in zijn plaats zal sterven, zodat Tibbolt niet doodgaat en eigenlijk dus onsterfelijk is… Het klinkt theoretisch allemaal heel plausibel:
Maar als je er goed over nadenkt, is het (vooral als je niet filosofisch onderlegd bent -zoals ik) getheoretiseer van de bovenste plank en eigenlijk totaal van de zotte. Het boek staat vol met dit soort redeneringen en raadsels, die op het eerste gezicht heel aardig over komen. Na een aantal van die monologen echter (dialogen eigenlijk, want Tibbolt en Movo praten dan wel met dezelfde stem, ze hebben verschillende ideeën), raak je gewend aan het gezever en lees je er eigenlijk langsaf. Je leest het wel en neemt het ook wel aan, maar zelf denken over dit soort kwesties wordt door Vorm en Stijl van dit boek niet op prijs gesteld.
Duizend bladzijden
Na de laatste bladzijde kom je bij een lijstje van boeken ‘in voorbereiding’. Je hebt je door zevenhonderd pagina’s woest proza geworsteld, en dan krijg je dit: de mededeling dat deze cyclus nog zeven van deze pillen plus een essay zal gaan tellen. Ik heb zevenhonderd pagina’s moeten wachten op het maken van een afspraak voor die hooliganoorlog, en aan de titels te zien kan ik die strijd, die in De Movo Tapes als alomvattende climax wordt voorgesteld (samen met de transformatie van Tibbolt in Movo), pas over nog eens duizend bladzijden verwachten. Halverwege deel drie dus, met als titel Knooppunt Hellegat.
Ik ben benieuwd wat ik zal gaan doen als later dit jaar het volgende deel (Moeilijke voeten) in de boekhandel ligt. Hoe zwaar en taai en hard en imponerend De Movo Tapes ook was, ik zal er waarschijnlijk toch aan moeten geloven. Voor degenen die het rode boek nog ongeopend hebben: houden zo. En anders bereid zijn de strijd aan te gaan. En die zal zwaar zijn en acht delen lang duren.
Bladzijden: 713
ISBN: 91 214 5012 7
Misschien ook iets voor u
Ski Park Manager 2003
Tycoon/managementspelletjes zijn helemaal je van het. De ene na de andere titel vliegt op dit moment in en uit de schappen, en ze hebben allemaal een beetje hetzelfde doel; het behagen van je computermannetjes met jouw product. Dit product kan een complete stad of (zoals in dit geval) een ski-resort zijn. Zelf ben ik nog nooit op wintersport geweest, maar een spel is een spel, en dat zou dus geen drempel mogen zijn.
Prestige
~
Gesneden koek
Echt veel bijzonders kan er niet verteld worden over dit spel. Eigenlijk is behalve de lastige interface dit spel een open boek. Koop je goedkope spullen, dan heb je een goedkoop park van lage kwaliteit, en trek je een goedkoop publiek dat niet veel geld te besteden heeft. Het planten van een duur hotel zorgt voor duurdere gasten, maar die verwachten wel iets van je. Als de rest van bedenkelijke kwaliteit is, dan kan je het natuurlijk schudden.
Opvolger
Zoals de titel suggereert is SPM 2003 de opvolger van een eerder deel, namelijk Ski Park Manager. Bij een opvolger die als compleet nieuw spel wordt uitgebracht verwacht je eigenlijk heel veel nieuws, maar niks van dit alles. Mensen die het eerste deel uit de serie hebben kunnen beter bij deze versie uit de buurt blijven, anders zouden ze zich ernstig bekocht kunnen gaan voelen. Op een scenario-mode na is het spel bijna exact gelijk gebleven aan het origineel. Microids had de boel beter als data-disk kunnen uitbrengen, een soort uitbreiding op het eerste spel. Maar ja, er moesten natuurlijk ook centen verdiend worden.
Conclusie
Heb je het eerste deel al, dan kan je dit laten liggen. Ken je deze spel serie nog niet, en ben je een fan van het genre, dan kan je het wellicht eens proberen. Zelf had ik het na twee uurtjes wel gezien, en dat is voor een spel in dit genre een slecht teken. Heb je nog nooit een handelssimulatie game gespeeld, kies dan iets anders, er zijn veel betere games denkbaar. Kan mijn mening je nog niet tegenhouden, download dan eerst de demoversie van dit spel om nader kennis te maken.
