We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
De kracht van wonderschoon
Bijna geruisloos betraden de heren van Fence het grote podium der Belgenpop. Met de grens naar de noorderburen hadden ze destijds veel moeite. Maar nu de Nederlandse blik niet langer alleen op het artistieke Antwerpen is gericht, moet het lukken. Aan de muziek kan het in ieder geval niet liggen. Het viertal maakt aanstekelijke Pavement-achtige liedjes, waaraan voor dit nieuwe album een lading pop is toegevoegd. Het resultaat mag geprezen worden, zoveel is nu al duidelijk.
~
Songschrijverschap
Vanaf de opener Explanation Song tonen de Belgen wat de kracht is van een wonderschoon popliedje. Met het songschrijverschap van The Beatles en The Beach Boys, met de klasse van het vroege Weezer en de gekte van Metal Molly in het achterhoofd, komen de nummers stuk voor stuk fris voor de dag. Daarbij klinkt het nergens moeilijk of depressief en zijn de teksten vooral een bonte verzameling van lekker in het gehoor liggende one-liners rondom een gek onderwerp. Plankton, over de waardevolle betekenis van plankton voor de zee, en Jonathan in the Area of Feelings, over de zieke Jonathan, kunnen hiervoor als voorbeelden worden aangedragen. Daarnaast leggen deze songs, zeker qua samenzang, automatisch connecties met Orange en PVC van Metal Molly. Toch huist er in de muziek van Fence minder drama.
Beatle-esque
Het album behoudt zijn niveau. Soms wordt dat overstegen met nummers als Hear them Goodbyes en Ladies Man, die beide zo op een sterke Beatles-plaat hadden kunnen staan. Naast sterke popmelodieën doen de ondertonen erg denken aan de muzikale en melodieuze lijnen die je veelal bij Air tegenkomt. The Woolf is een schitterende plaat voor een mooie nazomer en is zonder twijfel koren op de molen voor liefhebbers van The Shins of Death Cab for Cutie. Met die ene kanttekening dat de heren van Fence zichzelf minder serieus nemen. Gelukkig gaat dat niet ten koste van de muziek.
Fence
Album: The WoolfMisschien ook iets voor u
Salieri als machteloze overwinnaar
Mozart staat in een feloranje pak op kousenvoeten bovenop een vleugel, een pianoforte. Jankend, gebroken, aan het einde van zijn Latijn. Tegenover hem, met vaste grond onder de voeten, de in grauwe kleuren gehulde rivaal Salieri. Mozart is verslagen, smeekt om hulp. Toch is hij superieur aan de oude vos. En Salieri weet het. Hij heeft alles in het werk gesteld om Mozart te gronde te richten, en toch is hij de verliezer. Macht, geld, aanzien: het verbleekt allemaal bij het goddelijke talent dat Mozart wel bezit, en hij niet. Bos Theaterproducties brengt een groots opgezette versie van Peter Shaffers Amadeus (1979). Met een sublieme Jeroen Krabbé in de rol van Salieri, en een onverwacht ontroerende Marc-Marie Huijbregts als Mozart.
~
Gezellig
Het leek van te voren nogal een waagstuk: het doorgewinterde zwaargewicht Krabbé tegenover de nogal jankerige cabaretier Marc-Marie Huijbregts als Mozart. In het eerste deel mag Huijbregts dan ook nog vet aanzetten en een eigen act direct tegen het publiek beginnen. Dit belooft een prettig avondje variété te worden. Niet te diepgravend maar reuze gezellig, met muziek van vier violisten, een cellist, een pianist en een slagwerker. Huijbregts met zuurstokroze haar en knaloranje pak, Krabbé grauw, en met lange André Rieu-pruik: van dik hout zaagt men contrasterende personages.
Ontgoocheld
~
Amadeus is dit seizoen te zien t/m 8 december. Kijk hier
voor meer informatie.
Amadeus (Bos Theaterproducties )
Artiest: Bos TheaterproductiesMisschien ook iets voor u
Een uitgedacht sprookje op z’n Kaandorps
.
