We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Het verlangen jezelf te zijn
Ben je wel gelukkig? Wat is dat eigenlijk, gelukkig zijn? Als alles te koop is, waarom geluk dan niet? In Showroom Survival onderzoeken vier mensen het verlangen naar geluk en het verlangen om jezelf te zijn. Of dat hetzelfde is – dat is een vraag die het publiek zelf moet beantwoorden.
Vier mensen bevinden zich in een ruimte die lijkt op een laboratorium, maar ook op een hypermodern reclamebureau. Twee vrouwen en twee mannen voeren verschillende sociale experimenten uit op elkaar. Zo stapt één van de vrouwen in een glazen kubus met op de achtergrond het beeld van een zomers bos. Maar de omgeving is allesbehalve comfortabel; het licht is hard en het enige wat ze draagt zijn haar onderbroek en sokken. Ze wordt onderworpen aan een spervuur van vragen over haar goede en slechte kanten – is ze traag, heeft ze platvoeten? Geen nood, alles kan opgelost; het leven is maakbaar.
Maakbare samenleving
~
Jeugdherinnering
~
Showroom Survival speelt op handige wijze met vragen die de huidige samenleving oproept; vragen over echtheid en kunstmatigheid, jezelf zijn of jezelf spelen. Het verlangen naar beter te zijn dan je bent. De vragen prikkelen, maar er wordt weinig mee gedaan. Het stuk blijft hangen in korte schetsen die uiteindelijk weinig gevoel oproepen. Alsof je naar een etalage kijkt, zonder de sfeer van de winkel te voelen. Misschien is dat wel de bedoeling van deze Showroom Survival. Het publiek krijgt vragen mee naar huis, geen antwoorden.
Showroom Survival is nog te zien tot en met 23 december 2005. Meer informatie over speeldata vind je hier.
Showroom Survival (Boogaerdt/VanderSchoot en Het Syndicaat)
Artiest: Boogaerdt/VanderSchoot en Het SyndicaatGezien op donderdag 20 oktober 2005 in De Brakke Grond, Amsterdam
Link: Showroom Survival
Misschien ook iets voor u
Italiaanse klassiekers
Recentelijk gaf uitgeverij Athenaeum- Polak & Van Gennep een aantal veelgelezen Italiaanse meesterwerken opnieuw uit. Gewoon in paperback met een mooie, aansprekende plaat op de voorkant. 8WEEKLY bespreekt twee heruitgaven die de moderne lezer nog zullen aanspreken, al stammen de verhalen uit het Italië van lang vervlogen tijden.
De Decamerone van Boccaccio ontstond rond 1351 en di Lampedusa schreef De Tijgerkat in 1957. Beide boeken behoren tot de hardcore Italiaanse klassiekers. Nu is het predikaat ‘klassieker’ niet per definitie een aanbeveling. Veel gedoodverfde klassiekers hebben immers het probleem dat je er niet doorheen kunt komen. Dat laatste geldt zeker niet voor deze twee Italiaanse meesterwerken. Vanaf de dag dat ze uitkwamen werden ze verslonden. Tot op de dag van vandaag aan toe, want ook voor de moderne lezer valt er veel moois te ontdekken.
Zo zijn de erotische sprookjes uit de Decamerone nog steeds vermakelijk om te lezen, of heel geschikt om voor te lezen aan je geliefde. De Tijgerkat, die in 1963 door Visconti werd verfilmd als het gelijknamige Il Gattopardo en zo een inspiratiebron vormde voor Francis Ford Coppola’s Godfather-trilogie, blijft boeien door zijn prachtige beschrijving van een Siciliaans geslacht dat in verval raakt. De sterfscène van de hoofdpersoon behoort tot de aangrijpendste in de wereldliteratuur.
