We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Vechten voor je idealen
Jongeren van tegenwoordig vechten niet meer voor hun idealen. Tenminste, dat is wat veel mensen beweren. Zeker zij die in hun jonge jaren met grote regelmaat meeliepen in demonstraties tegen, ja, waartegen eigenlijk? De consumptiemaatschappij, kernenergie, kinderarbeid en al het andere onrecht in de wereld. Vroeger… toen waren de tijden nog goed voor idealisten met zendingsdrang. Dat ook de huidige generatie jongeren zich nog bezighoudt met grootse idealen laat de film The Edukators zien.
~
Er komt tegenwoordig heel wat bij kijken wanneer je actief wilt strijden voor je idealen. Waar in de jaren zestig het dragen van lang haar en hippiegewaden al werd gezien als een daad van verzet, is het voor de jongeren van nu nog een heel gepuzzel. Een afwijkende kledingstijl bestaat nauwelijks nog; iedereen draagt toch waar hij of zij zich het prettigst in voelt, en ook grootst opgezette demonstraties zijn beslist niet meer aan de orde van de dag.
Geïmproviseerde galg
~
Materialistisch leven
“We zijn geen ordinaire inbrekers. Het gaat ons niet om het geld,” zo verklaart Jan hun inbraken. Waar het wel om gaat is het bang maken van de bewoners. Door een briefje achter te laten met een tekst als ‘Die Fette Jahren sind vorbei’ (tevens de oorspronkelijke Duitse titel van de film) hopen ze dat mensen zich bewust worden van hun materialistische leven. Dat ze zich niet meer vanzelfsprekend veilig voelen in de gouden kooi die ze voor zichzelf hebben gecreëerd.
Enorme schuld
Maar met alleen twee jonge idealisten heb je natuurlijk nog geen verhaal. De persoon die de jongens echt met hun neus op de feiten drukt is Jule, de vriendin van Peter. Doordat ze met haar (onverzekerde) auto tegen een dure wagen is aangereden, moet ze de rest van haar leven elke maand een flink bedrag afbetalen aan de eigenaar van de geruïneerde dure wagen, de succesvolle zakenman Hardenberg. Omdat ze dankzij deze enorme schuld de huur van haar appartement niet meer kan betalen, trekt ze bij Jan en Peter in, onwetend van hun nachtelijke uitstapjes.
Wanneer Peter een paar dagen weg is wordt het contact tussen Jan en Jule steeds beter. Als Jan haar vertelt over de Edukators, besluiten de twee tot een spontane actie: ze breken in bij de man voor wie Jule haar hele leven zal moeten kromliggen, Hardenberg. Niet alleen gooien ze hier het hele interieur om in edukatorstijl, maar ze ontdekken ook dat ze meer voor elkaar voelen dan ze dachten.
Afgelegen berghut
Wanneer de volgende dag blijkt dat Jule haar mobieltje in de villa heeft laten liggen, moeten ze terug om ontmaskering te voorkomen. Helaas worden ze hierbij betrapt door Hardenberg. In paniek halen ze Jan erbij om hen uit de brand te helpen en samen beslissen ze overhaast de man te ontvoeren naar een afgelegen berghut. Hier is het waar het eigenlijke verhaal zich afspeelt. Want hoe ver ga je voor je idealen? En vanaf welk punt overstijgen je individuele wensen en verlangens je ideaal op wereldniveau?
Linkse extremist
Regisseur Weingartner heeft met The Edukators een film gemaakt die veel mensen zal aanspreken. De drie hoofdrolspelers zijn sympathiek en ontroerend in hun allesoverheersende idealisme. De dialogen zijn vrijwel zonder uitzondering boeiend. Zeker vanaf het moment dat de drie vrienden in gesprek gaan met Hardenberg, de personificatie van alles waar ze tegen zijn, en erachter komen dat hij in zijn jeugd een linkse extremist was. Dat Weingartner daarbij ook het visuele aspect niet uit het oog is verloren is een uitzonderlijke verdienste. Een verdienste die niet ongemerkt is gebleven: zowel op het filmfestival van Cannes als tijdens het Filmfestival in Rotterdam werd de film met veel enthousiasme onthaald.