Wie de cabaretière kent, herinnert zich vast hoe ze in Badwater in haar blootje het toneel op komt lopen, wanhopig haar borsten met haar handen omklemmend. En wie herinnert zich niet de talloze keren dat ze een lied al kort na het begin onderbrak om snel nog even iets uit te leggen? Het had allemaal te maken – zo is nu haar verklaring – met startangst, met niet weten hoe je moet beginnen. Haar hele leven stond in teken van de voorlopigheid. Voorlopig huis, voorlopige man, voorlopig werk. Maar dat is nu voorbij. Sinds de aanschaf van een 36-delige bestekset heeft er een wending in Kaandorps leven plaatsgevonden. Ze kan helemaal los.
Sprookje
Zeer toepasselijk opent Kaandorp haar wedergeboorte met een stormachtig lied getiteld Hallo, waarna ze vervolgt met Ik ben begonnen. En mocht ze het publiek niet overdonderen met de nummers, dan zeker wel met haar roze majorettepakje. Even denk je dat ze daadwerkelijk een nieuw leven begonnen is. Maar niets is minder waar. In het vervolg duurt het – à la de oude Kaandorp – uiteraard eindeloos voordat ze daadwerkelijk begint aan het sprookje dat ons is beloofd. Een verhaal over een hekserige moeder, die haar dochter niets gunt en haar daarom maar in de torenkamer opsluit. Totdat de ogen van de dochter na 1000 en 1 dag door het torenraam turen de verleidelijke blikken van enkele muzikanten ontmoeten…
Kaandorp belooft veel met deze nieuwe aanpak, maar vanaf het begin weet het sprookje niet te boeien. Het verhaal is veel te uitgedacht en volgestopt met simpele motieven. Dat valt vooral op als de Kaandorps typetjes converseren met de bandleden, die fungeren als de mogelijke veroveringen voor de sprookjesdochter. Wanneer de hekserige moeder de bandleden opdraagt om muzikaal te strijden om de hand van haar dochter, zie je dat al van mijlenver aankomen. Het is een gewaagde stap van Kaandorp om een andere vorm voor 1000 en 1 dag te kiezen, maar de ware kracht van Kaandorp komt tijdens het sprookje niet boven drijven. Ook het spel van de viermansband en het prachtig met doeken weergegeven sprookjeskasteel kunnen aan de voorstelling geen andere draai
meer geven.
Eenvoud
Gelukkig is er tussen het sprookje door nog wel ruimte voor commentaar van de oude Koningin van de eenvoud. Daarin laat ze blijken in het sprookje veel elementen uit haar eigen leven te hebben verwerkt. En dat zijn nu juist de momenten waarop Kaandorp excelleert, als ze met veel zelfspot haar eigen leven bekritiseert. Als ze haar visie uit over de tanende belangstelling voor “het vroeg naar bed gaan” en de opkomst van kunststofkozijnen. Of als ze haar kinderen vergelijkt met twee bedrijven, die het moeten hebben van overheidssteun. Het zorgt voor een grote mate van herkenbaarheid en op die momenten hangt de zaal dan ook daadwerkelijk aan Kaandorps lippen. Het is misschien niet de toekomst die Kaandorp voor zichzelf voor ogen had toen ze de 36-delige bestekset kocht, maar in deze eenvoudige verpersoonlijking van het alledaagse leven ligt haar grote kracht. Meer heeft ze niet nodig…
1000 en 1 dag van Brigitte Kaandorp is in ieder geval nog tot en met juni 2006 te zien. Een uitgebreide speellijst vind je hier
Brigitte Kaandorp – 1000 en 1 dag
Gezien op donderdag 06 oktober 2005 in Schouwburg Opterop, MeppelMisschien ook iets voor u
Sterke-vrouwensoul
Ze wordt wel de nieuwe Aretha Franklin genoemd of de nieuwe koningin van de Britse soul. Na haar debuutalbum, Under the Munka Moon (2004) kan ze artiesten/bands als Groove Armada, DJ Vadim en Massive Attack tot haar fans rekenen. Met andere woorden: Alice Russell is de nieuwe soulsensatie.
Genoeg over de dame in kwestie, nu aandacht voor haar muziek. En My Favourite Letters verdient deze aandacht dubbel en dwars. De zangeres heeft namelijk een prima plaat gemaakt. Geen nummer lijkt op een ander qua sfeer of genre. Nummer na nummer weet Russell te verrassen en te betoveren met twee sterke wapens: mooie, diverse muziek en een prachtige soulstem.
