We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Parasitaire Seks
De 39-jarige Louise Harrington beslist over de toelating van potentiële studenten tot de Columbia University’s School of Fine Arts. Louise is charmant, intelligent en tevreden met haar werk, maar erg ontevreden over de rest van haar leven. Haar grote liefde overleed twintig jaar geleden ten gevolge van een auto-ongeluk. Ze is daarna getrouwd geweest, gescheiden en al een aantal jaren alleen. Haar leven bestaat uit werk en sociale verplichtingen. Louise’s leven verandert als ze op een dag een toelatingsverzoek van Scott Feinstadt, een talentvolle schilder onder ogen krijgt. Deze jongeman lijkt een kloon van de grote liefde van weleer. Louise ontmoet een jongeman, die fysiek als twee druppels water op haar jeugdliefde lijkt. Het toelatingsgesprek mondt uit in een relatie tussen een oudere vrouw en een jongere man.
~
Louise Harrington is maatschappelijk geslaagd, gescheiden en vooral bezig met het verwerken van dat huwelijk. Ze praat elke week een avond met haar ex. Ze ziet vriendinnen opbloeien bij nieuwe liefdes. Na jaren lang geen seks te hebben gehad en zelfs in de laatste jaren van haar huwelijk droog te hebben gestaan, wil Louise (Laura Linney) wel weer eens een goed portie lichamelijke oefening. Op een avond vertelt haar ex (Gabriel Byrne) jarenlang te zijn vreemd gegaan. Hij koos als gearriveerd professor elk jaar een nieuwe studente en maakte haar het hof. Ex blijkt, tot stomme verbazing van Louise, verslaafd te zijn geweest aan seks. Hij wilde geen seks met zijn eigen vrouw, maar telkens met een frisse studente. Laura is uit het veld geslagen, beledigd én op een idee gebracht.
Natte droom
~
Kraaienpootjes
P.S. is een film over relaties tussen oudere vrouwen en jongere mannen, over seks op middelbare leeftijd. P.S. is echter vooral een film die kansen mist. Naast het praten, de bruikbare ideeën, de lichamen op leeftijd, de kraaienpootjes in de dijen en tailles, was een goed portie dampende seks voor het slagen van deze film essentieel. P.S. gaat te weinig over ‘oude fietsen’ en jonge berijders, natte dromen en verleid worden, studenten en oudere leraressen. Leren rijden op die oude fiets: dat zou te zien moeten zijn. Maar in de film ontluiken romances en is er nergens sprake van parasitaire seks. De film zit vol mogelijke uitgangspunten: romance tegenover mystiek, jong versus oud, gestudeerd tegenover onbevangen, maar pakt nergens een opwindende gedachte, zet geen idee om in een belangrijke ervaring. In P.S. lijken de mensen meer rekening met elkaar te houden dan in de echte wereld. En dat is funest voor een film met een prikkelend uitgangspunt.
P.S.
Regie: Dylan KiddJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Stap in de wereld van Klaas en lach
De afgelopen twee jaar kon je eigenlijk niet om cabaretier Klaas van der Eerden (zeg maar Klaas) heen. Met zijn voorstelling Mix trok hij langs de theaters. In 2003 hadden we hem al gespot op het Crème de la crème festival, en vorig jaar stond hij meerdere keren geprogrammeerd op Lowlands, waar de wachtrijen aanzienlijk waren. Inmiddels zijn de kunstjes die hij heeft laten zien in Mix wel uitgemolken en is het tijd voor een nieuwe show: Schaap.
~
Voordat je in het nieuwe theaterseizoen kunt gaan kijken naar zijn nieuwe voorstelling, kun je de dvd Mix nog in huis halen. En zelfs als je Klaas inmiddels al meerdere keren hebt gezien met dit programma, dan is deze dvd nog steeds eentje die in je cabaretcollectie niet mag ontbreken. De volledige voorstelling – de VARA zond in december nog een verkorte versie uit – blijft leuk om naar te kijken en dan doe je het goed als cabaretier.