The Edukators
Regie: Hans WeingartnerJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De catwalk van Nausica
“Er was eens een meisje. Op een dag stond ze in een ijssalon en werd ontdekt door de fashion tycoon Ares. Hij wilde het meisje als bruid voor zijn nieuwste show.” Catwalk begint en eindigt als een verhaal uit een sprookjesboek. Voorspelbaar, vol clichés en zonder verrassende wendingen. Alle vooroordelen over de modewereld zijn erin verwekt. De modellen zijn cokesnuivende jongens en meisjes die het de klanten op feestjes wel erg letterlijk naar hun zin moeten maken. De jongeren doen er alles voor om de top te bereiken.
~
Waarom zou een voorstelling die zich in de modewereld afspeelt, juist geen gebruik maken van alle vooroordelen over haat, nijd, geilheid en snuivende modellen? Is het niet zo dat het publiek bij veel stukken ook eigenlijk wel weet hoe het eindigt, omdat ze zo voorspelbaar zijn? En is het niet zo dat veel voorstellingen op clichés gebaseerd zijn? De clichés zijn in dit stuk niet misplaatst – al hadden ze op sommige momenten nog meer aangedikt kunnen worden voor nog meer schwung. De makers hebben misschien voor de makkelijkste weg gekozen, maar aan de andere kant zit waarschijnlijk niemand te wachten op een hoogintellectueel stuk over de modewereld.
Teksten
~
Begeren
Alles draait in het stuk om een droomwereld en om verlangen. Het verlangen om begeerd te worden, weten dat er van je gehouden wordt. Chanella Hodge speelt de wees Nausica als een Alice in Modeland. Naïef en onbevangen treedt ze de oppervlakkige wereld binnen. Ze speelt een meisje dat met iedereen vrienden wil zijn en in korte tijd de catwalk tot haar domein weet te maken. Hodge weet deze naïviteit en onbevangenheid tot het einde vol te houden. Waar Hodge het publiek overtuigd dat zij Nausica is, komt Jules Croiset als modetycoon Ares niet verder dan een knorrige oude man. Geen enkel moment voel je zijn bewondering voor zijn ontdekking Nausica; de belichaming van puurheid en schoonheid. In tegenstelling tot Hodge blijft hij op de oppervlakte in zijn spel.
Gehyped
Nog voor er waarschijnlijk maar één letter op papier stond, werd Catwalk twee jaar geleden al gehyped. Vers van de modeacademie werd modeontwerper Hamid Ed-Dakhissi, winnaar van de Robijn Fashion Award 2002, gevraagd om de kleding voor het stuk te ontwerpen. De schoonheid van de modewereld komt terug in de ontwerpen van Ed-Dakhissi. In de kleding die hij ontwierp, zie je zijn Marokkaanse achtergrond terug. De gewaden zijn theatraal en romantisch. Soms een beetje over de top.
Vierluik
Catwalk is de eerste productie in een vierluik van grote-zaalproducties die zich afspeelt in de arena’s van mode, sport, muziek en transit. Arena’s die sterk cultureel divers zijn en als metafoor gezien kunnen worden van onze maatschappij. Met dit soort producties proberen de makers opnieuw een jong publiek naar de theaters te krijgen. Gezien het onderwerp, mode en mooie mensen, moet dit gaan lukken. Het sluit aan bij hun belevingswereld. Jongeren zien de nieuwste merken tenslotte als statussymbolen. Het is alleen te hopen dat de schrijvers voor de producties over sport, muziek en transit niet opnieuw de gemakkelijkste weg kiezen van de clichés en de vooroordelen, maar met een origineel verhaal komen. De rest van het vierluik leent zich veel beter dan mode voor een verhaal met meer diepgang.
Catwalk is nog tot en met 21 juni 2005 door het hele land te zien.