Giovanni Boccaccio – De minnaar in het wijnvat en andere erotische verhalen uit de Decamerone
~
Uitgever Athenaeum-Polak & Van Gennep maakte voor deze heruitgave een selectie van zesentwintig erotische verhalen uit de Decamerone. Ze doen wat kluchtig aan en gaan bijna altijd over overspel. Opvallend vaak is het de vrouw die het initiatief neemt voor een buitenechtelijke escapade. De man wordt daarbij regelmatig op hilarische wijze voor de gek gehouden. Geen wonder dat het boek eeuwenlang verboden is geweest, al hielp dat verbod maar weinig. De exemplaren werden gewoon onder de toonbank verkocht. Echt erotisch in de zin van opwindend zou ik de vertellingen niet willen noemen. Ze zijn vooral grappig. De toon is prettig licht en er worden geen ordinaire schuttingwoorden gebruikt. Eigenlijk zijn het een soort sprookjes, waarbij het de overspeligen door list en bedrog altijd lukt om weg te komen met hun daad. En dat past geheel in de Italiaanse traditie om respect op te brengen voor een goede bedrieger. Heel fout, maar wel leuk.
Giuseppe Tomasi di Lampedusa – De Tijgerkat
Schrijver Tomasi di Lampedusa schreef aan het eind van een leven dat grotendeels gevuld was met reizen en lezen De Tijgerkat (Il Gattopardo in het Italiaans). Zijn roman verscheen in 1958, een jaar na zijn dood. Geen enkele uitgeverij wilde het eerst uitgeven. Toen dat toch gebeurde, werd het boek een absolute bestseller. Het verhaal gaat over de grootvader van di Lampedusa, de prins van Salina. Ten tijde van de Risorgimento in 1860 , als Italië weer een eenheidsstaat wordt en Garibaldi Sicilië verovert op het Koninkrijk der Beide Siciliën, raakt het Siciliaanse adellijke geslacht van de Tijgerkat in verval. De opkomst van de rijke middenklasse gaat ten koste van de positie van de eens zo illustere adel. Gelaten observeert de prins van Salina hoe de tijden veranderen, zonder dat hij er iets tegen kan doen. Tancredi, de jonge pupil van de prins van Salina, weet zich daarentegen prima aan te passen en grijpt zijn kansen. Hij trouwt met een burgermeisje, de steenrijke burgemeestersdochter, en zal hoge posities gaan bekleden in het nieuwe bestel. De prins van Salina rest niets anders dan in eenzame overpeinzingen te verzinken en te wachten op zijn dood. Hij beseft dat hij de laatste echte Tijgerkat zal zijn.
Het sterke punt van de roman is niet zozeer het verhaal an sich, maar de evocerende schrijfstijl. In geuren en kleuren wordt het leven op Sicilië beschreven. Je kunt het verval van de eens zo grootse familie zowat proeven. De herfstachtige sfeer van de hele roman culmineert in de prachtige sterfscène van de prins van Salina. Gelukkig is het boek heel erg mooi vertaald door Anthonie Kee. De zorgvuldig geformuleerde, poëtische zinnen komen daarbij goed tot hun recht.
Prijs: 12.50 (paperback)
Bladzijden: 207 // 268
ISBN: 9025303226 // 9025331505
Misschien ook iets voor u
Internetliteratuur voor pubers
Parodieën zijn doorgaans vervelend. Ondanks dat ze vaak een nobel doel hebben (het laten zien hoe fantasieloos en/of onlogisch bepaalde Grote Verhalen in elkaar steken) worden ze nogal eens op kinderachtige wijze uitgevoerd. Hierbij kan je denken aan flauwe, absurdistische films als Hot Shots of The Naked Gun. ‘Het parodiëren van films is inmiddels een platgetreden pad’, moet Cleolinda Jones gedacht hebben, ‘laat ik me daarom maar aan filmscripts wagen.’ Helaas is het resultaat van deze parodieën even teleurstellend als in bovengenoemde films.
De opzet van Movies in Fifteen Minutes is vrij simpel. Jones presenteert ons tien scripts van beroemde Hollywoodfilms (Braveheart, The Lord of the Rings, Star Wars, Independence Day etc.), alleen dan net even anders dan je ze kent. De beroemde conversaties en gebeurtenissen worden vervangen door grappig bedoelde alternatieve gesprekjes, brutale uitspraken, scheldkanonnades en dan allemaal in een vlot straattaaltje. Slang, zo u wilt. Harry Potter roept ‘What the Fuck!‘ en Gandalf noemt Bilbo ‘Dude!!‘.
