De kracht van wonderschoon
Bijna geruisloos betraden de heren van Fence het grote podium der Belgenpop. Met de grens naar de noorderburen hadden ze destijds veel moeite. Maar nu de Nederlandse blik niet langer alleen op het artistieke Antwerpen is gericht, moet het lukken. Aan de muziek kan het in ieder geval niet liggen. Het viertal maakt aanstekelijke Pavement-achtige liedjes, waaraan voor dit nieuwe album een lading pop is toegevoegd. Het resultaat mag geprezen worden, zoveel is nu al duidelijk.
~
Songschrijverschap
Vanaf de opener Explanation Song tonen de Belgen wat de kracht is van een wonderschoon popliedje. Met het songschrijverschap van The Beatles en The Beach Boys, met de klasse van het vroege Weezer en de gekte van Metal Molly in het achterhoofd, komen de nummers stuk voor stuk fris voor de dag. Daarbij klinkt het nergens moeilijk of depressief en zijn de teksten vooral een bonte verzameling van lekker in het gehoor liggende one-liners rondom een gek onderwerp. Plankton, over de waardevolle betekenis van plankton voor de zee, en Jonathan in the Area of Feelings, over de zieke Jonathan, kunnen hiervoor als voorbeelden worden aangedragen. Daarnaast leggen deze songs, zeker qua samenzang, automatisch connecties met Orange en PVC van Metal Molly. Toch huist er in de muziek van Fence minder drama.
Beatle-esque
Het album behoudt zijn niveau. Soms wordt dat overstegen met nummers als Hear them Goodbyes en Ladies Man, die beide zo op een sterke Beatles-plaat hadden kunnen staan. Naast sterke popmelodieën doen de ondertonen erg denken aan de muzikale en melodieuze lijnen die je veelal bij Air tegenkomt. The Woolf is een schitterende plaat voor een mooie nazomer en is zonder twijfel koren op de molen voor liefhebbers van The Shins of Death Cab for Cutie. Met die ene kanttekening dat de heren van Fence zichzelf minder serieus nemen. Gelukkig gaat dat niet ten koste van de muziek.
Malin Hollaar 
Joost Festen 