Catwalk (Cosmic Theater)
Artiest: Cosmic TheaterGezien op zaterdag 05 februari 2005 in De Meervaart, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Diepvriesversie van gepassioneerd verhaal
Vreemdgaan, overspel, buitenechtelijke liefde: het is van alle tijden. Waarom hangt Toneelgroep Amsterdam dan toch uitdrukkelijk bij elke scène het jaartal waarin die speelt naast het podium? Want daarmee maken ze van Bedrog van Harold Pinter ten onrechte een gedateerd stuk. Alsof je in 1977 je geliefde wel kwetste door hem te belazeren, terwijl wij zulke kleingeestige gevoelens heden ten dage groothartig ontgroeid zijn. Als je die tekst woord voor woord beluistert, is die namelijk nog even sterk als toen Pinter hem in 1978 schreef. Maar Toneelgroep Amsterdam haalt de angel eruit door er een te klinische, koele, ongepassioneerde voorstelling van te maken.
~
Bedrog werd mede beroemd omdat de tijd van achter naar voor loopt. Het verhaal begint als de buitenechtelijke relatie al is afgelopen, en het eindigt negen jaar eerder, bij de eerste liefdesverklaring. Die omgekeerde volgorde geeft ruimte voor een sterke dramatische opbouw: de ex-geliefden staan aanvankelijk met bekoelde passie tegenover elkaar, al is er nog wel een weemoedige zindering voelbaar. In de loop van de stuk wakkert het vuurtje onontkoombaar aan. Bij Toneelgroep Amsterdam proosten Emma en Jerry, de vroegere geliefden, in de eerste scène over een tafel heen die bijna te groot is om elkaars glas te kunnen aanraken. De afstand tussen hen is niet te overbruggen.
Waarheid
~
Onflatteus
Regisseur Peter van Kraaij laat zijn acteurs feitelijk nauwelijks contact maken. Van warmte is geen sprake, laat staan van gepassioneerde liefde. Iedereen wacht secondenlang tot de ander is uitgesproken, en mag dan eindelijk iets terugzeggen. Het decor is een onpersoonlijk strak ingericht speelveld met kale transparante schermen als begrenzing, beschenen door onflatteus wit, witter, witst licht. Op dat podium staan niemand minder dan acteergrootheden Han Kerckhoffs (Robert), Marieke Heebink (Emma) en Barry Atsma (minnaar Jerry). Maar regie, vormgeving en belichting geven hen geen kans te schitteren. Het is een raadsel waarom regisseur Van Kraaij deze keuze maakt, waarom die mensen persé niks met elkaar te maken mogen hebben. Ze staan daar maar en zeggen hun tekst. Terwijl het geheel volgens het programmaboekje vijf kwartier duurt, is dit een langdradige voorstelling.
Erotisch
Een enkele scène geeft een indruk van hoe de sfeer ook had kunnen zijn. Dat is wanneer Robert en Emma samen in Venetië zijn, en Robert het bedrog doorziet van zijn echtgenote. Hij zet haar onder druk om te bekennen in een soort sm-achtige erotische paardans, terwijl hijzelf zichtbaar lijdt. Een soortgelijke spanning hier en daar door de voorstelling gestrooid, en dit was een zinderende Bedrog geweest. Maar zoals het er nu aan toegaat tussen deze drie geliefden, hebben ze allemaal volop reden om hun vertier buiten de deur te gaan zoeken.
Bedrog is tot en met 23 april 2005 te zien.
Bedrog (Toneelgroep Amsterdam)
Artiest: Toneelgroep AmsterdamGezien op woensdag 09 februari 2005 in de Stadsschouwburg, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Kinderlijke speelsheid
Een wasserette. Een muur van acht gestapelde wasmachines en een droger. Dit vormt het decor van theaterprogramma Klam. Het wordt door het duo Schudden, ofwel Noël van Santen en Emiel de Jong, inventief gebruikt bij het visualiseren van hun amusante verhaaltjes. Klam bestaat uit meerdere korte scènes die elkaar in een rap tempo opvolgen. Schudden maakt geen stand-up comedy of maatschappijkritisch en op actualiteiten gebaseerd cabaret. De mannen vertellen daarentegen leuke, komische en soms ontroerende beeldende verhalen. Het is meer theater dan cabaret.