~
Welles/nietes
Film na film herhaalt Jones haar trucje: de gebeurtenissen en gesprekken uit grote films in de taal van jeugdige internetters en sms’ers vertellen. Jones acht het ook nodig om, naast dit soort kinderachtige en door iedereen te bedenken aanpassingen, bepaalde karakters regelmatig welles/nietes-discussies van een pagina lang te laten voeren. Neem bijvoorbeeld een willekeurige scène uit Star Wars: Episode II – Attack of the Clones. Zo tegen het einde van de film vallen miljoenen Clones aan, het is een enorm gevecht. Op een gegeven moment is Padme, de love-interest van hoofdrolspeler Anakin, in gevaar. Hier volgt Jones’ versie van de scène:
Ja, met dit soort makkelijk te bedenken overdrijvingen en compleet nutteloze herhalingen krijg ik ook nog wel een boek vol. En het gaat maar door en het gaat maar door. Scène na scène, film na film.
“Stereotipo”
~
Behalve enkele van dit soort kleine momenten van hilariteit heeft Movies in Fifteen Minutes niets te bieden. En het ergste is dat Jones vierhonderd pagina’s meent door te moeten gaan met de ene na de andere film. Halverwege het eerste script snap je het idee wel, bij het derde script wordt het dodelijk saai en zo halverwege het boek begint het razend irritant te worden. Geen variatie, geen fantasie, geen waarde. Internetliteratuur voor pubers zonder fantasie, meer kan ik er niet van maken.
Prijs: € 19,95 (paperback)
Bladzijden: 401
ISBN: 0575076879
Misschien ook iets voor u
Long Way to Manuva
.
~
Reggae
Met de verwachting dat ik een hiphopalbum te horen zou krijgen ging het schijfje mijn cd speler in. Het eerste nummer (Ram Dancehall) heeft een reggaebeat waarop amper gerapt wordt. Geen tegenvaller, want het is een leuk nummer en een goede opener van de cd. Op het tweede nummer wordt een bombastische beat ingezet, waarop te kort wordt gerapt en er af en toe een vervelend hoog vrouwenstemmetje doorheen komt. Op nummer drie van de cd (Blessings) is Hiphop helemaal weggelaten en krijg je een puur reggaenummer voorgeschoteld. En eigenlijk is dit de strekking van het gehele album: de Reggae/Dancehall overheerst de Hiphop toch en de beats zijn soms vervelend om aan te horen, wat vooral komt doordat ze soms gewoon te gecompliceerd zijn. Daardoor wekt het geheel een chaotische indruk en wordt het de luisteraar wederom niet gemakkelijk gemaakt. Ook de stemmen van de mc’s zijn passen soms niet bij de nummers – daarbij missen ze vaak het juiste tempo. Dieptepunten zijn Feel No Way>/span> en What You See, met beats die veel te ingewikkeld zijn en je het op je zenuwen krijgt van al de piepjes.
Triphop
Terwijl het, als je het nummer Slowburn opzet, lijkt alsof je een heel andere cd aan het beluisteren bent. Slowburn is het beste nummer van de cd, met een duistere triphop-beat waarnaast toch het reggae-element behouden wordt. Helaas is dat wel één van de weinige originele nummers, want daarna gaat de cd gewoon verder zoals hij begonnen is, met af en toe een leuk nummer, maar niet meer dan dat. Zwakke beats met teveel klapjes erin, vaak te zeikerige refreintjes die niet bij de rest van het nummer passen en te slome raps waar je moe van wordt.
Roots Manuva
Deze cd wil teveel op het grote broertje Roots Manuva lijken. Dat is niet gelukt en dat heeft deze schijf de das toch om gedaan. Het resultaat is opgefokte Dancehall met een te hoog Sean Paul gehalte. Met uitzondering van twee heel mooie nummers, (Slowburn en Can’t Believe) is deze cd niet veel bijzonders en werkt het vaak op je zenuwen. Wat wel gezegd moet worden, is dat ze soms heel knap een bombastische, duistere reggaesfeer hebben neergezet, iets dat je zelden hoort. Wie weet was het heel anders gegaan als ze dat concept meer hadden uitgebuit, maar nu is deze cd het toch allemaal nèt niet. Het label Hiphop zou ik er niet echt aan willen geven, want ik hoor deze drie mannen nauwelijks echt rappen. Willen ze de volgende keer meer succes boeken, dan moeten ze een totaal andere richting inslaan of beter naar hun voorbeeld luisteren.