DTM Race Driver
De lol die ik vroeger op consoles kon beleven met racegames is ver te zoeken. Vroeger was het allemaal lekker eenvoudig, en maakte je je gewoon druk om gas geven en remmen. Tegenwoordig moet de gamer eerst de complete auto in elkaar sleutelen voor er geraced kan worden, en dan vaak ook nog met een hypergevoelige besturing. Voor de hardcore gamer is dit misschien geweldig, maar voor iemand die gewoon ongecompliceerd wil racen is dat uitermate vervelend. Met DTM kwam daar echter verandering in: een race game met RPG invloeden.
~
Verhaal
De RPG-verhaallijn bestaat uit een verhaal dat niet bepaald overloopt van subtiliteit, en lijkt half en half gejat van Days of Thunder (je weet wel, met Tom Cruise). De hoofdpersoon, Ryan McKane ziet zijn vader tijdens een race om het leven komen door een onnodige fout van een ander. Ryan wil zich vervolgens koste wat het kost bewijzen als coureur, maar krijgt keiharde concurrentie te voorduren van zijn broer. Wacht eens even, dit lijkt ook wel wat op het verhaal van de film Backdraft, alleen gaat het nu over autoracen in plaats van de brandweer! Nou ja, het verhaal hoeft niet origineel te zijn, als het maar leuk is uitgewerkt.
LOLA cup
Het verhaal doet wat het moet doen, het trekt je dichter bij de game. Daar bovenop heeft de gamer de beschikking over een enorm aantal toernooien, wagens en circuits. Je begint als jonge coureur bij een klein team. Als je daar succes weet te halen komen de grotere teams langs om je uit te nodigen voor testritten, en kun je meedoen in meer prestigieuze toernooien. Het doel is natuurlijk het belangrijkste toernooi van allemaal te winnen, de LOLA cup. Maar voor het zover is staan je nog heel wat hete races te wachten.
Eisen
~
Crashes
Het beeld ziet er prima uit. De speler heeft de beschikking over enkele camerastandpunten, waarvan het achteraanzicht toch wel aan te raden is. Op deze manier heb je de meeste controle over de wagen. Het leuke aan dit spel is dat een crash niet alleen invloed heeft op de wegligging van de wagen, maar ook visueel duidelijke gevolgen heeft. De brokstukken vliegen er soms vanaf! Deuren klapperen, kofferbakjes vliegen open, ruiten springen aan diggelen. Dit is in veel racegames wel eens anders geweest.
Conclusie
DTM Race Driver is een prima racegame. De career modus is erg verslavend, en zorgt ervoor dat het spel regelmatig uit de kast gehaald zal worden. Maar ook voor een ‘gewoon’ potje head to head-racen kan je met dit spel prima uit de voeten. Voor de gewone gamer is dit zeker aan te raden vanwege de laagdrempelige moeilijkheidsgraad. Maar ook de racefanaat zal hier zeker de nodige lol aanbeleven. Voor nu mijn favoriete racegame op de PS2.
The Life of David Gale
Een origineel thema is het niet, de omstreden doodstraf. Er zijn genoeg films over gemaakt. En al is David Gale misschien niet de beste, toch is de film de moeite waard om te zien. Regisseur Alan Parker heeft zijn best gedaan en met deze acteurs kun je de 130 minuten durende film met gemak uitzitten.
~
Het verhaal draait uiteraard om David Gale (Kevin Spacey), een toegewijde vader, geliefde professor en gerespecteerd tegenstander van de doodstraf. Zijn wereld komt op zijn kop te staan als een studente hem beschuldigt van verkrachting. Gale raakt zijn baan, vrouw en kind kwijt en belandt in de goot. Het drama wordt nog erger als hij wordt verdacht op de moord van zijn collega-activiste en tevens beste vriendin Constance Hallaway (Laura Linney). Drie dagen voor de executie besluit hij een exclusief interview te geven aan journaliste Bitsey Bloom (Kate Winslet) van News Magazine. Bloom krijgt elke dag twee uur de tijd om met Gale te praten. In de film krijg je door drie flashbacks, die soms te lang duren, een beeld van hoe het zover heeft kunnen komen dat Gale nu in Death Row is terecht gekomen.