Diverse muziek
~
Prachtige soulstem
Naast het diverse maar harmonieuze muzikale palet heeft Alice Russell dus nog een sterk wapen: haar stem. Haar vader was organist en al op jonge leeftijd zong Alice met pa en het koor mee. Zo zit er naast soul ook gospel in haar stem. Afwisselend lieflijk en sterk, zoet en rauw weet ze je altijd bij de les te houden. Zij weet met haar stem hetzelfde op te roepen als Alicia Keys of Jill Scott. Oftewel: sterke-vrouwensoul. Haar naam is nog niet zo groot als Keys of Josh Stone, vocaal gezien kan ze zich zeker meten met de dames. Luister maar eens naar Mirror, Mirror on the Wolf! Het zou me dan ook niet verbazen als we nog veel van deze dame zullen horen. Ik gun het haar van harte.
Wil je wel eens horen of Alice Russell live net zo goed zingt als op de plaat? Ze staat op Maison Royale, dat gehouden wordt op 22 en 23 oktober in de oude Van Nelle-fabriek in Rotterdam.
Alice Russell
Album: My Favourite LettersMisschien ook iets voor u
A new definition in heavy music
.
Eerlijk is eerlijk, wij hadden er nog nooit van gehoord. Bijna hadden we de cd aan onze neus voorbij laten gaan, achteraf gezien natuurlijk een kapitale blunder. Gelukkig is het niet zover gekomen. Spider Goat Canyon blijkt afkomstig uit Melbourne, Australie, het land van The Vines, AC/DC en Heartbreak High. Elke week is er op de site www.spidergoatcanyon.com een nieuwe MP3 beschikbaar met groovy rock/metal. Vers uit de oefenruimte. Inmiddels zijn ze aanbeland bij week 114. Natuurlijk is niet alles even interessant, maar het blijft een leuk initiatief!
Van Tool tot Floyd
~
Klaar voor het clubcircuit
Commercieel zijn bands als Spider goat Canyon natuurlijk totaal niet aantrekkelijk. Toch zouden we ze graag een keer in het Nederlandse clubcircuit aan het werk zien. Misschien als voorprogramma van het Japanse Mono? Of anders toch zeker als supportact van Tool (die schijnen immers bezig te zijn met een nieuwe cd). Welke programmeur durft het aan? Wat ons betreft één van de ontdekkingen van 2005! Aanschaffen die cd!
Spider Goat Canyon
Album: Shades of joyMisschien ook iets voor u
Menselijke architectuur
In het Nederlands Architectuurinstituut (NAi) in Rotterdam is een overzichtstentoonstelling te zien van een internationale groep architecten die vijftig jaar geleden de menselijke maat terugbracht in de architectuur: Team 10. Ze bedachten onder andere de Rotterdamse Lijnbaan, één van de eerste autovrije winkelgebieden ter wereld. Belangrijke personen binnen deze groep waren Aldo van Eyck, Jaap Bakema en Alison & Peter Smithson. De tentoonstelling geeft een uitgebreid overzicht van de ideeën van Team 10: naast schetsen, brieven en foto’s van de bijeenkomsten, zijn er tekeningen en maquettes te zien van belangrijke projecten, zoals bijvoorbeeld het weeshuis in Amsterdam (1955-1960) van Aldo van Eyck.
De modernisering na de Tweede Wereldoorlog maakte van het bouwen een technische aangelegenheid. De mens voelde zich vervreemd van zijn woonomgeving. Daar wilde Team 10 iets aan veranderen. De architecten van Team 10 waren er van overtuigd dat ze met moderne architectuur en stedenbouw een bijdrage konden leveren aan een ‘open’ samenleving waarin iedereen zichzelf kan ontwikkelen. Architecten dienden rekening te houden met de context: waar het gebouw kwam te staan en door wie het gebruikt zou worden.