Lotek Hi-Fi
Album: Mixed BlessingsMisschien ook iets voor u
Kinderen van de rekening
Een bekend gezegde luidt: “De jeugd heeft de toekomst.” Je kunt het nog sterker formuleren: de jeugd ìs de toekomst. In veel films staan kinderen symbool voor de toekomst. Als we de Finse documentairemaakster Pirjo Honkasalo mogen geloven, heeft Tsjetsjenië geen toekomst. In haar aangrijpende documentaire Three Rooms of Melancholia zien we hoe de Tsjetsjeense jeugd de oorlog en etnische onrusten beleeft. Een verhaal met veel ellende en weinig hoop.
~
Het tweede deel speelt zich af in Grozny, de hoofdstad van Tsjetsjenië. Honkasalo toont een ongekend hard beeld van deze gebroken stad. Bij het journaal zie je de stad wel eens voorbijkomen, maar in Three Rooms of Melancholia zie je het beter: alles is stuk. Letterlijk alles. In Ademen volgen we een medewerker van een kinderopvang. Zij gaat van deur tot deur en vangt weeskinderen op of haalt kinderen weg bij doodzieke ouders. Tijdens een van haar bezoeken zien we hoe een doodzieke moeder verzorgd wordt door haar drie kinderen, waarvan er geen enkele ouder lijkt dan vier. Het is bijna onmogelijk om niet tot tranen geroerd te worden als de kinderen van hun moeder gescheiden worden. Herinneringen is het sluitstuk van de documentaire. Hierin staat een opvangtehuis voor kinderen centraal waar de kinderen opgevoed worden door (en tot?) fanatieke moslims.
Oorlogje spelen
~
Grauw
Het lijkt overbodig om te zeggen maar de sfeer van Three Rooms of Melancholia is alles behalve vrolijk. Dit is uiteraard vooral het gevolg van het onderwerp, kinderen in metershoge ellende. Er wordt bijna niet gepraat en de beelden zijn donker en somber. Ademen is in zwart-wit geschoten en de andere twee delen niet. Maar ook Verlangen en Herinneringen zijn portretten waarin alles grijs en grauw is; in eerste instantie besef je niet dat deze wel op kleurenfilm geschoten zijn. Een portret zonder kleur, zonder lach en helaas zonder hoop.
Three Rooms of Melancholia
Regie: Pirjo HonkasaloJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Flauwigheid op een muzikaal dienblad
.
Deze cd was tot de release van Hefty fine het laatste wapenfeit van het vijftal uit de V.S. Oké, op Lowlands 2004 doken ze even uit het niets op om een halfslaperige Alpha-tent een allerflauwst (maar daarom niet minder vermakelijk) optreden voor te schotelen. Maar feit blijft dat er tussen het tweede en derde album van de Bloodhound Gang zes jaar tijd zit.
Schamen
~
Dienblad
Waar op Hooray For Boobies de grappen nog in dienst van de muziek stonden, lijkt de muziek nu enkel als dienblad te fungeren voor veel te flauwe grappen. En het verveelde toontje waarop zanger Pop de meest ranzige lyrics uitspuugt kennen we nu ook wel. Resten enkel de non-muzikale intermezzo’s vol kots- en poepgeluiden. Het is maar wat je grappig vindt, maar dit is duidelijk niet mijn ‘cup of poo’ (om het Bloodhound Gang-niveau ook in deze recensie even door te trekken…).