Thriller
~
Verrassing
Uiteraard begeeft de auto van deze slome journaliste het op het cruciale moment – een typisch geval van een cliché dat veel mooier ingevuld had kunnen worden. En dat is nog niet eens het enige cliché in de film. Jammer is dat, want je zit het ene moment op het puntje van je stoel, terwijl je even later denkt, ‘oké, laat maar’. Toch is er nog een kleine verassing voor de kijker weggelegd op het eind, nadat je denkt dat de film is afgelopen.
Slachtoffer
Alhoewel Kate Winslet haar rol aardig speelt, wordt de film gemaakt door Spacey, die gewoon zijn ding doet. Al wekt hij wel vanaf het begin teveel sympathie, waardoor je al aanvoelt waar het verhaal naartoe gaat. Een compliment ook zeker voor actrice Laura Linney, die haar rol als activist en slachtoffer goed weet neer te zetten.
Meeslepen
Het verhaal is fictief, maar na de film ga je je toch wel even afvragen hoe dat zit met die doodstraf. Is het wel rechtvaardig? Maar al hoopten de filmmakers misschien dat je er langer over na zou denken, ze zijn er toch niet helemaal in geslaagd. Het is gewoon een verhaal waarbij je de rechtsgang mist om er dieper over na te denken. Toch is dat niet echt nodig om deze film te gaan zien en je te laten meeslepen door het leven van David Gale.
The Life of David Gale
Regie: Alan ParkerJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
IJzersterk persoonlijk statement
Na iets meer dan veertig minuten knijp je jezelf even in je wang en dank je God of wie dan ook voor feit dat muziek zo mooi kan zijn. Eigenlijk kan ik het hierbij wel laten, wat betreft mijn bespreking van Just Like Blood, het nieuwe album van Tom McRae.
~
Deze Engelsman heeft namelijk een absolute droomplaat gemaakt. Een tijdloos album vol kleine, ingetogen liedjes. Zonder veel afwisseling in tempo of sfeer, maar met een voortdurende opbouw van spanning en emoties. Een zeer compact meesterwerkje, gedomineerd door een geweldige productie en een subtiele afwisseling van instrumentatie.
Retoriek
Om nog maar te zwijgen over de prachtige vocalen van deze pas 28-jarige singer/songwriter. Zijn stem wordt gekenmerkt door een soort oprechte twijfel. McRae is behoorlijk politiek en sociaal geëngageerd en dat is te horen. Bijvoorbeeld wanneer zijn twijfel ineens omslaat in zelfvertrouwen in Karaoke Soul, waarin hij kritiek lijkt te hebben op de valse retoriek van de grote wereldleiders, met name van zijn eigen prime-minister Blair, die een kopie van George W. Bush is geworden. Cos you’re talking rock ‘n’ roll // walking karaoke soul // I can see you desperate to please // let met treat you for your disease.
Menselijkheid
~
Een echt oprechte luisteraar zal zijn kippenvel dan ook, puur uit menselijkheid, niet kunnen bedwingen bij het luisteren naar de subtiele echo in Overthrown, het prachtige refrein van Mermaid Blues of het gehele You Only Disappear. En dit zijn slechts enkele hoogtepunten op een briljant album.
Persoonlijk statement
Zonder op welke manier dan ook uit effectbejag muzikaal uit de band te springen en de spanning kunstmatig hoog te houden, heeft Tom McRae zich met een fantastisch, doch geenszins pretentieus album op de internationale singer/songwriter-landkaart gezet. Just Like Blood is een eerlijk, ijzersterk persoonlijk statement. Een teken van lef. Gezien zijn jonge leeftijd kunnen we in de toekomst vast nog veel van McRae verwachten. In de tussentijd… nou ja, zie de eerste zin van dit artikel.
Link:
Tom McRae.com
Tom McRae
Album: Just Like BloodPrijs: €
Misschien ook iets voor u