~
Lullo en het baasje
De twee mannen verschillen qua karakters duidelijk van elkaar. De één, Emiel, is duidelijk de lullo, de zwakkere van de twee, de loser die steeds aan het kortste eind trekt. Noël is sluwer en beter gebekt, de meest overheersende van de twee. Emiel delft dan ook steeds het onderspit. Zo wordt hij als hond flink aangepakt door baasje Noël en al bij de eerste scène krijgt hij er hard met een mattenklopper van langs. Qua spel en timing gaan de twee samen op. Het is een hecht duo. De mannen zijn uitstekend op elkaar ingespeeld. Alhoewel dit wel allemaal van te voren ingestudeerd is, want improvisatie komt er niet bij kijken. Sterker nog, als er aan het eind van de show een oortje zoek is en Noël alleen op het podium achterblijft, staat hij zoals hij zelf zegt “met een bek vol tanden”.
Niet klam van het lachen
Hoe amusant of grappig en bovenal knap het ook allemaal gevonden is, ik was nooit echt klam van het schudden van het lachen zeg maar. Een aantal mensen in het publiek lachte wel uitbundig, maar zo erg kreeg ik het niet te pakken. Wel heb ik mij ontzettend vermaakt en ben erg onder de indruk van alle vondsten. Want lachen of ontroeren, wat ze brengen is altijd bijzonder clever. De voorstelling heeft ook een flinke vaart met veel decor- en kostuumwisselingen. De show vliegt echt voorbij.
Geniale ideeën
Ik vraag me soms echt af hoe ze op de vaak geniale ideeën komen. Met behulp van het simpele decor en wat attributen bevind ik mij steeds op een andere plek met steeds een andere sfeer. Een wasmand wordt bijvoorbeeld een vogelnest of hondenmand, een droogrek wordt een spinnenweb, de wasmachines worden een onderzeeër of een peepshowcabine waarin een paaldansshow afspeelt. Een strakgespannen laken wordt het decor voor een spookspel met gezichtsafdrukken. In wastobbes wordt aan wakvissen gedaan en ga zo maar door.
Schudden is niet pretentieus en komt prettig en ontwapend over. Je wilt dit avontuur met ze delen en meegaan in hun kinderlijke speelsheid. De mannen bezitten een enorme dosis fantasie en aanstekelijke energie om dit te kunnen klaarspelen. Een leuke verrassende avond. Ik ben benieuwd wat Schudden de volgende keer weer verzint.
Klam is nog te zien tot en met 3 juni 2005.
Klam (Schudden)
Artiest: SchuddenGezien op donderdag 03 februari 2005 in De Kleine Komedie, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Tergend langzame liefdesslaapliedjes
Om de hoek van mijn kamer, daar woonde hij. In Berlijn. Prachtige stad waar veel gebeurt. De stad waar je dag en nacht kunt genieten van allerlei vermaak. De stad waar poëten samenkomen in allerlei cafés, de indietronica-giganten en DJ’s een tafel verderop zitten te ontbijten en waar je steevast de hipste kunst in galeries vindt en waar de coolste films op vage locaties worden vertoond. De stad inspireert en de mensen inspireren elkaar. Toch moet je door Lady Sleep constateren dat Maximilian Hecker niets of nauwelijks iets van de levendigheid van de stad meekrijgt. Het klinkt alsof hij het huis nauwelijks uit komt, misschien alleen ’s ochtends wanneer iedereen slaapt glipt hij door de buitendeur om wat boodschappen binnen te halen. Niets op Lady Sleep doet denken aan Berlijn. Hecker had de plaat net zo goed kunnen maken in de bergen bij Garmisch-Paternkirchen.