Wooncellen
De projecten van Team 10 lopen uiteen van complete steden, grootschalige woningbouw en infrastructuur tot openbare gebouwen en kinderspeelplaatsen. Centraal stond de grote belangstelling voor alledaagse omgevingen, bestaande leefpatronen en de specifieke karakteristieken van de omgeving. Dit zie je duidelijk terug in de vele schetsen van woningschakelingen en zichtlijnen van binnen en buiten een gebouw. Interessant is de maquette van luciferdoosjes van Herman Hertzberger waarin hij een studie doet naar een alternatief voor de monotone suburb. Door het verschuiven van de wooncellen ontstaan binnenplaatsen met terrassen en tuinen en krijgt elke woning voldoende daglicht.
Meetings
Team 10 heeft geen duidelijk manifest of programma achtergelaten. Ook wisselde de samenstelling van de groep regelmatig, waardoor Team 10 nooit een duidelijk gezicht heeft gekregen. Het enige houvast waren de ‘Team 10 meetings‘ die de groep tussen 1953 en 1981 organiseerde. Tijdens deze bijeenkomsten discussieerden de leden over thema’s als ‘mobiliteit’, ‘groei en verandering’ en ‘collectiviteit en identiteit’. Eén van de laatste bijeenkomsten vond plaats in 1977. Toen Jaap Bakema in 1981 overleed is er een einde gekomen aan de Team 10 meetings. Het optimisme over de vooruitgang van de ‘open samenleving’ was inmiddels omgeslagen in pessimisme over de toegenomen individualisering en ongelijkheid. Door de ‘bewonersinspraak’ liet Team 10 echter zien dat ze nog steeds nieuwe vormen van moderne architectuur nastreefde waarin de mens centraal stond.
Aanrader
Wat meteen opvalt aan deze tentoonstelling in het NAi is de uitgebreide weergave van de ideeën en theorien van de leden van Team 10. Door de vele briefwisselingen en originele handgemaakte schetsen krijg je een duidelijk beeld van de behandelde vraagstukken en hoe men hier tegenover stond. De tentoonstelling is helder opgebouwd uit verschillende delen die elk een eigen thema behandelen. Deze delen zijn afgescheiden door holle ruimtes waarbinnen de verschillende meetings behandeld worden. Door deze opzet is er een helder verband tussen de thema’s onderling en de relatie met de meetings door de tijd heen. Ook de videobeelden van Aldo van Eyck en Jaap Bakema, waarin de oude meesters hun opvattingen uiteen zetten, zijn erg interessant. Net als de vele originele schetsen en tekeningen.
Kortom, een tentoonstelling die niet alleen voor de architectuurfreak een aanrader is, maar voor iedere geïnteresseerde in de geschiedenis van wonen in Nederland. De maquettes alleen zijn al genoeg reden om een bezoekje te brengen aan het NAi.
TEAM 10 - Een utopie van het heden
Gezien in: NAI, RotterdamNog te zien tot: zondag 08 januari 2006
Misschien ook iets voor u
Welkom in de onderwereld
Er bestaat een wereld waar de doorsnee-mens eigenlijk geen idee van heeft, maar die dichterbij is dan je denkt. Deze vreemde wereld is namelijk een wereld naast, of beter nog onder ons: de onderwereld. De onderwereld figureert in talloze mythen en verhalen, en is nu het onderwerp voor een expositie in het Centre for Urban Culture, getiteld The Urban Underworlds.
66 East, de lokatie van de tenstoonstelling, is gevestigd in een klein hoekpand aan een pleintje in Amsterdam. Op het eerste gezicht lijkt het alsof je langs een lege etalage loopt. Eenmaal binnen blijk je je te bevinden in een kaal wit pand met een wat kille uitstraling. Voor deze expositie echter een prima setting. Je wordt er meegenomen langs verschillende impressies en toepassingen van ondergrondse ruimtes. Met een klein trappetje daal je af in een ondergrondse vochtige ruimte waar alleen het licht van een projector de ruimte mysterieus beschijnt. Daar wordt een korte film gedraaid over de eigenaardigheden van de private wijnkelders in Frankrijk en Wenen.