Het lijkt er sterk op dat Bloodhound Gang de royalty’s van de eerste twee albums er eindelijk doorheen gezopen heeft (wat wil je ook, met een fles jenever per optreden). Hefty fine zal, voortgestuwd door de single Foxtrot Uniform Charlie Kilo (F.U.C.K.), het laatje weer moeten vullen. Wie afgaat op het redelijk succesvolle F.U.C.K. zal daartoe misschien nog overgehaald worden ook. Laat je echter niet in de luren leggen door een bouwvakker die in de video in één ruk een banaan achterover drukt. De Bloodhound Gang belazert je namelijk waar je bij staat. Hefty fine is ronduit de belabberdste plaat van het jaar.
Bloodhound Gang
Album: Hefty fineLink: Geffen Records
Misschien ook iets voor u
Beestachtig sprookje is prachtig
.
Terwijl ‘Echte schoonheid zit van binnen’ luidt de boodschap die Beauty and the Beast overbrengt. Waarschijnlijk ben je na afloop van de voorstelling niet erg onder de indruk van deze Disneymoraal, maar de voorstelling zelf zal je nog wel even bijblijven. De live muziek van het orkest, de kostuums, het decor en natuurlijk de acteurs: het algehele plaatje van deze voorstelling is prachtig.
~
Beauty and the Beast is nog tot en met 25 juni 2006 in verschillende theater in Nederland te zien. Klik hier voor een uitgebreide speellijst.
Beauty and the beast (Joop van den Ende Theaterproducties)
Artiest: Joop van den Ende TheaterproductiesMisschien ook iets voor u
Het Nachtpodiumverhaal
In de periode van september tot en met december 2005 werkt 8WEEKLY samen met het VPRO televisieprogramma Nachtpodium. Iedere aflevering maken wij een item waarin we jonge en nieuwe culturele talenten presenteren. Daaraan gekoppeld publiceren we iedere week een achtergrondartikel. In de aflevering van zondagnacht 23 oktober (00:05) heb ik een gesprek met Siebe de Boer.
Deze jonge multimediakunstenaar trekt graag – al dan niet ’s nachts – door steden en industrieterreinen, op zoek naar sporen van de symbiose tussen mens en techniek.
~
Zijn eerste film staat volop in de belangstelling, maar voor Siebe is het tijd voor een nieuwe film. Een film waarin dit keer een fabriek een belangrijke rol speelt. Samen bezochten we voor VPRO’s Nachtpodium een industriegebied, waar we spraken over zijn manier van werken, zijn inspiratiebronnen en zijn fascinatie voor de stad als cyborg.
De suggestie van mensen
Nachtelijke verlaten straten, een industrieterrein zonder mensen; het zijn plekken waar Siebe inspiratie opdoet voor zijn werk: “Het landschap zegt heel veel over ons mensen, hoe we leven. Het zegt soms meer dan de mensen over zichzelf zouden kunnen zeggen. Mijn inspiratie komt vooral uit nachtelijke wandelingen. De lege stad, die de suggestie van mensen bevat, is voor mij veel interessanter dan een stad vol mensen.” De omgeving dient in Siebes films niet als achtergrond, maar speelt de hoofdrol. De gebruikelijke menselijke hoofdrolspelers zijn verbannen, ook omdat hij simpele sentimentaliteit wil vermijden: “Mijn film heeft wel iets zachts door de potloodschetsen. Als ik er mensen in zou laten zien, zou het misschien te sentimenteel worden.”
Fabrieken
~
De belangrijke en soms overheersende rol van techniek in ons bestaan fascineert Siebe. “Soms is de stad als een cyborg: mensen en techniek vormen samen een stedelijk organisme. We zijn nog niet fysiek in een computer ingeplugd, maar figuurlijk zitten we wel aan allerlei computersystemen gekoppeld waar we afhankelijk van zijn. Dat vind ik interessant, maar ook beangstigend.”
Techniek tegenover ambacht
Het ambivalente gevoel dat hij heeft bij moderne techniek vind je ook terug in de manier waarop hij werkt: “Je hebt verschillende nieuwe media kunstenaars die alles uit handen geven en simpel gezegd, de computer het werk laten maken. Ik heb mijn computer ook nodig om mijn films te maken, maar ik wil me niet helemaal overgeven aan de techniek. Daar schrik ik voor terug. Een computerfilm zou te saai worden en te plastic, vind ik. Ik wil juist expressie en authenticiteit in mijn werk terug zien, een eigen handschrift. Door dat eigen handschrift heeft het werk ook een bepaald engagement voor mij. Afstand is niet mogelijk, omdat je letterlijk mijn vingerafdruk ziet en ziet dat ik er mee bezig ben geweest.”