Herkenbaar
~
Klokhuis
Op de dvd vind je niet alleen de integrale theaterversie van Mix en de ingekorte TV-versie (wat op zich overbodig is), ook kun je kijken naar een compilatie van Klaas bij het Klokhuis. Gaat er nu een bel bij je rinkelen?! Juist, daar kun je hem ook van kennen. Maar als je eerst naar Mix kijkt, ben je bijna vergeten dat hij ook zo serieus een programma kan presenteren. Bovendien werkt juist deze compilatie behoorlijk op je lachspieren doordat Klaas in zijn voorstelling ook een stukje á la Klokhuis improviseert.
Leren kennen
Ook leuk en snel geknipt en geplakt is de compilatie van Klaas als presentator bij Vara Laat, waar hij een tijdje inviel voor Dolf Jansen. Ook dat heeft deze cabaretier, die een paar jaar geleden de jury- en de publieksprijs won op het Amsterdams Kleinkunstfestival, op zijn naam staan. Maar interessanter is een item van de Amsterdamse televisiezender AT5 over Klaas’ favoriete plek in Amsterdam. Je krijgt het idee deze plattelandsjongen beter te leren kennen en je ziet eens een andere kant van hem.
Geestig
Toch is de Klaas op het podium als Klaas de cabaretier het leukst om naar te kijken. Hij weet amper je aandacht te laten verslappen, komt geestig uit de hoek en weet te verrassen. Hopelijk houdt hij dat vast in de voorstellingen die nog gaan volgen en werkt hij zijn muzikale vondsten, zijn imitaties en losse verhalen nog meer uit. Wij kijken zeker reikhalzend uit naar zijn nieuwe voorstelling Schaap.
Klaas - Mix
Artiest: KlaasMisschien ook iets voor u
Voor in de vakantiekoffer
Voor wie het na de cd’s van Tosca en El Tattoo del Tigre nog niet in de gaten had: de zomer is in aantocht. Niet alleen wat het weer betreft maar ook in muziekland. Zuco 103 zou Zuco 103 niet zijn als ze hier niet aan mee zou doen. Hun nieuwe plaat, Whaa!, brengt wat we verwachtten van het Nederlandse/Duitse/Braziliaanse trio: de ideale plaat voor in de vakantiekoffer.
Whaa! is de titel van de nieuwe cd. Een blije oerkreet van vreugde en zo klinkt de cd ook. Wat wil je ook als je een mix van jazz, dance, bossanova een beetje soul en een vleugje drum & bass maakt. Het trio doet dit nu al drie cd’s lang. Met de eerste twee, Outro Lado (1999) en Tales of High Fever (2002) vestigde Zuco 103 een stevige reputatie als het gaat om zomerse, Braziliaans getinte dansmuziek. Whaa! bouwt hierop voort maar Zuco 103 haalt de ingrediënten, naast Brazilië, ditmaal uit diversere hoeken: pop, dub, Afrika. Het resultaat is, met kortere nummers, iets veelzijdiger en poppy-er dan de eerdere albums.
Lee ‘Scratch’ Perry
Whaa! is een veelzijdig album geworden. Uiteraard bevat het album een aantal up-tempo die met volle overtuiging op Braziliaanse wijze worden gebracht. In nummers als het openingsnummer Na Mangueira (waarop zangeres Lilian een raar stemmetje laat horen dat precies bij het nummer past), het loungy Nha en de grappige single Futebol is duidelijk te horen welk land ter inspiratie diende. Maar het trio heeft meer in haar mars. Vivente is een prachtige ballad, Duele Le Le heeft duidelijk Afrikaanse invloeden en het titelnummer is dance-achtig. Daarnaast leent dub-legende Lee ‘Scratch’ Perry tweemaal zijn befaamde vocale bijdragen (Love is Queen Omega, die op single wordt uitgebracht en het laatste nummer, It’s a Woman’s World).