~
Slaapverwekkend
Lady Sleep vangt na tien seconden van stilte aan met het poëtisch gezien enigszins sterke Birch. Wanneer bij het tweede couplet de piano iets harder wordt en de gearrangeerde strijkers wat krachtiger ingezet worden, laat Hecker zien dat het album zou kunnen gaan leven. Maar bij het tweede nummer Anaesthesia sukkel je bijkans weg en kun je je aandacht nauwelijks nog vasthouden. Soms weten de over het algemeen zo karakterloze Acda & deMunnik-achtige pianostukken, die op de plaat alom vertegenwoordigd zijn en die bij tijd en wijle sferisch en zelfs knap te noemen zijn, je aandacht er weer bij te slepen. Toch kom je er na een tijdje achter dat je aandacht weer verslapt is. Het enige nummer dat je echt wakker weet te schudden is Yeah, Eventually She Goes, maar jammer genoeg is de enige oorzaak daarvan het volume. De afsluiter, die dezelfde titel draagt als de plaat, weet zichzelf boeiend te presenteren met de soortgelijke xylofoonklanken als van Velvet Undergrounds Sunday Morning. Het nummer heeft een iets ander, wat meer up-tempo geluid dan de rest van de plaat en laat zien dat het er in potentie wel inzit, maar dat het er niet uit wil komen. Jammer dat bij Maximilian Hecker die potentie er wel is, maar dat het nauwelijks in muziek omgezet kan worden. Dan was Lady Sleep misschien niet zo slaapverwekkend geweest.
Maximilian Hecker
Album: Lady SleepLink: Kitty Yo
Misschien ook iets voor u
Zonnekinderen stralen niet
Eind 2003 speelde het Noord Nederlands Toneel de tragikomedie Zonnekinderen van Maxim Gorki in hun eigen theater, de Machinefabriek. De landelijke pers kwam er massaal op af en prees het stuk de hemel in. Aanleiding voor het NNT om nu een landelijke tournee te doen.
~
Zonnekinderen is weliswaar honderd jaar oud, maar nog altijd vlijmscherp en verschrikkelijk actueel, zo wordt ons in de inleiding bij de voorstelling voorgehouden. Chemicus Protassov werkt aan een middel om ieder mens gelukkig te maken, tot een zonnekind. Ondertussen verzuipt de elite echter in goede bedoelingen en mooie gesprekken. Maatschappijkritiek met een duidelijke lijn naar het huidige intellectuele debat over meningsvrijheid, politieke richting en culturele eigenheid. Geen woorden maar daden, lijkt het devies.
Keren van het water
~
Zuiverheid
Zonnekinderen wordt nu nergens de beloofde actuele en kritische voorstelling over de rol van een discussierende elite. Het stuk verhaalt vooral over de liefde. Chemicus Protassov werkt dag en nacht, waardoor hij geen tijd overhoudt voor zijn vrouw. Die zoekt ondertussen haar heil bij een kunstschilder, die haar bemint en haar zelfs een aanzoek doet. Ook Protassov zelf krijgt een aanzoek: van Melania, het dommige zusje van de dierenarts. En die dierenarts is op zijn beurt weer verliefd op de zieke zus van de wetenschapper. Een grote kluwen van aanzoeken, afwijzingen en liefdesverdriet dus. Ondertussen speelt ook geld in al die liefdesperikelen een prominente rol. Is liefde te koop, of is het beter zuiver maar arm te leven?
Geen straling
Vooraf stelden de acteurs zich de vraag wat de afgelopen eeuw nu eigenlijk had opgeleverd. Hun antwoord was weinig hoopgevend: niets dan ellende. Hoewel die stelling historisch moeilijk te onderbouwen lijkt (ook voorgaande eeuwen kenden vele oorlogen en politieke en religieuze moorden), is het jammer dat het NNT zo weinig met die uitkomst heeft gedaan. Bij voorstellingen van het gezelschap staan humor en verwijzingen naar de actualiteit in het algemeen voorop. Het lijkt er echter op dat ze de tekst van Gorki nu nog zo actueel vonden, dat er niet al te veel aan gesleuteld hoefde. Jammer, want Zonnekinderen straalt nu allerminst.
Zonnekinderen is nog tot en met 2 april 2005 in de theaters te zien.
Zonnekinderen (Noord Nederlands Toneel)
Artiest: Noord Nederlands ToneelGezien op woensdag 02 februari 2005 in De Harmonie, Leeuwarden
Misschien ook iets voor u
Dun laagje chroom
Bling bling: synoniem voor dure, opzichtige juwelen. Voornamelijk gedragen door Afro-Amerikaanse hiphopartiesten. Bling: de titel van de debuutroman van Erica Kennedy over een jonge zangeres die de weg dreigt kwijt te raken in de glitter en glamour van de hiphopwereld.