New York
In de ruimte erboven hangen foto’s die voornamelijk zijn geschoten in New York. Een serie foto’s van de Amerikaanse fotografe Julia Solis geeft een goede indruk van de unieke verlaten en vervallen ondergrondse ruimtes van New York. Foto-journalist/antropoloog Teun Voeten heeft een aantal maanden tussen de Mole People van New York geleefd. Deze mensen hebben in de verlaten treintunnels een eigen habitat gecreëerd. Voeten heeft daarover het boek Tunnelmensen geschreven en er een indrukwekkende serie foto’s van gemaakt. Ook drie andere Amerikaanse steden worden uitgelicht: Houston, Toronto en Montreal. Alledrie hebben een ingenieus tunnelsysteem, een netwerk dat alle delen van de stad verbindt en dat alleen maar groeit.
Antwerpen
Ook de Antwerpse ruien komen aan bod, ondergrondse kanalen die in de negentiende eeuw zijn aangelegd voor de toevoer en afvoer van water. De ruien vormen een netwerk van mysterieuze duistere gewelfde grachten. Sinds kort heeft Antwerpen besloten deze ruimtes toegankelijk te maken voor wandelaars. Wil je ook een keer door de ruien van Antwerpen wandelen, kijk dan op de website van Toerisme Antwerpen.
Een student uit Eindhoven heeft de expositie aangevuld met zijn afstudeerproject over een ondergrondse mediatheek. Een leuk project, maar inhoudelijk voegt het weinig toe aan de informatieve expositie. Als toetje krijg je nog een stel uitvergrote krantenartikelen voorgeschoteld die allen de mythes van de onderwereld behandelen. Er wordt aandacht besteed aan één in het bijzonder, namelijk de krokodil in het riool.
Zeker voor een non-profit organisatie met een kleine ruimte tot hun beschikking weet 66 East een bijzondere tentoonstelling neer te zetten. Eentje waarin je wordt meegezogen in ondergrondse werelden. Een expositie waar je wat opsteekt over wat er zich allemaal onder je voeten kan afspelen. Mocht je nog meer achtergrondinformatie willen, dan ligt er genoeg leesvoer over het onderwerp op de leestafel in 66 East (bijvoorbeeld het boek `Tunnelmensen’ van Teun Voeten). Hulde, vooral voor de voorstelling in de kelder van het pand.
Zie hier
voor meer info over de tentoonstelling en de openingstijden van 66 East.
Urban Underworlds
Gezien in: 66 East, AmsterdamNog te zien tot: zaterdag 22 oktober 2005
Misschien ook iets voor u
Wat kunnen we kennen en wat willen we weten
.
Op Schiphol, in de afgesloten koepel van het Aanmeldcentrum, ondergaat een misschien wel Soedanese asielzoeker de zogenaamde ‘achtenveertiguursprocedure’. Binnen achtenveertig procesuren moet worden uitgemaakt of zijn asielaanvraag al dan niet terecht is. In eenentwintig meest korte hoofdstukjes, bestaand uit formulieren aangevuld met de gedachtenstroom van steeds weer een andere marechaussee, ambtenaar, administratief medewerker of advocaat, krijgt de lezer een beeld van die asielzoeker.
Zelf komt de man niet aan het woord; hij is voornamelijk een aanleiding, een onderwerp, een probleem dat uit de weg moet worden geholpen door de mensen die hem in hun postvakje, op hun computerscherm, of in levenden lijve voor zich zien verschijnen. Die mensen zijn slim, slordig, traag, lui, ijverig, arrogant of teruggetrokken, maar ze hebben allemaal de neiging om tijdens het invullen van hun formulieren, het stellen van de verplichte vragen en het uittikken van hun verslagen bespiegelend te spreken over hun werk, over de ambtenarij, over het wezen van identiteit en over het al dan niet bestaan van een waarheid. Waar houdt de waarheid op en waar begint de interpretatie, zo vragen de sprekers zich af. Kort gezegd Kant van de koude grond: wat kunnen we kennen, en in dit geval bovendien: wat willen we weten?
Ambtelijk draadlijmproza
Matsiers uitwerking van dit op zichzelf boeiende thema is origineel en bovenal actueel, maar het is onvoldoende om de aandacht van de lezer voortdurend vast te houden. Vooral bij de zowat in hun geheel overgenomen formulieren vraag je je af of er hier niet wat drastischer gehakt had kunnen worden. Matsiers sterkste punt als schrijver is zijn precieze, beschrijvende stijl, waar onbeperkt van kon worden genoten in zijn vorige roman Gesloten huis, een erg mooi autobiografisch boek over een jeugd in de jaren vijftig. Die stijl wordt hier deels, en vaak te langdurig, vervangen door ambtelijk draadlijmproza.