Zomerse swing
Whaa! heeft dus voor elk wat wils. Nog nooit klonk Zuco 103 zo veelzijdig. Het is leuk om te horen dat de band zo breed georiënteerd is. Anderzijds kan voor sommigen de plaat te onstuimig klinken. Hij huppelt van de hak op de tak en weet niet een echte weg te kiezen. Maar dat is helemaal niet erg: laat de band maar lekker experimenteren, want het heeft wel een plaat vol pareltjes afgeleverd, alleen dan in verschillende genres. Het overkoepelende bij alle nummers is de zomerse swing die Zuco 103 aan alle nummers mee heeft weten te geven. Als je de cd opzet, verdwijnen de wolken en voel je de geel-oranje zon op je gezicht. Dus voordat je op vakantie gaat: de auto een grote beurt geven, paspoorten verlengen en langs de platenzaak om Whaa! te kopen en dan kan er niets meer mis gaan deze zomer.
Zuco 103
Album: Whaa!Link: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Onderste uit de kan
Adembenemend, dat is het enige woord wat me te binnenschiet zodra ik de eerste luisterbeurt achter de rug heb van deze nieuwe plaat van System Of A Down (SOAD). Van begin tot eind grijpt deze cd je bij je lurven en sleurt je in bizar tempo door een muzikaal landschap waarin bulderende vulkanen zich soms ineens terugtrekken in de aarde om er plaats te maken voor rustig kabbelende beekjes of stug doormarcherende soldaten. De mogelijkheden tot metaforen zijn legio, maar na enkele herhaaldelijke luisterbeurten wordt het gelukkig makkelijker de cd ook in wat meer regulier taalgebruik te passen.
~
Nog steeds kritisch
Mezmerize opent met het korte akoestische intro Soldier Side, dat direct gevolgd wordt door B.Y.O.B., de eerste single die gelijk een goede impressie geeft van wat er verder op het album te verwachten valt. Het nummer is namelijk doorspekt met een verscheidenheid aan stijlen, van snijdende hardcore langs stampende rock tot bijna zwoele R&B. Daarnaast zet dit nummer ook gelijk tekstueel de toon: “Why don’t presidents fight the war? Why do they always send the poor?” De band heeft dus nog steeds niks ingeboet aan hun strijdlustigheid jegens het onrecht binnen de maatschappij. Ook de vermelding dat voor het cd-boekje geen bomen gekapt zijn en dat er uitsluitend inkt op sojabasis gebruikt is ligt in de lijn van de maatschappijbewuste gedachtegang die de band tentoonspreidt in hun muziek.
Metal Melting Pot
Maar waar de tekstuele strekking eigenlijk onveranderd is gebleven, biedt de muziek van SOAD op dit nieuwe album nog meer experiment dan voorheen. Het viertal weet als geen ander stijlen zo te combineren en om te smelten zonder hun eigen stijl te verliezen. We horen flarden uit elke uithoek van de metal voorbij komen, maar alles wordt in een herkenbaar jasje gegoten. En ondanks de vele kwinkslagen klinken de nummers verrassend toegankelijk. De dubbele vocalen van gitarist Daron en zanger Serj zijn fenomenaal en een compliment naar drummer John Dolmayan mag ook eigenlijk niet uitblijven. Hoe hard de band ook de voet op het gaspedaal drukt of haarspeldbochten probeert te nemen, hij zorgt ervoor dat alles stevig aan elkaar blijft hangen. En gezien het schizofrene karakter van de muziek is dat ook geen overbodige luxe.
Kortom
Van Soldier Side tot Lost in Hollywood staat de cd als een huis en blaast vol overtuiging een hoop hedendaagse metal je cd-rek uit. De band gaat verder dan voorgaande cd’s en haalt het onderste uit de kan. Sterker nog, dit album mengt alle sterke punten van zowel het debuut als Toxicity en voegt daar invloeden aan toe die van reggae tot black metal lopen. B.Y.O.B. zal absoluut het grote publiek aanspreken en het teutoons stampende en met spacy samples overgoten Old School Hollywood zou mijns inziens een goede tweede zijn voor de hitlijsten. Maar eigenlijk is elk nummer een juweeltje en ik mag hopen dat de cd niet grijs is voor Hypnotize uitkomt. Het zal een lange zomer worden…
System of a Down
Album: MezmerizeLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Marathon voor alcoholist
.