De onschuldige, jonge zangeres Mimi, op zoek naar het grote succes, tekent een contract bij het populaire hiphoplabel Triple Large Entertainment en komt terecht in de wereld van de seks, drugs en rap. Omringd door schitterende diamanten hangers, gouden en platina tanden, grote Hummer’s, keurig gekapte cornrows, snuivende supermodellen en leugenachtige producers past Mimi zich al snel aan de nieuwe situatie aan. Nog voor haar eerste album is ze al helemaal onderdeel van de hiphopscène. En wij mogen daar volop van meegenieten.
Scratch the surface
~
Passages als deze kom je in elk hoofdstuk wel een keer tegen:
De karakters van de personages worden niet beschreven aan de hand van hun innerlijke kenmerken, maar aan de hand van het merk kleding dat ze dragen, de grootte van hun diamanten kettingen en de kapper die ze bezoeken. Tenminste, dat zou je gaan denken als je Bling leest, maar helaas ben ik bang dat Erica Kennedy het niet zo bedoeld heeft. De karakterisering van de personages aan de hand van hun uiterlijke kenmerken zou zelfs nog een creatieve vondst zijn geweest. Ik ben echter bang dat Erica Kennedy die creativiteit ontbeert.
Ups and downs
~
Quick and dirty
Tussen de toetreding tot de scène en de uiteindelijke bezinning zit veel stoere hiphoppraat, met de nodige dosis seks en nog veel meer uiterlijk vertoon. Alles wordt op een snelle, luchtige wijze verteld. Wat dat betreft is Bling een prima afspiegeling van de geportretteerde wereld. Maar hoewel het boek dus lekker snel wegleest, blijf ik toch met het onbevredigde gevoel zitten dat het allemaal maar een flinterdun laagje chroom is over een verder lege huls. En hoewel de schone schijn voor 99 procent van de personages van het boek voldoende blijkt te zijn om een leuk leven te hebben, hoop ik dat een snel verhaaltje voor 99 procent van de lezers niet meteen een leuk boek oplevert. Want als je hier wel genoeg aan hebt, dan is het niet alleen met de hiphopscène inhoudelijk droef gesteld.
Prijs: €19,50
Bladzijden: 380
ISBN: 90 500 066 63
Misschien ook iets voor u
Van groot belang
“Over Willem Sandberg, die van 1945 tot eind 1962 directeur van het Amsterdamse Stedelijk Museum was, is de mythe ontstaan dat hij vooral een tentoonstellingsmaker was, die de opbouw van de museumcollectie zou hebben verwaarloosd.” Dat beeld wordt bevestigd door spraakmakende tentoonstellingen als Cobra (1949, Sandberg wordt min of meer beschouwd als ‘de ontdekker van Cobra’ waaraan hij reeds in 1949 een groepstentoonstelling wijdde), Bewogen beweging (1961) en Dylaby (1962), waarmee Sandberg en diens compagnon Hans Jaffé er in zijn geslaagd het Stedelijk Museum na de oorlog internationaal op de kaart te zetten. Toch was er wel degelijk sprake van een actief verzamelbeleid, al veranderden Sandbergs opvattingen vaak gaandeweg.
Expressie en ordening belicht Sandberg’s collectiebeleid en “geeft voor het eerst een volledig gedocumenteerd overzicht van alle door hem verworven schilderijen en beelden,” meldt uitgeverij NAI. Ik durf op deze plaatst reeds te stellen dat Expressie en Ordening van groot belang zal blijken voor een volgende generatie kunsthistorici, ondanks de kritiek die er reeds op is geuit, al dan niet terecht. Voor ieder ander is het boek misschien wat droge kost, maar tegelijkertijd is het zeer helder geschreven en daardoor goed te volgen.
