Het kiezen van releases uit het pop/rock-genre is best lastig. In deze editie is er aandacht voor de tweede plaat van Marlon Williams, die hiermee duidelijk afwijkt van zijn debuut. Verder bespreken we een crowdfunding album van PennyLeen en het debuut van een Zeeuws talent: Dési Ducrot.

Een heel consistente tweede

Het debuutalbum van Marlon Williams gooide al heel hoge ogen, maar met zijn tweede album Make Way For Love overtreft hij zichzelf. Het songmateriaal is heel consistent met heeft een erg sterke referentie naar Chris Isaak, en nog veel sterker is de nalatenschap van Roy Orbison. Dat is terug te horen in de stem van Williams, maar er is zeker ook een sterke inhoudelijke vergelijking. De liedjes op dit tweede album van Williams ademen een sfeer van liefdesverdriet uit, die we ook kennen van The Big “O”: Roy Orbison.

Al vanaf de eerste noten van ‘Come To Me’ is er geen ontkomen meer aan dat je de vergelijking trekt tussen Williams en Orbison. Daar waar Williams op zijn debuutalbum nog af en toe de rock opzocht, weet hij op zijn tweede album juist de rustige kant vast te houden. Dat leidt allerminst tot verveling. Het album heeft door deze benadering juist een heel aangenaam en consistent geluid dat je behoorlijk in zijn greep houdt. In elf prachtige liedjes spreidt Williams zijn fraaiste en zoetgevooisde kant ten toon.

Wie zich verdiept in het persoonlijke leven van Marlon Williams komt er al snel achter dat dit album geschreven is om zijn gebroken hart te helen na de breuk met Aldous Harding. Harding horen we overigens wel op een van de composities meezingen: in ‘Nobody Gets What They Want Anymore’, waarmee de vergelijking met Roy Orbison nauwelijks treffende kan zijn. Als zielenpijn zo mooi kan klinken dan kunnen we als muziekliefhebber wel medelijden hebben, maar we kunnen ons tevens gelukkig prijzen met het prachtige product dat dit opgeleverd heeft. Make Way For Love is een album om te zoenen en om je bij te troosten.

Een stem uit het verleden

De stem van PennyLeen doet bij tijd en wijle denken aan die van Margriet Eshuijs. Af en toe doet ze zeker ook denken aan Anouk. De sterke gevoelens van Eshuijs hoor je terug in ‘Without Remorse’; een liedje dat gaat over afscheid nemen. Je voelt het verdriet en de pijn in de manier van zingen, maar zeker ook in de aangrijpende tekst. Naast een rustpunt op het album is het ook een moment van bezinning.

Het is maar goed dat de pijn van ‘Without Remorse’ niet blijft aanhouden, zodat je nog net niet in tranen uitbarst. Het volgende nummer, ‘Free Fall’, klinkt alweer een stuk lichtvoetiger, maar houdt de vergelijking met voornoemde zangeres in stand.

In andere liedjes kan PennyLeen onstuimiger klinken, meer als ‘de rockster’ Anouk, maar nergens gaat zij als de rockbitch klinken die Anouk wel kan zijn. Ze blijft altijd aan de rustige zijde van Anouks stemgeluid. Beide kanten van de artiest zijn zeker niet te versmaden. Het komt de afwisseling van het album Still Waters / Savage Waves alleen maar ten goede.

Het album ademt een grote volwassenheid uit. Het is des te verwonderlijker dat er crowdfunding nodig was om dit album te laten verschijnen op het eigen label van platenzaak Kroese uit Nijmegen. Hopelijk kan de kwaliteit van het album eraan bijdragen dat een volgend album van PennyLeen gewoon bij een platenlabel kan uitkomen zonder het publiek eerst te laten betalen.

Internationale nationale klasse

Dési Ducrot heeft met In Too Deep een album gemaakt dat zweeft tussen de pop en americana, maar wat het dichtst tegen pop aanschuurt. Het heeft Ducrot zo’n vier jaar gekost om het dozijn liedjes hun uiteindelijke vorm te geven. In die vier jaar werkte ze nauw samen met Marg van Eenbergen.

Het album opent klein met gitaar- en/of pianobegeleiding. Bij de tweede helft van het album horen we bij ‘Don’t Tell Me You’re a Poet’ een aangename en volle, orkestrale begeleiding bij de liedjes van Ducrot. Het resulteert hierdoor in een album dat twee gezichten draagt. In het verloop van de cd ga je wennen aan de afwisseling tussen kleine liedjes en bredere inzet van begeleiding. Wat blijft is de fijne zang van Ducrot en de hoogstaande kwaliteit van de composities.

Van dit album zijn inmiddels vier nummers als single verschenen: ‘Heart On Your Arm’, ‘Don’t Tell Me You’re a Poet’, ‘In Too Deep’ en ‘To Gold’. Deze werden geen van allen een hit, maar trokken wel de aandacht van programma’s op diverse lokale en landelijke radiostations. Ze stond zelfs live in de kwartfinale van de Grote Prijs 2017/2018.

Het album In Too Deep is van Nederlandse bodem, maar van een internationale klasse die gehoord mag worden door zowel popliefhebbers als fans van het americana/roots-genre.