~
En na 90 seconden is er een gevoel van verbazing. In die eerste scène loopt Bobby Long op een slipper en een schoen langs de straten. Hij wandelt en wankelt van de kroeg naar zijn huis. Deze alcoholist blijkt zijn stamkroeg echter aan de andere kant van een grote stad te zoeken en dan het hele teringeind naar huis te wandelen! En hij wankelt ook nog eens langs alle pittoreske plekjes van de stad!
Logica
~
Alcoholisten
Purslane hoort dus van de dood van haar moeder en keert voor het eerst sinds jaren terug naar New Orleans. Ze erft de het huis en de inboedel van haar moeder. Ze verwacht het huis leeg aan te treffen, maar komt tot de ontdekking dat het huis wordt bewoond door twee vrienden van haar moeder: Bobby Long is ooit literatuurprofessor geweest en woont samen met zijn protégé Lawson Pines (Gabriel Macht). Long is aan lager wal geraakt, alcoholist en vooral goed in het citeren uit de Amerikaanse literatuur. Pines schrijft aan zijn eerste roman, maar blinkt vooral uit in het beantwoorden van citaten van Long. Deze verlopen mannen, deze twee alcoholisten hebben zich blijvend gevestigd in het vervallen huis van moeder Will. Drijfveren voor de twee zijn alcohol en de povere ambities van Lawson om een roman te schrijven over het leven van Bobby Long. Purslane is onaangenaam getroffen door de aanwezigheid van de mannen. Geen van drieën is echter van plan het veld te ruimen. Naarmate de tijd verstrijkt, lijdt het samen leven tot enkele onthullingen van de persoonlijke geheimen.
Teleurstelling
De bezoeker in de bioscoopstoel kijkt naar een schmierende John Travolta, ziet Scarlett Johansson die telkens ‘Lost In New Orleans’ lijkt en Gabriel Macht die geen woord op papier kan krijgen. Na het aanvankelijke gevoel van genieten van een cast vol talent, is er het gevoel van verbazing en daarna teleurstelling. Mooi geschoten plaatjes, af en toe een goed geacteerde scène in een film, waarbij de drie hoofdrollen uiteindelijk tamelijk inhoudsloos blijken te zijn. De soundtrack is met grote voorsprong het meest memorabele aan deze productie.
A Love Song For Bobby Long
Regie: Shaniee GabelJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Gauw terug naar de sixties
Het uit Chicago afkomstige The Ponys wordt momenteel samen met Bloc Party gerekend tot de meest talentvolle afvaardiging van de hedendaagse new-wave/garagerock. Op het vorig jaar verschenen debuut Laced With Romance klonken The Ponys vooral als een hippe jonge versie van The Velvet Underground, The Stones en Echo and the Bunnymen. Opvolger Celebration Castle voegt daar de jaren 80 new wave aan toe. Dit keer was het sterproducer Steve Albini (Nirvana, the Pixies, The Wedding Present) die aan de knoppen draaide.
~
Hangen en wurgen
Toch lijken The Ponys met Celebration Castle net iets te veel op twee gedachten te hinken: gaan we door in de jaren 60/70-stijl van het debuut, zoals songs als Today, Get Black (horen we daar de Rolling Stones?) en Discoteca (dat klinkt als een demo waaraan nog moet worden gesleuteld), of wordt het cashen met de ultra hippe jaren 80 new-wave/garagerock? Zie bijvoorbeeld Glass Conversation (met een hallucinerend gitaarintro a la Interpol, staccato drums, overslaande zang en een zwakke zanglijn), Another Wound (met een duidelijk op New Order geschoeide basloop) of We Shot The World (Joy Division meets The Cure). Je vraagt je af of de ontwikkeling van binnenuit komt of is ingegeven door de tijdsgeest. Up-tempo afsluiter Ferocious haalt met hangen en wurgen de eindstreep. Zelfs voor ‘garage’ begrippen rammelt het af en toe net iets te veel.
Eindoordeel: een magere voldoende. The Ponys zijn allerminst vernieuwend en net iets te vaak nèt niet. We hadden er meer van verwacht. Of ze iets toevoegen aan het hedendaagse new-wave landschap? We zijn bang van niet. Ons advies: als de sodemieter terug naar de jaren 60/70. Dan gaat dat allemaal goed komen.