De aanleiding tot het onderzoek van Caroline Roodenburg was de tentoonstelling ERA Sandberg, een presentatie uit 1992 met een selectie van Sandberg’s aanwinsten, georganiseerd door toenmalig directeur Wim Beeren. De auteur is, getuige zowel de vorm (omvang van het boek, hoeveelheid afbeeldingen, lijsten van aanwinsten) als de inhoud (geschetste kunstenaarsportretten, kunstbeschrijvingen, wijze van aankoop, samenstelling van commissies) zeer gedegen te werk gegaan, waarbij Sandberg’s afwegingen dankzij een goed bewaard museumarchief konden worden gereconstrueerd.
De kritiek
~
Malevich
Aan het ontbreken van informatie over de aankoop van de befaamde Malevich-collectie, wijdde NRC-scribent Lien Heyting eerder al een artikel: “Willem Sandberg had als directeur van het Stedelijk Museum in 1956 grote aarzelingen over de aankoop van de Malevitsj-collectie. Hij was toen al bang voor aanspraken van erfgenamen op deze kunstwerken, zo blijkt uit onderzoek door deze krant naar zijn correspondentie en persoonlijke notities.
Sandberg stelde de aankoop uit om na te gaan of in de Sovjet-Unie erfgenamen van de schilder Kazimir Malevitsj (1879-1935) de collectie zouden kunnen opeisen. De erfgenamen hebben inmiddels een rechtszaak aangespannen.” Wat Heyting noemt is zeker interessant, maar in mijn ogen is het toch net iets te gemakkelijk om Expressie en Ordening af te keuren op grond van datgene wat niet wordt vermeld, om welke reden dat dan ook mag zijn gebeurd. Het in Expressie en Ordening geschetste beeld zou eenzijdig zijn, maar is het niet veel eenzijdiger om dogmatisch vast te houden aan één specifiek aspect van de collectie? Daarmee doe je in ieder geval geen recht aan de inspanning van de auteur. Expressie en Ordening is vanwege zijn omvang een bittere pil, maar onmiskenbaar een meesterwerk.
Prijs: € 42,00
Bladzijden: 928
ISBN: 90 5662 316 8
Link: NAI Publishers
Misschien ook iets voor u
Genadeloze achtbaan
Ingmar Bergman trouwde vijf keer, hij wist dus waarschijnlijk waarover hij het had. Hij schreef en regisseerde Scènes uit een huwelijk als zesdelige televisieserie, en later bewerkte hij het materiaal tot een speelfilm. Nu neemt regisseur Ivo van Hove het stuk ter hand in zijn vierluik over het huwelijk, dat begon met De Kruistochten en nog vervolgd zal worden met Het temmen van de feeks en Een perfect huwelijk.
~
Van Hove ziet het huwelijk als de kleinste cel van onze maatschappij, waarin we leren samenleven en de ware aard van de liefde kunnen ontdekken. Met deze bewerking van Bergmans tekst, die dertig jaar na dato nog steeds sterk en herkenbaar is, laat hij zien hoe hard die leerschool kan zijn. Je beleeft de gevechten, de twijfels en de angsten van Johan en Marianne, een op het eerste gezicht perfect koppel. Een genadeloos beeld van een huwelijk ontvouwt zich, vanaf het prille begin tot het haast onontkoombare einde
Verleden en toekomst
~
Verschillende gezichten
Na de pauze bekijk je een deel van de voorstelling vanuit je stoel in de zaal, maar je eindigt weer op het podium, dat nu één grote ruimte is geworden. Het decor is opgehesen en hangt haast dreigend boven je hoofd. Alles is ontmanteld en zichtbaar op het toneel, en de verrotte wortels van het huwelijk liggen bloot. Zij cijferde zichzelf altijd weg, hij werd nooit volwassen, en ondanks de jarenlange intimiteit bleven ze vreemden. De zes acteurs spelen soms samen synchroon dezelfde scène, wat meerdere interpretaties tegelijk mogelijk maakt. Vooral de Marianne van Hadewych Minis is mooi en emotioneel, en de Johan van Roeland Fernhout overtuigend en charmant
Achtbaan
De haast onvermijdelijke echtscheiding is een explosie van geweld, die door de acteurs heel intens wordt neergezet. Doordat er niet twee maar zes mensen elkaar te lijf gaan, en je er weer zo dichtbij zit, is de impact overweldigend. Je kunt nog maar moeilijk geloven in een hoopvolle afloop. Zouden deze twee mensen elkaar en de liefde beter hebben leren kennen, of zijn ze gewoon net zo moe als jij geworden van het vechten en de verwarring? Als je na vier uur de zaal verlaat, tril je nog na van deze rit in de emotionele achtbaan die huwelijk heet. Lang en gelukkig samenleven is niet altijd gemakkelijk, en dat is deze voorstelling ook niet. Wel heel mooi, veelzijdig, indringend en confronterend.