“Het werk begint met de bibliotheek aan beelden die ik tijdens wandelingen in mijn hoofd verzameld heb. Ik ga niet voor een fabriek zitten en deze natekenen, maar ik kijk er naar en bewaar een bepaalde indruk, mijn eigen visie op dat gebouw. Dan ga ik schetsen, zoals je ook begint als je een schilderij gaat maken. Die schetsen komen terug in de gebouwen die ik in een 3D computerprogramma bouw. Vervolgens scan ik stenen in, de lucht of kleuren en ‘plak’ ik deze op het gebouw in de computer. Zo ontstaat mijn visie op de wereld.”
Virtueel schetsboek
Op zijn weblog houdt Siebe een soort dagboek bij, dat behalve uit zijn verhalen over zijn werk ook uit schetsen en tekeningen bestaat. Het is voor hem een belangrijk medium. “Een film maken duurt vaak lang. Door af en toe wat schetsen te plaatsen op de site kun je toch laten zien waar je mee bezig bent en is het minder lastig om aan zo’n lang project te werken. Als de film af is, heb je ook een document waarop je het proces goed kunt volgen. Soms werkt het ook als een ‘ouderwets’ schetsboek waarin je dingen kunt vinden, als je vast zit of even niet weet hoe je verder wilt gaan. Die oude schetsen zijn dan plotseling weer bruikbaar en geven je nieuwe inzichten. Mijn weblog is ook belangrijk om mijn ideeën te concretiseren. Je wordt eigenlijk gedwongen om een idee in woorden of beelden om te zetten, zodat het voor jezelf duidelijk wordt, maar vooral ook voor anderen.”
Link: Weblog Siebe de Boer
Peter Verhelst lezen blijft een uiterst opwindende bezigheid
Vijf romans verschenen al van de hand van Peter Verhelst. De Vlaamse schrijver glorieert in uiterst beeldend en zintuiglijk geschreven verhalen, die geënt zijn op de tradities van het sprookje en de mythe uit de oudheid.
Als zijn beste werk mag Tongkat, een verhalenbordeel genoemd worden. Het boek over de tragische held Prometheus, die het vuur van de goden stal en die in de fantasie van Verhelst slachtoffer is van een tijdloze wereld, biedt een unieke leeservaring op zich. Daarvoor hoef je niet eens precies te weten waar de auteur in zijn groteske, postmoderne taalspel precies naar toe wil.
~
Diabolische houdgreep
Het Kwaad is namelijk aanwezig, en het internet (www = 666) is daar de laatste manifestatie van. Maar ook de alomtegenwoordigheid van zich razendsnel verspreidende ziektes (computervirussen, oorlogsveteranenziektes, de vogelgriep) is een teken dat de Apocalyps aanstaande is. In Zwerm wordt gespeeld met de ook in de wereld buiten het boek aanwezige angst dat er iets afgrijselijks gaat gebeuren. Het nummer Ace of Spades van metal-act Motörhead is de regelmatig in de roman opduikende soundtrack van de diabolische houdgreep waarin onze overbevolkte planeet gehouden wordt.
In plaats van een commentaar op rumoerige tijden te geven, houdt Verhelst zich bezig met de beeldcultuur van de moderne tijd. Een cultuur waarin feit en fictie elkaar zijn gaan overlappen. Doordat elke gebeurtenis meteen verdwijnt in de mallemolen van de media (tv, film, internet, mobiele telefonie) is eeuwig onduidelijk wat de werkelijkheid nu eigenlijk is. Verhelst laat zijn postmoderne thriller door zo’n zwaarwichtige insteek echter niet lamleggen, maar neemt het heel natuurlijk in zijn boek op. Zwerm leest namelijk als een blockbuster. Door de vorm (de verteller laat zijn oog razendsnel als een camera over alles heen scheren en er wordt gebruik gemaakt van parallelle montage), de beschreven scènes (vaak opgebouwd uit filmcliché’s), maar ook door expliciete verwijzingen (“Een stem zegt: ‘Stilte op de set! Camera! Actie!'”, waarna het boek van start gaat).