The Ponys
Album: Celebration CastleMisschien ook iets voor u
‘Muziek maken is net een puzzel’
/ 0 Reactiesdoor: Harrie de Vries0 SterrenMijn eerste kennismaking met Mylo is al meer dan een jaar geleden. Switch, het danceprogramma van het Belgische radiostation Studio Brussel draaide de hit Drop the Pressure met grote regelmaat. Wat een nummer! De eerste keer dat ik het hoorde dacht ik: “Eindelijk! Daft Punk heeft weer een goede single gemaakt.” Maar nee, het bleek de Schotse producer Mylo te zijn. Een half jaar geleden heb ik zijn album Destroy Rock And Roll gekocht en een groot aantal luisterbeurten gegund. Het nieuws van V2 dat ze dat album nu releasen, vond ik wat vreemd. De plaat is toch al lang uit? Hoe zit het precies? Ik zal Mylo eens even bellen over de re-release van het album. Ach, en als ik hem toch aan de lijn heb, ook maar over zijn muzikale voorbeelden en het doen van live-shows.
~
‘Sorry, ik heb maar twintig minuten,’ kraakt het door de telefoon. ‘Ik heb het erg druk. Dat is de grootste verandering vergeleken met twee jaar geleden. Mensen vragen me vaak of ik veranderd ben, of ik een groter huis heb enzo. Maar het enige dat veranderd is, is mijn agenda…’
Grote promotiecampagne
Hoe zit het nu precies? ‘Destroy Rock And Roll was klaar. Ik had het gevoel dat hij helemaal af was. Ik heb het beste album gemaakt dat ik kon maken en toen was het hopen dat hij aan zou slaan. Het begon in Engeland en Frankrijk en langzaam druppelde hij België en Nederland binnen, alles zonder veel promotie. Door het grote en onverwachte succes brengt V2 de cd opnieuw uit met twee nieuwe nummers. Nu komt er in heel Europa en de Verenigde Staten een grote promotiecampagne,’ zegt hij niet zonder trots. En Mylo heeft reden om trots te zijn. Destroy Rock And Roll is namelijk een van de beste dance-albums van het afgelopen jaar. Een van de oorzaken van zijn succes is dat zijn plaat werd opgepikt door Too Many DJ’s. ‘Zij begonnen mijn nummers in hun shows te draaien en dat heeft zeker geholpen aan de populariteit van nummers als Muscle Cars en Drop the Pressure.’
Bob Dylan
~
Puzzelstukjes
Terug naar Mylo en zijn muziek. MacInnes is, naast een groot liefhebber, een echte muziekfreak. Zijn nummers moeten perfect uitgewerkt klinken en er moet niets aan ontbreken. Het uitwerken van ideeën tot volwaardige nummers gaat meestal als het maken van een puzzel. ‘Ik krijg een idee, een loopje of denk aan een sampletje en bewerk ik dat in de studio tot een nummer. Muziek maken is net een puzzel, stukjes bij elkaar leggen, kijken wat past.’
Logisch vervolg
Live presenteert hij zijn muziek met een band. Dat ervaart hij als iets heel anders dan thuis op de computer zijn liedjes maken. ‘Het was een hele verandering, ja, maar het voelde als een logisch vervolg. Toen ik Destroy Rock and Roll maakte, heb ik geen moment gedacht aan de presentatie ervan. Met een band kan je je op een veel betere manier aan het publiek presenteren dan achter draaitafels. In het begin was het moeilijk en het kostte veel tijd om alles muzikaal gezien te laten kloppen, maar het was het zeker waard. Het voelt echt alsof ik in een band zit en de interactie met het publiek is fantastisch.’ Afgelopen festivalseizoen deed Mylo inclusief band onder andere de Nederlandse festivals Mysteryland en Lowlands aan. ‘Mysteryland was “incredibly crazy”. Het is echt een techno- en trancefestival en daar deed ik mijn relaxte dance-show. In het begin voelde ik me een beetje alsof ik er niet thuis hoorde maar iedereen vond het gelukkig leuk. Wijzelf ook! Na onze show hebben we van boven in de toren naar het avondprogramma gekeken en naar de duizenden technofans. Geweldig.’ Aan Lowlands koestert de vriendelijke Schot nog betere herinneringen. ‘Het is het leukste festival waar ik ooit geweest ben. Onze show liep perfect, misschien wel de beste ooit, en het publiek was laaiend enthousiast. Plus dat ik nog veel leuke concerten heb gezien: Soulwax, Franz Ferdinand… Nee, het was echt super.’