Scènes uit een huwelijk is nog te zien tot en met 18 juni 2005.
Scènes uit een huwelijk (Toneelgroep Amsterdam)
Artiest: Toneelgroep AmsterdamGezien op dinsdag 01 februari 2005 in de Stadsschouwburg, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Bizarre gedachtekronkels
.
~
Raadsels
Teresa zegt begint voortvarend. Personages worden zonder veel achtergrondinformatie ten tonele gevoerd. Hun rol is niet altijd duidelijk, maar dat hun daden en denken aanwijzingen vormen weet je zeker. Teresa Koppe bevindt zich in een soort instituut, heeft verband om haar hand en kan zich niet herinneren hoe dat allemaal zo gekomen is. Ze weet nog wel dat Sven Wensel, de man van wie ze hield, dood is, maar wat doet zij in dit pand en waarom is ze hier?
Onvolledige informatie
Janssen kiest voor een ik-perspectief dat alleen de gedachten van Teresa weergeeft. Hoewel ze bepaalde dingen niet meer weet, blijkt ze gaandeweg het verhaal behoorlijk betrouwbaar: de feiten die ze geeft sluiten goed op elkaar aan. Janssen presenteert via Teresa geen verschillende lezingen van eenzelfde gebeurtenis, een truc die ook vaak gebruikt wordt bij raadselwerken. Teresa’s informatie is dus betrouwbaar, alleen onvolledig. Langzaam maar zeker wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is.
Elke aanwijzing een hint
Lange tijd roepen de bekentenissen van Teresa, die ze als monologen optekent in een schrift, steeds nieuwe vragen op: elke aanwijzing blijkt een hint naar weer iets anders, totdat je het gevoel hebt dat werkelijk alles met elkaar verbonden is. Teresa zegt is met al die aanwijzingen een raadsel van de eerste soort: als lezer lijkt het erop dat het mysterie waar je mee bezig bent te groot is om ooit geheel te bevatten.
Hallucinerend
Teresa schrijft het schrift vol, maar ze doet dat natuurlijk in de stijl van Janssen. Die houdt een kordate, resolute verteltoon aan: alles wat Teresa zegt is waar. De zakelijke beschrijvingen lijken soms wel journalistiek, maar dan staat er plotseling een rare tussenwerping, een detail of een overdenking die ogenschijnlijk niet op zijn plek is. Die spanning tussen zakelijk en haast hallucinerend maakt van het lezen van Teresa zegt een enerverende bezigheid.
Verhaaltje uit
Teresa zegt zit zo goed in elkaar dat de slothoofdstukken zich als een onaangename verrassing aandienen. Plotseling gaat de informatiekraan open en krijgen we de feiten onder ogen. Niet langer zijn er nieuwe vragen, niet langer fascineert de vertelstijl. Dieptepunt is het zogenaamde ‘persbericht’ waarmee het boek wordt afgesloten. Behalve dat het geschrevene nog niet in de verte lijkt op een persbericht, qua inhoud noch stijl, krijgen we ineens alle informatie in één keer op ons bordje geschoven. Verhaaltje uit, klaar. Teresa zegt is dan afgelopen en blijkt een simpel raadsel. Het was leuk voor zo lang het duurde, maar de clou is vergeven en er blijft verder niets over. Uit.
Prijs: € 16,95
Bladzijden: 184
ISBN: 90 214 6806 9
Misschien ook iets voor u