Pixels
~
Verschillende personen proberen in het woeden van deze wereld hun hoofd boven water te houden. Abel, een briljant computerprogrammeur; Angel, een oorlogsveteraan die onoverwinnelijk is in zwerversgevechten; Mister V, de doorspeler van Israëlische regeringsgeheimen; Meneer J of H, een handelaar in angst; Pearl, een mysterieuze pianiste; dokter Goldstein, arts en geheim piloot van een gevechtshelikopter; Rimbaud, een maniakale videokunstenaar. Het zijn stuk voor stuk typische Verhelstpersonages: ongrijpbare sprookjesfiguren.
Zwerm trekt je, net als Verhelsts eerdere werken, mee in zijn razende vaart. Verhelst kan dat effect als geen ander bewerkstelligen. De eigenzinnigheid van de schrijver wordt de lezer vol in het gezicht gewreven, daar moet je tegen kunnen. Maar de Vlaming kan proza schrijven dat tegelijk vlot én rijk is. Bovendien gaat hij vormexperimenten aan zoals weinigen dat doen. De machine mag dan een enkele keer haperen, mag dan niet zo vlekkeloos functioneren als in Tongkat, Peter Verhelst lezen blijft een uiterst opwindende bezigheid.
Prijs: 25
Bladzijden: 676
ISBN: 90 446 0675 1
Misschien ook iets voor u
Hemelse achtergrondmuziek
.
Luisterend naar CéU zie je jezelf al helemaal zitten in het Vondelpark, aan het eind van een bloedhete dag in augustus met wat vrienden en een kist rosé op een groot plaid, omringd door het uitheemse gekrijs van halsbandparkieten. Dat zit er dit jaar helaas niet meer in; de timing van deze release (21 september) is in dat opzicht wat ongelukkig.
Eclectisch
~
Gevaarlijk rondvlinderen
Met deze rijkdom aan stijlen en muzikale mogelijkheden die door het label Harmunia Mundi tot in de hemel geprezen wordt, zou je toch een heel gevarieerde plaat mogen verwachten. Die verwachting wordt door CéU niet waargemaakt. De nummers zitten formulematig in elkaar en de uitvoering is van een hoge muzikale kwaliteit, maar vlak. Céu bewijst met haar debuut dat het rondvlinderen in stijlen gevaren oplevert, namelijk gebrek aan profiel en zelfs oppervlakkigheid. De gepolijste afwerking van de productie past enerzijds goed bij de elektronische, eigentijdse invalshoeken, maar haalt elke emotie uit stijlelementen die oorspronkelijk juist een sterke emotionele lading hebben. Natuurlijk staat het Maria do Céu vrij te interpreteren, maar wanneer je bij het luisteren naar (een verwijzing naar) fado of reggae denkt aan in de zon liggen met een wijntje, is er – in mijn beleving – sprake van verarming. Andere hedendaagse Braziliaanse artiesten die binnen een soortgelijke genre opereren, zoals Marisa Monte, bewijzen overigens dat het ook heel anders kan: uitgesprokener, geëngageerder en met meer ruimte voor experiment.
Terug op aarde
Bij het luisteren naar deze plaat was het meest typerende moment dat de aandacht plotseling als door een magneet werd getrokken door één nummer, dat precies datgene bood dat al een tijdje ontbrak: emotie, lef, een sterk persoonlijk karakter… Bleek dat iTunes toch een nummer van Gal Costa in de CéU-lijst had verstopt. Maria do Céu zet een veelbelovend debuut neer, maar er moet nog veel gebeuren voordat de luisteraar door de beloofde hemelse extase gegrepen wordt.
Ikzelf laat CéU even liggen tot het Vondelpark de paddentrek achter de rug heeft en er weer met wijntjes in de zon gezeten kan worden.
Maria do Céu
Album: CéUMisschien ook iets voor u