Nieuwe plaat
‘Een nieuwe plaat komt er voorlopig nog niet aan. Door de re-release heb ik veel promotionele activiteiten, maar aan het einde van het jaar duik ik de studio in. Ik kan echt niet wachten. Momenteel heb ik veel ideeën die ik op mijn laptop zet wanneer ik inspiratie krijg, een ideetje of een loopje bedenk, maar ik heb gewoon te weinig tijd om er iets van te maken. Ik heb wel veel nieuwe ideeën en nummers die half af zijn, maar ik moet gewoon de tijd nemen om het goed uit te werken. Nee, ik kan echt niet wachten.’
Fans zullen dus nog even moeten wachten op nieuw materiaal. Kun je echt niet wachten om meer van Mylo te horen, dan kan je Mylo live zien op 8 juni in de Melkweg. Wil je hierheen? We geven tien kaartjes weg!
Misschien ook iets voor u
De ultieme comicverfilming
.
~
De film vertelt drie verschillende verhalen, die gemakkelijk in elkaar overlopen. De stoere, maar stille Marv (Mickey Rourke) wil wraak nemen op de moordenaar van de enige vrouw die hem ooit beminde. Privé-detective Dwight (Clive Owen) helpt de hoeren van Sin City tegen een corrupte politieagent en de maffia. Tenslotte is er nog de laatste eerlijke agent Hartigan (Bruce Willis), die er alles aan doet om stripper Nancy te redden van een wel érg eng, geel monster.
Twee regisseurs
~
Green screen
Nog een opvallend aspect aan Sin City is het gebrek aan decors. Op het witte doek ziet alles er heel ‘normaal’ uit, maar alle scènes zijn in Rodriguez’ studio voor een zogeheten ‘green screen’ geschoten. Alles wat te zien is, op wat kleine dingen als wapens na, zijn met de computer gemaakt. Het is er absoluut niet aan af te zien: de beelden zien er verbluffend mooi uit en het is niet aan de acteurs te zien dat ze ‘in het niets’ moesten acteren.
Kleuren
Alles aan Sin City ziet er gelikt uit. De sfeer van de kille stad is perfect, maar ook de personages zijn tot in de puntjes uitgewerkt, en de dialogen en vele voice-overs mogen er zijn. Ook de muziek is goed gekozen, die maakt de hele film af en geeft hem nóg meer sfeer. Maar het meest opvallend blijven de kleuren. De gehele film is zwart-wit, waarbij de nadruk vaak meer op het witte dan op het zwarte ligt. Af en toe zijn details ingekleurd, zoals gymschoenen, lippen en ogen. Het resultaat is uniek.
Pareltjes
Voor hun project hebben de regisseurs een potje acteurs opengetrokken waar je u tegen kunt zeggen. Van Mickey Rourke tot ‘onze’ Rutger Hauer, uiteraard als schurk. Geen enkele ster laat het afweten in deze visuele film, waardoor vrijwel elke scène een pareltje is om naar te kijken, ook naast de beelden. Let vooral even op Elijah Wood als Kevin en Nick Stahl als Yellow Bastard. Beide acteurs laten een geheel nieuwe kant van zichzelf zien.
Stoere vrouwen
De enige puntjes van kritiek die geleverd zouden kunnen worden op Sin City, zijn de man/vrouw-verhoudingen en het vele geweld. Alle vrouwen zijn wel erg mooi en stoer, de mannen lijken meer diepgang te hebben. Maar het stoort nergens en alle personages hebben een duidelijk aandeel in de film. Het geweld is stilistisch zo mooi dat ook dat een kunstwerk is om naar te kijken.