Onuitgewerkt
~
Omdat de asielzoekende Soedanees zoals gezegd geen stem heeft, blijft hij ook enkel een papieren persoon, slordig samengeplakt uit ambtelijke snippers. Toegegeven, dat is consistent met de boodschap van het boek, maar het kan je als lezer dan ook weinig schelen wat er uiteindelijk met ‘Moesa Mohammed-Hassan’ gebeuren zal. Tot ongeveer een derde van het boek lees je braaf met de peinzende ambtenaren mee tijdens het doornemen en invullen van hun formulieren, daarna moet de neiging tot bladeren onderdrukt worden. Het achtenveertigste uur is zeker niet het ‘spannende boek’ dat het op de flaptekst heet te zijn.
Wie iets wil weten over Nederlands immigratiebeleid in de praktijk moet dit boek lezen – de auteur heeft zijn huiswerk wat dat betreft prima gedaan. Maar wie het boek puur leest als literatuur, voor de ideeën erachter of de schrijfstijl, kan beter teruggrijpen naar Matsiers eerdere roman- en essaywerk.
Prijs: 23,50 (gebonden)
Bladzijden: 270
ISBN: 9023416945
Misschien ook iets voor u
Oude veteraan met een mooi nieuw jasje
In 1852 schopte Harriet Beecher Stowe een groot gedeelte van de Amerikaanse bevolking tegen het zere been door in een roman de (on)menselijke kant van de slavernij te beschrijven. Het gevolg: revoluties, oorlogen en de eerste grote stappen in de richting van gelijke kansen voor ieder mens, ongeacht huidskleur. En dat is geen slecht resultaat voor een klein vrouwtje uit Connecticut. Nu het verhaal de mooie ronde leeftijd van 153 jaar heeft bereikt is het tijd voor een heruitgave met een kaft die de waardigheid van de inhoud van het boek uitstraalt.
Het verhaal van De hut van oom Tom begint met een hachelijke situatie voor de heer Shelby, een blanke man van stand. Hij is door zijn financiële situatie genoodzaakt te onderhandelen met een gewetenloze slavenhandelaar over de verkoop van een aantal van zijn slaven. De slavenhandelaar, genaamd Haley, heeft zijn oog laten vallen op de eerlijke en hondstrouwe Tom en de kleuter Harry. Met pijn in zijn hart stemt Shelby uiteindelijk in met de verkoop van de twee. Wanneer Haley de volgende dag terugkeert naar het huis van Shelby om de twee op te halen, komt hij voor een verrassing te staan. De moeder van Harry heeft namelijk de vorige avond het gesprek tussen Shelby en Haley gehoord en is die nacht met haar zoontje gevlucht. Ze hoopt Canada te bereiken, het land waar slavernij al is afgeschaft. Tom heeft, in tegenstelling tot de moeder van Harry, zijn lot aanvaard en wordt door Haley al snel doorverkocht aan de eigenaar van een plantage in het zuiden. Het boek verhaalt over de uiteenlopende slavernijbelevenissen van Harry en Tom: de één is zijn leven niet zeker in zijn vlucht naar de vrijheid, de ander is zijn leven niet zeker in gevangenschap.
Art imitating life
De personages en gebeurtenissen in De hut van oom Tom zijn gebaseerd op personen en gebeurtenissen uit Harriet Beecher Stowe’s omgeving. Als voorstander van de afschaffing van slavernij verhuisde ze in 1832 naar Cincinnati, de thuishaven van de abolitionistische beweging. Aldaar vernam zij van andere tegenstanders en slachtoffers van de slavernij de verschrikkelijke verhalen van uiteengerukte families en gruwelijke mishandelingen. Ook werd haar verteld over de “Underground Roadrail”, een netwerk van smokkelroutes in de Verenigde Staten waarlangs ontsnapte slaven van de zuidelijke staten naar de veilige noordelijke staten werden geleid. Uit deze persoonlijke kennismaking met de gevolgen van de slavernij haalde Beecher de inspiratie voor de verhalen van oom Tom en Harry. De hut van oom Tom wordt gezien als één van de eerste grootschalige campagnes van een belangengroepering door middel van een massacommunicatiemedium. Met de drukpers als wapen verspreidde Beecher het woord van de abolitionisten, en haar propaganda miste zijn doel niet. Naar verluid begroette Abraham Lincoln Beecher bij een ontmoeting ten tijde van de oorlog met de woorden: “This is the little lady who wrote the book that started this big war“.
Terechte legende
Het verhaal van De hut van oom Tom heeft zelfs na anderhalve eeuw zijn kracht nog niet verloren. Harriet Beecher Stowe probeert de lezer op een zeer subtiele manier te overreden. Waar in het begin van het boek de zwarte slaven als een volk apart worden beschreven, voert Beecher naar mate het verhaal vordert verhalenderwijs steeds meer argumenten aan waarom mensen met een donkere huidskleur niet minder mens zijn dan ieder ander. Universele thema’s als moederleed en fysieke mishandeling worden onverbloemd gepresenteerd en de beoordeling wordt aan het rechtsgevoel van de lezer overgelaten. De hut van oom Tom is nog net zo indrukwekkend als 153 jaar geleden en waarschijnlijk gaat het boek nog wel een aantal eeuwen mee.
Prijs: 24,95
Bladzijden: 519
ISBN: 90-253-0320-x
Misschien ook iets voor u
Space Age electronics uit Londen
Sixties-electronica, hoe klinkt dat? Behoorlijk serieus, zo bleek begin oktober tijdens de twee concerten die Broadcast in Nederland gaf. 8WEEKLY zag de Britse band in het Rotterdamse Rotown, en verbaasde zich over zilveren vingerhoedjes, te lange pony’s en het gebrek aan contact tussen band en publiek.
Markant is ze zeker, zangeres Trish Keenan. Met haar ‘feathercut-kapsel’ tot over de ogen, haar zilveren bloemenjurk en in zwarte maillot gestoken spillebenen is ze een soort kruising tussen Pretenders-zangeres Chrissie Hynde en Nico. Bovendien zingt ze loepzuiver.
~
Tender Buttons
Aanvankelijk was de groep ook in de studio een kwartet, maar het recente album Tender Buttons (dat verscheen op het hippe electronische platenlabel Warp Records) werd grotendeels door Cargill en Keenan gemaakt. En dat is niet de enige verandering. Lange tijd was Broadcasts belangrijkste inspiratiebron de cultband The United States of America, die in de jaren zestig een soort mix van space age gitaarmuziek en psychedelische electronica maakten. Ook Broadcast zocht het muzikale geluk tussen paddestoel, USA en LSD, maar gaf op het nieuwe album een prominentere rol aan drumcomputer en synthesizer.
Sporthal vol tremolo
Vandaar dat het optreden van Broadcast begint met zoemende machines. Veel werk van Tender Buttons komt voorbij, zoals Black Cat, America’s Boy en Michael A Grammar, waarop kreunende, misvormde en trillende synthesizers haasje-over springen in een sporthal vol tremolo en galm. Maar waar het liedje nooit uit het oog verloren wordt. Het linker-spillebeen van Trish Keenan tapt lustig op en neer als ze zingt, terwijl Cargill ondertussen iets vaags doet met een zilveren vingerhoedje op een klein apparaat boven z’n keyboard. Tegelijkertijd draait hij met zijn andere hand aan allerlei knopjes.
Chemie ontbreekt
~
En die chemie is er niet. Ze hadden net zo goed in de oefenruimte kunnen staan, want afgezien van wat schuchtere aan- en afkondigingen van Keenan lijkt Broadcast nauwelijks in de gaten te hebben dat ze voor publiek spelen. En dat is jammer, want daardoor missen ze kans om uit te stijgen boven het kundig reproduceren van hun unieke sixties-sound. Nu kijken we naar vier serieus kijkende muzikanten die serieuze liedjes spelen. Oerdegelijk. Mooi ook. Maar wel een beetje saai.
Broadcast
Gezien op maandag 03 oktober 2005 in Rotown, RotterdamMisschien ook iets voor u