Vervolgen
Sin City is een bijzondere film die deze lente niet misstaat naast grotere films. Filmliefhebbers hebben iets om twee uur lang hun lippen bij af te likken en om hun ogen uit te kijken. Het is niet verwonderlijk dat beide regisseurs al bezig zijn met een tweede en wellicht ook derde deel. Het is te hopen dat de film genoeg publiciteit krijgt, want het zou zonde zijn als dit juweeltje flopte.
Sin City
Regie: Robert RodriguezJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Verhalen onder je huid
Waar komen die vlinders in je buik eigenlijk precies vandaan? En wat voor gezicht heeft de pijn? Waar verblijft het verlangen? Hoe sluit je iemand in je hart en wanneer heb je je buik van iets vol? Ondanks dat de wetenschap veel van de geheimen van het menselijk lichaam verklaarde, blijft je eigen lijf genoeg mysteries met zich meedragen. Er speelt zich onophoudelijk van alles af onder je huid, zo intiem en zo dichtbij, en toch zo raadselachtig en onzichtbaar. In haar voorstelling Under my skin speelt choreografe/performer Ivana Müller met dit idee, en nodigt ze je uit een kijkje te nemen in haar eigen lichaam.
~
Sensaties
Als ouverture zie je enkel een ballet van gordijnen die overal om je heen open en dicht schuiven. Als om je duidelijk te maken dat de richting van je blik zal bepalen wat je ziet. En er is veel te zien op deze wonderlijke tocht: je bezoekt een kamer met fluisterende herinneringen, je draait door in de kamers van het hart, je ontdekt waar de lichaamsgeluiden ontstaan en ontmoet een van de oudste bewoners die de pijn fabriceert. Je wordt ook zelf deel van de lichaamsstroom. Er zijn verloren ruimtes, er is een hoofd dat de beslissingen neemt en rebellen die daartegen in opstand komen en er zijn vreemde naamloze wezens die je maar beter in de gaten kan houden. Ook Ivana zelf kom je nog tegen: als een primitieve verbeelding van haar eigen ziel loopt ze in haar lichaam rond. Lichamelijke sensaties krijgen zo een gezicht en een verhaal.
Dwalen in het donker
De Kroatisch-Nederlandse Ivana Müller werkt in dit stuk samen met de Britse performer Bill Aitchison, de Kroatische choreograaf en performer Andrea Bozic en de Franse filmmaker Nils de Coster. De spelers nemen steeds verschillende gedaantes aan en ook de ruimtes worden naar believen omgetoverd. Al dwalend door het veranderlijke roodfluwelen doolhof raak je je gevoel van tijd en richting kwijt. Videobeelden versterken de illusie van een groot complex systeem waar je maar een klein stukje van te zien krijgt (‘Niet het hele lichaam is opengesteld voor publiek’). Al wordt er hier en daar een tipje van de sluier opgelicht, er blijft genoeg te raden over in het donker.
Draagbaar theater
Under my skin is een liefdevol gemaakte, kleine voorstelling, een ongewone ontdekkingsreis heel dicht bij huis. Een intieme ervaring die je uitnodigt naar je lichaam te kijken als was het een persoonlijk draagbaar theatertje. Waarin zich van alles afspeelt. Waarin je, als je de luiken van je ogen sluit, kan ontdekken welke verhalen er tot leven komen onder je eigen huid.
Under my skin is te zien op 2, 3 en 4 juni 2005 in de Stadsschouwburg van Rotterdam en in oktober 2005 in Frascati te Amsterdam.
Under my skin (Ivana Müller)
Artiest: Ivana MüllerGezien op woensdag 25 mei 2005 in de Rotterdamse schouwburg, Rotterdam
Link: Rotterdamse schouwburg
Misschien ook iets voor u
Is kopiëren origineel?
/ 0 Reactiesdoor: Ilja Nieuwland0 SterrenHyperion is dood. Nog niet officieel, maar het zit eraan te komen. Een van de meest innovatieve klassieke labels van de afgelopen jaren gaat ten onder in een juridische strijd over de bewerking van een stuk dat het jaren geleden opnam.
~
Als je iets van iemand koopt, moet je daarvoor betalen. Zo werkt het in grote lijnen ook met auteursrecht. Met dien verstande, dat auteursrecht een zekere originaliteit vereist: ik kan uiteraard geen rechten krijgen op iets dat iemand anders heeft gemaakt.
Toch wel
Niet? Nou, dat valt dus nog maar te bezien. Ene Dr. Lionel Sawkins bewerkte een aantal werken van de Franse componist Michel-Richard de Lalande (1657-1726). Hyperion gebruikte deze editie om een opname te maken van een aantal van Lalandes stukken. Waar de rechter nu Sawkins gelijk in heeft gegeven is zijn bewering dat die bewerking een nieuw, origineel stuk creëerde waar zijn auteursrecht op gold.
It’s mine!
~
Gek
Zo gek zal het toch niet zijn? Nee? Toch wel, dus. De Britse rechter vond blijkbaar dat de ‘effort, skill and time which the judge found Dr Sawkins spent in making the 3 performing editions were sufficient to satisfy the requirement that they should be “original” works in the copyright sense’. Een werk kan dus door louter inspanning ‘origineel’ worden gemaakt. Dit, ondanks dat Sawkins aan de bestaande muziek werkte van een ander (Lalande), Lalandes werk geen auteursrecht meer rust en Sawkins geen muziek of noten zelf heeft toegevoegd. Een beetje typografie en een nieuw hoesje volstonden blijkbaar voor het toekennen van auteusrecht. De ‘Nieuwland Nirvana Edition’ komt eraan!
Middeleeuws
De implicaties van het Engelse vonnis zijn verreikend – maar vooralsnog vooral voor Groot-Brittannië zelf, in juridische termen een soort middeleeuwse provincie. Het valt te hopen dat in de meer beschaafde landen van de EU hier afwijzend op zal worden gereageerd, anders kon het wel eens heel moeilijk worden om überhaupt tot een uitvoering van muziek te komen – of, wat dat betreft, film en boeken. Van een uitgever worden risico’s gevraagd die hij in alle redelijkheid niet kàn nemen.
Ontspanning door inspanning
Maar als inspanning volstaat, dan betekent dat ook dat een uitvoering als een ‘inspanning’ kan gelden. Naast uitvoeringsrechten kunnen muzikanten dus ook muzikaal auteursrecht krijgen. Daar zou ik me als arrangeur en tekstschrijver de nodige zorgen over maken.
Wurggreep
De uiteindelijke conclusie is, dat er op termijn iets gedaan zal moeten worden aan de huidige regelingen omtrent auteursrecht, in het bijzonder in de Angelsaksische landen. Maar gezien de wurggreep waarin het juridisch stelsel van die landen gehouden wordt door de juristenmaffia is het niet erg waarschijnlijk dat daar iets gebeurt. Daar wordt aan bijgedragen door bedrijven zoals Disney, die de verlooptermijn van auteursrecht keer op keer proberen op te schuiven in een poging om hun rechten op oude ’trademarks’ (bijvoorbeeld Mickey Mouse) te behouden. En de auteursrechtparanoia lijkt vooralsnog alleen maar toe te nemen – alarmerend genoeg ook in Europa.
Het licht uit?
Het licht voor Hyperion gaat langzaam maar zeker uit, vooral dankzij de rekening van Sawkins’ advocaten. Maar ik zou ook niet graag in de schoenen van Engelse labels als Chandos staan, die zich met vergelijkbaar repertoire als Hyperion in leven proberen te houden.
De lat voor wat al dan niet ‘origineel’ is, wordt op deze manier wel heel erg laag gelegd en hoewel iedereen wel beter weet zou het toch prettiger geweest zijn als de Engelse juristen zoiets abstracts als het maatschappelijk belang beter in de gaten hadden gehouden. Laten we in hemelsnaam hopen dat de Europese juristen die taak beter aankunnen dan hun Britse vakgenoten.
Misschien ook iets voor u